Zmiana interpretacji indywidualnej z dnia 22 listopada 2023 r., Szef Krajowej Administracji Skarbowej, sygn. DOP4.8221.65.2023.CQDZ

Ocena, czy zwrócone wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów stanowią przychód podatkowy

Zmiana interpretacji indywidualnej

Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z 16 lutego 2017 roku nr 1462-IPPB3.4510.1142.2016.1.KK, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zmienia z urzędu^[1] wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko przedstawione we wniosku z 23 grudnia 2016 roku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalania wysokości przychodów podatkowych - jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 grudnia 2016 roku został złożony do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wniosek z 23 grudnia 2016 roku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawidłowego ustalenia wysokości przychodów podatkowych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego

X Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) należy do międzynarodowego grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”) zajmującej się rozwijaniem, produkcją, dystrybucją i marketingiem produktów spożywczych (takich jak np. wyroby czekoladowe, ciastka, wafle, itp.).

W ramach Grupy Spółka prowadzi działalność produkcyjną w całości za pośrednictwem posiadanych zakładów produkcyjnych, zlokalizowanych w Polsce, które są wyposażone w odpowiednią infrastrukturę (w tym maszyny produkcyjne). Ponadto, Spółka posiada zasoby ludzkie zdolne do świadczenia usług produkcyjnych.

Spółka zajmuje się produkcją produktów spożywczych (przeznaczonych na rynek polski i rynki zagraniczne). Powyższe produkty są produkowane przez Wnioskodawcę na zlecenie zagranicznego podmiotu z Grupy (dalej: „Usługobiorca”) na podstawie umowy typu Toll Manufacturing (dalej: „Umowa Toll Manufacturing”).

Zgodnie z Umową Toll Manufacturing, Usługobiorca jako właściciel znaków towarowych i technologii procesu produkcyjnego wykorzystywanego w rozwijaniu i produkowaniu produktów przekazuje Spółce niezbędne materiały, surowce i komponenty, zaś Spółka ww. materiały, surowce i komponenty (materiał powierzony) przetwarza w gotowe produkty. Proces produkcyjny odbywa się przy wykorzystaniu technologii przekazanej przez Usługobiorcę oraz w oparciu o instrukcje, specyfikacje, wskazówki, kryteria, procedury, itp. Usługobiorcy. Ponadto, zgodnie z Umową Toll Manufacturingu, Spółka jest odpowiedzialna m.in. za testowanie produktów, pakowanie i oznakowywanie produktów, przygotowywanie produktów do wysyłki, magazynowanie produktów oraz ich transport (jednakże aktywności w zakresie przechowywania i transportu mają charakter czysto pomocniczy w stosunku do kompleksowej usługi - produkcji na materiale powierzonym).

W zamian za usługi świadczone na podstawie Umowy Toll Manufacturingu, Spółka otrzymuje od Usługobiorcy wynagrodzenie, które jest kalkulowane w oparciu o metodę rozsądnej marży (tzw. „koszt plus”), tj. otrzymywane przez Spółkę wynagrodzenie jest sumą kosztów (stałych i zmiennych) poniesionych przez Spółkę w związku z wykonywanymi usługami oraz rynkowej marży (narzutu) liczonej od łącznej kwoty poniesionych kosztów, z wyłączeniem kosztów (np. kosztów podmiotów trzecich) niegenerujących wartości dodanej.

W związku z usługami wykonywanymi na podstawie Umowy Toll Manufacturing, Spółka ponosi w szczególności wydatki wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli wydatki nieuznawane za koszty uzyskania przychodów, np. wpłaty na rzecz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (tzw. PFRON). Przedmiotowe wydatki są jednak brane pod uwagę przy kalkulacji wynagrodzenia uzyskiwanego przez Spółkę od Usługobiorcy i w ramach ww. wynagrodzenia są one efektywnie zwracane Spółce.

W świetle powyższego, Spółka jest zainteresowana ustaleniem konsekwencji podatkowych związanych ze zwrotem ponoszonych przez nią wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie Spółka zaznacza, iż przedmiotowy wniosek odnosi się jedynie do tych wydatków, które na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w szczególności na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP (tj. np. wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych). Tym samym, przedmiotowy wniosek nie dotyczy wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na mocy subiektywnej decyzji Spółki.

