(1)

19 grudnia 2024 r. na podstawie art. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła dochodzenie antydumpingowe dotyczące przywozu waliny pochodzącej z Chińskiej Republiki Ludowej („Chiny”, „ChRL, lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2) („zawiadomienie o wszczęciu”).

(2)

Komisja wszczęła dochodzenie w następstwie skargi złożonej 5 listopada 2024 r. przez Eurolysine SAS („Eurolysine” lub „skarżący”). Skarga została złożona przez przemysł Unii zajmujący się produkcją waliny w rozumieniu art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W skardze przedstawiono dowody na wystąpienie dumpingu i wynikającej z niego istotnej szkody, które były wystarczające, by uzasadnić wszczęcie dochodzenia.

(3)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2025/326 (3) („rozporządzenie w sprawie rejestracji”) Komisja poddała rejestracji przywóz produktu objętego postępowaniem.

(4)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja w szczególności poinformowała skarżącego, znanych producentów eksportujących, władze chińskie, jak również znanych importerów i użytkowników o wszczęciu dochodzenia oraz wezwała wymienione podmioty do współpracy.

(5)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz złożenia wniosku o posiedzenie wyjaśniające przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu. Nie otrzymano żadnych uwag na temat wszczęcia dochodzenia ani wniosków o posiedzenie wyjaśniające.

(6)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja oznajmiła, że może dokonać kontroli wyrywkowej importerów niepowiązanych i producentów eksportujących zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(7)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do importerów niepowiązanych o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu.

(8)

Czterech importerów niepowiązanych przedstawiło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie do próby. Ze względu na niewielką liczbę odpowiedzi Komisja uznała, że przeprowadzenie kontroli wyrywkowej nie jest konieczne.

(9)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do wszystkich producentów eksportujących w Chinach o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu. Ponadto Komisja zwróciła się do Misji Chińskiej Republiki Ludowej w Unii o wskazanie innych producentów eksportujących, którzy ewentualnie byliby zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(10)

Siedmiu producentów eksportujących w państwie, którego dotyczy postępowanie, należących do pięciu grup, przedstawiło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dokonała doboru próby obejmującej dwie grupy producentów eksportujących na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii, którą to wielkość można było właściwie zbadać w dostępnym czasie. W momencie doboru próby, na podstawie dostępnych informacji, dobrana próba odpowiadała za 24 % szacowanej łącznej wielkości przywozu waliny do Unii z Chin i 67 % łącznego wywozu do Unii zgłoszonego przez współpracujących producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w kwestii doboru próby zasięgnięto opinii wszystkich znanych producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie, oraz organów państwa, którego dotyczy postępowanie.

(11)

Jedna grupa producentów eksportujących, która udzieliła odpowiedzi na pytania zawarte w formularzu kontroli wyrywkowej, Tongliao Meihua Biological Sci-Tech Co., Ltd. i Xinjiang Meihua Amino Acid Co., Ltd. („Meihua Group”), wystąpiła z wnioskiem o włączenie grupy do próby, ponieważ (i) w latach 2021-2024 wielkość jej przywozu do Unii stale rosła, (ii) produkowała ona również walinę o jakości spożywczej, w odróżnieniu do objętych próbą producentów eksportujących, którzy rzekomo produkowali wyłącznie walinę o jakości paszy, oraz (iii) jej klienci w Unii obejmowali zarówno dystrybutorów, jak i użytkowników końcowych, w odróżnieniu do objętych próbą producentów eksportujących.

(12)

Skarżący poparł wniosek Meihua Group, ponieważ (i) prowadziła ona działalność w sektorze waliny o jakości spożywczej i farmaceutycznej oraz (ii) ze względu na stosunek między sprzedażą krajową a eksportową jej działalność wydawała się typowa dla producenta chińskiego, w przeciwieństwie do CJ (Shenyang) Biotechnology Co., Ltd. („CJS”), jednego z dwóch objętych próbą producentów eksportujących, który głównie prowadził produkcję i sprzedaż do celów wywozu.

(13)

Komisja przypomniała, że zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego kryterium doboru próby była największa reprezentatywna wielkość wywozu do Unii, którą to wielkość można było właściwie zbadać w dostępnym czasie. W tym względzie Komisja zauważyła, że pomimo wzrostu wywozu Meihua Group do Unii w okresie objętym dochodzeniem pozostał on poniżej wielkości wywozu dwóch objętych próbą producentów eksportujących. Ponadto, wbrew twierdzeniom Meihua Group, jeden z dwóch objętych próbą producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem produkował i wywoził do Unii walinę o jakości spożywczej oraz produkował walinę o jakości farmaceutycznej, ale nie wywoził jej do Unii. Ponadto rodzaj klienta oraz stosunek między sprzedażą krajową a eksportową jako przejaw typowego zachowania chińskiego producenta nie stanowiły istotnych kryteriów doboru próby w niniejszej sprawie. W związku z tym argument ten odrzucono.

(14)

Skarżący uznał, że CJS nie jest reprezentatywne dla najnowszej tendencji wzrostu przywozu waliny z Chin, ponieważ (i) było podmiotem działającym od wielu lat w branży waliny, który prowadził wywóz do Unii od dłuższego czasu, i w związku z tym nie odzwierciedlałoby najnowszych tendencji oraz (ii) było częścią koreańskiej grupy wielonarodowej, w związku z czym skarżący uznał, że jest to przedsiębiorstwo zagraniczne działające w Chinach, nie prowadzące działalności na takich samych warunkach jak przedsiębiorstwa chińskie.

(15)

CJS odpowiedziało, że elementy podkreślone przez skarżącego nie mają znaczenia dla doboru próby, i potwierdziło, że jako jeden z najważniejszych podmiotów z długoletnią obecnością w chińskiej branży waliny jest podmiotem reprezentatywnym.

(16)

Komisja przypomniała, że próbę dobrano na podstawie kryteriów określonych w art. 17 rozporządzenia podstawowego i na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii, którą to wielkość można było właściwie zbadać w dostępnym czasie. Pozostałe elementy podniesione przez skarżącego nie były istotne w tym względzie. W związku z powyższym argument ten odrzucono.

(17)

Skarżący twierdził również, że jeden z objętych próbą producentów eksportujących, Bayannur Huaheng Biotechnology Co., Ltd. („Huaheng”), zawyżył wielkość wywozu w formularzu kontroli wyrywkowej w porównaniu z danymi zgłoszonymi w chińskich statystyk dotyczących wywozu.

(18)

Komisja zauważyła, że argument ten można było odpowiednio rozważyć jedynie podczas weryfikacji informacji dotyczących wielkości wywozu, przekazanych przez to przedsiębiorstwo w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Późniejsza weryfikacja tych danych wykazała, że wielkość wywozu Huaheng w okresie objętym dochodzeniem była zgodna z wielkością zadeklarowaną na etapie kontroli wyrywkowej. W związku z tym argument ten odrzucono i zatwierdzono dobraną próbę.

(19)

Żaden z producentów eksportujących z Chin nie zgłosił wniosku o indywidualne badanie na podstawie art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(20)

Komisja przesłała kwestionariusze jedynemu producentowi unijnemu, objętym próbą producentom eksportującym w Chinach oraz importerom, którzy zgłosili się na etapie kontroli wyrywkowej. kwestionariusze te udostępniono również w internecie w dniu wszczęcia postępowania.

(21)

Komisja przesłała rządowi Chin kwestionariusz dotyczący istnienia znaczących zakłóceń w ChRL w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(22)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od jedynego producenta unijnego, dwóch grup chińskich producentów eksportujących objętych próbą, dwóch importerów i dwóch użytkowników powiązanych z przemysłem Unii.

(23)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do tymczasowego stwierdzenia istnienia dumpingu oraz określenia wynikającej z niego szkody oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne na podstawie art. 16 rozporządzenia podstawowego odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(24)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody obejmowało okres od 1 października 2023 r. do 30 września 2024 r. („okres objęty dochodzeniem”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęło okres od 1 stycznia 2021 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(25)

Produktem objętym dochodzeniem jest walina i jej estry, ich sole, jako odrębny chemicznie zdefiniowany związek organiczny, nawet zawierający zanieczyszczenia, obecnie objęte kodem CN 2922 49 85 („produkt objęty dochodzeniem”).

(26)

Walina jest wytwarzana w drodze bio-fermentacji, polegającej na przekształcaniu węglowodanów w aminokwasy w wyniku działania szczepów bakterii. Głównym surowcem wykorzystywanym do fermentacji jest cukier z buraków lub kukurydzy. Po fermentacji kolejnym etapem produkcji jest ekstrakcja, a w przypadku niektórych zastosowań - dodatkowe oczyszczanie.

(27)

Walinę wykorzystuje się w szerokim zakresie zastosowań, na przykład na rynku paszowym, farmaceutycznym i spożywczym (jako suplement diety).

(28)

Produkt objęty postępowaniem to produkt objęty dochodzeniem pochodzący z Chińskiej Republiki Ludowej, obecnie objęty kodem CN 2922 49 85 (kod TARIC 2922 49 85 87) („produkt objęty postępowaniem”).

(29)

W toku dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają takie same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne, a także te same podstawowe zastosowania:

(30)

Na obecnym etapie Komisja uznała zatem, że są to produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(31)

Jedna ze współpracujących grup producentów eksportujących nieobjętych próbą („Meihua Group”) wniosła o wyłączenie z zakresu produktu waliny stosowanej w sektorze spożywczym. Producenci ci twierdzili, że walina o jakości spożywczej ma inne właściwości fizyczne i chemiczne niż walina o jakości paszowej oraz że jest sprzedawana po wyższych cenach. Twierdzili oni również, że walina o jakości spożywczej nie konkuruje z waliną paszową, a w Unii nie ma producentów waliny o jakości spożywczej.

(32)

O ile prawdą jest, że walina stosowana w sektorze farmaceutycznym lub spożywczym podlega surowszym wymogom regulacyjnym, o tyle poszczególne klasy waliny nadal wykazują podobne podstawowe właściwości fizyczne, techniczne i chemiczne, ponieważ mają identyczną strukturę cząsteczkową i pełnią te same podstawowe funkcje, tj. dostarczają wysoce przyswajalną walinę zwierzętom i ludziom, zarówno w produktach farmaceutycznych, jak i w żywności (jako suplement diety) lub w paszy. Ponadto wszystkie gatunki są produkowane w tym samym procesie produkcji o różnym stopniu oczyszczania i ekstrakcji. Wszystkie gatunki waliny przywożone są pod tymi samymi kodami TARIC.

(33)

Dochodzenie wykazało, że Eurolysine, po uzyskaniu odpowiednich zezwoleń regulacyjnych, dysponowało techniczną zdolnością do produkcji wszystkich gatunków waliny, w tym waliny o jakości spożywczej, a produkcja waliny o jakości spożywczej nie wymaga dodatkowego wyposażenia. Ustalono również, że klienci Eurolysine mogą przeprowadzać dodatkowe etapy oczyszczania i ekstrakcji niezbędne do uzyskania waliny o jakości spożywczej. Eurolysine oświadczyło również, że planuje zdywersyfikować swoją produkcję w przyszłości. Co więcej, wyłączenie waliny o jakości spożywczej z zakresu produktu stworzyłoby zachętę do obchodzenia środków. Ponadto nie oczekuje się, aby przywóz waliny o jakości spożywczej do Unii ustał nawet w przypadku wprowadzenia środków, ponieważ poziomy ceł nie mają charakteru zaporowego. W związku z powyższym Komisja uznała na tym etapie, że walina o jakości spożywczej nie powinna zostać wyłączona z zakresu produktu, a argument ten należy odrzucić.

(34)

W świetle dostępnych na początku dochodzenia wystarczających dowodów wykazujących istnienie znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do Chin, Komisja uznała za właściwe wszczęcie dochodzenia w odniesieniu do producentów eksportujących z tego kraju, uwzględniając art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego.

(35)

W związku z tym, w celu zgromadzenia danych niezbędnych do ewentualnego zastosowania art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego, w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała wszystkich producentów eksportujących w Chinach do dostarczenia informacji dotyczących czynników produkcji wykorzystywanych do produkcji waliny. Trzech producentów eksportujących, należących do dwóch grup, przekazało odpowiednie informacje. Były to przedsiębiorstwa Meihua Group i CJS.

(36)

W celu uzyskania informacji uznanych za niezbędne do dochodzenia w odniesieniu do domniemanych znaczących zakłóceń Komisja przesłała kwestionariusz rządowi ChRL. Ponadto w pkt 5.3.2 zawiadomienia o wszczęciu postępowania Komisja wezwała wszystkie zainteresowane strony do przedstawienia swoich opinii, przedłożenia informacji i dostarczenia dowodów potwierdzających w odniesieniu do zastosowania art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego w terminie 37 dni od daty opublikowania zawiadomienia o wszczęciu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. W powyższym terminie nie otrzymano odpowiedzi od rządu ChRL i nie wpłynęły stanowiska dotyczące zastosowania art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego. Następnie, 26 maja 2025 r., Komisja poinformowała rząd ChRL, że do ustalenia istnienia w ChRL znaczących zakłóceń wykorzysta dostępne fakty w rozumieniu art. 18 rozporządzenia podstawowego. Rząd ChRL nie przekazał żadnych uwag dotyczących zastosowania art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(37)

W pkt 5.3.2 zawiadomienia o wszczęciu postępowania Komisja wskazała również, że w świetle dostępnych dowodów wstępnie wybrała Brazylię jako odpowiedni reprezentatywny kraj na podstawie art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego do celów określenia wartości normalnej na podstawie niezniekształconych cen lub wartości odniesienia. Komisja stwierdziła ponadto, że rozważy możliwość wykorzystania innych odpowiednich reprezentatywnych krajów zgodnie z kryteriami określonymi w art. 2 ust. 6a lit. a) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego.

(38)

2 kwietnia 2025 r. Komisja poinformowała zainteresowane strony notą („pierwsza nota”) o odpowiednich źródłach, które zamierza wykorzystać do określenia wartości normalnej. W nocie tej Komisja przedstawiła wykaz wszystkich czynników produkcji, takich jak surowce, energia i siła robocza, wykorzystywanych w produkcji waliny. Ponadto w oparciu o kryteria wyboru niezniekształconych cen lub wartości odniesienia Komisja wskazała potencjalne reprezentatywne kraje, a mianowicie: Brazylię, Indonezję, Kolumbię, Tajlandię i Turcję. Komisja otrzymała uwagi dotyczące pierwszej noty od przedsiębiorstw CJS, Huaheng i od skarżącego.

(39)

Komisja przeanalizowała te uwagi i odniosła się do nich, a 4 czerwca 2025 r. poinformowała w drugiej nocie („druga nota”) zainteresowane strony o wyniku tej analizy oraz o odpowiednich źródłach, które zamierza wykorzystać do określenia wartości normalnej, z wykorzystaniem Malezji jako reprezentatywnego kraju. Poinformowała również zainteresowane strony, że określi koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zyski na podstawie dostępnych informacji dotyczących przedsiębiorstwa Ajinomoto (Malaysia) Berhad („Ajinomoto Malaysia”), producenta glutaminianu monosodowego („MSG”) w Malezji - produktu należącego do tej samej ogólnej kategorii lub sektora co walina, o (w większości) tych samych czynnikach produkcji, jak wyjaśniono w motywie 150. Komisja otrzymała uwagi dotyczące drugiej noty od przedsiębiorstw CJS, Huaheng i od skarżącego. Uwagi te omówiono szczegółowo poniżej w sekcji 3.2.11.

(40)

Po przeanalizowaniu uwag i informacji otrzymanych w następstwie drugiej noty Komisja stwierdziła, że odpowiednim reprezentatywnym krajem, który będzie można wykorzystać jako źródło informacji na temat niezniekształconych cen i kosztów na potrzeby określenia wartości normalnej, jest Kolumbia, oraz że określi koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zyski na podstawie dostępnych informacji za 2023 r. dotyczących przedsiębiorstwa Sucroal S.A. („Sucroal”), producenta kwasu cytrynowego w Kolumbii, produktu należącego do tej samej ogólnej kategorii lub sektora co walina, o (w większości) tych samych czynnikach produkcji, jak wyjaśniono w motywie 144.

(41)

Zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia podstawowego „[p]odstawą obliczenia wartości normalnej są zwykle ceny uiszczone lub należne w zwykłym obrocie handlowym przez niezależnych nabywców w kraju wywozu”.

(42)

Zgodnie jednak z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego „w przypadku stwierdzenia […], że ze względu na istnienie w kraju wywozu znaczących zakłóceń w rozumieniu lit. b) nie jest właściwe stosowanie cen i kosztów krajowych w tym kraju, wartość normalną konstruuje się wyłącznie na podstawie kosztów produkcji i sprzedaży odzwierciedlających niezniekształcone ceny lub wartości odniesienia” oraz „[wartość normalna] obejmuje niezniekształconą i odpowiednią kwotę kosztów administracyjnych, kosztów sprzedaży i kosztów ogólnych oraz zyski” („koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne” zwane również „kosztami SG&A”), jak wskazano w motywie 39.

(43)

Jak wyjaśniono poniżej, w obecnym dochodzeniu Komisja stwierdziła, że w oparciu o dostępne dowody oraz ze względu na brak współpracy ze strony rządu ChRL zastosowanie art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego było właściwe.

(44)

Zgodnie z definicją w art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego „znaczące zakłócenia to te zakłócenia, które występują wówczas, gdy podane ceny lub koszty, w tym koszty surowców i energii, nie wynikają z działania sił rynkowych, ponieważ wywiera na nie wpływ istotna interwencja rządowa. Przy ocenie istnienia znaczących zakłóceń uwzględnia się m.in. potencjalny wpływ jednego z następujących elementów lub kilku z nich:

(45)

W związku z tym, że wykaz w art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego nie ma charakteru kumulatywnego, nie wszystkie wymienione w nim elementy muszą wystąpić, aby można było ustalić istnienie znaczących zakłóceń. Ponadto te same okoliczności faktyczne mogą posłużyć do wykazania istnienia jednego elementu z wykazu lub większej ich liczby.

(46)

Wszelkie wnioski dotyczące znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego muszą jednak zostać wyciągnięte na podstawie wszystkich dostępnych dowodów. Ogólna ocena istnienia zakłóceń może również obejmować ogólny kontekst i sytuację w kraju wywozu, w szczególności w sytuacji, w której system gospodarczy i administracyjny kraju wywozu jest fundamentalnie skonstruowany w sposób, który daje rządowi znaczące uprawnienia do ingerencji w gospodarkę, w konsekwencji czego ceny i koszty nie są wynikiem swobodnego rozwoju mechanizmów rynkowych.

(47)

Art. 2 ust. 6a lit. c) rozporządzenia podstawowego stanowi, że „jeśli Komisja ma uzasadnione przesłanki świadczące o możliwości istnienia znaczących zakłóceń, o których mowa w lit. b), w jakimś kraju lub w jakimś sektorze w tym kraju, oraz jeśli jest to stosowne dla skutecznego stosowania niniejszego rozporządzenia, Komisja przygotowuje, udostępnia publicznie i regularnie aktualizuje sprawozdanie opisujące okoliczności rynkowe, o których mowa w lit. b), panujące w tym kraju lub sektorze”.

(48)

Zgodnie z tym przepisem Komisja wydała sprawozdanie krajowe dotyczące Chin („sprawozdanie”) (4), w którym wykazano istnienie istotnej interwencji rządowej na wielu poziomach gospodarki, w tym konkretne zakłócenia w wielu kluczowych czynnikach produkcji (takich jak grunty, energia, kapitał, surowce i siła robocza), a także w wybranych sektorach (takich jak sektor chemiczny). W momencie wszczęcia przeglądu zainteresowane strony zostały wezwane do odrzucenia dowodów zawartych w aktach dochodzenia, przedstawienia uwag w ich sprawie lub ich uzupełnienia. Sprawozdanie umieszczono w aktach dochodzenia na etapie wszczęcia postępowania.

(49)

Skarżący stwierdził, że ceny czy koszty produktu objętego dochodzeniem, w tym koszty surowców, energii i pracy, nie wynikają z działania sił rynkowych, ponieważ wywiera na nie wpływ istotna interwencja rządowa w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego, i że w rezultacie nie należy wykorzystywać cen i kosztów krajowych do ustalenia wartości normalnej.

(50)

Aby poprzeć to stanowisko, skarżący odniósł się do dowodów zawartych w sprawozdaniu (5), ustaleń z szeregu niedawnych dochodzeń Komisji - a mianowicie dochodzeń dotyczących glukonianu sodu (6), niektórych (poli)alkoholi winylowych (7), kwasu sulfanilowego (8), kwasu cytrynowego (9), glutaminianu monosodowego (10), erytrytolu (11) i kwasu szczawiowego (12) - a także wniosków amerykańskich organów handlowych w sprawie kwasu cytrynowego i glukonianu sodu. Odniósł się również do ustaleń USA dotyczących cen i kosztów w Chinach, podkreślając takie czynniki jak doktryna socjalistycznej gospodarki rynkowej, wiodąca rola Komunistycznej Partii Chin („KPCh” lub „partia”) oraz interwencjonistyczna polityka gospodarcza państwa chińskiego.

(51)

Wskazując ponadto, że producenci objęci wyżej wymienionymi dochodzeniami Komisji są jednocześnie producentami w sektorze waliny, skarżący argumentował, że wnioski z wyżej wymienionych dochodzeń Komisji należy uznać za mające odpowiednie zastosowanie również do chińskich producentów waliny. Ponadto skarżący przypomniał następujące elementy wskazujące na istnienie znaczących zakłóceń.

(52)

Po pierwsze, sektor chemiczny, w tym podsektor waliny, jest w znacznym stopniu obsługiwany przez przedsiębiorstwa będące własnością organów państwowych, znajdujące się pod ich kontrolą, nadzorem politycznym lub działające zgodnie ze wskazówkami tych organów:

(53)

Po drugie, obecność przedstawicieli państwa w przedsiębiorstwach produkujących walinę umożliwia także organom państwowym ingerowanie w ceny lub koszty:

(54)

Po trzecie, rząd ChRL realizuje politykę publiczną lub działania publiczne, które faworyzują dostawców krajowych lub w inny sposób wpływają na działanie sił rynkowych:

(55)

Po czwarte, podobnie jak w jakimkolwiek innym sektorze chińskiej gospodarki, w sektorze chemicznym występują zakłócenia wynikające z dyskryminującego stosowania lub niedostatecznego egzekwowania chińskich przepisów dotyczących upadłości, prawa spółek i prawa rzeczowego:

(56)

Po piąte, koszty wynagrodzeń są zniekształcone również w sektorze chemicznym:

(57)

Po szóste, producenci waliny mają dostęp do finansowania dzięki instytucjom, które wdrażają cele polityki publicznej lub w inny sposób nie działają niezależnie od państwa:

(58)

Odniesiono się również do utrwalonego stanowiska Komisji, zgodnie z którym zakłócenia są cechą charakterystyczną chińskiej gospodarki. Ponadto biorąc pod uwagę, że produkcja waliny wymaga szerokiego zakresu materiałów do produkcji, ceny płacone przez jej producentów w ChRL przy zakupie tych materiałów (stanowiące zarazem ich koszty) są narażone na wpływ wspomnianych zakłóceń systemowych. Na przykład dostawcy materiałów do produkcji zatrudniają siłę roboczą, która podlega zakłóceniom, mogą pożyczać pieniądze, które podlegają zakłóceniom w sektorze finansowym/alokacji kapitału, i podlegają systemowi planowania, który ma zastosowanie na wszystkich szczeblach władzy i we wszystkich sektorach.

