Interpretacja indywidualna z dnia 12 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-1.4012.651.2025.2.ICZ

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług - jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej także jako: Spółka) z siedzibą (…), jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W (…) Wnioskodawca jako Wynajmujący, zawarł z Najemcą – spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce, będącym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług – dwie umowy najmu powierzchni handlowo – usługowych o pow. odpowiednio (…), które zaczęły być faktycznie wykonywane począwszy od …2019 r. Obie umowy były następnie kilkukrotnie aneksowane.

Na podstawie zawartych umów najmu Najemca w zamian za umożliwienie mu korzystania z powierzchni najmu zobowiązany był względem Spółki do zapłaty czynszu najmu oraz innych opłat (w tym opłat eksploatacyjnych) na podstawie wystawianych przez Wynajmującego faktur VAT.

Najemca niemal od samego początku rozpoczęcia najmu dość istotnie opóźniał się z płatnościami wynikającymi z umów najmu, wskazując na swoje problemy finansowe.

Wobec powyższych okoliczności, Wnioskodawca korzystał sukcesywnie z tzw. „ulgi na złe długi” przysługującej mu na podstawie art. 89a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025 r., poz. 775, dalej jako „ustawa o VAT”) bowiem spełnione zostały wszystkie przesłanki do dokonania korekty podstawy opodatkowania oraz podatku należnego w odniesieniu do niespłaconych należności wynikających z…, tj.:

1)każdorazowo, upłynęło 90 dni od terminów wskazanych na fakturach VAT.

2)tak, Wnioskodawca, jak i Najemca byli na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty byli zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni,

3)od daty wystawienia przez Wnioskodawcę faktur dokumentujących czynsz najmu nie upłynęło 2 lata, a po 01.10.2021 r. 3 lata, licząc od końca roku, w którym faktury te zostały wystawione,

4)wierzytelności Wnioskodawcy wobec Najemcy do dnia złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty nie zostały uregulowane lub zbyte w jakiejkolwiek formie.

W (…) 2024 r., kiedy to łączna zaległość Najemcy z tytułu nieuregulowanych faktur za czynsz najmu, opłaty operacyjne, opłaty za media oraz odsetki ustawowe za opóźnienie sięgnęła kwoty (…) zł Spółka oraz Najemca przystąpili do rozmów mających na celu rozwiązanie problemu istniejącego, znacznego, zadłużenia Najemcy. W wyniku prowadzonych negocjacji Spółka wyraziła zgodę na częściowe umorzenie zobowiązań Najemcy z ww. tytułów ponad kwotę (…) zł pod warunkiem, że kwota (…) zł zostanie faktycznie przelana na rachunek Spółki.

Ponieważ ww. warunek został spełniony, w dniu (…) 2024 roku Spółka i Najemca zawarli porozumienie, na podstawie którego Wynajmujący, w związku z wpłatą przez Najemcę uzgodnionej kwoty (…) zł, zwolnił Najemcę z zobowiązania w kwocie (…) zł, stanowiącej różnicę pomiędzy faktyczną kwotą zaległości Najemcy (…ł) oraz kwotą dokonanej wpłaty (…zł), a Najemca to zwolnienie z długu przyjął. Z zawartego porozumienia wynika zarazem, że na kwotę umorzonego zobowiązania Najemcy – (..) zł składały się wierzytelności wynikające z 7 faktur VAT z terminami płatności od (…) 2023 r. do (..) 2023 r., (z czego sześć z tych faktur zostało umorzone w całości, a jedna w części), co do których Spółka uprzednio skorzystała z ulgi na złe długi.

Pytanie

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka była zobowiązana do dokonania następczej korekty VAT należnego in plus w okresie, w którym doszło do umorzenia zobowiązań Najemcy (zwolnienia Najemcy z długu), na podstawie art. 89 ust. 4 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko

Wnioskodawca uważa, że w przedstawionym stanie faktycznym, Spółka jako wierzyciel nie była zobowiązana na podstawie art. 89a ust. 4 ustawy o VAT do zwiększenia podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego w okresie, w którym doszło do umorzenia długu Najemcy (zwolnienia Najemcy z długu).

W ocenie Spółki z literalnego brzmienia art. 89a ust. 4 ustawy o VAT nie wynika taki obowiązek.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja zwolnienia z długu została uregulowana w art. 508 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 z późn. zm.; dalej jako „k.c.”) zgodnie z którym, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Zwolnienie z długu dochodzi do skutku w sytuacji zawarcia umowy pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem. Zwolnienie z długu oznacza, że wierzyciel nie uzyska świadczenia, ponieważ wierzytelność, z której ono wynika, zostanie w wyniku tej czynności umorzona.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2025 r., poz. 775, dalej jako „ustawa o VAT”), podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W świetle art. 89a ust. 1a ustawy o VAT nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Przepis art. 89a ust. 2 ustawy o VAT stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

-na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1, wierzyciel jest podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny,

-od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 3 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona.

