(1)

6 marca 2025 r. na podstawie art. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła dochodzenie antydumpingowe dotyczące przywozu sklejki z drewna miękkiego pochodzącej z Federacyjnej Republiki Brazylii („państwo, którego dotyczy postępowanie” lub „Brazylia”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2) („zawiadomienie o wszczęciu”).

(2)

Komisja wszczęła dochodzenie w następstwie skargi złożonej 20 stycznia 2025 r. przez Softwood Plywood Consortium („skarżący”). Skarga została złożona w imieniu przemysłu Unii zajmującego się produkcją sklejki z drewna miękkiego w rozumieniu art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W skardze przedstawiono dowody na wystąpienie dumpingu i wynikającej z niego istotnej szkody, które były wystarczające, by uzasadnić wszczęcie dochodzenia.

(3)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2025/922 (3) („rozporządzenie w sprawie rejestracji”) Komisja poddała rejestracji przywóz produktu objętego postępowaniem.

(4)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała skarżącego, znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących oraz władze Brazylii, znanych importerów, dostawców i użytkowników, przedsiębiorstwa handlowe, a także stowarzyszenia, o których wiadomo, że są zainteresowane, o wszczęciu dochodzenia i zaprosiła te podmioty do wzięcia w nim udziału.

(5)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz złożenia wniosku o posiedzenie wyjaśniające przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(6)

Po wszczęciu postępowania skarżący, Brazylijskie Stowarzyszenie ds. Przetworzonego Mechanicznie Drewna („ABIMCI”), Sojusz Interesów Handlu Sklejką („PTIA”), który jest grupą ad hoc importerów niepowiązanych w UE, oraz importerzy niepowiązani Bo Andrén AB, Keflico i Schüttler Holzmakler/Agentur e.K. przedstawili uwagi dotyczące dowodów zawartych w skardze w odniesieniu do dumpingu, szkody, związku przyczynowego i interesu Unii. W odpowiedzi uwagi przedstawili trzej producenci unijni i skarżący. Do uwag tych odniesiono się poniżej.

(7)

ABIMCI złożyło dodatkowe oświadczenia odpierające uwagi skarżącego, zgodnie z sekcją 8 zawiadomienia o wszczęciu. W sekcji 8 stwierdzono, że wszelkie uwagi dotyczące informacji przedstawionych przez zainteresowane strony przed terminem wprowadzenia środków tymczasowych należy zgłaszać najpóźniej 75. dnia, licząc od daty opublikowania zawiadomienia o wszczęciu, o ile nie określono inaczej. Uwagi ABIMCI zawierające kontrargumenty przedstawiono w dniu 14 lipca 2025 r.

(8)

Ponieważ uwagi te przedstawiono po właściwych terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu, nie można było ich uwzględnić na tym etapie dochodzenia.

(9)

ABIMCI wyraziło obawy dotyczące poufności informacji zawartych w skardze, w szczególności twierdziło, że brakuje istotnych niepoufnych streszczeń danych użytych do obliczenia wartości normalnej, na której oparto zarzuty w zakresie dumpingu, oraz metodyki i źródeł wykorzystanych w „raporcie na temat wartości nominalnej”. ABIMCI argumentowało, że ten brak przejrzystości uniemożliwił zainteresowanym stronom prawidłowe zrozumienie informacji poufnych, co było niezbędne do obrony ich praw i przedstawienia znaczących uwag na temat zarzutów dotyczących dumpingu i szkody.

(10)

PTIA twierdził, że w skardze doszło do nadmiernego utajnienia danych dotyczących szkody. PTIA argumentował, że ograniczyło to zdolność zainteresowanych stron do zrozumienia zarzutów dotyczących istotnej szkody i udzielenia na nie miarodajnej odpowiedzi.

(11)

W art. 19 rozporządzenia podstawowego przewidziano ochronę informacji poufnych w okolicznościach, w których ujawnienie stworzyłoby znaczącą przewagę konkurencyjną konkurenta lub miałoby znacząco negatywne skutki dla osoby przekazującej informacje lub osoby, od której osoba przekazująca informacje otrzymała te informacje.

(12)

Komisja zauważyła, że pewne informacje (takie jak badanie zlecone przez skarżącego w celu zgromadzenia informacji na temat krajowych cen sklejki z drewna miękkiego w Brazylii) były ze względu na swój charakter poufne i nie podlegały niepoufnemu streszczeniu. Dodatkowo różne sprawozdania, o których mowa w skardze, były objęte prawami autorskimi.

(13)

Komisja uznała, że wersja jawna skargi, dostępna do wglądu zainteresowanych stron, zawiera wystarczającą ilość istotnych dowodów oraz niepoufne streszczenia danych uznanych za poufne, umożliwiając zainteresowanym stronom skorzystanie z praw do obrony w trakcie całego postępowania, i że zachowana została zgodność z art. 19 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Komisja uznała również udostępnienie przedziałów danych w połączeniu ze wskaźnikami za wystarczające, by umożliwić zainteresowanym stronom skorzystanie z praw do obrony w trakcie całego postępowania, i że zachowana została zgodność z art. 19 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. W związku z tym Komisja odrzuciła te argumenty.

(14)

BO Andrén AB argumentował, że wartości wykorzystane w skardze jako ceny na rynku krajowym Brazylii były niepoprawne, ponieważ produkty sprzedawane na rynku brazylijskim miały w dużej mierze odmienne właściwości i różnice te sprawiały, że wszelkie bezpośrednie porównania cen brazylijskich paneli krajowych i produktu eksportowego były niemiarodajne. Ponadto Bo Andrén AB twierdził, że dane Międzynarodowej Organizacji ds. Drewna Tropikalnego (ITTO) wykorzystane w skardze jako punkt odniesienia do obliczenia wartości normalnej nie były reprezentatywne, ponieważ ITTO monitoruje głównie produkty z tropikalnego drewna twardego, a nie sklejkę z drewna miękkiego. Skutkowało to sztucznym zawyżeniem marginesów dumpingu. BO Andrén AB zwrócił się do Komisji o ponowną ocenę tych danych i uwzględnienie alternatywnych źródeł danych lub alternatywnych metodyk, które dokładnie odzwierciedlają brazylijski rynek sklejki z drewna miękkiego.

(15)

W tym względzie Komisja podkreśliła, że wniosek musi zawierać wystarczające dowody. W szczególności, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, ilość i jakość dowodów niezbędnych do spełnienia kryteriów wystarczalności dowodów do celów wszczęcia dochodzenia jest inna niż w przypadku dowodów niezbędnych do wstępnego lub ostatecznego ustalenia istnienia dumpingu i szkody (4). W tym kontekście Komisja uznała, że wniosek zawierał wystarczające dowody na istnienie dumpingu. Sprawozdanie dotyczące cen krajowych zawarte w załączniku 8 do skargi zawierało opisową część zastosowanej metodyki oraz źródła danych, jak również wystarczające dane dotyczące cen, aby służyć jako dowód.

(16)

ABIMCI zakwestionowało zarzuty skarżącego dotyczące dumpingu, twierdząc, że nie mają one ważności prawnej zgodnie z art. 5 ust. 2 porozumienia antydumpingowego WTO („ADA”). ABIMCI stwierdziło, że argumenty skarżącego opierały się na niezweryfikowanych i niekompletnych danych oraz że skarżący spekulował na temat stabilności cen na podstawie sklejki z drewna parica (nieporównywalnego produktu z drewna twardego), co było błędne pod względem metodyki.

(17)

ABIMCI stwierdziło również, że ceny krajowe wykorzystane w skardze były zawyżone w porównaniu z rzeczywistymi cenami sklejki sosnowej (z pinus elliottii) w Brazylii, które były znacznie niższe. Ponadto zakończone w Argentynie dochodzenie antydumpingowe w sprawie przywozu pewnych rodzajów paneli ze sklejki fenolowej z Brazylii (5) potwierdzało stanowisko ABIMCI, zgodnie z którym nie dochodziło do dumpingu. ABIMCI stwierdziło, że w świetle tych niedociągnięć zarzuty były bezpodstawne i niewystarczające z prawnego punktu widzenia.

(18)

Komisja uznała jednak, że skarga zawierała wystarczające dowody wskazujące na istnienie dumpingu, zgodnie z odpowiednim standardem prawnym opisanym w motywie 15. Obliczenia dotyczące dumpingu zawarte w jawnej wersji skargi zawierały szczegółowe wyjaśnienie wszystkich różnych elementów wykorzystanych do obliczenia dumpingu, w tym wszystkich źródeł wykorzystanych do tych obliczeń, umożliwiając tym samym zainteresowanym stronom miarodajne zrozumienie kluczowych elementów zarzutu dotyczącego dumpingu.

(19)

Dochodzenie w Argentynie dotyczyło rynku innego niż unijny i w związku z tym nie miało znaczenia w odniesieniu do zarzutów prowadzących do wszczęcia obecnego dochodzenia.

(20)

Zatem uwaga na temat zawartych w skardze zarzutów dotyczących dumpingu została odrzucona.

(21)

ABIMCI zakwestionowało zarzuty dotyczące szkody przedstawione w skardze. Twierdziło, że zarzuty dotyczące szkody spowodowanej wzrostem wielkości przywozu z Brazylii po niskich cenach nie zostały obiektywnie przeanalizowane. ABIMCI argumentowało również, że zgłoszone wskaźniki mikro- i makroekonomiczne opierały się na szacunkach i spekulatywnych danych.

(22)

ABIMCI podkreśliło, że prawdziwie obiektywna analiza powinna była obejmować bezstronną ocenę z weryfikacją przeciwstawnych dowodów i powinna była być zgodna z zasadami dobrej wiary i fundamentalnej sprawiedliwości.

(23)

Ponadto ABIMCI argumentowało, że wielkość przywozu z Brazylii spadła, jako że - zdaniem ABIMCI - wykazywała tę samą tendencję co konsumpcja w Unii. ABIMCI twierdziło również, że w okresie badanym ceny importowe przywozu z Brazylii wzrosły.

(24)

PTIA zakwestionował również przedstawione w skardze zarzuty dotyczące szkody. Twierdził, że wzrost przywozu z Brazylii był zawyżony, i przypisywał ten wzrost głównie powrotowi do normalności po zakłóceniach rynku związanych z COVID-19. PTIA zauważył, że zgłoszony wzrost wielkości od 2021 r. do okresu objętego dochodzeniem odzwierciedlał jedynie powrót do poziomów historycznych panujących przed pandemią.

(25)

Ponadto PTIA argumentował, że w rzeczywistości przywóz z Brazylii między 2022 r. a okresem objętym dochodzeniem zmniejszył się o 11 %, co podważyło zarzuty zawarte w skardze, zgodnie z którymi w okresie badanym nastąpił znaczny napływ. PTIA twierdził też, że wszelkie zaobserwowane negatywne trendy fałszywie przedstawiono jako szkodę, ponieważ są one jedynie skutkami stabilizacji rynków po poprawie sytuacji po pandemii COVID.

(26)

Jednocześnie PTIA zakwestionował wystarczalność i jasność danych dotyczących cen importowych i wielkości przywozu, wskazując, że analiza szkody była nierozstrzygająca z powodu wykorzystania niereprezentatywnych okresów i spekulatywnych danych.

(27)

Komisja stwierdziła, że skarga zawierała wystarczające dowody pozwalające na ustalenie istotnej szkody konieczne do wszczęcia dochodzenia. W sekcji 6 skargi przeanalizowano zarówno wskaźniki makroekonomiczne, jak i mikroekonomiczne. Komisja przypomina, że ustalenie istotnej szkody konieczne do wszczęcia dochodzenia wymaga zbadania odpowiednich czynników opisanych w rozporządzeniu podstawowym.

