Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 19 czerwca 2025 r. Ordre des barreaux francophones et germanophone de Belgique i in. przeciwko État belge, représenté par la Secrétaire d’État à l’Asile et la Migration., sygn. C-299/23

Artykuł 34 ust. 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/801 z dnia 11 maja 2016 r. w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w celu prowadzenia badań naukowych, odbycia studiów, szkoleń, udziału w wolontariacie, programach wymiany młodzieży szkolnej lub projektach edukacyjnych oraz podjęcia pracy w charakterze au pair w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiejnależy interpretować w ten sposób, że:nie wymaga on, w odniesieniu do skargi obywatela państwa trzeciego, który w celu skorzystania z praw przysługujących mu na mocy art. 5 ust. 3 tej dyrektywy zamierza zaskarżyć decyzję właściwych organów oddalającą jego wniosek o przyjęcie na terytorium danego państwa członkowskiego w celu odbycia studiów, aby:obywatelowi temu przysługiwało prawo do skorzystania z nadzwyczajnego środka prawnego rozpatrywanego w trybie pilnym, w sytuacji gdy mimo zachowania należytej staranności konieczność dochowania terminów związanych ze zwykłym trybem postępowania w sprawie zgodności z prawem tej decyzji mogłaby stanowić przeszkodę w przebiegu jego studiów;w ramach takiego nadzwyczajnego środka prawnego sąd rozpatrujący sprawę był uprawniony do zarządzenia w razie potrzeby środków tymczasowych, w szczególności nakazania właściwym organom przyjęcia nowej decyzji w celu wydania wnioskowanego zezwolenia na pobyt w celu odbycia studiów, lubsąd rozpoznający skargę na tę decyzję był uprawniony do zastąpienia własną oceną oceny tych organów lub do przyjęcia nowego rozstrzygnięcia w sprawie.Warunki, w jakich zostaje wniesiona skarga na decyzję właściwych organów oddalającą wniosek o przyjęcie na terytorium państwa członkowskiego w celu odbycia studiów oraz, w stosownym przypadku, wyrok wydany w jej wyniku, powinny jednak umożliwiać wydanie w krótkim terminie nowej decyzji, zgodnej z oceną zawartą w wyroku stwierdzającym nieważność decyzji, tak aby obywatel państwa trzeciego wykazujący wystarczającą staranność był w stanie skorzystać z pełnej skuteczności praw, które wywodzi on ze wspomnianej dyrektywy.