Zgodnie z art. 89a ust. 4 Ustawa o VAT w przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Przy interpretacji prawa podatkowego przyjmuje się prymat wykładni językowej nad pozostałymi wykładniami przepisów prawa. W pierwszej kolejności należy zastosować dyrektywy wykładni językowej, a dopiero w przypadku dalszych wątpliwości lub w celu wzmocnienia wykładni językowej, sięgać kolejno po wykładnię systemową lub funkcjonalną.

Zgodnie z art. 217 Konstytucji RP nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. To właśnie w tym przepisie znajduje swoje oparcie pogląd zasady pierwszeństwa wykładni językowej. (tak też: wyrok NSA z 26.10.2021 r., II FSK 979/21).

Z literalnego brzmienia przepisu art. 89a ust. 4 ustawy o VAT wynika obowiązek następczej korekty VAT należnego in plus po stronie wierzyciela (Wnioskodawcy) zachodzi jedynie w dwóch sytuacjach: uregulowania należności lub jej zbycia przez wierzyciela. Przepis ten nie wymienia „zwolnienia z długu” czy też „umorzenia należności” jako zdarzeń skutkujących obowiązkiem korekty na podstawie art. 89a ust. 4 ustawy o VAT.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Internetowym Słowniku Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl):

-„uregulować” oznacza „uiścić jakąś należność”,

-„umorzyć” oznacza m.in. „zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych”

-„zbyć” oznacza „sprzedać coś”.

Istotnym jest fakt, że uregulowanie należności następuje z chwilą, gdy wierzyciel zostaje zaspokojony.

W przypadku umorzenia długu nie dochodzi do zaspokojenia roszczeń wierzyciela z tytułu istniejącego stosunku cywilnoprawnego łączącego strony transakcji, poprzez uiszczenie należności w jakiejkolwiek części. Celem umorzenia długu jest w tej sytuacji rezygnacja ze ściągania części należności dokonana z woli wierzyciela i za zgodą dłużnika.

Podkreślić należy, że literalna wykładnia tego przepisu została potwierdzona w licznych interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

W interpretacji z dnia 4 czerwca 2021 r. nr 0113-KDIPT1-1.4012.226.2021.1.MG Dyrektor KIS stwierdził, że: „… w związku z zawarciem umowy o zwolnienie z długu Wnioskodawca - wierzyciel nie będzie zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego, na podstawie art. 89a ust. 4 ustawy o VAT.”

W interpretacji z 15 maja 2020 r. nr 0114-KDIP1-1.4012.135.2020.2.KOM Dyrektor KIS przyjął, że: „…zwolnienie dłużnika (Odbiorcy) z długu przez wierzyciela (Wnioskodawcę) w związku z zawartą pomiędzy nimi umową nie może być w żaden sposób utożsamiane z uregulowaniem należności (uiszczeniem należności przez dłużnika) lub zbyciem w jakiejkolwiek innej formie. W takim przypadku nie wystąpi zatem u wierzyciela (Wnioskodawcy) obowiązek korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego w trybie art. 89a ust. 4 ustawy”.

W interpretacji z dnia 30 lipca 2020 r. nr 0111-KDIB3-1.4012.415.2020.2.ICZ: „….w przypadku, gdy Wnioskodawca na mocy art. 89a ust. 1 ustawy skorzystał z prawa do korekty podstawy opodatkowania oraz podatku należnego w odniesieniu do należności nieściągalnych, późniejsze zawarcie umów o zwolnienie z długu, na mocy których Wnioskodawca zamierza umorzyć wierzytelności Spółki z tytułu czynszów dzierżawnych przy spełnieniu przez Kontrahentów określonych warunków, o których mowa powyżej, nie spowoduje, że Wnioskodawca utraci to prawo. Rezygnacja przez Wnioskodawcę z wszelkich roszczeń jakie powstały, lub mogły powstać w związku ze świadczeniem usługi dzierżawy maszyn na rzecz Kontrahentów nie jest bowiem równoznaczna z ich uregulowaniem. Tym samym, w sytuacji zawarcia umów o zwolnienie z długu z Kontrahentami, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego, na podstawie art. 89a ust. 4 ustawy o VAT.”

