Interpretacja

TEMATY:

Interpretacja indywidualna z dnia 5 lipca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.224.2023.2.PC

1) Czy Spółka powinna zaliczyć wydatki poniesione na nabycie i wyburzenie Budynków do wartości początkowej Nowego budynku i tym samym zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości środka trwałego? 2) Czy wydatki poniesione przez Spółkę na realizację nowej Inwestycji w zakresie wytworzenia Nowego budynku tj. koszt nabycia Budynków istniejących i podlegających wyburzeniu, koszty ich wyburzenia, a także budowy Nowego budynku, będą kosztami kwalifikowanymi inwestycji, o których mowa w § 8 ust. 1 Rozporządzenia, a tym samym będą zwiększać wielkość pomocy publicznej w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych przysługującego Spółce na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a u.p.d.o.p.?

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 kwietnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

- Spółka powinna zaliczyć wydatki poniesione na nabycie i wyburzenie Budynków do wartości początkowej Nowego budynku i tym samym zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości środka trwałego;

- wydatki poniesione przez Spółkę na realizację nowej Inwestycji w zakresie wytworzenia Nowego budynku tj. koszt nabycia Budynków istniejących i podlegających wyburzeniu, koszty ich wyburzenia, a także budowy Nowego budynku, będą kosztami kwalifikowanymi inwestycji, o których mowa w § 8 ust. 1 Rozporządzenia, a tym samym będą zwiększać wielkość pomocy publicznej w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych przysługującego Spółce na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a u.p.d.o.p.

Wniosek został uzupełniony pismem z 26 czerwca 2023 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

T. sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką kapitałową prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie produkcji wysięgników teleskopowych oraz konstrukcji kratownicowych do dźwigów samojezdznych i stałych, kierowanych głównie do krajów Unii Europejskiej. Spółka produkuje wyroby ze stali różnego rodzaju.

Wnioskodawca posiada siedzibę w Polsce i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium RP w rozumieniu art. 3 ust. 1 u.p.d.o.p.

W związku z rozwojem Spółki przejawiającym się m.in. zwiększonym zapotrzebowaniem na produkty Spółki oraz możliwością dalszej ekspansji na rynkach krajowych i zagranicznych, Spółka zdecydowała się na realizację przedsięwzięcia gospodarczego ukierunkowanego m.in. na zwiększenie zdolności produkcyjnych istniejącego przedsiębiorstwa (dalej: „Inwestycja”).

Inwestycja polegać ma:

1. w pierwszej kolejności na: nabyciu nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej budynkami (na moment złożenia niniejszego wniosku Spółka dokonała już nabycia nieruchomości gruntowej - przy czym cena zapłacona przez Spółkę za nieruchomość gruntową została przez nią podzielona na podstawie opinii rzeczoznawcy majątkowego na część dotyczącą gruntu i część odpowiadającą wartości posadowionych na nim budynków);

2. w dalszej kolejności na: dokonaniu wyburzeń niektórych spośród budynków posadowionych na nabytej nieruchomości gruntowej (częściowej niwelacji terenu) i wybudowaniu nowego, dedykowanego działalności Spółki budynku.

Wnioskodawca wskazuje, że decyzję o wyburzeniu części budynków posadowionych na nabytej przez Spółkę nieruchomości podjęto dlatego, że nie jest możliwe ich wykorzystanie do działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę. Intencją Spółki było bowiem przede wszystkim nabycie odpowiedniego gruntu, na którym może zostać zrealizowana planowana Inwestycja. W związku z faktem, iż Spółka nie była w stanie nabyć odpowiadającego jej wymaganiom gruntu bez posadowionych na nim budynków, zdecydowała się na nabycie gruntu wraz z posadowionymi na nim budynkami, pomimo, iż już na moment jego nabycia planowane było wyburzenie części z tych budynków (w zakresie w jakim kolidowały one z planami Spółki w zakresie zagospodarowania gruntu).

Wnioskodawca ponadto wskazuje, iż:

a. nowo wybudowany budynek swoją powierzchnią zachodzić będzie na części gruntów, na których wcześniej posadowione były zburzone budynki (dalej: „Budynki”);

b. Budynki przeznaczone do wyburzenia zostały zaklasyfikowane jako środki trwałe w budowie w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2023 r. poz. 120 ze zm.; dalej: „Ustawa o Rachunkowości”). Jednocześnie, dla celów podatkowych Wnioskodawca nie rozpoznał ich jako środki trwałe w rozumieniu art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. i w konsekwencji nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od ich wartości;

c. Spółka w ramach realizowanej Inwestycji będzie ponosić wydatki na wytworzenie Nowego budynku, które będą obejmowały przede wszystkim wydatki związane z: nabyciem istniejących Budynków, ich wyburzeniem, a także robotami budowlanymi mającymi na celu wybudowanie Nowego budynku. Spółka zakwalifikuje nowo powstały budynek jako środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. (dalej: „Nowy budynek”) i będzie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od jego wartości początkowej;

d. Spółka dokonała nabycia nieruchomości gruntowej, na której posadowione są Budynki podlegające wyburzeniu, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.p.

e. Spółka ponadto wskazuje, że prowadzi działalność na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej, będącej specjalną strefą ekonomiczną w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. 2023 poz.91; dalej: „ustawa o SSE”). W celu skorzystania z korzyści podatkowych na realizację niniejszej Inwestycji Spółka uzyskała decyzję o wsparciu (dalej: „DOW”) w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy o wspieraniu nowych inwestycji (Dz.U. 2023 poz. 74, dalej: „ustawa o WNI”).

Jednocześnie, Spółka dla celów bilansowych (w oparciu o przepisy Ustawy o Rachunkowości), będzie klasyfikować wydatki ponoszone na wytworzenie Nowego budynku, które będą obejmowały przede wszystkim wydatki związane z: nabyciem istniejących Budynków, ich wyburzeniem, a także robotami budowlanymi mającymi na celu wybudowanie Nowego budynku jako zwiększające wartość początkową środka trwałego w postaci nowego budynku, który będzie podlegał amortyzacji.

W piśmie z 26 czerwca 2023 r., Spółka dodatkowo wskazała, że:

- Wnioskodawca informuje, że decyzja o wsparciu uzyskana przez Spółkę, o której mowa we Wniosku, została wydana w dniu 23 grudnia 2021 roku.

- Wnioskodawca informuje, że nabycie nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej budynkami, o której mowa we Wniosku, nastąpiło w dniu 27 kwietnia 2022 r. [akt notarialny sporządzony przez notariusza (…) w siedzibie prowadzonej przez niego Kancelarii Notarialnej w (…); Repertorium A numer (…)].

Pytania:

2) Czy wydatki poniesione przez Spółkę na realizację nowej Inwestycji w zakresie wytworzenia Nowego budynku tj. koszt nabycia Budynków istniejących i podlegających wyburzeniu, koszty ich wyburzenia, a także budowy Nowego budynku, będą kosztami kwalifikowanymi inwestycji, o których mowa w § 8 ust. 1 Rozporządzenia, a tym samym będą zwiększać wielkość pomocy publicznej w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych przysługującego Spółce na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a u.p.d.o.p.?

Państwa stanowisko w sprawie

Stanowisko wnioskodawcy:

1. W opinii Wnioskodawcy, Spółka może zaliczyć wydatki poniesione na nabycie i wyburzenie Budynków do wartości początkowej Nowego budynku i zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego.

2. Wydatki poniesione przez Spółkę na realizację nowej Inwestycji w zakresie wytworzenia Nowego budynku tj. koszt nabycia Budynków istniejących i podlegających wyburzeniu, koszty ich wyburzenia, a także budowy Nowego budynku będą stanowić koszty kwalifikowane inwestycji, o których mowa w § 8 ust. 1 Rozporządzenia, a tym samym będą zwiększać limit pomocy publicznej w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a u.p.d.o.p. przysługującego Spółce.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Tak sformułowana definicja kosztów uzyskania przychodu umożliwia podatnikowi odliczanie dla celów podatkowych wszelkich kosztów (z wyłączeniem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.), pod warunkiem, że wykaże on ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

W orzecznictwie (tak np. wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2020 r. sygn. akt II FSK 2027/18, wyrok NSA z dnia 23 listopada 2021 r. sygn. akt II FSK 507/19) wskazuje się, że z art. 15 u.p.d.o.p. można wyinterpretować następujące przesłanki do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu tego przepisu:

1. wydatek winien zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

2. wydatek jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

3. wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

4. wydatek poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

5. wydatek został właściwie udokumentowany;

6. wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przez podatnika przychodami.

Artykuł 15 u.p.d.o.p. obejmuje swoją treścią nie tylko ogólną definicję kosztów uzyskania przychodu, ale również wyliczenie przykładowych wydatków mogących zostać uznanymi za koszty uzyskania przychodu i tak, w myśl art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a – 16m u.p.d.o.p.

Zgodnie natomiast z art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W tym kontekście warto również wskazać przepisy art. 16f ust. 1 u.p.d.o.p., zgodnie z którymi odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych.

