Wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 maja 2022 r., sygn. I SA/Wa 1399/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: , Przewodniczący sędzia WSA Magdalena Durzyńska, sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj, asesor WSA Anna Fyda-Kawula (spr.), po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2022 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E. J., J. J. i Z. J. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] marca 2021 r., nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej oddala skargę.

Uzasadnienie

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji zaskarżoną decyzją z 23 marca 2021 r. nr DAP-WOSRFR-7280-13/2021/MP na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm., zwanej dalej: k.p.a.) oraz art. 9 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 2097), po ponownym rozpatrzeniu sprawy w wyniku wniosku E. J., J. J. oraz Z. J. (Skarżący) utrzymał w mocy decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 23 grudnia 2020 r. nr DAP-WOSR-7280-363/2018/AP, w przedmiocie odmowy uchylenia ostatecznej decyzji Ministra Skarbu Państwa z 13 marca 2014 r., nr DRiR-AP-580-88/14, utrzymującej w mocy decyzję Wojewody Podkarpackiego z 3 stycznia 2014 r., nr N.II-77250-295/10, potwierdzającą, że Skarżącym przysługuje prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez H. J. nieruchomości w miejscowości S., województwo l., poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Pismem z 15 stycznia 2016 r. Skarżący na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. wnieśli o wznowienie postępowania zakończonego ww. ostateczną decyzją Ministra Skarbu Państwa z 13 marca 2014 r. Powołali się na uzyskanie nowego dowodu, nieznanego prowadzącym sprawę organom administracji, tj. pisma architekta C. W.M. i inżyniera-budowniczego K. W. z 18 grudnia 2015 r. wraz z poświadczonym tłumaczeniem z języka ukraińskiego, poświadczającego, że powierzchnia nieruchomości położonej przy ul. [...] w miejscowości S., woj. L. od momentu jej wybudowania (czyli od 1860 r.) nie uległa zmianie. Dokument ten potwierdza ponadto, że nieruchomość położona przy ul. [...] miała większą powierzchnię, niż powierzchnia, jaką ustalił w trakcie postępowania Wojewoda Podkarpacki (potwierdzoną przez Ministra Skarbu Państwa ww. decyzją z 13 marca 2014 r.). Dokument ten ma moc dokumentu urzędowego, wobec tego stanowi dowód tego, co jest w nim urzędowo stwierdzone, gdyż został sporządzony przez kwalifikowanego architekta i inżyniera-budowniczego.