Interpretacja indywidualna z dnia 24 października 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.615.2025.1.MW

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 września 2025 r. za pośrednictwem e-PUAP wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz obowiązku wystawiania lub otrzymywania faktur ustrukturyzowanych za pośrednictwem Krajowego Systemu e-Faktur. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

(...) GmbH (dalej: (...) lub Spółka) jest spółką utworzoną i działającą zgodnie z przepisami prawa niemieckiego, posiada siedzibę rejestrową oraz siedzibę działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług w Niemczech, jest niemieckim rezydentem podatkowym oraz niemieckim podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Spółka jest członkiem koncernu (...), (...) producentów w branży motoryzacyjnej oraz producentem oryginalnego wyposażenia dla podmiotów z koncernu. Spółka jest także odpowiedzialna za rozwój technologii pojazdów, zakup, produkcję i dystrybucję pojazdów oraz części i akcesoriów. Głównym przedmiotem działalności Spółki w Niemczech jest produkcja i dystrybucja pojazdów (...) oraz związanych z nimi części i akcesoriów.

Spółka nie posiada na terytorium Polski oddziału (filii), przedstawicielstwa, biura ani innej materialnej obecności. W szczególności Spółka nie jest właścicielem żadnych obiektów, nieruchomości lub urządzeń magazynowych lub produkcyjnych położonych w Polsce, ani też nie korzysta z takowych na podstawie innego tytułu prawnego (najem, dzierżawa, inna podobna umowa).

Spółka nie zatrudnia i nie będzie zatrudniała w Polsce pracowników, nie deleguje oraz nie planuje delegować takich pracowników na stałe, ani też nie będzie dysponować na terytorium Polski pracownikami innych podmiotów, którzy byliby zobligowani wykonywać polecenia służbowe wydawane przez Spółkę. Wszelkie zasoby osobowe (zarząd oraz pracownicy wyższego i niższego szczebla) oraz zasoby techniczne niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej (biura, wyposażenie, pozostałe zasoby) znajdują się w siedzibie Spółki w Niemczech, gdzie zawierane są także wszelkie umowy oraz podejmowane są wszelkie istotne decyzje dotyczące prowadzonej działalności, w tym umowy i decyzje dotyczące działalności prowadzonej na terytorium Polski. W Niemczech Spółka posiada ponadto zakłady produkcyjne oraz magazyny, w których zatrudnia pracowników produkcyjnych i magazynowych.

Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce od (...) 2017 r. Rejestracja miała miejsce w związku z rozpoczęciem wykonywania czynności opodatkowanych w postaci krajowych oraz wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Spółka jest zarejestrowana dla potrzeb podatku od wartości dodanej także w innych krajach UE.

Spółka podjęła współpracę z firmą (...) Sp. z o.o. (dalej: (...) lub Usługodawca). Usługodawca jest spółką utworzoną i działającą zgodnie z przepisami prawa polskiego, posiada siedzibę działalności gospodarczej w Polsce i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT (NIP: (...)). Głównym przedmiotem działalności Usługodawcy jest produkcja pojazdów silnikowych, silników (...) oraz innych części (...). Usługodawca jest w stosunku do Spółki podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Spółka jest większościowym udziałowcem Usługodawcy), nie jest jednak podmiotem zależnym od Spółki ani pod względem prawnym ani pod względem ekonomicznym. Skład zarządu Usługodawcy nie pokrywa się ze składem zarządu Spółki.

