Interpretacja indywidualna z dnia 15 lipca 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.297.2025.1.RH

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 czerwca 2025 roku, wpłynął Państwa wniosek z 2 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

X S.A. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym, należącym do grupy kapitałowej X (dalej: „Grupa”). Grupa zajmuje się inwestycjami w projekty dotyczące (…), w szczególności w zakresie (…). Grupa inwestuje m.in. w Europie, w tym w Polsce. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług związanych z (…) – w tym za pośrednictwem podmiotów powiązanych.

Wnioskodawca w zakresie swojej działalności ponosił w latach ubiegłych oraz w dalszym ciągu ponosi (w tym w latach kolejnych) koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”). Ponieważ nadwyżka kosztów finansowania dłużnego w latach ubiegłych przekraczała limit określony w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, odpowiednia część tych kosztów była przez Wnioskodawcę wyłączana z kosztów uzyskania przychodów danego roku. Spółka zakłada, że takie nadwyżki kosztów finansowania dłużnego mogą wystąpić również w przyszłości (w 2025 roku oraz latach kolejnych).

Na moment składania niniejszego wniosku, Spółce pozostaje do rozliczenia kwota kosztów wyłączonych w latach poprzednich (2021-2024) z kosztów uzyskania przychodów. Na skutek planowanego refinansowania pożyczek wewnątrzgrupowych w 2025 roku, Wnioskodawca otrzyma (…) przychody o charakterze odsetkowym. Spółka wskazuje przy tym, że wszystkie powyższe operacje finansowe odbędą się na warunkach rynkowych, zgodnie z przepisami o cenach transferowych.

Pytania

1.Czy koszty finansowania dłużnego wyłączone w latach 2021-2024 z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r., poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT w roku, w którym Spółka osiągnie przychód o charakterze odsetkowym (mieszczącym się w terminie następnych pięciu lat podatkowych, o którym mowa w art. 15c ust.18 ustawy o CIT) na zasadach wynikających z reguły FIFO, tj. w kolejności od poniesionych najwcześniej, w szczególności, przed bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego?

2.Czy ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, przez poniesione przez Spółkę koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, o których mowa ww. przepisie, należy rozumieć bieżące koszty finansowania dłużnego danego roku podatkowego oraz koszty finansowania dłużnego wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT w latach poprzednich, a które nie zostały wcześniej zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Koszty finansowania dłużnego wyłączone w latach 2021-2024 z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT w roku, w którym Spółka osiągnie przychód o charakterze odsetkowym (w terminie następnych pięciu lat podatkowych, o którym mowa w art. 15c ust.18 ustawy o CIT) na zasadach wynikających z reguły FIFO, tj. w kolejności od poniesionych najwcześniej, w szczególności przed bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego.

2. Ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, przez poniesione przez Spółkę koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, o których mowa ww. przepisie, należy rozumieć bieżące koszty finansowania dłużnego danego roku podatkowego oraz koszty finansowania dłużnego wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT w latach poprzednich, a które nie zostały wcześniej zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT.

Uzasadnienie:

Wnioskodawca wskazuje, że poniższe uzasadnienie dotyczy pytania 1 i 2 łącznie.

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

1) kwotę 3 000 000 zł albo

2) kwotę obliczoną według następującego wzoru:

[(P - Po) - (K - Am - Kfd)] × 30%

w którym poszczególne symbole oznaczają:

• P - zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

• Po - przychody o charakterze odsetkowym,

• K - sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu,

• Am - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

• Kfd - zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu.

Spółka wskazuje, że przedstawia powyżej wersję przepisu w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia niniejszego wniosku. W latach poprzednich przepis miał inne brzmienie, co jednak nie ma istotnego wpływu na kwestię będącą przedmiotem wniosku - tym samym Spółka odstępuje od cytowania poprzednich wersji ww. przepisu.

Art. 15c ust. 3 ustawy o CIT stanowi natomiast, że przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Z kolei, zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT, koszty finansowania dłużnego wyłączone w roku podatkowym z kosztów uzyskania przychodów zgodnie z ust. 1 podlegają zaliczeniu do takich kosztów w następnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-17 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów.

Powołane powyżej przepisy ustawy o CIT (ani żadne inne przepisy ww. ustawy) nie wskazują, w jakiej kolejności należy ujmować w kosztach uzyskania przychodów nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich, nie wskazują również czy nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich, można ująć przed bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego. Powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, przemawia za uznaniem, iż tego rodzaju techniczne kwestie odliczenia pozostawione zostały uznaniu podatników. Przepisy wskazują jedynie, że może to nastąpić zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-17 oraz w ramach przysługującego w danym roku limitu.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, możliwe i prawidłowe jest zastosowanie jednej z metod rachunkowych. Najbardziej odpowiednią zdaniem Spółki, jest w tym przypadku metoda FIFO - tj. „pierwsze weszło, pierwsze wyszło”, zwłaszcza, że w praktyce takie podejście jest powszechnie stosowane m.in. przy rozliczaniu strat z lat ubiegłych – gdzie jeśli podatnik nie zastosowałby metody FIFO, mógłby utracić prawo do pomniejszenia dochodu danego roku o odpowiednią część straty ze względu na upływ przewidzianego dla takiego odliczenia pięcioletniego okresu. W ocenie Spółki stanowi to dodatkowy, pomocniczy argument w ocenie przedmiotowej kwestii.

