Interpretacja

TEMATY:

Interpretacja indywidualna z dnia 12 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT3.4011.499.2023.2.PS

Skutki podatkowe odpłatnego zbycia działek, których część była wykorzystywana w działalności gospodarczej.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z planowaną sprzedażą opisanych we wniosku działek jest:

•nieprawidłowe w części związanej ze zbyciem opisanej nieruchomości, tj. wydzielonych działek w części, w której wykorzystywał je Pan uprzednio w działalności gospodarczej oraz

•prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 sierpnia 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 2 sierpnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dotyczących sprzedaży działek. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – 4 września 2023 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

W 2003 r. w drodze zakupu nabył Pan grunt rolny o powierzchni 3,4719 ha położony we wsi B. w gminie B. w oparciu o następujący akt notarialny (...) (numer ewidencyjny działki: 7/7). Nieruchomość zakupił Pan w ramach czynności niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Grunt nabył Pan w celu posadowienia na nim budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Zamierzał Pan również prowadzić w ramach gospodarstwa rolnego hodowlę koni. W tym celu wybudował Pan na wskazanej nieruchomości budynek, który miał pełnić funkcję stajni. Ostatecznie nie podjął Pan działalności w tym zakresie.

Od dnia 1 lipca 2007 roku na części ww. nieruchomości gruntowej o powierzchni 0,36 ha prowadzi Pan sezonową działalność gospodarczą pod firmą B. (NIP: (…)) i jest Pan zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Wskazaną część nieruchomości wykorzystywał Pan do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przez większą część roku działalność gospodarcza była zawieszona, aktywnie prowadził Pan działalność w miesiącach zimowych (od grudnia/stycznia do lutego/marca). Obecnie, z uwagi na niekorzystne warunki atmosferyczne (brak opadów śniegu) prowadzenie wyciągu narciarskiego stało się nieopłacalne. Od dnia 23 stycznia 2023 r. działalność gospodarcza jest zawieszona i nie zamierza Pan jej wznawiać.

Nie ujął Pan wskazanej części gruntu o pow. 0,36 ha, na której posadowiony jest wyciąg narciarski oraz budynek socjalno-biurowy w ewidencji środków trwałych.

Pozostała część gruntu stanowi Pana majątek prywatny niewykorzystywany w żaden sposób do prowadzonej działalności gospodarczej.

Nieruchomość wskazana we wniosku nigdy nie była przedmiotem najmu, dzierżawy ani innych umów.

W związku z nieopłacalnością prowadzonej działalności gospodarczej oraz ze względu na stan zdrowia zamierza Pan sprzedać część ww. nieruchomości o powierzchni 0,59 ha obejmującą zarówno grunt wykorzystywany w działalności gospodarczej, jak i z nią niezwiązany. Grunt ten zamierza Pan podzielić na 5 działek budowlanych, uzyskać dla wydzielonych działek decyzje o warunkach zabudowy, wydzielić drogę dojazdową, zapewnić wydzielonym działkom przyłącze do sieci wodno-kanalizacyjnej. W odniesieniu do ww. nieruchomości nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Sprzedaży wydzielonych działek zamierza Pan dokonać za pośrednictwem biura nieruchomości. Nie zawarł Pan jeszcze żadnych umów przedwstępnych z potencjalnymi nabywcami. W celu zbadania zainteresowania potencjalnych nabywców zakupem działek, biuro nieruchomości zamieściło w Pana imieniu ogłoszenie na dwóch portalach internetowych (…).

Jako właściciel gospodarstwa rolnego, w rozumieniu ustawy o podatku rolnym, jest Pan podatnikiem podatku rolnego. Był Pan ubezpieczony jako rolnik w Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Rolniczego w następujących okresach: 05.03.2015-02.01.2016; 21.05.2016-22.09.2016; 22.05.2017-16.01.2018; 25.10.2019-09.02.2021; 08.03.2021-08.10.2021. Obecnie w związku z niezdolnością do pracy uzyskuje Pan rentę.

