Interpretacja indywidualna z dnia 1 sierpnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.296.2025.1.ED

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 czerwca 2025 r. za pośrednictwem e-Doręczeń wpłynął Państwa wniosek z 24 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

- czy mogą Państwo stosować obniżone stawki amortyzacji w stosunku do Środków trwałych, które już są przedmiotem amortyzacji w Spółce, przy założeniu że takie obniżenie zostanie dokonane od pierwszego miesiąca roku podatkowego, w którym ma być stosowana obniżona stawka;

- czy mogą Państwo w poszczególnych latach kilkukrotnie obniżyć stawkę amortyzacji dla danego Środka trwałego, z zachowaniem terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy CIT;

- czy mogą Państwo obniżyć wysokość stawek amortyzacyjnych dla Środków trwałych do dowolnie określonego przez siebie poziomu (nawet bliskiemu 0%, ale zawsze wyższego niż 0%);

- czy mogą Państwo podwyższyć do dowolnej wysokości, nie wyższej niż określonej w Wykazie, uprzednio obniżoną stawkę amortyzacyjną stosowaną dla danego Środka trwałego, w tym powrócić do stosowania stawki amortyzacyjnej w pierwotnej wysokości, z zachowaniem terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”/„Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego w Polsce i podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o CIT.

Rok podatkowy Spółki jest zgodny z rokiem kalendarzowym, tj. rozpoczyna się 1 stycznia i kończy 31 grudnia każdego roku.

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest (…).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca posiada oraz wykorzystuje składniki majątku stanowiące środki trwałe, od których dokonywane są, dla celów podatkowych oraz księgowych, odpisy amortyzacyjne. W stosunku do posiadanych i używanych środków trwałych, Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych zgodnie z metodą liniową wskazaną w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy CIT (dalej: „Środki trwałe”).

Obecnie Spółka rozważa możliwość obniżenia, począwszy od 1 stycznia 2026 r., czyli od początku kolejnego roku podatkowego, stawek amortyzacyjnych dla Środków trwałych, które są już przedmiotem amortyzacji w Spółce.

Ustalone w wyniku obniżenia stawki amortyzacyjne będą wyższe niż 0%.

Nie można wykluczyć, że w przyszłości Spółka podejmie decyzję o dalszym obniżeniu wysokości stawek amortyzacyjnych dla Środków trwałych.

W przyszłości Spółka może zdecydować o podwyższeniu uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych do dowolnej wysokości, w tym ponownie zastosować („powrócić”) stawkę w jej pierwotnej wysokości. W żadnym jednak wypadku, wysokość stawek amortyzacyjnych po ich „powrotnym” podwyższeniu nie przekroczy maksymalnych stawek wynikających z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy o CIT (dalej: „Wykaz”).

W przypadku Środków trwałych modyfikacja stawek amortyzacji (obniżenie lub „powrotne” podwyższenie) zostanie dokonana od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego.

Rozważane zmiany stawek amortyzacyjnych poprzez ich obniżenie lub „powrotne” podwyższenie będą dotyczyć wyłącznie Środków trwałych amortyzowanych dla celów podatkowych według tzw. metody liniowej.

Środki trwałe nie są i nie będą przez Spółkę wykorzystywane w działalności, z której dochody podlegają zwolnieniu z opodatkowania CIT. W szczególności, Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej na terytorium Specjalnej Strefy Ekonomicznej lub Polskiej Strefy Inwestycji.

Pytania

1.Czy Wnioskodawca może stosować obniżone stawki amortyzacji w stosunku do Środków trwałych, które już są przedmiotem amortyzacji w Spółce, przy założeniu że takie obniżenie zostanie dokonane od pierwszego miesiąca roku podatkowego, w którym ma być stosowana obniżona stawka?

2.Czy Wnioskodawca może w poszczególnych latach kilkukrotnie obniżyć stawkę amortyzacji dla danego Środka trwałego, z zachowaniem terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy CIT?

3.Czy Wnioskodawca może obniżyć wysokość stawek amortyzacyjnych dla Środków trwałych do dowolnie określonego przez siebie poziomu (nawet bliskiemu 0%, ale zawsze wyższego niż 0%)?

4.Czy Wnioskodawca może podwyższyć do dowolnej wysokości, nie wyższej niż określonej w Wykazie, uprzednio obniżoną stawkę amortyzacyjną stosowaną dla danego Środka trwałego, w tym powrócić do stosowania stawki amortyzacyjnej w pierwotnej wysokości, z zachowaniem terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

1.Wnioskodawca może stosować obniżone stawki amortyzacyjne w stosunku do Środków trwałych, które są już przedmiotem amortyzacji w Spółce, przy założeniu że takie obniżenie zostanie dokonane od pierwszego miesiąca roku podatkowego, w którym ma być stosowana obniżona stawka.

2.Wnioskodawca może w poszczególnych latach kilkukrotnie obniżyć stawkę amortyzacyjną dla danego Środka trwałego, z zachowaniem terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy CIT.

