Wyrok NSA z dnia 25 maja 2023 r., sygn. I FSK 214/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Marek Kołaczek (sprawozdawca), Sędzia NSA Artur Mudrecki, Sędzia WSA del. Maja Chodacka, Protokolant Katarzyna Wojnarska, po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej M. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 25 września 2018 r., sygn. akt I SA/Bd 441/18 w sprawie ze skargi M. R. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 9 kwietnia 2018 r., nr 0401-IOV.4103.266.2017 w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od maja do października 2015 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. R. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Bydgoszczy kwotę 5.400 (słownie: pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji.

1.1. Zaskarżonym wyrokiem z 25 września 2018 r., sygn. akt I SA/Bd 441/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę M.F. (dalej: Strona lub Skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Bydgoszczy (dalej jako: Organ drugiej instancji lub Dyrektor IAS) z 9 kwietnia 2018 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od maja do października 2015 r.

1.2. Sąd pierwszej instancji przedstawił następujący stan faktyczny sprawy.

Decyzją z dnia 30 października 2017 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego określił skarżącemu kwoty wysokości zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od towarów i usług za: maj 2015 r. – 2.209 zł, czerwiec 2015 r. – 7.447 zł, lipiec 2015 r. – 7.669 zł, sierpień 2015 r. – 9.768 zł, wrzesień 2015 r. – 10.354 zł i październik 2015 r. – 8.621 zł.

Po rozpatrzeniu odwołania Dyrektor IAS zaskarżoną decyzją utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ podał, że głównym zarzutem w sprawie jest niewłaściwe ustalenie przez organ stanu faktycznego i co za tym idzie określenie w niewłaściwej wysokości zobowiązania podatkowego. W rezultacie, istota sporu w przedmiotowej sprawie sprowadza się do faktu zakwestionowania sposobu opodatkowania świadczonych przez skarżącego usług transportowych na rzecz cypryjskiej firmy O., dla których przyjął sposób opodatkowania jak dla usług świadczonych poza terytorium kraju, zamiast opodatkowania ich w kraju podatkiem VAT w stawce 23%.