Interpretacja indywidualna z dnia 7 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-3.4012.525.2025.4.JSU

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, żePaństwastanowiskowsprawieocenyskutkówpodatkowychopisanegostanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług (w zakresie pytania oznaczonego nr 3) jest prawidłowe.

Zakreswnioskuowydanieinterpretacjiindywidualnej

Państwa wniosek z 27 maja 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący w podatku od towarów i usług kwestii ustalenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, wpłynął 20 sierpnia 2025 r. Uzupełnili go Państwo pismem z 9 października 2025 r. (wpływ 10 października 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opisstanufaktycznegoizdarzeniaprzyszłego

A. (dalej: Spółka) jest spółką kapitałową z siedzibą w (...).

Spółka jest traktowana jak osoba prawna celów podatkowych w (...).

Spółka jest rezydentem podatkowym w (...), w rozumieniu (...) w sprawie eliminowania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz zapobiegania uchylaniu się i unikaniu opodatkowania, podpisanej w (...).

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż towarów (m.in. (...)).

Spółka zamierza dokonywać w Polsce sprzedaży towarów.

W tym celu, Spółka zamierza skorzystać ze wsparcia funkcjonalności platformy internetowej (serwis Y.). Serwis Y. ma za zadanie ułatwić proces sprzedaży towarów należących do Spółki. Serwis Y. należy do spółki kapitałowej z siedzibą w Polsce (dalej: Y.).

W tym celu, Spółka zawrze umowę (dalej: Umowa) z Y.

Na podstawie Umowy:

a) Y. będzie przechowywać towary należące do Spółki; towary będą przechowywane w magazynach będących własnością Y.,

b) Po dokonaniu zakupu towaru w serwisie Y., pracownicy Y. skompletują oraz spakują zakupiony towar do wysyłki,

c) Proces dostawy towarów z magazynu Y. do klienta będzie zarządzany przez Y.,

d) Y. będzie zarządzać zwrotami towarów, w tym odbieraniem zwróconych towarów i ich ponownym magazynowaniem, gdy jest to możliwe.

e) Y. będzie zapewniać bezpośrednią obsługę klienta w zakresie: (i) Statusu zamówienia, (ii) Informacji o wysyłce, (iii) Podstawowych zapytań dotyczących zwrotów,

f) Y. będzie pośredniczyć w sporach między kupującymi oraz Spółką w ramach programu ochrony kupujących; program jest stworzony i zarządzany przez Y.,

g) Y. będzie mogła drukować etykiety zwrotne (w związku ze zwrotem towarów),

h) Y. będzie pobierać płatności od kupujących i rozliczać te kwoty na koncie sprzedawcy Spółki po odliczeniu prowizji i opłat,

i) Y. udostępni Spółce funkcjonalność w sieci Internet - Panel Sprzedawcy umożliwiający Spółce efektywne zarządzanie i wspieranie procesów sprzedaży na platformie Y.

Spółka podkreśla przy tym, że:

a) Y. nie będzie negocjować ani zawierać umów sprzedaży towarów w imieniu Spółki,

b) Y. nie będzie bezpośrednio pozyskiwać klientów dla Spółki,

c) Spółka nie będzie miała uprawnień do wydawania bezpośrednich instrukcji lub wytycznych pracownikom Y.,

d) Spółka nie może decydować o zakresie użycia przez Y. aktywów/personelu do wykonania usług,

e) Spółka nie będzie posiadać prawa do swobodnego wstępu do magazynów Y.,

f) Spółka nie ma wiedzy, który z magazynów/pomieszczeń będzie wykorzystywany celem świadczenia usług przez Y.,

g) Y. działa jako niezależny dostawca usług, zarządzając własnym personelem oraz aktywami,

h) wszystkie decyzje dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę będą podejmowane w (...),

i) wszystkie decyzje zarządcze dotyczące procesu sprzedaży towarów w serwisie Y. będą podejmowane w (...).