Pytanie

Czy Spółka jest zobowiązana do ujęcia w przychodach podatkowych tej części wynagrodzenia otrzymywanego od Usługobiorcy, która stanowi zwrot wydatków niezaliczonych przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy

Spółka nie jest zobowiązana do ujęcia w przychodach podatkowych tej części wynagrodzenia otrzymywanego od Usługobiorcy, która stanowi zwrot wydatków niezaliczonych przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 Ustawy o PDOP przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Analiza ww. regulacji prowadzi do wniosku, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodzącą do majątku podatnika, mająca definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną.

Od powyżej zasady ustawodawca przewidział jednak wyjątki. Dotyczą one m.in. przypadków, w których przysporzenia otrzymywane przez podatnika nie stanowią jego przychodów podatkowych. W szczególności, w myśl art. 12 ust. 4 pkt 6a Ustawy o PDOP, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

W doktrynie podkreśla się, że przez brak zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów należy rozumieć decyzję ustawodawcy w przedmiocie możliwości zaliczenia danego rodzaju wydatków do kategorii kosztów podatkowych, a nie decyzję podatnika o faktycznym ujęciu albo braku ujęcia danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów w jego rozliczeniach podatkowych.

Innymi słowy, jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczyć będzie kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym.

Rozważając, jakie koszty nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, należy w pierwszej kolejności odnieść się do art. 15 ust. 1 Ustawy o PDOP. W myśl tego unormowania, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o PDOP.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w ww. art. 16 ust. 1 Ustawy o PDOP ma charakter zamknięty. Obejmuje on w szczególności wpłaty na rzecz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (por. art. 16 ust. 1 pkt 36 Ustawy o PDOP).

Mając na uwadze powyższe regulacje, nie ulega zatem wątpliwości, że w szczególności zwrot wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 Ustawy o PDOP nie zalicza się do przychodów podatkowych.

Jak przedstawiono w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka świadczy usługi, z tytułu których otrzymuje wynagrodzenie kalkulowane w oparciu o tzw. metodę koszt plus.

Omawiany sposób rozliczeń w oparciu o metodę „koszt plus” oznacza, że na wynagrodzenie Spółki składają się dwa zasadnicze komponenty:

•zwrot kosztów poniesionych przez Spółkę w związku z wykonywaniem usług (zwrot tzw. bazy kosztowej), obejmujących zarówno koszty zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, jak i koszty nie mogące z mocy prawa stanowić kosztów podatkowych oraz

•iloczyn rynkowego narzutu oraz łącznej kwoty poniesionych kosztów, z wyłączeniem kosztów (np. kosztów podmiotów trzecich) niegenerujących wartości dodanej.

Przedmiotowy sposób kalkulacji wynagrodzenia oznacza, że Usługobiorca zwraca Spółce wszystkie koszty poniesione w związku z wykonywanymi na jego rzecz usługami oraz dodatkowo wypłaca kwotę stanowiącą iloczyn rynkowej marży (narzutu) i łącznej kwoty poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów, z wyłączeniem kosztów (np. kosztów podmiotów trzecich) niegenerujących wartości dodanej.

W przypadku tej formy rozliczeń, Spółce są zatem efektywnie zwracane wszystkie poniesione przez nią koszty, również te, które na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy o PDOP nie mogły być zaliczone przez Spółkę do kosztów podatkowych.

Tym samym, skoro w związku z usługami wykonywanymi przez Spółkę na rzecz Usługobiorcy, Spółka otrzymuje wynagrodzenie, które w części stanowi zwrot wydatków poniesionych przez Spółkę niezaliczonych przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów, to w tym zakresie otrzymane wynagrodzenie nie stanowi przychodu podatkowego dla Spółki. Powyższa konkluzja wynika bezpośrednio z treści art. 12 ust. 4 pkt 6a Ustawy o PDOP.