Spółka i Usługodawca podjęły współpracę, w ramach której Usługodawca świadczy/będzie świadczyć na rzecz Spółki usługi produkcji na zlecenie (dalej: Usługi produkcyjne lub Usługi) polegające na montażu uzgodnionych przez strony modeli silników do pojazdów (...) z materiałów należących do Spółki, powierzonych Usługodawcy w celu wykonania ww. usług. Szczegółowe zasady współpracy reguluje Umowa o świadczenie usług produkcyjnych na zlecenie (ang. Toll Manufacturing Services Agreement) (dalej: Umowa o świadczenie usług lub Umowa). Zgodnie z Umową, Usługodawca zobowiązuje się świadczyć na rzecz Spółki Usługi produkcyjne, w ramach których zobowiązuje się do pozyskiwania, finansowania i utrzymywania wymaganych zdolności produkcyjnych, utrzymywania systemu zarządzania produkcją oraz zintegrowanych z nim systemów informatycznych, wytwarzania/montażu uzgodnionych przez strony produktów, kontrolowania i magazynowania materiałów (części i komponentów) do produkcji oraz gotowych produktów, a także utrzymywania funkcji administracyjnych. Umowa o świadczenie usług została zawarta na czas określony (...) lat, po upływie którego będzie podlegała automatycznemu przedłużeniu na okresy roczne, chyba, że któraś ze stron wypowie Umowę z zachowaniem uzgodnionego okresu wypowiedzenia. Usługodawca świadczy Usługi produkcyjne wyłącznie na rzecz Spółki, przy czym jej działalność nie ogranicza się do świadczenia Usług na rzecz Spółki, tj. poza świadczeniem Usług produkcyjnych na rzecz Spółki, Usługodawca prowadzi własną działalność w zakresie produkcji pojazdów oraz części i komponentów (...), które sprzedaje/będzie sprzedawać także na rzecz odbiorców innych niż Spółka. Poza Usługami produkcyjnymi, Usługodawca świadczy na rzecz Spółki szereg usług w zakresie wsparcia administracyjnego, w tym wsparcie w zakresie odpraw celnych, wsparcie w kwestiach środowiskowych, usługi centrum usług wspólnych związane z finansami (księgowość) i obsługą HR, usługi wsparcia w procesach zakupowych, a także usługi w zakresie inżynierii produkcji.

Usługi produkcyjne wykonywane przez Usługodawcę na rzecz Spółki świadczone są/będą na terenie zakładu produkcyjnego w (...) (Polska) należącego do Usługodawcy i zarządzanego przez Usługodawcę. Proces produkcji obejmuje/obejmować będzie montaż uzgodnionych przez strony produktów (obecnie: silników do pojazdów (...)) na bazie części i komponentów stanowiących własność Spółki. Rezultatem tego procesu będzie kompletny produkt (dalej: Produkt), który będzie następnie przez Spółkę sprzedawany na rzecz podmiotów trzecich lub wykorzystywany do własnej produkcji pojazdów (...) w zakładzie produkcyjnym w Niemczech.

Części i komponenty

Spółka jest/będzie właścicielem części i komponentów (dalej: Komponenty) niezbędnych do produkcji i montażu Produktów w trakcie całego procesu produkcyjnego w Polsce. W zakresie w jakim Komponenty są/będą nabywane poza terytorium Polski, Spółka deklaruje/będzie deklarowała z tego tytułu wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów lub import towarów w Polsce.

Spółka jest/będzie wyłącznie odpowiedzialna za negocjowanie i zawieranie kontraktów z dostawcami Komponentów oraz za zapewnienie dostaw Komponentów w sposób i w terminie umożliwiającym Usługodawcy wykonanie Usług produkcyjnych zgodnie z Umową. Usługodawca będzie zobowiązany do wykorzystywania Komponentów wyłącznie dla potrzeb świadczenia Usług produkcyjnych na rzecz Spółki w zakładzie produkcyjnym Usługodawcy w (...) (Polska).

Spółka nie posiada/nie będzie posiadała ani wynajmowała w Polsce powierzchni produkcyjnej lub magazynowej, w szczególności w celu magazynowania Komponentów. Do czasu ich wykorzystania w procesie produkcyjnym, Komponenty są/będą przechowywane przez Usługodawcę, w ramach świadczonej przez ten podmiot kompleksowej Usługi produkcyjnej. Spółka nie będzie miała prawa decydowania o rozmieszczeniu Komponentów w magazynie Usługodawcy, ani do zarządzania powierzchnią magazynową, w której te Komponenty będą przechowywane. Spółka nie będzie decydowała o tym w jakiej konkretnie przestrzeni magazynowej Usługodawca będzie przechowywał Komponenty. Spółka nie będzie miała nieograniczonego (swobodnego) wstępu na teren magazynów Usługodawcy, w których Komponenty będą przechowywane.