Definicję wartości początkowej środków trwałych zawiera art. 16g ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., zgodnie z którym za wartość początkową środków trwałych uważa się w razie wytworzenia ich we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Przy czym jak stanowi art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p. przez koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Jak wynika z powyższej definicji „kosztu wytworzenia”, katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego, powiększających jego wartość początkową został skonstruowany w sposób otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również inne, niewymienione w wprost w jego treści koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku. Decydujące znaczenie dla zaliczenia danego wydatku jako stanowiącego koszt wytworzenia środka trwałego ma możliwość jego powiązania z konkretnym przedsięwzięciem – wytworzeniem środka trwałego. Warto przy tym wskazać, że wydatek związany z wytworzeniem środka trwałego może być poniesiony także na bardzo wczesnym stadium procesu inwestycyjnego, jeszcze przed rozpoczęciem prac budowlanych (co ma szczególne znaczenie m.in. w kontekście kosztów inwestycyjnych w postaci zakupu budynku). Kluczowym dla możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztu wytworzenia środka trwałego jest bowiem fakt możliwości powiązania danego wydatku z konkretnym środkiem trwałym.

Nie ulega wątpliwości, że koszty poniesione przed rozpoczęciem prac budowlanych związanych z inwestycją również mogą stanowić koszt wytworzenia inwestycji. Jest bowiem oczywiste, że koszty te są ściśle związane z realizowaną inwestycją i bez niej nigdy nie zostałyby poniesione czego przykładem są wydatki związane z nabyciem budynków przeznaczonych do wyburzenia.

Tożsamą interpretację odnaleźć można w wyroku NSA z 6 września 2012 r., II FSK 168/11, w którym Sąd stwierdził iż: „Wynikające z art. 15 ust. 6 oraz art. 16a-16 m i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych powiązanie odpisów amortyzacyjnych z procesem zużywania środków trwałych w trakcie ich wykorzystywania do działalności podlegającej opodatkowaniu oznacza, że użyty w przepisie art. 16g ust. 4 ustawy zwrot »koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych« odnosi się do kosztów ponoszonych w wyniku podjęcia procesu wytwarzania środka trwałego. Wydatkami takimi są koszty, do których poniesienia by nie doszło, gdyby podatnik nie podjął inwestycji budowlanej. Są to wydatki bezpośrednio dotyczące inwestycji, takie jak: koszty organizacji przetargów, badań i pomiarów geologicznych czy geodezyjnych, uzyskania pozwoleń budowlanych czy środowiskowych oraz przygotowania miejsca budowy poprzez rozbiórkę zbędnych budynków”. W dalszym fragmencie uzasadnienia, sąd nie pozostawia wątpliwości wskazując, że: „jeżeli wydatki dotyczą kosztów likwidacji, to jest wyburzenia istniejących środków trwałych w zakresie obejmującym przygotowanie pod nową inwestycję, to ponoszone koszty są bezpośrednio związane z procesem inwestycyjnym mającym na celu wytworzenie nowego środka trwałego, będą bowiem poniesione w następstwie decyzji o realizacji inwestycji, służyć będą realizacji danej inwestycji. Wydatki te bezpośrednio wpływają na koszt realizowanego środka trwałego. Z tej przyczyny winny stanowić element kosztu wytworzenia i przyczyniać się do powiększenia wartości początkowej nowo wytwarzanego środka trwałego. Podstawowym warunkiem koniecznym do zaliczenia wydatku do wartości początkowej środka trwałego jest bowiem ścisły związek wydatku z wytworzeniem środka trwałego”.

Wnioskodawca wskazuje, że w jego opinii w sposób oczywisty wydatki na nabycie i wyburzenie Budynków, posadowionych na nabywanej nieruchomości gruntowej, wykazuje ścisły związek z budową Nowego budynku.

Budynki te, posadowione zostały bowiem na gruncie, na którym Spółka planuje przeprowadzić Inwestycję, a zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 48 ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.; dalej: „k.c.”) do części składowych gruntu należą m.in. budynki, które zgodnie z art. 47 § 1 k.c. nie mogą stanowić odrębnego przedmiotu własności oraz innych praw rzeczowych. Powyższe w opinii Wnioskodawcy, w sposób jednoznaczny implikuje, że Spółka nie mogła dokonać zakupu interesującego ją gruntu, na którym ma zostać zrealizowana Inwestycja, bez jednoczesnego zakupu posadowionych na nim Budynków.

Wnioskodawca ponadto wskazuje, że ścisły związek wydatków na nabycie i wyburzenie Budynków wynika nie tylko ze wskazanych powyżej przepisów prawa, ale również z okolicznościach faktycznych oraz motywacji biznesowych. Jak wskazano powyżej, wykorzystywanie Budynków w ich obecnej postaci do działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę nie jest możliwe, dlatego ich wyburzenie jawi się jako konieczny do przeprowadzenia pierwszy krok w procesie realizacji Inwestycji. Bez wykonania wskazanych czynności realizacja Inwestycji polegającej na posadowieniu na nabytym gruncie Nowego budynku, nie byłaby możliwa, bowiem część posadowionych na gruncie budynków zajmuje powierzchnię potrzebną do wybudowania Nowego budynku.