(28)

W art. 5 rozporządzenia podstawowego nie zawarto wyraźnego wymogu, by wszystkie czynniki szkody wymienione w art. 3 ust. 5 wykazywały pogorszenie w stopniu wystarczającym dla uzasadnienia istotnej szkody na potrzeby wszczęcia dochodzenia. Art. 5 ust. 2 rozporządzenia podstawowego stanowi, że skarga musi zawierać informacje na temat zmian w wielkości przywozu, w odniesieniu do którego zarzuca się przywóz towarów po cenach dumpingowych, jego wpływu na ceny produktu podobnego na rynku Unii i wpływu na przemysł Unii, zgodnie z istotnymi (niekoniecznie wszystkimi) czynnikami. Skarga zawierała te informacje, co wskazywało na istnienie szkody.

(29)

W związku z tym Komisja uznała, że skarga zawiera wystarczające dowody na wystąpienie szkody, i odrzuciła te argumenty ABIMCI i PTIA.

(30)

ABIMCI i PTIA zakwestionowały również wykorzystanie 2021 r. jako punktu odniesienia (roku referencyjnego), argumentując, że w 2021 r. i 2022 r. przemysł wychodził z kryzysu wywołanego COVID-19, w związku z czym nie jest to reprezentatywny rok do celów analizy szkody.

(31)

Komisja ustaliła, że okres badany wybrany na potrzeby oceny szkody jest zgodny z jej przyjętą praktyką, która przewiduje analizę istotnej szkody na przestrzeni trzech lat kalendarzowych i w okresie objętym dochodzeniem. W związku z powyższym Komisja odrzuciła argumenty ABIMCI i PTIA.

(32)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja oznajmiła, że może dokonać kontroli wyrywkowej zainteresowanych stron zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(33)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja ogłosiła, że wstępnie wybrała próbę producentów unijnych. Komisja wybrała próbę na podstawie największej wielkości produkcji i sprzedaży, którą można było właściwie zbadać w dostępnym czasie i która zapewniała dobry zakres geograficzny. Próba ta składała się z trzech producentów unijnych. Producenci unijni objęci próbą odpowiadali za ponad 55 % całkowitej szacunkowej wielkości produkcji i sprzedaży produktu podobnego w Unii. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie uwag na temat wstępnego doboru próby. Nie otrzymano żadnych uwag. Próba jest reprezentatywna dla przemysłu Unii.

(34)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do importerów niepowiązanych o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu.

(35)

Czternastu importerów niepowiązanych przedstawiło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie do próby. Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dokonała wyboru próby obejmującej dwóch importerów niepowiązanych na podstawie wielkości przywozu produktu objętego dochodzeniem z Brazylii do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Próba stanowiła ok. 10 % szacowanej ilości łącznego przywozu produktu objętego dochodzeniem z Brazylii do Unii. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w kwestii doboru próby zasięgnięto opinii wszystkich znanych importerów, których dotyczy postępowanie. Nie otrzymano żadnych uwag.

(36)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja wezwała wszystkich producentów eksportujących w Brazylii do udzielenia informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu. Ponadto Komisja zwróciła się do Misji Federacyjnej Republiki Brazylii o wskazanie innych producentów eksportujących, którzy ewentualnie byliby zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(37)

59 producentów eksportujących w państwie, którego dotyczy postępowanie, przedstawiło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dokonała doboru próby na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii, którą to wielkość można było właściwie zbadać w dostępnym czasie; próba ta obejmowała dwóch producentów eksportujących, mianowicie: Nereu Rodrigues & Cia Ltda („Nereu”) i Indústria de Compensados Sudati Ltda („Sudati”).

(38)

Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w kwestii doboru próby zasięgnięto opinii wszystkich znanych producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie, oraz organów państwa, którego dotyczy postępowanie.

(39)

Producent eksportujący, który nie został włączony do wstępnie dobranej próby, Indústria de Compensados Guararapes Ltda. („Guararapes”) wystąpił o włączenie do próby. Guararapes argumentował, że reprezentatywność wstępnie dobranej próby jest ograniczona, ponieważ - przy zaledwie dwóch eksporterach - próba ta obejmowała jedynie 30 % wywozu sklejki z drewna miękkiego z Brazylii do Unii. Guararapes twierdził również, że istniała rozbieżność pod względem reprezentatywności, ponieważ przemysł Unii reprezentował 50 % produkcji unijnej.

(40)

Jednocześnie objęty próbą eksporter Sudati wskazał przedsiębiorstwa powiązane, które również wytwarzały i wywoziły produkt objęty postępowaniem, mianowicie Guararapes i Conply Indústria de Compensados Ltda. Te przedsiębiorstwa eksportujące następnie włączono do ostatecznej próby.

(41)

Ostateczna próba producentów eksportujących składała się zatem z jednej grupy przedsiębiorstw należących do tej samej rodziny (Sudati, Guararapes i Conply, zwane dalej „grupą SCG”) oraz jednego niepowiązanego producenta eksportującego (Nereu).

(42)

W odpowiedzi na uwagę Guararapes Komisja zauważa, że reprezentacja produkcji unijnej przez przemysł Unii nie ma znaczenia dla doboru próby producentów eksportujących.

(43)

Guararapes złożył wniosek o indywidualne badanie na podstawie art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, twierdząc, że powiązania rodzinne łączące go z Sudati i Conply nie zagrażają jego autonomii prawnej i operacyjnej. Przedsiębiorstwo to zachowuje pełną niezależność od dwóch brazylijskich eksporterów pod względem prawnym i operacyjnym, w związku z czym do celów przedmiotowego dochodzenia powinno być traktowane jako odrębny podmiot gospodarczy.

(44)

Komisja zauważa, że zgodnie z art. 127 lit. h) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 (6) producentów eksportujących uznaje się za podmioty powiązane, jeżeli należą oni do tej samej rodziny. Zatem złożony przez Guararapes wniosek o indywidualne badanie na podstawie art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego odrzucono.

(45)

Komisja wysłała kwestionariusze do objętych próbą producentów eksportujących w Brazylii, objętych próbą producentów unijnych, importerów i użytkowników. Kwestionariusze te udostępniono również w internecie (7) w dniu wszczęcia postępowania.

(46)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do tymczasowego stwierdzenia dumpingu oraz określenia wynikającej z niego szkody oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne na podstawie art. 16 rozporządzenia podstawowego odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(47)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody obejmowało okres od 1 stycznia 2024 r. do 31 grudnia 2024 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęło okres od 1 stycznia 2021 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(48)

Produktem objętym dochodzeniem jest sklejka składająca się wyłącznie z arkuszy drewna (innego niż bambus), przy czym grubość żadnej warstwy nie przekracza 6 mm, z obiema warstwami zewnętrznymi z drzew iglastych, nawet powleczona lub pokryta powierzchniowo („sklejka z drewna miękkiego”), obecnie objęta kodem CN 4412 39 00 („produkt objęty dochodzeniem”).

(49)

Sklejka z drewna miękkiego ma szeroki zakres zastosowań, takich jak budownictwo, meble, panele ścienne, podkłady podłogowe (np. w parkietach), a także przemysł opakowaniowy i branża dekarska.

(50)

Produkt objęty postępowaniem to sklejka z drewna miękkiego pochodząca z Brazylii, obecnie objęta kodem CN 4412 39 00 („produkt objęty postępowaniem”).

(51)

W toku dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają takie same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne, a także te same podstawowe zastosowania:

(52)

Na obecnym etapie Komisja uznała zatem, że są to produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(53)

PTIA wyraził obawy dotyczące porównywalności i klasyfikacji odnośnych produktów. Twierdził, że istnieje newralgiczne rozróżnienie między konstrukcyjną a niekonstrukcyjną sklejką z drewna miękkiego, którego to rozróżnienia obecny zakres produktu należycie nie uwzględnia. PTIA wskazał, że różnice te mają znaczący wpływ na ceny i zastosowania rynkowe, a tym samym oddziałują na analizę dumpingu i szkody.

(54)

PTIA podkreślił, że aby zapewnić rzetelne porównanie i precyzyjne określenie marginesów dumpingu, konieczne byłoby uwzględnienie parametru „konstrukcyjne/niekonstrukcyjne” w strukturze PCN. PTIA twierdził, że te różnice należy wziąć pod uwagę w dochodzeniu, aby zapobiec nieuzasadnionemu włączeniu produktów niemających znaczenia dla domniemanego dumpingu lub szkody.

(55)

Ponadto PTIA twierdził, że sklejki z drewna świerkowego i sosnowego nie należy uznawać za produkty podobne, ponieważ wytwarza się je z różnych gatunków drewna i mają one różne zastosowania i rynki. Różnica ta jest wystarczająco znacząca, aby uzasadnić ponowną ocenę zakresu i potencjalnie doprowadzić do wykluczenia pewnych produktów, które nie konkurują bezpośrednio z produkowaną w UE sklejką z drewna miękkiego.

(56)

ABIMCI podkreśliło istotne różnice pod względem porównywalności, zamienności i substytucyjności między różnymi rodzajami sklejki, np. między sosnową a świerkową i między powleczonymi a niepowleczonymi odmianami produktów. ABIMCI argumentowało, że produkty te są wykorzystywane przez odmienne segmenty rynku i mają unikalne właściwości techniczne i fizyczne, co prowadzi do zróżnicowania preferencji konsumentów. ABIMCI podkreśliło znaczenie analizy w podziale na segmenty, która uwzględnia czynniki takie jak rozróżnienie między konstrukcyjną a niekonstrukcyjną sklejką z drewna miękkiego, a także między segmentem premium a segmentem niższych gatunków. ABIMCI argumentowało, że konieczne jest przeprowadzenie analizy szkody w podziale na segmenty.

(57)

W odpowiedzi skarżący zwrócił uwagę na przedstawione w skardze dowody wykazujące, że gatunki zarówno świerków, jak i sosen należą do szerszej rodziny gatunków drzew iglastych. W porównaniu z innymi rodzajami drewna, w szczególności z drewnem liściastym i innymi gatunkami drewna twardego, drewno świerkowe i sosnowe ma jaśniejszy lub blady kolor, jest łatwiejsze do przecięcia, ma prostszą budowę anatomiczną i wysoką zawartość żywicy. Ponadto nie ma istotnych różnic między świerkową a sosnową sklejką z drewna miękkiego pod względem procesu produkcji, procesu sprzedaży i sieci dystrybucji w Unii - wszystkie te czynniki są identyczne.

(58)

Komisja uznała, że nawet w obrębie jednego rodzaju drewna występują różne właściwości, ponieważ jest to materiał naturalny. Znajduje to odzwierciedlenie w PCN. Komisja ustaliła jednak, że gatunki zarówno sosen, jak i świerków często wykorzystuje się zamiennie. Fakt, że oba gatunki należą do szerszej rodziny drzew iglastych, charakteryzującej się jaśniejszym kolorem, stosunkowo łatwą obróbką i prostszą budową anatomiczną, prowadzi do podobnych właściwości fizycznych, metod produkcji i zastosowań rynkowych. Co istotne, zawartość żywicy zarówno w świerku, jak i w sośnie jest stosunkowo wysoka, co wpływa na ich trwałość i przydatność do podobnych zastosowań produktowych.

(59)

Konsumenci stosują przede wszystkim rozróżnienie między sklejką z drewna miękkiego a sklejką z drewna twardego.

(60)

Ponadto wbrew twierdzeniu, że producenci unijni koncentrują się przede wszystkim na wytwarzaniu powleczonej sklejki z drewna miękkiego, w przeciwieństwie do przywozu z Brazylii, który stanowią głównie produkty niepowleczone, kompleksowa analiza Komisji wykazała, że objęci próbą producenci unijni wytwarzają głównie produkty z niepowleczonego drewna miękkiego.