3.Wnioskodawca może obniżyć wysokość stawek amortyzacyjnych dla Środków trwałych do dowolnie określonego przez siebie poziomu (nawet bliskiemu 0%, ale zawsze wyższego niż 0%).

4.Wnioskodawca może podwyższyć do dowolnej wysokości, nie wyższej niż określonej w Wykazie, uprzednio obniżoną stawkę amortyzacyjną stosowaną dla danego Środka trwałego, w tym powrócić do stosowania stawki amortyzacyjnej w pierwotnej wysokości, z zachowaniem terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy CIT.

Uzasadnienie

Podstawy prawne

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przy czym zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Z kolei w myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jednocześnie zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o CIT podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o CIT podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Zgodnie z art. 16f ust. 3 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 1 0 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Ustawa o CIT nie definiuje co należy rozumieć przez pojęcie metody amortyzacji, jednak w praktyce uznaje się, że na gruncie tej ustawy przewidziano trzy metody:

-metodę liniową,

-metodę degresywną,

-metodę amortyzacji według stawek indywidulanych.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się:

1) od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów;

2) od zamówionego przez armatora taboru transportu morskiego w budowie, o którym mowa w art. 16a ust. 2 pkt 4, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym armator poniósł wydatki (w tym dokonał wpłat zaliczek) na budowę taboru w wysokości co najmniej 10% wartości kontraktowej odrębnie dla każdego obiektu tego taboru; wartość kontraktową, o której mowa w niniejszym punkcie, ustala się na dzień zawarcia umowy na budowę danego obiektu;

3) od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w okresie ich wykorzystywania; w tym przypadku wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie albo przez 12 miesięcy w roku;

4) od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie natomiast z art. 16i ust. 5 ustawy o CIT podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Natomiast w myśl art. 16i ust. 8 ustawy o CIT przepisów ust. 4 i 5 nie stosuje się do środków trwałych wykorzystywanych przez podatników w działalności, z której dochody podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym - w okresie korzystania z takiego zwolnienia.

Przepis art. 16i ust. 8 ustawy o CIT został wprowadzony od 1 stycznia 2021 r. i zgodnie z przepisem przejściowym stosuje się go do środków trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych po dniu 31 grudnia 2020 r.

Ad 1. i 2.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, dochód Wnioskodawcy nie podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym, a więc w stosunku do Wnioskodawcy nie będzie miało zastosowania ograniczenie wskazane w art. 16i ust. 8 ustawy o CIT, zgodnie z którym stawka amortyzacji nie podlega obniżeniu w przypadku środków trwałych wykorzystywanych przez podatników w działalności, z której dochody podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym - w okresie korzystania z takiego zwolnienia.

Stosownie do przytoczonego powyżej art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Tym samym, przepisy ustawy nie zezwalają na zmianę metody amortyzacji już po rozpoczęciu amortyzacji środka trwałego.

Zgodnie natomiast z art. 16i ust. 5 ustawy o CIT podatnicy mogą obniżać podane w wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Mając na uwadze powyżej przywołane przepisy, pojęcia stawki amortyzacyjnej nie należy utożsamiać z metodą amortyzacji - te dwa terminy mają odrębne znaczenia. Stawką amortyzacyjną jest bowiem procentowy współczynnik, w oparciu o który podatnik ustala wysokość odpisów amortyzacyjnych, natomiast na metodę amortyzacji składa się zespół zasad określających sposób dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Stawka amortyzacyjna jest jedynie elementem składowym stosowanej metody amortyzacji. Jak zostało wskazane powyżej, ustawa o CIT przewiduje 3 metody amortyzacji podatkowej. W ramach każdej z tych metod występują natomiast określone stawki amortyzacyjne, które mają bezpośredni wpływ na wysokość dokonywanych odpisów amortyzacyjnych.

Należy więc uznać, iż ustawodawca wprowadził zakaz zmiany przyjętej przez podatnika metody amortyzacji i jednocześnie w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT dopuścił możliwość zmiany przez podatnika stawek amortyzacji podatkowej dla środków trwałych. W konsekwencji, należy uznać, że podatnicy mogą w trakcie amortyzacji środków trwałych dokonać obniżenia przyjętych stawek amortyzacji podatkowej i takie działanie nie prowadzi do naruszenia ograniczenia w zakresie zmiany metody amortyzacji, o którym mowa w art. 16h ust. 2 ustawy o CIT.

a)Warunki dla zmiany stawki amortyzacyjnej

Zarówno art. 16i ust. 5 ustawy o CIT jak również inne przepisy ustawy o CIT nie wprowadzają żadnych dodatkowych warunków lub przesłanek, jakie muszą być spełnione, aby podatnik mógł dokonać zmiany stawki amortyzacyjnej. Ponadto, analizowany przepis nie zabrania również, aby obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego dokonywać więcej niż jeden raz. W konsekwencji, decyzja o obniżeniu stawki amortyzacyjnej nie jest uzależniona od wystąpienia dodatkowych okoliczności i pozostaje całkowicie w gestii podatnika. Przepisy wskazują jedynie, od jakiego momentu taka zmiana stawki może zostać dokonana.

b)Moment od którego następuje obniżenie stawki

Z brzmienia art. 16i ust. 5 ustawy o CIT wynika, iż możliwość zastosowania obniżonej stawki amortyzacyjnej jest możliwa zarówno w stosunku do nowego środka trwałego od dnia rozpoczęcia jego amortyzacji, jak również w stosunku do środków trwałych, które już zostały w poprzednich okresach wprowadzone do ewidencji i podlegają amortyzacji podatkowej. Fakt czy mamy do czynienia z nowym środkiem trwałym czy ze środkiem trwałym amortyzowanym już podatkowo wpływa jedynie na moment, od którego jest możliwe dokonywanie odpisów amortyzacyjnych w obniżonej wysokości.