Powyższe stanowisko Spółki - tj. brak obowiązku rozpoznania przychodu podatkowego w związku ze zwrotem poniesionych wydatków, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów - znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych.

Przykładowo:

•w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 30 września 2013 r. (sygn. ILPB3/423-278/13-4/JG), w której stwierdzono: „(...) jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczyć będzie kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym.

•w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 5 kwietnia 2013 r. (sygn. IPPB3/423-1020/12-4/PK1), zgodnie z którą: „(...) otrzymane przez Spółkę wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług zmiany marki stanowi zwrot wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, przez co nie powoduje powstania przychodu po stronie Spółki.”;

•w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 13 marca 2009 r. (sygn. IPPB3/423-1692/08-2/GJ), w której czytamy: „(...) jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczyć będzie kosztów, które zgodnie ż przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym, niezależnie od statusu jednostki dokonującej zwrotu i jego formy”;

•natomiast w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 30 września 2013 r. (sygn. ILPB3/423-279/13-4/JG) czytamy: „(...) przychód podatkowy- w myśl art. 12 ust 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - nie powstanie w przypadku zwrotu wydatków w ramach:

•bezpośredniego przeniesienia poniesionego wydatku na właściwy podmiot z Grupy w drodze noty obciążeniowej,

•wynagrodzenia za usługi ustalanego w oparciu o tzw. metodą koszt plus oraz

•wynagrodzenia przy gwarantowanym poziomie zyskowności,

ponieważ wydatki, które zostaną zwrócone Wnioskodawcy w ww. sposób nie będą ujęte w kosztach podatkowych Spółki oraz zostaną najpierw poniesione przez Spółkę, a następnie Jej zwrócone.”.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie jest zobowiązana do ujęcia w przychodach podatkowych tej części wynagrodzenia otrzymywanego od Usługobiorcy, która stanowi zwrot wydatków niezaliczonych przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ocena stanowiska dokonana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 16 lutego 2017 roku nr 1462-IPPB3.4510.1142.2016.1.KK uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawySzef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna z 16 lutego 2017 roku nr 1462-IPPB3.4510.1142.2016.1.KK wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, jest nieprawidłowa.

Uzasadnienie zmiany interpretacji indywidualnej

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.), dalej: „ustawy o CIT”, w art. 12 ust. 1 pkt stanowi, że przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. W zakresie zaś przychodów związanych z działalnością gospodarczą także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. ust. 3 ww. ustawy).

Ustawodawca nie zastrzega, że przychodem są tylko wymienione w art. 12 ustawy pożytki, które są wprost wynikiem realizacji celu działalności gospodarczej osoby prawnej. Wszelkie wpłaty pieniężne, o ile spełniają inne wymagania podane w rozdziale 2 ustawy, mogą być uznane za przychód osoby prawnej. Zwłaszcza, że listę pożytków (stanowiącą katalog zamknięty), które nie mogą być zaliczone do przychodów, zawarto w art. 12 ust. 4 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem do przychodów nie zalicza się m.in. zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów (art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT).

Istota problemu w niniejszej sprawie koncentruje się wokół wykładni przepisu art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT. Dotyczy oceny czy podatnik może wyłączyć ze swoich przychodów tę cześć wynagrodzenia, którą kalkuluje w oparciu o wydatki niezaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Z opisu sprawy wynika, że rozliczenia ze Spółką dokonywane są w grupie podmiotów powiązanych. W zamian za usługi świadczone na podstawie Umowy Toll Manufacturingu, Spółka otrzymuje od Usługobiorcy wynagrodzenie, które jest kalkulowane w oparciu o metodę rozsądnej marży (tzw. „koszt plus”), tj. otrzymywane przez Spółkę wynagrodzenie jest sumą kosztów (stałych i zmiennych) poniesionych przez Spółkę w związku z wykonywanymi usługami oraz rynkowej marży (narzutu) liczonej od łącznej kwoty poniesionych kosztów, z wyłączeniem kosztów (np. kosztów podmiotów trzecich) niegenerujących wartości dodanej. Przy kalkulacji wynagrodzenia uzyskiwanego przez Spółkę od Usługobiorcy brane są pod uwagę wydatki wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, czyli wydatki nieuznawane za koszty uzyskania przychodów, np. wpłaty na rzecz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (tzw. PFRON). W konsekwencji w ramach ww. wynagrodzenia wydatki te są faktycznie zwracane Spółce.