Wnioskodawca na marginesie ponadto wskazuje, że jest mu znana treść art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. W świetle tego przepisu, w przypadku, gdy likwidacja środków trwałych została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego. Oznacza to, że likwidacja środków trwałych spowodowana innymi przyczynami niż zmiana rodzaju działalności może być podstawą zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z likwidacją tych środków. Wnioskodawca zauważa, że ww. norma nie znajdzie w jego opinii zastosowania w niniejszej sprawie, bowiem jak zostało to wskazane przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego, przedmiotowe Budynki nie spełniają warunków do uznania ich za środki trwałe, w rozumieniu art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. Co więcej, analizowany przepis odnosi się do likwidacji środka trwałego, nie zaś fizycznej likwidacji aktywa niebędącego środkiem trwałym, a Spółka nie dokonała zmiany rodzaju prowadzonej działalności. W konsekwencji, art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. nie znajdzie zastosowania do planowanej przez Wnioskodawcę fizycznej likwidacja Budynków (na marginesie Wnioskodawca jednak podkreśla, że likwidacja Budynków nie jest dokonywana w celu zmiany rodzaju działalności lub w celu zlikwidowania działalności, lecz dlatego, że Budynki nie są odpowiednie do rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę).

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Spółka może zaliczyć wydatki poniesione na nabycie i wyburzenie Budynków jako wydatki zwiększające wartość początkową środka trwałego w postaci Nowego budynku, a w konsekwencji zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości środka trwałego.

Powyższe stanowisko znajduje przykładowo potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 11 maja 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.109.2018.1.AG w której wskazał on, że „W sytuacji natomiast, gdy wyburzany budynek nie stanowi dla Spółki środka trwałego (…), to w takim przypadku należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że koszt nabycia tego budynku będzie wpływał na wartość początkową nowego środka trwałego, zgodnie z art. 16g ust. 4 w zw. z art. 16g ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p.”

Ad 2.

Zgodnie z art. 3 Ustawy o WNI, wsparcie na realizację nowej inwestycji jest udzielane w formie zwolnienia od podatku dochodowego, na zasadach określonych odpowiednio w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych albo w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34a u.p.d.o.p. wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 4 - 6d, uzyskane z działalności gospodarczej osiągnięte z realizacji nowej inwestycji określonej w decyzji o wsparciu, o której mowa w ustawie o WNI i uzyskane na terenie określonym w tej decyzji o wsparciu, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Przepis art. 17 ust. 4 u.p.d.o.p. wskazuje natomiast, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy o WNI, decyzję o wsparciu wydaje się na realizację nowej inwestycji, która spełnia kryteria:

a) ilościowe,

b) jakościowe.

Jednocześnie zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o WNI, kryteria ilościowe oznaczają minimalne koszty inwestycji uzależnione od poziomu bezrobocia w powiecie, w którym ma być realizowana nowa inwestycja, szczegółowo określone w przepisach wydanych na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 2 (…).

Co więcej w myśl art. 2 pkt 7 ustawy o WNI, przez koszty kwalifikowane nowej inwestycji rozumie się koszty inwestycji kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną z tytułu nowej inwestycji pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione w okresie ważności decyzji o wsparciu lub dwuletnie koszty pracy, jakie mogą być uwzględnione przy określaniu maksymalnej pomocy publicznej, ponoszone w okresie ważności decyzji o wsparciu.

Również, zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia, maksymalna dopuszczalna wielkość pomocy publicznej na realizację nowej inwestycji udzielanej przedsiębiorcy z tytułu kosztów nowej inwestycji jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą określonych w § 8 ust. 1, które nie mogą być wyższe niż maksymalne koszty kwalifikowane, o których mowa w § 8 ust. 7. Z kolei zgodnie z § 8 ust. 7 Rozporządzenia, maksymalna wysokość kosztów kwalifikowanych nowej inwestycji, jakie są uwzględniane przy określeniu maksymalnej wysokości pomocy publicznej, nie może przekroczyć kosztów kwalifikowanych nowej inwestycji, do których poniesienia w określonym terminie zobowiązał się przedsiębiorca zgodnie z decyzją o wsparciu.

Katalog kosztów kwalifikowanych został wskazany w § 8 ust. 1 Rozporządzenia.

Zgodnie z tą regulacją do kosztów kwalifikujących się do objęcia wsparciem na nowe inwestycje zalicza się koszty będące:

1) kosztem związanym z nabyciem gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego,

2) ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych (ŚT), pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika i zaliczenia ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

3) kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych,

4) ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych (WNiP) związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how i nieopatentowanej wiedzy technicznej,

5) kosztem związanym z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli - pod warunkiem, że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 3 lata, licząc od terminu zakończenia nowej inwestycji,

6) ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku, gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy),

- pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione w okresie ważności decyzji o wsparciu wydanej dla konkretnej lokalizacji.