W uzupełnieniu wniosku z 31 sierpnia 2023 r. (wpływ 4 września 2023 r.) wskazuje Pan, że:

•nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży w części niezwiązanej z prowadzeniem działalności nie była i nie jest przez Pana użytkowana, rośnie na niej trawa. Nieruchomość ta nie była i nie jest przedmiotem uzyskiwania żadnych pożytków naturalnych ani cywilnych. Nie zamierza Pan zmieniać sposobu użytkowania nieruchomości do dnia sprzedaży. Jak wskazano we wniosku nie podjął Pan ostatecznie działalności w zakresie hodowli koni a budynek, który miał pełnić funkcję stajni w okresie, w którym prowadzona przez Pana działalność gospodarcza była odwieszona, pełnił funkcję baru gastronomicznego. Przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, a także gdy prowadzona przez Pana działalność gospodarcza była zawieszona (tj. także w chwili obecnej) budynek tej nie był i nie jest użytkowany;

•nie wprowadził Pan części nieruchomości, którą od 1 lipca 2007 r. wykorzystywał Pan w działalności gospodarczej do ewidencji środków trwałych;

•Pana działalność nie została formalnie zlikwidowana;

•nie wycofał Pan uprzednio z działalności gospodarczej do majątku prywatnego części nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej, ponieważ jak wskazał Pan, nie była ona ujęta w ewidencji środków trwałych;

•nie zamierza Pan udzielać pełnomocnictw osobom trzecim do dysponowania nieruchomością (wydzielonymi działkami) ani też do dokonywania czynności związanych z nieruchomością (wydzielonymi działkami);

•w stosunku do opisanej nieruchomości nie występował Pan z wnioskiem o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla tej nieruchomości;

•w stosunku do wskazanej nieruchomości nie podejmował Pan działań zmierzających do zmiany przeznaczenia terenu ani też jakichkolwiek innych działań niż te opisane przez Pana we wniosku;

•w stosunku do opisanej nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży nie prowadził Pan i nie prowadzi innych niż opisane we wniosku działań mających na celu uatrakcyjnienie nieruchomości (działki) dla celów sprzedaży lub podniesienia jej wartości. Nie ogrodził Pan i nie zamierza ogradzać działek. Nie zamierza Pan podłączać do wydzielonych działek mediów innych niż sieć wodnokanalizacyjna;

•na ten moment nie ma Pan zamiaru zawierać z przyszłymi nabywcami nieruchomości umów przedwstępnych sprzedaży;

•uważa Pan, że istnieją przesłanki wskazujące na atrakcyjność działek, które zamierza Pan sprzedać, o czym świadczy min. prowadzenie na tym terenie przez inne podmioty gospodarcze działalności w zakresie usług turystycznych (np. usług zakwaterowania). Pana zdaniem działki znajdują się na terenie mającym walory turystyczne (w okolicy znajdują się jeziora i lasy);

•źródłem finansowania nabytej w 2003 roku nieruchomości były środki własne;

•pieniądze uzyskane ze sprzedaży ww. nieruchomości nie będą przez Pana reinwestowane, tj. przeznaczone na zakup kolejnych nieruchomości i przygotowanie ich do sprzedaży, a następnie do sprzedaży, ale będą wykorzystywane na zaspokojenie Pana bieżących potrzeb konsumpcyjnych;

•nie posiada Pan innych niż wskazana we wniosku nieruchomości;

•wcześniej sprzedawał Pan inne nieruchomości. 1 lipca 2021 r. sprzedał Pan tym samym nabywcom w ramach jednego aktu notarialnego dwie działki (nr 7/3 zabudowaną budynkiem jednorodzinnym i niezabudowaną działkę nr 7/2). 8 grudnia 2021 r. sprzedał Pan temu samemu nabywcy w ramach jednego aktu notarialnego dwie niezabudowane działki (nr 7/4 i 7/5) wraz z udziałem w prawie własności niezabudowanej działki gruntu nr 7/6, dla których wydano decyzję o warunkach zabudowy. Środki ze sprzedaży tych działek przeznaczył Pan na spłatę zaciągniętego kredytu, budowę i wykończenie mniejszego budynku jednorodzinnego (w którym obecnie Pan mieszka) cele konsumpcyjne oraz istotne wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, w tym na coroczny odbiór wyciągów przez Transportowy Dozór Techniczny w Gdańsku, prześwietlenia lin wyciągów, przygotowanie dokumentacji dotyczących odbioru wyciągów przez konserwatora, coroczny montaż i demontaż oraz konserwację wyciągów;

•nie zamierza Pan nabywać innych nieruchomości w celu ich sprzedaży.