(61)

Komisja zauważyła również, że skarga zawierała konkretne przykłady unijnego użytkownika przemysłowego, który pozyskuje sklejkę z drewna miękkiego zarówno świerkowego, jak i sosnowego do tych samych zastosowań końcowych; oraz producentów unijnych, którzy zaopatrują się w oba te gatunki drewna miękkiego, często je mieszają i stosują zamiennie forniry sosnowe i świerkowe w procesach produkcji paneli ze sklejki z drewna miękkiego.

(62)

Z wyżej wymienionych powodów Komisja ustaliła, że wszystkie odmiany drewna miękkiego - niezależnie od tego, czy są pochodzenia sosnowego czy świerkowego, tego, czy są powleczone czy niepowleczone, i tego, czy są przeznaczone do zastosowań konstrukcyjnych czy niekonstrukcyjnych - uznaje się za produkty podobne, mają one takie same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz konkurują one na tym samym rynku. Wszystkie są objęte tą samą definicją produktu, która wchodzi w zakres obecnego dochodzenia, co zapewnia spójną i kompleksową analizę zgodną z przyjętymi ramami regulacyjnymi i wcześniejszą praktyką Komisji. Komisja odrzuciła zatem wniosek o przeprowadzenie analizy w podziale na segmenty.

(63)

Komisja zbadała w pierwszej kolejności, czy łączna ilość sprzedaży krajowej dla poszczególnych objętych próbą współpracujących producentów eksportujących była reprezentatywna, zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(64)

Sprzedaż krajową uznaje się za reprezentatywną, jeśli łączna ilość sprzedaży krajowej produktu podobnego niezależnym klientom na rynku krajowym na jednego producenta eksportującego stanowi co najmniej 5 % łącznej ilości sprzedaży eksportowej produktu objętego postępowaniem do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Na tej podstawie łączna sprzedaż produktu podobnego na rynku krajowym dokonana przez każdego objętego próbą producenta eksportującego nie była reprezentatywna.

(65)

Następnie Komisja określiła te rodzaje produktu sprzedawane na rynku krajowym, które były identyczne lub porównywalne z rodzajami produktu sprzedawanymi na wywóz do Unii w odniesieniu do producentów eksportujących z reprezentatywną sprzedażą krajową.

(66)

W dalszej kolejności Komisja przeanalizowała, czy sprzedaż krajowa dokonywana przez każdego objętego próbą producenta eksportującego na rynku krajowym w przypadku każdego rodzaju produktu, który jest identyczny lub porównywalny z rodzajem produktu sprzedawanym na wywóz do Unii, była reprezentatywna zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(67)

Sprzedaż krajowa danego rodzaju produktu jest reprezentatywna, jeżeli całkowita ilość sprzedaży krajowej tego rodzaju produktu niezależnym klientom w okresie objętym dochodzeniem stanowi co najmniej 5 % całkowitej ilości sprzedaży eksportowej identycznego lub porównywalnego rodzaju produktu do Unii.

(68)

Spośród czterech przedsiębiorstw objętych dochodzeniem jedno w ogóle nie prowadziło sprzedaży krajowej. Pozostałe trzy albo nie posiadały reprezentatywnych rodzajów produktu, albo miały tylko nieliczne rodzaje produktu, które były reprezentatywne.

(69)

Następnie Komisja określiła w odniesieniu do każdego rodzaju produktu udział sprzedaży z zyskiem niezależnym klientom na rynku krajowym w okresie objętym dochodzeniem, by móc zdecydować, czy do obliczenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy zastosować sprzedaż krajową.

(70)

Wartość normalna opiera się na rzeczywistej cenie krajowej każdego rodzaju produktu niezależnie od tego, czy sprzedaż ta jest dokonywana z zyskiem, jeżeli:

(71)

Jeśli obydwa warunki są spełnione, wartość normalna jest średnią ważoną cen całej sprzedaży krajowej tego rodzaju produktu w OD.

(72)

Za wartość normalną przyjmuje się rzeczywistą cenę krajową danego rodzaju produktu wyłącznie dla sprzedaży krajowej z zyskiem w OD, jeżeli:

(73)

Analiza trzech eksporterów prowadzących sprzedaż krajową wykazała, że żaden rodzaj produktu nie spełniał warunków odnoszących się do sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym.

(74)

Gdy sprzedaż danego rodzaju produktu podobnego w zwykłym obrocie handlowym nie miała miejsca lub była niedostateczna, bądź gdy danego rodzaju produktu nie sprzedawano w reprezentatywnych ilościach na rynku krajowym, Komisja konstruowała wartość normalną zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego.

(75)

Wartość normalną skonstruowano poprzez dodanie do średniego kosztu produkcji produktu podobnego wytwarzanego przez objętych próbą producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem następujących elementów:

(76)

W przypadku rodzajów produktu, które nie były sprzedawane w reprezentatywnych ilościach na rynku krajowym, dodano średnie koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk z transakcji dokonywanych w zwykłym obrocie handlowym tymi rodzajami produktu na rynku krajowym.

(77)

W przypadku rodzajów produktu w ogóle niesprzedawanych na rynku krajowym dodano średnią ważoną kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysk z tytułu wszystkich transakcji dokonywanych w zwykłym obrocie handlowym na rynku krajowym.

(78)

W przypadku objętego próbą producenta eksportującego, który nie prowadził sprzedaży krajowej, koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk oparto na średniej ważonej kwot określonych dla trzech pozostałych objętych próbą producentów eksportujących objętych postępowaniem w odniesieniu do produkcji i sprzedaży produktu podobnego na rynku krajowym, zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(79)

Objęci próbą producenci eksportujący dokonywali wywozu do Unii bezpośrednio do niezależnych klientów albo za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw handlowych z siedzibą w Brazylii.

(80)

Za cenę eksportową uważało się cenę faktycznie zapłaconą lub należną za produkt objęty postępowaniem sprzedany na wywóz do Unii, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(81)

W art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego nałożono na Komisję obowiązek dokonania obiektywnego porównania wartości normalnej z ceną eksportową na tym samym poziomie handlu oraz uwzględnienia różnic w czynnikach wpływających na ceny i ich porównywalność.

(82)

W omawianym przypadku Komisja postanowiła porównać wartość normalną i cenę eksportową objętych próbą producentów eksportujących na poziomie ex-works. Jak wyjaśniono dokładniej poniżej, w stosownych przypadkach wartość normalną i cenę eksportową dostosowano w celu (i) wyrównania ich do poziomu ex-works; oraz (ii) uwzględnienia różnic w czynnikach, co do których stwierdzono i wykazano, że mają wpływ na ceny i porównywalność cen.

(83)

Komisja nie znalazła powodów dla dostosowania wartości normalnej, a żaden z producentów eksportujących objętych próbą nie wnioskował o takie dostosowania, ponieważ wartość normalną skonstruowano wykorzystując koszt produkcji, a także koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk.

(84)

W celu wyrównania ceny eksportowej z powrotem do poziomu handlu ex-works dokonano dostosowań z tytułu: należności celnych, innych opłat przywozowych, frachtu, ubezpieczenia, przeładunku oraz kosztów dodatkowych.

(85)

Uwzględniono następujące czynniki wpływające na ceny i porównywalność cen: koszty kredytu, opłaty bankowe i prowizje.

(86)

W przypadku producenta eksportującego Nereu, którego sprzedaż odbywała się za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego w Brazylii, Komisja ustaliła, że powiązane przedsiębiorstwo handlowe pełniło funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji. Przedsiębiorstwo handlowe działało równolegle z działem sprzedaży Nereu i otrzymywało marżę zysku z tytułu swojej funkcji. Przedsiębiorstwo to handlowało również innymi produktami niż produkt objęty postępowaniem.

(87)

Dostosowanie na podstawie odpowiednich kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku było zatem uzasadnione zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do sprzedaży za pośrednictwem brazylijskiego przedsiębiorstwa handlowego. Odjęto koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne przedsiębiorstwa powiązanego oraz zysk w wysokości 1 %, o którym informacje uzyskano od jednego współpracującego importera niepowiązanego.

(88)

W przypadku objętych próbą producentów eksportujących Komisja porównała średnią ważoną wartością normalną każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(89)

Na tej podstawie i po uwzględnieniu zmian opisanych w motywach 224-227 wyliczono następujące tymczasowe średnie ważone marginesów dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem:

(90)

W odniesieniu do współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą Komisja dokonała obliczenia średniego ważonego marginesu dumpingu, zgodnie z art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Ponieważ średnia cena eksportowa pozostałych współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą, według informacji udzielonych w odpowiedziach w ramach kontroli wyrywkowej, była niższa od ceny eksportowej objętego próbą producenta eksportującego o zerowym marginesie dumpingu, margines dumpingu dla współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą ustalono na podstawie marginesów producentów eksportujących objętych próbą, z pominięciem marginesów producentów eksportujących o zerowym marginesie dumpingu lub marginesie de minimis, a także marginesów ustalonych w okolicznościach, o których mowa w art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(91)

Na tej podstawie tymczasowy margines dumpingu nieobjętych próbą współpracujących producentów eksportujących ustalono na 5,4 %.

(92)

W odniesieniu do wszystkich innych producentów eksportujących w Brazylii Komisja określiła margines dumpingu na podstawie dostępnych faktów zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. W tym celu Komisja określiła poziom współpracy producentów eksportujących. Poziom współpracy to wielkość wywozu współpracujących producentów eksportujących do Unii wyrażona jako odsetek łącznego przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, do Unii w okresie objętym dochodzeniem, ustalonego na podstawie danych Eurostatu.

(93)

Poziom współpracy w przedmiotowej sprawie jest wysoki, ponieważ wywóz dokonywany przez współpracujących producentów eksportujących stanowił około 100 % łącznego przywozu w okresie objętym dochodzeniem. Na tej podstawie Komisja postanowiła ustanowić margines dumpingu dla niewspółpracujących producentów eksportujących na poziomie poddanego indywidualnemu badaniu i objętego próbą współpracującego przedsiębiorstwa z najwyższym marginesem dumpingu.

(94)

Tymczasowe marginesy dumpingu, wyrażone jako odsetek ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(95)

Produkt podobny był wytwarzany w okresie objętym dochodzeniem przez 13 producentów w Unii. Producenci ci reprezentują przemysł Unii w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(96)

Zgodnie z ustaleniami całkowita produkcja unijna w okresie objętym dochodzeniem wyniosła około 675 726 m3. Komisja ustaliła tę wartość na podstawie wszystkich dostępnych informacji dotyczących przemysłu Unii, takich jak dane dostarczone przez skarżącego i otrzymane od objętych próbą producentów unijnych. Jak wskazano w motywie 35, trzej objęci próbą producenci unijni reprezentowali 55 % całkowitej unijnej produkcji produktu podobnego.

(97)

Komisja ustaliła konsumpcję w Unii na podstawie wielkości sprzedaży przemysłu Unii na rynku unijnym oraz przywozu produktu objętego postępowaniem ze wszystkich państw. Źródłem informacji były odpowiedź skarżącego na pytania zawarte w kwestionariuszu dotyczącym wskaźników makroekonomicznych oraz oficjalne dane Eurostatu.

(98)

Konsumpcja w Unii kształtowała się następująco:

Tabela 1

Konsumpcja w Unii

(99)

Konsumpcja w Unii początkowo w 2022 r. wzrosła o 7 %, a następnie w 2023 r. znacznie spadła - o 20 %. Chociaż w okresie objętym dochodzeniem konsumpcja odbiła z niskiego poziomu z 2023 r., nie powróciła do poziomów z 2021 r.

(100)

Komisja ustaliła wielkość przywozu na podstawie danych Eurostatu. Udział przywozu w rynku ustalono na podstawie wielkości przywozu i łącznej konsumpcji w Unii.