Podatnik może dokonać obniżenia stawki począwszy od miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie. W konsekwencji, w świetle treści analizowanego przepisu dokonanie zmiany stawki jest możliwe tylko dla całego roku podatkowego i nie ma możliwości, aby np. przez kilka pierwszych miesięcy danego roku była stosowana jedna stawka amortyzacyjna, a następnie została ona zmieniona dla kolejnych miesięcy w tym roku. W konsekwencji, obniżenie stawki amortyzacyjnej zawsze będzie skutkowało obniżeniem stawki dla całego roku podatkowego.

c)Względem jakich grup środków trwałych może nastąpić obniżenie stawek amortyzacyjnych

Art. 16i ust. 5 ustawy CIT wprowadza generalną zasadę, zezwalającą podatnikom na obniżenie stawek amortyzacji podatkowej dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową. Przepisy art. 16i ustawy o CIT regulują bowiem stosowane zasady amortyzacji środków trwałych dokonywanej w sposób liniowy według stawek amortyzacji zawartych w Wykazie. Tym samym, możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej dotyczy środków trwałych amortyzowanych przy wykorzystaniu tej metody.

Katalog środków trwałych, w stosunku do których zmiana (obniżenie) stawki amortyzacyjnej jest możliwa, został określony szeroko i obejmuje składniki majątku już amortyzowane przez podatnika oraz nowo nabywane środki trwałe. Jednocześnie w ustawie CIT nie przewidziano dodatkowych kryteriów klasyfikacyjnych w odniesieniu do środków trwałych, od których spełnienia uzależniona byłaby możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej wynikającej z Wykazu. W szczególności, w ustawie CIT nie wskazano, czy obniżenie stawek amortyzacyjnych musi dotyczyć wszystkich środków trwałych przyporządkowanych do danej grupy KŚT/środków trwałych tego samego rodzaju, czy też obniżeniu mogą ulec stawki amortyzacyjne dla pojedynczych, wybranych przez podatnika składników majątku. Tym samym podatnik może wybrać środki trwałe w odniesieniu, do których chce dokonać obniżenia stawki.

d)Wnioski

Jak wynika z przytoczonych przepisów:

-Podatnicy mogą w trakcie amortyzacji danego środka trwałego dokonać obniżenia przyjętych stawek amortyzacji podatkowej.

-Obniżenie stawek amortyzacji podatkowej nie jest uzależnione od wystąpienia dodatkowych okoliczności.

-Podatnik może wybrać środki trwałe w odniesieniu, do których chce dokonać obniżenia stawki amortyzacji podatkowej.

-Przepis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy.

-Obniżenie stawki amortyzacyjnej może być dokonane tylko w skali całego roku podatkowego i nie ma możliwości, aby w odniesieniu do tego samego środka trwałego w danym roku obowiązywały dwie stawki lub więcej stawek amortyzacji podatkowej.

Mając na uwadze powyższe:

- Wnioskodawca może stosować obniżone stawki amortyzacyjne w stosunku do Środków trwałych, które są już przedmiotem amortyzacji w Spółce, przy założeniu że takie obniżenie zostanie dokonane od pierwszego miesiąca roku podatkowego, w którym ma być stosowana obniżona stawka.

- Wnioskodawca może w poszczególnych latach kilkukrotnie obniżyć stawkę amortyzacyjną dla danego Środka trwałego, z zachowaniem terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy CIT.

Wyżej wskazane konkluzje znajdują potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”), np.:

•interpretacja indywidualna z 29 kwietnia 2024 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.110.2024.2.SH, w której DKIS wskazał, że:

„Wątpliwości Wnioskodawcy, dotyczą ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do obniżania stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej do dowolnego poziomu (w tym również do 0%), począwszy od miesiąca, w którym te środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych albo od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego.

Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego oraz powyższe przepisy prawa podatkowego, wskazać należy, że z wniosku nie wynika, aby środki trwałe były wykorzystywane do działalności, z której dochody podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym bowiem Wnioskodawca nie wskazuje, że prowadzi działalność, z której dochody podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zatem, na podstawie art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p., będą Państwo mogli obniżyć stawki amortyzacyjne dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową do dowolnej wysokości (nawet do stawki 0%), jeżeli w istocie środki te nie będą przez Państwa wykorzystywane w działalności, z której dochody podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym - w okresie korzystania z takiego zwolnienia. Przy czym, zmiany stawki mogą Państwo dokonać począwszy od miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.”

