Interpretacja indywidualna z dnia 8 października 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.673.2025.1.GG

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem wycieczki osobom uprawnionym. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

...... w .…. S. A., dalej: „Spółka”, prowadzi działalność z zakresu robót budowlanych dotyczących m. in. budowy chodników, budowy sieci wodociągowych i kanalizacyjnych. Spółka jest pracodawcą, który w ramach działalności socjalnej zamierza organizować wyjazdy grupowe mające charakter wyjazdów integracyjnych dla osób uprawnionych: pracowników i ich małżonków. Celem wyjazdów jest zapewnienie wspólnego wypoczynku oraz lepsze zgranie zespołu. Organizowane wycieczki pełnią funkcje integracyjne, mają na celu zacieśnienie więzi pomiędzy pracownikami oraz zacieśnienie związku pracowników z firmą i zapobieganie ich odchodzeniu ze Spółki, w dobie dużej rotacji pracowników. Informacja o organizowanej wycieczce jest podawana do wiadomości osobom uprawnionym – każdy pracownik może zapoznać się z ofertą wycieczki i każdy z nich może wziąć udział w wyjeździe na zasadach dobrowolności. Na podstawie zgłoszeń pracowników tworzona jest następnie imienna lista osób biorących udział w wycieczce. Organizację wycieczki Spółka zleca podmiotom trzecim specjalizującym się świadczeniem usług w tym zakresie, które w zawartej umowie określają koszt wycieczki przypadający na każdego uczestnika. Koszt wycieczki obejmuje zakres takich świadczeń jak: przejazd autokarem, opłaty drogowe i parkingowe, opiekę pilota, usługi przewodnika, ubezpieczenie NNW i KL, system tour guide, nocleg w hotelu, wyżywienie w formie śniadań i obiadokolacji, opłaty na Turystyczny Fundusz Gwarancyjny i Turystyczny Fundusz Pomocowy. Koszt wycieczki jest w całości sfinansowany przez Spółkę ze środków własnych – środków obrotowych, bez jakiegokolwiek udziału środków pochodzących z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Koszty wycieczki nie są w żadnej części współfinansowane przez uczestników tego wyjazdu. W tym roku kalendarzowym, wycieczka planowana jest w terminie 12 września 2025 r. – 14 września 2025 r. a więc wniosek dotyczy zdarzenia przyszłego.

Pytanie

Czy sfinansowanie wycieczki wyłącznie ze środków własnych Spółki (środków obrotowych), bez jakiegokolwiek udziału środków pochodzących z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, jest dla osób uprawnionych (pracowników i małżonków pracowników) przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a Spółka, jako płatnik jest zobowiązana do obliczenia, pobrania i przekazania do Urzędu Skarbowego zaliczki na ten podatek?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Spółki, sfinansowanie (pokrycie kosztów) wycieczki ze środków własnych – środków obrotowych Spółki, bez udziału środków pochodzących z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych dla osób uprawnionych (pracowników i ich małżonków).

W konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana do obliczenia, pobrania i przekazania do Urzędu Skarbowego zaliczki na podatek dochodowy z tytułu sfinansowania wycieczki.

W art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.: dalej: ustawa o PIT), wyrażona została zasada powszechności opodatkowania, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ustawy o PIT, został zawarty katalog źródeł przychodów, wśród których w ust. 1 pkt 1 wskazano, że jednym ze źródeł przychodów jest stosunek pracy, a w ust. 1 pkt 2 wskazano, iż źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, przychód ze stosunku pracy stanowią wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 13 pkt 9 ustawy o PIT, przychodami z działalności wykonywanej osobiście są przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o PIT. Wyjątkiem wskazanym w art. 13 pkt 7 ustawy o PIT, jest powołanie osoby, niezależnie od sposobu powoływania, do zarządu, rady nadzorczej, komisji i innych organów stanowiących osoby prawnej. W przypadku obydwu przepisów, tj. art. 13 pkt 7 i pkt 9 ustawy o PIT, źródłem przychodu pozostaje działalność wykonywana osobiście.

Definicja przychodu określona w art. 11 ustawy o PIT, jak również określone w nim zasady ustalania wartości tego przychodu (w tym świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń) mają charakter ogólny. Tym samym znajdują zastosowanie wówczas, gdy nie występują regulacje szczególne, odmiennie normujące danego rodzaju przychód lub zasady jego ustalania.

W myśl zasady ogólnej wyrażonej w art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami, co do zasady są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Stosownie do treści art. 11 ust. 2 ustawy o PIT, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4)w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W ustawie o PIT nie zdefiniowano pojęcia „nieodpłatnych świadczeń” pojęcie to zostało wypracowane w orzecznictwie sądów administracyjnych (m. in. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 listopada 2002 r., uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10).