Podobne stanowiska zostały wyrażone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacjach:

- z 30 października 2014 r. nr ILPP5/443-194/14-2/KG w której przyjęto, że: „umorzenie wierzytelności, czyli zwolnienie dłużnika z długu przez wierzyciela nie może być w żaden sposób utożsamiane z uregulowaniem należności (uiszczeniem należności przez dłużnika) lub zbyciem w jakiejkolwiek innej formie. W takim przypadku nie wystąpi zatem u wierzyciela obowiązek korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego w trybie art. 89a ust. 4 ustawy”oraz

- z 13 maja 2011 r. sygn. ILPP1/443-264/11-2/AK, w której stwierdzono, że: „na gruncie ustawy umorzenie (…) wierzytelności, nie może być traktowane jako forma uregulowania należności, o której mowa w art. 89a ust. 4 ustawy”. Przenosząc powyższe na grunt przedstawionego stanu faktycznego, należy uznać, iż Wnioskodawca nie jest zobowiązany do korekty VAT należnego in plus w okresie, w którym doszło do umorzenia zobowiązania Najemcy. Wnioskodawca skorzystał z ulgi na złe długi wobec ziszczenia się przesłanek – dłużnik opóźniał się ponad 90 dni względem ustalonych terminów płatności, a ponadto poinformował Wnioskodawcę o przejściowych problemach finansowych. W konsekwencji powyższego, strony doszły do porozumienia i Wierzyciel umorzył częściowo zobowiązanie dłużnika. Z literalnego brzmienia art. 89a ust. 4 ustawy o VAT nie wynika obowiązek korekty VAT należnego in plus w sytuacji umorzenia wierzytelności (zwolnienia z długu).

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca uważa, że w zaistniałym zdarzeniu Wnioskodawca nie był zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego na podstawie art. 89a ust. 4 ustawy o VAT w okresie, w którym doszło do umorzenia długu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności, określanej często jako tzw. ulga na złe długi, zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT.

Stosownie do treści art. 89a ust. 1 ustawy:

Podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Natomiast w myśl art. 89a ust. 1a ustawy:

Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Stosownie do art. 89a ust. 2 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

1) (uchylony)

2) (uchylony)

3) na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:

a) wierzyciel jest podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny,

b) (uchylona);

4) (uchylony)

5) od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 3 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona.

6) (uchylony)

Jednocześnie, na podstawie art. 89a ust. 3 ustawy:

Korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 89a ust. 4 ustawy:

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność zastała uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Przywołane wyżej przepisy art. 89a ustawy dopuszczają możliwość dokonania przez podatnika korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego, który powstał w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług na terytorium kraju, w sytuacji gdy nabywca towaru bądź usługi nie dokonał zapłaty na rzecz dostawcy.

Ponadto, stosownie do art. 89a ust. 5 ustawy:

Wierzyciel informuje o korekcie, o której mowa w ust. 1, właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego w deklaracji podatkowej, w której dokonuje tej korekty.

Zgodnie z wyżej cytowanymi przepisami skorzystanie przez wierzyciela z możliwości korekty podatku należnego od nieściągalnych wierzytelności, a następnie jej uregulowanie bądź zbycie w jakiejkolwiek formie, powoduje obowiązek zastosowania się do normy z art. 89a ust. 4 ustawy.

Zgodnie z definicją (według Internetowego Słownika Języka Polskiego – http://www.sjp.pwn.pl), „uregulować” oznacza „uiścić jakąś należność”. Należy zatem wyjaśnić, że sformułowanie „należność została uregulowana” należy rozumieć jako zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika.

Z uwagi na literalną wykładnię ww. przepisów wskazać należy, że uregulowanie należności lub zbycie w jakiejkolwiek formie odbywa się poprzez zaspokojenie całości lub części roszczeń wynikających z wierzytelności, wskutek uiszczenia należności, przez dłużnika, bądź osobę trzecią na rzecz wierzyciela.

Z opisu sprawy wynika, że w (…) 2024 r., kiedy to łączna zaległość Najemcy z tytułu nieuregulowanych faktur za czynsz najmu, opłaty operacyjne, opłaty za media oraz odsetki ustawowe za opóźnienie sięgnęła kwoty (..) zł, Państwo oraz Najemca przystąpili do rozmów mających na celu rozwiązanie problemu istniejącego, znacznego, zadłużenia Najemcy. W wyniku prowadzonych negocjacji wyrazili Państwo zgodę na częściowe umorzenie zobowiązań Najemcy z ww. tytułów ponad kwotę (…) zł pod warunkiem, że kwota (…) zł zostanie faktycznie przelana na Państwa rachunek.

