Postanowienie NSA z dnia 12 lutego 2025 r., sygn. III OZ 20/25

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Rafał Stasikowski po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2025 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia C. S.A. z siedzibą w. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 listopada 2024 r., sygn. akt II SA/Wa 1721/24 o odmowie wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi C. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych z dnia 20 sierpnia 2024 r., nr DS.440.139.2019.FT.UD.I w przedmiocie przetwarzania danych osobowych postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

Postanowieniem z 14 listopada 2024 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny

w Warszawie odmówił Bankowi wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu wskazał, że w przedmiotowej skardze Bank zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, który uzasadnił tym, że wykonanie decyzji będzie miało trudne do odwrócenia skutki. Bank zwrócił uwagę na art. 49 ust. 1 pkt AML (ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu), na mocy którego Bank jest zobowiązany do przechowywania przez okres 5 lat, licząc od dnia zakończenia., stosunków gospodarczych z klientem lub od dnia przeprowadzenia transakcji okazjonalnej uzyskane w wyniku stosowania środków bezpieczeństwa finansowego kopie dokumentów i informacje, w tym informacje uzyskane za pomocą środków identyfikacji elektronicznej oraz usług zaufania umożliwiających identyfikację elektroniczną w rozumieniu rozporządzenia 910/2014. Bank wskazał, że obowiązek usunięcia danych może rodzić po jego Banku ryzyko, że nie będzie w należyty sposób wykonywał swoich obowiązków w zakresie przechowywania danych dla wyżej wskazanych celów. Ich odtworzenie będzie niemożliwe. W takim wypadku Bank nie będzie dysponował dokumentacją, którą winien był posiadać w związku z weryfikacją tożsamości klienta następującą przed rozwiązaniem stosunków gospodarczych, o którym to obowiązku stanowi art. 39 ust. 1 AML.