Z literalnego brzmienia wskazanych powyżej przepisów wynika, że wydatek poniesiony przez przedsiębiorcę będzie stanowił koszt kwalifikowany pod warunkiem spełnienia (łącznie) następujących warunków:

1) musi być związany (funkcjonalnie) z nową inwestycją,

2) musi zostać poniesiony w okresie ważności decyzji o wsparciu (a więc po jej wydaniu i przed określonym w niej terminem zakończenia inwestycji),

3) musi zostać poniesiony „w danej lokalizacji” (a więc dla zakładu, dla którego wydano decyzję, a nie np. dla drugiego, w którym produkuje się to samo, ale gdzie indziej).

W konsekwencji niezbędne jest więc, aby poniesione wydatki, które mają zostać uznane za koszty kwalifikowane, były „związane z nową inwestycją”.

Jednocześnie Wnioskodawca zauważa, że zgodnie z art. 2 pkt 1 Ustawy o WNI, „nowa inwestycja” stanowi inwestycję w rzeczowe aktywa trwałe lub wartości niematerialne i prawne związane z założeniem nowego przedsiębiorstwa, zwiększeniem zdolności produkcyjnej istniejącego przedsiębiorstwa, dywersyfikacją produkcji przedsiębiorstwa przez wprowadzenie produktów uprzednio nieprodukowanych w przedsiębiorstwie lub zasadniczą zmianą dotyczącą procesu produkcyjnego istniejącego przedsiębiorstwa.

Jednocześnie z literalnego brzmienia wskazanych przepisów wynika, że wszystkie wydatki wskazane w § 8 ust. 1 Rozporządzenia są kosztami kwalifikowanymi przy założeniu, że spełniają powyżej wskazane warunki pozwalające uznać, że są ponoszone w związku z realizacją nowej inwestycji. Z tego względu wszystkie wydatki mieszczące się w katalogu wskazanym w § 8 ust. 1 Rozporządzenia, które zostały poniesione w ramach jej realizacji, stanowią koszty kwalifikowane, zwiększające wartość realizowanej inwestycji w rozumieniu przepisów Rozporządzenia.

Co istotne, ze wskazanym wyżej stanowiskiem Wnioskodawcy zgadzają się sądy administracyjne, czego przykładem jest wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 stycznia 2021 r. sygn. III SA/Wa 1706/20, w którym Sąd wskazał, że „Choć wskazane zwiększenie zdolności produkcyjnej, dywersyfikacja i zasadnicza zmiana są niewątpliwie konstytutywnymi cechami nowej inwestycji w rozumieniu art. 2 pkt 1 lit. a ustawy o wspieraniu nowych inwestycji, to występowanie tych cech w danej inwestycji przedsiębiorcy przesądzone jest przez sam fakt wydania decyzji o wsparciu (art. 13 ust. 1 ustawy o wspieraniu nowych inwestycji), przez co nie można po raz kolejny weryfikować ich występowania na etapie nieuprawnionej selekcji wydatków wynikających w § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia. Prawodawca uznał bowiem jednoznacznie, że każdy wydatek - lege non distinguente - określony w tymże § 8 ust. 1 rozporządzenia, jest kosztem kwalifikującym się do objęcia wsparciem na nowe inwestycje. Z treści tego przepisu nie wynikają żadne celowościowe ograniczenia w zaliczaniu wydatków do takich kosztów. (…) Za prawidłowością stanowiska zaprezentowanego w skardze przemawiają także dalsze przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i rozporządzenia wykonawczego z 28 sierpnia 2018 r. Otóż z art. 21 ust. 1 pkt 63b u.p.d.o.f. wynika, że wolne od podatku s ą dochody podatników uzyskane z działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu, zaś z ust. 5a wywnioskować należy, że jedynym relewantnym prawnie kryterium zwolnienia jest miejsce uzyskiwania dochodów, a nie ich ścisły, bezpośredni związek (lub jakikolwiek związek) z działalnością produkcyjną lub inną. Ten ostatni przepis stanowi przecież, że zwolnienie podatkowe, o którym mowa w ust. 1 pkt 63b art. 21 ustawy, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w decyzji o wsparciu”.

Wskazane powyżej rozważania WSA w Warszawie zapadły na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, aczkolwiek, w opinii Wnioskodawcy, ze względu na fakt, że przepisy u.p.d.o.p. mają w przedmiotowym zakresie tożsame brzmienie, rozważania te przenieść można na grunt niniejszego stanu faktycznego.

W zakresie interpretacji wskazanych przepisów w opinii Wnioskodawcy należy odwołać się również do Rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Tekst mający znaczenie dla EOG) (dalej: „Rozporządzenie 651/2014”), które określa, jakie warunki powinna spełnić pomoc regionalna udzielona przez Państwo członkowskie, aby mogła zostać uznana, za zgodną z prawem Unii Europejskiej.