Maszyny i urządzenia

Dla potrzeb świadczenia Usług produkcyjnych Usługodawca będzie wykorzystywać maszyny i urządzenia znajdujące się w jego zakładzie produkcyjnym w (...) (Polska) i stanowiące jego własność. Spółka nie będzie właścicielem ani posiadaczem żadnych maszyn i urządzeń produkcyjnych zlokalizowanych w Polsce, również żadna umowa ani porozumienie pomiędzy Spółką a Usługodawcą nie będzie oddawało Spółce w najem, dzierżawę lub faktyczne prawne lub ekonomiczne władztwo maszyn lub urządzeń wykorzystywanych w procesie wytwarzania/montażu Produktów. Do zapewnienia odpowiednich zasobów technicznych zobowiązana będzie Usługodawca, natomiast Spółka nie będzie sprawowała bezpośredniej kontroli nad tymi zasobami. Spółka nie będzie także posiadała prawa do decydowania o zakresie zasobów technicznych wykorzystywanych przez Usługodawcę do świadczenia Usług produkcyjnych - kwestia ta będzie leżała w wyłącznej gestii Usługodawcy.

Hale produkcyjne i magazyny

Spółka nie posiada/nie będzie posiadała na terytorium Polski żadnej infrastruktury technicznej i rzeczowej, która byłaby wykorzystywana do świadczenia Usług produkcyjnych (hale produkcyjne, magazyny, place składowe, itp.) ani na podstawie tytułu własności, ani na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Spółka nie będzie także posiadała kontroli nad zasobami technicznymi i rzeczowymi Usługodawcy wykorzystywanymi do świadczenia Usług, która byłaby porównywalna do kontroli nad własnymi zasobami, w tym nie będzie posiadała wpływu na to jaka część tych zasobów będzie wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki. Wszelkie decyzje co do zakresu i sposobu wykorzystania zasobów będą leżały w gestii Usługodawcy. Spółka nie będzie miała nieograniczonego (swobodnego) wstępu na teren hal/magazynów Usługodawcy, na których należące do Spółki Produkty będą składowane. Po uprzednim uzgodnieniu, Spółce może przysługiwać prawo wizytacji powierzchni produkcyjnej lub magazynowej dla celów monitorowania i weryfikowania sposobu wykonywania Usług produkcyjnych, w żadnym jednak przypadku wizyty takie nie będą miały charakteru stałego pobytu.

Pracownicy

Usługodawca będzie zatrudniał pracowników niezbędnych do wykonania usług i będzie ponosił związane z tym koszty. Spółka i jej pracownicy nie będą posiadali uprawnień do wydawania pracownikom Usługodawcy instrukcji czy poleceń służbowych, ani do ich nadzorowania. W szczególności, Spółka nie będzie miała wpływu na rekrutację personelu, politykę kadrową (zatrudnienia/awanse/zwolnienia), zakres przydzielanych obowiązków oraz miejsce i czas pracy, nie będzie również wydawała poleceń służbowych ani w jakikolwiek inny sposób nadzorowała lub kontrolowała pracy tych osób. Za zapewnienie personelu niezbędnego do wykonania usług wymaganej jakości w całości odpowiadać będzie Usługodawca. Spółka nie jest/nie będzie uprawniona do przeprowadzania audytów ani żadnej innej formy kontroli personelu Usługodawcy, w tym zakresie bowiem Spółka jest/będzie zainteresowana efektem świadczonych przez dostawcę usług, a nie sprawowaniem kontroli nad zasobami ludzkimi tego podmiotu.

Spółka nie planuje także delegowania żadnego ze swoich pracowników na stałe do Polski. Może się zdarzyć, że od czasu do czasu niektórzy pracownicy Spółki będą odwiedzać siedzibę lub zakład produkcyjny Usługodawcy w celu kontroli procesu produkcyjnego lub dla innych celów, będą to jednak wizyty sporadyczne (co najwyżej kilka w roku) i bardzo krótkie (do kilku dni).

Własność oraz dostawy gotowych Produktów

W wyniku procesu produkcyjnego realizowanego przez Usługodawcę powstawać będą Produkty będące własnością Spółki. Tytuł własności Produktów oraz związanych z nimi wszelkich prac w toku pozostawać będzie w każdym momencie przy Spółce. Usługodawca będzie ponosił ryzyko utraty zapasów znajdujących się w jego obiektach oraz zapewni i będzie opłacać ich ubezpieczenie, zgodnie z ustalonymi przez strony zasadami i procedurami. Gotowe Produkty Spółka będzie sprzedawać w ramach dostaw krajowych, dostaw wewnątrzwspólnotowych, w tym w ramach wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia towarów należących do przedsiębiorstwa Spółki, a także eksportu. Spółka ponosi pełną odpowiedzialność za marketing i dystrybucję Produktów.