W świetle orzecznictwa sądowego można stwierdzić, że nieodpłatne świadczenie obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Jak wynika z powyższego, otrzymanie nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, co do zasady skutkuje powstaniem przychodu na gruncie ustawy o PIT. Jednakże nie każde świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne na rzecz pracowników i małżonków pracowników jest równoznaczne z powstaniem przychodu po ich stronie.

W zakresie ustalenia, które świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne należy uznać za przychód, zasadne jest powołanie się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym wskazano, że: aby można było mówić o powstaniu przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, musi dojść do uzyskania korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który podatnik musiałby ponieść. Trybunał Konstytucyjny, na podstawie analizy przepisów ustawy o PIT stwierdził, że za przychód podatnika z tytułu nieodpłatnych świadczeń mogą być uznane świadczenia, które spełniają łącznie następujące przesłanki:

-po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

-po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

-po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Co istotne, niespełnienie któregokolwiek z opisanych warunków skutkuje tym, że przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń nie powstaje.

Przenosząc te rozważania na grunt opisanego stanu faktycznego (dotyczącego zdarzenia przyszłego) należy stwierdzić, że w ocenie Spółki nie zachodzi przynajmniej jeden z wyżej wymienionych warunków niezbędnych do uznania, że wartość nieodpłatnego świadczenia polegającego na sfinansowaniu zorganizowanej przy korzystaniu z usług podmiotu zewnętrznego wycieczki ze środków własnych Spółki, stanowi przychód dla osób uprawnionych. Brak spełnienia przynajmniej jednej z przesłanek wyklucza jednoznacznie możliwość powstania przychodu z nieodpłatnych świadczeń.

W szczególności w ocenie Spółki, nie została spełniona przesłanka, zgodnie z którą korzyść ma być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, przedmiotowe świadczenie jest adresowane do możliwie szerokiego kręgu adresatów i zasadniczo każda osoba uprawniona może z niego skorzystać na podobnych zasadach. Oferta wycieczki została przekazana do wszystkich pracowników, z których każdy zainteresowany mógł wyrazić chęć udziału w wycieczce, aż do wyczerpania limitu miejsc. Wprawdzie na podstawie zgłoszeń pracowników i ich małżonków została następnie sporządzona imienna lista osób biorących udział w wycieczce, ale w ocenie Wnioskodawcy, w tym stanie faktycznym nie może to powodować uznania, że lista ta skutkuje przypisaniem korzyści indywidualnym pracownikom zapisanym na listę. Spółka nie różnicuje osób uprawnionych, ani nie selekcjonuje określonych grup pracowników, wraz z ich małżonkami, którzy mogą wziąć udział w wycieczce. Przedmiotowe świadczenie jest dostępne w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów będących osobami uprawnionymi, co oznacza, że nie ma możliwości ustalenia wymiernej korzyści i przypisania jej indywidualnej osobie uprawnionej nawet pomimo tego, że będzie ujęta na liście pracowników biorących udział w wycieczce i koszt udziału w wycieczce przypadający na jednego pracownika i jego małżonka będzie możliwy do ustalenia. Wyklucza to zatem możliwość łącznego spełnienia przesłanek niezbędnych do stwierdzenia, że w realiach sprawy mamy do czynienia z przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do sfinansowania wycieczki.

Ponadto w ocenie Spółki, w sprawie nie zachodzą także pozostałe przesłanki dla nieodpłatnego świadczenia, które miałoby podlegać opodatkowaniu podatkiem PIT, sformułowane w przywołanym wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. Udział w wycieczce jest wprawdzie dobrowolny, jednak zdaniem Wnioskodawcy, trudno argumentować, że osoba uprawniona uzyska korzyść w postaci zaoszczędzonego wydatku, który musiałaby ponieść. Gdyby Spółka nie zorganizowała wycieczki i nie zapewniła jej finansowania, istnieje duże prawdopodobieństwo, że osoba uprawniona nie skorzystałaby z takiego świadczenia we własnym zakresie, co wyklucza powstanie korzyści choćby w postaci zaoszczędzonego wydatku. Co więcej, nie można uznać także, by przedmiotowe świadczenie miało być spełnione w interesie osób uprawnionych. Wycieczki organizowane przez podmioty, takie jak wnioskująca Spółka, należące do branży robót budowlanych, służą integracji pracowników, lepszemu zgraniu zespołów, co w efekcie służy lepszej produktywności i przekłada się na wyniki finansowe osiągane przez Spółkę. W Spółce obserwuje się dużą rotację pracowników, zaś Zarząd Spółki chciałby zacieśnić związek pracowników z firmą i ograniczyć to zjawisko, a dodatkowo uczynić ofertę pracy w Spółce atrakcyjną dla pracowników.

