Interpretacja indywidualna z dnia 6 czerwca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.213.2019.13.GG

Obowiązki płatnika w zakresie sfinansowania posiłków profilaktycznych pracownikom.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 25 marca 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 26 listopada 2019 r., sygn. akt I SA/Gl 1116/19 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 lutego 2023 r., sygn. akt II FSK 1686/20

2)i stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu Państwa wniosek z 25 marca 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przekazaniem pracownikom bonów żywieniowych.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 24 kwietnia 2019 r. (data wpływu 29 kwietnia 2019 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, który w ramach stałego podwykonawstwa realizuje prace dla przedsiębiorstwa z branży górniczej (wydobywanie węgla kamiennego).

W związku z tym pracownicy Wnioskodawcy świadczą pracę w warunkach szczególnie uciążliwych zarówno pod ziemią jak i na powierzchni.

Wnioskodawca na mocy art. 232 Kodeksu pracy, jako pracodawca zobowiązany jest do zapewnienia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, posiłków profilaktycznych oraz napojów zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie posiłków profilaktycznych oraz napojów (dalej: „Rozporządzenie”). Zgodnie z § 2 ust. 2 Rozporządzenia, jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy:

1) korzystanie z takich posiłków w punktach gastronomicznych lub

2) przyrządzanie posiłków przez pracownika we własnym zakresie z otrzymanych produktów.

Przepisy Rozporządzenia tym samym dopuszczają dwie alternatywne formy wykonania obowiązku zapewnienia posiłków profilaktycznych, jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydania takich posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych. Powyższa regulacja ma zastosowanie w szczególności, gdy pracownicy wykonują pracę w terenie lub jak w przypadku Wnioskodawcy – pod ziemią w przedsiębiorstwie zamawiającego. Z analizowanych uregulowań wynika zatem, że obowiązek „zapewnienia” posiłków profilaktycznych pracownikom świadczących pracę w warunkach szczególnie uciążliwych, może być wykonany nie tylko przez wydanie takiego posiłku przez pracodawcę, ale także w wymienionych wyżej formach alternatywnych. Wnioskodawca korzystając z możliwości realizacji obowiązku „zapewnienia” posiłków profilaktycznych umożliwia pracownikom przyrządzanie posiłków we własnym zakresie z produktów spożywczych i w tym celu wydaje uprawnionym pracownikom, co miesiąc papierowe dowody uprawniające pracownika do otrzymania na ich podstawie posiłków profilaktycznych (posiłków lub artykułów spożywczych) oraz napojów bezalkoholowych tzw. „bony żywieniowe”. Przekazane pracownikom bony żywieniowe umożliwiają pracownikom nabycie gotowych posiłków lub artykułów spożywczych umożliwiających przygotowanie przez pracownika samodzielnie posiłku, a także napojów bezalkoholowych. Bony są dostarczane Wnioskodawcy w formie papierowych bonów żywieniowych przez podmiot zewnętrzny. Bony żywieniowe mogą być realizowane przez pracownika w wybranych sklepach spożywczych. Bony żywieniowe nie uprawniają pracownika do uzyskania na ich podstawie artykułów przemysłowych ani innych artykułów niemających żadnego związku z ciążącym na Wnioskodawcy obowiązkiem wynikającym z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Bony żywieniowe są wydawane uprawnionym pracownikom w związku z ciążącym na Wnioskodawcy obowiązkiem wynikającym z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy zapewnienia uprawnionym pracownikom profilaktycznych posiłków i napojów, poprzez zapewnienie artykułów spożywczych, z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne. Bony żywieniowe uprawniają pracownika do uzyskania od pracodawcy świadczenia w naturze, tzn. bony żywieniowe służą do zapewnienia artykułów spożywczych, z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne.

W ocenie Wnioskodawcy, takie postępowanie jest dopuszczalne i nie narusza § 8 Rozporządzenia, który stanowi, że pracownikom nie przysługuje ekwiwalent pieniężny za posiłki i napoje. Wnioskodawca bowiem nie wypłaca pracownikom ekwiwalentu pieniężnego, a jedynie wydaje znaki legitymacyjne na okaziciela uprawniające wyłącznie do nabycia przez pracowników artykułów spożywczych, z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne. Można wskazać przypadki, w których Ustawodawca dopuszcza wyjątkowo wypłatę ekwiwalentu pieniężnego zamiast realnego wykonania zobowiązania, np. art. 237 § 4 Kodeksu pracy, przewidującego wypłatę ekwiwalentu w miejsce wykonania zobowiązania dostarczenia pracownikowi odzieży i obuwia roboczego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że nie posiada Regulaminu przyznawania bonów żywieniowych w oparciu, o które są one wydawane. Wnioskodawca nie jest w stanie zweryfikować jakie produkty są nabywane przez pracowników na podstawie bonów żywieniowych. Jednakże Wnioskodawca posiada umowę z podmiotem zewnętrznym na dostawę bonów, z której postanowień wynika, że za bony żywieniowe można nabyć wyłącznie artykuły spożywcze. Wyłącznym celem nabywania produktów spożywczych jest realizacji postanowień rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. nr 60, poz. 279), zarówno co do funkcji i celowości tego rozporządzenia. Wnioskodawca nie posiada wiedzy, czy nabywane produkty spożywcze spełniają warunki określone w § 2 ust. 1 ww. Rozporządzenia, tj. czy posiadają odpowiednią ilość węglowodanów, tłuszczów, białek oraz wartość kaloryczną około 1 000 kcal.

