Interpretacja indywidualna z dnia 4 stycznia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.737.2022.4.IZ

Czy w przedstawionej sytuacji Spółka postąpiła prawidłowo i miała prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu poniesiony koszt? (część pytania dotycząca podatku CIT)

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przedstawionej sytuacji Spółka postąpiła prawidłowo i miała prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu poniesiony koszt.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 18 grudnia 2022 r. (wpływ tego samego dnia).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W dniu (...) stycznia 2022 r. jednoosobowa Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością dokonała zakupu profesjonalnego sprzętu audio na kwotę faktury (...) zł netto + (...) zł VAT. W tej kwocie zawarta jest także usługa instalacyjna na kwotę (...) zł netto, która nie została jeszcze dokonana przez sprzedawcę. Faktury nie dostarczono i sprzedawca wystawił duplikat faktury z dniem (...) kwietnia 2022 r. Spółka zajmuje się handlem samochodami osobowymi oraz ciężarowymi a jego jedynym nabywcą jest kontrahent włoski, z którym niezbędny jest szybki i przejrzysty kontakt online (także prowadzenie negocjacji) w każdym możliwym czasie z uwagi na odległość i specyfikacje branży w dokonaniu szybkiego zamówienia pojazdów oraz jej dalszej sprzedaży po możliwie najbardziej atrakcyjnych cenach. Spółka nie posiada własnego lokalu, zaś biuro jest wynajmowane na podstawie umowy najmu. Sprzęt audio docelowo zostanie zainstalowany w domu Prezesa Spółki jednoosobowej, który jako jedyny będzie miał dostęp do niego i będzie z niego korzystał po zainstalowaniu. W 2021 r. Spółka osiągnęła dochód netto na poziomie ponad 800.000 zł, dzięki czemu może dokonać zakupu na tak drogi ale zarazem bardzo profesjonalny i niezbędny sprzęt audio. W miesiącu 08/2022 r. dokonano złożenia deklaracji JPK za okres 07/22, w którym odliczoną podatek naliczony od dokonanego zakupu w całości, gdyż według podatnika zakup ten stanowił bezpośredni związek z prowadzoną działalnością oraz był niezbędny do dalszej współpracy z kontrahentem włoskim drogą online. Dodatkowo, Spółka koszt dokonanego i zapłaconego zakupu zaliczyła do kosztów uzyskania przychodu z uwagi na bezpośredni związek z prowadzoną działalnością a sam zakup dokonany został wyłącznie na potrzeby Spółki.

W uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło 18 grudnia 2022 r., wskazali Państwo, że:

Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT.

Spółka wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Spółka wynajmuje lokal biurowy o powierzchni 7 m² . Jest to niewielki lokal, który nie ma dużo miejsca, natomiast jedyny odbiorca firmy jest kontrahentem włoskim, który prowadzi handel o różnych porach czasowych przez co Prezes często prowadzi rozmowy oraz negocjacje z domu (wymóg bycia dostępnym o różnych porach). Zakupiony sprzęt audio pozwala na właśnie taki kontakt bez ograniczeń czasowych.

Sprzęt audio jest wykorzystywany wyłącznie do celów służbowych. Dzięki niemu można odtworzyć muzykę lub film ukazujący ofertę handlową. Pozostałe osoby zamieszkujące (rodzina) ma wgląd do sprzętu wyłącznie wizualnie, ponieważ zabezpieczony jest hasłem, do którego dostęp ma jedynie Prezes Spółki.

Spółka otrzymała wyłącznie duplikat faktury oraz zaewidencjonowała w dokumentacji podatkowej.

Zapłata za zakupiony towar została dokonana na podstawie faktury proformy, zaś oryginał faktury zaginął u sprzedawcy, przez co nie dotarł do Spółki, która wystąpiła o wydanie duplikatu.

Zgodnie z otrzymaną fakturą duplikat data wystawienia oryginału widnieję jako (...) stycznia 2022 r.

Fakturę duplikat wystawiona z datą (...) kwietnia 2022 r., do Spółki także dotarła w tożsamym miesiącu.

Sprzęt audio umożliwia zdalny kontakt szybki i przejrzysty, aby móc zaprezentować oferty, uzgadniać i negocjować nowe warunki oraz wizyjnie zobaczyć prezentowane towary. Prezes używając sprzętu audio prowadzi z klientem rozmowę podczas której pokazuje ofertę widoczną dla obu stron, podczas niej zostaje omówiony zakres ilościowy zamówień (ich kolory), wyposażenie jakie klient wymaga w towarach (producent samochodów jest w stanie to zapewnić poprzez dopłatę) a także prowadzone są negocjacje ceny ostatecznej sprzedaży.