Stosowanie metody FIFO w rozpatrywanym przypadku oznaczałoby, że w danym roku w kosztach uzyskania przychodów najpierw należałoby ujmować te koszty finansowania dłużnego, które zostały poniesione najwcześniej (a nie były ujęte w kosztach dla celów podatkowych w roku ich poniesienia ani ujmowane w latach kolejnych na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT ze względu na przedmiotowe ograniczenia), co oznacza również możliwość ich ujęcia przed bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego.

Należy więc stwierdzić, że zarówno brzmienie art. 15c ustawy o CIT, jak również pozostałych przepisów ustawy o CIT nie stoi na przeszkodzie stosowaniu metody FIFO w rozliczeniu wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów w poprzednich latach, kosztów finansowania dłużnego. Żadne przepisy prawa podatkowego nie wykluczają bowiem możliwości skorzystania z tej reguły dla potrzeb rozliczania w danym roku kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich (w tym ujmowania kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich, przed bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego).

Wobec powyższego uznać należy, że skoro ustawodawca nie określił wprost w ustawie o CIT szczegółowych zasad rozliczania nadwyżki kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich, pozostawiając do decyzji podatników, w jaki sposób technicznie rozliczyć nieodliczone wcześniej koszty, to w szczególności możliwe jest stosowanie metody FIFO w odniesieniu do wszystkich kosztów finansowania dłużnego (tzn. kosztów bieżących oraz kosztów wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów w latach poprzednich).

Oznacza to, że w danym roku można ująć w kosztach uzyskania przychodów najpierw koszty z lat poprzednich, w kolejności od poniesionych najwcześniej, a następnie - jeśli wynikający z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT limit przysługujący Spółce w tym danym roku nie został jeszcze przekroczony - koszty bieżące (do wysokości limitu, który jest wspólny dla kosztów z lat poprzednich jak i bieżących).

W konsekwencji może się również zdarzyć (i jest to sytuacja prawidłowa), że w danym roku w kosztach uzyskania przychodów zostaną ujęte wyłącznie koszty finansowania dłużnego z lat poprzednich, nieuwzględnione przy kalkulacji podstawy opodatkowania za te lata ze względu na ograniczenia przewidziane w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, a kwota kosztów bieżących zostanie w całości wyłączona z kosztów podatkowych z możliwością rozliczenia ich w latach kolejnych na zasadach wynikających z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT. Możliwa i prawidłowa jest również sytuacja, że ustalony w danym roku limit zostanie w części „wypełniony” kosztami finansowania dłużnego z lat poprzednich, a w części bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego.

Wnioskodawca wskazuje ponadto, że za zastosowaniem metody FIFO dla rozliczeń w danym roku kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich (również przed bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego), przemawia także wykładnia celowościowa art. 15c ust. 18 ustawy o CIT. Celem wskazanego ustępu jest umożliwienie podatnikom rozliczenia wyłączonych zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy kosztów finansowania dłużnego w pięciu kolejnych latach podatkowych. Metoda FIFO pozwala w najpełniejszy sposób zrealizować wskazany cel, gdyż zapobiega sytuacji, w której podatnik straciłby możliwość rozliczenia uprzednio wyłączonych z kosztów dla celów podatkowych, kosztów finansowania dłużnego ze względu na upływ pięcioletniego okresu.

Należy również wyraźnie podkreślić, że gdyby zamiarem ustawodawcy było, aby w pierwszej kolejności w kosztach uzyskania przychodów ujmowane były zawsze koszty finansowania dłużnego z roku bieżącego (a dopiero potem koszty finansowania dłużnego z lat poprzednich), to niewątpliwie zostałoby to wprost wskazane w ustawie o CIT - a takiego wskazania brak.

Spółka wskazuje ponadto, że możliwość stosowania metody FIFO w odniesieniu do reguły z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT została potwierdzona przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w licznych interpretacjach indywidualnych m.in.:

- z dnia 4 grudnia 2024 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.594.2024.1.RH,

- z dnia 4 lipca 2024 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.217.2024.2.PK,

- z dnia 16 maja 2024 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.146.2024.1.PK,

- z dnia 10 maja 2024 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.125.2024.1.SP,

- z dnia 26 stycznia 2024 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.728.2023.1.SH,

- z dnia 23 maja 2023 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.155.2023.1.IN,

- z dnia 23 stycznia 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.752.2022.1.AND,

- z dnia 30 września 2022 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.475.2022.1.ES.

