Wyrok WSA w Lublinie z dnia 1 lutego 2023 r., sygn. I SA/Lu 544/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz-Roicka Asesor sądowy Agnieszka Kosowska (sprawozdawca) Sędzia WSA Grzegorz Wałejko Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Woźny po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 lutego 2023 r. sprawy ze skarg L. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. oraz Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 19 sierpnia 2022 r. nr 0601-IOV-1.4103.14.2022.27 w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec 2015 r. oddala skargi.

Uzasadnienie

Sygn. I SA/Lu 544/22

UZASADNIENIE

Przedmiotem skargi "A" Sp. z o.o. z siedzibą we W. (dalej jako "skarżąca" lub "spółka") jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie (dalej jako "organ II instancji" lub "organ odwoławczy") z dnia 19 sierpnia 2022 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec 2015 r.

Stan sprawy przedstawia się następująco.

Decyzją z dnia 3 lutego 2021 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Chełmie (dalej jako "organ I instancji") określił skarżącej za marzec 2015 r. nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług w kwocie 103.140 zł. Od wydanej decyzji skarżąca złożyła odwołanie. Po rozpatrzeniu odwołania Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Lublinie decyzją z dnia 30 sierpnia 2021 r. uchylił

w całości decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Chełmie i określił nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym za marzec 2015 r. do zwrotu na rachunek bankowy w wysokości 115.480 zł. Na powyższą decyzję została wniesiona skarga, po rozpatrzeniu której Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, prawomocnym wyrokiem z dnia 4 lutego 2022 r., sygn. akt I SA/Lu 549/21 uchylił zaskarżoną decyzję. W ocenie Sądu, organ nie wykluczył przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku VAT za marzec 2015 r. Sąd zwrócił uwagę, że z analizy uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2021 r. sygn. akt I FPS 1/21 wynika, że warunki formalne pozwalające na przyjęcie skutku materialnoprawnego