Z tego powodu można wywieść, że taka wycieczka zasadniczo służy interesom Spółki, a nie osób uprawnionych. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, wyrażonej w przywołanym wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w wyjeździe integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie także w licznych interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wydanych w podobnych stanach faktycznych, w tym m.in.:

-z 5 lipca 2019 r., znak: 0113- KDIPT3.4011.288.2019.1.PP;

-z 31 lipca 2019 r., znak: 0113-KDIPT2-3.4011.333.2019.2.SJ;

-z 17 stycznia 2020 r., znak: 0115-KDIT2.4011.45.2019.1.MD;

-z 4 czerwca 2020 r., znak: 0115-KDIT2.4011.204.2020.2.KC;

-z 18 lutego 2022 r., znak: 0113-KDIPT2-3.4011.1179.2021.1.GG;

-z 23 grudnia 2022 r., znak: 0113-KDIPT2-3.4011.807.2022.1.GG;

-z 13 czerwca 2023 r., znak: 0115-KDIT3.4011.324.2023.2.JS.

Jak wynika z powyższego, udział w wycieczce integracyjnej sfinansowanej osobom uprawnionym przez Spółkę ze środków własnych, mającej na celu integrację pracowników, co przekładać się będzie na dobrą komunikację w zakładzie pracy, a co za tym idzie efektywność pracy, nie będzie stanowić dla osób uprawnionych, przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów ustawy o PIT. Brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść. Sfinansowanie wycieczki ze środków własnych Spółki nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT dla osób uprawnionych (pracowników i ich małżonków).

Tym samym, Spółka nie jest zobowiązana do obliczenia, pobrania i przekazania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z ww. tytułu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Z przepisów tej ustawy wynika, że odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy:

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ogólna definicja przychodów, zawarta w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z uwagi na uznawanie za przychody każdej formy przysporzenia majątkowego, zarówno formy pieniężnej jak i niepieniężnej (w tym nieodpłatnych świadczeń otrzymanych przez podatnika), stwierdzenia wymaga, że dla celów podatkowych pod pojęciem nieodpłatnego świadczenia, ukształtowanym w orzecznictwie sądowym, rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy, niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu. Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W uchwałach z 18 listopada 2002 r. sygn. akt II FPS 9/02 oraz z 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06 NSA, ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar.

W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i ust. 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Na mocy art. 12 ust. 3 przytoczonej ustawy:

Przy czym, w świetle art. 12 ust. 4 cytowanej ustawy:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Przepis art. 13 pkt 9 ww. ustawy wskazuje, że:

Stosownie do art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie zaś z art. 20 ust. 1 komentowanej ustawy:

Zastosowanie w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w tym przepisie. W związku z tym, świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b powołanej ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 38 ust. 1 powyższej ustawy:

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy:

Na gruncie art. 41 ust. 4 ww. ustawy:

Art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi zaś, że:

Na podmiotach dokonujących wypłaty należności zaliczanych do przychodów z innych źródeł nie ciążą obowiązki płatnika, ale obowiązki informacyjne wynikające z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem:

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia” zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

Jeżeli którykolwiek z warunków nie zostanie spełniony, nieodpłatnego świadczenia nie będzie można uznać za przychód pracownika.

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych. Wskazać należy, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to, powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów.

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego – słowo „dobrowolny” – oznacza „wynikający z wolnej woli”, „działający bez przymusu”.

W Państwa przypadku pierwszy warunek dotyczący dobrowolności świadczenia zostanie spełniony, bowiem jak wskazali Państwo we wniosku:

Zatem, udział w wycieczce ma charakter dobrowolności, bo ostateczna decyzja o udziale należy do uczestnika. Nie ma przy tym znaczenia, czy to pracownicy, czy Państwo jako pracodawca, wyszli z inicjatywą zorganizowania wyjazdu. W spełnieniu pierwszej sformułowanej przez Trybunał Konstytucyjny przesłanki liczy się bowiem dobrowolność uczestnictwa.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest, czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”.

W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi.

W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

W sytuacji przedstawionej przez Państwa, nie będzie spełniony drugi warunek wymieniony w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, z uwagi na okoliczność, żegdyby pracodawca nie organizował wycieczki i nie zapewnił dofinansowania, pracownik nie musiałby tego wydatku ponosić i prawdopodobnie nie skorzystałby we własnym zakresie z tego wyjazdu.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego świadczeniobiorcy.

W rozpatrywanej sprawie należy uznać, że trzeci z warunków zakwalifikowana do przychodu nieodpłatnego świadczenia nie zostanie spełniony, bowiem jak Państwo wskazali we wniosku:

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego uznać zatem należy, że udział pracowników i ich małżonków w wycieczce integracyjnej, zaoferowanej przez Państwa, mającej na celu integrację pracowników i zacieśnienie więzi pomiędzy pracownikami oraz zacieśnienie związku pracowników z firmą i zapobieganiu ich odchodzeniu ze Spółki, nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, sfinansowanie przez Państwa kosztów ww. wycieczki nie spowoduje powstania po stronie pracowników i ich małżonków przychodu.

W konsekwencji, w powyższej sprawie na Państwu nie będą ciążyły obowiązki płatnika.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Państwo interpretacji indywidualnych informuję, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do zaprezentowanego we wniosku zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.