•interpretacji indywidualnej z 12 października 2023 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.461.2023.1.JF, w której DKIS zgodził się z wnioskodawcą i odstąpił od uzasadnienia prawnego swojej oceny:

„Tym samym, Wnioskodawca jest uprawniony do stosowania obniżonych stawek amortyzacyjnych zarówno dla Środków trwałych, które są już przedmiotem amortyzacji w Spółce, jak i dla nowo nabywanych Środków trwałych, które zostaną wprowadzone do Ewidencji po raz pierwszy. (…)

Przywołany powyżej art. 16i ust. 5 ustawy CIT wprowadza generalną zasadę zezwalającą podatnikom na obniżenie stawek amortyzacyjnych. Katalog środków trwałych, w stosunku do których zmiana (obniżenie) stawki amortyzacyjna jest możliwa, został określony szeroko i obejmuje składniki majątku już amortyzowane przez podatnika oraz nowo nabywane środki trwałe.

Jednocześnie w ustawie CIT nie przewidziano dodatkowych kryteriów klasyfikacyjnych w odniesieniu do środków trwałych, od których spełnienia uzależniona byłaby możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej wynikającej z Wykazu. W szczególności, w Ustawie CIT nie wskazano, czy obniżenie stawek amortyzacyjnych musi dotyczyć wszystkich środków trwałych przyporządkowanych do danej grupy KŚT/środków trwałych tego samego rodzaju czy też obniżeniu mogą ulec stawki amortyzacyjne dla pojedynczych, wybranych przez podatnika składników majątku.

W opinii Wnioskodawcy, użycie w art. 16i ust. 5 ustawy CIT sformułowania "dla poszczególnych środków trwałych" oznacza możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej w stosunku do środków trwałych wybranych indywidualnie przez podatnika. W szczególności, wybór ten nie został uzależniony np. od ilości środków trwałych zaklasyfikowanych przez podatnika do danej grupy KŚT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w praktyce przekłada się to na możliwość amortyzowania Środków trwałych tego samego rodzaju/zaklasyfikowanych do tej samej grupy według różnych stawek amortyzacyjnych.

W konsekwencji, Spółka może, według własnego uznania, zadecydować o obniżeniu stawki amortyzacyjnej w stosunku do wszystkich amortyzowanych metodą liniową Środków trwałych zaliczonych do tej samej grupy KŚT, niektórych z nich lub wybranych indywidualnie przez Wnioskodawcę. (…)

Przywołany powyżej przepis art. 16i ust. 5 ustawy CIT nie wskazuje jak często podatnik może dokonać obniżenia stosowanych stawek amortyzacyjnych. W szczególności, z treści tego przepisu nie wynika, że podatnicy są uprawnieni wyłącznie do jednorazowego obniżenia wysokości stawek amortyzacyjnych. Ponadto, ustawodawca nie wprowadził również katalogu przesłanek/okoliczności, których wystąpienie warunkuje możliwość obniżenia stosowanych stawek amortyzacyjnych.

Tym samym należy uznać, iż podatnicy są uprawnieni do nawet kilkukrotnego obniżenia wysokości stawki amortyzacyjnej tego samego Środka trwałego, przy zachowaniu wskazanych poniżej terminów do dokonania takich obniżeń.

Możliwość kilkukrotnego obniżenia stawek amortyzacyjnych znajduje również potwierdzenie w celu wprowadzenia art. 16i ust. 5 do ustawy CIT. W uzasadnieniu ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (druk nr 411) wskazano wprost na "możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie".

Jak wynika z art. 16i ust. 5 ustawy CIT, obniżenie stawek amortyzacyjnych może zostać dokonane wyłącznie we wskazanych poniżej terminach, tj.:

- dla Środków trwałych wprowadzanych przez Spółkę do Ewidencji po raz pierwszy - od miesiąca ujęcia danego składnika majątku w Ewidencji;

- dla Środków trwałych już przez Spółkę amortyzowanych - od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W praktyce oznacza to, iż Wnioskodawca jest uprawniony do kilkukrotnego obniżenia stawki amortyzacyjnej stosowanej dla danego Środa trwałego, przy czym obniżenie stawki amortyzacyjnej może nastąpić wyłącznie w pierwszym miesiącu każdego kolejnego roku podatkowego.”

•interpretacja indywidualna z 29 września 2022 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.50.2022.1.KW, w której DKIS wskazał, że:

„Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Zatem, ww. przepis umożliwił podatnikom obniżanie stawek amortyzacyjnych, nie określając przy tym szczegółowych zasad tego procesu, za wyjątkiem określenia terminów, w których może do tych zmian dojść (czyli począwszy od miesiąca wprowadzenia do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego) oraz w przypadku stosowania dla tych środków trwałych odpisów amortyzacyjnych metodą liniową.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, ustawodawca jasno określił, kiedy może nastąpić modyfikacja stawki z Wykazu, stwierdzając, że zmiany stawki w odniesieniu do:

a. środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji - dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji;

b. środków pozostających już w ewidencji - dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W związku z powyższym, dla środków trwałych wskazanych we wniosku są Państwo uprawnieni do obniżenia stawek amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy CIT (dla wybranych Środków Trwałych) ujętych w Wykazie stawek według zasad przedstawionych w opisie stanu faktycznego od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.”