Odbiorcą jest kontrahent nie przebywający na terytorium kraju, spotkania z nim odbywają się bardzo rzadko, transport lotniczy także nie zawsze jest możliwy w każdym czasie więc jest to jedyny sposób na szybki i rzetelny kontakt z jedynym naszym klientem włoskim. Sprzęt ten jest wykorzystywany wyłącznie do celów Spółki i jest bezpośrednio z nią związany. Współpraca z kontrahentem odbywa się praktycznie wyłącznie poprzez kontakt zdalny, którego nabywca wymaga o różnych porach w zależności od aktualnej sytuacji rynkowej w jego kraju i zapotrzebowania towaru. Zakupiony sprzęt przyczynia się zarówno do rozwoju Spółki, jak i pozwala na szybko reakcje umożliwiającą prawie natychmiastowy handel dzięki czemu Firma jest bardziej prestiżowa na rynku i łatwiej zdobywa kontrahentów (producentów) do zakupu towaru na szerszą skalę.

Tożsame pytanie z pkt 9.

Pytanie

Czy w przedstawionej sytuacji Spółka postąpiła prawidłowo i miała prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu poniesiony koszt? (część pytania dotycząca podatku CIT)

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki, miała ona prawo zaliczenia zakupu do kosztów uzyskania przychodu z uwagi na bezpośredni związek z prowadzoną działalnością oraz potrzebą ciągłego kontaktu z jedynym nabywcą, z którym niemożliwy jest kontakt osobisty w każdej sytuacji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm.; dalej: „ustawa CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT:

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwości odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

-   został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

-   jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-   pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-   poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

-   został właściwie udokumentowany,

-   nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W większości przypadków związek kosztu z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a.  „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

b.  „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

c.  „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Związek ten może być bezpośredni lub pośredni. Koszty pośrednio związane z osiąganymi przychodami są to takie koszty, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. Nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być on widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny. Zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Obowiązkiem podatnika jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu. Drugi z elementów zawarty w art. 15 ust. 1 omawianej ustawy stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów (…).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika m.in., że (…) Spółka zajmuje się handlem samochodami osobowymi oraz ciężarowymi a jego jedynym nabywcą jest kontrahent włoski, z którym niezbędny jest szybki i przejrzysty kontakt online (także prowadzenie negocjacji) w każdym możliwym czasie z uwagi na odległość i specyfikacje branży w dokonaniu szybkiego zamówienia pojazdów oraz jej dalszej sprzedaży po możliwie najbardziej atrakcyjnych cenach. Spółka nie posiada własnego lokalu, zaś biuro jest wynajmowane na podstawie umowy najmu. Sprzęt audio docelowo zostanie zainstalowany w domu Prezesa Spółki jednoosobowej, który jako jedyny będzie miał dostęp do niego i będzie z niego korzystał po zainstalowaniu (…).

Na tle powyższego stanu faktycznego kwestią wymagającą rozpatrzenia jest ustalenie, czy Spółka postąpiła prawidłowo i miała prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu poniesiony koszt w postaci zakupu profesjonalnego sprzętu audio.

Wobec powyższego, należy przede wszystkim ocenić poniesiony przez Państwa wydatek pod kątem powołanego wcześniej art. 15 ust. 1 ustawy CIT oraz rozważyć, czy ponoszone koszty w analizowanej sprawie realizują cele wskazane w normie art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

Zgodnie z przytoczoną treścią tego artykułu, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Zatem, warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych jest wykazanie jego związku ze spodziewanymi przychodami, jakkolwiek przychody te nie muszą zostać realizowane, ewentualnie, że celem poniesienia kosztów jest zachowanie lub zabezpieczenie źródeł przychodów.

Tak więc jedynie taki wydatek, który spełnia wymienione warunki może być uznany za koszt uzyskania przychodu oraz uczestniczyć w obliczeniu dochodu do opodatkowania (art. 7 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy).

Konieczność uchwycenia „celowościowego” („koszty poniesione w celu”) związku pomiędzy wydatkiem a uzyskaniem przychodu lub zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów, wymaga oceny przesłanek jakimi kierował się podatnik oraz uwarunkowań determinujących poniesienie wydatku, z których powinna wynikać racjonalność i gospodarcze uzasadnienie określonego działania podatnika.

