(1)

Wykazano, że korzystanie z procedury punktu kompleksowej obsługi importu (IOSS) ułatwia i gwarantuje wyższy poziom przestrzegania przepisów VAT w odniesieniu do importu, a tym samym zapewnia, aby nie dochodziło do zakłócenia konkurencji ze szkodą dla unijnych dostaw towarów poprzez mniej skuteczny pobór podatków z tytułu importu przesyłek o niskiej wartości z państw trzecich do konsumentów w Unii. W kontekście wykładniczego wzrostu importu konieczne jest dalsze zachęcanie do korzystania z procedury IOSS. W związku z tym, aby cel ten został osiągnięty, dostawcy lub uznani dostawcy, którzy nie są zarejestrowani do celów procedury IOSS, ale którzy dokonują dostaw objętych zakresem procedury IOSS, powinni, co do zasady, być zobowiązani do zapłaty VAT z tytułu importu i VAT od sprzedaży na odległość towarów importowanych w państwach członkowskich ostatecznego przeznaczenia towarów, co wymagałoby rejestracji w każdym z tych państw członkowskich.

(2)

W celu ochrony dochodów podatkowych państw członkowskich dostawcy lub uznani dostawcy niemający siedziby w Unii i niekorzystający z procedury IOSS powinni być zobowiązani do wyznaczenia przedstawiciela podatkowego przejmującego wszystkie obowiązki w zakresie VAT w odniesieniu do wszystkich kwalifikujących się importowanych przesyłek. Obowiązek ten nie powinien jednak mieć zastosowania, jeżeli dostawca lub uznany dostawca ma siedzibę w państwie wymienionym w decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2021/942 (3) lub w państwie, z którym państwo członkowskie importu zawarło porozumienie o wzajemnej pomocy. Aby usprawnić egzekwowanie przepisów, obowiązek korzystania z przedstawiciela podatkowego stanowi zatem odpowiedni i proporcjonalny środek dla dostawców lub uznanych dostawców niemających siedziby w Unii i niekorzystających z procedury IOSS.

(3)

Warunki dotyczące wyznaczenia takiego przedstawiciela podatkowego do celów zapłaty VAT należy zatem dostosować do warunków regulujących obowiązek wyznaczenia przez dostawców lub uznanych dostawców niemających siedziby w Unii pośrednika do celów korzystania z procedury IOSS, aby zapewnić równe warunki w zakresie poboru VAT od kwalifikującej się sprzedaży na odległość towarów importowanych. W związku z tym niektórzy dostawcy lub uznani dostawcy niemający siedziby w Unii byliby zobowiązani do posiadania przedstawiciela podatkowego zarówno w odniesieniu do VAT z tytułu importu, jak i VAT od sprzedaży na odległość towarów importowanych w każdym państwie członkowskim, w którym takie dostawy mają miejsce. Ponieważ jednak w przypadku niekorzystania z procedury IOSS państwo członkowskie importu i państwo członkowskie ostatecznego przeznaczenia towarów w przypadku sprzedaży na odległość towarów importowanych będzie tym samym państwem członkowskim, wyznaczenie dwóch różnych przedstawicieli podatkowych w tym konkretnym państwie członkowskim mogłoby nie być potrzebne.

(4)

W przypadku gdy procedura IOSS nie jest wykorzystywana VAT z tytułu importu kwalifikujących się przesyłek jest pobierany bezpośrednio przez państwo członkowskie ostatecznego przeznaczenia towarów, które jest państwem członkowskim, w którym ma miejsce import. Natomiast w przypadkach, w których procedura IOSS jest wykorzystywana, import jest zwolniony z VAT z tytułu importu, a VAT od sprzedaży na odległość towarów importowanych jest pobierany przez dostawcę lub uznanego dostawcę oraz uiszczany w jego państwie członkowskim identyfikacji, które przekazuje VAT do odpowiednich państw członkowskich konsumpcji. Ustanawiając warunki wyznaczenia przedstawiciela podatkowego w przypadku niekorzystania z procedury IOSS, należy zatem wziąć pod uwagę tę sytuację. Ustanawiając warunki wyznaczenia pośrednika w przypadku korzystania z procedury IOSS, państwa członkowskie mogą wymagać gwarancji, które są odpowiednie i proporcjonalne do ryzyka związanego z podmiotami i transakcjami, w odniesieniu do których działa pośrednik.