(101)

Komisja stwierdziła występowanie zniekształconych danych w zgłoszonych danych statystycznych na poziomie jednostki uzupełniającej (w tym przypadku m3). Na potrzeby porównania Komisja postanowiła zatem przeliczyć zgłoszoną wagę (w tonach), stanowiącą bardziej wiarygodny i stabilny zbiór danych, na m3. Przeliczenie oparto na gęstości paneli obliczonej na podstawie wagi podzielonej przez jednostkę uzupełniającą. W przypadku Brazylii zgłoszoną wagę w tonach przeliczono na m3 przy użyciu średniej gęstości podanej przez objętych próbą producentów eksportujących; w przypadku pozostałych państw wykorzystano średnią gęstość według standardów branżowych.

(102)

Jak opisano w motywie 91, dumping stwierdzono jedynie w przypadku jednego objętego próbą producenta eksportującego. W swojej analizie Komisja wprowadziła zatem rozróżnienie między przywozem z Brazylii po cenach dumpingowych i po cenach niedumpingowych. Poniżej omówiono wpływ przywozu towarów po cenach dumpingowych na sytuację przemysłu Unii, natomiast wpływ przywozu po cenach niedumpingowych zbadano pod kątem aspektów związku przyczynowego w motywach 159 i 161. Przywóz po cenach niedumpingowych został przedstawiony i przeanalizowany w tabeli 11 poniżej.

(103)

Wielkość przywozu po cenach niedumpingowych pochodzącego od Nereu wyniosła [5-10] % całkowitego przywozu z Brazylii w okresie objętym dochodzeniem. Aby stwierdzić, czy ustalenia dotyczące tego przedsiębiorstwa można rozszerzyć na cały przywóz nieobjęty próbą, Komisja porównała ceny Nereu z cenami współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą. Na podstawie informacji przedstawionych w formularzach kontroli wyrywkowej i w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu stwierdzono, że średnia cena eksportowa Nereu była o [5-10 %] wyższa niż średnia cena eksportowa nieobjętych próbą eksporterów brazylijskich, którzy przekazali odpowiedzi w ramach kontroli wyrywkowej. Dlatego też Komisja uznała, że nie może rozszerzyć ustaleń dotyczących braku dumpingu poczynionych w odniesieniu do Nereu na nieobjętych próbą producentów eksportujących.

(104)

Przywóz towarów po cenach dumpingowych do Unii z państwa, którego dotyczy postępowanie, kształtował się następująco:

Tabela 2

Ilość przywozu towarów po cenach dumpingowych i udział w rynku

(105)

Dane te ilustrują wyraźną tendencję wzrostową w zakresie zarówno ilości przywozu towarów po cenach dumpingowych z Brazylii, jak i odnośnego udziału w rynku w okresie od 2021 r. do końca okresu objętego dochodzeniem. W 2021 r. przywóz towarów po cenach dumpingowych z Brazylii wynosił [500 000-600 000] m3, a odnośny udział w rynku - [30-35] %. W 2022 r. ilość przywozu towarów po cenach dumpingowych zwiększyła się do [650 000-800 000] m3, co oznacza imponujący wzrost o 32 % w porównaniu z poprzednim rokiem, odzwierciedlony w większym udziale w rynku wynoszącym [35-40] %. Chociaż ilość przywozu towarów po cenach dumpingowych z Brazylii zmniejszyła się o 14 % w 2023 r., czyli roku, w którym konsumpcja w Unii znacznie spadła, udział Brazylii w rynku nadal znacznie się zwiększał, do [45-50] %. W okresie objętym dochodzeniem przywóz towarów po cenach dumpingowych osiągnął najwyższy poziom, przy wzroście o 30 % w porównaniu z 2021 r., natomiast odnośny udział w rynku nieznacznie się obniżył, o dwa punkty procentowe.

(106)

Komisja ustaliła ceny przywożonych towarów dumpingowych na podstawie danych Eurostatu. Podcięcie cenowe w odniesieniu do przywozu określono na podstawie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu udzielonych przez producentów eksportujących objętych próbą i producentów unijnych objętych próbą.

(107)

Średnia ważona cena przywożonych towarów dumpingowych do Unii z państwa, którego dotyczy postępowanie, kształtowała się następująco:

Tabela 3

Ceny importowe (EUR/m3)

(108)

Dane dotyczące cen importowych przywozu z Brazylii po cenach dumpingowych odzwierciedlają zmienny trend w okresie od 2021 r. do końca okresu objętego dochodzeniem. W 2022 r. nastąpił znaczny wzrost - ceny zwiększyły się do 443 EUR/m3, co oznacza skok o 31 %. Następnie w 2023 r. odnotowano jednak istotny spadek, ceny obniżyły się do 311 EUR/m3, tj. o 39 % w porównaniu z rokiem poprzednim. Ten trend spadkowy się utrzymał i w okresie objętym dochodzeniem ceny jeszcze obniżyły się do 302 EUR/m3, co oznacza, że spadek w porównaniu z poziomem z 2021 r. ogółem wyniósł 11 %.

(109)

Komisja określiła podcięcie cenowe w okresie objętym dochodzeniem przez porównanie:

(110)

Porównania cen dokonano z rozróżnieniem na rodzaje produktu w odniesieniu do transakcji na tym samym poziomie handlu, w razie konieczności odpowiednio dostosowanych oraz po odliczeniu bonifikat i rabatów. Wynik porównania wyrażono jako odsetek teoretycznych obrotów objętych próbą producentów unijnych w okresie objętym dochodzeniem. Pokazywał on średni ważony margines podcięcia cenowego wynoszący 31,8 % w przywozie z państwa, którego dotyczy postępowanie, na rynek unijny.

(111)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego ocena wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł Unii obejmuje ocenę wszystkich wskaźników ekonomicznych oddziałujących na stan przemysłu Unii w okresie badanym.

(112)

Jak wspomniano w motywie 14, w celu określenia potencjalnej szkody poniesionej przez przemysł Unii zastosowano kontrolę wyrywkową.

(113)

W celu określenia szkody Komisja wprowadziła rozróżnienie między makroekonomicznymi i mikroekonomicznymi wskaźnikami szkody. Komisja oceniła wskaźniki makroekonomiczne na podstawie zweryfikowanych danych przedstawionych w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu makroekonomicznym przekazanej przez skarżącego. Komisja oceniła wskaźniki mikroekonomiczne na podstawie danych przedstawionych w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu, udzielonych przez objętych próbą producentów unijnych. Oba zestawy danych uznano za reprezentatywne dla sytuacji gospodarczej przemysłu Unii.

(114)

Do wskaźników makroekonomicznych zalicza się: produkcję, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, udział w rynku, wzrost, zatrudnienie, wydajność, wielkość marginesu dumpingu oraz poprawę sytuacji po wcześniejszym dumpingu.

(115)

Do wskaźników mikroekonomicznych zalicza się: średnie ceny jednostkowe, koszt jednostkowy, koszty pracy, zapasy, rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje, zwrot z inwestycji i zdolność do pozyskania kapitału.

(116)

Całkowita produkcja unijna, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 4

Produkcja, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych

(117)

Ilość produkcji producentów unijnych w okresie badanym wykazywała tendencję spadkową, z niewielkimi odchyleniami. W 2021 r. ilość produkcji wyniosła 888 286 m3. W 2022 r. produkcja zmalała o 4 % do 851 718 m3. W 2023 r. spadek się utrzymał i produkcja w porównaniu z rokiem poprzednim jeszcze się zmniejszyła o 28 %, do 607 714 m3. W okresie objętym dochodzeniem nastąpiła niewielka poprawa - produkcja wzrosła do 675 726 m3. W całym okresie badanym ogółem odnotowano spadek o 24 %.

(118)

Moce produkcyjne utrzymywały się na stałym poziomie - w okresie badanym wzrosły ogółem o 1 %.

(119)

Wykorzystanie mocy produkcyjnych odzwierciedlało zmiany tendencji w zakresie ilości produkcji. W 2022 r. wykorzystanie mocy produkcyjnych zmniejszyło się nieznacznie, o 4 %, w porównaniu z 2021 r. Największy spadek - o 28 % w porównaniu z rokiem poprzednim - nastąpił w 2023 r. W okresie objętym dochodzeniem nastąpił umiarkowany wzrost wykorzystania mocy produkcyjnych wynoszący 8 %. Ogółem spadek wykorzystania mocy produkcyjnych w okresie badanym sięgał 24 %.

(120)

Ilość sprzedaży i udział przemysłu Unii w rynku kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 5

Ilość sprzedaży i udział w rynku

(121)

Tendencje w zakresie całkowitej ilości sprzedaży na rynku unijnym wskazują, że od 2021 r. do końca okresu objętego dochodzeniem w ujęciu ogólnym nastąpił spadek, przy pewnych wahaniach. W 2021 r. ilość sprzedaży wyniosła 756 724 m3. W 2022 r. sprzedaż obniżyła się do 648 176 m3 i ta tendencja spadkowa utrzymała się w 2023 r., kiedy to sprzedaż jeszcze zmalała do 503 231 m3, co w porównaniu z rokiem poprzednim stanowiło spadek o 19 %. W okresie objętym dochodzeniem nastąpiło jednak niewielkie odbicie - sprzedaż wzrosła o 9 %, do 572 942 m3.

(122)

Jeżeli chodzi o udział w rynku, w przypadku producentów unijnych w 2021 r. wynosił on 44 %. W 2022 r. zmniejszył się do 35 %, co było odzwierciedleniem znacznego spadku ich obecności na rynku. Choć w ujęciu ogólnym rynek kurczył się z powodu kształtowania się aktywności w sektorze budowlanym, w 2023 r. odnotowano nieznaczny wzrost udziału w rynku, do poziomu 37 %. Niemniej w okresie objętym dochodzeniem udział w rynku ponownie uległ niewielkiemu spadkowi - obniżył się do 36 %.

(123)

W kontekście malejącej konsumpcji przemysł Unii odnotował nie tylko spadek wielkości sprzedaży w Unii, lecz także spadek udziału w rynku, w przeciwieństwie do przywozu z Brazylii, który zyskał bezwzględną wielkość sprzedaży i udział w rynku w Unii. W związku z tym w okresie badanym przemysł Unii nie odnotował żadnego wzrostu.

(124)

Zatrudnienie i wydajność kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 6

Zatrudnienie i wydajność

(125)

Zatrudnienie wśród producentów unijnych objętych próbą między 2021 r. a okresem objętym dochodzeniem cechowała wyraźna tendencja spadkowa. Liczba pracowników zmniejszyła się z 1 866 w 2021 r. do 1 582 w okresie objętym dochodzeniem, co stanowiło spadek o prawie 15 %. Tendencja ta wyraźnie wskazuje, że sektor borykał się z wyzwaniami, które wymagały ograniczenia siły roboczej.

(126)

Spadkowi zatrudnienia towarzyszyły zmiany wydajności, mierzonej jako m3 na ekwiwalent pełnego czasu pracy, w okresie od 2021 r. do okresu objętego dochodzeniem. W 2022 r. wydajność utrzymała się na stosunkowo stabilnym poziomie, ponieważ obniżyła się jedynie nieznacznie, o 1 %. W 2023 r. nastąpił jednak bardziej znaczący spadek - wydajność zmalała o 18 %. Tendencja ta nieco odwróciła się w stronę wzrostu w okresie objętym dochodzeniem i wydajność zwiększyła się o 9 %. Ogółem produktywność przemysłu Unii w okresie badanym spadła o 10 %.

(127)

Wszystkie marginesy dumpingu znacznie przekraczały poziom de minimis. Wpływ wielkości rzeczywistego marginesu dumpingu na przemysł Unii nie był nieznaczny, jeśli weźmie się pod uwagę wielkość i ceny przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie.