•interpretacja indywidualna z 15 czerwca 2022 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.185.2022.1.PC, w której DKIS zgodził się z wnioskodawcą i odstąpił od uzasadnienia prawnego swojej oceny:

„Literalne brzmienie art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p., a także analiza pozostałych przepisów ustawy wskazuje, że ustawodawca zezwolił podatnikom na obniżanie stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy bez określania szczegółowych zasad jego dokonywania oraz limitu obniżenia, za wyjątkiem terminów, w których może do tych zmian dojść oraz zawężenia stosowania omawianych regulacji do środków trwałych amortyzowanych metodą liniową.”

•interpretacja indywidualna z 22 marca 2022 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.39.2022.1.PC, w której DKIS zgodził się z wnioskodawcą odstępując od uzasadnienia prawnego swojej oceny:

„W ocenie Wnioskodawcy, nie jest wymagane istnienie związku stosowanych stawek amortyzacyjnych dla celów podatkowych z faktycznym okresem ekonomicznej użyteczności środków trwałych, w wyniku czego stawki amortyzacyjne stosowane przez Spółkę mogą kształtować się na dowolnym, ustalonym przez Spółkę poziomie (przy założeniu, że nie będą wyższe niż stawki określone w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ustawy o p.d.o.p.).

Artykuł 16i ust. 5 ustawy o p.d.o.p., stanowiący podstawę prawną dla obniżenia stawek amortyzacyjnych nie wskazuje na konieczność występowania związku pomiędzy określaną przez podatnika obniżoną stawką amortyzacyjną a okresem ekonomicznej użyteczności środka trwałego, dla którego stawka amortyzacyjna jest obniżana. Również inne przepisy ustawy o p.d.o.p. nie formułują obowiązku uwzględniania okresu ekonomicznej użyteczności środka trwałego przy określaniu przez podatnika stawki amortyzacyjnej dla danego środka trwałego. W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, stawki amortyzacyjne mogą być kształtowane według uznania podatnika, jednak na poziomie nie wyższym niż wynikałoby to z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, niezależnie od okresu ekonomicznej użyteczności danego środka trwałego.

(…) Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Spółka mogła i będzie mogła obniżyć stawki amortyzacyjne tylko dla niektórych/wybranych środków trwałych z danej grupy czy rodzaju począwszy od pierwszego miesiąca kolejnego roku podatkowego.

(…) Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż stawki amortyzacyjne mogą być zmieniane i ustalane na dowolnym poziomie pod warunkiem, że ich wysokość nie przekroczy wartości określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, przy czym jak wskazano powyżej zmiana ich wysokości może być dokonana od pierwszego miesiąca każdego roku podatkowego nie później jednak niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku podatkowym odpisu amortyzacyjnego.”

•interpretacja indywidualna z 22 stycznia 2019 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.587.2018.1.MBD, w której DKIS wskazał, że:

„Powołany przepis nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.”

•interpretacji indywidualnej z 18 września 2018 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.420.2018.1.MBD, w której DKIS zgodził się z wnioskodawcą odstępując od uzasadnienia prawnego swojej oceny:

„W opinii Spółki, art. 16i ust. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm., dalej: "ustawa o p.d.o.p."), wyraża generalną zasadę zezwalającą podatnikom na obniżanie stawek amortyzacyjnych stosowanych w odniesieniu do poszczególnych środków trwałych. Jednocześnie ustawodawca nie przewiduje w tym zakresie żadnych dodatkowych obostrzeń, w szczególności nie wskazuje, że w przypadku obniżenia stawek amortyzacyjnych musi ono zostać zastosowane do wszystkich środków trwałych zaklasyfikowanych do określonej grupy czy rodzaju. Użycie przez ustawodawcę sformułowania "dla poszczególnych środków trwałych" wskazuje na możliwość indywidualnego obniżenia stawki amortyzacyjnej dla każdego indywidualnie wybranego przez Spółkę środka trwałego. W związku z powyższym, zdaniem Spółki, możliwe jest obniżanie stawek amortyzacyjnych indywidualnie dla poszczególnych środków trwałych. W praktyce oznacza to, że środki trwałe zaklasyfikowane do tej samej grupy/rodzaju mogą być amortyzowane według różnych stawek amortyzacyjnych.”

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 2 należy uznać za prawidłowe.

Ad 3.

Przepis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT nie określa, o ile można obniżyć stawki amortyzacyjne. Wskazuje on jedynie na możliwość dokonania obniżenia.

W ustawie CIT brak jest jakiegokolwiek limitu obniżenia wysokości stawki amortyzacyjnej, co pozwala na jej ustalenie na dowolnym poziomie, nie wyższym niż wysokość stawek określonych w Wykazie.