j) Y. nie reklamuje towarów należących do Spółki, chyba że Spółka wyrazi na to zgodę; Spółka będzie zachowywać pełną kontrolę nad udziałem w inicjatywach reklamowych,

k) Spółka nie będzie posiadać w Polsce aktywów oraz zatrudniać w Polsce personelu, który będzie obsługiwał proces sprzedaży towarów w serwisie Y.,

l) Spółka nie będzie wysyłać własnych pracowników/innych osób do pracy w magazynach Y.,

m) Spółka nie będzie posiadać w Polsce oddziału,

n) Spółka nie będzie posiadać w Polsce biura, lokalu ani innych pomieszczeń.

W (…) roku Spółka zawarła umowę o pracę z polskim obywatelem (dalej: Pracownik). Pracownik jest zatrudniony na stanowisku Manager (...) w celu zmaksymalizowania sprzedaży w Polsce oraz uzgadniania z klientami/potencjalnymi klientami /końcowymi użytkownikami specyfikacji produktów, warunków dostawy.

Do obowiązków Pracownika należy:

a) Określanie planów obsługi klienta dla dużych/istotnych potencjalnych klientów i klientów lub grup w określonym rynku (końcowych użytkowników) w celu prowadzenia i prioryteryzacji codziennych działań związanych z obsługą klienta zgodnie z planem marketingowym i sprzedaży dla segmentu,

b) Wprowadzanie Produktów Spółki i ich prezentowanie potencjalnym klientom w celu uzyskania zapytania ofertowego,

c) Przygotowywanie propozycji handlowych i negocjowanie warunków w taki sposób, aby uzyskać interesujące umowy (maksymalizacja marży sprzedaży i wolumenów krótko i długoterminowych na dostawę produktów Spółki),

d) Monitorowanie sporów i "reklamacji handlowych", w celu utrzymania równowagi między minimalizacją kosztów a utrzymaniem dobrej i opłacalnej relacji z Klientem,

e) Analiza, kontrola i monitorowanie problemów z płatnościami klientów w celu osiągnięcia równowagi między ograniczaniem kwot zaległych a utrzymaniem dobrej i opłacalnej relacji z klientem.

Główne terytorium pracy Pracownika to terytorium Polski. Pracownik odbywa zagraniczne podróże służbowe.

Pracownik będzie podlegał bezpośrednio Dyrektorowi Regionalnemu ds. Sprzedaży.

Spółka nie będzie wynajmować biura dla Pracownika. Pracownik będzie wykonywał swą pracę z lokalu, który wykorzystuje dla celów mieszkalnych. Spółka nie ma prawa do użytkowania do tego lokalu w jakikolwiek sposób.

Pracownik nie jest uprawniony do zawierania umów w imieniu Spółki.

Pracownik nie jest upoważniony do niezależnego negocjowania umów/warunków/cen. Pracownik jest jedynie pośrednikiem w przekazywaniu w ramach negocjacji ww. danych, które zostały ustalone w (...).

Spółka nie wynajęła Pracownikowi samochodu celem wykonania obowiązków służbowych, natomiast wypłaca Pracownikowi dodatek, z którego Pracownik może pokryć koszty samochodu w zakresie podróży służbowych.

Spółka nabyła komputer (laptop) oraz telefon komórkowy dla Pracownika, celem wykonywania pracy na rzecz Spółki.

W uzupełnieniu wniosku wyjaśnili Państwo, że:

Usługi świadczone na rzecz Spółki przez Y., opisane w opisie zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego we wniosku z 20 sierpnia 2025 r. podlegają ogólnej zasadzie miejsca opodatkowania wyrażonej w art. 28b Ustawy o VAT.

Wnioskodawca jednocześnie podkreśla, iż kwestia ustalenia zasady miejsca opodatkowania usług świadczonych przez Y. na rzecz Spółki nie jest przedmiotem poniższego wniosku a wskazana wyżej zasada miejsca opodatkowania tych usług stanowi element stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i w związku z tym Wnioskodawca nie wnosi o wydanie interpretacji przez Organ w tym zakresie.