(59)

Podsumowując, skarżący argumentował, że w sektorze waliny występują znaczące zakłócenia zgodnie z art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego, w związku z czym stosowanie cen i kosztów krajowych w celu ustalenia wartości normalnej w niniejszym dochodzeniu nie jest zasadne.

(60)

Komisja zbadała, czy ze względu na istnienie znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego właściwe było stosowanie cen i kosztów krajowych w Chinach.

(61)

Komisja uczyniła to na podstawie dowodów dostępnych w aktach sprawy. W dowodach w aktach sprawy zawarte były dowody ujęte w sprawozdaniu, które to dowody opierają się na publicznie dostępnych źródłach. Komisja uzupełniła te elementy dowodowe własnymi badaniami dotyczącymi poszczególnych kryteriów istotnych dla potwierdzenia występowania znaczących zakłóceń w Chinach. Analiza ta obejmowała badanie istotnych interwencji rządowych w gospodarce Chin ogółem, a także konkretnej sytuacji na rynku w danym sektorze, do którego należy produkt objęty postępowaniem.

(62)

Chiński system gospodarczy bazuje na koncepcji „socjalistycznej gospodarki rynkowej”. Koncepcja ta jest zapisana w chińskiej konstytucji i determinuje sposób zarządzania gospodarką Chin. Podstawową zasadą jest „socjalistyczna własność publiczna środków produkcji, a mianowicie własność środków produkcji w rękach całego ludu i zbiorowa własność środków produkcji w rękach osób pracujących” (26).

(63)

Gospodarka państwowa jest „wiodącą siłą gospodarki narodowej”, a państwo posiada mandat „do zapewnienia konsolidacji i wzrostu” (27). W związku z tym ogólna struktura chińskiej gospodarki nie tylko umożliwia znaczące interwencje rządowe w gospodarkę, ale wyraźnie sankcjonuje takie interwencje. Idea nadrzędności własności publicznej nad własnością prywatną przenika cały system prawny i stanowi ogólną zasadę podkreślaną we wszystkich głównych aktach prawnych.

(64)

Doskonałym przykładem jest chińskie prawo rzeczowe: odnosi się ono do podstawowego etapu socjalizmu i powierza państwu utrzymanie podstawowego systemu gospodarczego, w ramach którego własność publiczna odgrywa dominującą rolę. Inne formy własności są tolerowane, a prawo zezwala na ich rozwój obok własności państwowej (28).

(65)

Ponadto zgodnie z prawem chińskim socjalistyczna gospodarka rynkowa jest rozwijana pod przywództwem KPCh. Struktury państwa chińskiego i KPCh są ze sobą powiązane na każdym poziomie (prawnym, instytucjonalnym, osobowym), tworząc podstawową strukturę, w której nie można odróżnić ról KPCh i państwa.

(66)

W wyniku zmiany chińskiej konstytucji w marcu 2018 r. jeszcze bardziej podkreślono wiodącą rolę KPCh, potwierdzając ją w tekście art. 1 konstytucji.

(67)

Po już istniejącym pierwszym zdaniu przepisu: „[s]ystem socjalistyczny jest podstawowym systemem Chińskiej Republiki Ludowej” dodano nowe drugie zdanie w brzmieniu: „[p]odstawową cechą chińskiego socjalizmu jest przywództwo Komunistycznej Partii Chin” (29). Świadczy to o niekwestionowanej i coraz większej kontroli KPCh nad chińskim systemem gospodarczym.

(68)

To przywództwo rządowe i kontrola rządowa nierozerwalnie wiążą się z ustrojem chińskim, a ich zakres jest znacznie większy niż w innych państwach, w których ogólna kontrola makroekonomiczna sprawowana przez rządy jest ograniczona działaniem mechanizmów rynkowych.

(69)

Państwo chińskie stosuje interwencjonizm gospodarczy, dążąc do osiągnięcia celów, które nie odzwierciedlają przeważających warunków ekonomicznych na wolnym rynku, tylko pokrywają się z programem politycznym określonym przez KPCh (30). Stosowane przez władze chińskie narzędzia interwencjonizmu gospodarczego obejmują różne obszary, w tym system planowania przemysłowego, system finansowy oraz poziom otoczenia regulacyjnego.

(70)

Po pierwsze, na poziomie ogólnej kontroli administracyjnej kierunek chińskiej gospodarki wyznacza się w ramach złożonego systemu planowania przemysłowego, który ma wpływ na wszystkie rodzaje działalności gospodarczej w państwie. Wszystkie te plany obejmują kompleksowy i złożony model sektorów i przekrojowych strategii obejmujący wszystkie szczeble administracji.

(71)

Plany na szczeblu prowincji są szczegółowe, natomiast w planach krajowych wyznacza się szersze cele. W planach określa się również środki służące wspieraniu odpowiednich branż/sektorów, a także ramy czasowe, w jakich cele muszą zostać osiągnięte. Niektóre plany nadal zawierają wyraźne cele w zakresie produkcji.

(72)

Zgodnie z planami poszczególne sektory lub projekty przemysłowe są traktowane jako (pozytywne lub negatywne) priorytety zgodnie z priorytetami rządu i przypisuje się im konkretne cele w zakresie rozwoju (modernizacja przemysłu, ekspansja międzynarodowa itp.).

(73)

Podmioty gospodarcze, zarówno prywatne, jak i państwowe, muszą skutecznie dostosowywać swoją działalność do realiów narzuconych w ramach systemu planowania. Jest to spowodowane nie tylko wiążącym charakterem planów, ale również faktem, że odpowiednie chińskie organy na wszystkich szczeblach władzy stosują się do systemu planów i wykorzystują odpowiednio przyznane im uprawnienia, skłaniając tym samym podmioty gospodarcze do przestrzegania priorytetów określonych w planach (31).

(74)

Po drugie, na poziomie przydziału środków finansowych system finansowy Chin jest zdominowany przez będące własnością państwa banki komercyjne i banki realizujące politykę rządu. Ustanawiając i wdrażając swoją politykę kredytową, banki te muszą dostosować się do celów polityki przemysłowej rządu, a nie oceniać przede wszystkim korzyści gospodarcze danego projektu (32).

(75)

To samo dotyczy pozostałych elementów chińskiego systemu finansowego, takich jak rynki akcji, rynki obligacji, rynki niepublicznych instrumentów kapitałowych itp. Ponadto instytucjonalna i operacyjna struktura tych obszarów sektora finansowego nie jest nastawiona na maksymalizację skutecznego funkcjonowania rynków finansowych, lecz na zapewnienie kontroli i umożliwienie interwencji państwa i KPCh (33).

(76)

Po trzecie, na poziomie otoczenia regulacyjnego interwencje państwa w zakresie gospodarki przyjmują różne formy. Na przykład przepisy dotyczące zamówień publicznych są regularnie wykorzystywane do osiągania celów politycznych innych niż efektywność gospodarcza, co podważa zasady rynkowe w tym obszarze. Mające zastosowanie ustawodawstwo przewiduje w szczególności, że zamówienia publiczne są udzielane w celu ułatwienia osiągnięcia celów wyznaczonych w ramach polityki państwa. Charakter tych celów pozostaje jednak niezdefiniowany, co pozostawia organom decyzyjnym szeroki margines swobody (34).

(77)

Podobnie w obszarze inwestycji rząd ChRL utrzymuje znaczącą kontrolę i wpływ, jeżeli chodzi o miejsce przeznaczenia oraz wielkość inwestycji zarówno państwowych, jak i prywatnych. Kontrola inwestycji oraz różne zachęty, ograniczenia i zakazy dotyczące inwestycji są wykorzystywane przez władze jako ważne narzędzie wspierania celów polityki przemysłowej, takich jak utrzymanie kontroli państwa nad kluczowymi sektorami lub wzmocnienie przemysłu krajowego (35).

(78)

Podsumowując, model ekonomiczny Chin opiera się na szeregu podstawowych aksjomatów, które przewidują wiele różnych form interwencji rządowej i zachęcają do ich stosowania. Tak duża skala interwencji rządowych jest sprzeczna z zasadą swobodnego działania mechanizmów rynkowych, co zakłóca proces skutecznej alokacji zasobów zgodnie z zasadami rynkowymi (36).

(79)

Przedsiębiorstwa będące własnością państwa, przedsiębiorstwa kontrolowane przez państwo lub przedsiębiorstwa działające pod nadzorem politycznym państwa lub zgodnie z jego wytycznymi stanowią istotną część gospodarki Chin.

(80)

W sektorze produktu objętego postępowaniem działają głównie przedsiębiorstwa prywatne, takie jak: Meihua Group (37), Fufeng Group (38) i Huaheng Group (39), przy czym w tej ostatniej udziały mniejszościowe posiada państwo. W sektorze prowadzą również działalność niektóre przedsiębiorstwa państwowe, na przykład Ningxia Eppen Biotechnology Co. Ltd. (40), kontrolowane przez Zhaoqing Starlake Bioscience Ltd. (41), przedsiębiorstwo państwowe podlegające Komisji Nadzoru i Administracji Aktywów Państwowych prowincji Guangdong.

(81)

Ponieważ KPCh deklaruje przywództwo niemal we wszystkich obszarach gospodarki kraju, ingerencja partii w proces podejmowania decyzji operacyjnych stała się normą nie tylko w przedsiębiorstwach państwowych, lecz także w przedsiębiorstwach prywatnych (42). Wpływ państwa poprzez struktury KPCh w przedsiębiorstwach faktycznie sprawia, że podmioty gospodarcze znajdują się w praktyce pod kontrolą i nadzorem politycznym rządu, biorąc pod uwagę stopień, w jakim struktury państwowe i partyjne w Chinach są ze sobą powiązane.

(82)

Ponadto sektor waliny podlega kilku politykom rządowym, takim jak kluczowe polityki ogłoszone w 2022 r. przez Ministerstwo Finansów oraz Ministerstwo Rolnictwa i Spraw Wiejskich: „[z]integrowany rozwój przemysłu rolnego. Koordynacja rozmieszczenia i budowy szeregu krajowych nowoczesnych parków rolniczo-przemysłowych, korzystnych i charakterystycznych klastrów przemysłowych oraz silnych gmin rolno-przemysłowych. Skupienie się na zapewnieniu krajowego bezpieczeństwa żywnościowego i skutecznych dostaw ważnych produktów rolnych, z naciskiem na ryż, pszenicę, kukurydzę, […]; budowanie nowoczesnego systemu wiejsko-przemysłowego opartego na silnych miastach przemysłowych, kompleksach przemysłowych jako sile napędowej oraz klastrach przemysłowych jako podstawie ich rozwoju, przy wykorzystaniu rozmieszczenia regionalnego, okręgowego i miejskiego, a także skoordynowanej promocji punktów, linii i obszarów, tak aby poprawić jakość i skuteczność rozwoju przemysłu jako całości” (43). Podobnie w 14. planie pięcioletnim na rzecz promowania modernizacji rolnictwa i obszarów wiejskich wyznaczono następujące cele: „[s]tworzenie przemysłowych pasów krajowego bezpieczeństwa żywnościowego. W oparciu o produkcję i dostawy ryżu, pszenicy, kukurydzy, soi itp. skoordynowanie rozmieszczenia zdolności w zakresie produkcji, przetwarzania, przechowywania i obrotu oraz stworzenie przemysłowych pasów bezpieczeństwa żywnościowego […]” (44). Ponadto w 14. planie pięcioletnim dotyczącym rozwoju biogospodarki wymaga się również „opracowywania preparatów enzymatycznych, preparatów mikrobiologicznych, pasz fermentowanych, aminokwasów paszowych i innych pasz biologicznych […]” (45).

(83)

Kontrolę i nadzór polityczny rządu można również zaobserwować na poziomie odpowiednich stowarzyszeń branżowych (46).

(84)

Na przykład zgodnie z art. 3 statutu Chińskiego Stowarzyszenia Przemysłu Biofermentacyjnego („CBFIA”) organizacja ta „przyjmuje profesjonalne doradztwo, nadzór i zarządzanie ze strony podmiotów odpowiedzialnych za rejestrację i zarządzanie, podmiotów odpowiedzialnych za budowanie Partii, a także odpowiednich departamentów administracji odpowiedzialnych za zarządzanie przemysłem” (47). Partyjny oddział CBFIA (48) wymaga, aby stowarzyszenie „zbadało i wdrożyło konkretne działania w celu wspierania kompleksowego i ścisłego zarządzania przez partię oraz intensyfikowania prac na rzecz budowy partii […], a także by w pełni uznało, że intensywne wspieranie kompleksowego i ścisłego zarządzania przez partię krajowymi stowarzyszeniami branżowymi i izbami handlowymi jest wymogiem politycznym wskazującym kierunek działania stowarzyszeń branżowych i izb handlowych na rzecz utrzymania i wzmocnienia przywództwa partii” (49).

(85)

Meihua Group i Fufeng Group są jednymi z członków CBFIA, przy czym obie grupy pełnią funkcję wiceprzewodniczących zarządu stowarzyszenia (50).

(86)

Ponadto CSIA realizuje cel polegający na „aktywnym propagowaniu i wdrażaniu wytycznych partii i państwa dotyczących rozwoju przemysłu skrobiowego oraz wykonywaniu zadań powierzonych przez właściwe organy rządowe” (51). Ponadto zgodnie z art. 3 swojego statutu CSIA „ustanawia organizację Komunistycznej Partii Chin, prowadzi działalność partyjną i zapewnia niezbędne warunki dla działalności organizacji partyjnej” oraz „przyjmuje doradztwo, nadzór i zarządzanie ze strony podmiotów odpowiedzialnych za rejestrację i zarządzanie, podmiotów odpowiedzialnych za budowanie Partii, a także odpowiednich departamentów administracji odpowiedzialnych za zarządzanie przemysłem” (52).

(87)

Meihua Group jest jednym z wiceprzewodniczących rady wykonawczej CSIA (53).

(88)

Ponadto ustawa o promowaniu sektora prywatnego stanowi, że „[p]rywatne organizacje gospodarcze i podmioty nimi zarządzające wspierają przywództwo Komunistycznej Partii Chin, przestrzegają socjalistycznego systemu o chińskiej specyfice oraz aktywnie uczestniczą w budowie nowoczesnego państwa socjalistycznego” (54).

(89)

W konsekwencji nawet prywatni producenci w sektorze produktu objętego postępowaniem nie mogą prowadzić działalności na warunkach rynkowych. W sektorze tym zarówno przedsiębiorstwa publiczne, jak i prywatne są istotnie objęte nadzorem politycznym i otrzymują wytyczne polityczne.

(90)

Rząd ChRL posiada możliwość ingerowania w ceny i koszty dzięki obecności przedstawicieli państwa w przedsiębiorstwach. W istocie komórki KPCh tworzone zarówno w przedsiębiorstwach państwowych, jak i w przedsiębiorstwach prywatnych umożliwiają państwu ingerowanie w proces podejmowania decyzji biznesowych.

(91)

Zgodnie z chińskim prawem spółek w każdej spółce należy ustanowić organizację partyjną KPCh (składającą się z co najmniej trzech członków KPCh, jak określono w statucie KPCh (55)), a spółka zapewnia warunki konieczne do prowadzenia działalności przez organizację partyjną.

(92)

W przeszłości wymóg ten nie zawsze był spełniany lub nie był egzekwowany w rygorystyczny sposób. Co najmniej od 2016 r. KPCh w coraz większym stopniu rości sobie jednak prawo do kontrolowania procesu podejmowania decyzji biznesowych w przedsiębiorstwach i traktuje to prawo jako jedną z naczelnych zasad swojej polityki (56), wywierając również presję na przedsiębiorstwa prywatne, aby kierowały się „patriotyzmem” i postępowały zgodnie z linią partii (57).

(93)

Już w 2018 r. odnotowano, że komórki partyjne istniały w 73 % spośród około 2,57 mln przedsiębiorstw prywatnych, a organizacje KPCh wywierały coraz większą presję, aby zapewniono im możliwość podejmowania ostatecznych decyzji biznesowych w przedsiębiorstwach, w których je utworzono (58). Wspomniane przepisy mają ogólne zastosowanie w całej chińskiej gospodarce, we wszystkich sektorach, w tym do producentów produktu objętego postępowaniem i ich dostawców materiałów.

(94)

Ponadto w dniu 15 września 2020 r. opublikowano dokument zatytułowany „Wytyczne Biura Generalnego Komitetu Centralnego KPCh w sprawie intensyfikacji prac Zjednoczonego Frontu w sektorze prywatnym w nowej erze” („wytyczne”) (59), który jeszcze bardziej zwiększył rolę komitetów partyjnych w przedsiębiorstwach prywatnych.

(95)

Sekcja II.4 wytycznych stanowi: „[m]usimy zwiększyć ogólną zdolność Partii do przewodzenia pracom Zjednoczonego Frontu w sektorze prywatnym i skutecznie zintensyfikować prace w tym obszarze”, a sekcja III.6 stanowi: „[m]usimy jeszcze bardziej zintensyfikować budowanie Partii w przedsiębiorstwach prywatnych i umożliwić komórkom Partii skuteczne odgrywanie roli twierdzy, a członkom Partii odegranie roli awangardowych liderów i pionierów”. W wytycznych podkreśla się zatem rolę KPCh w przedsiębiorstwach i innych podmiotach sektora prywatnego oraz dąży się do zwiększenia tej roli (60).

(96)

Dochodzenie potwierdziło, że pokrywanie się stanowisk kierowniczych z członkostwem w KPCh lub z funkcjami partyjnymi zachodzi również w sektorze waliny.

(97)

Na przykład jeden z dyrektorów Ningxia Eppen Biotechnology Co. Ltd. pełni również funkcję sekretarza partii w spółce holdingowej Zhaoqing Starlake Bioscience Ltd. (61)

(98)

Ponadto w przypadku Meihua Group w 2023 r. czterech z 11 członków rady dyrektorów stanowili członkowie KPCh (62).

(99)

Obecność i interwencja państwa na rynkach finansowych oraz w zakresie zaopatrzenia w surowce i materiały do produkcji na dalszym etapie powoduje dodatkowe zakłócenia na rynku (63). W związku z tym obecność przedstawicieli państwa w przedsiębiorstwach prowadzących działalność w sektorze waliny i innych sektorach (takich jak sektor finansowy i sektor materiałów do produkcji) zapewnia rządowi ChRL możliwość ingerowania w ceny i koszty.

(100)

Złożony system planowania, w ramach którego wytycza się priorytety i określa się cele dla organów rządowych na szczeblu centralnym, prowincjonalnym i lokalnym, w dużej mierze wyznacza kierunek chińskiej gospodarki. Odpowiednie plany istnieją na wszystkich szczeblach administracji rządowej i obejmują praktycznie wszystkie sektory gospodarki. Cele wyznaczone w instrumentach planowania mają wiążący charakter, a organy na wszystkich szczeblach administracji monitorują wdrażanie planów przez odpowiednie organy administracji rządowej niższego szczebla.

(101)

Ponadto rząd ChRL deklaruje zamiar „wspierania prywatnych organizacji gospodarczych w uczestnictwie w kluczowych strategiach narodowych i dużych projektach. Wspiera także prywatne organizacje gospodarcze w inwestowaniu i w rozwijaniu działalności gospodarczej w strategicznych, nowo powstających gałęziach przemysłu, w przyszłych gałęziach przemysłu i w innych dziedzinach, a także zachęca do transformacji technologicznej oraz unowocześniania i przekształcania tradycyjnych gałęzi przemysłu” (64).

(102)

Ogólnie rzecz biorąc, system planowania w Chinach powoduje, że zasoby są przesuwane do sektorów uznanych przez rząd za strategiczne lub z innego powodu ważne politycznie, a nie przydzielane zgodnie z mechanizmami rynkowymi (65).

(103)

Władze chińskie wprowadziły szereg strategii politycznych dotyczących funkcjonowania sektora produktu objętego postępowaniem.

(104)

Wyżej wspomniane kluczowe polityki Ministerstwa Finansów i Ministerstwa Rolnictwa i Spraw Wiejskich z 2022 r. (zob. motyw 82) zawierają także następujące przepisy mające wpływ na funkcjonowanie tego sektora: „[p]aństwo będzie nadal realizować takie polityki jak subsydia dla producentów kukurydzy i nasion soi, subsydia do ryżu oraz zachęty dla dużych okręgów produkcji zboża, tak aby wzmocnić skuteczność reform strukturalnych po stronie podaży w rolnictwie oraz zapewnić krajowe bezpieczeństwo żywnościowe” bądź „[n]agrody dla najważniejszych okręgów produkcji nasion. Będzie rozszerzać zakres wsparcia dla najważniejszych okręgów produkcji nasion ryżu, pszenicy, kukurydzy […] oraz promować transformację i modernizację przemysłu nasiennego” (66).

(105)

Celem 14. planu pięcioletniego na rzecz promowania modernizacji rolnictwa i obszarów wiejskich (67) jest „[u]sprawnienie polityki wsparcia produkcji zbóż. Stabilizacja dopłat dla rolników zbożowych, poprawa polityki minimalnych cen zakupu ryżu i pszenicy oraz polityki subsydiów dla producentów kukurydzy i soi. Poprawa mechanizmu kompensacyjnego w odniesieniu do interesów najważniejszych obszarów produkcji zbóż oraz poprawa systemu polityki wsparcia dla głównych okręgów produkujących zboża” (68). Zgodnie z 14. planem pięcioletnim dotyczącym rozwoju sektora nasadzeń na szczeblu krajowym (69)„[w] okresie 14. planu pięcioletniego zbadamy możliwości ekspansji, zwiększymy moce produkcyjne, zoptymalizujemy strukturę, będziemy promować zróżnicowany rozwój i poprawimy zdolności w zakresie gwarancji dostaw” (70).