Tym samym należy uznać, iż decyzję w zakresie poziomu obniżenia stawki podejmuje podatnik. W ocenie Wnioskodawcy ma on prawo obniżyć stawkę amortyzacyjną do dowolnego poziomu (nawet bliskiemu 0%, ale zawsze wyższego niż 0%) i takie działanie jest zgodne z brzmieniem przepisów ustawy o CIT.

Powyższe stanowisko potwierdza również DKIS w wydawanych interpretacjach indywidualnych:

•interpretacji indywidualnej z 15 lutego 2025 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.5.2024.1.KM, w której DKIS zgodził się z wnioskodawcą i odstąpił od uzasadnienia prawnego swojej oceny:

„Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, obniżenie stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16i ust. 5 ustawy o p.d.o.p. będzie mogło zostać dokonane do dowolnej wysokości wyższej niż 0%, tj. nawet do poziomu 0,1% rocznie.”

•interpretacji indywidualnej z 12 października 2023 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.461.2023.1.JF, w której DKIS zgodził się z wnioskodawcą i odstąpił od uzasadnienia prawnego swojej oceny:

„Zdaniem Wnioskodawcy, może on obniżyć stawki amortyzacyjne dla Środków trwałych do dowolnie określonego przez siebie poziomu (nawet bliskiemu 0%).

Jak wskazano w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 2, art. 16i ust. 5 ustawy CIT wprowadził generalną zasadę, zezwalającą podatnikom na obniżenie stawek amortyzacji podatkowej dla środków trwałych amortyzowanych metodą liniową. Co więcej, ustawodawca nie wprowadził dodatkowych ograniczeń w tym zakresie, z wyjątkiem wskazania terminów, od których dokonanie takiego obniżenia jest możliwe. W szczególności, w ustawie CIT nie określono jaka jest dopuszczalna granica obniżenia wysokości stawek amortyzacyjnych.

W konsekwencji, w Ustawie CIT brak jest jakiegokolwiek limitu obniżenia wysokości stawki amortyzacyjnej, co pozwala na jej ustalenie na dowolnym poziomie, nie wyższym niż wysokość stawek określonych w Wykazie.”

•interpretacji indywidualnej z 6 lipca 2023 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.275.2023.1.AN, w której DKIS wskazał, że:

„Zatem, analizując powyższe należy wskazać, że Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy:

- Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości dla wybranych Środków Trwałych (tzn. takich, które podlegają lub podlegały amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o CIT - w roku podatkowym, w którym podejmie decyzję o obniżeniu tej stawki amortyzacji, jest prawidłowe.”

-interpretacji indywidualnej z 22 marca 2022 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.39.2022.1.PC, w której DKIS zgodził się z wnioskodawcą i odstąpił od uzasadnienia prawnego swojej oceny:

„Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o p.d.o.p. nie określa jaka jest dopuszczalna granica obniżenia wysokości stawek amortyzacyjnych, a zatem Spółka będzie mogła obniżyć stawkę amortyzacyjną nawet do poziomu 0,1%.

W myśl art. 16i ust. 5 ustawy o p.d.o.p., podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego.

W opinii Wnioskodawcy, przepis ten wyraża generalną zasadę zezwalającą podatnikom na obniżanie stawek amortyzacyjnych stosowanych w odniesieniu do środków trwałych. Jednocześnie ustawodawca nie przewiduje w tym zakresie żadnych dodatkowych obostrzeń, w szczególności nie wskazuje w jakichkolwiek regulacjach obowiązujących w zakresie p.d.o.p. minimalnego poziomu stawek amortyzacyjnych, które mogłyby być zastosowane przez podatnika w przypadku ich obniżenia. W konsekwencji brak jest jakiegokolwiek limitu, do którego podatnik może obniżyć wysokość stawek amortyzacyjnych, co pozwala na dowolne ustalenie ich poziomu, przy założeniu, że będą one nie wyższe niż stawki określone w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych.”

•interpretacji indywidualnej z 15 czerwca 2022 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.185.2022.1.PC, w której DKIS zgodził się z wnioskodawcą i odstąpił od uzasadnienia prawnego swojej oceny:

„Literalne brzmienie art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p., a także analiza pozostałych przepisów ustawy wskazuje, że ustawodawca zezwolił podatnikom na obniżanie stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy bez określania szczegółowych zasad jego dokonywania oraz limitu obniżenia, za wyjątkiem terminów, w których może do tych zmian dojść oraz zawężenia stosowania omawianych regulacji do środków trwałych amortyzowanych metodą liniową.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatnik może zatem dokonać zmiany stawki amortyzacji, tj. jej zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej stawki począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie i były wyższe od 0.”

•interpretacji indywidualnej z 18 września 2018 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.417.2018.1.MBD, w której DKIS zgodził się z wnioskodawcą i odstąpił od uzasadnienia prawnego swojej oceny:

„Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o p.d.o.p., nie określa jaka jest dopuszczalna granica obniżenia wysokości stawek amortyzacyjnych, a zatem Spółka uprawiona była obecnie oraz będzie w przyszłości do obniżenia stawki amortyzacyjnej do dowolnego poziomu tj. nawet do poziomu 0,1%. (…) Reasumując, zdaniem Spółki, ma ona dowolność w kształtowaniu poziomu obniżanych stawek amortyzacyjnych w stosunku do środków trwałych.”