Pytania

1.Czy odpłatne zbycie działek będzie stanowiło źródło przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

2.W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy sprzedaż działek będzie podlegała opodatkowaniu w całości, czy wyłącznie w części wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej?

Pana stanowisko w sprawie

Uważa Pan, że odpłatne zbycie opisanych wyżej działek nie będzie stanowiło źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a u.p.d.o.f., z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym nabyto tę nieruchomość ani przychodu z działalności gospodarczej w myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. w związku z nieujęciem części gruntu wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej w ewidencji środków trwałych.

NSA w wyroku z dnia z dnia 4 września 2015 r., sygn. II FSK 1557/13, wskazał, że kryteria umożliwiające zakwalifikowanie danych czynności do podejmowanych w warunkach działalności gospodarczej, w tym warunek "ciągłości", nie są spełnione jeżeli działania podatnika mieszczą się w zwykłych czynnościach związanych z przygotowaniem nieruchomości do sprzedaży (np. jej uporządkowania, uzyskanie informacji o możliwości zagospodarowania, przygotowaniu dokumentacji geodezyjnej, zawarcie umowy z pośrednikiem w obrocie nieruchomościami, wydzieleniu części przeznaczonej do sprzedaży itp.). Fakt, że grunty, mające być przedmiotem sprzedaży zostały wydzielone z należącego do podatnika gospodarstwa rolnego, podatnik uzyskał warunki zabudowy w zakresie budowy domów jednorodzinnych, dokonał podziału działek na mniejsze, na część z nich zawarł umowę o podłączeniu energii elektrycznej - nie przesądza, że sprzedaż tychże działek prowadzona będzie w ramach działalności gospodarczej. Cel zarobkowy przyświecający działaniom podatnika sam w sobie nie przesądza o zaliczeniu uzyskanych przez podatnika przychodów ze sprzedaży nieruchomości do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Dążenie jednostki do uzyskania jak najlepszych dla siebie efektów ekonomicznych z przeprowadzonej transakcji jest rzeczą oczywistą, a ponadto ustawodawca nie wprowadził barier rentowności, które determinowałyby zastosowanie regulacji art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.

