Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 10 marca 2022 r., sygn. I SA/Wr 940/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: SWSA Dagmara Dominik-Ogińska (sprawozdawca) Sędziowie: SWSA Daria Gawlak-Nowakowska AWSA Iwona Solatycka po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 10 marca 2022 r. sprawy ze skargi M. M. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z dnia 17 maja 2021 r. nr SKO 4011/287/21 w przedmiocie zaliczenia wpłaty na podatek rolny I. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Wójta Gminy B. z dnia 29 marca 2021 r. nr FB.3121.0025.2021; FBKW-0887/21; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu na rzecz strony skarżącej kwotę 100 (słownie: sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1. Postępowanie przed organami podatkowymi.

1.1. Przedmiotem skargi M. M. (dalej: Strona/ Skarżąca/podatniczka) jest postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu (dalej: SKO) z dnia 17 maja 2021 r. nr SKO 4011/287/21 utrzymujące w mocy postanowienie Wójta Gminy B. (dalej: organ podatkowy pierwszej instancji/ Wójt) z dnia 29 marca 2021 r. nr FB.3121.0025.2021; FBKW-0887/21 w przedmiocie zaliczenia wpłaty na podatek rolny.

1.2. Z uzasadnienia decyzji SKO wynika, że organ podatkowy pierwszej instancji zaliczył wpłatę dokonaną przez Stronę w dniu 16 marca 2020 r. w wysokości 658 zł na poczet zaległości podatkowych w podatku rolnym w ten sposób, że kwotę 11,60 zł zaliczył na koszty upomnienia; kwotę 478,42 zł - na III ratę podatku rolnego za 2015 r.; kwotę 167,98 zł - na poczet odsetek od III raty podatku rolnego za 2015 r.

Z kolei wpłatę w wysokości 273 zł dokonaną w dniu 16 marca 2020 r. zaliczył w następujący sposób: kwotę 202,05 zł - na III ratę podatku rolnego za 2015 r.; kwotę 70,95 zł – na poczet odsetek od III raty podatku rolnego za 2015 r.

1.3. Na skutek wniesionego zażalenia, SKO ww. postanowieniem utrzymało w mocy postanowienie organu podatkowego pierwszej instancji. Odwołało się do treści art. 59 § 1 pkt 1, art. 60 § 1 pkt 1, art. 62 § 1, art. 62 § 4, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.; dalej: O.p.) i wskazało, że wprawdzie SKO prezentowało dotychczas stanowisko, zgodnie z którym zapłata podatku bezpośrednio do rąk pracownika Urzędu Gminy B. (dalej: Urząd Gminy), pełniącego nadto funkcję podinspektora ds. księgowości podatkowej, który jednocześnie kwitował na druku ścisłego zarachowania wpłatę, mogła stanowić o zapłacie podatku w rozumieniu art. 59 § 1 pkt 1 O.p. SKO dostrzegło, że choć w organie podatkowym pierwszej instancji nie istniała kasa, która umożliwiałaby dokonywanie wpłat gotówkowych, to fakt ten nie wykluczał uznania, iż wpłata do rąk pracownika organu uznana będzie za zapłatę podatku. Jednakże uznał, że w sprawie pogląd ten należy zweryfikować z uwagi na dowody zebrane w sprawie. Wskazał bowiem, że w wyniku kontroli wewnętrznej przeprowadzonej w Urzędzie Gminy stwierdzono, że jeden z byłych pracowników pobierał od podatników wpłaty gotówkowe z tytułu rat poszczególnych podatków, a następnie nie przekazywał ich na rachunek Urzędu, dokonywał w podatkowym systemie księgowym oraz w kartotekach poszczególnych podatników nieuprawnionych i niezgodnych z prawdą odpisów księgowań i wpłat. Podkreślono, że pracownik organu podatkowego u którego podatniczka dokonywała wpłat podatków nie miała nigdy statusu inkasenta albowiem status ten posiadali wyłącznie sołtysi sołectw położonych na terenie Gminy B. (dalej: Gmina). SKO powołało się rozbieżności w zeznaniach podatniczki oraz stwierdziło, że przedstawione przez nią dokumenty urzędowe w rozumieniu art. 194 § 1 O.p., którymi są dokumenty urzędowe w rozumieniu art. 194 § 1 O.p. Zdaniem SKO skoro w organie podatkowym pierwszej instancji nie funkcjonowała kasa przyjmująca wpłaty gotówkowe, w rozumieniu art. 60 § 1 pkt 1 O.p. dokument pokwitowania stanowiący potwierdzenie zapłaty gotówkowej należnego podatku nie stanowił zatem dokumentu urzędowego, a jedynie dowód z dokumentu podlegający ocenie według reguł określonych w art. 191 O.p. SKO uznało, że nie można przydawać przedstawionemu przez podatniczkę pokwitowaniom absolutnej mocy dowodowej. Możliwe jest przeprowadzenie przeciwdowodu i zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił skutecznie podważyć ww. dowód. W konsekwencji uznano, że nie zostało udowodnione uiszczenie przez podatniczkę należnego podatku rolnego za 2015 r.