(5)

Pośredni przedstawiciele celni odgrywają istotną rolę w procedurach związanych z importem przesyłek. Chociaż ich zadania wiążą się przede wszystkim z przepisami celnymi, mogą oni odgrywać aktywną rolę w zapewnianiu poboru VAT z tytułu importu. Obecnie jest to możliwe w przypadku gdy pośredni przedstawiciel celny jest wyznaczony jako osoba zobowiązana do zapłaty VAT z tytułu importu. Jednakże w ramach środków zachęcających do korzystania z procedury IOSS wprowadzonych niniejszą dyrektywą pośredni przedstawiciel celny mógłby być zobowiązany do zapłaty VAT z tytułu importu w przypadku, gdy pośredni przedstawiciel celny działa jako przedstawiciel podatkowy osoby zobowiązanej do zapłaty VAT z tytułu importu. Ponieważ działanie w charakterze przedstawiciela podatkowego jest dla pośredniego przedstawiciela celnego opcjonalne, ale nie obowiązkowe, należy umożliwić państwom członkowskim nałożenie na pośrednich przedstawicieli celnych, którzy nie działają jako przedstawiciele podatkowi, odpowiedzialności solidarnej za VAT z tytułu importu w celu zabezpieczenia zapłaty VAT z tytułu importu. Ponadto państwom członkowskim należy umożliwić nałożenie odpowiedzialności solidarnej za VAT z tytułu importu na inne osoby, na przykład osoby zobowiązane do zapłaty długu celnego w przypadku nieprawidłowości celnych.

(6)

W ramach środków zachęcających do korzystania z procedury IOSS wprowadzonych niniejszą dyrektywą dostawca lub uznany dostawca jest systematycznie zobowiązany do zapłaty VAT z tytułu importu. W związku z tym, jeżeli dostawca, uznany dostawca oraz, w stosownych przypadkach, wyznaczony przez nich przedstawiciel podatkowy lub osoba, która może zostać pociągnięta do odpowiedzialności solidarnej za VAT z tytułu importu, nie wywiąże się z obowiązków w zakresie VAT dotyczących określonych importowanych towarów, towary te nie zostaną dopuszczone do obrotu. Aby uniknąć sytuacji, w której to nabywca ponosi negatywne konsekwencje niewywiązywania się z obowiązków przez osoby zobowiązane do zapłaty VAT z tytułu importu, państwa członkowskie powinny mieć możliwość zezwolenia aby nabywca - za jego zgodą - zapłacił VAT z tytułu importu, należnego od dostawcy lub uznanego dostawcy, w przypadku gdy dostawca lub uznany dostawca nie wywiązuje się z obowiązków w zakresie rejestracji i płatności oraz w przypadku gdy dostawca lub uznany dostawca nie jest znany osobie składającej zgłoszenie celne w momencie importu. Państwom członkowskim należy jednak umożliwić ustanowienie odpowiednich warunków i procedur na potrzeby korzystania z tej możliwości, aby uniknąć sytuacji, w której zapłata VAT z tytułu importu przez nabywcę osłabiłaby skuteczność środków mających na celu zachęcenie do korzystania z procedury IOSS, wprowadzonych niniejszą dyrektywą. Płatność ta powinna pozostawać bez uszczerbku dla możliwości odzyskania przez nabywcę VAT z tytułu importu od dostawcy lub uznanego dostawcy na podstawie odpowiednich przepisów prawa cywilnego. Ponieważ możliwość ta ma na celu przezwyciężenie trudności wynikających z przeniesienia odpowiedzialności w zakresie importowanych przesyłek z nabywcy na dostawcę lub uznanego dostawcę, Komisja powinna ocenić, czy utrzymanie tych przepisów po zakończeniu reformy celnej jest uzasadnione.

(7)

Zgodnie z uregulowaniami szczególnymi określonymi w tytule XII rozdział 7 dyrektywy Rady 2006/112/WE (4) osobą zobowiązaną do zapłaty VAT z tytułu importu w odniesieniu do kwalifikującej się sprzedaży na odległość towarów importowanych jest nabywca. Jest to sprzeczne z celem, jakim jest przeniesienie odpowiedzialności z nabywcy na dostawcę lub uznanego dostawcę oraz nałożeniu na nich systematycznego obowiązku zapłaty VAT z tytułu importu w odniesieniu do tych towarów. Nawet w tych przypadkach, w których VAT z tytułu importu płaci nabywca, odpowiedzialność w tym zakresie co do zasady spoczywa nadal na dostawcy lub uznanym dostawcy. Te uregulowania szczególne nie powinny być już zatem stosowane i należy je uchylić.

(8)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną z dnia 28 września 2011 r. państw członkowskich i Komisji dotyczącą dokumentów wyjaśniających (5) państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o transpozycji jednego lub większej liczby dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy, prawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.

(9)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie realizacja koncepcji jednej rejestracji VAT w Unii, może zostać osiągnięty jedynie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/112/WE,