Jak stwierdził NSA w wyroku z dnia 5 marca 2019 r., sygn. II FSK 829/17, brak jest podstaw kwalifikowania do pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., podejmowanych przez podatnika czynności mieszczących się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mających na celu prawidłowe gospodarowanie tym majątkiem oraz zaspokajanie potrzeb rodziny. Działań z zachowaniem - normalnych w takich przypadkach - reguł gospodarności nie należy z gruntu utożsamiać z działalnością gospodarczą. NSA wskazał, że zwłaszcza w warunkach rozregulowanej sytuacji na rynku pracy, niepewności co do sposobu zaspokojenia w przyszłości potrzeb własnych i rodziny, do naturalnych zachowań należy lokowanie wolnych środków finansowych w różne dobra, które w określonej perspektywie czasowej mogą zostać korzystnie spieniężone. Do takich dóbr należą min. nieruchomości. Samo tylko wyodrębnienie z jednej nieruchomości dziatek gruntu, powiązane także z koniecznością uprzedniego uzyskania stosownych decyzji administracyjnych (zatwierdzenie podziału, ustalenie warunków zabudowy - w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) nie wykracza poza działania mieszczące się w zwykłym zarządzie własnymi sprawami majątkowymi. NSA uznał, że błędne jest automatyczne wiązanie z działalnością gospodarczą takich działań podatnika, jak zlecenie sprzedaży rzeczy profesjonalnej agencji czy też poszukiwanie przezeń nabywcy za pomocą Internetu. Takie zachowania, w szczególności w XXI wieku, nie wykraczają poza normalny zarząd własnymi sprawami majątkowymi. Można mówić o gospodarowaniu osobistym majątkiem, jeżeli zamiarem podatnika jest jedynie spieniężenie części lub całości swojego majątku. Pieniądze uzyskane ze sprzedaży majątku nie są wówczas reinwestowane, czyli przeznaczane na zakup kolejnych rzeczy tego samego rodzaju i przygotowanie ich do sprzedaży, a następnie sprzedaż, ale są wykorzystywane na inne cele, jak zwłaszcza bieżące potrzeby podatnika. Podkreślić przy tym należy konieczność badania rzeczywistego wykorzystania pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży, a nie jedynie sam zamiar podatnika co do sposobu ich wykorzystania. W niniejszym wyroku NSA podkreślił również, że gospodarowanie osobistym majątkiem nie może być zarezerwowane wyłącznie dla czynności jednorazowych. Zdaniem Sądu, przy ocenie charakteru sprzedaży dokonywanej przez podatnika nie może decydować liczba i zakres transakcji. Jednorazowe zbycie dużego majątku może być bowiem trudne czy mniej korzystne, niż podzielonego. Właściciel, który nie może sprzedać całości, będzie sukcesywnie sprzedawać części swojego majątku. W tego rodzaju sytuacjach należałoby mówić, że działania podatnika polegające na sukcesywnej sprzedaży swojego majątku mają w istocie rzeczy charakter okazjonalny, incydentalny, a nie stały. Cecha stałości nie wynika bowiem z samej liczby zbywanych przedmiotów, ale ciągłego dokonywania określonych czynności. Jeżeli zatem jest z góry określona liczba sprzedawanych przedmiotów, to przebieg procesu ich wyzbywania się z osobistego majątku podatnika zależy od możliwości ich sprzedaży, a nie jest wynikiem planowego charakteru działań i woli ich realizacji w sposób ciągły. Działania te ustaną bowiem wraz ze zbyciem ostatniej rzeczy przeznaczonej do sprzedaży.

Mając na uwadze powyższe uważa Pan, że podział stanowiącej Pana majątek prywatny nieruchomości gruntowej na mniejsze działki, uzyskanie dla wydzielonych działek decyzji o warunkach zabudowy, wydzielenie drogi dojazdowej, zapewnienie wydzielonym działkom przyłącza do sieci wodno-kanalizacyjnej, zlecenie sprzedaży profesjonalnemu podmiotowi czy zamieszczenie ogłoszenia o sprzedaży działek w internecie nie przesądza w żadnej mierze o zaliczeniu uzyskanych przez Pana przychodów ze sprzedaży nieruchomości do przychodów źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., tj. przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Pieniądze uzyskane ze sprzedaży ww. nieruchomości nie będą przez Pana reinwestowane, tj. przeznaczone na zakup kolejnych nieruchomości i przygotowanie ich do sprzedaży, a następnie do sprzedaży, ale będą wykorzystywane na zaspokojenie Pana bieżących potrzeb konsumpcyjnych.

W uzupełnieniu wniosku z 31 sierpnia 2023 r. (wpływ 4 września 2023 r.) precyzując własne stanowisko w sprawie pytania nr 2 wskazuje Pan, że Pana zdaniem sprzedaż opisanych we wniosku działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych ani w całości ani też w części wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej, co jest konsekwencją Pana stanowiska wyrażonego odnośnie pytania pierwszego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest:

•nieprawidłowe w części związanej ze zbyciem opisanej nieruchomości, tj. wydzielonych działek w części, w której wykorzystywał je Pan uprzednio w działalności gospodarczej oraz

•prawidłowe w pozostałym zakresie.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ww. ustawy źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a)nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b)spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c)prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d)innych rzeczy,

‒jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Art. 10 ust. 2 pkt 3 omawianej ustawy stanowi, że:

Przepisów ust. 1 pkt 8 ustawy nie stosuje się do składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W myśl art. 10 ust. 3 ustawy:

Przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, czy też prawa wieczystego użytkowania gruntów mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 cytowanej ustawy, spełnione muszą zostać co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

•taki składnik majątku nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

•nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza to działalność zarobkową:

a)wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b)polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c)polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

‒prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Działalność jest wtedy zarobkowa, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Działalność musi być tak prowadzona i ukierunkowana, aby była w stanie zyski faktycznie osiągnąć. Jednakże brak zysku z podjętych działań noszących znamiona działalności gospodarczej nie oznacza, że działalność taka nie była faktycznie prowadzona. Prowadzenie bowiem działalności gospodarczej zawsze wiąże się z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby czynności wykonywane były w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych.

