Interpretacja indywidualna z dnia 31 grudnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.623.2024.1.PP

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 listopada 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia: 

• czy przychody uzyskiwanie przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży dostępu do Oprogramowania zawierają się w kategorii przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy o CIT,
• czy wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz C w związku z nabyciem, jako dystrybutor, dostępów do Oprogramowania przeznaczonego do odsprzedaży Serwisom, klientom Spółki stanowi jedną z kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i w konsekwencji Spółka, jako płatnik, ma obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat na podstawie art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „A”, „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką prawa polskiego, zarejestrowaną dla celów VAT oraz posiadającą siedzibę w Polsce. Spółka wchodzi w skład międzynarodowego koncernu (…).

Wnioskodawca prowadzi dystrybucję samochodów ciężarowych oraz części i akcesoriów do nich. Spółka współpracuje z siecią autoryzowanych serwisów samochodowych oferujących produkty i usługi pod marką (…) (dalej jako: „Autoryzowany Serwis”, „ASO”), z którymi Spółka zawarła umowę na świadczenie usług serwisowych. Spółka swoje produkty i usługi oferuje również nieautoryzowanym serwisom, które w ramach odpowiedniej umowy ze Spółką zajmują się diagnostyką i naprawą pojazdów (…), (…), (…) lub innych marek (…) (dalej jako: „Nieautoryzowany Serwis”).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nabywa od generalnego dystrybutora B spółki z siedzibą w (…) w Niemczech (dalej jako: „B”), urządzenia (…) oraz (…) do komputerowej diagnostyki pojazdów ciężarowych (dalej jako: „Urządzenie”). Spółka dokonuje odsprzedaży Urządzenia bez dodatkowej marży (refakturuje) do Autoryzowanych i Nieautoryzowanych Serwisów (dalej również jako: „Serwisy”) lub nabywa te Urządzenia do własnego użytku, np. dla celów szkoleniowych. W przypadku, gdy Urządzenia są odsprzedawane Serwisom, Urządzenia te są bezpośrednio dostarczane przez B do Serwisów. Na Urządzeniach jest preinstalowany program diagnostyczny X (dalej również jako: „Oprogramowanie X”). B nie jest właścicielem ani licencjodawcą Oprogramowania X. Do rozpoczęcia korzystania z X, w tym jego konfiguracji wymagany jest dostęp Urządzenia do Internetu i pobranie klucza aktywacyjnego wygenerowanego bezpośrednio przez C z siedzibą w (…) w Niemczech (dalej również jako: „C”) - właściciela Oprogramowania X. W odniesieniu do niektórych funkcjonalności Oprogramowania X, takich jak programowanie modułu sterującego lub jego parametryzacja, konieczne jest połączenie Urządzenia z Internetem. Oprogramowanie X obejmuje również wsparcie techniczne aplikacji i danych. Wsparcie jest zapewniane bezpośrednio przez C. Ponadto, Serwisy oprócz Oprogramowania X mogą korzystać z dodatkowych programów dostępnych za pośrednictwem dedykowanej strony internetowej, np. do doboru numerów katalogowych części zamiennych lub do dokumentacji serwisowej umożliwiającej diagnostykę i naprawę pojazdów („Dodatkowe Oprogramowanie”). Serwisy są uprawnione do korzystania z Oprogramowania X oraz Dodatkowego Oprogramowania na podstawie umowy zawartej z Wnioskodawcą. Z kolei Spółka nabywa to uprawnienie od C.

Podsumowując, Spółka:

i)nabywa Urządzenia od B i następnie odprzedaje je do Serwisów albo wykorzystuje je na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej,

ii)uzyskuje od C prawo do korzystania z Oprogramowania X i następnie udziela tego prawa na rzecz Serwisów w odniesieniu do Urządzeń będących własnością Serwisów,

iii)uzyskuje od C prawo do Dodatkowego Oprogramowania i następnie udziela tego prawa na rzecz Serwisów. Do korzystania z Dodatkowego Oprogramowania nie jest wymagane Urządzenie.

ASO korzystają z usług Oprogramowania X oraz Dodatkowego Oprogramowania (dalej łącznie również jako: „Oprogramowanie”) w ramach ustalonych przez C pakietów, które są oparte o liczbę użytkowników oraz zakres dostępu do aplikacji i danych w określnym kwartale będącym okresem rozliczeniowym. Opłata za poszczególne pakiety jest ustalana przez C. Opłata za pakiet zawsze obejmuje opłatę za Oprogramowanie X. Wnioskodawca nie ma możliwości modyfikacji zakresu i ceny pakietów. Przy czym Spółka dolicza do ceny pakietu swoją marżę.

Z kolei Nieautoryzowane Serwisy uzyskują dostęp do Oprogramowania w oparciu o stałą opłatę za Oprogramowanie X oraz opłaty za Dodatkowe Oprogramowanie. Nieautoryzowany Serwis chcąc korzystać z Urządzenia zgodnie z jego przeznaczeniem musi nabyć Oprogramowanie X. Dostęp do Dodatkowego Oprogramowania jest zamawiany przez Nieautoryzowany Serwis za pośrednictwem strony internetowej, na której może wybrać moduł Dodatkowego Oprogramowania oraz okres dostępu do tego modułu.