Ponadto wskazali Państwo, że zależy Państwu na uzyskaniu stanowiska Organu w zakresie powstania lub braku powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego UE 282/2011 i tym samym ustalenia skutków prawnopodatkowych dla Spółki w zakresie miejsca opodatkowania usług nabywanych przez Spółkę - wskazanych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego we Wniosku (przy zastosowaniu ogólnej zasady miejsca opodatkowania wyrażonej w art. 28b Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2025 r. poz. 775)).

Pytaniewzakresiepodatkuodtowarówiusług(sformułowaneostateczniewuzupełnieniuwnioskuioznaczonenr3)

Czy biorąc pod uwagę przedstawiony w niniejszym wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z który m Wnioskodawca nie posiada oraz nie będzie posiadał w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego 282/2011, a w konsekwencji miejscem świadczenia usług nabywanych przez Spółkę od Y. jest oraz będzie miejsce siedziby działalności gospodarczej Spółki (poza terytorium Polski)?

Państwastanowiskowsprawie

Zdaniem Wnioskodawcy nie posiada oraz nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego 282/2011, a w konsekwencji miejscem świadczenia usług nabywanych przez Spółkę od Y. jest oraz będzie miejsce siedziby działalności gospodarczej Spółki (poza terytorium Polski). (stanowisko przeformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku)

Ad 3

Zdaniem Wnioskodawcy nie posiada oraz nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego 282/2011.

Zgodnie z ogólną zasadą określoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej (z pewnymi wyjątkami, które nie mają tutaj zastosowania). Jednakże stosownie do treści art. 28b ust. 2 ustawy o VAT w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę powyższe, prawidłowa ocena, czy dany podmiot posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego świadczone są usługi – determinuje określenie miejsca świadczenia usług zgodnie z art. 28b ustawy o VAT.

Mimo że ustawa o VAT odnosi się do pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” to jednak ani ustawa o VAT, ani przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji tego pojęcia. Definicji takiej nie zawiera również dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Doprecyzowanie pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” wprowadziło dopiero Rozporządzenie UE nr 282/2011, które obowiązuje od dnia 1 lipca 2011 r. Jako że rozporządzenia unijne mają moc bezpośrednio obowiązującą państwa członkowskie i nie wymagają implementacji do krajowego porządku prawnego, dla celów ustalenia czy Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, należy odwołać się do definicji przewidzianej w Rozporządzeniu UE, która z wejściem w życie tego rozporządzenia stała się częścią polskiego porządku prawnego.

Na podstawie art. 11 ust. 1 Rozporządzenia UE nr 282/2011, przez "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" na potrzeby nabycia usług należy rozumieć dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W art. 11 ust. 2 Rozporządzenia UE nr 282/2011 w podobny sposób zdefiniowane zostało „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” na potrzeby świadczenia usług. Mianowicie miejsce to powinno się charakteryzować wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

Jednocześnie art. 11 ust. 3 Rozporządzenia UE nr 282/2011 stanowi, że fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto trzeba podkreślić, że w pkt 14 preambuły do Rozporządzenia UE nr 282/2011 zostało wskazane, że powyższa definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności” oparta jest na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), które Polska – wstępując w struktury UE – przyjęła do swojego porządku prawnego. Tym samym, przy ustaleniu, czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, należy uwzględnić dotychczasowy dorobek orzeczniczy TSUE.

W świetle przytoczonego powyżej art. 11 Rozporządzenia UE nr 282/2011, aby można było mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności” miejsce prowadzenia działalności musi charakteryzować się cechami takimi jak:

a) posiadanie odpowiedniego zaplecza personalnego,

b) posiadanie odpowiedniego wyposażenia technicznego (infrastruktura),

c) ponadto oba wskazane powyżej uwarunkowania muszą charakteryzować się wystarczającą stałością oraz samodzielnością, niezbędną do podejmowania decyzji dotyczących świadczenia usług z tego miejsca bądź dla potrzeb tego miejsca.

