(1)

Umowa o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z drugiej strony (zwana dalej „umową o handlu i współpracy”) (1) ma zastosowanie od dnia 1 stycznia 2021 r. Wraz z Umową o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (zwaną dalej „umową o wystąpieniu”) (2) stanowi ona podstawę stosunków dwustronnych między Unią a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (zwanym dalej „Zjednoczonym Królestwem”).

(2)

W dniu 31 grudnia 2020 r., gdy zakończył się okres przejściowy przewidziany w umowie o wystąpieniu, prawo Unii przestało mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa, a zaczął mieć zastosowanie Protokół w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej (zwany obecnie „ramami windsorskimi”) (3), który stanowi integralną część umowy o wystąpieniu.

(3)

Od dnia 1 stycznia 2021 r. obszary sanitarne i fitosanitarne Unii, z jednej strony, i Zjednoczonego Królestwa, z drugiej strony, zostały od siebie oddzielone i w związku z czym mają zastosowanie odrębne przepisy i polityki. Jednak na podstawie ram windsorskich unijne przepisy sanitarne i fitosanitarne oraz inne odpowiednie przepisy mają zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie w odniesieniu do Irlandii Północnej.

(4)

Od dnia 1 stycznia 2021 r. Unia i Zjednoczone Królestwo mają odrębne systemy handlu emisjami gazów cieplarnianych, z wyjątkiem Irlandii Północnej, gdzie - zgodnie z art. 9 ram windsorskich i załącznikiem 4 do tych ram - zastosowanie ma unijny system handlu emisjami gazów cieplarnianych w zakresie, w jakim dotyczy hurtowych rynków energii elektrycznej.

(5)

Art. 764 umowy o handlu i współpracy stanowi, że walka ze zmianą klimatu jest zasadniczym elementem partnerstwa ustanowionego na mocy umowy o handlu i współpracy oraz stanowi również istotny element przyszłych umów uzupełniających.

(6)

Zgodnie z art. 392 ust. 6 umowy o handlu i współpracy Unia i Zjednoczone Królestwo poważnie rozważają powiązanie swoich odpowiednich systemów ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych w sposób, który zachowuje integralność tych systemów i zapewnia możliwość zwiększenia ich skuteczności.

(7)

Art. 25 ust. 1a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4) przewiduje możliwość zawierania porozumień z państwami trzecimi w sprawie wzajemnego uznawania uprawnień między systemami handlu emisjami gazów cieplarnianych.

(8)

Dyrektywa 2003/87/WE wymaga, aby każdy taki system handlu emisjami państwa trzeciego był obowiązkowy i opierał się na bezwzględnych pułapach emisji. System handlu emisjami gazów cieplarnianych Zjednoczonego Królestwa spełnia obecnie te kryteria.

(9)

Zgodnie z art. 2 ust. 4 i 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/956 (5) rozporządzenie to nie ma zastosowania do towarów pochodzących z państw trzecich, z którymi Unia zawarła porozumienie w pełni łączące unijny system handlu emisjami z systemem handlu emisjami tego państwa trzeciego, i które spełniają wszystkie odpowiednie warunki.

(10)

W ramach szczytu Zjednoczone Królestwo-Unia Europejska, który odbył się w dniu 19 maja 2025 r., Komisja Europejska zaleciła podjęcie negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem dotyczących umów w sprawie wspólnego obszaru sanitarnego i fitosanitarnego oraz powiązania systemów handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych Zjednoczonego Królestwa i Unii.

(11)

Należy zatem podjąć negocjacje prowadzące do zawarciu dwóch odrębnych umów ze Zjednoczonym Królestwem: jednej dotyczącej wspólnego obszaru sanitarnego i fitosanitarnego, drugiej mającej na celu połączenie systemów handlu emisjami gazów cieplarnianych Zjednoczonego Królestwa i Unii. Na negocjatora Unii należy wyznaczyć Komisję,