(106)

W 14. planie pięcioletnim CSIA (71) przedstawiono ponadto obowiązującą politykę rządową w tym sektorze i wyjaśniono, że „[o]d 2016 r. państwo dostosowało politykę tymczasowego składowania kukurydzy w trzech północno-wschodnich prowincjach i Regionie Autonomicznym Mongolii Wewnętrznej do nowego mechanizmu »skupu rynkowego« wraz z »subsydium«, co spowodowało gwałtowny spadek cen kukurydzy i znacznie obniżyło koszty produkcji skrobi kukurydzianej; w celu zużycia nadmiaru kukurydzy Heilongjiang, Jilin, Liaoning, Mongolia Wewnętrzna i inne lokalizacje przyznały subsydia o różnej skali przedsiębiorstwom zajmującym się intensywnym przetwarzaniem kukurydzy, nadal zwiększającym moce produkcyjne w zakresie intensywnego przetwarzania kukurydzy i produkcji skrobi kukurydzianej” (72).

(107)

W 14. planie pięcioletnim dotyczącym rozwoju biogospodarki (73) bezpośrednio odniesiono się do sektora produktu objętego postępowaniem, formułując takie cele jak „[w]zmocnienie głównej roli, jaką odgrywa innowacyjność przedsiębiorstw. Umożliwienie wiodącym przedsiębiorstwom w dziedzinie biologii odgrywania czołowej i wspierającej roli, zachęcanie dużych przedsiębiorstw, by udostępniały zasoby, takie jak innowacje technologiczne, łańcuch dostaw i usługi finansowe, podmiotom na wyższym i niższym szczeblu łańcucha przemysłowego, a także promowanie integracji i innowacji w małych i średnich przedsiębiorstwach. Przy skoncentrowaniu się na kluczowych dziedzinach o dużej skali i szeroko zakrojonym wpływie, takich jak biomedycyna, biorolnictwo i bioprodukcja, przedsiębiorstwa bioinnowacyjne zachęca się do pogłębiania działalności w wydzielonych obszarach, kultywowania ich przewag rozwojowych i przekształcania się w indywidualnych liderów konkurencyjnych na skalę globalną” (74). Dokładniej rzecz ujmując, plan zobowiązuje również odpowiednie podmioty do „opracowywania preparatów enzymatycznych, preparatów mikrobiologicznych, pasz fermentowanych, aminokwasów paszowych i innych pasz biologicznych […]”.

(108)

Podobnie na poziomie prowincji, zgodnie z 14. planem pięcioletnim prowincji Hebei na rzecz strategicznych i nowo powstających gałęzi przemysłu (75), organy rządowe mają kształtować strukturę przemysłową sektora w następujący sposób: „Intensywne rozwijanie sektorów fermentacji biologicznej, bioproduktów i szczególnych produktów biologicznych oraz promowanie zintegrowanego zastosowania biotechnologii w obszarach medycyny, przemysłu chemicznego, materiałów, wysoce intensywnego przetwarzania żywności i nowej energii. Konsolidacja i poprawa zalet aminokwasów, cukrów skrobiowych, preparatów enzymatycznych, witamin i innych produktów oraz opracowanie nowych materiałów biologicznych, takich jak włókna pochodzenia biologicznego i biochemikalia” (76).

(109)

Ponadto w 2024 r. prowincja Szantung wydała istotną politykę na rzecz promowania, modernizacji i rozwoju sektora kukurydzy (77), zapewniając poważne wsparcie podatkowe na działalność badawczo-rozwojową.

(110)

Prowincja Jilin podobnie wprowadziła specjalne polityki preferencyjne faworyzujące przemysł produktu objętego postępowaniem. Zgodnie ze sprawozdaniem opublikowanym na jej stronie internetowej „Biuro Podatkowe Prowincji Jilin […] sporządza i dostosowuje wykaz korzyści politycznych, a także listę tematów wymagających szybkiej reakcji. Przedsiębiorstwa mają określone potrzeby, na które odpowiada system podatkowy. Jeśli chodzi o modernizację przemysłu, dostępna jest wystarczająca liczba narzędzi politycznych” (78). Potwierdza to przedstawiciel Meihua Group „[w] 2017 r. przedsiębiorstwo uruchomiło działalność w Jilin Baicheng Industrial Park jako pierwsze przedsiębiorstwo w Baicheng, przy czym całkowita inwestycja była łącznie warta 10 mld CNY. Po latach stopniowego rozwoju i wzrostu, przy silnym wsparciu za pomocą preferencyjnej polityki podatkowej, […] skutecznie poprawiono konkurencyjność rynkową produktów. Tylko w pierwszej połowie 2023 r. nasze przedsiębiorstwo uzyskało ulgę w podatku wywozowym w wysokości 139 mln CNY, co uwolniło nas od obaw związanych z procesem wytwarzania produktów, dzięki czemu możemy spokojniej radzić sobie z zagrożeniami i wyzwaniami na rynku międzynarodowym oraz dalej zwiększać skalę wywozu” (79). Prezes Meihua Group oświadczył również, że „Jilin Meihua otrzymało silne poparcie i pomoc od przywódców na wszystkich szczeblach prowincji i gminy, co pomogło Meihua w szybkim rozwoju” (80), wskazując tym samym, że preferencyjne traktowanie nie ograniczało się do polityki podatkowej. W 2023 r. Meihua Group podpisała dodatkową umowę z zarządem gminy Jilin Baicheng (81).

(111)

Ponadto w swoim sprawozdaniu rocznym za 2024 r. Meihua Group oświadczyła, że otrzymała wsparcie rządowe przekraczające 35 mln CNY, pochodzące z różnych funduszy ukierunkowanych na rozwój przemysłu (82).

(112)

Podobne instrumenty wsparcia są również dostępne w Heilongjiang, o czym świadczy wypowiedź wiceprezesa Ningxia Eppen Biotechnology Co., Ltd., który podkreślił, że „doskonałe otoczenie biznesowe w regionie, determinacja prowincji Heilongjiang do dynamicznego rozwoju gospodarki opartej na siedzibach głównych firm oraz preferencyjna polityka podatkowa w obszarach zamieszkanych przez mniejszości etniczne to główne czynniki przyciągające przedsiębiorstwa do tego regionu” (83).

(113)

Za pomocą tych i innych instrumentów rząd ChRL steruje zatem praktycznie wszystkimi aspektami rozwoju i funkcjonowania tego sektora i rynków wyższego szczebla oraz je kontroluje.

(114)

Podsumowując, rząd ChRL dysponuje środkami umożliwiającymi skłanianie podmiotów gospodarczych do przestrzegania celów polityki publicznej dotyczących tego sektora. Środki te zaburzają swobodne funkcjonowanie mechanizmów rynkowych.

(115)

Z informacji zawartych w aktach wynika, że chiński system prawa upadłościowego nie zapewnia możliwości odpowiedniego osiągnięcia najistotniejszych postawionych przed nim celów, tj. sprawiedliwego rozliczania wierzytelności i długów oraz ochrony uzasadnionych praw i interesów wierzycieli i dłużników. Wydaje się, że jest to spowodowane faktem, iż - mimo że chińskie prawo upadłościowe opiera się formalnie na zasadach podobnych do tych, które stosuje się w analogicznym prawie obowiązującym w państwach innych niż Chiny - system funkcjonujący w Chinach charakteryzuje się systematycznym niedostatecznie rygorystycznym egzekwowaniem przepisów.

(116)

Liczba upadłości nadal jest uderzająco niska w stosunku do wielkości gospodarki tego kraju, zwłaszcza dlatego, że postępowania upadłościowe borykają się z szeregiem niedociągnięć, które skutecznie zniechęcają do składania wniosków o ogłoszenie upadłości. Ponadto organy państwowe nadal odgrywają istotną i aktywną rolę w postępowaniach upadłościowych, niejednokrotnie wywierając bezpośredni wpływ na ich rezultat (84).

(117)

Dodatkowo w systemie praw własności Chin można zaobserwować rażące braki, zwłaszcza jeżeli chodzi o prawo własności gruntów oraz prawo do użytkowania gruntów (85). Wszystkie grunty są własnością państwa (grunty rolne stanowiące własność wspólną i grunty miejskie będące własnością państwa), a ich przydział stanowi wyłączną prerogatywę państwa. W Chinach przyjęto przepisy prawne służące zagwarantowaniu, aby proces przydziału gruntów przebiegał w przejrzysty sposób i był przeprowadzany po cenach rynkowych - w tym celu wprowadzono np. postępowania przetargowe. Przepisy te są jednak nagminnie naruszane i w rezultacie niektórzy nabywcy otrzymują grunty nieodpłatnie lub po cenach znacznie niższych od stawek rynkowych (86). Przy przydziale gruntów organy państwowe często kierują się określonymi celami politycznymi, w tym potrzebą realizacji założonych planów gospodarczych (87).

(118)

Producenci produktu objętego postępowaniem - podobnie jak inne sektory chińskiej gospodarki - podlegają powszechnym przepisom chińskiego prawa upadłościowego, prawa spółek i prawa rzeczowego. Z tego powodu przedsiębiorstwa te podlegają także odgórnym zakłóceniom wynikającym z dyskryminującego stosowania bądź niedostatecznego egzekwowania przepisów prawa upadłościowego i prawa rzeczowego. Na podstawie dostępnych dowodów wydaje się, że przesłanki te mają pełne zastosowanie również w przypadku sektora chemicznego, a zatem także sektora waliny. W obecnym dochodzeniu nie ujawniono żadnych informacji, które mogłyby podważyć te ustalenia.

(119)

W świetle powyższego Komisja stwierdziła, że w sektorze produktu objętego postępowaniem dochodziło do przypadków dyskryminującego stosowania bądź niedostatecznego egzekwowania przepisów dotyczących upadłości i prawa rzeczowego.

(120)

W Chinach nie ma warunków dla pełnego rozwoju systemu wynagrodzeń bazującego na zasadach rynkowych, ponieważ pracownicy i pracodawcy nie mogą swobodnie korzystać z praw do tworzenia związków zawodowych. Chiny nie ratyfikowały szeregu kluczowych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy w tej dziedzinie, w szczególności konwencji dotyczących wolności zrzeszania się i rokowań zbiorowych (88).

(121)

Zgodnie z chińskim prawem krajowym w Chinach funkcjonuje tylko jeden związek zawodowy. Organizacja ta nie jest jednak niezależna od organów państwowych, a jej zaangażowanie w prowadzenie rokowań zbiorowych i ochronę praw pracowników jest minimalne (89). Ponadto system rejestracji gospodarstw domowych, który ogranicza możliwość korzystania z pełnego spektrum usług w zakresie zabezpieczenia społecznego oraz innych świadczeń do mieszkańców danego obszaru administracyjnego, zmniejsza mobilność chińskiej siły roboczej.

(122)

W rezultacie pracownicy niezarejestrowani jako mieszkańcy danego obszaru znajdują się zazwyczaj w mniej korzystnej sytuacji pod względem pewności zatrudnienia i otrzymują niższe wynagrodzenie niż osoby zameldowane jako mieszkańcy tego obszaru (90). Z ustaleń tych wynika, że koszty wynagrodzeń w Chinach są zniekształcone.

(123)

Nie przedstawiono żadnych dowodów na to, że sektor waliny nie podlega opisanemu chińskiemu systemowi prawa pracy. W sektorze występują zatem zniekształcenia kosztów wynagrodzeń zarówno bezpośrednio (przy wytwarzaniu produktu objętego postępowaniem lub głównych surowców do jego produkcji), jak i pośrednio (przy dostępie do kapitału lub materiałów do produkcji od przedsiębiorstw podlegających temu samemu systemowi pracy w Chinach).

(124)

Dostęp do kapitału dla przedsiębiorców w Chinach podlega różnym zakłóceniom.

(125)

Po pierwsze, chiński system finansowy charakteryzuje się silną pozycją banków będących własnością państwa (91), które przy przyznawaniu dostępu do finansowania biorą pod uwagę inne kryteria niż rentowność projektu. Podobnie jak w przypadku niefinansowych przedsiębiorstw państwowych banki pozostają powiązane z państwem nie tylko poprzez własność, ale również poprzez osobiste relacje (kadrę zarządzającą najwyższego szczebla dużych instytucji finansowych będących własnością państwa ostatecznie wyznacza KPCh) (92), a także regularnie wdrażają politykę publiczną opracowaną przez rząd ChRL.

(126)

W ten sposób banki wypełniają wyraźny obowiązek prawny prowadzenia swojej działalności stosownie do potrzeb krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz zgodnie z programem polityki przemysłowej państwa (93). Chociaż uznaje się, że różne przepisy prawne odnoszą się do potrzeby przestrzegania normalnych zachowań bankowych i zasad ostrożnościowych, takich jak konieczność zbadania zdolności kredytowej kredytobiorcy, przytłaczające dowody, w tym ustalenia poczynione w dochodzeniach w sprawie ochrony handlu, sugerują, że przepisy te odgrywają jedynie drugorzędną rolę w stosowaniu poszczególnych instrumentów prawnych.

(127)

Na przykład rząd ChRL wyjaśnił, że nawet decyzje dotyczące prywatnej bankowości komercyjnej muszą być nadzorowane przez KPCh i pozostawać w zgodzie z polityką krajową. Jednym z trzech nadrzędnych celów państwa w odniesieniu do zarządzania bankowością jest obecnie wzmocnienie przywództwa Partii w sektorze bankowym i sektorze ubezpieczeń, w tym w odniesieniu do kwestii operacyjnych i dotyczących zarządzania (94). Ponadto w kryteriach oceny wyników banków komercyjnych należy obecnie uwzględnić, w jaki sposób podmioty „służą krajowym celom rozwoju i gospodarki realnej”, a w szczególności, w jaki sposób „obsługują strategiczne i nowo powstające gałęzie przemysłu” (95).

(128)

Ponadto ratingi obligacji i ratingi kredytowe są często zniekształcone z różnych powodów, w tym w związku z faktem, że ocena ryzyka zależy od strategicznego znaczenia danego przedsiębiorstwa dla rządu ChRL oraz od siły ewentualnych domniemanych gwarancji rządowych (96). Sytuację tę pogarszają dodatkowe obowiązujące przepisy, które kierują środki finansowe do sektorów uznanych przez rząd za promowane lub z innych względów ważne (97). Prowadzi to do preferencyjnego udzielania kredytów przedsiębiorstwom państwowym, dużym dobrze powiązanym przedsiębiorstwom prywatnym oraz przedsiębiorstwom w kluczowych sektorach przemysłu, co oznacza, że dostępność i koszt kapitału nie są równe dla wszystkich podmiotów na rynku.

(129)

Po drugie, koszty finansowania zewnętrznego były sztucznie utrzymywane na niskim poziomie w celu stymulowania wzrostu inwestycji. Doprowadziło to do nadmiernego wykorzystania inwestycji kapitałowych o coraz niższych zwrotach z inwestycji. Świadczy o tym wzrost stosunku zadłużenia do aktywów przedsiębiorstw w sektorze państwowym pomimo gwałtownego spadku rentowności, co sugeruje, że mechanizmy funkcjonujące w systemie bankowym nie odpowiadają normalnym działaniom handlowym.

(130)

Po trzecie, chociaż w październiku 2015 r. osiągnięto liberalizację nominalnych stóp procentowych, sygnały cenowe nadal nie są wynikiem działania sił rynkowych, ale wpływają na nie zakłócenia powodowane przez działanie rządu. Na koniec 2018 r. kredyty udzielane na poziomie stopy referencyjnej lub poniżej tego poziomu nadal stanowiły co najmniej jedną trzecią wszystkich kredytów (98). Media państwowe w Chinach podały ostatnio, że KPCh wezwała do „obniżenia rynkowej stopy procentowej kredytów” (99). Sztucznie niskie stopy procentowe prowadzą do zaniżania cen, a co za tym idzie do nadmiernego wykorzystywania kapitału.

(131)

Ogólny wzrost akcji kredytowej w Chinach wskazuje na pogarszającą się skuteczność alokacji kapitału bez żadnych oznak ograniczenia akcji kredytowej, jakiego można by oczekiwać w niezniekształconym otoczeniu rynkowym. W rezultacie gwałtownie wzrosła liczba kredytów zagrożonych, przy czym rząd ChRL kilkakrotnie decydował się podjąć działania albo w celu uniknięcia niewykonania zobowiązań, tworząc tym samym tzw. przedsiębiorstwa „zombie”, albo w celu przeniesienia prawa własności do długu (np. w drodze połączeń lub zamiany długu na udziały w kapitale własnym), co niekoniecznie prowadziło do rozwiązania ogólnego problemu zadłużenia lub usunięcia jego pierwotnych przyczyn.

(132)

Zasadniczo, pomimo kroków podjętych w celu liberalizacji rynku, w systemie kredytów dla przedsiębiorstw w Chinach występują znaczące zakłócenia wynikające z utrzymującej się dominującej roli państwa na rynkach kapitałowych. Dlatego istotna interwencja rządowa w system finansowy prowadzi do wywierania poważnego wpływu na warunki rynkowe na wszystkich poziomach.

(133)

W toku obecnego dochodzenia nie przedstawiono żadnych dowodów wskazujących, że sektor produktu objętego postępowaniem nie pozostaje pod wpływem interwencji rządowej w system finansowy w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret szóste rozporządzenia podstawowego. Dlatego istotna interwencja rządowa w system finansowy prowadzi do wywierania poważnego wpływu na warunki rynkowe na wszystkich poziomach.

(134)

Komisja zauważyła, że zakłócenia opisane w sprawozdaniu są charakterystyczne dla chińskiej gospodarki. Z dostępnych dowodów wynika, że fakty i cechy chińskiego systemu opisane powyżej oraz w części I sprawozdania dotyczą całego państwa i wszystkich sektorów gospodarki. To samo odnosi się do opisu czynników produkcji określonych powyżej oraz w części II sprawozdania.

(135)

Komisja przypomina, że wytwarzanie produktu objętego postępowaniem wymaga określonych materiałów do produkcji. W przypadku gdy producenci produktu objętego postępowaniem kupują/zamawiają te materiały do produkcji, ceny, jakie płacą (i które są rejestrowane jako ich koszty), są wyraźnie narażone na te same wspomniane wcześniej zakłócenia systemowe. Na przykład dostawcy materiałów do produkcji korzystają z nakładu pracy, który podlega zakłóceniom. Mogą oni zaciągać pożyczki, które podlegają zakłóceniom w sektorze finansowym lub w zakresie alokacji kapitału. Oprócz tego podlegają systemowi planowania, który ma zastosowanie na wszystkich szczeblach administracji i we wszystkich sektorach. Zakłócenia te zostały szczegółowo opisane powyżej, w szczególności w motywach 62-133. Komisja wskazała, że struktura regulacyjna leżąca u podstaw tych zakłóceń ma zastosowanie ogólne, ponieważ producenci waliny podlegają tym zasadom jak każdy inny podmiot gospodarczy w Chinach. Zakłócenia mają zatem bezpośredni wpływ na strukturę kosztów produktu objętego postępowaniem.

(136)

W rezultacie nie tylko ceny sprzedaży krajowej produktu objętego postępowaniem nie są odpowiednie do wykorzystania w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego, ale także wszystkie koszty materiałów do produkcji (w tym surowców, energii, gruntów, finansowania, pracy itp.) są zniekształcone, ponieważ na ich ceny wywiera wpływ istotna interwencja rządowa, jak opisano w częściach I i II sprawozdania.

(137)

Interwencje rządowe opisane w odniesieniu do alokacji kapitału, gruntów, pracy, energii i surowców występują istotnie w całych Chinach. Oznacza to na przykład, że materiały do produkcji, które produkowano w Chinach, na skutek połączenia szeregu czynników produkcji są narażone na znaczące zakłócenia. To samo dotyczy materiałów do wytwarzania materiałów do produkcji i tak dalej.

(138)

Podsumowując, z dostępnych dowodów wynika, że ceny i koszty produktu objętego postępowaniem, w tym koszty surowców, energii i pracy, nie wynikają z działania mechanizmów rynkowych, ponieważ wywiera na nie wpływ istotna interwencja rządowa w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego, na co wskazuje rzeczywisty lub potencjalny wpływ co najmniej jednego istotnego elementu spośród elementów w nim wymienionych. Na tej podstawie i wobec braku jakiejkolwiek współpracy ze strony rządu ChRL Komisja stwierdziła, że w celu ustalenia wartości normalnej w tym przypadku nie jest właściwe wykorzystanie cen i kosztów krajowych.

(139)

W związku z tym Komisja przystąpiła do konstruowania wartości normalnej wyłącznie na podstawie kosztów produkcji i sprzedaży odzwierciedlających niezniekształcone ceny lub wartości odniesienia, czyli w tym przypadku na podstawie stosownych kosztów produkcji i sprzedaży w odpowiednim reprezentatywnym kraju, zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego, jak omówiono w następnej sekcji.

(140)

Wyboru reprezentatywnego kraju dokonano na podstawie następujących kryteriów określonych w art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego:

(141)

Jak wyjaśniono w motywach 38-39, Komisja wydała dwie noty w odniesieniu do akt dotyczące źródeł do celów określenia wartości normalnej: pierwszą notę i drugą notę. W notach tych opisano fakty i dowody leżące u podstaw odpowiednich kryteriów, a ponadto odniesiono się do uwag otrzymanych przez strony na temat tych elementów i odpowiednich źródeł. W drugiej nocie Komisja poinformowała zainteresowane strony o zamiarze rozważenia wykorzystania Malezji jako odpowiedniego reprezentatywnego kraju w niniejszej sprawie, jeżeli zostanie potwierdzone istnienie znaczących zakłóceń zgodnie z art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego.

(142)

W pierwszej nocie Komisja wyjaśniła, że produkt objęty dochodzeniem wydaje się być produkowany wyłącznie w Brazylii i w Indonezji, spośród krajów o podobnym poziomie rozwoju jak ChRL, zgodnie z kryteriami wymienionymi w motywie 140.

(143)

Ze względu na udział przywozu z Chin do Indonezji, który ma wpływ na czynniki produkcji waliny (101), oraz brak łatwo dostępnych informacji dla producentów waliny w Brazylii i w Indonezji (jak wyszczególniono w motywach 154-156), Komisja wskazała inne potencjalne reprezentatywne kraje na podstawie produktu należącego do tej samej kategorii ogólnej lub do tego samego sektora co produkt objęty dochodzeniem i wykorzystującego (głównie) te same czynniki produkcji co walina.

(144)

Walina, aminokwas, jest wytwarzana w drodze fermentacji węglowodanów pozyskiwanych z surowców rolnych, takich jak buraki cukrowe lub kukurydza, poprzez wzajemne oddziaływanie szczepów bakteryjnych. W związku z tym Komisja postanowiła zbadać inne procesy chemiczne wymagające naturalnej fermentacji źródła węglowodanów i przeanalizowała możliwość stosowania kwasu cytrynowego. kwas cytrynowy jest produktem należącym do tej samej ogólnej kategorii i podkategorii co produkt objęty dochodzeniem (chemikalia, w szczególności kwasy organiczne otrzymywane w drodze fermentacji). Podobnie jak walina kwas cytrynowy jest organicznym produktem chemicznym wytwarzanym w drodze fermentacji węglowodanów rolnych. kwas cytrynowy i walina są wytwarzane w procesie fermentacji z regulowanymi etapami, po których następuje faza krystalizacji (102) i suszenie kryształów. Zarówno walina, jak i kwas cytrynowy mogą być sprzedawane w postaci suchej masy (w przypadku waliny jako siarczan waliny) lub w roztworach wodnych, a oba produkty są powszechnie stosowane przez przemysł farmaceutyczny i spożywczy. Komisja uznała, że kwas cytrynowy, będący niezbędnym słabym kwasem organicznym o szerokim zastosowaniu w przemyśle farmaceutycznym i spożywczym, jest odpowiednim produktem należącym do tej samej podkategorii, ponieważ posiada te same podstawowe surowce, wspólne odpowiednie materiały zużywalne i bardzo podobne procesy produkcji (103). Komisja stwierdziła, że kwas cytrynowy jest odpowiednim produktem w tej samej podkategorii (kwasy organiczne otrzymywane w drodze fermentacji) co produkt objęty dochodzeniem.