Podkreślić należy, iż jak wynika z orzecznictwa TSUE, aby można określić powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności danego podmiotu potrzebne jest spełnienie łącznie wszystkich wskazanych powyżej warunków. Równocześnie należy pamiętać, że kwestia analizy kryteriów, które muszą być spełnione, aby można było mówić o powstaniu dla danego podatnika stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium innego państwa członkowskiego była przedmiotem licznych orzeczeń TSUE.

W pierwszej kolejności można przykładowo wskazać wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie C-168/84 Gunter Berkholz v. Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadl, w którym TSUE stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności wystąpi jedynie wówczas, gdy w danym miejscu znajdują się na stałe również pracownicy.

W wyroku z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawie C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S TSUE wskazał, że usługi świadczone przez biuro podróży, posiadające siedzibę w jednym państwie, poprzez firmę – pośrednika działającego w drugim państwie, mogą być uważane za świadczone w tym drugim państwie, jeśli spółka ta, działająca jako jednostka pomocnicza dla biura podróży, ma personel oraz zaplecze techniczne, typowe dla stałego miejsca prowadzenia działalności. Z orzeczenia tego wyprowadzić można istotny wniosek, że stałe miejsce prowadzenia działalności niekoniecznie musi być związane z posiadaniem własnego personelu, tj. z zatrudnianiem pracowników i z posiadaniem własnego zaplecza technicznego. Podatnik może bowiem uzyskać strukturę o wystarczającym stopniu trwałości poprzez zawarcie umów z innymi podmiotami (np. najmu, dzierżawy, obsługi magazynowej itp.).

Nie sposób również pominąć orzeczenia TSUE z dnia 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12 Welmory sp. z o.o. v. Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku, w którym TSUE zajął się problematyką powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w przypadku bliskiej współpracy dwóch podmiotów powiązanych. Z uzasadnienia do wyroku w tej sprawie wynika, że aby jedną spółkę można było uważać za posiadającą stałe miejsce prowadzenia działalności, powinna ona dysponować przynajmniej strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością, umożliwiającą, w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych przez drugą spółkę do własnych potrzeb działalności gospodarczej. W kontekście stanu faktycznego tamtej sprawy (działalność polegająca na sprzedaży internetowych „bidów”) TSUE stwierdził, że strukturą umożliwiającą odbiór i wykorzystywanie usług na potrzeby własnej działalności byłoby przykładowo wyposażenie informatyczne, serwery i odpowiednie oprogramowanie.

W kontekście cytowanego powyżej orzeczenia w sprawie C-605/12 Welmory istotny jest również wyrok TSUE z dnia 7 maja 2020 r. w sprawie C-547/18 Dong Yang Electronics Sp. z o.o. W wyroku tym TSUE podkreślił, że nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w państwie trzecim, wyłącznie opierając się na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną. Jak zauważył TSUE, o ile możliwe jest, aby spółka zależna stanowiła stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej swej spółki dominującej, o tyle taka kwalifikacja zależy od materialnych przesłanek ustanowionych Rozporządzeniem UE, w szczególności w jego art. 11, które należy oceniać w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej.

Z wyroku w sprawie C-547/18 Dong Yang Electronics Sp. z o.o. należy zatem wyprowadzić wniosek, że co do zasady jedna spółka nie może stanowić „stałego miejsca prowadzenia działalności” dla drugiej spółki, nawet jeżeli są to podmioty powiązane. Sytuację przeciwną należy uznać za wyjątek, który powinien mieć dostateczne uzasadnienie w świetle łączących obie spółki więzi gospodarczych i handlowych.

Kolejny wyrok TSUE z dnia 3 czerwca 2021 r. w sprawie C-931/19 Titanium Ltd potwierdził, że wynajmowana w państwie członkowskim nieruchomość nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w sytuacji gdy właściciel tej nieruchomości nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem. Wyrok ten po raz kolejny podkreślił znaczenie posiadania własnego zaplecza personalnego. Z wyroku tego wynika, że własnym zapleczem personalnym podatnika nie mogą być pracownicy zewnętrznego usługodawcy, który jedynie świadczy zwykłe usługi na rzecz podatnika i zachowuje pełną niezależność od niego.