Pytanie:

Czy przekazywane pracownikom, celem wywiązania się przez Wnioskodawcę z obowiązku zapewnienia posiłków profilaktycznych oraz napojów, bony żywieniowe są traktowane, jako inne dowody uprawniające do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych określone art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym wartość finansowanych przez Wnioskodawcę ze środków obrotowych bonów żywieniowych, będzie stanowić przychód pracownika zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczania, pobierania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Państwa stanowisko

Zdaniem Wnioskodawcy (po uzupełnieniu), przekazywane pracownikom, celem wywiązania się przez Niego z obowiązku zapewnienia posiłków profilaktycznych oraz napojów, bony żywieniowe powinny być traktowane jako inne dowody uprawniające do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych określone w art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.),

a tym samym wartość finansowanych przez Niego bonów żywieniowych będzie stanowić przychód pracownika zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych i nie będzie On zobowiązany do obliczania, pobierania oraz wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, który w ramach stałego podwykonawstwa realizuje prace dla przedsiębiorstwa z branży górniczej (wydobywanie węgla kamiennego). W związku z tym Jego pracownicy świadczą pracę w warunkach szczególnie uciążliwych zarówno pod ziemią jak i na powierzchni. U Niego nie działa organizacja związkowa.U Niego nie obowiązuje dokument, który regulowałby zasady wydawania posiłków profilaktycznych i napojów i zasady realizacji tego obowiązku w sytuacji gdy nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przesz pracownika pracy lub ze względów.

Jest On na mocy art. 232 Kodeksu pracy, jako pracodawca zobowiązany jest do zapewnienia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, posiłków profilaktycznych oraz napojów zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie posiłków profilaktycznych oraz napojów (dalej: „Rozporządzenie”).

Zgodnie z § 2 ust. 2 Rozporządzenia, jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy: 1) korzystanie z takich posiłków w punktach gastronomicznych lub 2) przyrządzanie posiłków przez pracownika we własnym zakresie z otrzymanych produktów.

Zatem, przepisy Rozporządzenia dopuszczają dwie alternatywne formy wykonania obowiązku zapewnienia posiłków profilaktycznych, jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydania takich posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych (§ 2 ust. 2). W szczególności powyższa regulacja ma zastosowanie, gdy pracownicy wykonują pracę w terenie lub jak w Jego przypadku– pod ziemią w przedsiębiorstwie wykonawcy.

Z analizowanych uregulowań wynika zatem, że obowiązek „zapewnienia” posiłków profilaktycznych może być wykonany nie tylko przez wydanie takiego posiłku przez pracodawcę, ale także w wymienionych wyżej formach alternatywnych. Ze względów organizacyjnych nie dysponuje On odpowiednim zapleczem i nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków profilaktycznych oraz napojów we własnym zakresie. Korzystając z możliwości realizacji obowiązku „zapewnienia” posiłków profilaktycznych umożliwia On pracownikom przyrządzanie posiłków we własnym zakresie z produktów spożywczych i w tym celu wydaje uprawnionym pracownikom, co miesiąc papierowe dowody uprawniające pracownika do otrzymania na ich podstawie posiłków profilaktycznych (posiłków lub artykułów spożywczych) oraz napojów bezalkoholowych – „bony żywieniowe”. Przekazane pracownikom bony żywieniowe umożliwiają pracownikom nabycie gotowych posiłków lub artykułów spożywczych umożliwiających przygotowanie przez pracownika samodzielnie posiłku, a także napojów bezalkoholowych. Bony są dostarczane Wnioskodawcy w formie papierowych bonów żywieniowych przez podmiot zewnętrzny. Bony żywieniowe są realizowane przez pracownika w wybranych sklepach spożywczych. Bony żywieniowe nie uprawniają pracownika do uzyskania na ich podstawie artykułów przemysłowych ani innych artykułów niemających żadnego związku z ciążącym na Nim obowiązkiem wynikającym z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Biorąc pod uwagę powyższe, Jego zdaniem wskazać należy, że co miesiąc realizuje On obowiązek wynikający z rozporządzenia poprzez: wydawanie co miesiąc papierowych bonów żywieniowych.