(145)

Komisja wskazała zatem, że wykorzysta produkcję kwasu cytrynowego, produktu podobnego do waliny, do określenia odpowiedniego reprezentatywnego kraju na potrzeby stosowania art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego.

(146)

W związku z tym w pierwszej nocie Komisja wskazała następujące kraje o podobnym poziomie rozwoju gospodarczego jak Chiny, które produkują kwas cytrynowy: Brazylię, Kolumbię, Tajlandię i Turcję.

(147)

W następstwie pierwszej noty Huaheng stwierdziło, że Komisja powinna również zbadać produkcję kwasu cytrynowego w Indonezji i w Malezji, ponieważ kraje te charakteryzują się podobnym poziomem rozwoju gospodarczego jak Chiny.

(148)

W drugiej nocie Komisja zbadała zatem również produkcję kwasu cytrynowego w Indonezji i w Malezji.

(149)

W następstwie pierwszej noty Huaheng stwierdziło ponadto, że Komisja powinna zbadać, czy glutaminian monosodowy można uznać za produkt należący do tej samej ogólnej kategorii lub tego samego sektora co produkt objęty dochodzeniem.

(150)

Ponieważ na tym etapie nie można było wskazać odpowiedniego reprezentatywnego kraju na podstawie produkcji kwasu cytrynowego, w drugiej nocie Komisja zbadała, czy glutaminian monosodowy należy uznać za produkt należący do tej samej ogólnej kategorii co produkt objęty dochodzeniem (chemikalia, w szczególności kwasy organiczne uzyskiwane w drodze fermentacji). Na podstawie ustaleń z poprzedniego dochodzenia w ramach przeglądu wygaśnięcia dotyczącego glutaminianu monosodowego (104), glutaminian monosodowy, podobnie jak walina, jest organicznym produktem chemicznym wytwarzanym w drodze fermentacji węglowodanów rolniczych, w szczególności skrobi kukurydzianej, która jest jednym z głównych surowców wykorzystywanych do produkcji waliny. Ponadto kolejnym surowcem wykorzystywanym do produkcji glutaminianu monosodowego jest amoniak (105), podobnie jak w przypadku waliny. Co więcej, proces produkcji glutaminianu monosodowego - podobnie jak w przypadku waliny - obejmuje fazę fermentacji i krystalizacji (106). Wreszcie, choć glutaminian monosodowy jest stosowany głównie jako dodatek do żywności, znajduje także zastosowanie inne niż spożywcze (107), podobnie jak walina. Komisja uznała, że glutaminian monosodowy, będący ekologicznym produktem chemicznym wykorzystywanym zarówno do zastosowań spożywczych, jak i innych niż spożywcze, należy do tej samej kategorii ogólnej co walina, ponieważ walina i glutaminian monosodowy opierają się na tych samych surowcach do produkcji (węglowodanach rolnych, w szczególności pochodzących ze skrobi kukurydzianej), pozostałych czynnikach produkcji i zastosowaniach oraz mają podobne procesy produkcji. W związku z tym Komisja stwierdziła, że podobnie jak kwas cytrynowy glutaminian monosodowy należy do tej samej ogólnej kategorii co produkt objęty dochodzeniem (tj. kwasy organiczne otrzymywane w drodze fermentacji).

(151)

Komisja wskazała zatem, że wykorzysta produkcję glutaminianu monosodowego, produktu podobnego do waliny, do określenia odpowiedniego reprezentatywnego kraju na potrzeby stosowania art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego.

(152)

W związku z tym w drugiej nocie Komisja wskazała następujące państwa o podobnym poziomie rozwoju gospodarczego jak Chiny, które produkują glutaminian monosodowy: Indonezję, Malezję i Tajlandię.

(153)

W pierwszej nocie Komisja wskazała, że w przypadku krajów określonych jako kraje, w których wytwarza się produkt objęty dochodzeniem, tj. Brazylii i Indonezji, dostępność danych wymaga dalszej weryfikacji, w szczególności jeśli chodzi o łatwo dostępne dane finansowe producentów produktu objętego dochodzeniem.

(154)

Jeżeli chodzi o Brazylię, przedsiębiorstwo, które zostało wskazane w pierwszej nocie jako producent waliny, nie dysponowało łatwo dostępnymi danymi finansowymi, a zatem nie mogło zostać uznane za odpowiedniego kandydata do określenia kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku. Wobec braku innych informacji zawartych w aktach, do których Komisja miała dostęp, na temat obecności w Brazylii innych przedsiębiorstw produkujących walinę i dysponujących łatwo dostępnymi danymi finansowymi, Komisja uznała, że Brazylia nie może zostać uznana za odpowiedni reprezentatywny kraj w oparciu o produkcję waliny.

(155)

Jeżeli chodzi o Indonezję, podobnie jak w przypadku Brazylii, przedsiębiorstwo wskazane w pierwszej nocie jako producent waliny nie dysponowało łatwo dostępnymi danymi finansowymi, a zatem nie było odpowiednim kandydatem do określenia kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku.

(156)

Komisja przeanalizowała również przywóz głównych czynników produkcji do Indonezji. Analiza danych dotyczących przywozu wykazała, że przywóz co najmniej czterech kluczowych czynników produkcji do Indonezji był w znacznym stopniu uzależniony od przywozu z ChRL. Ponadto na rynku występowały ograniczenia w odniesieniu do kukurydzy, która jest najważniejszym czynnikiem produkcji w przypadku waliny, oraz do węgla, który również stanowił znaczną część kosztów produkcji w przypadku waliny, co nie pozwalało wykluczyć ich jako potencjalnych źródeł zakłóceń. W związku z tym Indonezji nie można było uznać za odpowiedni reprezentatywny kraj w oparciu o produkcję waliny.

(157)

W pierwszej nocie Komisja wskazała, że w przypadku krajów określonych jako kraje, w których wytwarza się kwas cytrynowy, tj. Brazylii, Kolumbii, Tajlandii i Turcji, dostępność danych wymaga dalszej weryfikacji, w szczególności jeśli chodzi o łatwo dostępne dane finansowe producentów kwasu cytrynowego.

(158)

Jeżeli chodzi o Brazylię, łatwo dostępne dane finansowe dotyczące jedynego przedsiębiorstwa produkującego kwas cytrynowy pochodziły z 2020 r. i nie zostały uznane za odpowiednie w odniesieniu do okresu objętego dochodzeniem. Ponadto dostępne były bardziej aktualne dane dotyczące innych producentów w innych potencjalnych reprezentatywnych krajach. Wobec braku innych informacji zawartych w aktach sprawy, do których Komisja miała dostęp, na temat obecności w Brazylii innych przedsiębiorstw produkujących kwas cytrynowy, posiadających łatwo dostępne dane finansowe, Komisja stwierdziła, że Brazylii nie można uznać za odpowiedni reprezentatywny kraj na potrzeby niniejszego dochodzenia w oparciu o produkcję kwasu cytrynowego.

(159)

Jeżeli chodzi o Kolumbię, przedsiębiorstwo, które zostało wskazane w pierwszej nocie jako producent kwasu cytrynowego, a mianowicie Sucroal, dysponowało łatwo dostępnymi sprawozdaniami finansowymi za 2023 r. W związku z tym w pierwszej nocie Komisja poinformowała zainteresowane strony, że zamierza wykorzystać wyniki finansowe tego przedsiębiorstwa jako wartości odniesienia, jeżeli dostępne będą bardziej aktualne dane i jeżeli Kolumbia zostanie wybrana jako reprezentatywny kraj.

(160)

W następstwie pierwszej noty Huaheng stwierdziło, że Kolumbia nie jest odpowiednim reprezentatywnym krajem ze względu na niewielką wielkość przywozu skrobi kukurydzianej, w szczególności w porównaniu z Indonezją (6 444 ton, czyli 2,5 % przywozu skrobi kukurydzianej z Indonezji), oraz bardzo ograniczony przywóz węgla aktywnego (592 ton) i węgla (54 340 ton). Zauważyło również, że prawie cały przywóz węgla pochodził z Wenezueli, co prawdopodobnie wiązało się z występowaniem zakłóceń.

(161)

W drugiej nocie Komisja odnotowała, że przywóz skrobi kukurydzianej do Kolumbii był niższy niż w przypadku Indonezji, a przywóz węgla aktywnego i węgla - niski. Jednocześnie Komisja zauważyła jednak, że w Kolumbii liczba czynników produkcji, na które wpływ miał znaczny udział przywozu z Chin, była niższa niż w innych krajach produkujących kwas cytrynowy, takich jak Indonezja, Malezja i Tajlandia. Ponadto udział przywozu tych czynników produkcji z Chin do Kolumbii był niższy niż w Indonezji, Malezji i Tajlandii. Ponadto Komisja zauważyła, że Huaheng nie wykazało, dlaczego przywóz węgla pochodzącego z Wenezueli mógłby prowadzić do zakłóceń cen tego surowca w Kolumbii.

(162)

W drugiej nocie Komisja przyznała jednak również, że chociaż dane finansowe Sucroal za 2024 r. stały się dostępne, wykazany zysk był znikomy (mniej niż 0,5 %), a zatem nie mógł zostać uznany za podstawę do ustalenia rozsądnej kwoty. Z tego powodu w drugiej nocie Komisja stwierdziła, że w tym przypadku Kolumbii nie można uznać za odpowiedni reprezentatywny kraj.

(163)

W odniesieniu do Tajlandii w pierwszej nocie Komisja wskazała trzy przedsiębiorstwa produkujące kwas cytrynowy. Komisja znalazła łatwo dostępne dane finansowe za 2023 r. dotyczące wszystkich trzech przedsiębiorstw. W pierwszej nocie Komisja stwierdziła, że gdyby Tajlandię wybrano jako reprezentatywny kraj i gdyby dostępne były bardziej aktualne dane finansowe, Komisja rozważyłaby możliwość wykorzystania ich jako źródła do ustalenia wartości odniesienia dla kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku.

(164)

Jednakże Komisja przeanalizowała również przywóz głównych czynników produkcji do Tajlandii. Analiza danych dotyczących przywozu wykazała, że przywóz do Tajlandii co najmniej pięciu najważniejszych czynników produkcji w odniesieniu do waliny był w znacznym stopniu uzależniony od przywozu z ChRL, w związku z czym Tajlandia nie mogła zostać uznana za odpowiedni reprezentatywny kraj.

(165)

Jeżeli chodzi o Turcję, łatwo dostępne dane finansowe dotyczące jedynego przedsiębiorstwa produkującego kwas cytrynowy były niekompletne, w związku z czym Komisja, mimo że była w stanie określić zysk, nie była w stanie uzyskać wystarczających danych finansowych, aby wykorzystać je jako wartości odniesienia dla kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych. Wobec braku innych informacji zawartych w aktach, do których Komisja miała dostęp, na temat obecności innych przedsiębiorstw produkujących produkt kwas cytrynowy w Turcji, których dane finansowe są łatwo dostępne, Komisja stwierdziła zatem, że nie można uznać Turcji za odpowiedni reprezentatywny kraj do celów niniejszego dochodzenia.

(166)

W następstwie pierwszej noty przedsiębiorstwo Huaheng zaproponowało dwóch producentów kwasu cytrynowego w Indonezji, na podstawie których Komisja mogłaby ustalić wartość odniesienia dla kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku, ale dostarczyło informacje finansowe dotyczące tylko jednego z nich (za 2023 r.), tj. przedsiębiorstwa PT. Indo Acidatama Tbk („Indo Acidatama”).

(167)

W związku z tym w drugiej nocie Komisja odnotowała, że Huaheng przedstawiło informacje finansowe wyłącznie w odniesieniu do Indo Acidatama. Komisja nie była również w stanie znaleźć łatwo dostępnych informacji finansowych dotyczących drugiego indonezyjskiego producenta kwasu cytrynowego.

(168)

Komisja przeanalizowała również przywóz głównych czynników produkcji do Indonezji. Analiza danych dotyczących przywozu wykazała, że przywóz co najmniej czterech kluczowych czynników produkcji do Indonezji był w znacznym stopniu uzależniony od przywozu z ChRL. Ponadto ograniczenia na rynku w odniesieniu do kukurydzy, która jest najważniejszym czynnikiem produkcji w przypadku waliny, oraz do węgla, który również stanowił znaczną część kosztów produkcji, nie mogły zostać wykluczone jako potencjalne źródła zakłóceń. W związku z tym Indonezji nie można było uznać za odpowiedni reprezentatywny kraj w oparciu o produkcję kwasu cytrynowego.

(169)

W następstwie pierwszej noty Huaheng zaproponowało dwóch producentów kwasu cytrynowego w Malezji, na podstawie których Komisja mogłaby ustalić wartość odniesienia dla kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku, ale nie przedstawiało żadnych informacji finansowych w odniesieniu do żadnego z tych przedsiębiorstw.

(170)

W drugiej nocie Komisja wskazała, że była w stanie znaleźć informacje finansowe dotyczące jednego z producentów zaproponowanych jedynie za 2021 r., natomiast informacje finansowe za 2023 r. dotyczące drugiego producenta kwasu cytrynowego, M.S. Asia Enterprise Sdn. Bhd. („Asia Enterprise”), były niekompletne.

(171)

Komisja przeanalizowała również przywóz głównych czynników produkcji do Malezji. Analiza danych dotyczących przywozu wykazała, że przywóz trzech czynników produkcji do Malezji był w znacznym stopniu uzależniony od przywozu z ChRL.

(172)

Niezależnie od tego Komisja uznała, że na tym etapie Malezja nie mogła zostać uznana za odpowiedni reprezentatywny kraj w oparciu o produkcję kwasu cytrynowego.

(173)

W odpowiedzi na argument przedsiębiorstwa Huaheng, o którym mowa w motywie 149, że Komisja powinna zbadać, czy glutaminian monosodowy należy uznać za produkt należący do tej samej kategorii ogólnej lub tego samego sektora co produkt objęty dochodzeniem, w drugiej nocie Komisja uznała, że w przypadku krajów wskazanych jako kraje, w których produkuje się glutaminian monosodowy, tj. Indonezji, Malezji i Tajlandii, dostępność danych wymaga dalszej weryfikacji, w szczególności w odniesieniu do łatwo dostępnych danych finansowych od producentów produktu objętego dochodzeniem.

(174)

W odniesieniu do Tajlandii w drugiej nocie Komisja stwierdziła jednak, że wybór Tajlandii jako reprezentatywnego kraju w tym przypadku nie byłby właściwy, biorąc pod uwagę jej produkcję glutaminianu monosodowego, ponieważ udział przywozu z Chin był tam na tyle wysoki (w odniesieniu do co najmniej pięciu najważniejszych czynników produkcji waliny), że bardziej odpowiednie byłyby inne państwa produkujące glutaminian monosodowy, takie jak Indonezja i Malezja, o niższym udziale przywozu z Chin w odniesieniu do głównych czynników produkcji. W związku z tym Komisja nie prowadziła dalszego badania dostępności danych finansowych producentów glutaminianu monosodowego w Tajlandii.

(175)

W odniesieniu do Indonezji w drugiej nocie Komisja zwróciła uwagę, że Huaheng nie zaproponowało żadnego producenta glutaminianu monosodowego w Indonezji, dysponującego łatwo dostępnymi informacjami finansowymi. Komisja wskazała dwóch producentów glutaminianu monosodowego w Indonezji. Jednakże w przypadku jednego z nich nie były dostępne żadne dane finansowe, a w przypadku drugiego najnowsze dane finansowe dostępne w bazie danych Orbis (108) pochodziły z 2001 r.

(176)

Niezależnie od tego Komisja zauważyła, że Indonezja dokonywała znacznego przywozu z Chin w odniesieniu do czterech czynników produkcji waliny. Liczba czynników produkcji, w przypadku których przywóz z Chin stanowił znaczący udział, oraz skala tych udziałów była mniejsza niż w Tajlandii, ale wyższa niż w Malezji. W związku z tym Komisja stwierdziła, że wybór Indonezji jako reprezentatywnego kraju na podstawie jej produkcji glutaminianu monosodowego nie byłby w tym przypadku odpowiedni ze względu na brak zaktualizowanych informacji finansowych oraz wysoki udział przywozu z Chin (od 45 % do 83 % całkowitego przywozu) w odniesieniu do co najmniej czterech najważniejszych czynników produkcji. Ponadto ograniczenia rynkowe dotyczące kukurydzy, która jest najważniejszym czynnikiem produkcji waliny, oraz węgla, który stanowi również istotną część kosztów produkcji, nie mogły zostać wykluczone jako potencjalne źródła zakłóceń.

(177)

W odniesieniu do Malezji w drugiej nocie Komisja wskazała dwóch producentów glutaminianu monosodowego: Ajinoriki MSG (Malaysia) SDN. BHD. („Ajinoriki Malaysia”) i Ajinomoto Malaysia. Dane finansowe dotyczące Ajinoriki Malaysia były łatwo dostępne, ale pochodziły z 2022 r. i w związku z tym były zbyt odległe od okresu objętego dochodzeniem. W przypadku Ajinomoto Malaysia Komisja znalazła łatwo dostępne sprawozdania finansowe za rok obrotowy 2024 (II kw. 2023 r. - I kw. 2024 r.), które częściowo pokrywały się z okresem objętym dochodzeniem.

(178)

Komisja ustaliła, że Malezja dokonywała znacznego przywozu z Chin w odniesieniu do trzech czynników produkcji waliny. Liczba czynników produkcji, w przypadku których przywóz z Chin stanowił znaczący udział, oraz skala tych udziałów były jednak niższe niż w Indonezji i w Tajlandii - dwóch pozostałych państwach produkujących glutaminian monosodowy.

(179)

Ponadto podczas analizy średnich cen importowych trzech przedmiotowych czynników produkcji w Malezji Komisja stwierdziła, że średnia cena przywozu z pozostałych regionów świata pozostawała o co najmniej 18 % wyższa niż cena przywozu z Chin i z państw niebędących członkami WTO oraz wymienionych w załączniku I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/755 (109). W związku z tym Komisja uznała, że ceny importowe trzech czynników produkcji z pozostałych regionów świata do Malezji nie były zgodne z cenami importowymi z Chin. Co więcej, wielkość przywozu tych czynników produkcji z pozostałych regionów świata pozostała reprezentatywna - w każdym przypadku w okresie objętym dochodzeniem zaimportowano co najmniej 1 417 ton. Z tych względów Komisja uznała, że cena importowa do Malezji w odniesieniu do trzech przedmiotowych czynników produkcji stanowi wiarygodną wartość odniesienia.

(180)

W związku z tym w drugiej nocie Komisja stwierdziła, że wybór Malezji jako reprezentatywnego kraju byłby w tym przypadku odpowiedni ze względu na bardziej ograniczony udział przywozu z Chin w porównaniu z Indonezją i Tajlandią, innymi państwami produkującymi glutaminian monosodowy.

(181)

W świetle powyższych ustaleń Komisja poinformowała zainteresowane strony drugą notą, że zamierza wykorzystać Malezję jako odpowiedni reprezentatywny kraj oraz przedsiębiorstwo Ajinomoto Malaysia, zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego, w celu uzyskania niezniekształconych cen lub wartości odniesienia na potrzeby obliczenia wartości normalnej.

(182)

Zainteresowane strony zaproszono do przedstawienia uwag na temat stosowności wyboru Malezji jako reprezentatywnego kraju oraz Ajinomoto Malaysia jako producenta w reprezentatywnym kraju.

(183)

W następstwie drugiej noty Komisja otrzymała uwagi od przedsiębiorstw CJS, Huaheng i od skarżącego.

(184)

Huaheng twierdziło, że Indonezja byłaby najbardziej odpowiednim reprezentatywnym krajem, ponieważ produkuje walinę i odnotowuje wyższy przywóz kukurydzy, skrobi kukurydzianej, ciekłego amoniaku, węgla, węgla niskosiarkowego i węgla aktywnego niż Brazylia, drugi kraj produkujący walinę. Ponadto Huaheng zakwestionowało zakwalifikowanie czynników produkcji, których znaczną część przywozu do Indonezji stanowiły dostawy z Chin, jako jednego z „najważniejszych czynników produkcji”. Według Huaheng poza węglem aktywnym, którego udział w kosztach produkcji waliny przekraczał 2 %, pozostałe przedmiotowe czynniki produkcji miały udział mniejszy niż 2 % kosztów produkcji i nie mogły zostać zakwalifikowane jako jedne z „najważniejszych” czynników produkcji. W szczególności w odniesieniu do węgla aktywnego Huaheng twierdziło, że (i) również w Malezji ponad 40 % przywozu pochodzi z Chin, (ii) przywóz do Indonezji z innych krajów jest wyższy niż w przypadku Malezji oraz (iii) średnia cena importowa z innych krajów do Indonezji jest zgodna ze średnią ceną importową w Turcji, w odniesieniu do której Komisja nie stwierdziła problemów związanych z zakłóceniami. W odniesieniu do monohydratu glukozy i proszku SOD Huaheng twierdziło, że przywóz z Chin wywiera wpływ na wszystkie potencjalne reprezentatywne kraje. Jeżeli chodzi o kwas fosforowy, Huaheng argumentowało, że jego średnia cena importowa do Indonezji z innych krajów była zgodna z jego ceną importową do Malezji i wyższa niż cena importowa do Brazylii i Turcji. Jeżeli chodzi o sodę kaustyczną, Huaheng stwierdziło, że średnia cena importowa do Indonezji z innych państw była wyższa niż w Malezji, Kolumbii i Brazylii, a także porównywalna z poziomem cen w Turcji, w odniesieniu do której Komisja nie stwierdziła problemów związanych z zakłóceniami. Huaheng twierdziło również, że ograniczenia rynkowe dotyczące kukurydzy i węgla w Indonezji nie miały zakłócającego wpływu, ponieważ (i) średnia cena importowa kukurydzy była taka sama jak w Malezji, (ii) Indonezja przywoziła więcej kukurydzy niż Brazylia i mniej więcej tyle samo co Tajlandia oraz (iii) średnia cena importowa węgla była porównywalna z ceną w Malezji i w Brazylii, a wyższa niż w Tajlandii. Huaheng przedłożyło także zaktualizowane dane finansowe za 2024 r. dotyczące Indo Acidatama, producenta kwasu cytrynowego w Indonezji, w odniesieniu do którego w następstwie uwag do pierwszej noty przedstawiło dane finansowe za 2023 r. Huaheng argumentowało zatem, że dane te były bardziej aktualne niż dane finansowe Ajinomoto Malaysia.