Spółka wskazuje, że na jej wniosek w dniu 14 października 2017 r. została wydana interpretacja indywidualna (Nr 0114-KDIP1-2.4012.527.2019.1.JŻ) w przedmiocie odpowiedzi m.in. na pytanie czy z uwagi na zawarcie umowy tzw. toll manufacturing Spółka będzie posiadała na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT. W przedmiotowej interpretacji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stanął na stanowisku, że mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że działalność Spółki realizowana w Polsce spełnia przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Wobec zapadłych po tej dacie wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w niniejszym wniosku Spółka doprecyzowuje opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w celu uzyskania interpretacji indywidulanej uwzględniającej ww. orzecznictwo, w szczególności wobec konieczności właściwego ustalenia zakresu obowiązków Spółki na gruncie przepisów wprowadzających obowiązek wystawiania i otrzymywania faktur ustrukturyzowanych za pośrednictwem Krajowego Systemu e-Faktur.

Pytania

1.Czy w przedstawionym modelu działalności Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego 282/2011?

2.Czy w przedstawionym modelu działalności Spółka będzie zobowiązana do wystawiania lub otrzymywania faktur ustrukturyzowanych za pośrednictwem Krajowego Systemu e-Faktur?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy:

1.W przedstawionym modelu działalności Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego 282/2011.

2.W przedstawionym modelu działalności Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania ani otrzymywania faktur ustrukturyzowanych za pośrednictwem Krajowego Systemu e-Faktur.

Uzasadnienie stanowiska

Ad. 1)

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie zostało zdefiniowane ani w ustawie o VAT, ani w przepisach wykonawczych do tej ustawy, zostało ono jednak określone w Rozporządzeniu wykonawczym 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L z 2011 r. Nr 77/1). Z punktu (4) preambuły do Rozporządzenia wykonawczego 282/2011 wynika, że podstawowym celem tego aktu prawnego jest zapewnienie jednolitego stosowania systemu VAT poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. W punkcie (14) Rozporządzenia wykonawczego 282/2011 stwierdzono ponadto, że jego celem jest zapewnienie jednolitego stosowania zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, w szczególności poprzez wyjaśnienie pojęć takich jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego 282/2011:

Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia wykonawczego 282/2011:

Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a)art. 45 dyrektywy 2006/112/WE,

b)począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE,

c)do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE,

d)art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi z kolei art. 11 ust. 3 Rozporządzenia wykonawczego 282/2011:

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego 282/2011:

Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, w których uczestniczy.

Z powołanych przepisów wynika zatem, że o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej można mówić wyłącznie w sytuacji, gdy występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej, oraz gdy istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również że jest ona prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

W tym zakresie aktualne pozostaje orzecznictwo TSUE, w szczególności:

• wyrok w sprawie C-168/84 Gunter Berkholz, w którym TSUE wskazał, że aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej muszą być łącznie spełnione następujące warunki: (a) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności, oraz (b) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności,
• wyrok w sprawie C-73/06 Planzer Luxembourg Sarl, w którym Trybunał podkreślił, że zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa, pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług; owa minimalna trwałość oznacza przy tym wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny,
• wyrok w sprawie C-190/95 ARO Lease BV, gdzie Trybunał stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny; zdaniem TSUE oznacza to, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość sporządzania umów bądź podejmowania decyzji o charakterze zarządczym,
• wyrok w sprawie C-547/18 Dong Yang Electronics sp. z o.o., gdzie Trybunał stwierdził, że identyfikacja stałego miejsca działalności gospodarczej nie powinna się opierać wyłącznie na fakcie współpracy z podmiotem powiązanym o określonym statusie prawnym,
• wyrok w sprawie C-931/19 Titanium Ltd., w którym Trybunał potwierdził dotychczas stosowaną wykładnię podkreślając, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie może zostać rozpoznane wyłącznie na podstawie wykorzystywanej infrastruktury technicznej (np. w postaci wynajmowanej nieruchomości) w sytuacji gdy brakuje jej towarzyszących zasobów personalnych umożliwiających prowadzenie działalności,
• wyrok w sprawie C-333/20 Berlin Chemie A. Menarini, gdzie Trybunał stwierdził, że art. 44 dyrektywy 2006/112/WE oraz art. 11 Rozporządzenia wykonawczego 282/2011 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, że posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży,
• wyrok w sprawie C-232/22 Cabot Plastics Belgium SA, gdzie Trybunał orzekł, że podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią Europejską, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę podmiot świadczący dane usługi, pod względem prawnym odrębny od tego usługobiorcy, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i to nawet wówczas, gdy podatnik świadczący usługi wykonuje na rzecz tego podatnika będącego usługobiorcą, w wykonaniu wyłącznego zobowiązania umownego, usługi w postaci produkcji z materiałów powierzonych oraz szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, które przyczyniają się do działalności gospodarczej podatnika będącego usługobiorcą w tym państwie członkowskim,

czy wreszcie

• wyrok w sprawie C-533/22 SC Adient Ltd & Co. KG, w którym TSUE orzekł, że:
• nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług,
• ani okoliczność, iż spółka mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, korzystająca z usług przetwarzania towarów świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada w tym ostatnim państwie członkowskim strukturę, która uczestniczy w dostawie produktów gotowych uzyskanych w wyniku tych usług przetwarzania, ani to, że te czynności dostawy są dokonywane w przeważającej części poza tym ostatnim państwem członkowskim, nie mają znaczenia dla wykazania, że owa spółka posiada w tym państwie członkowskim stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej,
• spółka będąca podatnikiem VAT mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych.

Z wyroków tych wynika zatem, że o stałym miejscu prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o VAT można mówić wyłącznie w sytuacji wystąpienia:

1)odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej oraz umożliwiających przyjmowanie i korzystanie z usług na potrzeby własne tego stałego miejsca,

2)określonego poziomu stabilności działalności gospodarczej danego miejsca, wyrażonego jako zamiar podatnika do stałego prowadzenia z tego miejsca działalności gospodarczej,

3)niezależności/samodzielności w stosunku do głównego miejsca prowadzenia działalności przez podatnika.

Wszystkie powyższe przesłanki powinny być przy tym spełnione łącznie. Jeżeli którykolwiek warunek nie zostanie spełniony, to należy uznać, że podatnik nie posiada w danym miejscu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Na gruncie rozpatrywanej sprawy oznacza to, że po stronie Spółki nie dojdzie do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.

A. Brak odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech i tam zlokalizowane zasoby techniczne (biura, wyposażenie, pozostałe zasoby techniczne) oraz personalne (zarząd, pracownicy średniego i niższego szczebla), które wykorzystuje do prowadzenia tej działalności. Spółka nie jest właścicielem żadnych obiektów, nieruchomości ani urządzeń magazynowych lub produkcyjnych położonych w Polsce, ani też nie korzysta z takowych na podstawie innego tytułu prawnego (najem, dzierżawa, inna podobna umowa). Spółka nie zatrudnia i nie będzie zatrudniała w Polsce żadnych pracowników, nie deleguje oraz nie planuje delegować takich pracowników na stałe, ani też nie będzie dysponować na terytorium Polski pracownikami innych podmiotów, którzy byliby zobligowani wykonywać polecenia służbowe wydawane przez Spółkę.

Co prawda zgodnie z orzecznictwem TSUE, w celu stwierdzenia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej własne zaplecze personalne i techniczne podatnika nie jest konieczne, warunkiem jest jednak aby dostępność zaplecza innego podmiotu była porównywalna do dostępności zaplecza własnego. Takie stanowisko TSUE zajął m.in. we wspomnianym już wyroku w sprawie C-333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL, w którym stwierdził, że:

„O ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne aby móc uznać, że podatnik ma odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest jednak, aby podatnik ten był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego własnym zapleczem, na przykład na podstawie umów o świadczenie usług lub najmu, na mocy których owo zaplecze pozostawałoby do dyspozycji podatnika i które to umowy nie podlegałyby rozwiązaniu w krótkim czasie”.

W przypadku Spółki sytuacja taka nie będzie miała miejsca. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka nie jest/nie będzie uprawniona do dysponowania zapleczem personalnym oraz/lub technicznym Usługodawcy jak swoim własnym. Zaplecze to będzie pozostawać pod całkowitą kontrolą Usługodawcy, tj. to Usługodawca będzie decydować jakie zasoby i w jakim zakresie zaangażuje w celu maksymalnie efektywnego wykorzystania na potrzeby usług świadczonych na rzecz Spółki. Spółka będzie miała prawo kontrolowania jakości świadczonych usług, prawo to jednak ograniczać się będzie do oceny usług jako takich, nie będzie natomiast w żadnym razie obejmowało upoważnienia do kontrolowania poszczególnych zasobów czy też zarządzania nimi lub podejmowania jakichkolwiek decyzji ich dotyczących. Na żadnym etapie współpracy Spółka nie będzie ingerowała w działania Usługodawcy w tym zakresie, w szczególności nie będzie miała prawa swobodnego wstępu ani dysponowania powierzchnią produkcyjną, magazynową lub biurową wykorzystywaną dla potrzeb realizacji usług (ani całością ani wyraźnie określoną częścią tej powierzchni), nie będzie miała także prawa kontrolowania personelu Usługodawcy zaangażowanego do realizacji Umowy, w szczególności nie będzie miała wpływu na rekrutację, politykę kadrową (zatrudnienia/awanse/zwolnienia), zakres przydzielanych obowiązków oraz miejsce i czas pracy, nie będzie również wydawała poleceń służbowych ani w jakikolwiek inny sposób nadzorowała lub kontrolowała pracy tych osób. To Usługodawca będzie zobowiązany do zapewnienia pracowników posiadających odpowiednie umiejętności, wiedzę i doświadczenie niezbędne do wykonania usług oraz do zapewnienia należytego ich wykonania.

Powyższe podejście potwierdzają liczne interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Wynika z nich, że w sytuacji analogicznej do przedstawionej w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, tj. w przypadku gdy działalność podatnika posiadającego siedzibę działalności gospodarczej poza terytorium Polski ogranicza się do nabywania usług, po stronie takiego usługobiorcy nie powstaje zaplecze personalno-techniczne wystarczające dla uznania, że mamy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności. Takie stanowisko zaprezentowano przykładowo, w interpretacji Nr 0114-KDIP1-2.4012.286.2023.1.RST z 24 sierpnia 2023 r., gdzie w odniesieniu do przypadku nabywania usług analogicznych do opisanych w niniejszym wniosku Usług produkcyjnych wskazano, że:

„W analizowanej sprawie A i jego pracownicy nie będą posiadali uprawnień do wydawania poleceń służbowych czy też instrukcji pracownikom B, ani także do nadzorowania pracowników B. Ponadto A nie będzie podejmował decyzji co do doboru i zatrudnienia pracowników B, nie będzie posiadał także prawa do decydowania o zakresie zasobów osobowych B wykorzystywanych do świadczenia usługi na rzecz A, ani nie będzie miał wpływu na czas pracy pracowników B. Spółka wyznacza standardy, które muszą spełniać produkty produkowane przez B, a to B odpowiada za zapewnienie personelu niezbędnego do spełnienia tych standardów. Natomiast w odniesieniu do zaplecza technicznego usługodawcy należy wskazać, że to B będzie zobowiązany do zapewnienia odpowiednich zasobów technicznych niezbędnych do świadczenia usługi na rzecz A (tj. maszyn oraz sprzętu), które pozostają pod jego kontrolą. A nie będzie sprawował bezpośredniej kontroli nad tymi zasobami technicznymi/rzeczowymi. Spółka nie będzie posiadała prawa do decydowania o zakresie zasobów technicznych rzeczowych B wykorzystywanych do świadczenia usługi produkcji na zlecenie na rzecz A - kwestia ta będzie leżała w gestii B. A nie będzie bezpośrednio nadzorował wykonywania usług produkcyjnych przez pracowników B w Polsce (w tym wydawał im instrukcji). Spółka będzie miała jedynie prawo do kontroli przestrzegania standardów produkcyjnych przez B - lecz tylko na żądanie skierowane do B stosownie do Umowy Produkcji na Zlecenie. Nie można jednak wywieść bezpośredniej kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym B na podstawie ustalonych zasad świadczenia usług, które określone są pomiędzy stronami każdego tego rodzaju umowy i między stronami umowy zasad i jakości świadczenia usług nie można wywodzić że jest sprawowana bezpośrednia kontrola Spółki nad personelem i zapleczem technicznym Kontrahenta w Polsce. Zatem, mając na uwadze powyższe okoliczności sprawy, A nie posiada/nie będzie posiadać także zaplecza osobowego i technicznego na terytorium kraju nad którym sprawuje kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Tym samym nie zostały spełnione podstawowe warunki prowadzące do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju”.

Analogiczne wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 29 lipca 2021 r., sygn. I FSK 660/18, w którym odnosząc się m.in. do cytowanego wyżej orzeczenia TSUE w sprawie C-931/19 Titanium Ltd. także nie dostrzegł przesłanek zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w sytuacji, w której: (i) polska spółka zależna oraz jej pracownicy nie podlegali instrukcjom ani kontroli spółki z siedzibą na terytorium Włoch, (ii) spółka zależna odpowiadała wyłącznie za rezultat wykonywanych usług, nie zaś za sposób ich wykonania, jak również (iii) spółka zależna oraz jej pracownicy nie mieli prawa zawierania ani negocjowania kontraktów handlowych w sposób wiążący dla spółki włoskiej, a wszystkie decyzje zarządcze związane z działalnością tej włoskiej spółki podejmowane były na terytorium Włoch.

B. Warunek stałości i niezależności działalności gospodarczej

W rozpatrywanych okolicznościach nie zaistnieją także kolejne przesłanki warunkujące powstanie po stronie Spółki stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, tj. warunek stałości i warunek niezależności działalności prowadzonej za pośrednictwem takiego miejsca.

W odniesieniu do ww. kryterium w pierwszej kolejności należy zauważyć, że zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego termin „stały” oznacza „trwale związany z danym miejscem, nieprzenoszalny, niezmienny”. Pojęcie stałości można w związku z tym rozumieć jako zamiar prowadzenia stałej (lub przynajmniej długoterminowej) działalności gospodarczej na terytorium danego kraju. Jednocześnie „stałość” w odniesieniu do kryteriów ustanawiania stałego miejsca działalności gospodarczej obejmuje konieczność zaangażowania określonych zasobów ludzkich i technicznych, które wyraźnie określają, że działalność ta nie ma charakteru tymczasowego. Jak przy tym wskazuje TSUE, pojęcie „stałości” wymaga minimalnego stopnia trwałości poprzez zaangażowanie zasobów ludzkich i technicznych niezbędnych do funkcjonowania niektórych czynności (por. wyrok w sprawie C-73/06 Planzer Luxembourg, w sprawie 168/84 Berkholz oraz w sprawie C-190/95 ARO Lease). Podobne stanowisko Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zajął w interpretacji Nr 0112-KDIL1- 3.4012.287.2021.2.MR z 16 grudnia 2021 r., gdzie wskazano, że:

„Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający”.

Do kwestii stałości odniósł się również Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z 29 lipca 2021 r., sygn. I FSK 660/1, orzekł, że:

„Z powyższej opinii wynika, że w przypadku, gdy przedsiębiorca zagraniczny wykorzystuje znajdujące się w kraju zaplecze personalne i techniczne innego podmiotu, dla wypełnienia kryterium „stałości” przy ocenie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej konieczne jest:

• zawarcie umów o świadczeniu usług lub umów najmu dotyczących zaplecza technicznego i personalnego, które nie podlegają rozwiązaniu w krótkim czasie,
• posiadanie przez zagraniczny podmiot kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym oraz dysponowanie nim w sposób porównywalny do sytuacji, w której zaplecze personalne i techniczne stanowiłoby własność zagranicznego podatnika”.

W świetle ww. kryteriów działalność Spółka w Polsce nie będzie miała trwałego, stałego charakteru.

Jak już wskazywano, Spółka nie będzie dysponowała na terytorium kraju własnymi zasobami technicznymi i ludzkimi przeznaczonymi do świadczenia usług, w szczególności nie będzie posiadała takich zasobów na stałych lub niezależnych zasadach. Spółka nie będzie stroną umów najmu dotyczących zaplecza technicznego i personalnego potrzebnego do świadczenia ww. usług, nie będzie także dysponowała zapleczem technicznym i osobowym Usługodawcy jak własnym. Wszelkie decyzje zarządcze związane z działalnością Spółki opisaną w niniejszym wniosku zapadają/będą zapadały na terytorium Niemiec, przy wykorzystaniu położonej tam infrastruktury (biura, zasoby techniczne) oraz znajdujących się tam pracowników (zarząd, pracownicy średniego i niższego szczebla). Takie decyzje nie będą zapadały na terytorium Polski, tym samym nie można uznać, że ewentualna działalność Spółki w Polsce będzie prowadzona w sposób niezależny.