Mając to na uwadze należy wskazać, że zgodnie z art. 14 ust. 3 Rozporządzenia 651/2014 regionalna pomoc inwestycyjna może być przyznawana na obszarach objętych pomocą, które spełniają warunki określone w art. 107 ust. 3 lit. a) Traktatu, pomoc może być przyznana na inwestycję początkową niezależnie od wielkości przedsiębiorstwa beneficjenta. Na obszarach objętych pomocą, które spełniają warunki określone w art. 107 ust. 3 lit. c) Traktatu, pomoc może być przyznana dla MŚP na dowolną formę inwestycji początkowej. Pomoc dla dużych przedsiębiorstw może zostać przyznana wyłącznie na inwestycję początkową na rzecz nowej działalności gospodarczej w danym obszarze.

Jednocześnie, zgodnie z art. 14 ust. 4 Rozporządzenia 651/2014, za koszty kwalifikowalne uznaje się:

a) Koszty inwestycji w rzeczowe aktywa trwałe oraz wartości niematerialne i prawne;

b) Szacunkowe koszty płacy wynikające z utworzenia miejsc pracy w następstwie inwestycji początkowej, obliczone za okres dwóch lat, lub

c) Połączenie kosztów wchodzących w zakres lit. a) i b) nieprzekraczających kwoty a) lub b), w zależności od tego, która z tych kwot jest wyższa.

Co istotne, poprzez początkową inwestycję, zgodnie z art. 2 pkt 49 Rozporządzenia 651/2014, rozumie się:

a) inwestycję w rzeczowe aktywa trwałe lub wartości niematerialne i prawne związane z założeniem nowego zakładu, zwiększeniem zdolności produkcyjnej istniejącego zakładu, dywersyfikacją produkcji zakładu poprzez wprowadzenie produktów uprzednio nieprodukowanych w zakładzie lub zasadniczą zmianą dotyczącą procesu produkcyjnego istniejącego zakładu; lub

b) nabycie aktywów należących do zakładu, który został zamknięty lub zostałby zamknięty, gdyby zakup nie nastąpił, przy czym aktywa nabywane są przez inwestora niezwiązanego ze sprzedawcą i wyklucza się samo nabycie akcji lub udziałów przedsiębiorstwa.

Jednocześnie, jak wskazuje się w doktrynie (M. Dargas-Draganik, J. Formela, Ustawa o wspieraniu nowych inwestycji. Komentarz, Warszawa 2019), definicja „Inwestycja początkowa” jest, co do zasady, tożsama z definicją „nowej inwestycji”, wynikającą z ustawy o WNI. Jedynym wyjątkiem jest to, że ustawodawca zastąpił w polskiej ustawie zawarte w unijnych przepisach słowo „zakład” słowem „przedsiębiorstwo”.

Z tego względu Wnioskodawca wskazuje, że również ze wskazanych powyżej regulacji Rozporządzenia 651/2014 wynika, że za koszty kwalifikowane inwestycji, które mogą zostać objęte pomocą regionalną, uznaje się wydatki na rzeczowe aktywa trwałe oraz wartości niematerialne, które są „związane z nową inwestycją”.

Powyższe jednoznacznie wskazuje, że głównym kryterium, które warunkuje możliwość zaliczenia danego wydatku, do kosztów kwalifikowanych inwestycji jest jego funkcjonalne powiązanie z realizowaną inwestycją i działalnością, która będzie w ramach tej inwestycji prowadzona.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka w ramach realizowanej Inwestycji ponosi wydatki na wytworzenie Nowego budynku, którymi są przede wszystkim wydatki związane z: nabyciem istniejących budynków, ich wyburzeniem, a także robotami budowlanymi mającymi na celu wybudowanie Nowego budynku. Co istotne, nowo wybudowany budynek będzie stanowić środek trwały w rozumieniu przepisów u.p.d.o.p. i będzie wykorzystywany na cele działalności objętej decyzją o wsparciu wydaną dla Spółki.

W opinii Wnioskodawcy, każdy ze wskazanych wydatków jest funkcjonalnie związany z realizowaną Inwestycją oraz działalnością, która będzie w ramach tej Inwestycji prowadzona – nie jest możliwe bowiem przeprowadzenie Inwestycji bez poniesienia wskazanych wydatków. W celu realizacji Inwestycji Spółka była zmuszona nabyć nieruchomość gruntową, bowiem z uwagi na niedostatecznie dużą powierzchnię nie było możliwe posadowienie na posiadanej przez Spółkę nieruchomości gruntowej kolejnych budynków zmierzających do zwiększenia zdolności produkcyjnych istniejącego zakładu. Na nieruchomości, którą nabyła Spółka, posadowione były budynki, których Spółka, jak wskazano powyżej, nie jest w stanie wykorzystać do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, dlatego konieczne jest ich wyburzenie (tj. poniesienie kosztów usług świadczonych w tym zakresie przez usługodawców zewnętrznych). Ostatnim z etapów Inwestycji będzie natomiast przeprowadzenie robót budowlanych polegających na wzniesieniu nowego budynku (w tym zakresie również Spółka korzystać będzie z usług świadczonych przez usługodawców zewnętrznych). Z powyższego wynika w opinii Wnioskodawcy jednoznacznie, że każdy z wydatków odpowiada każdemu z etapów Inwestycji, składając się na jej całość.

Powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, przesądza o ścisłym funkcjonalnym powiązaniu wydatków z realizowaną przez Spółkę Inwestycją w zakresie wytworzenia Nowego budynku.

Jednocześnie, zgodnie z § 8 pkt 4 Rozporządzenia cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. W konsekwencji biorąc pod uwagę, iż jak zostało to wskazane w opisie stanu faktycznego, Spółka na gruncie przepisów ustawy o Rachunkowości będzie klasyfikować wydatki ponoszone na wytworzenie Nowego budynku, w tym w szczególności wydatki związane z nabyciem istniejących Budynków, ich wyburzeniem, a także robotami budowlanymi mającymi na celu wybudowanie Nowego budynku jako zwiększające wartość początkową środka trwałego w postaci nowego budynku, to w ocenie Wnioskodawcy, ponoszone przez nią wydatki na wytworzenie Nowego budynku będą stanowiły jej koszt kwalifikowany jako określone w § 8 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia koszty wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych.

Reasumując, wydatki na realizacje Inwestycji w zakresie wytworzenia Nowego budynku spełniają w ocenie Wnioskodawcy wszystkie warunki, pozwalające na uznanie ich za koszt kwalifikowany:

1) są związane funkcjonalnie z nową inwestycją (będą wykorzystywane do prowadzenia działalności objętej DOW),

2) koszty związane z zakupem Budynków, ich likwidacją i budową Nowego Budynku zostaną poniesione w okresie obowiązywania DOW,

3) nowy budynek zostanie usytuowany w lokalizacji, która została wskazana w DOW (wydatki na budowę zostaną tam poniesione),

4) nowy budynek będzie stanowić środek trwały Spółki.

Ze wskazanych powyżej okoliczności, zdaniem Wnioskodawcy, jednoznacznie wynika, że wydatki na nabycie budynków, wyburzenie ich, a także na roboty budowlane związane z posadowieniem Nowego budynku będą podlegać zaliczeniu do kosztów kwalifikowanych Inwestycji, o których mowa w § 8 ust. 1 Rozporządzenia, tym samym zwiększając kwotę zwolnienia przysługującego Spółce na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a u.p.d.o.p.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ad. 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”):

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Składniki majątku stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 16a-16c ustawy o CIT.

W świetle art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

- zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

- stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT,

- są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

- przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,

- są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

- nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT.

W art. 16g ustawy o CIT zostały wskazane zasady ustalania wartości początkowej składników majątku trwałego stanowiącej podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

W świetle art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Ponadto na mocy art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT:

za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Jednocześnie w świetle art. 16g ust. 3 ustawy o CIT:

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT:

za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Jak wynika z opisu sprawy, wydatki na nabycie i wyburzenie Budynków, posadowionych na nabywanej nieruchomości gruntowej, wykazują ścisły związek z budową Nowego budynku. Budynki te, posadowione zostały bowiem na gruncie, na którym Spółka planuje przeprowadzić Inwestycję.

Istnieje więc ścisły związek wydatków na nabycie i wyburzenie Budynków nie tylko ze wskazanych powyżej przepisów prawa, ale również z okolicznościach faktycznych oraz motywacji biznesowych. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, wykorzystywanie Budynków w ich obecnej postaci do działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę nie jest możliwe, dlatego ich wyburzenie jawi się jako konieczny do przeprowadzenia pierwszy krok w procesie realizacji Inwestycji. Bez wykonania wskazanych czynności realizacja Inwestycji polegającej na posadowieniu na nabytym gruncie Nowego budynku, nie byłaby możliwa, bowiem część posadowionych na gruncie budynków zajmuje powierzchnię potrzebną do wybudowania Nowego budynku.

