Wyrok NSA z dnia 1 października 2024 r., sygn. III OSK 509/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Piotr Korzeniowski Sędziowie: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 1 października 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A.L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 września 2022 r. sygn. akt II SA/Wa 2752/21 w sprawie ze skargi A.L. na decyzję Rady Doskonałości Naukowej z dnia 29 marca 2021 r. nr BCK-I-O/RW-228/20 w przedmiocie odmowy nadania stopnia doktora habilitowanego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od A.L. na rzecz Rady Doskonałości Naukowej kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 września 2022 r. sygn. akt II SA/Wa 2752/21 oddalił skargę A.L. na decyzję Rady Doskonałości Naukowej z dnia 29 marca 2021 r. nr BCK-I-O/RW-228/20 utrzymującą w mocy uchwałę Rady Dyscypliny Psychologia Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (dalej jako Rada Dyscypliny) z dnia 7 listopada 2019 r. nr RDpsy-U-2/2019, którą odmówiono nadania skarżącej stopnia doktora habilitowanego w dziedzinie nauk społecznych w dyscyplinie psychologia.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd pierwszej instancji stwierdził, że Rada Doskonałości Naukowej wyjaśniła w sposób jednoznaczny w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia dlaczego uznała, iż postępowanie habilitacyjne przeprowadzone zostało w sposób formalnie prawidłowy, zaś skarżąca nie posiada osiągnięć naukowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. z 2017 r. poz. 1789 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o stopniach naukowych, a więc stanowiących znaczny wkład w rozwój określonej dyscypliny naukowej, a także dlaczego nie wykazuje się istotną aktywnością naukową. W tym zakresie Rada Doskonałości Naukowej kierowała się recenzjami sporządzonymi w toku postępowania habilitacyjnego, gdyż - jeżeli nie budzą one wątpliwości, w szczególności, gdy mają charakter merytoryczny - są przyjmowane za wyznacznik treści dalszych czynności Rady. Tak właśnie stało się w sprawie niniejszej. Członkowie komisji habilitacyjnej negatywnie ocenili przedstawiony przez skarżącą dorobek, a sąd administracyjny nie ma możliwości kwestionowania ich poglądów ani wyrażenia własnej opinii w tym zakresie. Rada Doskonałości Naukowej uzasadniła przekonująco swoje stanowisko, nie naruszając przy tym granic swobodnej oceny dowodów, zaś wydane rozstrzygnięcie zawierało niezbędne elementy, o jakich mowa w art. 107 § 1 K.p.a., z uwzględnieniem specyfiki postępowania habilitacyjnego. Uzasadnienie spornego rozstrzygnięcia Rady Doskonałości Naukowej w sposób prawidłowy odnosi się do przesłanek dających podstawę do zastosowania art. 21 ust. 2 w związku z art. 16 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych.