(1)

Konwencja bazylejska o kontroli transgranicznego przemieszczania i usuwania odpadów niebezpiecznych (1) (zwana dalej „konwencją") weszła w życie w 1992 r. i została zawarta w imieniu Unii decyzją Rady 93/98/EWG (2).

(2)

Zgodnie z konwencją Konferencja Stron ma rozważać i przyjmować, w miarę potrzeb, zmiany konwencji i załączników do niej.

(3)

Na swoim 15. posiedzeniu w czerwcu 2022 r. Konferencja Stron rozpatrzyła wniosek w sprawie zmian art. 6 ust. 2 konwencji przedłożony przez Federację Rosyjską. Celem wniosku jest ustanowienie dla państwa przywozu 30-dniowego terminu, w którym ma ono udzielić odpowiedzi zawiadamiającemu o przemieszczeniu odpadów, oraz wprowadzenie jeszcze jednej zmiany przedstawionej jako zmiana redakcyjna. Konferencja Stron postanowiła przenieść rozpatrzenie tego wniosku na następne posiedzenie Konferencji Stron.

(4)

Wniosek dotyczący zmiany załącznika IV i niektórych wpisów w załącznikach II i IX do konwencji został przedłożony także w imieniu Unii i omówiony przez Konferencję Stron na jej 15. posiedzeniu. Wniosek ma na celu między innymi zmianę i doprecyzowanie opisów operacji usuwania wymienionych w załączniku IV do konwencji, a w szczególności: włączenie ogólnego wprowadzenia wyraźnie rozróżniającego terminy „nieodzyskiwanie" i „odzysk"; włączenie nagłówków i tekstów wprowadzających w celu wyjaśnienia znaczenia „operacji innych niż odzysk" (załącznik IV, dział A) i „operacji odzysku" (załącznik IV, dział B); wyjaśnienie, że uwzględnia się wszystkie operacje usuwania, które mają lub mogą mieć miejsce w praktyce, niezależnie od ich statusu prawnego i od tego, czy są uznawane za racjonalne ekologicznie, oraz że uwzględnia się również operacje, które mają miejsce przed poddaniem odpadów innym operacjom; uaktualnienie i uściślenie opisów operacji zgodnie z postępem naukowym, technicznym i w innych dziedzinach, który nastąpił od czasu przyjęcia konwencji w 1989 r.; oraz zapewnienie, poprzez wprowadzenie przepisów generalnych, aby wszystkie operacje, które nie zostały wyraźnie wymienione, zostały objęte wymogami konwencji. Konferencja Stron postanowiła szczegółowo omówić ten wniosek na swoim następnym posiedzeniu.

(5)

W odniesieniu do proponowanych zmian art. 6 ust. 2 konwencji przedłożonych przez Federację Rosyjską Unia nie powinna ich popierać, ponieważ zmiany te nie pomogłyby w rozwiązaniu problemów, które Unia uznaje za priorytetowe dla funkcjonowania przewidzianej w konwencji procedury „zgody po uprzednim poinformowaniu". Ponadto, aby wejść w życie, zmiany tekstu konwencji wymagają długiego i uciążliwego procesu, a uruchomienie takiego procesu w odniesieniu do poprawki, która ma bardzo niewielką wartość dodaną lub nie wnosi żadnej wartości dodanej, wydaje się działaniem nieproporcjonalnym.

(6)

W odniesieniu do wniosku w sprawie zmiany załącznika IV i niektórych pozycji w załącznikach II i IX Unia powinna nadal popierać jego przyjęcie. Z myślą o osiągnięciu konsensusu w sprawie tego wniosku Unia mogłaby wykazać się elastycznością, w szczególności w odniesieniu do proponowanych środków, co do których mało prawdopodobne jest uzyskanie wystarczającego poparcia dla ich przyjęcia na 16. posiedzeniu Konferencji Stron. Obejmuje to na przykład odroczenie dyskusji na kontrowersyjne tematy (takie jak przygotowanie do ponownego użycia i operacje objęte przepisami generalnymi), dążenie do osiągnięcia porozumienia w sprawie pozostałych aspektów wniosku oraz poparcie ewentualnych zmian proponowanych przez inne strony, pod warunkiem że mogłyby one osiągnąć te same cele co cele leżące u podstaw wniosków Unii dotyczących załącznika IV do konwencji.

(7)

Właściwe jest zatem ustalenie stanowiska, jakie ma być zajęte w imieniu Unii na 16. posiedzeniu Konferencji Stron w sprawie tych proponowanych zmian, ponieważ są to zarówno zmiany tekstu konwencji, jak i załączników do niej i mają one skutki prawne. Gdyby planowane akty zostały przyjęte przez Konferencję Stron, byłyby one wiążące dla Unii i miały wpływ na treść prawa Unii, a mianowicie na dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE (3) i rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (4),