Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 czerwca 2022 r., sygn. II SA/Wa 3917/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska (spr.), Sędzia WSA Ewa Kwiecińska, Sędzia WSA Sławomir Fularski, , Protokolant specjalista Elwira Sipak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 czerwca 2022 r. sprawy ze skargi M. D. na decyzję Rady Doskonałości Naukowej z dnia [...] maja 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nadania stopnia naukowego oddala skargę

Uzasadnienie

Uchwałą nr [...] z dnia [...] czerwca 2020 r. Rada Dyscypliny Pedagogika Uniwersytetu G. (zwana dalej: Rada, organ I instancji), działając na podstawie art. 18a ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz.U. z 2017 r. poz. 1789, zwana dalej: u.s.n.t.n.) w związku z art. 179 ustawy z dnia 3 lipca 2018 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2018 r. poz. 1669, zwana dalej: p.w.p.s.w.), po zapoznaniu się z uchwalą Komisji Habilitacyjnej oraz trzema recenzjami dorobku naukowego dr M. D. (zwany dalej: skarżący, habilitant), odmówiła nadania skarżącemu stopnia naukowego doktora habilitowanego w dziedzinie nauk społecznych, w dyscyplinie pedagogika.

Uchwała podjęta została w głosowaniu tajnym – liczba uprawnionych do glosowania - 16; liczba obecnych -16, liczba głosów za -12, liczba głosów przeciw – 1, wstrzymało się - 3.

W uzasadnieniu uchwały organ I instancji wskazał, iż Rada zdecydowaną większością głosów przyjęła stanowisko Komisji Habilitacyjnej, która odmówiła poparcia wniosku doktoranta o nadanie stopnia doktora habilitowanego w dziedzinie nauk społecznych dyscyplinie pedagogika. Członkowie Rady zgodzili się z argumentacją Recenzentów (prof. dr hab. M. D. z UW), prof. dr hab. A. N. z UMK) oraz prof. dr hab. S. M. z UW), którzy podkreślili, że dorobek naukowy skarżącego nie przyczynił się do rozwoju dyscypliny pedagogika. Publikacje habilitanta nie wykazują cech dyskursu naukowego, a zrealizowane przez niego badania mają bardzo wąski charakter. Kluczową kwestią było również to, że prezentowane badania nie zostały uzasadnione metodologicznie i teoretycznie. Habilitant w wielu miejscach określa swoje badania jako interdyscyplinarne, tymczasem w opinii Recenzentów nie mają one takiego charakteru. Pomimo deklaracji ww. o glottodydaktycznych kompetencjach, swoje analizy oparł na literaturze glottodydaktycznej z lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku i - jak wskazują Recenzenci - nie ma orientacji w zakresie najnowszych badań w tej dziedzinie. Rada uznała, że dorobek habilitanta ma jedynie charakter praktyczny i metodyczny.