Wreszcie należy również wspomnieć wyrok TSUE z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20 Berlin Chemie, z którego wynika, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. W analizowanej sprawie zaplecze personalne i techniczne, które zostało udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską i które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwalało na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki niemieckiej w Rumunii, stanowiło również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczyła usługi na rzecz spółki niemieckiej. Istotne jest zatem w kontekście stałego miejsca prowadzenia działalności, że te same zasoby ludzkie i techniczne, nie mogą być wykorzystywane zarówno do świadczenia, jak i otrzymywania tych samych usług.

Ad a) Kryterium odpowiedniego zaplecza personalnego

Pierwszym z wymagających rozważenia kryteriów jest kryterium odpowiedniego zaplecza personalnego.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawca zatrudnia tylko jednego Pracownika w Polsce, którego zakres obowiązków został przedstawiony powyżej. Wnioskodawca nie wysyła oraz nie zamierza wysłać przy tym swoich obecnych pracowników (zatrudnionych zagranicą) do Polski w celu stałego współuczestniczenia w prowadzenia działalności.

Jednocześnie należy podkreślić, że Wnioskodawca dokonać ma jedynie nabycia opisanych w zdarzeniu przyszłym usług obsługi logistycznej towarów od Y. Pracownicy Y. pozostaną przy tym całkowicie niezależni od Wnioskodawcy formalnie (tj. brak węzła prawnego), jak również faktycznie (tj. brak jakiejkolwiek faktycznej podległości), a zatem nie wystąpi jakakolwiek podległość służbowa pracowników Y. wobec Wnioskodawcy.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że Wnioskodawca nie dysponuje i nie będzie dysponować odpowiednim zapleczem personalnym w Polsce.

Zatem kryterium istnienia odpowiedniego zaplecza personalnego należy uznać za niespełnione, ponieważ Wnioskodawca ani nie dysponuje własnym, odpowiednim zapleczem personalnym, ani też nie można stwierdzić, aby Wnioskodawca uzyska kontrolę nad odpowiednim zapleczem personalnym w postaci pracowników Y., którzy to pracownicy pozostaną całkowicie niezależni od Spółki.

Ad b) Kryterium odpowiedniego wyposażenia technicznego (infrastruktura)

Drugim z omawianych kryteriów jest kryterium posiadania odpowiedniego zaplecza technicznego, tj. odpowiedniej infrastruktury.

Jak zaznaczono w stanie faktycznym, Spółka nie posiada w Polsce żadnego zaplecza technicznego. Ponadto Wnioskodawca nie posiada na terenie Polski na podstawie żadnego tytułu (własności, najmu, dzierżawy, etc.) praw do nieruchomości. Spółka nie najmuje i nie będzie najmować biura lub innych powierzchni w związku z działalnością Pracownika.

Ze względu na to, że zgodnie z opisanym zdarzeniem przyszłym Spółka nabywać ma usługi od Y. należy zauważyć, że Wnioskodawca w żadnym stopniu nie będzie sprawował kontroli nad zasobami wykorzystywanymi przez Y. do świadczenia usług na jej rzecz. Spółka nie będzie miała prawa do korzystania z magazynów Y. tak jakby były jej własnością, ani do użytkowania żadnej innej infrastruktury technicznej należącej do Y.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że Spółka nie będzie dysponować zasobami technicznymi na terytorium Polski w wyniku zawarcia Umowy z Y.