(185)

Uwagi Huaheng nie rozwiązały jednak problemu braku łatwo dostępnych danych finansowych dotyczących wskazanego w pierwszej nocie producenta waliny w Indonezji. W związku z przedłożeniem zaktualizowanych danych finansowych dotyczących producenta kwasu cytrynowego w Indonezji zasadność uznania Indonezji za odpowiedni reprezentatywny kraj należy ocenić w porównaniu z innymi potencjalnymi reprezentatywnymi krajami produkującymi kwas cytrynowy.

(186)

Jeżeli chodzi o zakwalifikowanie niektórych czynników produkcji jako „najważniejszych”, Komisja zauważyła, że wszystkie te czynniki uwzględniono indywidualnie w załączniku I do drugiej noty ze względu na ich udział w kosztach produkcji i nie uwzględniono w materiałach zużywalnych. W odniesieniu do czynników rozpatrywanych indywidualnie przywóz z Chin do Indonezji miał wpływ na cztery czynniki produkcji, przy czym udział każdego czynnika wynosił od 45 % do 83 % łącznego przywozu (110). Dla porównania, przywóz z Chin do Malezji wpłynął na trzy czynniki, których udział w całkowitym przywozie każdego czynnika (111) wynosił między 49 % a 81 %, a przywóz z Chin do Kolumbii - również na trzy czynniki, ale z niższym udziałem wynoszącym od 36 % do 65 % łącznego przywozu każdego z nich (112). Takie dane potwierdzają pogląd, że przywóz do Indonezji jest zasadniczo bardziej zniekształcony w porównaniu z przywozem do Malezji i Kolumbii - innych krajów produkujących kwas cytrynowy.

(187)

Ponadto analiza cen przedstawiona przez Huaheng wydaje się oparta na wybiórczym doborze innych potencjalnych reprezentatywnych krajów, z którymi porównano Indonezję. Huaheng nalegało bowiem na porównanie Indonezji z Brazylią i z Turcją, które w momencie wydania drugiej noty zostały uznane za nieodpowiednie, zamiast porównać Indonezję z Malezją i z Kolumbią - innymi potencjalnymi odpowiednimi reprezentatywnymi krajami, które Komisja analizowała w drugiej nocie. Ponadto analiza Huaheng nie dowodzi jednoznacznie, że ceny importowe do Indonezji nie są zniekształcone. Na przykład w porównaniu z Malezją i Kolumbią Indonezja przywoziła mniej kukurydzy. Może to wynikać z zakazu przywozu kukurydzy, który odnotowano w pierwszej nocie, co przeczy twierdzeniu Huaheng, że zakaz ten nie miał zakłócającego wpływu na kukurydzę w Indonezji.

(188)

Podsumowując, chociaż przedstawiono zaktualizowane dane finansowe dotyczące producenta kwasu cytrynowego, Indonezja wydaje się w większym stopniu dotknięta zakłóconym wywozem z Chin niż Malezja i Kolumbia. Ponadto Indonezja jest jedynym krajem, w odniesieniu do którego stwierdzono istotne ograniczenia rynkowe. Zakłócenia te mają wpływ na wiarygodność danych finansowych producenta kwasu cytrynowego w Indonezji. W związku z powyższym argumenty Huaheng w tym względzie zostały odrzucone.

(189)

CJS stwierdziło, że Ajinomoto Malaysia zaprzestało produkcji glutaminianu monosodowego w Malezji przed okresem objętym dochodzeniem, powołując się na informacje zawarte w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia i środkach tymczasowych - sprawa skonsolidowana EAPA 7950, opublikowanym przez amerykańską Służbę Celną i Ochrony Granic (113) oraz na sprawozdanie roczne Ajinomoto Malaysia za 2024 r. Przedsiębiorstwo Ajinomoto Malaysia prowadziło obecnie jedynie działalność przedsiębiorstwa handlowego i dystrybutora, ale nie było producentem glutaminianu monosodowego. W związku z tym według CJS Komisja nie mogła uwzględnić Ajinomoto Malaysia do celów określenia wartości odniesienia dla kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku. Na wypadek, gdyby Komisja mimo wszystko wzięła pod uwagę Ajinomoto Malaysia, CJS zwróciło się o zastosowanie innego klucza alokacji w celu wyodrębnienia kosztów własnych sprzedaży („COGS”) i kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych z ogólnej sumy kosztów w rachunku zysków i strat Ajinomoto Malaysia, natomiast Huaheng zwróciło się o wyłączenie kosztów dystrybucji z kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych Ajinomoto Malaysia. Ponadto CJS przypomniało, że przywóz do Malezji był w większym stopniu zakłócony niż przywóz do Kolumbii, co wynika z udziału przywozu z Chin, oraz że dane Ajinomoto Malaysia były mniej szczegółowe niż rachunek zysków i strat Sucroal, producenta kwasu cytrynowego zidentyfikowanego w Kolumbii. Ponadto Huaheng twierdziło, że w przypadku większości głównych czynników produkcji wielkość przywozu do Malezji była niższa niż wielkość przywozu do Indonezji. Ponadto na wypadek, gdyby Komisja nadal uznawała Malezję za odpowiedni reprezentatywny kraj, CJS zwróciło się o wyłączenie z obliczeń wartości odniesienia dla kwasu octowego przywozu do Malezji ze Zjednoczonego Królestwa ze względu na jego wysoką cenę jednostkową.

(190)

Komisja uznała argument dotyczący zaprzestania przez Ajinomoto Malaysia produkcji glutaminianu monosodowego za uzasadniony i zgodziła się, że dane finansowe Ajinomoto Malaysia nie mogą być wykorzystane jako źródło wartości odniesienia dla kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku. W związku z tym Komisja nie musiała analizować pozostałych argumentów w odniesieniu do Ajinomoto Malaysia. Po ustosunkowaniu się do uwag dotyczących drugiej noty Komisja kontynuowała ocenę, czy Malezję można nadal uznać za odpowiedni reprezentatywny kraj zgodnie z motywem 199. W związku z tym pozostałe argumenty dotyczące Malezji zostały omówione w motywie 201.

(191)

Huaheng twierdziło, że w załącznikach do drugiej noty ujawniono jedynie dane dotyczące przywozu do Malezji z państw innych niż Chiny, a nie przedstawiono danych dotyczących przywozu z Chin.

(192)

Komisja uznała ten argument za uzasadniony i ujawniła przywóz do Malezji z Chin w aktach udostępnionych do wglądu.

(193)

Ponadto Huaheng twierdziło, że Brazylia nie była odpowiednim reprezentatywnym krajem, ponieważ odpowiadała jedynie za minimalny udział (tylko 2 %) w przywozie skrobi kukurydzianej do Indonezji.

(194)

Komisja zauważyła, że - jak przypomniano w motywach 154 i 158 - już wcześniej stwierdziła, że Brazylia nie jest odpowiednim reprezentatywnym krajem ze względu na brak łatwo dostępnych danych finansowych w przypadku producenta waliny oraz nieaktualne dane finansowe w przypadku producenta kwasu cytrynowego. W związku z powyższym argument ten odrzucono.

(195)

Huaheng twierdziło ponadto, że Turcja nie jest odpowiednim reprezentatywnym krajem, ponieważ wielkość przywozu skrobi kukurydzianej do tego kraju byłaby wyjątkowo niska i wyniosłaby jedynie 0,5 % przywozu do Indonezji, którą Huaheng uznało za najbardziej odpowiedni reprezentatywny kraj. Ponadto Turcja była dotknięta inflacją, a wartość liry tureckiej spadła względem euro.

(196)

Komisja zauważyła, że - jak przypomniano w motywie 165 - już wcześniej uznała Turcję za kraj niereprezentatywny ze względu na niekompletność danych finansowych dotyczących producenta kwasu cytrynowego wskazanego w pierwszej nocie. W związku z powyższym argument ten odrzucono.

(197)

Ponadto Huaheng ponownie podkreśliło, że Kolumbia nie jest odpowiednim reprezentatywnym krajem ze względu na niski poziom przywozu skrobi kukurydzianej, węgla i węgla aktywnego.

(198)

Komisja zauważyła, że odniosła się już do tej uwagi w drugiej nocie, jak przypomniano w motywie 161 powyżej.

(199)

Na podstawie uwag otrzymanych w następstwie drugiej noty Komisja stwierdziła, jak określono w motywie 190, że danych finansowych Ajinomoto Malaysia jako producenta glutaminianu monosodowego nie można wykorzystać jako wartości odniesienia przy ustalaniu rozsądnych poziomów kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku. W związku z tym Komisja rozważyła, czy można wykorzystać dane finansowe drugiego producenta glutaminianu monosodowego w Malezji, przedsiębiorstwa Ajinoriki Malaysia.

(200)

Jednakże poza faktem, że najnowsze dane finansowe dostępne w odniesieniu Ajinoriki Malaysia pochodziły z 2022 r., jak określono w motywie 177, w niedawnym dochodzeniu Komisji dotyczącym glutaminianu monosodowego stwierdzono, że Ajinoriki Malaysia uczestniczyło w praktykach związanych z obchodzeniem środków (114). W związku z tym jego danych finansowych nie można było uznać za wiarygodne źródło do określenia niezniekształconych wartości odniesienia dotyczących kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku, ponieważ wynikają one również z przeładunku chińskiego glutaminianu monosodowego w Malezji, a nie wyłącznie z rzeczywistej produkcji (115).

(201)

W związku z powyższym Komisja nie mogła już dłużej uznawać Malezji, na podstawie jej produkcji glutaminianu monosodowego, za odpowiedni reprezentatywny kraj. W konsekwencji Komisja nie musiała odnosić się do pozostałych uwag dotyczących Malezji, o których mowa w motywie 189.

(202)

Ponadto, z powodów określonych w motywach 174-176, żaden z dwóch pozostałych krajów produkujących glutaminian monosodowy, tj. Indonezja ani Tajlandia, nie mógł zostać uznany za odpowiedni reprezentatywny kraj.

(203)

Wobec braku odpowiednich potencjalnych krajów reprezentatywnych produkujących walinę lub glutaminian monosodowy oraz ze względu na fakt, że Huaheng przedstawiło dane finansowe Indo Acidatama, producenta kwasu cytrynowego w Indonezji, za 2024 r., Komisja ponownie zbadała, czy któryś z potencjalnych reprezentatywnych krajów produkujących kwas cytrynowy można uznać za odpowiedni.

(204)

W związku z powyższym, jak wskazano w motywie 185 powyżej, chociaż dane Indo Acidatama są najnowszymi spośród dostępnych danych, udział przywozu z Chin w całkowitym przywozie do Indonezji jest wyższy niż w przypadku Malezji i Kolumbii. Jak wyjaśniono w motywie 170 powyżej, w przypadku Malezji dostępne są jedynie niekompletne dane finansowe z 2023 r. dotyczące producenta kwasu cytrynowego Asia Enterprise. Natomiast w przypadku Kolumbii dostępne były dane z 2023 r. dotyczące przedsiębiorstwa Sucroal. Chociaż - jak wskazano w motywie 162 powyżej - Komisja stwierdziła, że dane finansowe Sucroal z 2024 r. nie były odpowiednie ze względu na niską marżę zysku, która nie została uznana za reprezentatywną, ponownie przeanalizowała dane finansowe Sucroal z 2023 r. i uznała je za wystarczająco reprezentatywne, zwłaszcza że dane Sucroal z 2023 r. w jednym kwartale pokrywały się z okresem objętym dochodzeniem. W związku z tym, biorąc także pod uwagę analizę dotyczącą przywozu czynnika produkcji, jak określono w motywie 161, Komisja postanowiła przyjąć Kolumbię jako reprezentatywny kraj i oprzeć się na danych finansowych Sucroal za 2023 r. w celu określenia niezniekształconych wartości odniesienia.

(205)

W następstwie drugiej noty CJS wniosło, aby w przypadku wyboru Kolumbii jako reprezentatywnego kraju wykluczono wartości odstające w danych dotyczących przywozu z obliczania wartości odniesienia wskazanych w uwagach CJS dotyczących pierwszej noty.

(206)

Komisja nie znalazła jednak w uwagach CJS dotyczących pierwszej noty żadnych oznak takich wartości odstających w odniesieniu do Kolumbii i znalazła takie wskazanie jedynie w odniesieniu do Tajlandii, co nie wymagało dalszej analizy, ponieważ Tajlandia nie została uznana za odpowiedni reprezentatywny kraj. W związku z powyższym argument ten odrzucono.

(207)

Po ustaleniu na podstawie wszystkich powyższych elementów, że Kolumbia jest jedynym dostępnym odpowiednim reprezentatywnym krajem, nie było potrzeby przeprowadzenia oceny poziomu ochrony socjalnej i ochrony środowiska zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) tiret pierwsze zdanie ostatnie rozporządzenia podstawowego.

(208)

Biorąc pod uwagę wyniki powyższej analizy, należy uznać, że Kolumbia spełniała kryteria przewidziane w art. 2 ust. 6a lit. a) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego pozwalające uznać ją za odpowiedni reprezentatywny kraj.

(209)

W pierwszej nocie Komisja podała wykaz czynników produkcji, takich jak materiały, energia i nakłady pracy, wykorzystywanych przez producentów eksportujących do produkcji produktu objętego dochodzeniem i wezwała zainteresowane strony do zgłaszania uwag i przedstawienia dostępnych informacji na temat niezniekształconych wartości każdego z czynników produkcji wymienionych w tej nocie.

(210)

Następnie w drugiej nocie Komisja stwierdziła, że na potrzeby skonstruowania wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego, opierając się na Malezji jako reprezentatywnym kraju skorzysta z bazy danych Global Trade Atlas („GTA”) (116) w celu ustalenia poziomu niezniekształconych kosztów większości czynników produkcji, w szczególności surowców. Ponadto Komisja stwierdziła, że w celu ustalenia niezniekształconych kosztów pracy (117) skorzysta z bazy danych Departamentu Statystycznego Malezji, Tenaga Nasional Berhad, w odniesieniu do energii elektrycznej (118), oraz Krajowej Komisji ds. Usług Wodnych (SPAN) w odniesieniu do wody (119).

(211)

W następstwie drugiej noty CJS zwróciło się do Komisji o udostępnienie szczegółowych obliczeń dotyczących pracy, energii elektrycznej i wody.

(212)

Komisja przypomniała, że zgodnie z jej ustaloną praktyką takie obliczenia są ujawniane na etapie wcześniejszego informowania. Ponieważ jednak Komisja postanowiła wykorzystać Kolumbię, a nie Malezję, jako odpowiedni reprezentatywny kraj, na etapie wcześniejszego informowania Komisja ujawniła szczegółowe obliczenia wyłącznie w odniesieniu do Kolumbii.

(213)

W następstwie drugiej noty Komisja, jak wskazano w motywie (208), uznała Kolumbię za odpowiedni reprezentatywny kraj. Komisja skorzystała z GTA do ustalenia niezniekształconych kosztów większości czynników produkcji, w szczególności surowców i węgla. Ponadto Komisja wykorzystała dane statystyczne Międzynarodowej Organizacji Pracy („MOP”) do ustalenia niezniekształconych kosztów pracy (120), taryfę przemysłową i handlową oferowaną przez głównego dostawcę energii elektrycznej w Kolumbii, Enel S.A. („Enel Colombia”), do ustalenia niezniekształconych kosztów energii elektrycznej (121) oraz stawki za wodę oferowane przez dostawcę wody w Bogocie, stolicy Kolumbii, Acueducto S.A. („Acueducto”), do ustalenia niezniekształconych kosztów wody (122).

(214)

W drugiej nocie Komisja poinformowała również zainteresowane strony, że ze względu na dużą liczbę czynników produkcji u objętych próbą producentów eksportujących, którzy dostarczyli pełne informacje, oraz nieznaczny udział niektórych surowców w całkowitych kosztach produkcji, te znikome pozycje zaliczono do „materiałów zużywalnych”. Ponadto w drugiej nocie Komisja poinformowała, że obliczy procentowy udział materiałów zużywalnych w całkowitym koszcie surowców i zastosuje ten procentowy udział do ponownie obliczonego kosztu surowców, stosując ustalone niezniekształcone wartości odniesienia w odpowiednim reprezentatywnym kraju. Podejście to utrzymano również w przypadku Kolumbii jako odpowiedniego reprezentatywnego kraju.

(215)

Biorąc pod uwagę wszystkie informacje przedstawione przez zainteresowane strony i zebrane podczas wizyt weryfikacyjnych, w celu określenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego zidentyfikowano następujące czynniki produkcji i ich źródła:

Tabela 1

Czynniki produkcji waliny

(216)

W następstwie drugiej noty skarżący twierdził, że Komisja przy ustalaniu wartości normalnej powinna uwzględnić niską wydajność produkcji chińskich producentów eksportujących oraz wynikające z tego wyższe zużycie czynników produkcji.

(217)

Przy obliczaniu wartości normalnej Komisja wykorzystała ilości i czynniki produkcji zgłoszone przez objętych próbą producentów eksportujących i zweryfikowane przez Komisję. Skarżący nie wyjaśnił, w jaki sposób rzekomo niska efektywność powinna zostać uwzględniona w tych obliczeniach. W związku z powyższym argument ten odrzucono.

(218)

W celu przeliczenia kolumbijskich cen pesos (COP) na chiński yuan (CNY) Komisja zastosowała kurs przeliczeniowy z okresu objętego dochodzeniem z COP na EUR, a następnie z EUR na CNY, korzystając z kursów dostępnych za pośrednictwem Europejskiego Banku Centralnego. Kurs wymiany wynosił 1 COP = 0,00181 CNY.

(219)

Ponadto Komisja wzięła pod uwagę wartość pośrednich kosztów produkcji, aby uwzględnić koszty, które nie zostały uwzględnione we wspomnianych powyżej czynnikach produkcji. Aby ustalić tę kwotę, Komisja wykorzystała koszty produkcji zgłoszone przez objętych próbą producentów eksportujących nieuwzględnione w powyższych poszczególnych czynnikach produkcji. Metodykę tę należycie wyjaśniono w motywie 255 poniżej.

(220)

Aby ustalić niezniekształconą cenę surowców dostarczanych do zakładu producenta reprezentatywnego kraju, Komisja jako podstawę wykorzystała średnią ważoną cenę importową stosowaną przy przywozie do Kolumbii podanej w GTA, do której dodano należności celne przywozowe i koszty transportu. Cenę importową w reprezentatywnym kraju obliczono jako średnią ważoną cenę jednostkowych produktów przywożonych ze wszystkich państw trzecich z wyjątkiem ChRL i państw, które nie są członkami WTO, wymienionych w załączniku 1 do rozporządzenia (UE) 2015/755 (129). Komisja postanowiła wykluczyć przywóz z ChRL do reprezentatywnego kraju, ponieważ w motywach 138 i 139 uznała, że oparcie się na cenach i kosztach krajowych w ChRL nie jest odpowiednim rozwiązaniem z uwagi na występowanie znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego. Biorąc pod uwagę, że nie ma dowodów wskazujących na to, że te same zakłócenia nie mają w równym stopniu wpływu na produkty przeznaczone na wywóz, Komisja uznała, że te same zakłócenia miały wpływ na ceny eksportowe.

(221)

W odniesieniu do należności celnych przywozowych Komisja stwierdziła na podstawie mapy dostępu do rynku Międzynarodowego Centrum Handlu (130), że należności celne przywozowe mają zastosowanie przy przywozie do Kolumbii w odniesieniu do czterech czynników produkcji: kukurydza, skrobia kukurydziana, monohydrat glukozy i SOD oraz węgiel aktywny. Należności celne przywozowe dodano do całkowitej wartości CIF czynników produkcji przywożonych do Kolumbii, w stosownych przypadkach i na poziomie odpowiednim do kraju pochodzenia danego czynnika produkcji. Wartość odniesienia dla tych czynników produkcji, tj. jednostkową cenę importową, obliczono na podstawie wartości po opłaceniu cła.

(222)

Komisja ujęła koszt transportu poniesiony przez objętych próbą producentów eksportujących z tytułu dostaw surowców jako odsetek rzeczywistego kosztu tych surowców, a następnie zastosowała taki sam odsetek wobec niezniekształconego kosztu tych samych surowców, aby uzyskać niezniekształcony koszt transportu. Komisja uznała, że w kontekście przedmiotowego dochodzenia istnieją podstawy, aby wykorzystać iloraz kosztów surowców zakupionych przez producenta eksportującego i zgłoszonych kosztów transportu jako przesłankę do oszacowania niezniekształconych kosztów transportu surowców w momencie dostarczenia do fabryki przedsiębiorstwa.

(223)

W następstwie drugiej noty skarżący twierdził, że Komisja powinna dodać do ceny kukurydzy uzyskanej z GTA marżę uwzględniającą fakt, że w Chinach wykorzystywana była kukurydza niezmodyfikowana genetycznie, która jest droższa niż kukurydza zmodyfikowana genetycznie. Skarżący określił wysokość tej korekty na 6,5 %, zgodnie z dochodzeniem w sprawie lizyny (131).

(224)

Komisja uznała ten argument za uzasadniony. Objęci próbą producenci eksportujący rzeczywiście zaopatrywali się bowiem w kukurydzę i w skrobię kukurydzianą u chińskich dostawców krajowych. Z publicznie dostępnych informacji (132) wynika, że kukurydza produkowana w Chinach jest na ogół niezmodyfikowana genetycznie. Ponadto Kolumbia importuje kukurydzę głównie z USA. Jak stwierdzono w dochodzeniu w sprawie lizyny (133) i potwierdzono w publicznie dostępnych informacjach (134), wskaźnik przyjmowania kukurydzy zmodyfikowanej genetycznie w USA jest wysoki. Ponieważ kukurydza niemodyfikowana genetycznie jest objęta dopłatą w stosunku do kukurydzy zmodyfikowanej genetycznie, dostosowano cenę kukurydzy przywożonej do Kolumbii w celu odzwierciedlenia różnicy w cenie. Wykorzystano dane dotyczące cen kukurydzy paszowej niezmodyfikowanej genetycznie na rynku amerykańskim z okresu objętego dochodzeniem, pochodzące z publicznie dostępnych cotygodniowych sprawozdań Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych (135), oraz dotyczące dopłaty przyznawanej za kukurydzę paszową niezmodyfikowaną genetycznie na rynku amerykańskim z okresu objętego dochodzeniem, pochodzące ze strony Fastmarkets.com. Dopłata ta, stanowiąca różnicę w cenie, wynosiła 5,7 % ceny kukurydzy zmodyfikowanej genetycznie.