Należy mieć na uwadze, że celowość kosztu oznacza jego nakierowanie na osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Przy czym za celowe można uznać jedynie takie wydatki, które oceniane przez pryzmat całokształtu okoliczności faktycznych pozwalają na przyjęcie, że zamiarem Wnioskodawcy w momencie poniesienia wydatku było właśnie albo osiągniecie przychodu albo ewentualnie jego zachowanie, czy też zabezpieczenie. Badanie całokształtu okoliczności faktycznych ma w sprawie kluczowe znaczenie, albowiem kategoria „kosztu podatkowego” nie ma charakteru czysto obiektywnego, rozumianego w sposób formalistyczny, lecz zakłada istnienie elementów subiektywnych zależnych od oceny tych okoliczności. Skoro bowiem ustawodawca zakłada, że wydatek musi być celowy, to tym samym konieczne jest przeprowadzenie analizy owej celowości, która możliwa jest jedynie w oparciu o fakty przedstawione przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego. W niniejszej sprawie, kluczowe znaczenie, ma właśnie prawidłowe zbadanie okoliczności faktycznych przez pryzmat zamiaru podatnika w poniesieniu wydatku.

W konsekwencji, możliwość zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma przede wszystkim skłaniać podatników do podejmowania racjonalnych decyzji gospodarczych, w tym znaczeniu, że przysparzać one będą konkretnych przychodów podatkowych, lub też zachowają źródło przychodów w niezmienionym stanie albo zabezpieczą to źródło przed uszczupleniem czy też zmniejszeniem.

Wskazać należy, że koszty poniesione na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej to wydatki związane z samym funkcjonowaniem podmiotu jako całości. Do kosztów podatkowych można zaliczyć te koszty zachowania i zabezpieczenia przychodów, które są wynikiem gospodarczych potrzeb źródła przychodów, związanych z jego eksploatacją w sferze materialnej i organizacyjnej, tak aby utrzymać ciągłość tego źródła przychodu w znaczeniu zapewnienia podatnikowi możności osiągania z niego trwale zysków.

A zatem, koszty ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, to koszty ponoszone w celu utrzymania w sprawności źródła przychodów, jego uchowania i uchronienia tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości. To także koszty ponoszone w celu podtrzymania istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięć, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność.

Przed przystąpieniem do oceny, czy analizowany wydatek można powiązać z uzyskaniem przychodów, zachowaniem czy zabezpieczeniem źródła przychodów, należy wskazać na kwestię ogólną, a dotyczącą samej interpretacji normy z art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Podkreślić należy, że niedopuszczalne jest przeprowadzenie takiej wykładni powyższej normy, która racjonalność działań podatnika utożsamia z celowością wydatku. Pojęcia racjonalności poniesienia wydatku oraz jego celowości nie nakładają się na siebie, w tym znaczeniu, że nie są one równoważne. Pomiędzy tymi kategoriami nie istnieje tożsamość znaczeń. Pojęcia racjonalności oraz celowości rozumiane przez pryzmat art. 15 ust. 1 ustawy wzajemnie się uzupełniają w tym sensie, że trudno jest mówić o celowości wydatku, bez wcześniejszego wykazania racjonalności. Relacja odwrotna, jak się jednak wydaje w świetle wykładni literalnej art. 15 ust. 1 ustawy nie zachodzi. Oznacza to, że wykazanie, iż mamy do czynienia z racjonalnym postępowaniem podatnika, samo w sobie nie determinuje uznania wydatku za celowy pod kątem osiągnięcia przychodu, zachowania czy zabezpieczenia źródła przychodów. Racjonalność postępowania podatnika jest bowiem jednym z elementów oceny celowości wydatku, pomocna przy wykładni zwrotu normatywnego „w celu”. Powyższe oznacza, że ustawodawca konstruując normę z art. 15 ust. 1 ustawy CIT nie wskazał, że wystarczającym dla podatkowej kwalifikacji kosztów uzyskania przychodów jest racjonalność prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Gdyby bowiem intencją ustawodawcy było położenie nacisku na ową racjonalność, norma art. 15 ust. 1 omawianej ustawy przybrałaby z pewnością inne brzmienie, sprowadzające się do formuły, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Brzmienie ustawy w obecnym kształcie nie pozwala jednak na takie przełożenie, zakładając, że każdy wydatek musi być celowy, a zatem winien on wpływać na zachowanie, czy też zabezpieczenie źródła przychodów (również jego osiągnięcie).

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, nie można zgodzić się z argumentacją Wnioskodawcy, że miał on prawo zaliczenia wydatku na zakupu sprzętu audio do kosztów uzyskania przychodu z uwagi na bezpośredni związek z prowadzoną działalnością oraz potrzebą ciągłego kontaktu z jedynym nabywcą, z którym niemożliwy jest kontakt osobisty w każdej sytuacji.