(128)

Jest to pierwsze dochodzenie antydumpingowe dotyczące produktu objętego postępowaniem. W związku z tym brak było dostępnych danych umożliwiających ocenę skutków ewentualnego wcześniejszego dumpingu.

(129)

Średnie ważone jednostkowe ceny sprzedaży stosowane przez objętych próbą producentów unijnych wobec klientów niepowiązanych w Unii kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 7

Ceny sprzedaży w Unii

(130)

Średnie ważone jednostkowe ceny sprzedaży stosowane przez objętych próbą producentów unijnych wobec klientów niepowiązanych w Unii znacząco się wahały w okresie badanym. W 2021 r. średnia cena sprzedaży wyniosła 449 EUR/m3. W 2022 r. nastąpił znaczący (o 39 %) wzrost cen, do poziomu 622 EUR/m3. W 2023 r. średnia cena sprzedaży w porównaniu z rokiem poprzednim spadła jednak o 11 %, do 575 EUR/m3. W okresie objętym dochodzeniem ceny dalej spadały, aż do 508 EUR/m3.

(131)

W okresie tym odnotowano również zmiany jednostkowego kosztu produkcji producentów unijnych objętych próbą, które ściśle odzwierciedlały tendencje w zakresie cen sprzedaży. W 2021 r. koszt jednostkowy wyniósł 419 EUR/m3. W 2022 r. koszt jednostkowy wzrósł o 22 % i wyniósł 511 EUR/m3. Mimo rosnących kosztów przemysł Unii zasadniczo był w stanie zrekompensować te koszty przez podniesienie cen sprzedaży. W 2023 r. koszt jednostkowy jeszcze się zwiększył, do 571 EUR/m3, co oznaczało wzrost o 14 % w stosunku do roku poprzedniego. W okresie objętym dochodzeniem koszty nieco spadły, do 556 EUR/m3. W 2023 r. i w okresie objętym dochodzeniem przemysł Unii nie był już w stanie pokrywać rosnących kosztów przez podnoszenie cen sprzedaży, wykazując tłumienie cen. Wzrost w okresie badanym wyniósł ogółem 33 %.

(132)

Średnie koszty pracy objętych próbą producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 8

Średnie koszty pracy na pracownika

(133)

Średnie koszty pracy na pracownika w przypadku objętych próbą producentów unijnych w okresie badanym wykazywały stabilną tendencję wzrostową. W 2021 r. średni koszt pracy na pracownika wyniósł 41 757 EUR. W 2022 r. koszty te zwiększyły się do 44 521 EUR, co stanowiło wzrost o 7 % w porównaniu z rokiem poprzednim. Tendencja wzrostowa utrzymała się w 2023 r. i koszty zwiększyły się do 45 724 EUR. W okresie objętym dochodzeniem koszty pracy jeszcze poszły w górę, do 49 079 EUR, co oznaczało wzrost w porównaniu z 2021 r. o ogółem 18 %.

(134)

Stan zapasów objętych próbą producentów unijnych kształtował się w okresie badanym następująco:

Tabela 9

Zapasy

(135)

Tendencje w zakresie stanu zapasów na koniec okresu sprawozdawczego wskazują, że w okresie badanym obserwowano znaczny wzrost, po którym nastąpił stopniowy spadek. W 2021 r. stan zapasów na koniec okresu sprawozdawczego wynosił 45 684 m3. W 2022 r. poziom zapasów gwałtownie wzrósł do 84 878 m3, czyli o 86 %. W 2023 r. poziom zapasów zmniejszył się do 68 699 m3 - co odzwierciedlało stopniowy spadek w stosunku do roku poprzedniego - ale nadal był znacznie powyżej poziomu z 2021 r. W okresie objętym dochodzeniem stan zapasów nadal się zmniejszał, ponieważ w tym okresie przemysł Unii zdołał zwiększyć sprzedaż, i wyniósł 62 180 m3; oznaczało to, że w okresie badanym ogółem nastąpił wzrost o 36 %.

(136)

Rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje i zwrot z inwestycji objętych próbą producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 10

Rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje i zwrot z inwestycji

(137)

Komisja określiła rentowność objętych próbą producentów unijnych, wyrażając zysk netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego klientom niepowiązanym w Unii jako odsetek obrotów z tej sprzedaży. W okresie badanym rentowność sprzedaży producentów unijnych na rzecz klientów niepowiązanych w Unii była zmienna. Początkowo w 2021 r. wynosiła 15 % obrotu ze sprzedaży, po czym gwałtownie wzrosła do 25 % w 2022 r., co wskazywało na solidne wyniki w trakcie tamtego roku. Ten szczytowy poziom jednak się nie utrzymał, gdyż rentowność znacząco spadła do 9 % w 2023 r., a następnie jeszcze się obniżyła do zaledwie 2 % w okresie objętym dochodzeniem, co wskazywało na wyzwania związane z utrzymaniem marż zysku.

(138)

Przepływy środków pieniężnych netto określają zdolność producentów unijnych do samofinansowania swojej działalności. Tendencja w zakresie przepływów środków pieniężnych w okresie badanym wykazała spadek po początkowym wzroście w 2022 r. W 2021 r. przepływy środków pieniężnych wyniosły 46 114 328 EUR. W 2022 r. wartość ta wzrosła do 56 315 204 EUR, czyli o 22 %. W 2023 r. przepływy środków pieniężnych zdecydowanie się zmniejszyły - ze spadkiem o 44 %, do 35 911 903 EUR. Ta tendencja spadkowa utrzymała się w okresie objętym dochodzeniem - przepływy środków pieniężnych obniżyły się do 19 351 190 EUR. Spadek przepływów środków pieniężnych w okresie badanym wyniósł w ujęciu ogólnym 58 %, co wskazuje na pogorszenie płynności finansowej.

(139)

Poziom inwestycji charakteryzował się znaczną zmiennością w całym okresie. W 2021 r. inwestycje wyniosły 5 432 018 EUR. W 2022 r. gwałtownie spadły do 3 301 570 EUR, czyli o 39 %. Z kolei w 2023 r. odnotowano znaczny wzrost inwestycji, do 9 092 561 EUR, czyli o 106 % w porównaniu z rokiem poprzednim. W okresie objętym dochodzeniem inwestycje zmniejszyły się jednak do 4 787 861 EUR, co oznaczało spadek ogółem o 12 % w okresie badanym i odzwierciedlało bardziej ostrożne podejście inwestycyjne.

(140)

Zwrot z inwestycji to procentowy stosunek zysku do wartości księgowej netto inwestycji. W odniesieniu do tego wskaźnika po początkowym wzroście odnotowano tendencję spadkową. Najpierw w 2021 r. wynosił on 54 %, a w 2022 r. wzrósł do 111 %, co wskazywało na wyjątkową efektywność pod względem generowania zwrotów w tamtym roku. W 2023 r. zwrot z inwestycji znacznie się jednak zmniejszył, do 37 %. W okresie objętym dochodzeniem zwrot jeszcze zmalał, do 13 %, przy indeksie na poziomie 24, co wskazywało na spadek zwrotów z dokonanych inwestycji i odzwierciedlało wyzwania, z jakimi w tym okresie zmagali się producenci unijni.

(141)

Znaczący spadek rentowności, przepływów środków pieniężnych netto i zwrotu z inwestycji wywarł bardzo poważny wpływ na zdolność objętych próbą producentów unijnych do pozyskania kapitału.

(142)

Wszystkie główne wskaźniki szkody wykazały istnienie negatywnej tendencji w okresie badanym. Wielkość produkcji przemysłu Unii spadła o 24 %, a wielkość jego sprzedaży również zmalała o 24 %. Przemysł Unii stracił również udział w rynku, który spadł z 44 % w 2021 r. do 36 % w OD. Dla porównania ilość brazylijskiego przywozu towarów po cenach dumpingowych do Unii w tym samym okresie wzrosła o 30 %. Jego udział w rynku wzrósł z [30-35] % w 2021 r. do [45-50] % w okresie objętym dochodzeniem. Osiągnięto to pomimo spadku konsumpcji w Unii o 7 % w okresie badanym.

(143)

Rentowność przemysłu Unii znacząco spadła w okresie badanym - z około 15 % w 2021 r. do 2 % w OD, co odzwierciedla sytuację ekonomicznie nie do utrzymania i wskazuje na występowanie tłumienia cen. Podobną tendencję spadkową zaobserwowano w odniesieniu do wydajności przemysłu Unii (spadek o 10 %), zatrudnienia (spadek o 15 %), inwestycji (spadek o 12 %), zwrotu z inwestycji i przepływu środków pieniężnych - wszystkie te wskaźniki uległy pogorszeniu w okresie badanym.

(144)

Przemysł Unii nie był w stanie zrekompensować utraconej wielkości sprzedaży na rynku unijnym poprzez zwiększenie wywozu, ponieważ na wywóz przypadało tylko około 15 % całkowitej produkcji przemysłu i wywóz stopniowo spadał, jak wskazano w sekcji 5.4 poniżej.

(145)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła na tym etapie, że przemysł Unii poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(146)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy przywóz towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, spowodował istotną szkodę dla przemysłu Unii. Zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała także, czy inne znane czynniki mogły w tym samym czasie również spowodować szkodę dla przemysłu Unii. Komisja dopilnowała, aby ewentualne szkody spowodowane przez inne czynniki niż przywóz towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, nie były łączone z tym przywozem. Te czynniki to: przywóz z Brazylii po cenach niedumpingowych, przywóz z państw innych niż Brazylia, wyniki wywozu przemysłu Unii, spadek konsumpcji i wzrost kosztów.

(147)

PTIA i ABIMCI twierdziły, że analiza zawarta w skardze nie wykazała wyraźnego związku przyczynowego między przywozem z Brazylii a domniemaną szkodą.

(148)

W szczególności ABIMCI argumentowało, że przywóz z Brazylii w ujęciu bezwzględnym się nie zwiększył. ABIMCI podkreśliło, że twierdzenie skarżącego dotyczące wzrostu w ujęciu względnym opiera się na błędnym założeniu spadku konsumpcji w okresie objętym jego dochodzeniem, przez co jest niewiarygodne. Ponadto ABIMCI twierdziło, że ponieważ produkty ze sklejki z drewna miękkiego przywożone z Brazylii nie konkurują z unijnymi produktami ze sklejki z drewna miękkiego w tych samych segmentach rynku, producenci unijni nie mogli ponieść żadnej szkody z powodu przywozu z Brazylii. ABIMCI uznało również, że spadki wielkości i cen przywozu z Brazylii należy po prostu interpretować jako powrót do poziomów sprzed pandemii. ABIMCI argumentowało, że przemysł Unii nie twierdził, że ponosił szkodę przed 2022 r., a po pandemii ceny importowe przywozu z Brazylii były wyższe niż przed pandemią. Ponadto ABIMCI wymieniło kilka innych czynników, które potencjalnie mogły przyczynić się do szkody poniesionej przez przemysł Unii. Obejmują one wzrost kosztów wynikający z wyższych stóp procentowych, kosztów frachtu i kursów walutowych, a także skutki rosyjskiej wojny przeciwko Ukrainie, koszty przestrzegania uregulowań i konkurencję ze strony innych produktów drewnianych.

(149)

PTIA argumentował, że wielkość przywozu z innych państw trzecich wzrosła znacznie bardziej niż wielkość przywozu z Brazylii. Twierdził, że przywóz z państw trzecich należy uwzględnić w analizie związku przyczynowego, ponieważ wywiera on również presję na ceny rynkowe i wpływa na wyniki przemysłu Unii. PTIA argumentował również, że wykorzystanie do celów określenia szkody nietypowych okresów, takich jak poprawa koniunktury po pandemii w 2021 r., nieodpowiednio zawyża wystąpienie szkody.