Należy wskazać, że w orzecznictwie sądowym ukształtowała się jednolita linia orzecznicza^[2], z której wynika, że zwróconym innym wydatkiem nie jest uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku, lecz nie stanowi jego zwrotu. Jakkolwiek przepisy ustawy o CIT nie precyzują kiedy mamy do czynienia ze zwrotem wydatków, to w sytuacji, gdy podmiot ponosi koszty we własnym imieniu i na własną rzecz, nie można mówić o ich zwrocie. Wynika to w szczególności z uwagi na ich uwzględnienie w bazie kosztowej na potrzeby kalkulacji wynagrodzenia za świadczone usługi. W takiej sytuacji kwoty pieniężne otrzymane przez podatnika nie mogą być uznane za zwrot wydatków, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT. Stanowią one bowiem wynagrodzenie z tytułu świadczonej usługi. W konsekwencji powinny w całości zostać zaliczone do przychodów podatkowych.

Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29 maja 2017 roku, sygn. akt III SA/Wa 1657/16 wskazano:

W sytuacji, gdy podmiot ponosi koszty we własnym imieniu na własną rzecz, to nie można mówić o ich zwrocie z uwagi na ich uwzględnienie w bazie kosztowej na potrzeby kalkulacji wynagrodzenia za świadczone usługi. (...) kwoty pieniężne otrzymane przez Spółkę od spółki zagranicznej nie mogą być uznane za zwrot wydatków, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. Stanowią one bowiem wynagrodzenie z tytułu umowy zawartej (...) Zauważyć również należy. że z samej umowy zawartej pomiędzy Skarżącą (...) wynika, że Skarżąca otrzymywała wynagrodzenie odpowiadające sumie kosztów budżetowanych zgodnie z art. 7 niniejszej umowy za dany rok obrotowy powiększone o 5-procentową marżę". Otrzymywane wynagrodzenie nie stanowiło więc zwrotu wydatków, o którym mowa w art. 12 ust. 4pkt 6a u.p.d.o.p.".

Należy bowiem mieć na względzie, że „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony. Zwróconym innym wydatkiem nie jest uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku, lecz nie stanowi jego zwrotu. W wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 12 września 2013 roku, sygn. akt I SA/Wr 1151/13 wskazano, że:

Stosownie do powołanego wyżej przepisu art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Przepis ten w sposób niewątpliwy nawiązuje do poprzedzającego go przepisu art. 12 ust. 4 pkt 6 u.p.d.o.p., w którym postanowiono, że nie zalicza się do przychodów zwróconych, umorzonych lub zaniechanych podatków i opłat stanowiących dochody budżety państwa albo budżetów jednostek samorządu terytorialnego niezliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te wymienia art. 16 u.p.d.o.p. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii "innych wydatków", o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. konieczne jest by "wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów" w rozumieniu art. 16 tej ustawy oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony a następnie zwrócony podatnikowi przy czym wydatek poniesiony jest odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc "wydatek zwrócony" to ten sam a nie taki sam wydatek który został poniesiony (por. wyrok NSA z dnia 1 grudnia 2005 r. sygn. akt FSK 2673/04, opubl. CBOSA). Zwróconym innym wydatkiem nie jest bowiem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku, lecz nie stanowi jego zwrotu (por. wyrok NSA z dnia 13 lipca 2010 r. sygn akt II FSK 455/09 opubl. CBOSA).

W konsekwencji w opisanej sytuacji nie nastąpi zwrot wydatków. Spółka otrzymuje bowiem wynagrodzenie wyliczane w oparciu o metodę koszt plus, której istotą jest wyliczanie wynagrodzenia na podstawie poniesionych kosztów oraz ustalonej marży. Kwota otrzymywana przez Spółkę jako jej wynagrodzenie będzie uwzględniała także należności za brak możliwości potrącenia niektórych kosztów, tj. np. wydatków na PFRON.