Wskazać również należy, że możliwość stosowania metody FIFO w odniesieniu do reguły z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT, prowadzi w konsekwencji do uprawnionego w świetle obowiązujących przepisów i logicznego wniosku, że ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego (o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT), przez poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, należy w tym przypadku rozumieć bieżące koszty finansowania dłużnego danego roku podatkowego oraz koszty finansowania dłużnego wyłączone w latach poprzednich (czyli takie, które Spółka zobowiązana była wyłączyć w latach ubiegłych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, a które nie zostały wcześniej zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT).

Szczególnego podkreślenia wymaga, że wskazanie przez ustawodawcę w art. 15c ust. 18 ustawy o CIT sformułowania „zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-17 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów”, w ocenie Spółki prowadzi do wniosku, że przepisu art. 15c ust. 18 ustawy o CIT nie należy interpretować w oderwaniu od wskazanego w tym przepisie odniesienia do ust. 1-17 (w szczególności ust. 1 i ust. 3).

Tymczasem łączna wykładania art. 15c ust. 1, 3 i 18 ustawy o CIT prowadzi do wniosku, że w przypadkach występowania w rozliczeniu danego roku podatkowego zarówno bieżących kosztów finansowania dłużnego jak i kosztów finansowania dłużnego wyłączonych w latach poprzednich (tych jeszcze nieodliczonych w kosztach uzyskania przychodów), ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego (o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT), przez poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, należy rozumieć bieżące koszty finansowania dłużnego danego roku podatkowego oraz koszty finansowania dłużnego wyłączone w latach poprzednich.

Gdyby bowiem alternatywnie ustalać nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT w inny sposób np. biorąc pod uwagę wyłącznie bieżące koszty finansowania dłużnego danego roku podatkowego, a dopiero w drugim etapie uwzględniać koszty finansowania dłużnego wyłączone w latach poprzednich, w rzeczywistości prowadziłoby to do dwuetapowego procesu ustalania nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, co w ocenie Spółki nie byłoby w żaden sposób zgodne z odniesieniem w art. 15c ust. 18 ustawy o CIT do zasad określonych w ust. 1-17. Regulacje te (w szczególności ust. 3) jednoznacznie wskazują jedynie na jednoetapowy proces ustalania nadwyżki kosztów finansowania dłużnego.

Jednocześnie inny sposób ustalania nadwyżki kosztów finansowania dłużnego (o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT), aniżeli uwzgledniający zarówno bieżące koszty finansowania dłużnego jak i koszty finansowania dłużnego wyłączone w latach poprzednich, uniemożliwiałby zastosowanie w praktyce metody FIFO w odniesieniu do reguły z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT.

Zwłaszcza, że przepis art. 15c ust. 18 ustawy o CIT odwołuje się również m.in. do obowiązujących w danym roku limitów wynikających z przepisów ust. 1-17. Limit, do którego należy odnieść nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, ustalany jest w oparciu o regulację art. 15c ust. 1 ustawy o CIT. Gdyby zatem hipotetycznie przyjąć (z czym Spółka się nie zgadza), że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego (o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT), powinna być kalkulowana wyłącznie z uwzględnieniem bieżących kosztów finansowania dłużnego danego roku podatkowego, tj. bez uwzględnienia kosztów finansowania dłużnego wyłączonych w latach poprzednich (czyli takich, które Spółka zobowiązana była wyłączyć w latach ubiegłych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, a które nie zostały wcześniej zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT), prowadziłoby to do całkowicie nielogicznego i nieuzasadnionego przepisami wniosku, że tych drugich kosztów limit w zasadzie nie obowiązuje (a takie uznanie byłoby, jak się wydaje, wnioskiem sprzecznym z celem ustawodawcy, dotyczącym ograniczenia ujmowania w kosztach uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego - ujmowania ponad ustalony w danym roku limit). Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez Dyrektora KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 26 stycznia 2024r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.728.2023.1.SH.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi zatem na stanowisku, że koszty finansowania dłużnego wyłączone w latach 2021-2024 z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT w roku, w którym Spółka osiągnie przychód o charakterze odsetkowym (w terminie następnych pięciu lat podatkowych, o którym mowa w art. 15c ust.18 ustawy o CIT) na zasadach wynikających z reguły FIFO, tj. w kolejności od poniesionych najwcześniej, w szczególności przed bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego oraz że ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, przez poniesione przez Spółkę koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, o których mowa w ww. przepisie, należy rozumieć bieżące koszty finansowania dłużnego danego roku podatkowego oraz koszty finansowania dłużnego wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT w latach poprzednich, a które nie zostały wcześniej zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym:

Interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.