Artykuł aktualny

na dzień 09.12.2025

Z dn. 16 lutego 2019 r. nastąpiły zmiany w odniesieniu do poświadczeń niektórych dokumentów urzędowych wydawanych w jednym państwie członkowskim UE, które mają być przedstawione w innym państwie członkowskim UE. Zmiany wynikają z wejścia w życie 16 lutego 2019 r. rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1191 z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie promowania swobodnego przepływu obywateli poprzez uproszczenie wymogów dotyczących przedkładania określonych dokumentów urzędowych w Unii Europejskiej i zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 (rozporządzenie 2016/1191), które m.in. znosi obowiązek opatrywania apostille niektórych rodzajów dokumentów. Rozporządzenie dotyczy dokumentów odnoszących się m.in. do: urodzenia, pozostawania osoby przy życiu, zgonu, imienia i nazwiska, małżeństwa (również zdolności do zawarcia małżeństwa oraz stanu cywilnego), rozwodu, separacji lub unieważnienia małżeństwa, pochodzenia dziecka, przysposobienia, miejsca zamieszkania lub miejsca pobytu, obywatelstwa czy braku wpisu w rejestrze karnym.

Procedura potwierdzania polskiego dokumentu do używania go za granicą

Do wykorzystania polskiego dokumentu za granicą konieczne jest poświadczenie dokumentu klauzulą apostille. Nadaje się ją jeśli dokument ma być używany w kraju, który jest stroną Konwencji haskiej z 1961 r.

Apostille to poświadczenie, że dany dokument pochodzi z właściwego urzędu i jest wiarygodny. Dzięki temu można posługiwać się nim za granicą.

Klauzula apostille jest ważna tylko w państwach, które podpisały Konwencję znoszącą wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych sporządzoną w Hadze dnia 5 października 1961 r. Dokument poświadczony apostille nie wymaga żadnych dodatkowych potwierdzeń w Polsce ani za granicą.