Bony żywieniowe są wydawane uprawnionym pracownikom w związku z ciążącym na Nim obowiązkiem wynikającym z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy zapewnienia uprawnionym pracownikom profilaktycznych posiłków i napojów, poprzez zapewnienie artykułów spożywczych, z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne. Bony żywieniowe uprawniają pracownika do uzyskania od pracodawcy świadczenia w naturze, tzn. bony żywieniowe służą do zapewnienia artykułów spożywczych z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne.

Bony żywieniowe uprawniają pracownika do uzyskania od pracodawcy świadczenia w naturze, tzn. bony żywieniowe służą do zapewnienia artykułów spożywczych, z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne.

W ocenie Wnioskodawcy, takie postępowanie jest dopuszczalne i nie narusza § 8 Rozporządzenia, który stanowi, że pracownikom nie przysługuje ekwiwalent pieniężny za posiłki i napoje. Wnioskodawca bowiem nie wypłaca pracownikom ekwiwalentu pieniężnego, a jedynie wydaje znaki legitymacyjne na okaziciela uprawniające wyłącznie do nabycia przez pracowników artykułów spożywczych, z których pracownik będzie mógł przyrządzić sobie samodzielnie posiłki profilaktyczne. Można wskazać przypadki, w których Ustawodawca dopuszcza wyjątkowo wypłatę ekwiwalentu pieniężnego zamiast realnego wykonania zobowiązania, np. art. 237 § 4 Kodeksu pracy, przewidującego wypłatę ekwiwalentu w miejsce wykonania zobowiązania dostarczenia pracownikowi odzieży i obuwia roboczego.

Wnioskodawca, mimo ciążącego na Nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie mając możliwości wydawania pracownikom posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych wydaje pracownikom bony żywieniowe uprawniające do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych w celu wywiązania się przez Niego z ciążącego na Nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, i nie będą uprawniały do uzyskania artykułów przemysłowych ani innych artykułów niemających związku z ciążącym na Nim obowiązkiem wynikającym z tych przepisów, to wartość finansowanych przez Niego bonów żywieniowych będzie stanowiła dla pracownika przychód ze stosunku pracy jednakże zwolniony od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, taki sposób finansowania pracownikom posiłków (w formie bonów żywieniowych na produkty spożywcze) korzystać będzie ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym na Nim nie będą ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego. W myśl tego przepisu wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika od pracodawcy bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych, w przypadku gdy pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych.

Nie ma On bowiem możliwości dostarczenia pracownikom wykonującym pracę w warunkach szczególnych gotowych posiłków zgodnych z normami określonymi dla celów profilaktycznych. Jedyną możliwością wykonania przepisu nakładającego na pracodawcę obowiązek dostarczenia pracownikom posiłków profilaktycznych jest przekazanie im bonów żywieniowych uprawniających do zakupu posiłku oraz wybranych artykułów spożywczych.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy podkreślić, że z literalnego brzmienia przepisu art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w żaden sposób nie wynika, aby realizacja bonu musiała następować jedynie w punktach gastronomicznych lub restauracjach. Przepis nie wskazuje również w jakiej porze dnia bon ma zostać zrealizowany. Skoro ustawodawca nie wprowadził wyraźnego ograniczenia co do miejsca i czasu realizacji bonów żywieniowych należy uznać, że nie ma to prawnego znaczenia.

Dodatkowo zakres realizacji bonów żywieniowych zostanie zawężony do wybranych artykułów spożywczych więc można z dużą dozą prawdopodobieństwa założyć, że pracownicy zakupią produkty niezbędne do właściwego przygotowania posiłków profilaktycznych.

Biorąc pod uwagę powyższe, na Nim, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczania, pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wydawanych bonów żywieniowych na podstawie art. 31 ww. ustawy.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 31 maja 2021 r. wydałem interpretację indywidualną nr 0113-KDIPT2-3.4011.213.2021.2.GG , w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 7 czerwca 2021 r.

Skarga na interpretację indywidualną

3 lipca 2019 r. wnieśli Państwo, reprezentowani przez pełnomocnika – radcę prawnego Panią ..., skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach (nadaną za pośrednictwem.... 5 lipca 2019 r.). Skarga wpłynęła do mnie 9 lipca 2019 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 26 listopada 2019 r., sygn. akt I SA/Gl 1116/19.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 7 lutego 2023 r., sygn. akt II FSK 1686/20 (otrzymanym 3 marca 2023 r.) oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 7 lutego 2023 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

·uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

·ponownie rozpatruję wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który przedstawili Państwo we wniosku i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą Państwo zastosować się do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … .  Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.