Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 24 lutego 2022 r., sygn. I SA/Ol 40/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Andrzej Brzuzy Sędziowie sędzia WSA Ryszard Maliszewski (sprawozdawca) asesor WSA Anna Janowska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 24 lutego 2022 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe Nadleśnictwo A na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2016 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...]r., [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej SKO) po rozpatrzeniu odwołania Nadleśnictwa (jednostki organizacyjnej Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe), utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji w sprawie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2016 r. w kwocie 4.668,00 zł.

Zaskarżoną decyzją organ podatkowy tj. Wójt Gminy określił Podatnikowi -Nadleśnictwu (jednostce organizacyjnej Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe) zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2016 rok w kwocie 4.668,00 zł .

W uzasadnieniu decyzji wywiedziono (w oparciu o wyniki czynności sprawdzających), że w deklaracji na podatek od nieruchomości za rok 2016 nie wykazano prawidłowej wysokości zobowiązania podatkowego. W deklaracji nie uwzględniono faktu, że na części gruntów zarządzanych przez Nadleśnictwo posadowione zostały - w oparciu o umowę o ustanowienie służebności - napowietrzne linie, słupy oraz urządzenia elektroenergetyczne.

Przedmiotowa decyzja została Podatnikowi skutecznie doręczona 23 czerwca 2021 r..

W odwołaniu skarżący zarzucił naruszenia:

1) przepisów prawa materialnego, to jest przepisu art. 2 ust. 2 w związku z przepisem art. 1a ust. 1 pkt 4) i 7) oraz ust. 3 pkt 2) ustawy z 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 roku, zwaną dalej "ustawą o podatkach i opłatach lokalnych", a także przepisu art. 1 ust. 1, 2 i 3 ustawy z 20 października 2002 roku o podatku leśnym, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 roku, zwaną dalej " ustawą o podatku leśnym ", poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że zajęcie lasu na prowadzenie działalności gospodarczej oznacza również sytuację, w której na gruncie leśnym stanowiącym pas techniczny pod napowietrznymi liniami elektroenergetycznymi znajdują się te urządzenia, a operator linii wykonuje sporadycznie czynności związane z konserwacją urządzeń przesyłowych, co nie wyłącza prowadzenia na tym terenie działalności leśnej, pomimo że prawidłowa wykładnia tych przepisów powinna prowadzić do wniosku, iż o zajęciu gruntu na prowadzenie działalności gospodarczej można mówić dopiero wtedy, gdy wykonywanie działalności gospodarczej wyklucza całkowicie prowadzenie na danym obszarze działalności leśnej, zatem obowiązek zapłaty podatku od nieruchomości za grunt leśny powstaje dopiero w sytuacji, w której ten grunt jest stale zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej w sposób wyłączający możliwość prowadzenia choćby ograniczonej gospodarki leśnej, a nie jedynie sporadycznie zajmowany w celu dokonania czynności mających związek z prowadzeniem działalności gospodarczej,