(225)

W następstwie drugiej noty skarżący twierdził również, że Komisja powinna dodać opakowanie do czynników produkcji, ponieważ stanowi ono istotną część kosztów produkcji.

(226)

Komisja zauważyła, że przy definiowaniu rodzajów produktu na podstawie czynników, które miały wpływ na koszty lub ceny, zgodnie z ustaloną strukturą numeru kontrolnego produktu („PCN”), stosowaną między innymi do celów porównania produktu objętego postępowaniem wytwarzanego przez przemysł Unii z produktem wytwarzanym przez chińskich producentów eksportujących, nie uwzględniono kosztu opakowania. W rezultacie opakowanie zostało uwzględnione jako korekta ceny eksportowej, zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. f) rozporządzenia podstawowego. W związku z powyższym argument ten odrzucono.

(227)

Ponadto w następstwie drugiej noty skarżący twierdził, że ceny węgla zarejestrowane w GTA odnosiły się do węgla o niskiej wartości opałowej i że w związku z tym Komisja powinna odpowiednio dostosować w górę ilość węgla potrzebnego do produkcji waliny.

(228)

Komisja zauważyła, że skarżący nie wykazał, iż zarejestrowane w GTA ceny węgla odnosiły się do węgla o niskiej wartości opałowej ani nie wyjaśnił, w jaki sposób należałoby je dostosować. W każdym razie metodyka Komisji uwzględnia rzeczywiste ilości węgla wykorzystanego do produkcji waliny przez objętych próbą producentów eksportujących. W związku z tym uwzględnia ona także wartość opałową wykorzystywanego węgla. W związku z powyższym argument ten odrzucono.

(229)

Ponadto w następstwie drugiej noty skarżący twierdził, że Komisja powinna dodać koszty transportu lądowego do cen czynników produkcji uzyskanych z GTA, ponieważ ceny te mają charakter CIF.

(230)

Zgodnie ze swoją utrwaloną praktyką, jak wskazano w motywie 222 powyżej, Komisja zastosowała koszty transportu zgłoszone w odniesieniu do każdego czynnika produkcji przez objętych próbą producentów eksportujących, wyrażone jako odsetek kosztów surowców, jako źródło wartości odniesienia dla odpowiednich czynników produkcji. W związku z powyższym argument ten odrzucono.

(231)

Ponadto w następstwie drugiej noty skarżący twierdził, że w procesie fermentacji zazwyczaj stosuje się bakterie zmodyfikowane genetycznie. Według skarżącego koszt opłat licencyjnych za bakterie zmodyfikowane genetycznie stanowił 1-5 % kosztów produkcji i powinien zostać uwzględniony jako czynnik produkcji.

(232)

Komisja zauważyła, że choć jeden chiński producent eksportujący uiszczał opłaty licencyjne za walinę, w aktach sprawy nie ma dowodów na to, że uiszczone opłaty licencyjne były związane z bakteriami zmodyfikowanymi genetycznie. W związku z powyższym argument ten odrzucono.

(233)

W odniesieniu do szeregu czynników produkcji rzeczywiste koszty ponoszone przez współpracujących producentów eksportujących stanowiły znikomy udział w całkowitych kosztach surowców w okresie objętym dochodzeniem. Ponieważ wartość zastosowana w odniesieniu do nich nie miała znaczącego wpływu na obliczanie marginesu dumpingu niezależnie od wykorzystanego źródła, Komisja postanowiła uwzględnić te koszty w materiałach zużywalnych, jak wyjaśniono w drugiej nocie i motywie 214 powyżej.

(234)

W następstwie drugiej noty skarżący twierdził, że dwa czynniki produkcji (niewskazane w wersji skargi nieopatrzonej klauzulą poufności) nie powinny być uznawane za materiały zużywalne, ponieważ ich udział w kosztach produkcji był znaczny i porównywalny z udziałem pozostałych, nieokreślonych czynników produkcji, które nie były materiałami zużywalnymi.

(235)

Komisja zauważyła, że dwa przedmiotowe czynniki produkcji nie były istotne pod względem udziału w kosztach produkcji, ponieważ każdy z nich stanowił znikomy odsetek kosztów produkcji ponoszonych przez objętych próbą producentów eksportujących. Ponadto udział każdego z czynników produkcji rozpatrywanych indywidualnie w kosztach produkcji był wyższy niż udział dwóch rozpatrywanych czynników produkcji. W związku z powyższym argument ten odrzucono.

(236)

W drugiej nocie Komisja wskazała, że przeanalizowała praktyki księgowe chińskich producentów eksportujących objętych próbą w odniesieniu do produktów ubocznych/odpadów. Komisja dodała, że w zależności od ustaleń poczynionych podczas wizyt weryfikacyjnych w zakładach objętych próbą producentów eksportujących podejmie decyzję o odpowiednim sposobie obliczenia wartości odniesienia dla produktów ubocznych/odpadów.

(237)

W następstwie drugiej noty, w której zaproponowano Malezję jako odpowiedni reprezentatywny kraj, CJS zasugerowało, aby zamiast średniej ważonej zastosować średnią arytmetyczną ceny importowej produktów ubocznych/odpadów do Malezji według danych GTA, ponieważ duże zróżnicowanie cen importowych do Malezji powoduje, że ceny z państw eksportujących duże ilości są nadmiernie reprezentowane, mimo że nie odzwierciedlają one cen międzynarodowych. Skarżący zgodził się, że ten argument przedstawiony przez CJS potwierdza jego stanowisko, zgodnie z którym ceny według danych GTA opierają się na zbyt ogólnych kodach celnych i nie rozróżniają sklasyfikowanych w nich produktów. W szczególności skarżący twierdził, że produkty uboczne powstające w wyniku mielenia kukurydzy na mokro są głównie wykorzystywane do produkcji paszy, w przypadku której zakresy cenowe są znacznie niższe niż w przypadku produktów spożywczych. Według skarżącego ceny według danych GTA nie były wystarczająco dokładne również dlatego, że jego zdaniem w cenach uzyskanych z GTA nie dokonano rozróżnienia między zastosowaniem produktów jako żywności lub jako paszy. Ponadto skarżący twierdził, że chociaż dane handlowe dotyczą niezbędnych etapów produkcji między momentem oddzielenia produktów ubocznych od procesu produkcji waliny a momentem, w którym produkty stają się przedmiotem obrotu, energia potrzebna do nadania produktom ubocznym tej wyższej wartości niekoniecznie została wykazana przez producentów eksportujących, ponieważ zwykle ujmowana jest oddzielnie. W tym względzie, w odpowiedzi na uwagi skarżącego, CJS odpowiedziało, że wykazało wszystkie koszty materiałowe produktów ubocznych.

(238)

Komisja ustaliła, że ceny importowe według danych GTA do reprezentatywnego kraju (nie tylko do Malezji, jak zaproponowano w drugiej nocie, ale również do Kolumbii, wybranej, jak określono w motywie 207) odzwierciedlały cenę produktów ubocznych w formie zbywalnej, a nie odzwierciedlały kosztu produkcji produktów ubocznych. W związku z tym Komisja odrzuciła ten wariant.

(239)

W następstwie drugiej noty CJS zaproponowało, aby wycenić produkt uboczny na podstawie cen importowych według danych GTA, pomniejszonych o koszt przetworzenia czystego produktu ubocznego do postaci, w która jest sprzedawany.

(240)

Komisja zauważyła, że taki wniosek doprowadziłby do uznania kosztów przetwarzania w Chinach za wiarygodne, ponieważ obniżyłby ceny importowe GTA o koszty przetwarzania ponoszone przez objętych próbą chińskich producentów eksportujących. Niezależnie od tego proponowana metodyka i tak opierałaby się na cenach importowych według GTA jako wartości odniesienia, które to ceny Komisja już wcześniej odrzuciła. W związku z tym propozycję tę odrzucono.

(241)

Zamiast tego skarżący, w następstwie drugiej noty, uzyskał alternatywne publiczne źródła cen produktów ubocznych, korzystając z baz danych oraz z informacji od dostawców i przedsiębiorstw handlowych.

(242)

Komisja rozważyłaby wykorzystanie takich alternatywnych źródeł publicznych tylko w przypadku braku bardziej odpowiedniej metody wyceny produktów ubocznych.

(243)

W następstwie drugiej noty skarżący twierdził, że produkty uboczne powinno się wyceniać w odniesieniu do ceny kukurydzy, zgodnie z podejściem zastosowanym w dochodzeniu w sprawie lizyny (136). W tym kontekście CJS twierdziło w swoich uwagach do pierwszej noty, że cena produktów ubocznych nie ma bezpośredniego związku z ceną kukurydzy, z której zostały wyprodukowane. Według CJS ceny produktów ubocznych podlegają odrębnym mechanizmom rynkowym i charakteryzują się własnymi, unikalnymi stawkami oraz warunkami konkurencji opartymi na podaży i popytu. Według CJS można to wykazać, porównując ceny jednostkowe kukurydzy i jej produktów ubocznych, które przedsiębiorstwo przedstawiło w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. W związku z tym według CJS wykorzystanie wartości kukurydzy do skonstruowania wartości produktów ubocznych byłoby niezasadne, ponieważ nie istnieje między nimi powiązanie; CJS ponownie podkreśliło, że bardziej odpowiednie są ceny importowe według GTA.

(244)

Jak zapowiedziano w drugiej nocie, Komisja przeanalizowała praktyki księgowe chińskich producentów eksportujących objętych próbą w odniesieniu do produktów ubocznych i zbadała dostępne dla nich ceny. Komisja ustaliła, że chińscy producenci eksportujący rozliczali produkty uboczne na podstawie ich ceny sprzedaży. Cena ta nie odzwierciedlała zatem rzeczywistego kosztu produkcji produktów ubocznych.

(245)

Ponadto główne kategorie produktów ubocznych zgłoszone przez jednego z objętych próbą producentów eksportujących powstały w wyniku wykorzystania kukurydzy jako głównego materiału wsadowego, np. zarodki kukurydzy, śruta poekstrakcyjna z zarodków kukurydzy, łupiny ziarna kukurydzy, natomiast produkt uboczny zgłoszony przez drugiego producenta eksportującego objętego próbą powstaje w wyniku wykorzystania skrobi kukurydzianej jako głównego materiału wsadowego, tj. białka w proszku. Zróżnicowanie cen odnotowane w danych GTA odzwierciedlała odmienne cechy i zastosowania produktów zaliczanych do poszczególnych kategorii produktów ubocznych. Komisja zauważyła, że chociaż ceny produktów ubocznych mogą być w pewnym stopniu determinowane przez szczególną dynamikę rynku, skarżący wykazał w swoich uwagach do drugiej noty, że w okresie objętym dochodzeniem istniała relacja cenowa między kukurydzą a mączką kukurydzianą glutenową i paszą z glutenu kukurydzianego. Tendencja ta była na tyle stabilna, że podważała argument CJS, jakoby ceny te nie były ze sobą powiązane.

(246)

W odniesieniu do produktów ubocznych Komisja tymczasowo przyjęła zatem relację między ceną produktu ubocznego w ChRL a ceną głównego materiału do produkcji w ChRL, tj. kukurydzy lub skrobi kukurydzianej, w zależności od producenta eksportującego objętego próbą, zgodnie z danymi przedstawionymi przez tych producentów. Współczynnik ten zastosowano do ceny kukurydzy lub skrobi kukurydzianej w Kolumbii, ustalonej na podstawie danych GTA i dostosowanej o współczynnik związany z brakiem modyfikacji genetycznej, w celu obliczenia wartości odniesienia dla tych produktów ubocznych.

(247)

MOP publikuje szczegółowe informacje na temat wynagrodzeń w poszczególnych sektorach gospodarki Kolumbii. Komisja wykorzystała najnowsze dostępne dane statystyczne obejmujące okres objęty dochodzeniem, dotyczące średnich kosztów pracy w koszcie produkcji w Kolumbii. Ich średnią miesięczną wartość w okresie objętym dochodzeniem odpowiednio dostosowano o inne składki przez dodanie zabezpieczenia społecznego płaconego przez pracodawcę, w tym składki emerytalnej i podatku od ryzyka zawodowego: 12 % składki pracodawcy na fundusz emerytalny, 8,5 % na ubezpieczenie zdrowotne, 6,5 % na podatki od wynagrodzeń i 4,35 % na premię z tytułu ryzyka. Średni godzinowy koszt pracy w przeliczeniu na EPC wynosi 20,44 CNY/roboczogodzinę.

(248)

Cenę energii elektrycznej dla przedsiębiorstw (użytkowników przemysłowych) w Kolumbii publikuje Enel Colombia. Komisja wykorzystała dane dotyczące przemysłowych cen energii elektrycznej w odpowiednim zakresie zużycia wyrażonych w CNY/kWh i odnoszących się do okresu objętego dochodzeniem. Średni koszt energii elektrycznej wynosi 1,46 CNY/kWh.

(249)

W następstwie drugiej noty, w której zaproponowano Malezję jako odpowiedni reprezentatywny kraj, skarżący twierdził, że ceny energii elektrycznej w Malezji nie były dostosowywane od 2014 r., choć zapowiedziano ich podwyżkę, która jednak nie objęła okresu objętego dochodzeniem. Skarżący zwrócił się do Komisji o zastosowanie współczynnika dostosowującego w górę wartość odniesienia.

(250)

Ponieważ Komisja ostatecznie uznała Kolumbię za odpowiedni reprezentatywny kraj, nie było potrzeby odniesienia się do tego argumentu.

(251)

Ceny wody dla użytkowników niebędących konsumentami w Kolumbii są publikowane przez dostawcę wody w Bogocie, przedsiębiorstwo Acueducto. Komisja wykorzystała dane opublikowane za okres objęty dochodzeniem. Średni koszt wody wynosi 8,47 CNY/m3.

(252)

Zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego „[s]konstruowana wartość normalna obejmuje niezniekształconą i odpowiednią kwotę kosztów administracyjnych, kosztów sprzedaży i kosztów ogólnych oraz zyski”. Ponadto należy ustalić wartość pośrednich kosztów produkcji w celu pokrycia kosztów niewliczonych do czynników produkcji, o których mowa powyżej.

(253)

Aby ustalić niezniekształconą i odpowiednią kwotę kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku, Komisja oparła się na danych finansowych za 2023 r. dotyczących kolumbijskiego przedsiębiorstwa Sucroal, pozyskanych z oficjalnej bazy danych prowadzonej przez władze Kolumbii (137), które to dane posłużyły jako podstawa do ustalenia kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz stóp zysku na potrzeby skonstruowania wartości normalnej.

(254)

Komisja uznała, że tak ustalone stawki doprowadzą do uzyskania kwot kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz stóp zysku w rozumieniu art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego, które będą odpowiednie dla poziomu handlu ex-works.

(255)

Pośrednie koszty produkcji poniesione przez objętych próbą producentów eksportujących wyrażono jako udział w kosztach produkcji rzeczywiście poniesionych przez producentów eksportujących. Odsetek ten zastosowano do niezniekształconych kosztów produkcji.

(256)

Na podstawie powyższego Komisja skonstruowała wartość normalną dla każdego rodzaju produktu na podstawie ceny ex-works zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(257)

Po pierwsze, Komisja ustaliła wartość niezniekształconych kosztów produkcji. Komisja zastosowała niezniekształcone koszty jednostkowe do rzeczywistego zużycia poszczególnych czynników produkcji objętych próbą producentów eksportujących. Te wskaźniki dotyczące zużycia zostały sprawdzone podczas wizyty weryfikacyjnej na miejscu na terenie objętych próbą producentów eksportujących. Komisja pomnożyła wskaźniki zużycia przez niezniekształcone koszty jednostkowe odnotowane w reprezentatywnym kraju, jak opisano w sekcji 3.2.12.

(258)

Aby ustalić niezniekształcone koszty produkcji, jak wyjaśniono w motywie 255, Komisja najpierw dodała koszty ogólne produkcji do niezniekształconych kosztów produkcji na podstawie stosunku pośrednich kosztów produkcji do kosztów materiałów zgłoszonych przez każdego producenta eksportującego objętego próbą.

(259)

Po ustaleniu wartości niezniekształconych kosztów produkcji Komisja zastosowała koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk, jak wskazano w motywach 252-254. Wartości te zostały ustalone na podstawie kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku przedsiębiorstwa Sucroal, jak wyjaśniono w motywie 253.

(260)

Koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne wyrażone jako odsetek kosztów sprzedanych towarów i zastosowany do niezniekształconych kosztów produkcji wyniosły 23,3 %. Zysk wyrażony jako odsetek kosztów sprzedanych towarów i zastosowany do niezniekształconych kosztów produkcji wyniósł 9,5 %.

(261)

Na tej podstawie Komisja skonstruowała wartość normalną dla każdego rodzaju produktu na podstawie ceny ex-works zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(262)

Objęci próbą producenci eksportujący prowadzili wywóz do Unii bezpośrednio, za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa spoza Unii działającego jako przedsiębiorstwo handlowe lub za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego spoza Unii i powiązanego przedsiębiorstwa w Unii działającego jako importer.

(263)

W przypadku objętego próbą producenta eksportującego, który wywoził produkt objęty postępowaniem bezpośrednio do niezależnych klientów w Unii, za cenę eksportową uważało się cenę faktycznie zapłaconą lub należną za produkt objęty postępowaniem sprzedany na wywóz do Unii, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(264)

W przypadku objętego próbą producenta eksportującego wywożącego produkt objęty postępowaniem do Unii za pośrednictwem powiązanego importera, cena eksportowa została ustalona na podstawie ceny, po której produkt przywieziony został po raz pierwszy odsprzedany niezależnym klientom w Unii, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. W takim przypadku dokonano dostosowań ceny, uwzględniając wszystkie koszty poniesione między przywozem a odsprzedażą, w tym koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne, oraz osiągnięte zyski.

(265)

Komisja oparła się na rzeczywistych kosztach sprzedaży, kosztach ogólnych i administracyjnych zgłoszonych przez powiązanego importera. Jeżeli chodzi o zysk, w toku obecnego postępowania współpracował tylko jeden importer niepowiązany, ale informacje na temat marży zysku przekazano jedynie na zasadzie poufności i w związku z tym nie można było wykorzystać ich do obliczenia konstruowanej ceny eksportowej. Z tego względu Komisja tymczasowo oparła się na zysku uznanym za racjonalną w dochodzeniu dotyczącym lizyny oraz we wcześniejszym dochodzeniu (138) dotyczącym przywozu niektórych (poli)alkoholi winylowych („PVA”) pochodzących z Chin (139). W szczególności zysk ten ustalono na poziomie 6,89 %. Poziom zysku w wysokości 6,89 % uznano wstępnie za racjonalny również w przedmiotowej sprawie, ponieważ został on osiągnięty przez importerów niepowiązanych zajmujących się handlem produktami chemicznymi.

(266)

W art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego nałożono na Komisję obowiązek dokonania obiektywnego porównania wartości normalnej z ceną eksportową na tym samym poziomie handlu oraz uwzględnienia różnic w czynnikach, co do których wykazano, że mogą wpłynąć na ceny oraz ich porównywalność. W omawianym przypadku Komisja postanowiła porównać wartość normalną i cenę eksportową objętych próbą producentów eksportujących na poziomie handlu ex-works. Jak wyjaśniono dokładniej poniżej, w stosownych przypadkach wartość normalna i cena eksportowa zostały dostosowane w celu: (i) wyrównania ich do poziomu ex-works oraz (ii) uwzględnienia różnic w czynnikach, co do których stwierdzono i wykazano, że mają wpływ na ceny i porównywalność cen.

(267)

Jak wyjaśniono w motywach 256-261, wartość normalną ustalono na poziomie handlu ex-works poprzez wykorzystanie kosztów produkcji wraz z kwotami kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku, które uznano za odpowiednie w odniesieniu do tego poziomu handlu. W związku z tym nie były konieczne dostosowania w celu wyrównania wartości normalnej z powrotem do poziomu ex-works.

(268)

W następstwie drugiej noty CJS zwróciło się z wnioskiem, aby w przypadku wykorzystania danych finansowych jako wartość odniesienia dla kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku, wartość normalna powinna zostać dostosowana w celu uwzględnienia kosztów dystrybucji ujętych w kosztach sprzedaży, kosztach ogólnych i administracyjnych przedsiębiorstwa Sucroal, zgodnie z wyrokiem w sprawie Sinopec (140). Według CJS uwzględnienie kosztów dystrybucji w obliczeniach kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych doprowadziłoby do skonstruowania wartości normalnej na poziomie handlu innym niż cena ex-works, co uniemożliwiałoby jej porównanie z ceną eksportową ex-works.

(269)

Komisja zauważyła, że Sąd w wyroku w sprawie CCCME (141), wydanym w następstwie wyroku w sprawie Sinopec, przypomniał najpierw, że zgodnie z orzecznictwem, jeżeli strona na podstawie art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego wnosi o dostosowanie mające zapewnić porównywalność wartości normalnej i ceny eksportowej do celów określenia marginesu dumpingu, powinna ona przedstawić dowód, że jej żądanie jest uzasadnione. Ciężar dowodu w odniesieniu do szczególnych dostosowań, wymienionych w art. 2 ust. 10 lit. a)-k) rozporządzenia podstawowego, spoczywa bowiem na stronie, która powołuje się na tę okoliczność (142). Wynika z tego, że w niniejszej sprawie to do zainteresowanych stron należało, na podstawie tego orzecznictwa, wykazanie konieczności dostosowania, o które wniosły na poparcie dowodów, na które powoływały się w trakcie dochodzenia (143).

(270)

Sąd orzekł, że w tym względzie, o ile praktyka w zakresie dostosowań może okazać się konieczna na podstawie art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego dla uwzględnienia różnic istniejących pomiędzy ceną eksportową a wartością normalną, które mają wpływ na ich porównywalność, nie można stosować takich odliczeń od wartości, która została skonstruowana, a zatem nie jest rzeczywista. Na wartość tę co do zasady nie mają wpływu elementy mogące szkodzić jej porównywalności, ponieważ została ona sztucznie ustalona (144). Ponadto, podobnie jak w sprawie CCCME, w obecnym dochodzeniu konstruowanie wartości normalnej dla każdego rodzaju produktu na podstawie ceny ex-works obejmowało odpowiednią kwotę kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych, a jednocześnie brak było dostępnych informacji wskazujących, że koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne przedsiębiorstwa Sucroal obejmowały jakiekolwiek koszty dystrybucji W związku z tym, biorąc pod uwagę swobodę uznania Komisji w zakresie stosowania art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego (145), podejście Komisji było zgodne z najnowszym orzecznictwem dotyczącym nieuzasadnionych twierdzeń, że kwoty kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych wykorzystanych do skonstruowania wartości normalnej na podstawie art. 2 ust. 6a lit. a), które Komisja uznaje za uzasadnione z punktu widzenia poziomu handlu ex-works, zawierają koszty transportu. Jak wyjaśniono w motywie 266(265), Komisja postanowiła porównać cenę eksportową z wartością normalną na poziomie handlu ex-works. Jak wyjaśniono w motywach 256-261, wartość normalną ustalono na poziomie handlu ex-works poprzez wykorzystanie kosztów produkcji wraz z kwotami kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku, które uznano za odpowiednie w odniesieniu do tego poziomu handlu. W związku z tym nie były konieczne dostosowania w celu wyrównania wartości normalnej z powrotem do poziomu ex-works. W związku z powyższym argument ten odrzucono.