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 należy uznać za prawidłowe.

Ad 4.

Art. 16i ust. 5 ustawy o CIT wprowadza możliwość zmniejszenia stawki amortyzacyjnej środka trwałego. Treść tego przepisu nie zawiera jednak wprost wskazania, że po dokonanym obniżeniu stawki amortyzacyjnej podatnik ma prawo do jej ponownego podwyższenia. W ocenie Wnioskodawcy, pomimo braku regulacji w ustawie o CIT, która wprost wskazywałaby na możliwość ponownego podwyższenia stawki amortyzacyjnej, takie podwyższenie jest możliwe i w pełni zgodne z treścią ustawy o CIT. Przemawiają za tym niżej przedstawione argumenty.

W tym zakresie warto na początku odwołać się do uzasadnienia do projektu ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 144, poz. 1179), którą zmieniono treść art. 16i ust. 5 ustawy o CIT na brzmienie, które obowiązuje dzisiaj:

„(…) Wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością dostosowania ustaw podatkowych z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o rachunkowości oraz stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania.”

Nie ulega więc wątpliwości, że celem ustawodawcy było umożliwienie podatnikom modyfikowania wysokości amortyzacji tak, aby w jak najbardziej efektywny sposób dostosować ją do wysokości ponoszonych kosztów i uzyskiwanego w tym zakresie dochodu. W uzasadnieniu wprost wskazano, że podatnicy mają mieć możliwość ponownego podwyższenia stawek, które zostały obniżone przez podatnika. Tym samym, ustawodawca zakładał możliwość zarówno obniżania stawek, jak późniejszego ich podwyższania. Pomimo faktu, iż ten drugi element nie został wprost wyrażony w treści art. 16u ust. 5 ustawy o CIT, należy w tym zakresie zastosować wykładnię funkcjonalną i celowościową i uznać, iż istnieje możliwość ponownego podwyższenia stawek, które wcześniej zostały obniżone (nie wyżej niż stawki maksymalne wskazane w Wykazie).

Powyższe stanowisko potwierdza również DKIS w wydawanych interpretacjach indywidualnych:

-interpretacji indywidualnej z 3 czerwca 2024 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.237.2024.1.AN, w której DKIS potwierdził stanowisko wnioskodawcy i odstąpił od uzasadnienia prawnego swojej oceny:

„W świetle powyższego należy stwierdzić, że Spółka będzie uprawniona do stosowania od początku 2025 r. obniżonych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych wykorzystywanych w działalności zwolnionej prowadzonej na podstawie posiadanych zezwoleń lub Decyzji o wsparciu, wprowadzonych do ewidencji przed 1 stycznia 2021 r. Obniżenie stawek spowoduje wydłużenie okresu amortyzacji tych składników majątkowych. W kolejnych latach, Spółka będzie miała prawo do ponownej zmiany stawek amortyzacyjnych, tzn. ich podwyższenia do poziomu wynikającego z Wykazu stawek amortyzacyjnych (od stycznia danego roku); zmiana ta spowoduje odpowiednie wydłużenie okresu amortyzacji (w stosunku do okresu wynikającego z wcześniejszego obniżenia tych stawek).”

-interpretacji indywidualnej z 30 stycznia 2024 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.702.2023.2.JKU, w której DKIS potwierdził stanowisko wnioskodawcy i odstąpił od uzasadnienia prawnego swojej oceny:

„W ocenie Wnioskodawcy, Spółka będzie mogła począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego dokonać dalszego obniżenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych lub dowolnego podwyższenia, jednakże do poziomu nie wyższego niż wynika to z Wykazu (i wyższego od 0% rocznie).”

-interpretacji indywidualnej z 12 października 2023 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.461.2023.1.JF, w której DKIS zgodził się z wnioskodawcą i odstąpił od uzasadnienia prawnego swojej oceny:

„W opinii Wnioskodawcy, pomimo braku jednoznacznej normy prawnej, podatnicy mogą podwyższać uprzednio obniżoną stawkę amortyzacyjną do wysokości nieprzekraczającej stawek określonych w Wykazie.

Podstawę do powyższej konkluzji stanowi art. 16i ust. 5 ustawy CIT, w którym posłużono się określeniem "zmiany stawki". Zdaniem Wnioskodawcy, dopuszczono tym samym możliwość modyfikacji wysokości stawek amortyzacyjnych, bez wskazania kierunku tej zmiany. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego, słowo "zmiana" oznacza zastąpienie czegoś czymś, tj. co oznacza zarówno obniżenie, jak i podwyższenie uprzednio stosowanej stawki amortyzacyjnej.

Jak wskazano w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 2, w art. 16i ust. 5 ustawy CIT nie wprowadzono jakichkolwiek ograniczeń w zakresie zmiany (tu rozumianej również jako podwyższenie) uprzednio obniżonej stawki amortyzacji. Oznacza to, iż decyzja o podwyższeniu stawek amortyzacyjnych, w tym zastosowaniu stawki w jej pierwotnej wysokości, pozostaje w gestii Spółki i nie jest uzależnienia od wystąpienia jakichkolwiek dodatkowych okoliczności.