(150)

Do argumentów tych odniesiono się poniżej.

(151)

Komisja zbadała, czy istniał związek przyczynowy pomiędzy przywozem po cenach dumpingowych a szkodą wyrządzoną przemysłowi Unii. W okresie badanym przywóz produktu po cenach dumpingowych z Brazylii wzrósł o 30 %, mimo że konsumpcja w Unii spadła o 7 %. Ustalenie to zaprzecza twierdzeniu ABIMCI, że przywóz z Brazylii w ujęciu bezwzględnym się nie zwiększył.

(152)

Ponadto spadek cen przywozu z Brazylii o 11 %, w połączeniu z jednoczesnym wzrostem kosztów produkcji przemysłu Unii o 33 %, umożliwił brazylijskiemu przywozowi przejęcie dodatkowych 13 % udziału w rynku. Zmiana ta nastąpiła kosztem przemysłu Unii, który odnotował znaczny spadek wielkości sprzedaży wynoszący 24 % i spadek udziału w rynku o 8 punktów procentowych. W rezultacie rentowność przemysłu Unii gwałtownie spadła do niezrównoważonych poziomów i w okresie objętym dochodzeniem funkcjonował on z zyskami wynoszącymi zaledwie 2 %.

(153)

Fakt, że istniała tak znaczna różnica między średnią ceną produktu przywożonego po cenach dumpingowych z Brazylii a średnią ceną produktu podobnego przemysłu Unii (302 EUR/m3 w porównaniu z 508 EUR/m3), uniemożliwił przemysłowi Unii podniesienie cen w celu odzwierciedlenia zwiększonych kosztów produkcji, a tym samym utrzymania rentowności.

(154)

Wstępnie stwierdzono zatem, że przywóz sklejki z drewna miękkiego po cenach dumpingowych z Brazylii wyrządził istotną szkodę przemysłowi Unii pod względem ceny i wielkości.

(155)

Komisja zbadała, czy na stan przemysłu Unii wpłynęły czynniki szkody inne niż przywóz towarów po cenach dumpingowych z Brazylii.

(156)

Wielkość przywozu z Brazylii po cenach niedumpingowych kształtowała się w okresie badanym następująco:

Tabela 11

Przywóz towarów po cenach niedumpingowych z Brazylii

(157)

Wielkość i ceny przywozu towarów po cenach niedumpingowych z Brazylii oparto na zweryfikowanych odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu udzielonych przez objętego próbą producenta eksportującego, w odniesieniu do którego nie stwierdzono dumpingu.

(158)

Ilość przywozu z Brazylii po cenach niedumpingowych w okresie badanym stale rosła i w okresie objętym dochodzeniem wyniosła [45 000-55 000] m3. Udział w rynku przywozu z Brazylii po cenach niedumpingowych wzrósł z [0-2] % w 2021 r. do [1-3] % w okresie objętym dochodzeniem. Poziom i udział w rynku przywozu po cenach niedumpingowych w całym okresie badanym utrzymywały się jednak znacznie poniżej wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych z Brazylii. W związku z tym Komisja uznała, że nie osłabiły one związku przyczynowego między przywozem z Brazylii po cenach dumpingowych i szkodą poniesioną przez przemysł Unii.

(159)

Ilość przywozu z pozostałych państw trzecich kształtowała się w okresie badanym następująco:

Tabela 12

Przywóz z państw trzecich

(160)

Przywóz z innych państw trzecich pochodził głównie z dwóch krajów: Chile i Chin. Łączny udział tych dwóch państw w rynku wynosił w okresie objętym dochodzeniem 12 %, natomiast przywozu ze wszystkich pozostałych państw trzecich w tym samym okresie - 3 %.

(161)

W okresie badanym wielkość przywozu z Chile do Unii ulegała zmianom. W 2022 r. przywóz wzrósł o 39 % w porównaniu z 2021 r., a udział Chile w rynku zwiększył się z 8 % w 2021 r. do 10 %. W 2023 r. przywóz spadł jednak o 47 %, a udział w rynku zmniejszył się do 9 %. W okresie objętym dochodzeniem przywóz ponownie wzrósł, podczas gdy udział w rynku pozostał bez zmian. Ogółem w okresie badanym całkowita ilość przywozu z Chile wzrosła o 14 %, a odnośny udział w rynku zwiększył się o 1 %. Średnia cena przywozu wzrosła o 3 %, z 493 EUR/m3 w 2021 r. do 509 EUR/m3 w okresie objętym dochodzeniem.

(162)

Przywóz z Chin wykazywał podobną tendencję. W 2022 r. ilość przywozu w porównaniu z rokiem poprzednim wzrosła o 56 %. W 2023 r. spadła znacznie poniżej poziomów z 2021 r., natomiast w okresie objętym dochodzeniem ponownie je przekroczyła. Ogółem w okresie badanym ilość przywozu z Chin wzrosła o 15 %. Udział Chin w rynku początkowo w 2021 r. wynosił 3 %, w 2022 r. wzrósł do 4 % i ustabilizował się na poziomie 3 % zarówno w 2023 r., jak i w okresie objętym dochodzeniem. Średnia cena przywozu z Chin z czasem spadła z 443 EUR/m3 w 2021 r. do 413 EUR/m3 w okresie objętym dochodzeniem.

(163)

Całkowita wielkość przywozu ze wszystkich pozostałych państw trzecich, z wyłączeniem Brazylii, w okresie badanym znacznie spadła, tj. o 79 %. Udział w rynku w tym samym okresie również wyraźnie się zmniejszył, z 13 % do 3 %. Średnia cena wzrosła w okresie badanym o 17 %.

(164)

Choć ilość przywozu z Chile i Chin, a także ich udział w rynku w okresie badanym wzrosły, fakt, że przywóz z innych państw trzecich znacznie spadł, wskazuje, że w ujęciu łącznym przywóz ze wszystkich innych państw trzecich, z wyjątkiem Brazylii, w rzeczywistości się zmniejszył. Tendencja ta wyraźnie kontrastuje z ilością przywozu z Brazylii, która w tym samym okresie wzrosła o 32 %, z odnośnym udziałem w rynku zwiększonym o 14 punktów procentowych. W całym okresie badanym ceny importowe przywozu z Chile i Chin były znacznie wyższe niż ceny przywozu po cenach dumpingowych z Brazylii; w okresie objętym dochodzeniem ceny importowe przywozu z Chile były wyższe o 71 %, zaś z Chin - o 39 %.

(165)

W związku z tym Komisja uznała, że przywóz z innych państw trzecich nie był źródłem szkody opisanej powyżej.

(166)

Wielkość wywozu objętych próbą producentów unijnych kształtowała się w okresie badanym następująco:

Tabela 13

Wyniki wywozu objętych próbą producentów unijnych

(167)

W okresie badanym przemysł Unii odnotował znaczny spadek wywozu wynoszący 36 %. Trend ten jest spójny z negatywną tendencją zaobserwowaną w innych obszarach przemysłu Unii. Średnia cena eksportowa producentów unijnych w tym samym okresie wzrosła o 20 %. Ten wzrost cen eksportowych sugeruje, że chociaż wielkość wywozu uległa zmniejszeniu, jego wartość zwiększyła się, co potencjalnie częściowo skompensowało wpływ tego spadku wielkości.

(168)

Sprzedaż eksportowa przemysłu Unii stanowi jednak niewielką część jego całkowitej sprzedaży, co oznacza, że spadek wywozu - choć mógł w pewnym stopniu przyczynić się do wyzwań, z jakimi zmagał się przemysł - najprawdopodobniej nie miał znaczącego wpływu na szersze tendencje oddziałujące na przemysł. W związku z tym Komisja uznała, że ogólny wpływ spadku wywozu na szkodę przemysłu Unii nie był w stanie osłabić związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych z Brazylii a szkodą poniesioną przez przemysł Unii.

(169)

W okresie badanym konsumpcja w Unii zmalała o 7 %. Spadek ten wynikał z kilku powiązanych ze sobą czynników: w 2023 r. gospodarka Unii odnotowała wolniejszy wzrost w porównaniu z rokiem poprzednim (PKB Unii w 2023 r. zwiększył się o 0,4 %, wobec 3,5 % w 2022 r.). To pogorszenie koniunktury dotknęło różne sektory, w tym budownictwo i przemysł wytwórczy, które są głównymi konsumentami sklejki z drewna miękkiego. Do spadku produkcji przemysłowej i osłabienia popytu we wszystkich sektorach przyczyniły się również wysokie ceny energii i niepewność na rynku energii.

(170)

W związku z tym Komisja zbadała, czy spadek konsumpcji mógł osłabić związek przyczynowy między przywozem towarów po cenach dumpingowych a istotną szkodą poniesioną przez przemysł Unii. Jak przedstawiono w tabeli 2 powyżej, pomimo spadku konsumpcji w Unii, brazylijska sprzedaż eksportowa w okresie badanym jednak stale rosła, wzrastając łącznie o 30 %. Wzrost ten przełożył się na zwiększenie udziału w rynku z [30-35] % do [45-50] %, tj. o 13 punktów procentowych. Jednocześnie, jak określono w motywie 109, brazylijskie ceny importowe podcinały ceny sprzedaży przemysłu Unii na rynku unijnym średnio o 31,8 %. Jak pokazano w tabeli 5, w okresie badanym sprzedaż przemysłu Unii spadła o 24 %, a odnośny udział w rynku zmniejszył się o 8 punktów procentowych. Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że spadek konsumpcji nie spowodował istotnej szkody dla przemysłu Unii.

(171)

ABIMCI zauważyło, że domniemana szkoda poniesiona przez przemysł Unii wynika z „bezprecedensowego wzrostu cen surowców” i nie powinna być przypisywana przywozowi z Brazylii.

(172)

Komisja potwierdziła, że koszt surowców w okresie badanym rzeczywiście ogółem wzrósł.

(173)

Komisja ustaliła, że w normalnych warunkach rynkowych przemysł Unii byłby w stanie podnieść ceny sprzedaży, aby uwzględnić wzrost kosztów surowców i przenieść te koszty na klientów. Choć producenci unijni podnieśli ceny, nie byli w stanie tego zrobić w stopniu wystarczającym do pokrycia wzrostu kosztów produkcji z powodu znacznego napływu przywozu z Brazylii po nieuczciwie niskich cenach.

(174)

Zatem Komisja odrzuciła ten argument i wstępnie uznała, że wzrost kosztów surowców nie osłabił związku przyczynowego między przywozem z Brazylii po cenach dumpingowych a istotną szkodą poniesioną przez producentów unijnych.

(175)

ABIMCI argumentowało, że wzrost kosztów energii spowodowany rosyjską wojną przeciwko Ukrainie istotnie przyczynił się do szkody poniesionej przez przemysł Unii. ABIMCI twierdziło, że to te wysokie koszty energii, a nie konkurencja ze strony przywozu z Brazylii, były główną przyczyną szkody poniesionej przez przemysł Unii.

(176)

Komisja ustaliła, że rosnące koszty energii rzeczywiście wpływały na wzrost kosztów produkcji producentów unijnych. Wpływ ten nie był jednak kluczowy. Producenci unijni częściowo wytwarzali własną energię przy wykorzystaniu biomasy (wiórów, kory, trocin, wadliwych fornirów). Ponadto część producentów unijnych w okresie objętym dochodzeniem zabezpieczyła koszty zewnętrzne energii elektrycznej. W rezultacie wyższe koszty energii odpowiadały za jedynie niewielki wzrost kosztów w okresie badanym. Wobec tego przemysł Unii był stosunkowo dobrze chroniony przed kryzysem energetycznym. Ponadto koszty energii stanowiły mniej niż 11 % kosztów produkcji. Jednocześnie w warunkach uczciwej konkurencji przemysł Unii byłby w stanie przenieść ten umiarkowany wzrost kosztów produkcji na klientów, czego nie zdołał zrobić z powodu tłumienia cen spowodowanego przez przywóz z Brazylii.

