Wyrok WSA w Krakowie z dnia 1 sierpnia 2024 r., sygn. III SA/Kr 471/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący S WSA Ewa Michna (spr.) Sędziowie WSA Jakub Makuch Asesor WSA Marta Kisielowska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 1 sierpnia 2024 r. sprawy ze skargi Ł. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 24 stycznia 2024 r., nr SKO.ŚR/4111/1289/2023 w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. zasądza na rzecz skarżącego Ł. B. od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie 480 zł (czterysta osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z 20 października 2023 r. Wójt Gminy B. odmówił przyznania skarżącemu (Ł. B.) świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad matką.

Organ wskazał, że nie zostały spełnione przesłanki uprawniające do przyznania świadczenia, określone art. 17 ust. 1b, ust.5 pkt. 1 lit. b art. 17 ust.1b ustawy z 28 listopada 2023 r. o świadczeniach rodzinnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2023 r., poz. 390) – dalej: "u.ś.r.". Organ podał, że nie kwestionuje faktu sprawowania przez skarżącego opieki nad matką. Jednakże matka skarżącego posiadała orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności wydane dopiero w dniu 8 października 2015 r. (na stałe), a stopień niepełnosprawności datował się od 28 sierpnia 2014 r. W związku z powyższym, zdaniem organu, zaistniała negatywna przesłanka uniemożliwiająca przyznanie świadczenia.

Organ zaznaczył, że skutkiem wejścia w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r., K 28/13 nie było ani uchylenie art. 17 ust.1b u.ś.r., ani uchylenie decyzji przyznających świadczenia, ani wykreowanie "prawa" do żądania świadczenia dla opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, jeżeli niepełnosprawność podopiecznych nie powstała w okresie dzieciństwa. Trybunał Konstytucyjny orzekł ostatecznie o niekonstytucyjności jedynie części normy wynikającej z art.17 ust. 1b u.ś.r. Poprawienie stanu prawnego w tym zakresie należało wyłącznie do ustawodawcy. Organ I instancji nadal był więc związany treścią brzmienia ww. ustawy.