(271)

Podsumowując, Komisja nie znalazła powodów do dostosowania wartości normalnej.

(272)

W celu wyrównania ceny eksportowej z powrotem do poziomu handlu ex-works dokonano dostosowań z tytułu: należności celnych, innych opłat przywozowych, frachtu, ubezpieczenia, przeładunku i kosztów dodatkowych, a także kosztów pakowania.

(273)

Dokonano dostosowań z tytułu uwzględnienia czynników wpływających na ceny i porównywalność cen, tj. kosztów kredytu i opłat bankowych.

(274)

Ponadto w przypadkach, w których produkty były sprzedawane przez producenta powiązanemu przedsiębiorstwu z tej samej grupy, a następnie wywożone do Unii, dokonano dostosowań zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do marży otrzymanej przez powiązane przedsiębiorstwa handlowe, jeśli tylko uznano, że pełniły one funkcje podobne do funkcji agenta pracującego na zasadzie prowizji.

(275)

Komisja ustaliła, że obaj objęci próbą producenci eksportujący korzystali z usług przedsiębiorstw należących do grupy w celach handlowych. Ustalono, że funkcje powiązanych przedsiębiorstw handlowych są podobne do funkcji agenta. Te powiązane przedsiębiorstwa handlowe otrzymywały zysk za swoje usługi oraz prowadziły obrót wieloma towarami innymi niż produkt objęty postępowaniem.

(276)

Dostosowanie oparto na odjęciu kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych poniesionych przez powiązane przedsiębiorstwa handlowe, natomiast zastosowany zysk wyniósł 6,89 %, jak wyjaśniono w motywie 265 powyżej.

(277)

W przypadku objętych próbą producentów eksportujących Komisja porównała średnią ważoną wartości normalnej każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(278)

W odniesieniu do współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą Komisja dokonała obliczenia średniego ważonego marginesu dumpingu ustalonego w odniesieniu do objętych próbą producentów eksportujących, zgodnie z art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(279)

W odniesieniu do wszystkich innych producentów eksportujących w Chinach Komisja określiła margines dumpingu na podstawie dostępnych faktów zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. W tym celu Komisja określiła poziom współpracy producentów eksportujących. Poziom współpracy to wielkość wywozu współpracujących producentów eksportujących do Unii wyrażona jako odsetek skorygowanego łącznego przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, do Unii w okresie objętym dochodzeniem, ustalonego zgodnie z motywami 285-287 Poziom współpracy w przedmiotowej sprawie jest wysoki, ponieważ wywóz dokonywany przez współpracujących producentów eksportujących stanowił około 93 % łącznego przywozu w okresie objętym dochodzeniem. Na tej podstawie Komisja postanowiła ustanowić margines dumpingu dla niewspółpracujących producentów eksportujących na poziomie poddanego indywidualnemu badaniu i objętego próbą współpracującego przedsiębiorstwa z najwyższym marginesem dumpingu.

(280)

Tymczasowe marginesy dumpingu, wyrażone jako odsetek ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(281)

Produkt podobny był wytwarzany w okresie objętym dochodzeniem przez jednego producenta w Unii. Producent ten reprezentuje przemysł Unii w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(282)

Z uwagi na fakt, że dane liczbowe dotyczące oceny szkody pochodziły jedynie od jednego producenta unijnego, w celu zachowania poufności dane liczbowe dotyczące analizy szkody podano w przedziałach. Indeksy oparto jednak na rzeczywistych danych, a nie na przedziałach.

(283)

Łączna produkcja unijna w okresie objętym dochodzeniem wynosiła [1 800-3 200] ton. Komisja ustaliła rzeczywistą wartość na podstawie zweryfikowanej wielkości produkcji przemysłu Unii, a mianowicie przedsiębiorstwa Eurolysine.

(284)

Komisja ustaliła poziom konsumpcji w Unii na podstawie (i) zweryfikowanej sprzedaży przemysłu Unii na rzecz klientów niepowiązanych w Unii oraz (ii) przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, oraz ze wszystkich pozostałych państw trzecich.

(285)

Produkt objęty postępowaniem jest klasyfikowany w ramach kodu CN o charakterze rezydualnym, który obejmuje również inne produkty niż sam produkt objęty postępowaniem. W związku z tym nie było możliwe oparcie wielkości przywozu w okresie objętym dochodzeniem wyłącznie na danych Eurostatu. Skarżący przedstawił dane dotyczące wywozu z Chin i z Indonezji, dwóch jedynych państw eksportujących do Unii, oparte na szacunkach zewnętrznych dostawców danych.

(286)

Na wniosek dostawcy danych nie ujawniono źródła danych. Komisja porównała jednak dostarczone dane z innymi dostępnymi źródłami statystycznymi, tj. danymi Eurostatu, danymi przekazanymi przez organy celne wybranych państw członkowskich o największej wielkości przywozu produktu objętego dochodzeniem, a także z odpowiedziami udzielonymi przez współpracujących producentów eksportujących na formularze kontroli wyrywkowej oraz odpowiedziami na pytania zawarte w kwestionariuszu udzielonymi przez objętych próbą chińskich producentów eksportujących.

(287)

Analiza ta wykazała, że w odniesieniu do objętych próbą producentów eksportujących dane dotyczące chińskiego wywozu były niekompletne, w związku z czym dostosowano je poprzez dodanie zweryfikowanych wielkości przywozu od objętych próbą chińskich producentów eksportujących.

(288)

Na tej podstawie sporządzono następujące zestawienie obrazujące konsumpcję w Unii:

Tabela 2

Konsumpcja w Unii (w tonach)

(289)

Konsumpcja waliny w Unii w tonach ogólnie rosła w okresie badanym, osiągając łączny wzrost o 28 %, z wyłączeniem 2022 r., w którym odnotowano spadek. Spadek w 2022 r. i ożywienie w 2023 r. były głównie wynikiem poważnej epidemii grypy ptaków w Unii (146) w połączeniu ze spadkiem popytu na walinę na rynku pasz dla świń (147), co miało bezpośredni wpływ na konsumpcję waliny w Unii.

(290)

Jak wspomniano w motywie 285, Komisja ustaliła wielkość przywozu na podstawie chińskich i malezyjskich statystyk dotyczących handlu, pochodzących od wyspecjalizowanych dostawców analiz rynkowych i dostarczonych przez skarżącego, dostosowanych na podstawie informacji dotyczących kontroli wyrywkowej dostarczonych przez współpracujących producentów eksportujących.

(291)

Udział w rynku przywozu ustalono na podstawie wielkości przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, i konsumpcji w Unii.

(292)

Przywóz do Unii z Chin kształtował się następująco:

Tabela 3

Wielkość przywozu (w tonach) i udział w rynku

(293)

Tabela 3 pokazuje stały i znaczny wzrost wielkości przywozu z Chin do Unii, który to przywóz w okresie objętym postępowaniem wzrósł o 57 %.

(294)

W okresie badanym przywóz waliny z Chin wzrósł o [8 000-16 000] ton. Przełożyło się to na wzrost o 23 % całkowitego udziału w rynku przywozu z Chin do Unii z [60-70 %] w 2021 r. do [78-88 %] w okresie objętym dochodzeniem.

(295)

Komisja ustaliła ceny przywozu na podstawie średnich ważonych cen importowych produktu objętego postępowaniem w okresie objętym postępowaniem, przekazanych przez organy celne. Podcięcie cenowe w odniesieniu do przywozu określono na podstawie zweryfikowanych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu udzielonych przez objętych próbą producentów eksportujących w Chinach.

(296)

Średnia ważona cena przywozu do Unii z państwa, którego dotyczy postępowanie, kształtowała się następująco:

Tabela 4

Ceny importowe (w EUR/t)

(297)

Chińskie ceny importowe spadły w okresie badanym z 4 156 EUR/t do 3 002 EUR/t, tj. o 28 %. W latach 2021-2022 wzrosły one o 27 %, ale następnie znacząco spadły w 2023 r. oraz w okresie objętym dochodzeniem - o 43 % w porównaniu z 2022 r. W okresie badanym ceny spadły zatem z 5 296 EUR/t w 2022 r. do 3 002 EUR/t w okresie objętym dochodzeniem.

(298)

Chińskie ceny importowe nadal spadały po 2022 r., co spowodowało, że w 2023 r. i w okresie objętym dochodzeniem ceny były niższe od cen przemysłu Unii. Ponadto, z wyjątkiem 2021 r., chińskie ceny importowe w okresie objętym postępowaniem utrzymywały się poniżej kosztów produkcji przemysłu Unii.

(299)

Komisja określiła podcięcie cenowe w okresie objętym dochodzeniem przez porównanie:

(300)

Porównania cen dokonano z rozróżnieniem na rodzaje produktu w odniesieniu do transakcji na tym samym poziomie handlu, w razie konieczności odpowiednio dostosowanych oraz po odliczeniu bonifikat i rabatów. Wynik porównania wyrażono jako odsetek teoretycznych obrotów przemysłu Unii w okresie objętym dochodzeniem. Wykazał on średni ważony margines podcięcia cenowego w przedziale od 9,5 % do 22,2 % w przywozie z państwa, którego dotyczy postępowanie, na rynek Unii. Podcięcie cenowe stwierdzono w przypadku 99 % wielkości przywozu przedsiębiorstw objętych próbą.

(301)

Komisja rozważyła ponadto inne skutki cenowe, w szczególności istnienie znaczącego tłumienia cen. W okresie badanym koszty produkcji przemysłu Unii znacznie wzrosły, głównie ze względu na rosnące koszty energii i surowców (zob. motyw 320). Tymczasem przywóz z Chin zawsze rósł, podczas gdy ceny nieprzerwanie spadały po 2022 r., co uniemożliwiało przemysłowi Unii sprzedaż produktu po cenie pokrywającej jego koszt produkcji, z wyjątkiem 2021 r., kiedy to rentowność przemysłu Unii była bardzo niska. Tłumienie cen świadczy o tym, że przywóz towarów po cenach dumpingowych z Chin spowodował utratę rentowności przemysłu Unii.

(302)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego ocena wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł Unii obejmuje ocenę wszystkich wskaźników ekonomicznych oddziałujących na stan przemysłu Unii w okresie badanym.

(303)

Przemysł Unii częściowo wykorzystywał produkt na użytek własny, ale ze względu na niewielką skalę tego użycia w porównaniu z całkowitą sprzedażą uznano, że nie mogło to mieć znaczącego wpływu na wskaźniki szkody i w związku z tym nie zostało przeanalizowane oddzielnie.

(304)

W celu określenia szkody Komisja wprowadziła rozróżnienie między makroekonomicznymi i mikroekonomicznymi wskaźnikami szkody. Ponieważ Eurolysine jest jedynym producentem unijnym, oba zbiory danych określono na podstawie zweryfikowanych odpowiedzi Eurolysine na pytania zawarte w kwestionariuszu i uznano je za reprezentatywne dla sytuacji gospodarczej przemysłu Unii.

(305)

Do wskaźników makroekonomicznych zalicza się: produkcję, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, udział w rynku, wzrost, zatrudnienie, wydajność, wielkość marginesu dumpingu oraz poprawę sytuacji po wcześniejszym dumpingu.

(306)

Do wskaźników mikroekonomicznych zalicza się: średnie ceny jednostkowe, koszt jednostkowy, koszty pracy, zapasy, rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje, zwrot z inwestycji i zdolność do pozyskania kapitału.

(307)

Całkowita produkcja unijna, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 5

Produkcja, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych

(308)

Pomimo wzrostu konsumpcji w Unii w okresie badanym (tabela 5) nastąpił znaczący spadek wielkości produkcji przemysłu Unii.

(309)

W okresie badanym produkcja znacznie spadła w 2022 r., zmniejszając produkcję, tj. o 43 % w porównaniu z poziomem z 2021 r. W 2023 r. utrzymywała się na stosunkowo stabilnym poziomie, przy czym odnotowała nieznaczny wzrost. Większy spadek w 2022 r. był głównie wynikiem niższego poziomu konsumpcji na rynku unijnym spowodowanym grypą ptaków, jak wyjaśniono w motywie 289, w połączeniu z dalszym wzrostem przywozu z Chin. W okresie objętym dochodzeniem produkcja przemysłu Unii gwałtownie spadła o 38 % w porównaniu z 2023 r. Ogółem w okresie badanym wielkość produkcji zmalała o 79 %. Od 2021 r. przemysł Unii zmagał się ze znacznym wzrostem przywozu waliny z Chin po cenach niższych niż koszty jej produkcji, co uniemożliwiło mu konkurowanie. W rezultacie przemysł Unii zmniejszył wielkość produkcji w okresie badanym, w tym poprzez tymczasowe zawieszenie produkcji waliny.

(310)

Moce produkcyjne odnoszą się do mocy zainstalowanej, która w okresie badanym pozostawała na stabilnym poziomie. W rezultacie wskaźnik wykorzystania mocy produkcyjnych zmieniał się dokładnie proporcjonalnie do wielkości produkcji.

(311)

Wielkość sprzedaży i udział przemysłu Unii w rynku kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 6

Wielkość sprzedaży i udział w rynku

(312)

W okresie badanym wielkość sprzedaży podążała za spadkiem produkcji i znacząco spadła, tj. o 74 %. Spadek wielkości sprzedaży miał charakter ciągły: w latach 2021-2022 wyniósł 40 %, a w 2023 r. odnotowano dalszy spadek - o 12 %. W okresie objętym dochodzeniem sprzedaż gwałtownie spadła - o kolejne 22 %.

(313)

Z powodów przedstawionych powyżej znaczący spadek wielkości sprzedaży przemysłu Unii w połączeniu ze wzrostem konsumpcji w Unii doprowadził do znaczącego spadku udziału w rynku z poziomu [30-40 %] w 2021 r. do poziomu [3-13 %] w okresie objętym dochodzeniem.

(314)

Zatrudnienie i wydajność kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 7

Zatrudnienie i wydajność

(315)

Zatrudnienie w przemyśle Unii utrzymywało się na stosunkowo stabilnym poziomie w latach 2021-2023, z nieznacznym spadkiem w 2022 r. i wzrostem w 2023 r. Jednakże w okresie objętym dochodzeniem nastąpił poważny spadek zatrudnienia, kiedy unijny producent był zmuszony tymczasowo wstrzymać produkcję produktu objętego dochodzeniem. Ogółem w okresie badanym zatrudnienie spadło o 45 %.

(316)

Wydajność podążała za zmianami w produkcji i zatrudnieniu. W okresie badanym wydajność spadła o 62 % ze względu na znaczący spadek wielkości produkcji i sprzedaży w przemyśle Unii.

(317)

Wszystkie marginesy dumpingu znacznie przekraczały poziom de minimis. Wpływ wielkości rzeczywistego marginesu dumpingu na przemysł Unii był znaczny, jeśli weźmie się pod uwagę wielkość i ceny przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie.

(318)

Jest to pierwsze dochodzenie antydumpingowe dotyczące produktu objętego postępowaniem. W związku z tym brak było dostępnych danych umożliwiających ocenę skutków ewentualnego wcześniejszego dumpingu.

(319)

Średnie ważone jednostkowe ceny sprzedaży stosowane przez przemysł Unii wobec klientów niepowiązanych w Unii kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 8

Ceny sprzedaży w Unii

(320)

W okresie badanym ceny sprzedaży wzrosły w latach 2022 i 2023, po czym gwałtownie spadły w okresie objętym dochodzeniem. Ogólnie rzecz biorąc, w okresie badanym nastąpił nieznaczny wzrost ceny sprzedaży - o 3 %. Jednocześnie wzrósł również jednostkowy koszt produkcji, i to w znacznie szybszym tempie niż jednostkowe ceny sprzedaży. Wzrost kosztów produkcji wynikał głównie z kosztów energii elektrycznej, surowców (takich jak cukier, amoniak, soja lub ług), pary i kosztów stałych. Ponadto gwałtowny spadek wielkości produkcji i sprzedaży spowodował wzrost kosztów stałych na jednostkę waliny. W rezultacie koszt produkcji w okresie badanym wzrósł łącznie o 56 %. Wzrost ten był szczególnie wyraźny w 2022 r. i 2023 r., kiedy to koszty produkcji wzrosły odpowiednio o 53 % i 22 %. W tym samym okresie objętym dochodzeniem średni jednostkowy koszt produkcji zmniejszył się o 19 %.

(321)

Z wyjątkiem 2021 r. średnie ceny sprzedaży, pomimo wzrostu w 2022 r. i 2023 r., były znacznie niższe od jednostkowych kosztów produkcji w całym okresie badanym.

(322)

Średnie koszty pracy przemysłu Unii kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 9

Średnie koszty pracy na pracownika

(323)

Średni koszt na pracownika przemysłu Unii spadł w okresie badanym o 13 %. Spadek ten wynikał głównie z obniżenia wynagrodzeń i innych kosztów pracy związanych z produktem objętym postępowaniem, w tym z zamrożenia podwyżek płac, tymczasowych zwolnień oraz wydłużenia czasu pracy bez pełnego wynagrodzenia.

(324)

Stan zapasów przemysłu Unii kształtował się w okresie badanym następująco:

Tabela 10

Zapasy

(325)

Zapasy towarów zmniejszyły się w latach 2021-2022, a następnie wzrosły w 2023 r. i w okresie objętym dochodzeniem. Nie osiągnęły jednak poziomów z 2021 r.

(326)

Z wyjątkiem 2022 r. stan zapasów na koniec okresu sprawozdawczego wyrażony jako odsetek produkcji wzrósł w okresie badanym i osiągnął [19-29 %] w okresie objętym dochodzeniem, co było wynikiem coraz większych trudności przemysłu Unii ze sprzedażą wcześniej nagromadzonych poziomów zapasów oraz spadku produkcji w związku z rosnącą konkurencją ze strony przywozu.

(327)

Rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje i zwrot z inwestycji przemysłu Unii kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 11

Rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje i zwrot z inwestycji

(328)

Komisja określiła rentowność przemysłu Unii, wyrażając zysk netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego klientom niepowiązanym w Unii jako odsetek obrotów z tej sprzedaży. W okresie badanym przemysł Unii przynosił poważne straty, z wyjątkiem 2021 r., w którym przemysł Unii osiągnął niewielki zysk. Odnotował znaczną stratę w okresie objętym dochodzeniem, kiedy produkcja została wstrzymana na szereg miesięcy ze względu na stały wzrost przywozu towarów po cenach dumpingowych wywierający znaczną presję na rynek Unii, co doprowadziło do zmniejszenia sprzedaży i do tymczasowego wstrzymania produkcji. W okresie badanym jego rentowność spadła o około 60 punktów procentowych.

(329)

W całym okresie badanym przepływy środków pieniężnych pozostawały ujemne, z wyłączeniem 2021 r., co wynikało głównie ze znacząco ujemnych poziomów rentowności. W okresie objętym dochodzeniem przepływy środków pieniężnych poprawiły się, choć nadal były ujemne; wynikało to jednak ze sprzedaży wcześniej zgromadzonych zapasów oraz z bardzo małej wielkości produkcji, co doprowadziło do zmniejszenia zapasów i powstania kosztów niepociągających za sobą wypływu środków pieniężnych.

(330)

W całym okresie badanym inwestycje były dokonywane głównie w celu utrzymania istniejących zakładów produkcyjnych i mocy produkcyjnych. Dokonano również inwestycji mających na celu zapewnienie zgodności z normami środowiskowymi i zmniejszenie emisji. Trudna sytuacja gospodarcza przemysłu Unii i wynikający z niej brak rentowności są główną przyczyną braku nowych inwestycji w rozbudowę mocy produkcyjnych waliny.

(331)

Zwrot z inwestycji to procentowy stosunek zysku do wartości księgowej netto inwestycji. W następstwie znacznych strat odnotowanych przez przemysł Unii zwrot z inwestycji znacząco się obniżył w okresie badanym i był wyraźnie ujemny, z wyjątkiem 2021 r.

(332)

Zdolność przemysłu Unii do pozyskania kapitału została ograniczona ze względu na ujemny zwrot z kapitału, poważne straty oraz ujemne przepływy środków pieniężnych w okresie badanym.

(333)

Wszystkie główne wskaźniki szkody wykazywały w okresie badanym wyraźnie negatywne tendencje, które dodatkowo pogłębiły się w okresie objętym dochodzeniem.

(334)

W rezultacie w okresie badanym wielkość produkcji i wielkość sprzedaży przemysłu Unii zmniejszyły się odpowiednio o 79 % i 74 %. Udział przemysłu Unii w rynku zmniejszył się w okresie badanym o około 80 %, z poziomu [30-40 %] w 2021 r. do poziomu [3-13 %] w okresie objętym dochodzeniem.

(335)

Chociaż ogółem cena sprzedaży przemysłu Unii nieznacznie wzrosła w okresie badanym - o 3 %, między 2023 r. a okresem objętym dochodzeniem znacząco spadła - o 24 % - i przez niemal cały okres badany, z wyjątkiem 2021 r., pozostawała niższa od kosztów produkcji przemysłu Unii. Było to spowodowane głównie wzrostem wielkości przywozu z Chin, konkurującego ze sprzedażą przemysłu Unii, w połączeniu z presją cenową ze strony przywozu z Chin, prowadzoną po cenach podcinających ceny sprzedaży przemysłu Unii w okresie objętym dochodzeniem, co wywarło presję na przemysł Unii i uniemożliwiło mu podniesienie cen do zrównoważonego poziomu pozwalającego na pokrycie kosztów produkcji.

(336)

W okresie badanym przemysł Unii musiał zmierzyć się ze znacznym wzrostem kosztów produkcji - o 56 %. Nie był jednak w stanie przenieść tego wzrostu kosztów na klientów ze względu na gwałtowny spadek wielkości sprzedaży, wynikający z rosnącego przywozu z Chin, którego udział w rynku już na początku okresu badanego przekraczał 60 %, a następnie wzrósł o kolejne 23 %. Ten spadek wielkości sprzedaży doprowadził do wzrostu kosztów stałych, a tym samym do wzrostu kosztów produkcji, których przemysł Unii nie był w stanie zrekompensować wzrostem cen sprzedaży ze względu na presję cenową ze strony przywozu chińskiego, jak wskazano w motywie 298. W rezultacie sytuacja przemysłu Unii, który poniósł dwucyfrowe straty w 2022 r., znacznie się pogorszyła i w okresie objętym dochodzeniem musiał on tymczasowo wstrzymać produkcję. To drastyczne pogorszenie sytuacji przemysłu Unii było również widoczne w zmianach innych kluczowych wskaźników, takich jak zatrudnienie, wydajność, zapasy, przepływy środków pieniężnych i zwrot z inwestycji.