(177)

Zatem Komisja odrzuciła ten argument i wstępnie uznała, że wzrost kosztów surowców nie osłabił związku przyczynowego między przywozem z Brazylii po cenach dumpingowych a istotną szkodą poniesioną przez producentów unijnych.

(178)

ABIMCI stwierdziło, że producenci unijni ucierpieli z powodu wzrostu kosztów frachtu, co przyczyniło się do ich trudności finansowych. Komisja ustaliła jednak, że przemysł Unii pozyskuje surowce lokalnie i ze względu na bliskość głównej grupy klientów w Unii i Zjednoczonym Królestwie koszty transportu wyrobów gotowych pozostają niskie. Zatem wzrostu cen frachtu nie można uznać za czynnik przyczyniający się do szkody poniesionej przez przemysł Unii. W związku z tym Komisja odrzuciła te twierdzenia.

(179)

ABIMCI twierdziło, że znaczący wpływ na konkurencyjność i rentowność producentów unijnych miały wahania kursów wymiany walut. ABIMCI argumentowało, że niekorzystne zmiany kursów wymiany walut zwiększyły względny koszt towarów produkowanych w UE w porównaniu z przywozem, co bezpośrednio wpłynęło na kondycję finansową przemysłu Unii. ABIMCI wskazało sytuacje, gdy deprecjacja euro w stosunku do głównych walut sprawiła, że towary przywożone, w tym z Brazylii, były bardziej przystępne cenowo niż alternatywne produkty wytwarzane w Unii.

(180)

Wszyscy objęci próbą producenci unijni pozyskiwali kłody drewna lokalnie. Komisja nie stwierdziła istotnego wpływu zmian kursów wymiany walut na te lub jakiekolwiek inne główne czynniki kosztów. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(181)

ABIMCI argumentowało, że certyfikaty wymagane do sprzedaży sklejki z drewna miękkiego są droższe w UE niż w Brazylii z powodu niższego popytu i dużej biurokracji.

(182)

ABIMCI nie uzasadniło tego argumentu. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(183)

ABIMCI argumentowało, że na decyzje klientów o zakupie brazylijskiej sklejki z drewna miękkiego wpływały także lepsza obsługa posprzedażowa i szybsze dostawy niż w przypadku producentów unijnych. Ponadto producenci unijni w 2022 r. wykorzystali dynamiczny wzrost popytu i znacząco podnieśli ceny.

(184)

ABIMCI nie uzasadniło argumentu dotyczącego lepszej obsługi posprzedażowej i szybszych dostaw. Ponadto nie ma dowodów na to, że klienci preferowali brazylijską sklejkę z drewna miękkiego z powodu wysokich cen u producentów unijnych w 2022 r. Argument ten został zatem odrzucony.

(185)

Analiza szkody wykazała, że w okresie badanym przywóz towarów po cenach dumpingowych z Brazylii wzrósł o 30 % mimo spadku konsumpcji w Unii. Ponadto cena tego przywozu z Brazylii spadła o 11 %, podczas gdy koszty produkcji unijnej wzrosły o 33 %, wskutek czego przywóz z Brazylii po cenach dumpingowych zyskał dodatkowe 13 % udziału w rynku kosztem przemysłu Unii, który odnotował spadek wielkości sprzedaży o 20 % i spadek udziału w rynku o 7 %. Doprowadziło to do gwałtownego obniżenia się rentowności przemysłu Unii, przy czym zyski zmalały do niezrównoważonego poziomu 2 % w trakcie dochodzenia. Znaczna luka cenowa między przywozem z Brazylii po cenach dumpingowych a produktami unijnymi (302 EUR/m3 wobec 508 EUR/m3) uniemożliwiła przemysłowi Unii podniesienie cen w celu kompensacji wyższych kosztów produkcji i utrzymania rentowności.

(186)

Komisja wyróżniła i oddzieliła wpływ wszystkich znanych czynników na sytuację przemysłu Unii od szkodliwych skutków przywozu towarów po cenach dumpingowych.

(187)

Chociaż wyniki wywozu przemysłu Unii mogły przyczynić się - w niewielkim stopniu - do istotnej szkody wyrządzonej przemysłowi Unii, nie naruszyły one związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych a stwierdzoną istotną szkodą.

(188)

W odniesieniu do wpływu przywozu z innych państw trzecich i przywozu po cenach niedumpingowych z Brazylii Komisja uznała, że przywóz ten nie osłabił związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych z Brazylii a szkodą poniesioną przez przemysł Unii.

(189)

Jeżeli chodzi o spadek konsumpcji i wzrost kosztów produkcji, w analizowanym okresie przemysł Unii napotkał wyzwania. Gdyby nie było presji cenowej wywieranej przez przywóz towarów po cenach dumpingowych, przemysł mógłby dostosować ceny, tak aby uwzględnić wyższe koszty i skuteczniej reagować na zmieniające się warunki rynkowe. Jak już wspomniano, przywóz towarów po cenach dumpingowych nie powinien uniemożliwiać producentom unijnym przenoszenia wzrostu kosztów na ceny. W związku z tym, mimo że przemysł zmagał się z wyzwaniami w postaci rosnących kosztów i spadku popytu, uznano, że czynniki te nie osłabiały związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych z Brazylii a szkodą poniesioną przez przemysł Unii.

(190)

Uwzględniając powyższe, Komisja stwierdziła na tym etapie, że przywóz towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, wyrządził istotną szkodę przemysłowi Unii, a pozostałe czynniki, takie jak wyniki wywozu przemysłu Unii, nie naruszyły związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych a istotną szkodą. Szkoda polega na zmniejszeniu udziału w rynku, produkcji, wykorzystania mocy produkcyjnych, wydajności, rentowności, stanu zapasów na koniec okresu sprawozdawczego, przepływów środków pieniężnych i zwrotu z inwestycji.

(191)

W celu określenia poziomu środków Komisja zbadała, czy cło niższe od marginesu dumpingu będzie wystarczające do usunięcia szkody dla przemysłu Unii spowodowanej przez przywóz towarów po cenach dumpingowych.

(192)

Szkoda zostałaby usunięta, gdyby przemysł Unii był w stanie osiągnąć zysk docelowy dzięki sprzedaży po cenie docelowej w rozumieniu art. 7 ust. 2c i 2d rozporządzenia podstawowego.

(193)

Zgodnie z art. 7 ust. 2c rozporządzenia podstawowego przy ustalaniu zysku docelowego Komisja wzięła pod uwagę następujące czynniki: poziom rentowności przed wzrostem przywozu z państwa objętego dochodzeniem, poziom rentowności potrzebny do pokrycia pełnych kosztów i inwestycji, działalności badawczo-rozwojowej i innowacji oraz poziom rentowności spodziewany w normalnych warunkach konkurencji. Taka marża zysku nie powinna być niższa niż 6 %.

(194)

Na pierwszym etapie Komisja ustaliła zysk podstawowy, pokrywający pełne koszty w normalnych warunkach konkurencji. Nie można było ustalić marży zysku na podstawie żadnego z lat bezpośrednio poprzedzających wzrost przywozu po cenach dumpingowych z Brazylii. Stwierdzono, że w latach 2021 i 2022 obserwowano znaczny wpływ ożywienia gospodarczego po pandemii COVID-19 i okres ten nie wydawał się właściwy do ustalenia zysku docelowego. W związku z tym Komisja uznała za bardziej odpowiednie zastosowanie poziomu rentowności wynoszącego 9 % osiągniętego w 2017 r.

(195)

Przemysł Unii dostarczył dowody, że jego poziom inwestycji, badań i rozwoju oraz innowacji w okresie badanym byłby wyższy w normalnych warunkach konkurencji. Komisja zweryfikowała te informacje na podstawie planów inwestycyjnych oraz odrzuconych i odroczonych projektów, wykazujących, że inwestycje te były rzeczywiście planowane. Aby odzwierciedlić to w zysku docelowym, Komisja obliczyła różnicę między wydatkami na inwestycje, badania i rozwój oraz innowacje w normalnych warunkach konkurencji, przedstawionymi przez przemysł Unii i zweryfikowanymi przez Komisję, a faktycznymi wydatkami na te cele w okresie badanym.

(196)

Ta różnica, wyrażona jako odsetek obrotu, wynosiła 0,03 % i została dodana do zysku podstawowego wynoszącego 9 %, o którym mowa w motywie 191, co dało zysk docelowy w wysokości 9,03 %.

(197)

Na koniec, zgodnie z art. 7 ust. 2d rozporządzenia podstawowego, Komisja oceniła przyszłe koszty wynikające z wielostronnych umów środowiskowych i protokołów do tych umów, których Unia jest stroną, oraz konwencji MOP wymienionych w załączniku Ia, które to koszty przemysł Unii poniesie w okresie stosowania środka zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Na podstawie dostępnych dowodów Komisja ustaliła dodatkowe koszty każdego producenta unijnego w wysokości [0-5] EUR/m3 w porównaniu z rzeczywistym kosztem przestrzegania tych konwencji w okresie objętym dochodzeniem. Te koszty dodatkowe dodano do ceny niewyrządzającej szkody.

(198)

Na tej podstawie Komisja obliczyła niewyrządzającą szkody cenę produktu podobnego produkowanego przez przemysł Unii, wynoszącą 565 EUR/m3, dodając wyżej wspomnianą docelową marżę zysku (zob. motyw 190) do kosztów produkcji ponoszonych przez objętych próbą producentów unijnych w okresie objętym dochodzeniem, a następnie dodając dostosowania przewidziane w art. 7 ust. 2d z rozróżnieniem na rodzaje produktu.

(199)

Komisja ustaliła następnie margines szkody poprzez porównanie średniej ważonej ceny importowej objętych próbą producentów eksportujących w Brazylii, ustalonej na potrzeby obliczeń podcięcia cenowego, ze średnią ważoną niewyrządzającą szkody ceną produktu podobnego sprzedawanego przez objętych próbą producentów unijnych na rynku unijnym w okresie objętym dochodzeniem. Wszelkie różnice wynikające z tego porównania zostały wyrażone jako odsetek średniej ważonej wartości importowej CIF.

(200)

Poziom usuwający szkodę dla „pozostałych przedsiębiorstw współpracujących” oraz dla „całego pozostałego przywozu pochodzącego z państwa, którego dotyczy postępowanie” obliczono w ten sam sposób co margines dumpingu dla tych przedsiębiorstw (zob. motywy 92-95).

(201)

W wyniku powyższej oceny wysokości tymczasowego cła antydumpingowego powinny zostać ustalone zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w sposób przedstawiony poniżej:

(202)

Po podjęciu decyzji o zastosowaniu art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy może jasno stwierdzić, że wprowadzenie środków w tym przypadku nie leży w interesie Unii, mimo iż stwierdzono wystąpienie dumpingu wyrządzającego szkodę, zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego. Interes Unii określono na podstawie oceny wszystkich różnorodnych interesów, których dotyczy sprawa, w tym interesu przemysłu Unii, importerów, użytkowników.

(203)

Skargę złożyło Softwood Plywood Consortium, które składa się z czterech producentów unijnych reprezentujących ponad 60 % całkowitej unijnej produkcji sklejki z drewna miękkiego.

(204)

Wprowadzenie środków poprawiłoby warunki rynkowe dla producentów unijnych. Pozwoliłoby im wzmocnić pozycję konkurencyjną, odrobić spadek sprzedaży i udziału w rynku, zwiększyć wykorzystanie mocy produkcyjnych oraz dostosować ceny do opłacalnych poziomów. W rezultacie zwiększyłoby to ich rentowność do poziomu, jakiego oczekuje się w warunkach uczciwej konkurencji.

