Wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2022 r., sygn. III FSK 466/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca: Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia WSA (del.) Mirella Łent (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 7 sierpnia 2018 r. sygn. akt I SA/Gd 545/18 w sprawie ze skargi M.S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 30 marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M.S. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 7 sierpnia 2018 r., sygn. akt I SA/Gd 545/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę M.S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 30 marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki. W ocenie Sądu organy podatkowe bezsprzecznie wykazały, że w czasie kiedy upływał termin płatności podatków z tytułu zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za marzec 2012 r., skarżący pełnił funkcję członka zarządu spółki, a zatem zaistniała pozytywna przesłanka jego odpowiedzialności określona w art. 116 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) – dalej jako: "O.p.". W sprawie wykazane zostało również to, że egzekucja prowadzona przeciwko spółce okazała się bezskuteczna wobec braku majątku ruchomego i innych praw majątkowych, w stosunku do których można by skutecznie zastosować środki egzekucji administracyjnej. W ocenie Sądu skarżący nie zwolnił się z odpowiedzialności poprzez wykazanie, że zaistniała jedna z okoliczności, o jakiej mowa w art. 116 § 1 pkt 1 lit. a i pkt 2 O.p. Po pierwsze nie może budzić żadnych wątpliwości, że wniosek o ogłoszenie upadłości spółki nie został zgłoszony we właściwym czasie. Skarżący nie wykazał także, aby w sprawie zaistniała przesłanka egzoneracyjna przewidziana w art. 116 § 1 pkt 2 O.p. Sąd zauważył, że wymóg z art. 116 § 1 pkt 2 O.p. dotyczy wskazania mienia, z którego egzekucja jest faktycznie możliwa, co w praktyce oznacza, iż egzekucja ta musi być realna do przeprowadzenia i skutkująca zaspokojeniem wierzyciela. Skarżący nie wskazał żadnych składników majątku spółki umożliwiających realne zaspokojenie zaległości podatkowych w znacznej części.