Za takim rozumieniem pojęcia „zorganizowany” przemawia również definicja słownikowa. Zgodnie z Nowym Słownikiem Poprawnej Polszczyzny, Wydawnictwo Naukowe PWN, pod redakcją Andrzeja Markowskiego, Warszawa 2000, „organizować” to „przygotowywać, zakładać jakieś przedsięwzięcie”, bądź w znaczeniu drugim „nadawać czemuś reguły, wprowadzać porządek” (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z 7 maja 2008 r. I SA/Op18/08).

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej, to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Przez powtarzalność rozumie się cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, nie powiązane ze sobą), w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy:

Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

a)środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

b)składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,

c)składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,

d)składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

‒wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W przytoczonym art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione zostały szczególne kategorie przychodów, które – w przypadku uzyskania ich przez podatnika – stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. Takimi przychodami są m.in. przychody uzyskane z odpłatnego zbycia składników majątku, tj. środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, co wynika z treści art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy.

W stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r. przepis ten wskazywał, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi - ujętych w ewidencji środków trwałych.

Od dnia 1 stycznia 2015 r. przepis ten stanowi jednak, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą (…).

Zmiana treści powyższego przepisu wynikała z przyjętej ostatecznie przez sądy administracyjne linii orzeczniczej, ukształtowanej uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lutego 2014 r., sygn. akt II FPS 8/13. W ocenie Sądu, poprzednie brzmienie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmowało swoim zakresem przychód z odpłatnego zbycia wyłącznie tych składników majątku, które podatnik wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a nie wszystkich składników majątku. Tym samym, przychód ze sprzedaży składników majątku spełniających ustawową definicję środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, których podatnik nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, mimo że zbyciu podlegały składniki majątku w rzeczywistości służące tej działalności, a nie celom prywatnym podatnika. Ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 1328), ustawodawca doprecyzował brzmienie ww. przepisu i objął jego zakresem skutki podatkowe odpłatnego zbycia wszystkich składników majątku spełniających ustawowe kryteria uznania ich za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, bez względu na to, czy podatnik wpisał je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też nie. Jak wynika z uzasadnienia do projektu ww. ustawy zmieniającej, zmiana dotycząca sposobu ustalenia przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej ma charakter doprecyzowujący. Jej celem jest wyraźne wskazanie, że zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej stanowi przychód z tej działalności. Dotyczy to składników, które z uwagi na przewidywany okres ich używania krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych, jak również składników, których podatnik - pomimo takiego obowiązku - nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Podkreślić należy, że ww. przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r., nie reguluje ani kwestii kwalifikowania składnika majątku do kategorii środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, ani obowiązku ujmowania go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Reguluje on wyłącznie kwestię skutków podatkowych zbycia wskazanych w nim składników majątku, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że co do zasady regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r. objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego oraz wartości niematerialnej i prawnej, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Art. 14 ust. 2c stanowi, że:

Do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy) stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ustawy.

Natomiast przychody ze sprzedaży nieruchomości mieszkalnych nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej także w sytuacji, gdy podlegały one wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności.