Potwierdzeniem prawidłowości takiego stanowiska jest również wskazywane już w niniejszym wniosku uzasadnienie projektu zmian do ustawy CIT, w ramach którego wprowadzono art. 16i ust. 5 (druk nr 411). Jak wynika z jego treści: "Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania".

Analogiczny wniosek można wysnuć po przeprowadzeniu wykładni celowościowej ogółu przepisów ustawy CIT dotyczących amortyzacji środków trwałych, z których nie wynika zakaz podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych. Należy przyjąć, iż racjonalny ustawodawca zawarłby takie ograniczenie wprost w treści ustawy CIT.

Jedyne ograniczenia w tym zakresie, wynikające z ustawy CIT, dotyczą nie samej decyzji podatnika o podwyższeniu stawek amortyzacyjnych, lecz wysokości tego podwyższenia oraz terminu jego dokonania. W ocenie Spółki, jest ona uprawniona do podwyższenia stawki amortyzacyjnych do dowolnego poziomu, przy czym nie może ona przekraczać maksymalnej wysokości przewidzianej w Wykazie dla danego Środka trwałego.

Ponadto, Wnioskodawca nie może dokonać podwyższenia stawki amortyzacyjnej w dowolnym terminie. Jak wynika bowiem z art. 16i ust. 5 ustawy CIT, jest to możliwe od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego (w przypadku Środków trwałych już przez Spółkę amortyzowanych) albo od miesiąca ujęcia Środka trwałego w Ewidencji (w przypadku nowo nabywanych Środków trwałych).

Uwzględniając powyższe, Spółka może podwyższyć do dowolnej wysokości, nie wyższej jednak niż określonej w Wykazie, uprzednio obniżoną stawkę amortyzacyjną stosowaną dla danego Środka trwałego, w tym powrócić do stosowania stawki amortyzacyjnej w pierwotnej wysokości, z zachowaniem terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy CIT.”

-interpretacji indywidualnej z 15 czerwca 2022 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.185.2022.1.PC, w której DKIS potwierdził stanowisko wnioskodawcy i odstąpił od uzasadnienia prawnego swojej oceny:

„Powołany przepis art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p., nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, dostosowanych do jego sytuacji, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p., pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika, że możliwość obniżania lub podwyższania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności i zależy jedynie od decyzji podatnika. Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia stawić amortyzacyjnej dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika (z ww. zastrzeżeniem dot. stawki wynikającej z Wykazu).

Możliwość podwyższenia obniżonych stawek wynika nie tylko z literalnej treści przepisu, ale znajduje także potwierdzenie w celu w jakim wprowadzono art. 16i ust. 5 do u.p.d.o.p. Jak wskazano wprost w uzasadnieniu projektu ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która wprowadziła do u.p.d.o.p. przepis art. 16i ust. 5 w obecnym brzmieniu, celem wprowadzenia takiej treści przepisu było umożliwienie podatnikom modyfikowania stawek amortyzacji w zależności od ich sytuacji, co ma stanowić element ich polityki podatkowej, a więc zarówno obniżania jak i podwyższania stawek amortyzacji (z uwzględnieniem limitu wynikającego z Wykazu).”

-interpretacji indywidualnej z 22 marca 2022 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.39.2022.1.PC, w której DKIS potwierdził stanowisko wnioskodawcy i odstąpił od uzasadnienia prawnego swojej oceny:

„Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka mogła i będzie mogła począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego dokonać dowolnego podwyższenia lub dalszego obniżenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych jednakże do poziomu nie wyższego niż wynika to z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych.”

-interpretacji indywidualnej z 13 maja 2020 r. nr 0111-KDIB1-1.4010.102.2020.1.DK, w której DKIS stwierdził, że:

„Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Zatem ww. przepis umożliwił podatnikom obniżanie lub podwyższanie uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych, nie określając przy tym szczegółowych zasad tego procesu, za wyjątkiem określenia terminów, w których może do tych zmian dojść (czyli począwszy od miesiąca wprowadzenia do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego) oraz w przypadku stosowania dla tych środków trwałych odpisów amortyzacyjnych metodą liniową. Z powyższego wynika, że możliwość obniżania lub podwyższania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek innych niż ww. okoliczności i zależy jedynie od decyzji podatnika. Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia stawki amortyzacyjnej uprzednio obniżonej dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika (z ww. zastrzeżeniem dot. stawki wynikającej z Wykazu oraz terminów, w których może dojść do tych zmian)(...).”

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca może podwyższyć do dowolnej wysokości, nie wyższej niż określonej w Wykazie, uprzednio obniżoną stawkę amortyzacyjną stosowaną dla danego Środka trwałego, w tym powrócić do stosowania stawki amortyzacyjnej w pierwotnej wysokości, z zachowaniem terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy CIT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4 należy uznać za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuje od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż rozstrzygnięcie w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.