Interpretacja indywidualna z dnia 16 września 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.531.2021.9.DD

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1) ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 16 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej - uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 6 lipca 2022 r., sygn. akt I SA/Łd 263/22 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 maja 2025 r., sygn. akt II FSK 1012/22;

2) stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 16 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczył podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zapłaconych kar umownych (stwierdzonych notami obciążeniowymi).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Wnioskodawca”, „Spółka”, „Strona”) w ramach prowadzonej działalności zajmuje się realizacją dostaw wyrobów i technologii na potrzeby (…). Wskazać należy, że część towaru będąca przedmiotem realizowanych przez Wnioskodawcę dostaw na rzecz podmiotów trzecich jest produkowana na tzw. „specjalne zamówienie” (oznacza to, że towar będący przedmiotem zamówienia jest produkowany dopiero po złożeniu przez Wnioskodawcę zamówienia, nie można go nabyć z tzw. „wolnej ręki”).

Dostawy dokonywane przez Spółkę są realizowane w oparciu o zawarte umowy.

Część zawartych przez Wnioskodawcę umów zawiera postanowienia dotyczące kar umownych. Zgodnie z omawianymi postanowieniami Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty kar umownych m.in. z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy.

W 2020 r. Spółka została obciążona notami obciążeniowymi z tytułu kar umownych za:

a) przekroczenie terminu dostaw;

b) niezrealizowanie części dostaw.

Opóźnienia w terminie dostaw nie były spowodowane nienależytym działaniem Wnioskodawcy lecz wynikały z opóźnień w produkcji zamówionych towarów oraz opóźnień w transporcie spowodowanych panującą pandemią COVID-19 (towar, który miał być przedmiotem dostaw sprowadzany był przez Wnioskodawcę z terytorium Stanów Zjednoczonych).

Rozwijając twierdzenie zawarte w powyższym akapicie Wnioskodawca wskazuje, iż niezwłocznie po otrzymaniu od podmiotu trzeciego informacji o wyborze jego oferty złożył zamówienie u producenta towaru, który - zgodnie z zawartą umową - miał być przedmiotem dostawy na rzecz podmiotu trzeciego. Przekroczenie ustalonego w umowie terminu dostawy - jak wskazano powyżej - było skutkiem nieterminowych działań po stronie producenta towaru (zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy producent nie otrzymał w wyznaczonym czasie podzespołów potrzebnych do produkcji zamówionego towaru. Sytuacja ta spowodowana została wprowadzeniem ograniczeń związanych z COVID-19 i nie była do przewidzenia w chwili składania zamówienia). Do opóźnienia w dostawie towaru przyczyniły się również opóźnienia w transporcie z terytorium USA na terytorium Polski (z uwagi na wprowadzane ograniczenia mające na celu zapobieganie rozprzestrzeniania się pandemii COVID-19 loty z USA do Europy były odwoływane lub zawieszane).

W skutek niedotrzymania określonego w umowie terminu dostawy przez Wnioskodawcę podmiot trzeci odstąpił od realizacji części umowy, naliczając z tego tytułu kary umowne.

Pomimo naliczenia przez podmioty trzeci kar umownych Wnioskodawca uzyskał zysk z częściowej realizacji umów (uzyskany przez Spółkę zysk znacznie przekraczał sumę kar umownych i wartości niezrealizowanych części umowy). Poniesienie przez Spółkę kary umownej nie uniemożliwia dalszej współpracy między Wnioskodawcą, a podmiotem trzecim. Ponadto uznanie nałożonych na Spółkę kar umownych pozwoliło Wnioskodawcy na ograniczenie ewentualnych dalszych strat, w tym wizerunkowych.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przedstawionym stanie faktycznym zapłata kar umownych (stwierdzonych notami obciążeniowymi) stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, w opisanym we wniosku stanie faktycznym zapłata kar umownych (stwierdzonych notami obciążeniowymi) stanowi dla Spółki koszty uzyskania przychodu.