Ponadto zauważyć należy, że art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a) ustawy stawowi:

Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku pozostałych na dzień likwidacji działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, prowadzonych samodzielnie (…)

Art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. a) tej ustawy stanowi przy tym, że:

Do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2 nie zalicza się:

a)pozostałych na dzień likwidacji prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej lub prowadzonych samodzielnie działów specjalnych produkcji rolnej,

(…)

‒jeżeli od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja: prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej, prowadzonych samodzielnie działów specjalnych produkcji rolnej, spółki niebędącej osobą prawną lub nastąpiło wystąpienie wspólnika z takiej spółki albo zmniejszenie udziału kapitałowego w takiej spółce, do dnia ich odpłatnego zbycia upłynęło sześć lat i odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej;

Z przedstawionych regulacji płynie zatem wniosek, że przychodami z działalności gospodarczej są również przychody uzyskane ze sprzedaży składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej wycofane, w tym z powodu jej likwidacji.

Zasada ta nie ma oczywiście zastosowania do nieruchomości mieszkalnych wykorzystywanych w działalności (art. 14 ust. 2c ustawy).

Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności, i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika również, że na osobie fizycznej spoczywa obowiązek sporządzenia na dzień likwidacji działalności gospodarczej wykazu pozostałych na ten dzień składników majątku (art. 24 ust. 3a ustawy). Powinien on zawierać co najmniej następujące dane: nazwę składnika majątku, datę jego nabycia, kwotę wydatków poniesionych na jego nabycie, w tym zaliczoną do kosztów uzyskania przychodów, a także wartość początkową, metodę amortyzacji, sumę odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera bezpośredniej i legalnej deﬁnicji środków trwałych, dokonuje natomiast ich podziału na podlegające i niepodlegające amortyzacji. Deﬁnicja pojęcia środki trwałe wywodzi się z ustawy o rachunkowości, gdzie zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15 tejże ustawy:

Ilekroć w ustawie jest mowa o środkach trwałych - rozumie się przez to, z zastrzeżeniem pkt 17, rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności:

a)nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego (…).

Jednocześnie wskazać należy, że prawo podatkowe, w szczególności ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawiera definicji nieruchomości. Wobec tego uzasadnionym jest posiłkowanie się definicją nieruchomości zawartej w Kodeksie cywilnym.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.):

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości.

Zgodnie z normą zawartą w art. 191 K.c. własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako jego część składowa, nie może być przedmiotem odrębnej własności. Wyjątki od tej zasady przewidują przepisy szczególne dotyczące wzniesienia budynku na gruncie będącym w wieczystym użytkowaniu.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 przedmiotowej ustawy:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

a)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

b)maszyny, urządzenia i środki transportu,

c)inne przedmioty

‒o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22c pkt 1 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane również środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy podatkowej:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22 f ust. 4 ww. ustawy:

Jeżeli tylko część nieruchomości lub lokalu użytkowego jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowana lub wydzierżawiana, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości lub lokalu.

W świetle powyższego, zaliczenie przychodu ze sprzedaży składnika majątku wykorzystywanego w prowadzonej działalności do przychodów z działalności gospodarczej jest możliwe, jeśli spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

•składnik majątku wykorzystywano dla celów prowadzonej działalności gospodarczej,

•składnik ten stanowi/stanowił środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

•składnik majątku podlegał ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że w 2003 r. w drodze zakupu nabył Pan grunt rolny o powierzchni 3,4719 ha. Grunt ten nabył Pan w celu posadowienia na nim budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Zamierzał Pan również prowadzić w ramach gospodarstwa rolnego hodowlę koni. W tym celu wybudował Pan na wskazanej nieruchomości budynek, który miał pełnić funkcję stajni. Ostatecznie nie podjął Pan działalności w tym zakresie.

Od dnia 1 lipca 2007 roku na części ww. nieruchomości gruntowej o powierzchni 0,36 ha prowadził Pan jednak sezonową działalność gospodarczą w postaci wyciągu narciarskiego. Nie ujął Pan wskazanej części gruntu o pow. 0,36 ha, na której posadowiony jest wyciąg narciarski oraz budynek socjalno-biurowy w ewidencji środków trwałych.

Przez większą część roku działalność gospodarcza była zawieszona, aktywnie prowadził Pan działalność w miesiącach zimowych (od grudnia/stycznia do lutego/marca).

