Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 26 września 2024 r., sygn. I SA/Wr 207/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dagmara Stankiewicz - Rajchman, Sędziowie sędzia WSA Piotr Kieres, asesor WSA Iwona Solatycka (sprawozdawca), Protokolant: Referent Izabela Kremza, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 12 września 2024 r. sprawy ze skargi P.P. – H.- U.M. sp. z o.o. z siedziba w G. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 4 stycznia 2024 r. nr 0201-IOV-21.4103.15.2023 w przedmiocie podatku od towarów i usług za IV 2020 r. oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (dalej DIAS, organ odwoławczy) z dnia 4 stycznia 2024 r. nr 0201-IOV-21.4103.15.2023 utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Oławie (dalej: NUS, organ I instancji) z dnia 31 lipca 2023 r. nr 0217-SPV.4103.8.2022 w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego oraz ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za kwiecień 2020 r. wobec P. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Strona, Podatnika, Skarżąca).

Z akt sprawy wynika, że NUS przeprowadził wobec Strony kontrolę podatkową w zakresie podatku od towarów i usług za IV 2020 r. Organ podatkowy w trakcie kontroli nie stwierdził nieprawidłowości w zakresie dostaw towarów, świadczenia usług oraz podatku należnego z tego tytułu. Organ I instancji stwierdził natomiast, że faktury wystawione przez S. s.c. (dalej: kontrahent) sporządzone zostały w celu uzyskania kosztów przez nabywcę, a przedmiotem realnego obrotu między kontrahentem, a Stroną były jedynie faktury, a nie towary i usługi, których sprzedaż faktury te miały dokumentować. Stwierdzono, iż kontrahent nie mógł sprzedać towarów w postaci materiałów budowlanych, bowiem ich w owym czasie nie posiadał. Według organu podatkowego wystawienie w kwietniu 2020 r. faktur, na których jako sprzedawca widnieje kontrahent nie dowodzi faktycznej sprzedaży konkretnych towarów i usług. Organ I instancji wskazuje na wystawianie faktur, które nie potwierdzają faktycznych transakcji między podmiotami wskazanymi na tych fakturach jako sprzedawca i nabywca. NUS wskazał również, że brak towaru u kontrahenta oraz dowodów potwierdzających ich transport, brak dokumentacji związanej z rzekomo wykonanymi usługami transportowymi, a także płatności w gotówce wskazują na fikcyjny charakter transakcji udokumentowanych fakturami. Według organu I instancji faktyczna działalność kontrahenta w kwietniu 2020 r. sprowadzała się do wystawiania faktur niedokumentujących rzeczywistych transakcji tzw. "pustych faktur". Reasumując, kontrolujący uznali, że nie ma przesłanek do zastosowania odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego, w przypadku faktur, na których jako wystawca widnieje kontrahent. Łączna wartość netto z tych faktur to 107 824, 04 zł., łączna kwota podatku VAT naliczonego to 24 799, 52 zł. W związku z powyższym uznano, że łączne zawyżenie podatku naliczonego wykazanego w deklaracji VAT za kwiecień 2020 r. wynosi 24 799,52 zł.