Podsumowując, warunkiem powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest to, aby zasoby techniczne i ludzkie posiadane w danym kraju tworzyły stałą, niezależną i autonomiczną strukturę w stosunku do siedziby działalności gospodarczej tego podatnika w taki sposób, aby decyzje dotyczące zarządzania mogły być podejmowane w ramach tej struktury w kwestiach związanych z tym stałym miejscem i prowadzoną przez nie działalnością gospodarczą. Jak wykazano powyżej, Spółka nie posiada/nie będzie posiadała na terytorium Polski własnych zasobów ludzkich i technicznych związanych lub niezbędnych do świadczenia usług, ani też nie kontroluje/nie będzie kontrolowała takich zasobów jak własnych. Biorąc pod uwagę powyższe, nie można przyjąć też, że obecność Spółki w Polsce będzie się charakteryzowała stałą i celową działalnością odrębną od działalności wykonywanej w Niemczech jako kraju siedziby działalności gospodarczej Spółki.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w szeregu interpretacji indywidualnych, przykładowo:

• w interpretacji Dyrektora KIS Nr 0114-KDIP1-2.4012.630.2024.1.RST z 29 stycznia 2025 r. (interpretacja dot. kwestii powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika w przypadku nabycia usług produkcyjnych i logistycznych),
• w interpretacji Dyrektora KIS Nr 0114-KDIP1-2.4012.439.2023.3.SST z 16 stycznia 2024 r. (interpretacja dot. kwestii powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika w przypadku nabycia usług logistycznych oraz usług obsługi posprzedażowej),
• w interpretacji Dyrektora KIS Nr 0114-KDIP1-2.4012.220.2023.2.RST z 26 lipca 2023 r. (interpretacja dot. kwestii powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika w przypadku nabycia usługi logistyczno-magazynowej, usługi produkcyjnej oraz usług naprawy),
• w interpretacji Dyrektora KIS Nr 0114-KDIP1-2.4012.541.2022.2.JO z 20 lutego 2023 r. (interpretacja dot. kwestii powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika w przypadku nabycia usługi logistyczno-magazynowej),
• interpretacja Dyrektora KIS Nr 0114-KDIP1-2.4012.269.2022.2.PC z 19 sierpnia 2022 r. (interpretacja dot. kwestii powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika w przypadku nabycia kompleksowej usługi logistycznej związanej ze sprzedażą towarów).

Podsumowując, w związku z zakresem działalności prowadzonej na terytorium Polski oraz w związku z zakupem opisanych we wniosku usług, Spółka nie posiada/nie będzie posiadać na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku VAT.

Ad. 2)

Krąg podmiotów zobowiązanych do wystawiania i otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur regulują przepisy art. 106ga oraz art. 106gb ustawy o VAT. Mocą ustawy z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2024 r., poz. 852), termin wejścia w życie tych przepisów został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Zgodnie z art. 106ga ustawy o VAT, obowiązkiem wystawiania faktur ustrukturyzowanych co do zasady objęci będą wszyscy podatnicy podatku od towarów i usług (wszystkie podmioty spełniające definicję podatnika, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy). Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 ww. przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku dla podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Skoro zatem Spółka nie posiada na terytorium Polski siedziby działalności gospodarczej oraz – jak wskazano w uzasadnieniu do pytania 1) - w przedstawionych okolicznościach nie posiada/nie będzie posiadała również stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

Kwestię otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur reguluje art. 106gb ust. 1 i 4 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 106gb ust. 1, faktura ustrukturyzowana jest wystawiana i otrzymywana przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur za pomocą oprogramowania interfejsowego, w postaci elektronicznej i zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne. Zgodnie z art. 106gb ust. 4 pkt 2 z kolei, w przypadku gdy (m.in.) nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, faktura ustrukturyzowana jest takiemu nabywcy udostępniana w sposób z nim uzgodniony.

Skoro zatem Spółka nie posiada na terytorium Polski siedziby działalności gospodarczej oraz - jak wskazano w uzasadnieniu do pytania 1) - w przedstawionych okolicznościach nie posiada/nie będzie posiadała również stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to zgodnie z art. 106gb ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT nie będzie zobowiązana do odbioru faktur od polskich kontrahentów przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie Spółka powinna uzgodnić z danym kontrahentem inny sposób odbioru ustrukturyzowanej faktury.

Podsumowując, mając na uwadze stanowisko przedstawione w uzasadnieniu do pytania 1) powyżej, Spółka jako podatnik nieposiadający w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie będzie zobowiązana do wystawiania i otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Podkreślam, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.