Uzasadniając własne stanowisko wskazali Państwo, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej jako: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Dyrektora KIS wskazuje się, że:Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów (zob. np. interpretacja indywidualna nr 0111-KDIB1-3.4010.423.2020.1.APO z 30 października 2020 r.).

Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody.

Co do zasady, kary umowne mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów, o ile ich poniesienie wykazuje związek przyczynowo-skutkowy z przychodami oraz nie zostały ujęte w katalogu wskazanym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W myśl art. 16 ust 1 pkt 22 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Literalne brzmienie wyżej zacytowanego przepisu pozwala przyjąć, że katalog okoliczności powodujących wykluczenie odszkodowań i kar umownych z kosztów podatkowych jest zamknięty i obejmuje:

- wady dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,

- zwłokę w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

- zwłokę w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przestawionego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca wskazuje, że w świetle obowiązujących przepisów prawa zapłata kar umownych (stwierdzonych notami obciążeniowymi) stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

Uzasadnienie prawidłowości powyższego twierdzenia rozpocząć należy od analizy przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj. istnienia związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem (zapłatą kar umownych), a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem albo zachowaniem źródła przychodu. Zgodnie z informacjami zaprezentowanymi w opisanym we wniosku stanie faktycznym nałożone na Wnioskodawcę kary umowne zostały naliczone w związku z realizacją konkretnych umów, wynegocjowanych i realizowanych przez Stronę w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Z tytułu realizacji ww. umów Spółka osiągnęła zysk znacznie przewyższający wartość uiszczonych kar umownych.

Podkreślić również należy, iż w sytuacji nieuregulowania należnych kar umownych Spółka nie tylko musiałaby być gotowa na konieczność wypłacenia ich wskutek np. działań windykacyjnych, ale także - na pogorszenie wizerunku wobec podmiotów trzecich. Powyższe okoliczności mogłyby skutkować utratą szeroko rozumianej wiarygodności biznesowej, co w efekcie mogłoby się przyczynić do powstania trudności w nawiązaniu współpracy gospodarczej z nowymi kontrahentami. W efekcie - nieopłacenie przez Spółkę kar umownych mógłby - w perspektywie czasowej - przyczynić się do utraty potencjalnych klientów, a w efekcie do utraty możliwości uzyskania przychodów.

Ponadto - jak wskazano w opisie stanu faktycznego - zapłata kar umownych nie uniemożliwia i nie wyklucza dalszej współpracy miedzy Wnioskodawcą, a podmiotami trzecimi będącymi stroną umów, na podstawie których został nałożony na Spółkę obowiązek zapłaty kar umownych. W efekcie - w skutek zapłaty przez Wnioskodawcę kar umownych nie wykluczone jest, iż w przyszłości między Stroną, a podmiotami trzecimi zostaną zawarte umowy, które będą „źródłem przychodu” Wnioskodawcy.

Konkludując powyższe, zapłata kar umownych - w stanie faktycznym zaprezentowanym w niniejszym wniosku - stanowi wydatek, który został poniesiony w celu zabezpieczenia źródła przychodu.

Kończąc tę część wywodu, w celu potwierdzenia prawidłowości swojego stanowiska, Wnioskodawca odwoła się do stanowiska sądów administracyjnych, które w sytuacji tożsamej do opisanej w stanie faktycznym zawartej w niniejszym wniosku wskazują, że: Wskazać należy, że spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie dostawy specjalistycznego sprzętu medycznego. Tym samym wydatki poniesione przez spółkę na wypłatę kar umownych na rzecz zamawiających pozostają w związku z jej działalnością gospodarczą. Zgodzić się należy ze skarżącą, że zapłata przez nią kar umownych nosi również znamiona działania racjonalnego i uzasadnionego, gdyż w rzeczywistości ma na celu minimalizację negatywnych skutków niewywiązania się z terminowej dostawy sprzętu. Zapłata kar umownych nakierowana jest na utrzymanie stosunków gospodarczych z kontrahentami, a tym samym służy zachowaniu względnie zabezpieczeniu źródła przychodów. Nie można także nie zauważyć, że dzięki zachowaniu wiarygodności - związanemu z zapłatę kar umownych - spółka może rozsądnie oczekiwać, że podmioty, na rzecz których płaci kary umowne, będą w przyszłości korzystać z jej usług, co będzie generować kolejne przychody. W razie nieuregulowania należnych kar umownych skarżąca nie tylko musiałaby być gotowa na konieczność wypłacenia ich wskutek działań windykacyjnych, ale także - na pogorszenie wizerunku wobec podmiotów trzecich, mogącym skutkować utratę szeroko rozumianej wiarygodności biznesowej, a tym samym na utratę możliwości uzyskania potencjalnych przychodów. W związku z tym uznać należy, że wydatki z tytułu kar umownych zostały poniesione przez spółkę w celu co najmniej zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Spełniony jest zatem wynikający z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. pozytywny warunek merytoryczny pozwalający na zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów (zob. np. wyrok WSA w Bydgoszczy z 27 października 2020 r., sygn. akt I SA/Bd 478/20).