Dostęp do Oprogramowania ma charakter subskrypcyjny, to znaczy, że za ustaloną opłatą Serwisom udostępniane zostaje prawo do korzystania z Oprogramowania na określony czas i w wyznaczony sposób. Okresem rozliczeniowym za dostęp do Oprogramowania dla Nieautoryzowanych Serwisów również jest okres kwartalny.

Dostęp do Oprogramowania X jest przyznawany do każdego Urządzenia na podstawie klucza aktywacyjnego, który jest wgrywany przez Serwis podczas pierwszego uruchomienia Urządzenia przy połączeniu z Internetem. Z kolei w zakresie Oprogramowania Dodatkowego, Serwisom przyznawane są indywidualne loginy oraz hasła dostępowe do Dodatkowego Oprogramowania. Za pomocą loginu i hasła pracownik Serwisu loguje się na stronie internetowej portalu (…) i online może korzystać z Dodatkowego Oprogramowania, dla poszczególnych pracowników Serwisów. W ramach dostępu do Oprogramowania Serwisy mogą np. po wprowadzeniu do Oprogramowania danych pojazdu, otrzymać informacje o odpowiednich częściach, zastosowanej technologii lub przewidzianym sposobie naprawy. Oprogramowanie stanowi zatem narzędzie umożliwiające Serwisom przetwarzanie danych oraz uzyskiwanie określonych informacji i obliczeń na ich własny użytek.

Umowa zawarta przez Wnioskodawcę z C przewiduje, że Spółka, w związku z udzielonym jej przez C prawem do korzystania z Oprogramowania, udziela Serwisom zwykłego, niewyłącznego, ograniczonego do czasu trwania umowy i niezbywalnego prawa do korzystania z Oprogramowania, które pozwala Serwisom na korzystanie z Oprogramowania wyłącznie do własnych celów, tj. do serwisowania pojazdów, które fizycznie znajdują się w zakładzie Serwisów lub w innej jego lokalizacji.

Wszelkie prawa do Oprogramowania, w tym również do jego późniejszych aktualizacji i udoskonaleń, zachowuje C, jako dostawca oryginalnego Oprogramowania. Wnioskodawca ani Serwisy, na żadnym etapie nie nabywają praw autorskich do Oprogramowania. Dodatkowo, umowa przewiduje, że Wnioskodawca ani Serwisy nie mogą wykonywać jakichkolwiek kopii Oprogramowania. Zakazane jest również przetwarzanie i edytowanie. Zasada ta dotyczy również publikacji dokonywanych pod inną nazwą. Serwisy będą korzystać z Oprogramowania na zasadzie usługi świadczonej przez C drogą elektroniczną poprzez dostęp do właściwych produktów - aplikacji i funkcjonalności Oprogramowania. C, przychodu uzyskanego od Wnioskodawcy z tytułu udzielonego prawa do korzystania z Oprogramowania, nie traktuje jako przychodu z licencji, lecz jako przychód z innych źródeł. C przesyła Wnioskodawcy do końca drugiego miesiąca danego kwartału fakturę wraz z zestawieniem opłat odnoszących się do poszczególnych Serwisów za korzystanie z Oprogramowania za okres kwartalny. Wnioskodawca nie jest w stanie określić wartości należnego mu wynagrodzenia od Serwisów za korzystanie z Oprogramowania bez faktury i zestawienia otrzymanego od C, ponieważ dostęp do tych danych ma wyłącznie C. Na fakturze otrzymanej przez Wnioskodawcę od C znajdują się następujące pozycje:

a.w odniesieniu do Autoryzowanych serwisów:

• usługa pakietu utrzymanie aplikacji,
• usługa bazy danych (…).
• usługa bazy danych w zakresie informacji o częściach (…).

b.w odniesieniu do Nieautoryzowanych Serwisów:

• pojedyncze (jednorazowe) dane użytkowania aplikacji online w zakresie informacji o częściach,
• pojedyncze (jednorazowe) dane użytkownika w zakresie aplikacji online (…),
• pojedyncze (jednorazowe) dane użytkownika w zakresie klucza aktywacyjnego (…).

Na moment dokonania zapłaty na rzecz C, Wnioskodawca będzie w posiadaniu ważnego certyfikatu rezydencji tej spółki oraz oświadczenia C, że jest rzeczywistym beneficjentem płatności otrzymanych od Wnioskodawcy za korzystanie z Oprogramowania.