Co istotne, z wniosku wynika również, że o ile nie podjął Pan ostatecznie działalności w zakresie hodowli koni to budynek, który miał pełnić funkcję stajni w okresie, w którym prowadził Pan działalność gospodarczą, pełnił funkcję baru gastronomicznego.

Z wniosku wynika zatem, że część nieruchomości (na których posadowiony jest wyciąg narciarski, budynek socjalno-biurowy oraz budynek stajni), nabytej w 2003 r. wykorzystywał Pan na potrzeby prowadzonej od 2007 roku działalności gospodarczej.

Obecnie, z uwagi na niekorzystne warunki atmosferyczne (brak opadów śniegu) prowadzenie wyciągu narciarskiego stało się nieopłacalne i od 23 stycznia 2023 r. działalność gospodarcza jest zawieszona i nie zamierza Pan jej wznawiać. Nie zlikwidował Pan jednak działalności gospodarczej.

Odnosząc powyższe do przedstawionych we wniosku okoliczności stwierdzić należy, że skoro wykorzystywał Pan sezonowo w okresie zimowym od 2007 r. do 2023 r. część opisanej we wniosku nieruchomości gruntowej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (w części, na której posadowiony jest wyciąg narciarski, budynek socjalno-biurowy oraz budynek stajni wykorzystywany jako bar gastronomiczny), a więc okres używania tej części nieruchomości wraz z posadowionymi na niej budynkami wynosił ponad rok, to nie budzi wątpliwości, że zarówno ta część nieruchomości jak i posadowione na niej budynki powinny stanowić środki trwałe. Fakt ten wynika z samej definicji środka trwałego.

W konsekwencji, planowane odpłatne zbycie w 2023 r. wydzielonych działek z opisanej we wniosku nieruchomości o powierzchni 0,59 ha obejmującej grunt wykorzystywany uprzednio w działalności gospodarczej, będzie skutkować powstaniem przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Bez znaczenia pozostaje fakt, że nieruchomość gruntowa w części wykorzystywanej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej nie została ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Bez względu na to, czy został spełniony obowiązek – wynikający z art. 22d ust. 2 ww. ustawy – wprowadzenia składnika majątku do tej ewidencji, czy też nie, kwota uzyskana ze sprzedaży tej części nieruchomości – zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stanowi przychód z działalności gospodarczej.

Ponadto, odnosząc się do planowanego odpłatnego zbycie w 2023 r. wydzielonych działek z opisanej we wniosku nieruchomości o powierzchni 0,59 ha obejmującej grunt niewykorzystywany uprzednio w działalności gospodarczej, w celu zakwalifikowania – na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - działań podjętych przez Pana do właściwego źródła przychodu należy ocenić zamiar, okoliczności i cel działań związanych z odpłatnym zbyciem nieruchomości, o których mowa we wniosku.

Jak wskazał Pan we wniosku, grunt ten zamierza Pan podzielić na 5 działek budowlanych, uzyskać dla wydzielonych działek decyzje o warunkach zabudowy, wydzielić drogę dojazdową, zapewnić wydzielonym działkom przyłącze do sieci wodno-kanalizacyjnej. W odniesieniu do ww. nieruchomości nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

W szczególności wyjaśnił Pan też, że w stosunku do opisanej nieruchomości:

•nie występował Pan z wnioskiem o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla tej nieruchomości;

•nie podejmował Pan działań zmierzających do zmiany przeznaczenia terenu ani też jakichkolwiek innych działań niż te opisane przez Pana we wniosku;

•nie prowadził Pan i nie prowadzi innych niż opisane we wniosku działań mających na celu uatrakcyjnienie nieruchomości (działki) dla celów sprzedaży lub podniesienia jej wartości. Nie ogrodził Pan i nie zamierza ogradzać działek. Nie zamierza Pan podłączać do wydzielonych działek mediów innych niż sieć wodnokanalizacyjna;

•źródłem finansowania nabytej w 2003 roku nieruchomości były środki własne;

•nie posiada Pan innych niż wskazana we wniosku nieruchomości;