W analizowanej sprawie należy odnieść się także do treści art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, z którego wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, nawet jeśli wydatki te spełniają dyspozycję przepisu art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o CIT.

Wykładnia powyższego przepisu została dokonana przez WSA w Bydgoszczy, który w wyżej powołanym wyroku - bazując na linii orzeczniczej ukształtowanej przez NSA - wskazał, że: Przepis ten stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: "kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług". Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów przewidziane w zacytowanym przepisie nie obejmuje zatem wszelkich bez wyjątku kar umownych i odszkodowań, lecz tylko takie, które zostały w nim sprecyzowane. Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 9 stycznia 2020 r., IIFSK1330/19 "należy przyjąć, że art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. stanowiąc wyjątek od zasady określonej w art. 15 ust. 1 tej ustawy winien być interpretowany ściśle, to jest powinien być rozumiany jako przepis wyłączający możność uznania za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań wskazanych expressis verbis w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p." Dalej, w cytowanym wyroku wskazano, że przepis ten dotyczy zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót albo usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych kosztów z kosztów podatkowych. Błędem jednak byłoby kwalifikowanie do art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. wszelkich kar umownych i odszkodowań, zamiast - jak wynika z tego przepisu - kar umownych i odszkodowań ze ściśle określonych tytułów. Naczelny Sąd Administracyjny wyraźnie wskazał, że przyjęcie poglądu, że kara umowna lub odszkodowanie ze swej istoty nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, czyniłoby regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. zbędną. Podobny pogląd wyraził NSA w wyroku z dnia 17 stycznia 2012 r., II FSK 1365/10, a także WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 6 marca 2019 r., I SA/Po 1000/18, WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 16 lipca 2019 r., I SA/Wr 392/19, a także WSA w Bydgoszczy w wyroku z dnia 16 września 2020 r., I SA/Bd 383/20.

Rozpatrując niniejszą sprawę należy zatem odnieść się do wyżej zaprezentowanego rozumienia art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT . W świetle powyższej wykładni przepis ten obejmuje odszkodowania i kary umowne z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Zatem przedmiotowy przepis ma zastosowanie do kar umownych i odszkodowań, dla których podstawą wypłaty są:

- wada dostarczonego towaru,

- wada wykonanych robót i usług,

- zwłoka w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

- zwłoka w usunięciu wad towarów,

- zwłoka w usunięciu wad wykonanych robót bądź usług.

Mając na uwadze powyższe, wypunktowane sytuacje objęte dyspozycją pkt 22 jednoznacznie stwierdzić należy, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT nie ma zastosowania do kar umownych wskazanych w opisie stanu faktycznego zawartego w niniejszym wniosku.

Rozwijając twierdzenie zawarte w poprzednim akapicie wskazać należy, że w sytuacji objętej niniejszym wnioskiem - jak wskazano w opisie stanu fatycznego - zapłata kar umownych nie była skutkiem nienależytego działania Wnioskodawcy, lecz wynikała z opóźnień występujących po stronie producenta (podmiotu niezależnego od Strony), na które Spółka nie miała żadnego wpływu i których nie można było przewidzieć w chwili składania zamówienia. Zatem - w niniejszej sprawie - nie mamy do czynienia ze zwłoką, o której mowa w ww. przepisie. Jak bowiem podnoszą sądy administracyjne w wydawanych rozstrzygnięciach:Katalog ten nie obejmuje jednak przypadków nieterminowego dostarczenia towarów czy też niedostarczenia ich w ogóle, a jedynie przypadki, kiedy w pierwszej kolejności nastąpiła wada dostarczonego towaru, a następnie zwłoka w jej zniwelowaniu. Równocześnie, przepis ten odnosi się do terminu "zwłoki", który w ocenie wnioskodawcy należy rozumieć jako opóźnienie zawinione. Taka sytuacja natomiast nie miała miejsca w niniejszym przypadku, gdzie brak zrealizowania dostaw na rzecz kontrahenta wynikał z winy podmiotu niezależnego od wnioskodawcy. W rezultacie, zdaniem wnioskodawcy, zapłata roszczenia stanowi koszt uzyskania przychodu, tym bardziej że jest to powiązane z prowadzeniem dalszej współpracy z kontrahentem (zob. np. wyrok WSA w Gliwicach z 9 września 2020 r., sygn. akt I SA/GI 9/20).

Opisane w stanie faktycznym sytuacje będące podstawą nałożenia na Spółkę kary umownej nie mieszczą się również w zakresie pojęcia „wada dostarczonego towaru” albo „wada wykonanych robót i usług”. W judykaturze wskazuje się bowiem, że opóźnienie w dostawie towarów (tj. sytuacja, którą rozpatruje się w ramach niniejszego wniosku) nie mieści się w ramach wykładni omawianego pojęcia. Przykładowo zwrócić należy uwagę na wyrok WSA w Bydgoszczy z 27 października 2020 r., sygn. akt I SA/Bd 478/20 w który wskazano:Opóźnienie w przekazaniu sprzętu medycznego nie stanowi - w szczególności - "wady wykonanych robót lub usług". Nie można - w każdym razie w wielu wypadkach nie można - postawić znaku równości między "wadą wykonanej usługi", a nienależytym wykonaniem zobowiązania. (…) pprzepis art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. nie mówi o "wadliwości" wykonania usługi, ale o tym, że usługa miała "wadę". Zdaniem Sądu wadliwość, a wada to nie to samo. (...) Gdyby organ chciał rzetelnie oddać potoczne, słownikowe znaczenie użytego w ustawie pojęcia, to odwołałby się do słownikowego pojęcia "wady" (rzeczownik), a nie przymiotnika "wadliwy". Odkryłby wówczas, że wada zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego to "1. «ujemna cecha charakteru», 2. «brak, uszkodzenie obniżające wartość jakiegoś przedmiotu, systemu», 3. «niedorozwój lub nieprawidłowa budowa jakiegoś narządu żywego organizmu»" (https://sjp.pwn.pl/slowniki/wada.html). Zdaniem Sądu, opóźnienie się tu nie mieści.

Resumując powyższe wskazać należy, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym zapłata kar umownych (stwierdzonych notami obciążeniowymi) stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

Interpretacja indywidualna

W wyniku analizy Państwa wniosku - 11 lutego 2022 r. wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB2-1.4010.531.2021.1.AT, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretacja ta została skutecznie doręczona 14 lutego 2022 r.

Skarga na interpretację

Pismem z 3 marca 2022 r. wnieśli Państwo skargę na ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. Skarga wpłynęła do mnie8 marca 2022 r.

Wnieśli Państwo m.in. o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 11 lutego 2022 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.531.2021.1.AT - wyrokiem z 6 lipca 2022 r., sygn. akt I SA/Łd 263/22.

Pismem z 16 sierpnia 2022 r. wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny - wyrokiem z 6 maja 2025 r., sygn. akt II FSK 1012/22, oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, który uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną, stał się prawomocny od 6 maja 2025 r. Data wpływu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi do Organu - 15 lipca 2025 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku - wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

1) uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraziły Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

2) ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego oceny Państwa stanowiska w sprawie.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.