(337)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła na tym etapie, że przemysł Unii poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(338)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy przywóz towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, spowodował istotną szkodę dla przemysłu Unii. Zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała także, czy inne znane czynniki mogły w tym samym czasie również spowodować szkodę dla przemysłu Unii. Komisja dopilnowała, aby ewentualne szkody spowodowane przez inne czynniki niż przywóz towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, nie były łączone z tym przywozem. Te czynniki to: przywóz z innych państw trzecich, wyniki wywozu producenta unijnego oraz wzrost kosztów surowców i energii.

(339)

Pogorszenie sytuacji przemysłu Unii zbiegło się w czasie z szybkim wzrostem przywozu towarów po cenach dumpingowych z Chin. Jak wskazano w motywie 293, w okresie badanym przywóz z państwa, którego dotyczy postępowanie, wzrósł o 57 %, co przełożyło się na wzrost udziału w rynku o 23 % i osiągnięcie poziomu [78-88 %] udziału w rynku w okresie objętym dochodzeniem. W tym samym okresie, jak określono w motywie 311, sprzedaż przemysłu Unii zmniejszyła się o 74 %, a zgodnie z motywem 313 - o 80 % w okresie badanym, z poziomu [30-40 %] w 2021 r. do poziomu [3-13 %] w okresie objętym dochodzeniem.

(340)

Przywóz z Chin wywierał znaczącą presję cenową na przemysł Unii w okresie objętym dochodzeniem, a od 2022 r. średnie ceny importowe były niższe od średnich cen sprzedaży przemysłu Unii, co przyczyniło się do dalszego pogorszenia się sytuacji przemysłu Unii. Przywóz z Chin doprowadził również do tłumienia cen w okresie badanym, jak określono w motywie 301 - przemysł Unii nie był w stanie sprzedawać po cenach wyższych niż ponoszone koszty produkcji ze względu na presję wynikającą z przywozu towarów po cenach dumpingowych. Tłumienie cen było szczególnie wyraźne w okresie objętym dochodzeniem.

(341)

W związku z tym Komisja stwierdziła, że duży wzrost przywozu towarów z Chin, które znacząco podcinały ceny unijne, spowodował istotną szkodę dla przemysłu Unii.

(342)

W okresie badanym jedynie Indonezja dokonywała przywozu produktu objętego dochodzeniem. Wielkość i średnia cena przywozu z Indonezji w okresie badanym kształtowała się następująco:

Tabela 12

Przywóz z Indonezji

(343)

Przywóz z Indonezji zaczął przenikać na rynek unijny w 2023 r., osiągając udział w rynku na poziomie [12-22 %]. W okresie objętym dochodzeniem wielkość przywozu ponownie spadła, co przełożyło się również na spadek udziału w rynku. Wielkość i udział w rynku przywozu z Indonezji były znacznie niższe niż w przypadku przywozu z Chin, zarówno w 2023 r., jak i w okresie objętym dochodzeniem. Średnie ceny importowe z Indonezji wykazywały tendencję spadkową, jednak utrzymywały się na poziomie wyższym niż średnia cena importowa z Chin. Jednocześnie ceny importowe z Indonezji były niższe od jednostkowych cen sprzedaży przemysłu Unii. W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że przywóz z Indonezji nie osłabił związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych a istotną szkodą poniesioną przez przemysł Unii.

(344)

Wielkość wywozu przemysłu Unii kształtowała się w okresie badanym następująco:

Tabela 13

Wyniki wywozu objętych próbą producentów unijnych

(345)

Sprzedaż eksportowa przemysłu Unii stanowiła jedynie niewielką część jego całkowitej sprzedaży waliny, z wyjątkiem okresu objętego dochodzeniem, w którym sprzedaż przemysłu Unii na rynku unijnym znacząco spadła, co przełożyło się na względny wzrost udziału sprzedaży eksportowej w całkowitej sprzedaży. Przemysł Unii sprzedawał produkt objęty dochodzeniem wyłącznie do państw sąsiadujących, takich jak Zjednoczone Królestwo czy Norwegia. Ceny eksportowe podążały za tendencją cen na rynku unijnym i wzrosły w latach 2021-2023, a następnie gwałtownie spadły w okresie objętym dochodzeniem. W okresie objętym dochodzeniem ceny te były nieco wyższe niż średnia cena sprzedaży na rynku unijnym. Ogółem w okresie badanym ceny eksportowe do wszystkich pozostałych państw trzecich wzrosły o 11 %. Komisja uznała, że ponieważ Chiny są głównym eksporterem waliny, w tym na rynki eksportowe przemysłu Unii w krajach sąsiadujących, przemysł Unii musiał stawić czoła konkurencji ze strony przywozu z Chin również na tych rynkach.

(346)

Na tej podstawie Komisja uznała na tym etapie, że sprzedaż eksportowa przemysłu Unii do pozostałych państw trzecich nie była przyczyną istotnej szkody poniesionej przez przemysł Unii.

(347)

Wzrost kosztów energii i niektórych surowców w związku z wojną w Ukrainie miał wpływ na koszty produkcji. W okresie objętym dochodzeniem tendencja ta uległa jednak odwróceniu. Mimo że przemysł Unii podniósł ceny w 2022 r., a następnie ponownie w 2023 r., nie był w stanie w pełni przenieść wzrostu kosztów na ceny sprzedaży na rynku unijnym, w związku z czym sprzedaż przynosiła straty. Wynika to z presji cenowej wywieranej przez przywóz z Chin, który w okresie badanym napływał na rynek unijny w znacznych i rosnących ilościach. W związku z tym Komisja stwierdziła na tym etapie, że tymczasowy wzrost kosztów nie narusza związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych z Chin a istotną szkodą poniesioną przez przemysł Unii.

(348)

Dochodzenie wykazało korelację między wzrostem przywozu towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, a istotną szkodą poniesioną przez przemysł Unii. Znaczny wzrost wielkości przywozu po niższych cenach wywarł dużą presję cenową na rynek unijny i doprowadził do znacznego spadku produkcji, sprzedaży i udziału w rynku przemysłu Unii.

(349)

Od 2022 r. średnie chińskie ceny importowe były niższe od średnich cen sprzedaży przemysłu Unii. Jednocześnie udział przywozu z Chin w rynku, który już na początku okresu badanego przekraczał 60 %, wzrósł o 23 %. Utrata wielkości sprzedaży, a w konsekwencji wielkości produkcji, doprowadziła do wzrostu kosztów stałych, co przełożyło się na znaczny wzrost kosztów jednostkowych przemysłu Unii. Chociaż przemysł Unii próbował dostosować swoje ceny sprzedaży do rosnących kosztów, działania te nie przyniosły oczekiwanych rezultatów, ponieważ jednocześnie przywóz z Chin nadal znacząco rósł, zarówno w ujęciu bezwzględnym, jak i względnym, i odbywał się po cenach niższych od kosztów oraz cen sprzedaży przemysłu Unii. Sytuacja ta spowodowała znaczne tłumienie cen na rynku unijnym i doprowadziła do dramatycznego spadku sprzedaży, udziału w rynku i rentowności, co w 2022 r. przełożyło się na znaczące straty.

(350)

Komisja ustaliła zatem związek przyczynowy między przywozem towarów po cenach dumpingowych z Chin a szkodą poniesioną przez przemysł Unii.

(351)

Komisja wyróżniła i oddzieliła wpływ wszystkich znanych czynników na sytuację przemysłu Unii od szkodliwych skutków przywozu towarów po cenach dumpingowych. Wpływ tych czynników na negatywne zmiany dla przemysłu Unii był jednak nieznaczny.

(352)

Uwzględniając powyższe, Komisja stwierdziła na tym etapie, że przywóz towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, spowodował istotną szkodę dla przemysłu Unii, a pozostałe czynniki, rozważane osobno lub łącznie, nie naruszyły związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych a istotną szkodą.

(353)

W celu określenia poziomu środków Komisja zbadała, czy cło niższe od marginesu dumpingu będzie wystarczające do usunięcia szkody dla przemysłu Unii spowodowanej przez przywóz towarów po cenach dumpingowych.

(354)

Szkoda zostałaby usunięta, gdyby przemysł Unii był w stanie osiągnąć zysk docelowy dzięki sprzedaży po cenie docelowej w rozumieniu art. 7 ust. 2c i 2d rozporządzenia podstawowego.

(355)

Zgodnie z art. 7 ust. 2c rozporządzenia podstawowego przy ustalaniu zysku docelowego Komisja wzięła pod uwagę następujące czynniki: poziom rentowności przed wzrostem przywozu z państwa objętego dochodzeniem, poziom rentowności potrzebny do pokrycia pełnych kosztów i inwestycji, działalności badawczo-rozwojowej i innowacji oraz poziom rentowności spodziewany w normalnych warunkach konkurencji. Taka marża zysku nie powinna być niższa niż 6 %.

(356)

Na pierwszym etapie Komisja ustaliła zysk podstawowy, pokrywający pełne koszty w normalnych warunkach konkurencji, średni zysk osiągnięty w ciągu sześciu lat przed rozpoczęciem okresu badanego i przed znaczącym wzrostem przywozu produktu objętego postępowaniem z Chin. Ten poziom rentowności umożliwił przedsiębiorstwu pokrycie kosztów, działalności badawczo-rozwojowej i innowacji zgodnie z art. 7 ust. 2c rozporządzenia podstawowego. Marżę zysku ustalono na poziomie [6-12 %].

(357)

Zgodnie z art. 7 ust. 2d rozporządzenia podstawowego Komisja oceniła przyszłe koszty wynikające z wielostronnych umów środowiskowych i protokołów do tych umów, których Unia jest stroną, oraz konwencji MOP wymienionych w załączniku Ia, które to koszty przemysł Unii poniesie w okresie stosowania środka zgodnie z art. 11 ust. 2. Przedsiębiorstwo powołało się - na podstawie art. 7 ust. 2d rozporządzenia podstawowego - na niewielką liczbę inwestycji z których zrezygnowano w warunkach normalnej konkurencji, a także na różne przyszłe koszty związane z dostosowaniem do unijnych norm środowiskowych i norm pracy. Argumentów tych jednak nie poparto dowodami.

(358)

Na tej podstawie Komisja obliczyła niewyrządzającą szkody cenę produktu podobnego przemysłu Unii w wysokości [6 000-6 900] EUR/tonę, dodając wyżej wspomnianą docelową marżę zysku (zob. motyw 356) do kosztów produkcji producenta unijnego w okresie objętym dochodzeniem.

(359)

Komisja ustaliła następnie margines szkody poprzez porównanie średniej ważonej ceny importowej objętych próbą współpracujących producentów eksportujących w ChRL ustalonej na potrzeby obliczeń podcięcia cenowego, ze średnią ważoną niewyrządzającej szkody ceny produktu podobnego sprzedawanego przez producenta unijnego na rynku unijnym w okresie objętym dochodzeniem. Wszelkie różnice wynikające z tego porównania zostały wyrażone jako odsetek średniej ważonej wartości importowej CIF.

(360)

Poziom usuwający szkodę dla „pozostałych współpracujących przedsiębiorstw” oraz dla „całego pozostałego przywozu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej” obliczono w ten sam sposób co margines dumpingu dla tych przedsiębiorstw i dla przywozu (zob. sekcję 3.5 powyżej):

(361)

W wyniku powyższej oceny wysokości tymczasowego cła antydumpingowego powinny zostać ustalone zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w sposób przedstawiony poniżej:

(362)

Po podjęciu decyzji o zastosowaniu art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy może jasno stwierdzić, że wprowadzenie środków w tym przypadku nie leży w interesie Unii, mimo iż stwierdzono wystąpienie dumpingu wyrządzającego szkodę, zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego. Interes Unii określono na podstawie oceny wszystkich różnorodnych interesów, których dotyczy sprawa, w tym interesu przemysłu Unii, importerów i użytkowników.

(363)

Dochodzenie wykazało, że przemysł Unii poniósł istotną szkodę spowodowaną przywozem towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie. Przywóz ten spowodował znaczące tłumienie cen i zmusił przemysł Unii do sprzedaży poniżej kosztów. W rezultacie przemysł Unii ponosił poważne straty. Przywóz z Chin znacząco podciął ceny sprzedaży przemysłu Unii na rynku unijnym, co doprowadziło do znacznego wzrostu wielkości przywozu i udziału w rynku kosztem przemysłu Unii.

(364)

Środki powinny doprowadzić do wzrostu cen waliny na rynku unijnym, co umożliwiłoby przemysłowi Unii podniesienie cen sprzedaży do zrównoważonego poziomu. Wzrost cen umożliwiłby również przemysłowi Unii odbudowę wielkości produkcji i sprzedaży, a tym samym obniżenie kosztu jednostkowego dzięki korzyściom skali. Wynika to z tego, że wprowadzenie środków prawdopodobnie zapobiegłoby dalszemu wzrostowi przywozu z Chin po bardzo niskich cenach i umożliwiłoby przemysłowi rozpoczęcie procesu odbudowy.

(365)

W przeciwnym razie w przypadku braku nałożenia środków presja cenowa i ilościowa wywierana przez przywóz z Chin będzie się utrzymywać, a nawet prawdopodobnie się nasili. Miałoby to istotnie negatywny wpływ na sytuację przemysłu Unii, na który już teraz znacząco wpływa przywóz z Chin i który poniósł istotną szkodę, odnotowując trwale nierentowną działalność od 2022 r., co może w konsekwencji doprowadzić do zaprzestania produkcji waliny w całej Unii.

(366)

Stwierdzono zatem, że wprowadzenie środków leżałoby w interesie przemysłu Unii.

(367)

W toku dochodzenia zgłosiło się dwóch importerów, z czego tylko jeden udzielił pełnej odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Importer ten reprezentował około [5-10 %] łącznego przywozu z Chin do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Przedsiębiorstwo to jest dystrybutorem aminokwasów, w tym waliny, należącym do przedsiębiorstwa wielonarodowego posiadającego zakład produkcyjny w Chinach. Importer ten poparł wprowadzenie środków, z wyjątkiem w odniesieniu do swojego dostawcy, twierdząc, że ponosi straty z powodu niskich cen przywozu stosowanych przez innych chińskich producentów eksportujących, co wywierało znaczącą presję cenową na jego ceny odsprzedaży w Unii.

(368)

W toku dochodzenia wykazano, że importer ten był dystrybutorem szerokiej gamy chemikaliów i obsługiwał różne gałęzie przemysłu (148). Przywóz waliny z Chin stanowił jedynie nieistotną część całkowitej działalności tego przedsiębiorstwa.

(369)

Na tej podstawie Komisja wstępnie uznała, że nałożenie środków nie będzie miało znaczącego niekorzystnego wpływu na importerów.

(370)

Walinę wykorzystuje się na rynku paszowym, farmaceutycznym i spożywczym (jako suplement diety). Obecnie przemysł Unii produkuje jedynie walinę o jakości paszowej, którą sprzedaje producentom pasz, co - na podstawie wiedzy rynkowej przemysłu Unii - stanowi największy segment rynku w Unii w porównaniu z waliną jakości spożywczej i farmaceutycznej.

(371)

Walinę wykorzystywaną jako paszę dla zwierząt stosuje się głównie w sektorze trzody chlewnej i drobiu. Użytkownikami są zazwyczaj producenci mieszanek paszowych, którzy wzbogacają paszę o różne aminokwasy. Zgłosiło się dwóch użytkowników waliny o jakości paszowej powiązanych z przemysłem Unii i poparli oni wprowadzenie środków. Nie zgłosili się inni użytkownicy, w tym użytkownicy korzystający z waliny o jakości spożywczej lub farmakologicznej.

(372)

Na podstawie informacji dostarczonych przez przemysł Unii oraz informacji przekazanych przez użytkowników w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu ustalono, że walina stanowi jedynie nieznaczny udział w całkowitym składzie pasz, tj. około 0,03 % w paszach dla trzody chlewnej i około 0,06 % w paszach dla brojlerów. W zależności jednak od fazy fizjologicznej zwierzęcia i mieszanki paszowej szacuje się, że ilość waliny może dochodzić do 1 kg na tonę paszy, co odpowiada 0,1 % całkowitego składu. W związku z tym oczekuje się, że ewentualny wzrost cen waliny nie będzie miał znaczącego negatywnego wpływu na koszty paszy dla użytkowników.

(373)

Ponadto obaj użytkownicy wskazali, że nie chcą być nadmiernie uzależnieni od przywozu waliny z państwa, którego dotyczy postępowanie, ze względu na potencjalne ryzyko zakłóceń dostaw, takich jak problemy transportowe, pandemie lub inne potencjalnie zakłócające czynniki zewnętrzne.

(374)

Wobec braku innych informacji dostarczonych przez użytkowników, w świetle powyższego uznaje się tymczasowo, że nałożenie jakichkolwiek środków antydumpingowych nie będzie miało poważnego wpływu na sytuację użytkowników.

(375)

Na podstawie powyższego Komisja doszła do wniosku, że na obecnym etapie dochodzenia nie ma przekonujących powodów, aby stwierdzić, iż wprowadzenie środków w odniesieniu do przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z państwa, którego dotyczy postępowanie, nie leży w interesie Unii.

(376)

Biorąc pod uwagę wnioski Komisji dotyczące dumpingu, wynikającej z niego szkody, związku przyczynowego, poziomu środków i interesu Unii, należy wprowadzić środki tymczasowe, aby zapobiec dalszemu wyrządzaniu szkody przemysłowi Unii przez przywóz towarów po cenach dumpingowych.

(377)

W odniesieniu do przywozu waliny pochodzącego z Chin należy wprowadzić tymczasowe środki antydumpingowe zgodnie z zasadą niższego cła określoną w art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Komisja porównała marginesy szkody z marginesami dumpingu w motywach 359 i 361 powyżej. kwotę ceł ustalono na poziomie marginesu dumpingu albo marginesu szkody, zależnie od tego, który z nich jest niższy.

(378)

W związku z powyższym stawki tymczasowego cła antydumpingowego, wyrażone w cenach CIF na granicy Unii przed ocleniem, powinny być następujące:

(379)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego dla poszczególnych przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu zostały ustanowione na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną w toku dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Te stawki celne mają zastosowanie wyłącznie do przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z państwa, którego dotyczy postępowanie, oraz produkowanego przez wymienione podmioty prawne. Przywóz produktu objętego postępowaniem, wyprodukowanego przez dowolne inne przedsiębiorstwo, które nie zostało konkretnie wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, w tym podmioty powiązane z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, powinien podlegać stawce cła mającej zastosowanie do „całego pozostałego przywozu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej”. Nie powinny one być objęte żadną z indywidualnych stawek cła antydumpingowego.

(380)

Do zminimalizowania ryzyka obchodzenia cła w związku z różnicą w stawkach celnych potrzebne są środki szczególne gwarantujące stosowanie indywidualnych ceł antydumpingowych. Indywidualne cła antydumpingowe stosuje się wyłącznie po przedstawieniu ważnej faktury handlowej organom celnym państwa członkowskiego. Faktura musi spełniać wymogi określone w art. 1 ust. 3 niniejszego rozporządzenia. Do czasu przedstawienia takiej faktury przywóz powinien zostać objęty cłem antydumpingowym mającym zastosowanie do „całego pozostałego przywozu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej”.

(381)

Mimo że przedstawienie tej faktury jest konieczne, aby organy celne państw członkowskich zastosowały indywidualne stawki cła antydumpingowego wobec przywozu, nie jest ona jedynym elementem branym pod uwagę przez organy celne. Organy celne państw członkowskich muszą bowiem przeprowadzić zwykłą kontrolę, nawet jeśli otrzymają fakturę spełniającą wszystkie wymogi określone w art. 1 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, i podobnie jak we wszystkich innych przypadkach, mogą żądać dodatkowych dokumentów (dokumentów przewozowych itp.) do celów weryfikacji poprawności danych zawartych w oświadczeniu oraz zapewnienia zasadności późniejszego zastosowania stawki celnej zgodnie z prawem celnym.

(382)

Jeżeli wywóz dokonywany przez jedno z przedsiębiorstw korzystających z niższej indywidualnej stawki celnej wzrośnie w znacznym stopniu po wprowadzeniu przedmiotowych środków, tego rodzaju wzrost wielkości wywozu może zostać uznany za stanowiący sam w sobie zmianę struktury handlu ze względu na wprowadzenie środków w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W takich okolicznościach, o ile spełnione są odpowiednie warunki, można wszcząć dochodzenie w sprawie obejścia środków. Podczas tego dochodzenia można między innymi zbadać potrzebę zniesienia indywidualnych stawek celnych i nałożenia ogólnokrajowego cła.

(383)

Jak wspomniano w motywie 3, Komisja objęła przywóz produktu objętego postępowaniem obowiązkiem rejestracji. Rejestracja miała miejsce w celu ewentualnego pobrania ceł z mocą wsteczną zgodnie z art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(384)

W świetle ustaleń dokonanych na etapie tymczasowym należy zaniechać lub zaprzestać rejestracji przywozu.

(385)

Na obecnym etapie postępowania nie podjęto/nie można podjąć decyzji o ewentualnym stosowaniu środków antydumpingowych z mocą wsteczną.

(386)

Zgodnie z art. 19a rozporządzenia podstawowego Komisja poinformowała zainteresowane strony o planowanym nałożeniu ceł tymczasowych. Informacje te zostały również udostępnione ogółowi społeczeństwa za pośrednictwem strony internetowej DG ds. Handlu. Zainteresowane strony miały trzy dni robocze na przedstawienie uwag dotyczących prawidłowości obliczeń, które zostały im ujawnione.

(387)

Huaheng przedstawiło uwagi dotyczące obliczenia wartości odniesienia dla produktu ubocznego. W świetle tych uwag Komisja zmieniła swoje obliczenia dumpingu w odniesieniu do Huaheng po ponownym obliczeniu ceny jednostkowej skrobi kukurydzianej i z zastosowaniem metodyki wskazanej w motywie 246 powyżej. Huaheng przedstawiło również uwagi dotyczące metodyki zastosowanej do obliczenia marginesu dumpingu. Ponieważ uwagi te nie dotyczyły dokładności samych obliczeń, zostaną one rozpatrzone, w stosownych przypadkach, na ostatecznym etapie dochodzenia.

(388)

W interesie dobrej administracji Komisja zwróci się do zainteresowanych stron z prośbą o przedłożenie pisemnych uwag lub o złożenie wniosku o posiedzenie wyjaśniające przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu w określonym terminie.

(389)

Ustalenia dotyczące nałożenia ceł tymczasowych obowiązują tymczasowo i mogą ulec zmianie na ostatecznym etapie dochodzenia,