Ponieważ ww. warunek został spełniony, w dniu (…) 2024 roku Państwo i Najemca zawarli porozumienie, na podstawie którego Państwo, w związku z wpłatą przez Najemcę uzgodnionej kwoty (…) zł, zwolnili Najemcę ze zobowiązania w kwocie …zł, stanowiącej różnicę pomiędzy faktyczną kwotą zaległości Najemcy (…zł) oraz kwotą dokonanej wpłaty (….zł), a Najemca to zwolnienie z długu przyjął. Z zawartego porozumienia wynika zarazem, że na kwotę umorzonego zobowiązania Najemcy - ….zł składały się wierzytelności wynikające z 7 faktur VAT z terminami płatności od…..2023 r. do … 2023 r., (z czego sześć z tych faktur zostało umorzone w całości, a jedna w części), co do których Państwo uprzednio skorzystali z ulgi na złe długi.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii czy w przedstawionym stanie faktycznym byli Państwo zobowiązani do dokonania następczej korekty VAT należnego in plus w okresie, w którym doszło do umorzenia zobowiązań Najemcy (zwolnienia Najemcy z długu), na podstawie art. 89 ust. 4 ustawy o VAT.

Zgodnie z powołanymi przepisami ustawy, podatnik - wierzyciel może skorygować podstawę opodatkowania i podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, o czym stanowi art. 89a ust. 1 ustawy.

Natomiast nieściągalność wierzytelności - stosownie do treści art. 89a ust. 1a ustawy - uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Zgodnie z art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 1071):

Zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

W myśl powyższego przepisu zwolnienie z długu może dotyczyć całości lub części wierzytelności.

Natomiast w myśl art. 917 ustawy Kodeks cywilny:

Przez ugodę, rozumie się sytuację, w której strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

W tym miejscu, należy przytoczyć także stanowisko zajęte przez Naczelny Sąd Administracyjny. NSA w wyroku z dnia 25 kwietnia 2017 r. sygn. akt I FSK 108/17 stwierdził, że: „zwolnienie z długu, o którym mowa w art. 508 K.c., nie zwalnia podatnika-wierzyciela od obowiązku rozliczenia podatku z tytułu transakcji na rzecz dłużnika, który został zwolniony od uregulowania należności, a podatnik-dłużnik w takim przypadku - skoro w wyniku tego zwolnienia nie ponosi ciężaru ekonomicznego tej transakcji (również podatku) - nie ma prawa do odliczenia (na podstawie art. 86 ust. 1 u.p.t.u.) VAT z faktury (umowy) dokumentującej otrzymane od wierzyciela świadczenie”.

W przypadku zwolnienia dłużnika od obowiązku spełnienia świadczenia (uwolnienia z długu) nie dochodzi do zaspokojenia roszczeń wierzyciela z tytułu istniejącego stosunku cywilnoprawnego łączącego strony transakcji, poprzez uiszczenie należności w jakiejkolwiek części. W tej sytuacji dochodzi do rezygnacji ze ściągania należności z woli wierzyciela i za zgodą dłużnika.

Do kwestii uregulowania wierzytelności lub jej zbycia odwołuje się także art. 89a ust. 4 ustawy, w którym postanowiono, że w przypadku, gdy po dokonaniu korekty, o której mowa w art. 89a ust. 1 ustawy, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest zwiększyć podstawę opodatkowania i kwotę podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta.

W związku z podjęciem przez Państwa (..) 2024 roku porozumienia z Najemcą, na podstawie którego, zwolnili Państwo Najemcę z zobowiązania w kwocie (…) zł, a Najemca to zwolnienie z długu przyjął, to dłużnik (Najemca) został zwolniony z długu, natomiast czynność najmu udokumentowana fakturami nie ulegała zmianie.

Tym samym w przypadku zwolnienia Dłużnika od obowiązku spełnienia świadczenia (uwolnienia z długu), nie dochodzi do uregulowania wierzytelności ani do jej zbycia w rozumieniu przepisu art. 89a ust. 4 ustawy o VAT.

Zatem w przedmiotowej sprawie należy uznać, że w świetle przepisu art. 89a ust. 4 ustawy, po uwolnieniu dłużnika z długu, w stosunku do faktur, do których Państwo dokonali uprzednio korekty podatku VAT należnego na podstawie art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, nie są Państwo zobowiązani do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu VAT za okres, w którym miało miejsce uwolnienie dłużnika z długu, bowiem w takiej sytuacji nie dochodzi do czynności uregulowania lub zbycia wierzytelności, tym samym nie mają Państwo obowiązku stosowania przepisów art. 89a ust. 4 ustawy o VAT.

W związku z powyższym, Państwa stanowisko, zgodnie z którym, w zaistniałym zdarzeniu Wnioskodawca nie był zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego na podstawie art. 89a ust. 4 ustawy o VAT w okresie, w którym doszło do umorzenia długu - jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z2025 r., poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.