Wobec powyższego nie można uznać, że Spółka posiada lub będzie posiadała odpowiednią strukturę w zakresie zaplecza technicznego, konieczną dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Tym samym w ocenie Wnioskodawcy nie zostaje spełnione również drugie kryterium niezbędne dla uznania, że Wnioskodawca posiada lub będzie posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Ad c) Kryterium stałości oraz samodzielności niezbędnej do podejmowania decyzji dotyczących świadczenia usług z tego miejsca bądź dla potrzeb tego miejsca

Ostatnim kryterium, które musi być spełnione, aby można było mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej, jest kryterium stałości oraz samodzielności niezbędnej do podejmowania decyzji (niezależności).

W ocenie Spółki, wobec przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, nie zostaje również spełniona przesłanka niezależności działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę w Polsce.

Jak zostało to wskazane powyżej w opisie stanu faktycznego, działania podejmowane przez Pracownika na terytorium Polski nie charakteryzują się samodzielnością w stosunku do działalności wykonywanej przez Spółkę w (...).

Pracownik nie jest i nie będzie uprawniony do podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności Spółki, tj. zawierania umów oraz kształtowania polityki cenowej.

W rezultacie wszystkie decyzje strategiczne związane z procesem sprzedaży dokonywane są i będą przez zarząd i uprawnionych pracowników Spółki w (...).

W konsekwencji, w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym nie została i zostanie również spełniona przesłanka prowadzenia działalności gospodarczej w sposób niezależny od działalności Spółki w (...).

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że nie zostaje spełnione również trzecie z rozpatrywanych kryteriów niezbędnych dla uznania, że Wnioskodawca posiada lub będzie posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, tj. kryterium stałości oraz samodzielności niezbędnej do podejmowania decyzji dotyczących świadczenia usług z tego miejsca bądź dla potrzeb tego miejsca.

Dodatkowo, powyżej wskazane okoliczności potwierdzają, w ocenie Wnioskodawcy, iż Spółka nie posiada i nie będzie posiadać w Polsce infrastruktury, która pozwoliłaby jej na odbiór usług świadczonych przez Y. Miejscem odbioru/konsumpcji tych usług jest siedziba Spółki w (...), gdzie znajdują się zasoby techniczne oraz ludzkie Wnioskodawcy, za pośrednictwem których Spółka prowadzić będzie swoją działalność, z wykorzystaniem m.in. usług Y. w zakresie sprzedaży towarów Spółki.

Ponadto, co istotne, uznanie, iż Spółka posiadać ma w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, które odbiera usługi świadczone przez Y. prowadziłoby do konkluzji, iż te same zasoby wykorzystywane są zarówno do świadczenia, jak i odbioru tych samych usług. To z kolei stałoby w sprzeczności z orzecznictwem TSUE (por. w szczególności wyrok z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20 (Berlin Chemie A. Menarini), zaaprobowanym również przez polskie sądy oraz organy podatkowe (por. przykładowo przywołany już wyrok NSA z dnia 19 maja 2022 r. o sygn. I FSK 968/20).

Tym samym z przeprowadzonej analizy wynika, że Wnioskodawca nie posiada oraz nie będzie posiadał w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Na zakończenie należy dodać, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wypowiadał się już wielokrotnie na temat braku istnienia w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w zbliżonych stanach faktycznych. Przykładowo można wskazać następujące interpretacje indywidualne:

1) interpretacja indywidualna z dnia 14 kwietnia 2023 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.69.2023.1.RST;

2) interpretacja indywidualna z dnia 15 kwietnia 2024 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.27.2024.2.RST;

3) interpretacja indywidualna z dnia 29 kwietnia 2024 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.134.2024.1.RST.

Ocenastanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, w zakresie podatku od towarów i usług (pytanie oznaczone nr 3), jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Końcowo nadmieniam, że jednolity tekst ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ogłoszony jest w Dzienniku Ustaw z 2025 r. poz. 775, ze zm.

Dodatkowe informacje

Informacja ozakresierozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia;

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejsze rozstrzygnięcie dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług (pytanie oznaczone nr 3), natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, wskazać należy, iż dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Pouczenie ofunkcjiochronnejinterpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwo sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie oprawiedowniesieniaskarginainterpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawnadlawydaniainterpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.