Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 19 listopada 2024 r., sygn. I SA/Wr 549/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dagmara Stankiewicz-Rajchman Sędziowie: Sędzia WSA Tadeusz Haberka Asesor WSA Łukasz Cieślak (sprawozdawca) Protokolant: Referent Izabela Kremza po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 5 listopada 2024 r. sprawy ze skargi P. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 26 października 2016 r. nr 0201-PT3.4213.6.2016 w przedmiocie rozliczenia podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia 2009 r. do grudnia 2011 r. oddala skargę w części dotyczącej rozliczenia podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia 2009 r. do listopada 2010 r.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu (dalej: organ odwoławczy, organ II instancji, DIS) z dnia 26 października 2016 r. nr 0201-PT3.4213.6.2016, po rozpatrzeniu odwołania P. W. (dalej: strona, podatnik, skarżący) utrzymano w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we Wrocławiu (dalej: organ I instancji, DUKS) z dnia 15 grudnia 2015 r. nr W4P2/133079/1/025 w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia 2009 r. do grudnia 2011 r.

Jak wynika z akt administracyjnych, podatnik w latach 2009-2011 w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmował się obrotem używanymi pojazdami mechanicznymi (samochody ciężarowe i osobowe), uzyskiwał też obrót z wynajmu pomieszczeń i samochodu oraz naliczonych i wypłaconych prowizji w ramach umowy zawartej z E. S.A. we W.

Postanowieniem DUKS z dnia 3 lipca 2013 r. wszczęto wobec strony postępowanie kontrolne w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania VAT za lata 2009-2011, które zakończyło się z chwilą doręczenia adwokatowi będącemu pełnomocnikiem strony protokołu kontroli z dnia 28 września 2015 r., co miało miejsce w dniu 30 września 2015 r.

DUKS na podstawie analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego ustalił, że oficjalnymi dostawcami podatnika były wyłącznie podmioty krajowe. Głównymi wystawcami faktur były: R. sp. z o.o. z siedzibą w P., M. sp. z o.o. z siedzibą w P., B. sp. z o.o. z siedzibą w L. i B.(1) sp. z o.o. z siedzibą w L., które – zdaniem organu I instancji – wystawiały na rzecz strony nierzetelne faktury. Uznano, że podatnik, prowadząc działalność w latach 2009-2011, rozliczał faktury dokumentujące czynności, które w rzeczywistości nie zostały dokonane. Ustalono, że ww. spółki nie prowadziły faktycznej działalności w zakresie obrotu samochodami, nie deklarowały i nie odprowadzały z tego tytułu VAT. Podmioty te – jak ocenił DUKS – zostały zarejestrowane lub reaktywowane wyłącznie w celu wystawiania faktur i wygenerowania podatku należnego, co umożliwiało w następnym ogniwie łańcucha, tj. stronie, odliczenie podatku naliczonego z faktur wystawionych przez te spółki. Samochody udokumentowane zakwestionowanymi fakturami były w rzeczywistości sprowadzane z zagranicy przez podatnika i dalej przez niego sprzedawane w kraju.