Zatem w ocenie Szefa KAS kwota pieniężna otrzymywana przez Spółkę od innego podmiotu w ramach skalkulowanego wynagrodzenia nie stanowi zwrotu wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Podkreślić jeszcze raz należy, że określone wynagrodzenie stanowi w całości przychód należny z tytułu świadczenia przez Spółkę usług w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i nie może być ono traktowane w części jako „wydatek zwrócony”, o którym mowa w art 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, nawet w sytuacji gdy zostało ono skalkulowane w oparciu o koszty, które w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogą być zaliczone do kosztów podatkowych. Stąd w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania ww. art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, a otrzymywane wynagrodzenie (również w części niestanowiącej kosztów podatkowych) stanowi przychód podatkowy. Odmienne stanowisko prowadziłoby do uprzywilejowania podmiotów kalkulujących wynagrodzenie za świadczone usługi metodą koszt plus marża w stosunku do podmiotów niestosujących tej metodologii kalkulacji wynagrodzenia, a ponoszących w ramach prowadzonej działalności gospodarczej koszty niepodatkowe^[3].

Końcowo, w odniesieniu do interpretacji indywidualnych powołanych przez Spółkę na poparcie własnego stanowiska w sprawie należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie mogą być wiążące dla Szefa KAS. Obowiązkiem organu interpretacyjnego jest wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym. Organu nie obciąża obowiązek polemiki z powołanymi przez Spółkę orzeczeniami oraz interpretacjami^[4].

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy co do braku ujęcia w przychodach podatkowych tej części wynagrodzenia otrzymywanego od Usługobiorcy, która stanowi zwrot wydatków niezaliczonych przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z przepisami ustawy o CIT - jest nieprawidłowe.

Z powyższych względów dokonano zmiany interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie 16 lutego 2017 roku nr 1462-IPPB3.4510.1142.2016.1.KK.

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Zmieniona interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego, które zostało przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienionej interpretacji indywidualnej/ stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na zmianę interpretacji indywidualnej

Stronie przysługuje prawo do zaskarżenia tej zmiany interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi^[5]).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (którego działanie jest przedmiotem skargi):

•w dwóch egzemplarzach, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00‑916 Warszawa (art. 47 § 1 i art. 54 § 1 ww. ustawy)

lub

•w formie dokumentu elektronicznego bez dołączania odpisów, zawierającą adres elektroniczny oraz podpisaną kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Ministerstwa Finansów na platformie ePUAP: /bx1qpt265q/SkrytkaESP (art. 46 § 2a, art. 47 § 3 i art. 54 § 1a ww. ustawy). Datą wniesienia skargi w formie dokumentu elektronicznego jest określona w urzędowym poświadczeniu odbioru data jej wprowadzenia do systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów (art. 83 § 5 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretacji indywidualnej może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

^[1] art. 13 § 2 pkt 4 oraz art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383), dalej „Ordynacja podatkowa”.

^[2] Np. wyrok NSA z 11.01.2022 r. sygn. akt II FSK 991/19, wyrok NSA z 11.03.2020 r. sygn. akt II FSK 829/18, wyrok NSA z 23.01.2019 r. sygn. akt II FSK 1281/19, wyrok WSA w Warszawie z 21.09.2019 r. sygn. akt III SA/Wa 1226/18, wyrok WSA w Warszawie z 24.03.2017 r. sygn. akt III SA/Wa 1241/16, wyrok WSA w Warszawie z 17.06.2011 r. sygn. akt III SA/Wa 3302/10

^[3] Por. wyrok WSA w warszawie z 21 lutego 2019 roku, sygn. akt III SA/Wa 1226/18

^[4] por. wyrok WSA w Poznaniu z 13 czerwca 2017 roku, sygn. akt I SA/Po 1643/16, wyrok NSA z 13 czerwca 2013 roku, sygn. akt II FSK 2063/11

^[5] Dz. U. z 2023 r. poz. 1634, ze zm.