Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 7 kwietnia 2022 r., sygn. II SA/Sz 40/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz Asesor WSA Krzysztof Szydłowski po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 kwietnia 2022 r. sprawy ze skargi K. C. na decyzję Wojewody Z. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] grudnia 2018 r., nr [...], Prezydent Miasta S. orzekł o wymeldowaniu K. C. (dalej jako "skarżący"), z miejsca pobytu stałego w lokalu przy ul. [...] w S..

Nie zgadzając się z tą decyzją odwołanie od niej wniósł skarżący.

Wojewoda, po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] lutego 2019 r., nr [...], uchylił w całości decyzję organu gminy i orzekł o odmowie wymeldowania skarżącego z pobytu stałego z lokalu położonego w S. przy ul. [...].

Organ odwoławczy wskazał, że skarżący opuścił wprawdzie przedmiotowy lokal, lecz uczynił to na skutek nakazu prokuratora, a zatem "w sposób niedobrowolny" i nie mieszka w tym lokalu, ale tylko dlatego, że nie może do niego powrócić, ponieważ w przedmiotowym lokalu mieszka wnioskodawczyni, a skarżący ma zakaz zbliżania się do tej osoby na odległość mniejszą niż 50 metrów. Bezspornym zatem jest, że jeżeli skarżący naruszy ten zakaz, to mógłby z tego powodu ponieść określone konsekwencje prawne. Faktem jednak jest, że skarżący nie utracił zamiaru powrotu do miejsca jego stałego zameldowania, co – zdaniem organu odwoławczego, oznacza, że orzekanie o jego wymeldowaniu jest przedwczesne.

Decyzję Wojewody zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. A. C..

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z 7 sierpnia 2019 r., sygn. akt SA/Sz 387/19 uchylił zaskarżoną decyzję. W ocenie Sądu w sprawie zachodziły przesłanki do tego, aby uznać, że aktualnie związki skarżącego z lokalem ustały – nie mieszka pod adresem stałego zameldowania, nie posiada w nim rzeczy osobistych, co wynika z poczynionych przez organ I instancji ustaleń i nie ma możliwości w nim przebywania z uwagi na zastosowane środki zapobiegawcze. Oznacza to, że ziściły się przesłanki, o których mowa w art. 35 ustawy o ewidencji ludności, warunkujące wymeldowanie z pobytu stałego. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 22 czerwca 2020 r., sygn. akt II OSK 136/20 oddalił skargę kasacyjną wniesioną od wskazanego wyżej wyroku.