W przedmiotowej sprawie, zdaniem tut. Organu, nie zostanie wypełniona żadna z powyższych przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy CIT. W tym miejscu należy wyraźnie oddzielić cel ekonomiczny poniesienia kosztu od poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodów podatkowych (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła). Należy podkreślić, że podatkowa kategoria kosztów ponoszonych przez podatnika, na określenie której prawo podatkowe utworzyło własny termin: „koszty uzyskania przychodów”, jest odrębną kategorią kosztów, której nie należy wprost wiązać z kategorią kosztów w prawie rachunkowym i nauce ekonomii. Z punktu widzenia prawa rachunkowego (bilansowego) oceniany jest bowiem związek kosztu z prowadzoną działalnością gospodarczą i funkcjonowaniem podmiotu, natomiast z punktu widzenia prawa podatkowego ocenie podlega związek poniesionego wydatku (uznawanego za koszt) z efektem działalności podatnika mierzonym wielkością przychodu, który w określonych konkretnie okolicznościach potencjalnie może być osiągnięty.

W niniejszej sprawie, cel wskazany przez ustawodawcę jako osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów poprzez konieczność poniesienia przez Wnioskodawcę wydatku tytułem zakupu profesjonalnego sprzętu audio, w ocenie tut. Organu, nie zostanie osiągnięty.

Należy przy tym wyraźnie podkreślić, że tut. Organ nie kwestionuje przy tym sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez przedsiębiorcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, dokonuje natomiast oceny celowości wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 ustawy CIT, tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku z dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła).

W tym miejscu należy przywołać przepis art. 157 § 1 pkt 1 ustawy z 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t. j. Dz. U. z 2022, poz. 1467 ze zm.), zgodnie z którym:

Z powyższego wynika, że Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wskazuje swoją siedzibę w umowie spółki. Jest to jej obligatoryjny element. Oznaczenie adresu spółki (w ramach siedziby spółki) będzie decydujące ze względu na działalność operacyjną danej spółki, adres ten najczęściej będzie miejscem przechowywania dokumentacji rachunkowej, przechowywania innych dokumentów spółki oraz gromadzenia towarów niezbędnych do wykonywania czynności gospodarczych.

Zasady prowadzenia działalności opodatkowanej wskazują, że jeżeli spółka prawa handlowego ma siedzibę, zatem niewątpliwie w tym miejscu powinna wykonywać czynności gospodarcze i to miejsce zaopatrywać w sprzęt potrzebny do wykonywania działalności gospodarczej.

Zatem, nie do przyjęcia pozostaje argumentacja Wnioskodawcy, że Spółka wynajmuje lokal biurowy o powierzchni 7 m² . Jest to niewielki lokal, który nie ma dużo miejsca, natomiast jedyny odbiorca firmy jest kontrahentem włoskim, który prowadzi handel o różnych porach czasowych przez co Prezes często prowadzi rozmowy oraz negocjacje z domu (wymóg bycia dostępnym o różnych porach). Zakupiony sprzęt audio pozwala na właśnie taki kontakt bez ograniczeń czasowych.

Organ zauważa, że nie wydaję się by powierzchnia lokalu biurowego była aż tak mała aby zakupiony sprzęt audio nie znalazł w niej swojego miejsca. Zatem, okoliczność instalowania sprzętu audio w domu prywatnym prezesa Spółki, a nie w lokalu przeznaczonym na biuro Spółki, który jest w tym celu specjalnie wynajmowany, pozostaje dla Organu niezrozumiała.

Możliwość odtworzenia na ww. sprzęcie muzyki lub filmu nie rozwiewa wątpliwości, że zakupiony sprzęt może być używany również w celach prywatnych. Zabezpieczenie go hasłem, do którego dostęp ma jedynie prezes Spółki może i potwierdza brak wykorzystania sprzętu audio przez osoby zamieszkujące z prezesem (rodzina), lecz okoliczność ta nie przesądza ostatecznie o tym, że sprzęt nie może być również wykorzystywany w celach prywatnych jak oglądanie filmów, słuchanie muzyki samodzielnie lub wraz z domownikami.

Odnosząc się z kolei do konieczności nieograniczonego kontaktu z klientem, wskazać można telefon komórkowy (lub stacjonarny), komputer/laptop oraz znajdujące się w nich komunikatory, specjalnie dedykowane w celach komunikacji, jako formę kontaktu z klientem (krajowym lub zagranicznym) o każdej porze dnia.

Fakt prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, zajmującej się handlem samochodami osobowymi oraz ciężarowymi nie upoważnia do zaliczania wydatku związanego z zakupem profesjonalnego sprzętu audio do kosztów podatkowych Spółki, w sytuacji zainstalowania go w prywatnym domu prezesa Spółki.

Mając powyższe na uwadze nie można podzielić Państwa stanowiska, że Spółka miała prawo zaliczenia zakupu sprzętu audio do kosztów uzyskania przychodu, które zdaniem Organu jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

-    Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

-    Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

-    Końcowo nadmienia się, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest ocena Państwa stanowiska wyłącznie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (część pytania dotycząca podatku CIT). Natomiast, w zakresie podatku od towarów i usług (pierwsza część pytania) zostanie/zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP:/KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).