(205)

W przypadku braku takich środków przemysł Unii nadal ponosiłby istotną szkodę wskutek utrzymującego się tłumienia cen spowodowanego napływem przywozu towarów z Brazylii po zaniżonych cenach. Doprowadziłoby to do szybszego spadku udziału w rynku oraz sprzedaży i produkcji, dalszego gwałtownego obniżenia się wykorzystania mocy produkcyjnych, a także uniemożliwienia działalności producentom unijnym. Obecne niedobory by się pogłębiły, co miałoby poważny wpływ na przyszłe inwestycje i zatrudnienie w Unii. W związku z tym Komisja uznała, że wprowadzenie środków tymczasowych jest zgodne z najlepszym interesem przemysłu Unii.

(206)

Importer niepowiązany, Schüttler Holzmakler/Agentur e.K., argumentował, że moce produkcyjne producentów unijnych nie wystarczyłyby do zaspokojenia popytu.

(207)

Komisja powtórzyła, że celem wprowadzenia ceł antydumpingowych w odniesieniu do przywozu z Brazylii nie jest wyeliminowanie go, lecz przywrócenie uczciwej konkurencji na rynku unijnym. Ponadto Komisja nie znalazła dowodów na to, że środki doprowadziłyby do ograniczenia konkurencji na rynku unijnym, tym bardziej że dochodzenie potwierdziło różne źródła dostaw sklejki z drewna miękkiego do Unii, które obejmują producentów unijnych, producentów brazylijskich, a także przywóz z innych państw trzecich, takich jak Chile i Chiny.

(208)

Importerzy prawdopodobnie będą w stanie przenieść dodatkowe koszty związane z cłami na swoich klientów. Odsprzedaż brazylijskiej sklejki z drewna miękkiego stanowi jedynie niewielką część działalności importerów i ma zaledwie niewielki udział w ich rentowności. Komisja stwierdziła zatem, że nałożenie ceł na ustalonym poziomie nie powinno mieć znaczącego wpływu na rentowność importerów. Chociaż wydaje się, że cła nie leżą w interesie importerów niepowiązanych, Komisja uznała, że nie stanowi to przekonującego powodu przemawiającego przeciwko nałożeniu ceł, biorąc pod uwagę ich ograniczony wpływ na importerów niepowiązanych.

(209)

PTIA argumentował, że nałożenie wysokich ceł na przywóz z Brazylii doprowadziłoby do wzrostu kosztów dla konsumentów końcowych i użytkowników z UE. PTIA podkreślił, że użytkownicy z UE, zwłaszcza w sektorach w dużym stopniu wykorzystujących sklejkę z drewna miękkiego, będą mieli trudności z absorpcją tych kosztów lub przeniesieniem ich na klientów, którzy mogą skorzystać z tańszych alternatyw przetwarzanych w państwach trzecich. Ostatecznie obniżyłoby to wartość dodaną towarów produkowanych w Unii i poważnie wpłynęłoby na interesy użytkowników i sektorów gospodarki w dużym stopniu wykorzystujących ten przywóz.

(210)

Ponadto PTIA podkreślił, że przemysł Unii nie byłby w stanie w pełni zaspokoić popytu na sklejkę z drewna miękkiego, ponieważ w przeszłości przywóz odgrywał ważną rolę w zapewnianiu dostaw, zwłaszcza w niższych segmentach rynku.

(211)

Zgłosił się jeden użytkownik, Euroline, unijny producent mebli, który zwrócił uwagę, że ewentualne cła antydumpingowe nałożone na przywóz z Brazylii doprowadziłyby do znacznego wzrostu cen, co zaszkodziłoby konkurencyjności przedsiębiorstw unijnych. Euroline zauważył również, że nie ma dobrych alternatyw dla produktów z drewna miękkiego, ponieważ produkty ze sklejki z drewna twardego są droższe, a inne materiały, takie jak płyty MDF/HDF i laminowane płyty wiórowe, nie mają właściwości fizycznych odpowiednich dla jego produktów. Euroline podkreślił również negatywne skutki dla unijnego łańcucha dostaw i zatrudnienia.

(212)

Komisja nie znalazła dowodów wskazujących na to, że producenci unijni nie byliby w stanie zaspokoić popytu na rynku Unii w mało prawdopodobnym scenariuszu przewidującym zaprzestanie przywozu produktu objętego postępowaniem z Brazylii po nałożeniu ceł antydumpingowych. Ponadto potencjalne cła antydumpingowe są stosunkowo niewysokie i jest mało prawdopodobne, aby doprowadziły do znacznego wzrostu cen, zakłóciły łańcuchy dostaw lub stworzyły zagrożenie dla zatrudnienia w Unii. Poza znacznymi mocami produkcyjnymi przemysłu Unii Komisja wzięła pod uwagę także dostępność alternatywnych dostawców w innych państwach trzecich. Komisja oceniła, że użytkownicy mogliby nadal pozyskiwać odpowiednią ilość sklejki z drewna miękkiego właściwej jakości od wielu dostawców w Unii i innych państwach trzecich, w tym w Chile i Chinach, a także od dostawcy w Brazylii po cenach niedumpingowych. W związku z tym Komisja doszła do wniosku, że wprowadzenie środków antydumpingowych miałoby ograniczony wpływ na użytkowników.

(213)

Na podstawie powyższego Komisja doszła do wniosku, że na obecnym etapie dochodzenia nie ma przekonujących powodów, aby stwierdzić, iż wprowadzenie środków w odniesieniu do przywozu sklejki z drewna miękkiego pochodzącej z Brazylii nie leży w interesie Unii.

(214)

Biorąc pod uwagę wnioski Komisji dotyczące dumpingu, wynikającej z niego szkody, związku przyczynowego, poziomu środków i interesu Unii, należy wprowadzić środki tymczasowe, aby zapobiec dalszemu wyrządzaniu szkody przemysłowi Unii przez przywóz towarów po cenach dumpingowych.

(215)

W odniesieniu do przywozu sklejki z drewna miękkiego pochodzącej z Brazylii należy wprowadzić tymczasowe środki antydumpingowe zgodnie z zasadą niższego cła określoną w art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Komisja porównała margines szkody z marginesem dumpingu w motywie 199 powyżej. Kwotę ceł ustalono na poziomie marginesu dumpingu albo marginesu szkody, zależnie od tego, który z nich jest niższy.

(216)

W związku z powyższym stawki tymczasowego cła antydumpingowego, wyrażone w cenach CIF na granicy Unii przed ocleniem, powinny być następujące:

(217)

Indywidualna stawka cła antydumpingowego dla danego przedsiębiorstwa określona w niniejszym rozporządzeniu została ustanowiona na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedla ona zatem sytuację ustaloną w toku dochodzenia, dotyczącą tego przedsiębiorstwa. Ta stawka celna ma zastosowanie wyłącznie do przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z państwa, którego dotyczy postępowanie, oraz produkowanego przez wymienione osoby prawne. Przywóz produktu objętego postępowaniem wyprodukowanego przez jakiekolwiek inne przedsiębiorstwo, którego nie wymieniono w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, w tym przez podmioty powiązane z przedsiębiorstwami w niej wymienionymi, powinien podlegać stawce celnej mającej zastosowanie do „całego pozostałego przywozu pochodzącego z państwa, którego dotyczy postępowanie”. Nie powinny one być objęte żadną z indywidualnych stawek cła antydumpingowego.

(218)

Do zminimalizowania ryzyka obchodzenia cła w związku z różnicą w stawkach celnych potrzebne są środki szczególne gwarantujące stosowanie indywidualnych ceł antydumpingowych. Stosowanie indywidualnych ceł antydumpingowych ma zastosowanie wyłącznie po przedstawieniu ważnej faktury handlowej organom celnym państwa członkowskiego. Faktura musi spełniać wymogi określone w art. 1 ust. 4 niniejszego rozporządzenia. Do chwili przedstawienia takiej faktury przywóz powinien zostać objęty cłem antydumpingowym mającym zastosowanie do „całego pozostałego przywozu pochodzącego z państwa, którego dotyczy postępowanie”.

(219)

Mimo że przedstawienie tej faktury jest konieczne, aby organy celne państw członkowskich zastosowały indywidualne stawki cła antydumpingowego wobec przywozu, nie jest ona jedynym elementem branym pod uwagę przez organy celne. Organy celne państw członkowskich muszą bowiem przeprowadzić zwykłą kontrolę, nawet jeśli otrzymają fakturę spełniającą wszystkie wymogi określone w art. 1 ust. 4 niniejszego rozporządzenia, i podobnie jak we wszystkich innych przypadkach, mogą żądać dodatkowych dokumentów (dokumentów przewozowych itp.) do celów weryfikacji poprawności danych zawartych w oświadczeniu oraz zapewnienia zasadności późniejszego zastosowania niższej stawki celnej zgodnie z prawem celnym.

(220)

Jeżeli wywóz dokonywany przez jedno z przedsiębiorstw korzystających z niższej indywidualnej stawki celnej wzrośnie w znacznym stopniu po wprowadzeniu przedmiotowych środków, tego rodzaju wzrost wielkości wywozu może zostać uznany za stanowiący sam w sobie zmianę struktury handlu ze względu na wprowadzenie środków w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W takich okolicznościach, o ile spełnione są odpowiednie warunki, można wszcząć dochodzenie w sprawie obejścia środków. Podczas tego dochodzenia można między innymi zbadać potrzebę zniesienia indywidualnych stawek celnych i nałożenia ogólnokrajowego cła.

(221)

Jak wspomniano w motywie 3, Komisja objęła przywóz produktu objętego postępowaniem obowiązkiem rejestracji. Rejestracja miała miejsce w celu ewentualnego pobrania ceł z mocą wsteczną zgodnie z art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(222)

W świetle ustaleń dokonanych na etapie tymczasowym należy zaprzestać rejestracji przywozu.

(223)

Na obecnym etapie postępowania nie podjęto/nie można podjąć decyzji o ewentualnym stosowaniu środków antydumpingowych z mocą wsteczną.

(224)

Zgodnie z art. 19a rozporządzenia podstawowego Komisja poinformowała zainteresowane strony o planowanym nałożeniu ceł tymczasowych. Informacje te zostały również udostępnione ogółowi społeczeństwa za pośrednictwem strony internetowej DG ds. Handlu. Zainteresowane strony miały trzy dni robocze na przedstawienie uwag dotyczących prawidłowości obliczeń, które zostały im ujawnione.

(225)

Brazylijski producent eksportujący Guararapes odpowiedział na przesłane mu informacje i odnotował błąd pisarski w obliczeniach, a mianowicie fakt, że Komisja uwzględniła fracht morski i ubezpieczenie w jego sprzedaży niepowiązanym klientom w Unii prowadzonej w formule „free on board” („FOB”).

(226)

Komisja przyjęła argument, że błąd pisarski powinien zostać skorygowany, i usunęła kwotę odpowiadającą frachtowi morskiemu i ubezpieczeniu sprzedaży Guararapes w formule FOB klientom niepowiązanym w Unii z odliczeń od ceny eksportowej. W rezultacie Komisja skorygowała marginesy dumpingu dla Guararapes, grupy SCG, współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą oraz niewspółpracujących producentów eksportujących.

(227)

Nie otrzymano żadnych innych uwag dotyczących przesłanych informacji.

(228)

W interesie dobrej administracji Komisja zwróci się do zainteresowanych stron z prośbą o przedłożenie pisemnych uwag lub o złożenie wniosku o posiedzenie wyjaśniające przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu w określonym terminie.

(229)

Ustalenia dotyczące nałożenia ceł tymczasowych obowiązują tymczasowo i mogą ulec zmianie na ostatecznym etapie dochodzenia,