Podsumowując, przyjęty model biznesowy zakłada, że Wnioskodawca będzie nabywać prawo dostępu do Oprogramowania X oraz do Dodatkowego Oprogramowania od C, a następnie będzie działać w tym zakresie jako pośrednik w dystrybuowaniu dostępu do Oprogramowania do ASO oraz do Serwisów Nieautoryzowanych. Wnioskodawca sam nie będzie korzystał z Oprogramowania w odniesieniu do Urządzeń odsprzedanych Serwisom, na których jest preinstalowanie Oprogramowanie X (jak zostało to wskazane powyżej Urządzenia są bezpośrednio dostarczane przez B do Serwisów, a do korzystania z Oprogramowania X niezbędne jest Urządzenie) oraz do Dodatkowego Oprogramowania dostępnego w chmurze obliczeniowej.

Spółka w ramach odpowiednej umowy zawartej z Serwisami przyjęła następujący sposób rozliczenia świadczonej przez nią usługi dostępu do Oprogramowania:

a.opłaty za korzystanie z dostępu do bazy danych, a więc Oprogramowania - będą fakturowane przez Spółkę w okresach kwartalnych, zgodnie z obowiązującym cennikiem oraz na podstawie faktury i zestawienia otrzymanego od C - w zależności od wybranego przez użytkownika pakietu w przypadku ASO, a w odniesieniu do Nieautoryzowanego Serwisu w oparciu o opłatę stałą za Oprogramowanie X oraz opłaty za Dodatkowe Oprogramowanie, które mogą być zmienne. Przyjętym przez strony transakcji okresem rozliczeniowym będzie zatem okres kwartalny;

b.jednocześnie pierwszym okresem rozliczeniowym w 2024 roku jest okres 6-miesięczny, tj. od stycznia do czerwca 2024 roku;

c.płatności będą dokonywane przez Użytkowników Oprogramowania na podstawie faktur otrzymanych od Spółki, w terminie 14 dni od dnia jej wystawienia.

Ustalone w cenniku opłaty są cenami rocznymi, których rozliczenie jest kwartalne i uzależnione jest od faktycznej liczby autoryzacji dostępu do Oprogramowania w przypadku ASO lub liczby dostępu do Oprogramowania i rodzaju Dodatkowego Oprogramowania w odniesieniu do Nieautoryzowanego Serwisu w danym kwartale. Cena obejmuje również roczne koszty utrzymania, dalszego rozwoju i doskonalenia funkcjonalności systemu, a także roczną ciągłą aktualizację treści danych i usługę aktualizacji.

Wnioskodawca wskazuje, że w zakresie stanu faktycznego opisanego w niniejszym wniosku wystąpiono również z drugim wnioskiem, dotyczącym podatku VAT.

Pytania

1.Czy przychody uzyskiwanie przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży dostępu do Oprogramowania zawierają się w kategorii przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 1992 Nr 21, poz. 86, t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805, dalej: „Ustawa o CIT”)?

2.Czy w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz C w związku z nabyciem, jako dystrybutor, dostępów do Oprogramowania przeznaczonego do odsprzedaży Serwisom, klientom Spółki stanowi jedną z kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT i w konsekwencji Spółka, jako płatnik, ma obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat na podstawie art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przychody uzyskiwanie przez Spółkę z tytułu sprzedaży dostępów do Oprogramowania nie zawierają się w kategorii przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód, stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów.

Przepis art. 7b ust. 1 Ustawy o CIT, zawiera zamknięty katalog przychodów, które należy zakwalifikować do przychodów z zysków kapitałowych, co oznacza, że wszelkie inne przychody niewymienione w tym przepisie nie będą zaliczane do tej kategorii przychodów.

Z treści art. 7b ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT wynika, że za przychody z zysków kapitałowych uważa się m.in. przychody:

a)z praw majątkowych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, z wyłączeniem przychodów z licencji bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów niezaliczanych do zysków kapitałowych,

b)z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych,

c)z tytułu uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych lub instytucjach wspólnego inwestowania,

d)z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnych charakterze dotyczącej praw, o których mowa w lit. a-c,

e)ze zbycia praw, o których mowa w lit. a-c.

Prawami majątkowymi, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 Ustawy o CIT są:

• autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
• licencje,
• prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
• wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 4-7 Ustawy o CIT, ww. prawa majątkowe podlegają amortyzacji, jeśli zostały nabyte od innego podmiotu oraz nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania.

Dodatkowo, amortyzacji będą mogły podlegać tylko te prawa majątkowe, których przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok, oraz są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 - zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi (WNiP). Odesłanie zawarte w art. 7b ust. 1 pkt 6 lit a Ustawy o CIT do art. 16b ust. 1 pkt 4-7 tej ustawy nie jest jedynie wskazaniem katalogu praw majątkowych wchodzących w skład zysków kapitałowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zaliczenie przychodów Spółki ze sprzedaży dostępów do Oprogramowania do źródła przychodów - zyski kapitałowe, byłoby możliwe tylko jeżeli łącznie spełnione zostałyby następujące warunki:

• Oprogramowanie zostało nabyte przez Spółkę,
• Oprogramowanie nadaje się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania przekracza rok,
• Oprogramowanie jest wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą Spółki, albo oddane do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub innej o podobnym charakterze i w konsekwencji stanowi dla Spółki wartość niematerialną i prawną.

Innymi słowy, aby zatem zaliczyć przychody z praw majątkowych do źródła przychodów wskazanych w art. 7b ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT (przychodów z zysków kapitałowych), prawa te muszą spełniać przesłanki do uznania ich za wartości niematerialne i prawne, wskazane w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 tej ustawy.

Powyższy sposób wykładni art. 7b ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT, został potwierdzony m.in. w poniższych wyrokach:

• Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 9 października 2018 r., sygn. akt I SA/Rz 740/18, w którym sąd uznał, że: „Przychody z zysków kapitałowych ze zbycia autorskich praw majątkowych, urzeczywistniają się nie w razie zbycia jakichkolwiek takich praw, lecz tylko takich, które są zarazem wartościami niematerialnymi i prawnymi, i spełniają przesłanki do ich amortyzacji, określone w art. 16b ust. 1 updop.”.
• Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 30 stycznia 2020 r., sygn. akt I SA/Po 797/19, w którym sąd uznał, że: „(...) przepis art. 7b ust. 1 pkt 6 updop bezpośrednio odnosi się do art. 16b, t.j. do kategorii praw stanowiących dla podatnika "wartości niematerialne i prawne", które to wartości powstały u podatnika wyłącznie poprzez nabycie danego prawa od innego podmiotu i podlegają amortyzacji.”.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, że w przypadku sprzedaży dostępów do Oprogramowania nie może być mowy o zaliczeniu Oprogramowania do wartości niematerialnych i prawnych już z samego faktu, że Spółka nie nabywa ich do własnego użytku, lecz traktowane są one jako przedmiot dalszego obrotu. Jak zostało podkreślone w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca sam nie będzie korzystał z kluczy dostępu do Oprogramowania w odniesieniu do Urządzeń odsprzedanych Serwisom, na których jest preinstalowanie Oprogramowanie X oraz w odniesieniu do Dodatkowego Oprogramowania dostępnego w chmurze obliczeniowej. Skoro zatem nabywane przez Spółkę i dystrybuowane do Serwisów dostępy do Oprogramowania nie spełniają warunków wskazanych w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 Ustawy o CIT, to w konsekwencji przychody z tego tytułu nie mogą zostać zakwalifikowane do przychodów kapitałowych, o których mowa w art. 7b Ustawy o CIT.

W dalszej kolejności rozważań należy wskazać, iż umowa zawarta przez Wnioskodawcę z C przewiduje, że Spółka, w związku z udzielonym jej przez C prawem do korzystania z Oprogramowania, udziela Serwisom zwykłego, niewyłącznego, ograniczonego do czasu trwania umowy i niezbywalnego prawa do korzystania z Oprogramowania, które pozwala Serwisom na korzystanie z Oprogramowania wyłącznie do własnych celów, tj. do serwisowania pojazdów, które fizycznie znajdują się w zakładzie Serwisów lub w innej ich lokalizacji.

Wszelkie prawa do Oprogramowania, w tym również do jego późniejszych aktualizacji i udoskonaleń, zachowuje C, jako dostawca oryginalnego Oprogramowania. Wnioskodawca ani Serwisy, na żadnym etapie nie nabywają praw autorskich do Oprogramowania. Dodatkowo, umowa przewiduje, że Wnioskodawca ani Serwisy nie mogą wykonywać jakichkolwiek kopii Oprogramowania. Zakazane jest również jego przetwarzanie i edytowanie. Zasada ta dotyczy także publikacji dokonywanych pod inną nazwą. Serwisy będą korzystać z Oprogramowania na zasadzie usługi świadczonej przez C drogą elektroniczną poprzez dostęp do właściwych produktów - aplikacji i funkcjonalności Oprogramowania.

W ramach dostępu do Oprogramowania Serwisy mogą np. po wprowadzeniu do Oprogramowania danych pojazdu, otrzymać informacje o odpowiednich częściach, zastosowanej technologii lub przewidzianym sposobie naprawy. Oprogramowanie stanowi zatem narzędzie umożliwiające Serwisom przetwarzanie danych oraz uzyskiwanie określonych informacji i obliczeń na ich własny użytek.

Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że odsprzedawane przez niego dostępy do Oprogramowania stanowią usługi typu (…) (tj. tzw. oprogramowanie jako usługa) i są świadczone w formie modelu subskrypcyjnego polegającego na umożliwieniu dostępu do funkcjonalności Oprogramowania. W tym zakresie usługi (…) stanowią kompletne rozwiązanie programowe, w ramach którego cała niezbędna infrastruktura i dane aplikacji znajdują się w centrum danych C. Tym samym, dzięki usługom (…), Serwisy mogą zdalnie korzystać z funkcjonalności oferowanych przez Oprogramowanie należące do C, tj. za pośrednictwem Internetu. W ramach odsprzedawanych przez Wnioskodawcę dostępów Serwisy, w zamian za opłatę, uzyskują wyłącznie prawo do wykorzystania Oprogramowania dla własnych potrzeb, w ściśle określonym zakresie.

Co warte podkreślenia, w ramach sprzedawanych dostępów, na Serwisy nie są przenoszone żadne autorskie prawa majątkowe do Oprogramowania, ani prawa do infrastruktury należącej do C. Serwisy, korzystając z oprogramowania w ramach wykupionych dostępów, nie mogą modyfikować, wyodrębniać, ani udostępniać go podmiotom trzecim w całości ani w części. W ramach udzielonych dostępów (usług typu (…)), Serwisy otrzymują jedynie ograniczone, niewyłączne, niezbywalne prawo do korzystania z oprogramowania wyłącznie w związku ze swoją działalnością oraz wyłącznie w okresie obowiązywania zawartych umów. Jednocześnie właścicielem Oprogramowania i związanej z nim własności intelektualnej przez cały czas pozostaje C.

Powyższe, zdaniem Spółki, wskazuje, że uzyskiwane przez nią przychody z tytułu sprzedaży dostępów do oprogramowania nie stanowią przychodów z licencji. Uzyskiwane przychody nie dotyczą również praw autorskich lub pokrewnych praw majątkowych, ani praw określonych w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej. W ocenie Spółki są to przychody związane ze świadczeniem przez nią usług typu (…).

Ustawa o CIT (jak również inne ustawy podatkowe) nie zawiera definicji praw autorskich i z tego względu na potrzeby ustalenia zakresu tego pojęcia konieczne jest odniesienie się do ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 1994 Nr 24, poz. 83, t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2509, dalej: "Ustawa o prawie autorskim").

Zgodnie z art. 1 ust. 1 Ustawy o prawie autorskim, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Jednocześnie, jak stanowi art. 1 ust. 2 pkt 1 Ustawy o prawie autorskim, przedmiotem prawa autorskiego w szczególności są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Na podstawie art. 74 ust. 4 Ustawy o prawie autorskim, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3 Ustawy o prawie autorskim, obejmują prawo do:

1)trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, przy czym czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2)tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3)rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Jednocześnie, w art. 75 ust. 2 Ustawy o prawie autorskim ustawodawca wskazał, że nie wymaga zgody uprawnionego:

1)sporządzenie kopii zapasowej, jeżeli jest to niezbędne do korzystania z programu komputerowego; jeżeli umowa nie stanowi inaczej, kopia ta nie może być używana równocześnie z programem komputerowym;

2)obserwowanie, badanie i testowanie funkcjonowania programu komputerowego w celu poznania jego idei i zasad przez osobę posiadającą prawo korzystania z egzemplarza programu komputerowego, jeżeli, będąc do tych czynności upoważniona, dokonuje ona tego w trakcie wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania lub przechowywania programu komputerowego;

3)zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie jego formy w rozumieniu art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2 Ustawy o prawie autorskim, jeżeli jest to niezbędne do uzyskania informacji koniecznych do osiągnięcia współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego z innymi programami komputerowymi, o ile zostaną spełnione następujące warunki:

a)czynności te dokonywane są przez licencjobiorcę lub inną osobę uprawnioną do korzystania z egzemplarza programu komputerowego bądź przez inną osobę działającą na ich rzecz,

b) informacje niezbędne do osiągnięcia współdziałania nie były uprzednio łatwo dostępne dla osób, o których mowa pod lit. a,

c) czynności te odnoszą się do tych części oryginalnego programu komputerowego, które są niezbędne do osiągnięcia współdziałania.

Odnosząc się zaś do charakterystyki samych usług typu (…), wskazać należy, że ich istotą nie jest przeniesienie prawa do korzystania z egzemplarza programu na nabywcę usługi, a jedynie umożliwienie mu dostępu do funkcjonalności oprogramowania. W ocenie Spółki tak właśnie dzieje się w opisanym stanie faktycznym z oferowanymi przez nią dostępami, przy czym Oprogramowanie przez cały czas pozostaje własnością C.

Nabywcy dostępów do Oprogramowania (Serwisy) korzystają z funkcjonalności Oprogramowania za pośrednictwem Internetu dla własnych potrzeb, w ściśle określonym zakresie. Jednocześnie, Serwisy nie mogą modyfikować ani wyodrębniać udostępnionego im prawa do korzystania do Oprogramowania. Nie mają też prawa do dystrybucji czy kopiowania nabytych usług (…) /dostępów. Tak zakreślony zakres usługi nie pozwala na stwierdzenie, że w związku z nabyciem dostępów od Wnioskodawcy, na Serwisy przeniesione zostaną jakiekolwiek prawa majątkowe, bądź prawo do korzystania z Oprogramowania na polach eksploatacji wymienionych w art. 74 ust. 4 Ustawy o prawie autorskim.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, przychody uzyskiwanie z tytułu sprzedaży dostępu do Oprogramowania nie stanowią przychodów z licencji, autorskich lub pokrewnych praw majątkowych ani z praw określonych w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej. W konsekwencji, nie zawierają się w kategorii przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b Ustawy o CIT.

Dodatkowo Wnioskodawca zauważa, że za prawidłowością jego stanowiska przemawia również fakt, iż nawet jeśli w opisanym stanie faktycznym Spółka udzielałaby Serwisom licencji na Oprogramowanie (z czym się nie zgadza), to i tak przychód z tego tytułu nie mógłby zostać zakwalifikowany do źródła kapitały pieniężne, o którym mowa w art. 7b Ustawy o CIT. W takim bowiem wypadku zastosowanie znalazłoby wyłączenie wynikające z art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a Ustawy o CIT, odnoszące się do przychodów z licencji bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów niezaliczanych do zysków kapitałowych. Spółka sprzedaje dostępy do Oprogramowania w ramach jej podstawowego przedmiotu działalności operacyjnej, jaką jest dystrybucja samochodów ciężarowych oraz części i akcesoriów do nich.

Ad. 2

Wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz C w związku z nabyciem jako dystrybutor dostępów do Oprogramowania przeznaczonego do odsprzedaży Serwisom, klientom Spółki nie stanowi jednej z kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT i w konsekwencji Spółka nie ma obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat na podstawie art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT.

Uwagi ogólne.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 3 pkt 5 Ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez tych podatników, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Według art. 3 ust. 5 Ustawy o CIT, za ww. dochody (przychody) uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT.

Stosownie do art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów przychodów:

1)z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2)z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

‒ustala się w wysokości 20% przychodów;

3)z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4)uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie, z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

‒ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Dodany 1 stycznia 2019 r. art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT stanowi, że co do zasady osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych m.in. w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Co do zasady zatem, przy płatnościach wynagrodzenia z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika nierezydenta, płatnik podatku u źródła może zastosować obniżoną stawkę wynikającą z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub nie pobierać podatku w ogóle (jeśli zapisy umowy tak przewidują) pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej kontrahenta nierezydenta - przy zachowaniu należytej staranności przy weryfikacji możliwości zastosowania stawki z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania podatku. Innymi słowy, w przypadku braku certyfikatu rezydencji podatkowej nierezydenta zastosowanie znajdą reguły określone w Ustawie o CIT.

Zgodnie z art. 26 ust. 2e Ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w m.in. w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1 (tj. 2 000 000 zł), osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, co do zasady, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł - bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Sprzedaż dostępu do Oprogramowania.

W myśl art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym podlegają m.in. przychody z praw autorskich oraz praw pokrewnych czy też z tytułu świadczenia usług przetwarzania danych.

Przepisy prawa podatkowego nie określają co należy rozumieć przez przychody z praw autorskich oraz praw pokrewnych, czy też przychody z tytułu świadczenia usług przetwarzania danych.

Oznacza to, że dokonując interpretacji pojęcia przychodu z praw autorskich należy zastosować wykładnię odwołującą się do treści Ustawy o prawie autorskim.

Artykuł 1 ust. 1 Ustawy o prawie autorskim zawiera ogólną definicję opisującą utwór będący przedmiotem prawa autorskiego, tj. przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W myśl art. 1 ust. 2 pkt 1 Ustawy o prawie autorskim, przedmiotem prawa autorskiego są m.in. utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Zgodnie z ww. przepisem, w krajowym prawie autorskim programy komputerowe nie stanowią zarazem utworów literackich, publicystycznych czy naukowych - wskazuje na to wyraźne ich wyróżnienie obok utworów literackich, publicystycznych czy naukowych w cytowanym przepisie. W konsekwencji, programy komputerowe zyskały szczególny i odrębny przedmiot ochrony na mocy krajowego prawa autorskiego.

Zgodnie z art. 17 Ustawy o prawie autorskim, przez pojęcie autorskie prawa majątkowe należy rozumieć wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.

Stosowanie do art. 41 ust. 2 Ustawy o prawie autorskim, umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub licencja obejmują pola eksploatacji wyraźnie w nich wymienione.

W myśl art. 74 ust. 1 Ustawy o prawie autorskim, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 zdanie pierwsze Ustawy o prawie autorskim, ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia.

Z kolei, zgodnie z art. 74 ust. 4 Ustawy o prawie autorskim, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego obejmują prawo do:

1)trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2)tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3)rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii. Zgodnie z art. 52 ust. 1 Ustawy o prawie autorskim, o ile umowa nie stanowi inaczej, przeniesienie własności egzemplarza utworu nie powoduje przejścia autorskich praw majątkowych do tegoż utworu.

Aby można było uznać, że dana umowa ma charakter umowy licencyjnej na korzystanie z prawa autorskiego do programu komputerowego istotne jest ustalenie czy w ramach zawieranej transakcji spełniona została przynajmniej jedna z przesłanek wskazanych w art. 74 ust. 4 Ustawy o prawie autorskim, tj. czy na nabywcę przechodzą autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego na określonych w ww. przepisie polach eksploatacji. Rozstrzygnięcie tej kwestii ma bowiem kluczowe znaczenie dla stwierdzenia czy płatności dokonywane z tytułu zawarcia umowy będą kwalifikowane jako płatności podlegające opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Zdaniem Spółki, podobne wnioski płyną z analizy wytycznych zawartych w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, wypracowanego w drodze porozumienia przedstawicieli państw członkowskich OECD, w tym także Polski, które zobowiązały się do stosowania zawartych w nim postanowień. W pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD wskazano, iż program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Z Komentarza do Konwencji Modelowej OECD wynika jednak, iż rodzaj płatności uzyskiwanych w ramach transakcji, których przedmiotem jest przekazanie oprogramowania komputerowego zależy od istoty praw, jakie odbiorca nabywa w ramach konkretnego porozumienia dotyczącego użytkowania i korzystania z programów. W myśl pkt 14.4 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD, w sytuacji, gdy dystrybutor (podmiot pośredniczący w sprzedaży oprogramowania) dokonuje płatności kwot należnych z tytułu nabycia oprogramowania w celu jego odsprzedaży (bez prawa np. do kopiowania/powielania oprogramowania), płatności te będą stanowić zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 Modelowej Konwencji OECD - Model Tax Convention on Income and on Capital Condensed (Version 21 November 2017, str. 229).

W świetle cytowanego komentarza, ustalenia pomiędzy posiadaczem praw autorskich do oprogramowania, a pośrednikiem dystrybucyjnym często przyznają pośrednikowi dystrybucyjnemu prawo do rozpowszechniania kopii programu bez prawa do powielania tego programu. W tych transakcjach, prawa nabyte w związku z prawami autorskimi są ograniczone do praw niezbędnych dla pośrednika komercyjnego do rozpowszechniania kopii programu komputerowego. W takich transakcjach dystrybutorzy płacą tylko za nabycie kopii oprogramowania i nie wykorzystują żadnych praw autorskich do oprogramowania. Zatem w transakcji, w której dystrybutor dokonuje płatności za nabycie i dystrybucję kopii oprogramowania (bez prawa do powielania oprogramowania), prawa związane z tymi czynnościami dystrybucji powinny być pomijane przy analizie charakteru transakcji dla celów podatkowych.

Płatności w tego rodzaju transakcjach byłyby traktowane jako zyski z działalności gospodarczej zgodnie z art. 7 Modelowej Konwencji OECD. Miałoby to miejsce niezależnie od tego, czy rozpowszechniane kopie są dostarczane na nośnikach materialnych, czy rozpowszechniane elektronicznie (bez prawa dystrybutora do powielania oprogramowania), czy też oprogramowanie podlega nieznacznemu dostosowaniu do celów jego instalacji.

W analizowanym stanie faktycznym, umowy zawierane przez Spółkę nie przewidują przejścia na nią praw majątkowych do Oprogramowania, a zatem Wnioskodawca nie nabywa prawa do eksploatacji Oprogramowania na żadnym z pól eksploatacji, co mogłoby stanowić zawarcie umowy licencyjnej w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim.

Przechodząc do pojęcia usług przetwarzania danych należy zauważyć, że zgodnie z definicją słownikową (internetowy Słownik języka polskiego PWN - https://sjp.pwn.pl) przez przetwarzanie danych należy rozumieć opracowywanie, zebranie danych. Przetwarzanie danych polegać będzie na przekształcaniu treści i postaci danych wejściowych metodą wykonywania systematycznych operacji w celu uzyskania wyników (danych końcowych/wyjściowych). Istotą tych działań jest zatem przetwarzanie danych (określonych informacji) na potrzeby kontrahenta.

Jak wykazano powyżej, w analizowanym stanie faktycznym Spółka, nabywając dostępy do Oprogramowania, w celu ich dalszej odsprzedaży, nie nabywa autorskich praw majątkowych do Oprogramowania, w szczególności nie nabywa prawa do jego przetwarzania, jak również nie nabywa innych usług mogących stanowić przetwarzanie danych, których celem byłoby uzyskanie określonych wyników. Dodatkowo, jak zostało wskazane, Spółka nie będzie sama korzystała z Oprogramowania i tym samym nie będzie udostępniała C żadnych danych, które mogłyby podlegać odpłatnemu przetwarzaniu.

