Wyrok NSA z dnia 3 lipca 2024 r., sygn. I FSK 1449/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia NSA Izabela Najda-Ossowska, Sędzia WSA del. Dominik Mączyński (spr.), Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 1 lipca 2020 r. sygn. akt I SA/Po 747/19 w sprawie ze skargi O. spółka cywilna w C. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 lipca 2019 r. nr 0112-KDIL2-3.4012.210.2019.2.WB w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz O. spółka cywilna w C. kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Skarga kasacyjna.

1.1. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, pismem z dnia 4 sierpnia 2020 r., wniósł skargę od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 1 lipca 2020 r., I SA/Po 747/19. Wyrokiem tym Sąd pierwszej instancji uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2019 r., I SA/Po 747/19 oraz uchylił interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 lipca 2019 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług w części uznającej stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.

1.2. Wyrok Sądu pierwszej instancji zaskarżono w całości, zarzucając mu naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego, przez błędną wykładnię art. 6 pkt 1 w zw. z art. 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.; dalej: ustawa o PTU) oraz w zw. z art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.; dalej: dyrektywa 112), prowadzącą do nieuprawnionego zastosowania wyłączenia spod opodatkowania podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o PTU, albowiem zdaniem Sądu, aby uznać składniki majątkowe wchodzące w skład przedsiębiorstwa za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, wystarczy stwierdzenie, że stanowią one zespół składników majątkowych zdolny do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej i to bez względu czy stanowią łącznie składniki materialne i niematerialne uprzednio wyodrębnione organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, gdy tymczasem zdaniem organu, uznanie składników majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa za zorganizowaną cześć przedsiębiorstwa możliwe jest, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki: istnieje w momencie zbycia zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań, zespól ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie, składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych, zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze;