Metody wyceny aktywów i pasywów w jednostkach sektora finansów publicznych

Polityka rachunkowości to dokument, który funkcjonuje w każdej jednostce. Jest elementem rachunkowości wymaganym przez przepisy ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (dalej: uor). W „Rachunkowości Budżetowej” 3/2024 rozpoczęliśmy cykl dotyczący polityki rachunkowości i opisaliśmy podstawowe zasady rachunkowości. W RB 4/2024 omówiliśmy temat dokumentacji, jaką należy stworzyć, aby wprowadzić w swojej jednostce politykę rachunkowości W bieżącym numerze uwagę skupimy na metodach wyceny aktywów i pasywów.

Ogólne zasady wyceny aktywów i pasywów zostały zawarte w rozdziale 4 ustawy o rachunkowości. Od właściwej wyceny aktywów i pasywów w bilansie zależy rzetelność informacji o składnikach majątkowych i osiągniętych wynikach gospodarczych. W momencie wprowadzenia składników majątkowych do ksiąg rachunkowych wycenia się je według cen nabycia lub kosztu wytworzenia.

Aktywa i pasywa wycenia się nie rzadziej niż na dzień bilansowy w sposób następujący:

• – według cen nabycia lub kosztów wytworzenia, lub wartości przeszacowanej (po aktualizacji wyceny środków trwałych), pomniejszonych o odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe, a także o odpisy z tytułu trwałej utraty wartości;