Rozliczanie różnic inwentaryzacyjnych

Obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych rzetelnie, bezbłędnie, sprawnie i na bieżąco nakłada na jednostki ustawa o rachunkowości. W konsekwencji oznacza to, że dane wynikające z ksiąg rachunkowych muszą odzwierciedlać rzeczywiste stany aktywów i pasywów. Jednym z warunków uznania za realne salda aktywów i pasywów wykazanych w księgach rachunkowych jednostki oraz w sprawozdaniach finansowych jest ich zweryfikowanie w drodze inwentaryzacji.

Rzetelnie przeprowadzona inwentaryzacja składników bilansowych daje pewność, że:

• w ewidencji księgowej wykazywane są wszystkie składniki będące w posiadaniu jednostki,
• wszystkie składniki ujęte w ewidencji księgowej znajdują się w jednostce.

W przypadku stwierdzenia, że stan faktyczny składników majątkowych jednostki jest inny niż stan ewidencyjny, mamy do czynienia z różnicami inwentaryzacyjnymi - niedoborami bądź nadwyżkami. Sposób określenia różnic inwentaryzacyjnych zależy od metod ewidencji analitycznej w odniesieniu do inwentaryzowanych składników majątku jednostki.

ZAPAMIĘTAJ!

Różnice inwentaryzacyjne należy rozliczyć w księgach rachunkowych roku, na który przypadał termin inwentaryzacji.

Słowniczek

Różnice inwetaryzacyjne to ujawnione w toku inwentaryzacji różnice, wynikające z porównania stanów rzeczywistych objętych inwentaryzacją, ze stanami ewidencyjnymi wynikającymi z ksiąg rachunkowych. Różnice inwentaryzacyjne można podzielić na: