Wyrok NSA z dnia 2 grudnia 2024 r., sygn. I FSK 395/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Sędzia NSA Mariusz Golecki (spr.), Sędzia WSA (del.) Maja Chodacka, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej I. S.A. w K. (obecnie I. sp. z o.o. w K.) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 9 listopada 2022 r. sygn. akt I SA/Ke 501/21 w sprawie ze skargi I. S.A. w K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Kielcach z dnia 5 lipca 2021 r. nr 2601-IOV-2.4103.30.2018 w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń 2014 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od I. sp. z o.o. w K. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Kielcach kwotę 8100 (osiem tysięcy sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 9 listopada 2022 r., sygn. akt I SA/Ke 501/21, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargę I. S.A. zs. w K. (dalej: "Strona", "Skarżąca". "Spółka") na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Kielcach (dalej: "DIAS", "Organ podatkowy") z 5 lipca 2021 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń 2014 r.

2. Jak wynika z uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej że po przeprowadzeniu kontroli podatkowej oraz postępowania podatkowego Naczelnik Świętokrzyskiego Urzędu Celno-Skarbowego (dalej: "NUCS") w dniu 28 lutego 2018 r. wydał decyzję, w której określił Spółce zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług w wysokości 156.206 zł. Decyzja ta została uchylona przez DIAS. Po ponownie przeprowadzonym postępowaniu NUCS wydał decyzję z 13 sierpnia 2020 r.

Od ww. decyzji NUCS złożyła odwołanie Strona.

Organ podatkowy decyzją z 20 września 2021 r. utrzymał w mocy decyzję NUCS z 13 sierpnia 2020 r.

Utrzymując ją w mocy Organ podatkowy podniósł, że zakwestionowano odliczenie przez spółkę kwot podatku naliczonego wynikającego z faktur, w których jako wystawca widnieją firmy: G. Sp. z o.o. w W. i N. R. C. Uznano również, że Spółka nie dokonała rzeczywistych, wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów udokumentowanych fakturami wystawionymi na rzecz podmiotów S. S. S. B.V. oraz I. B.V. z siedziba w Holandii oraz podmiotu T.S.D. G. SRL z siedzibą we Włoszech, w związku z czym nie była uprawniona do zastosowania w stosunku do tych dostaw stawki VAT 0%. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w ocenie DIAS wskazywał, że zakwestionowane przez organ transakcje Spółki, zarówno zakupu jak również dostaw wewnątrzwspólnotowych, stanowiły jedno z ogniw oszustwa podatkowego typu "karuzela podatkowa" i nie były podejmowane w celu gospodarczym. Ustalono bowiem, że wśród kontrahentów Spółki zarówno po stronie dostawców towarów, jak i bezpośrednich lub pośrednich wewnątrzwspólnotowych nabywców od Spółki występowały podmioty niewywiązujące się ze swoich zobowiązań podatkowych lub pozorujące prowadzenie działalności gospodarczej tzw. "znikający podatnik", wprowadzane do powyższego mechanizmu w celu dokonania oszustwa podatkowego. W obszernie przedstawionym uzasadnieniu wydanej decyzji DIAS wskazał na konkretne mechanizmy i dowody świadczące na niekorzyść twierdzeń Spółki.