Mając na względzie powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT w zw. z art. 52 Ustawy o prawie autorskim, płatności dokonywane w zamian za nabycie dostępu do Oprogramowania nie powinny zatem podlegać opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Na prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy wskazują m.in. następujące interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

• z 21 kwietnia 2022 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.91.2022.1.BJ, w której to organ zgodził się z Wnioskodawcą, że: „Wnioskodawca nie nabywa praw do modyfikacji oprogramowania, nie jest jego użytkownikiem, a jedynie pośredniczy w sprzedaży na rzecz zamawiającego. [...] Ponadto, zamawiający w zamian za opłatę subskrypcyjną uzyskuje wyłącznie prawo do wykorzystania oprogramowania dla własnych potrzeb w ściśle określonym zakresie. [...] Płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz podmiotu z siedzibą w Szwecji nie stanowią należności licencyjnych. Oznacza to, że Spółka dokonując wypłaty takich należności nie jest zobowiązana do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego, tym bardziej iż jak wynika z wniosku Wnioskodawca jedynie pośredniczy w sprzedaży ww. uprawnień do oprogramowania.”;
• z 28 maja 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.97.2020.1.SP, w której organ potwierdził stanowisko, zgodnie z którym: „Wnioskodawca nie nabywa prawa do zwielokrotnienia, modyfikacji czy rozpowszechniania programów komputerowych. Spółka nie nabywa również usług przetwarzania danych. Wnioskodawca nabywa jedynie egzemplarze/dostęp do Oprogramowania (na potrzeby własne lub w celu dalszej odsprzedaży). Biorąc pod uwagę powyższe, po stronie zagranicznych producentów lub podmiotów pośredniczących w dystrybucji nie dochodzi do powstania przychodu z praw autorskich, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, ani przychodu z tytułu świadczenia usług przetwarzania danych. Zatem, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany Jako płatnik podatku do potrącenia od takiej płatności zryczałtowanego podatku dochodowego zgodnie z art. 26 ust. 1 i ust. 2e Ustawy o CIT.”;
• z 18 grudnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4010.331.2019.2.KK, w której organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „Spółka nabywa urządzenia z oprogramowaniem oraz samo oprogramowanie w celu jego dalszej odsprzedaży (nie dokonując na własny użytek aktywacji klucza licencyjnego). Nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich do oprogramowania na Spółkę. Następuje jedynie przeniesienie prawa do odsprzedaży tego oprogramowania klientowi (partnerowi/integratorowi) na terytorium Polski. W związku z tym, taka należność przekazywana przez Spółkę na rzecz zagranicznego dostawcy Spółki nie będzie objęta dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. - nie stanowi bowiem przychodów z praw autorskich. Prawa Spółki w odniesieniu do praw autorskich ograniczają się jedynie do praw niezbędnych dla pośrednika handlowego umożliwiających mu dystrybucję kopii oprogramowania.”;
• z 22 sierpnia 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.246.2019.3.JS, w której organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „na Spółkę nie dojdzie do przeniesienia autorskich praw majątkowych ani do przekazania licencji na użytkowanie praw autorskich do oprogramowania komputerowego. Spółka będzie jedynie dystrybutorem oprogramowania opracowanego przez spółki zagraniczne. Spółka nie staje się jednak użytkownikiem dystrybuowanego oprogramowania, nie nabywa też prawa do kopiowania, powielania, modyfikowania oprogramowania komputerowego. Nie udziela również jakiejkolwiek licencji na oprogramowanie ani sublicencji - gdyż nie posiada żadnego uprawnienia do udzielania licencji. Zatem płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz spółek zagranicznych z siedzibą w Austrii, Holandii, Irlandii, Izraelu, Stanach Zjednoczonych Ameryki, Szwajcarii oraz Szwecji nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. Wnioskodawca nie ma więc obowiązku potrącenia od nich podatku u źródła.”;
• z 11 czerwca 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.165.2019.1.BG, w której organ interpretacyjny wskazał, iż: „należności z tytułu usług udostępnienia oprogramowania oraz udostępnienia prawa do użytkowania systemu A oraz systemu B (tj. opłaty licencyjne, opłaty za dostarczenie nośników danych, opłaty za karty dostępowe) na własny użytek oraz na użytek podmiotów zewnętrznych, nie stanowią należności licencyjnych (nie dochodzi bowiem - co wynika z opisu sprawy do przeniesienia praw autorskich) na podstawie przepisów art. 21 ustawy o CIT.”.

Podsumowując, wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz C w związku z nabyciem jako dystrybutor dostępów do Oprogramowania przeznaczonego do odsprzedaży Serwisom, klientom Spółki nie stanowi jednej z kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT. W konsekwencji Spółka nie ma obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat na podstawie art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie ustalenia: 

• czy przychody uzyskiwanie przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży dostępu do Oprogramowania zawierają się w kategorii przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy o CIT – jest prawidłowe,
• czy wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz C w związku z nabyciem, jako dystrybutor, dostępów do Oprogramowania przeznaczonego do odsprzedaży Serwisom, klientom Spółki stanowi jedną z kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i w konsekwencji Spółka, jako płatnik, ma obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT – jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko Państwa sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nie objęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym i zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zaznaczyć należy, że niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis sprawy przedstawiony we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego, stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Państwa chroniła.

Końcowo odnosząc się do powołanych przez Państwa wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatnika. Zostały wydane w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie mogą one zatem przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Każdą sprawę Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

  Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;

  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

  Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.