•wcześniej w 2021 r. dokonał Pan sprzedaży 4 działek (nr 7/3 zabudowaną budynkiem jednorodzinnym i niezabudowaną działkę nr 7/2 oraz dwie niezabudowane działki nr 7/4 i 7/5 wraz z udziałem w prawie własności niezabudowanej działki gruntu nr 7/6, dla których wydano decyzję o warunkach zabudowy). Środki ze sprzedaży tych działek przeznaczył Pan na spłatę zaciągniętego kredytu, budowę i wykończenie mniejszego budynku jednorodzinnego (w którym obecnie Pan mieszka) cele konsumpcyjne oraz istotne wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, w tym na coroczny odbiór wyciągów przez Transportowy Dozór Techniczny w Gdańsku, prześwietlenia lin wyciągów, przygotowanie dokumentacji dotyczących odbioru wyciągów przez konserwatora, coroczny montaż i demontaż oraz konserwację wyciągów;

•nie zamierza Pan nabywać innych nieruchomości w celu ich sprzedaży.

Podnieść trzeba w tym miejscu, że przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości (działki) działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności.

Tymczasem z okoliczności sprawy wynika, że powodem sprzedaży działek w części niewykorzystywanej w działalności gospodarczej jest zły stan Pana zdrowia. Pamiętać trzeba też, że sprzedaż, nawet wielokrotna, przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży, nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym zakresie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z 9 marca 2016 r., sygn. akt II FSK 1423/14, w którym wskazał, że „do naturalnych zachowań należy lokowanie wolnych środków finansowych w różne dobra, które w określonej perspektywie czasowej mogą zostać korzystnie spieniężone. Do takich dóbr należą m.in. nieruchomości. Samo tylko wyodrębnienie z jednej nieruchomości działek gruntu, powiązane także z koniecznością uprzedniego uzyskania stosownych decyzji administracyjnych (zatwierdzenie podziału, ustalenie warunków zabudowy – w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) nie wykracza poza działania mieszczące się w zwykłym zarządzie własnymi sprawami majątkowymi”.

Reasumując, przedstawione okoliczności nie wskazują (nie dowodzą), że Pana aktywność dotycząca planowanej sprzedaży działek w części niewykorzystywanej w działalności gospodarczej ma formę zawodową (profesjonalną) w zakresie obrotu nieruchomościami.

Dodatkowo zauważyć trzeba, że środki finansowe ze sprzedaży tych działek nie będą przez Pana reinwestowane, tj. przeznaczone na zakup kolejnych nieruchomości i przygotowanie ich do sprzedaży, a następnie do sprzedaży, ale będą wykorzystywane na zaspokojenie Pana bieżących potrzeb konsumpcyjnych.

Mając zatem na względzie całokształt powyższych okoliczności, należy stwierdzić iż taka sprzedaż ma charakter nieprofesjonalny i mieści się w zwykłych działaniach związanych z właściwym zarządem własnym majątkiem.

Z treści wniosku nie wynika więc, iż sprzedaż działek w części na których uprzednio nie prowadził Pan działalności zarobkowej nastąpił w ramach działalności gospodarczej wykonywanej w sposób zorganizowany i ciągły. Brak jest zatem podstaw, aby podejmowane przez Pana czynności mieszczące się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem kwalifikować jako prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie można bowiem uznać, że samo podzielnie działek na mniejsze, może być wystarczającą przesłanką do uznania by przychód z ich zbycia uznać za przychód z prowadzanej działalności gospodarczej prowadzonej w sposób zorganizowany i ciągły.

Mając na uwadze przywołane przepisy oraz opis sprawy należy uznać, że planowane odpłatne zbycie w 2023 r. wydzielonych działek z opisanej we wniosku nieruchomościo powierzchni 0,59 ha obejmującej grunt niewykorzystywany uprzednio w działalności gospodarczej, w posiadaniu którego był Pan już w 2003 roku, z uwagi na treść art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie w ogóle stanowić źródła przychodu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe wyłącznie wobec Pani i tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

•Zgodnie z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej:

Interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

4)z zastosowaniem art. 119a;

5)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

6)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

•Zgodnie z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Dane dokumentu

Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 12 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT3.4011.499.2023.2.PS