Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 17 września 2024 r., sygn. I SA/Wr 899/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tadeusz Haberka, Sędziowie sędzia WSA Piotr Kieres, asesor WSA Iwona Solatycka (sprawozdawca), , po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 17 września 2024 r. sprawy ze skargi V. sp. z o.o. z siedzibą w N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Legnicy z dnia 21 sierpnia 2023 r. nr SKO/PO-413/330/2022 w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2021 r. oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi V. sp. z o.o. (dalej: Strona, Skarżący, Podatnik) jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Jeleniej Górze (SKO, organ odwoławczy) z dnia 21 sierpnia 2023 r. Nr SKO/PO-413/330/2022 utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta L. (Prezydent, organ I instancji) z dnia 29 listopada 2022 r. Nr FN.3120.98.27.2021.22 w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2021 r. w kwocie 421.077,00 zł.

Z akt sprawy wynika, ze Spółka nie złożyła deklaracji na podatek od nieruchomości, wobec czego organ I instancji wszczął postepowanie podatkowe i określił wyżej wskazanej Spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2021 r. w kwocie 421.077,00 zł. W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia organ podatkowy I instancji wskazał, że Spółka, jako właściciel położonej na obszarze miasta L. nieruchomości składającej się z działek o numerach: [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] o łącznej powierzchni [...] m2, zabudowanych budynkami o łącznej powierzchni użytkowej [...] m2, stosownie do art. 6 ust. 1 i ust. 9 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1445 ze zm., dalej: u.p.o.l.), zobowiązana była do składania deklaracji na podatek od nieruchomości i regulowania wynikających z nich zobowiązań. Brak złożenia przedmiotowej deklaracji na 2021 r. oraz brak zapłaty podatku skutkować musiał zatem wszczęciem postępowania podatkowego i wydaniem, na podstawie art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r., poz. 2651 ze zm., dalej: O.p.), decyzji określającej Spółce wysokość zobowiązania podatkowego za 2021 r. Spółka wniosła odwołanie od powyższej decyzji żądając jej uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Zdaniem Spółki, wydanie decyzji określającej jej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2021 r. nastąpiło w rezultacie postępowania podatkowego dotkniętego naruszeniem zasady dwuinstancyjności postępowania uregulowanej w art. 127 O.p. Podniosła bowiem, że przed SKO toczyło się postępowanie z zażalenia Spółki, na postanowienie organu podatkowego I instancji w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania podatkowego w sprawie określenia wysokości podatku od nieruchomości za 2021 r. Z tego względu, zdaniem Spółki) niemożliwym było merytoryczne rozpatrzenie sprawy do czasu rozpatrzenia zażalenia przez organ odwoławczy. W odwołaniu zarzucono zarazem, błędne ustalenie stanu faktycznego w zakresie powierzchni użytkowej budynku, ponieważ dokonano tego na podstawie dokumentu o nazwie "Inwentaryzacja stanu istniejącego hali i pomieszczeń C. S.A" (dalej: inwentaryzacja) , który to dowód został sporządzony w 2005 r., a od tego czasu część budynków została już zburzona lub zmieniły się ich parametry. Wskazano też, na postępowanie w sprawie uzgodnienia stanu prawnego nieruchomości, i fakt nieważności umowy sprzedaży nieruchomości. W wyniku rozpatrzenia odwołania SKO decyzją Kolegium z dnia 21 sierpnia 2023 r. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. SKO wskazało, że zakres ustaleń faktycznych organu podatkowego I instancji dawał pełne podstawy do przyjęcia, że Spółka w 2021 r. była w posiadaniu ww. przedmiotów opodatkowania podatkiem od nieruchomości. SKO nie podzieliło tym samym argumentacji Spółki, na podstawie której próbowała ona podważyć posiadanie tytułu prawnego do stanowiącej przedmiot opodatkowania nieruchomości, powołując się na toczące się przed Sądem Rejonowym w L. postępowanie z pozwu Spółki o uzgodnienie treści księgi wieczystej, nieruchomości będącej przedmiotem opodatkowania. Ponadto, Kolegium nie podzieliło zarzutu odwołania, iż postępowanie organu podatkowego I instancji dotknięte było naruszeniem zasady dwuinstancyjności postępowania, albowiem orzekając w sprawie organ podatkowy I instancji nie wziął pod uwagę faktu wniesienia zażalenia na postanowienie tego organu o odmowie zawieszenia postępowania w sprawie. W ocenie SKO, fakt wydania przez organ podatkowy I instancji decyzji określającej Spółce wysokość zobowiązania podatkowego za 2021 r., przed rozstrzygnięciem przez Kolegium sprawy z zażalenia na odmowę zawieszenia postępowania, w żaden sposób nie wpływał na legalność decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2021 r. W ocenie składu orzekającego Kolegium, nie zachodziły też podstawy do uwzględnienia podnoszonego w odwołaniu zarzutu dotyczącego niewłaściwego ustalenia podstawy opodatkowania odnośnie budynków, których część, zdaniem Spółki, została wyburzona, albowiem argumentacja ta nie została poparta żadnymi dowodami, jak np. decyzjami organów budowlanych udzielającymi pozwolenia na rozbiórkę, czy też innymi dowodami pozwalającymi na stwierdzenie faktu wyburzenia budynków, pomimo braku właściwych pozwoleń. W toku postępowania, przed organem I instancji pełnomocnik Spółki ani ona sama, nie podnosili argumentów dotyczących błędnego ustalenia podstawy opodatkowania odnośnie budynków. W pozwie z dnia 4 lipca 2022 r., pełnomocnik Spółki stwierdził, że znajdujący się na nieruchomości budynek nadaje się tylko do wyburzenia, co oznacza, że jeszcze w 2022 r. budynek istniał. Z tego względu istniały uzasadnione podstawy do przyjęcia, że powierzchni użytkowa budynków odpowiada powierzchni wynikającej ze znajdującej się w aktach sprawy inwentaryzacji, z której wynika, że wynosi ona [...] m2.