Mając na uwadze powyższe, Spółka może zaliczyć wydatki poniesione na nabycie i wyburzenie Budynków jako wydatki zwiększające wartość początkową środka trwałego w postaci Nowego budynku, a w konsekwencji zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości środka trwałego.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Ad. 2

Na podstawie ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 74 ze zm., dalej: „ustawa o WNI”), został wprowadzony mechanizm wsparcia dla przedsiębiorców w postaci zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu nowej inwestycji.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT,

dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, z działalności gospodarczej osiągnięte z realizacji nowej inwestycji określonej w decyzji o wsparciu, o której mowa w ustawie z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (Dz.U. z 2020 r. poz. 1752), i uzyskane na terenie określonym w tej decyzji o wsparciu, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Stosownie do art. 17 ust. 4 updop,

zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie odpowiednio z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w zezwoleniu lub z tytułu dochodów uzyskanych z realizacji nowej inwestycji na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o WNI,

przez nową inwestycję należy rozumieć:

a) inwestycję w rzeczowe aktywa trwałe lub wartości niematerialne i prawne związane z założeniem nowego zakładu, zwiększeniem zdolności produkcyjnej istniejącego zakładu, dywersyfikacją produkcji zakładu przez wprowadzenie produktów uprzednio nieprodukowanych w zakładzie lub zasadniczą zmianą dotyczącą procesu produkcyjnego istniejącego zakładu lub

b) nabycie aktywów należących do zakładu, który został zamknięty lub zostałby zamknięty, gdyby zakup nie nastąpił, przy czym aktywa nabywane są przez przedsiębiorcę niezwiązanego ze sprzedawcą i wyklucza się samo nabycie akcji lub udziałów przedsiębiorstwa.

Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. Ustawy,

wsparcie udzielane jest przedsiębiorcy realizującemu nową inwestycję, w drodze decyzji, zwanej dalej „decyzją o wsparciu”.

Przedmiotem decyzji o wsparciu – w myśl art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o WNI – jest nowa inwestycja podatnika, realizowana w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, która nie została wyłączona stosownymi regulacjami, wydanymi na podstawie ust. 3 pkt 1 tego przepisu.

Katalog ponoszonych wydatków, które można uznać za koszty kwalifikowane, określa § 8 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 sierpnia 2018 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej niektórym przedsiębiorcom na realizację nowych inwestycji (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1713 ze zm. dalej: „Rozporządzenie o WNI”).

W myśl § 8 ust. 1 Rozporządzenia o WNI,

do kosztów kwalifikujących się do objęcia wsparciem na nowe inwestycje zalicza się koszty będące:

1) kosztem związanym z nabyciem gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego,

2) ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika i zaliczenia ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

3) kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych,

4) ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how i nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3,

5) kosztem związanym z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli - pod warunkiem że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 5 lat, a w przypadku mikroprzedsiębiorców, małych przedsiębiorców i średnich przedsiębiorców - co najmniej 3 lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji,

6) ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy

- pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione w okresie realizacji inwestycji, a w przypadku kosztów określonych w pkt 5 - poniesione wyłącznie w okresie 5 lat w przypadku dużych przedsiębiorców, albo 3 lat w przypadku mikroprzedsiębiorców, małych przedsiębiorców i średnich przedsiębiorców, liczonych od dnia zakończenia nowej inwestycji.

W myśl § 8 ust. 4 Rozporządzenia o WNI,

cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka w ramach realizowanej Inwestycji ponosi wydatki na wytworzenie Nowego budynku, którymi są przede wszystkim wydatki związane z: nabyciem istniejących budynków, ich wyburzeniem, a także robotami budowlanymi mającymi na celu wybudowanie Nowego budynku. Co istotne, nowo wybudowany budynek będzie stanowić środek trwały w rozumieniu przepisów ustawy o CIT i będzie wykorzystywany na cele działalności objętej decyzją o wsparciu wydaną dla Spółki.

Reasumując, wydatki na realizacje Inwestycji w zakresie wytworzenia Nowego budynku spełniają wszystkie warunki, pozwalające na uznanie ich za koszt kwalifikowany:

1) są związane funkcjonalnie z nową inwestycją (będą wykorzystywane do prowadzenia działalności objętej DoW),

2) koszty związane z zakupem Budynków, ich likwidacją i budową Nowego Budynku zostaną poniesione w okresie obowiązywania DoW,

3) nowy budynek zostanie usytuowany w lokalizacji, która została wskazana w DoW (wydatki na budowę zostaną tam poniesione),

4) nowy budynek będzie stanowić środek trwały Spółki,

5) wydatki na wytworzenie Nowego budynku powiększają wartość początkową środka trwałego dla celów bilansowych.

Ze wskazanych powyżej okoliczności, jednoznacznie wynika, że wydatki na nabycie budynków, wyburzenie ich, a także na roboty budowlane związane z posadowieniem Nowego budynku będą podlegać zaliczeniu do kosztów kwalifikowanych Inwestycji, o których mowa w § 8 ust. 1 Rozporządzenia, tym samym zwiększając kwotę zwolnienia przysługującego Spółce na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania numer 2, należy uznać za prawidłowe.

Reasumując, stanowisko Spółki w zakresie ustalenia, czy:

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Ulgi podatkowe na innowacje i rozwój

Dane dokumentu

Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 5 lipca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.224.2023.2.PC