Interpretacja indywidualna z dnia 3 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.563.2025.2.AP

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 sierpnia 2025 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz braku obowiązku wystawiania faktur za pomocą KSeF. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 30 września 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. S.p.A. (zwana dalej Spółką), jako spółka prawa włoskiego (podmiot z siedzibą we Włoszech) świadczy usługi na terenie całej Europy, w tym także w Polsce. Spółka jest zarejestrowana dla celów VAT w Polsce.

W ramach swojej działalności w Polsce Spółka zapewnia bezgotówkowy i automatyczny pobór opłat drogowych przy użyciu specjalnego urządzenia pokładowego, które komunikuje się z bramkami autostradowymi. Zastosowanie wspomnianego urządzenia umożliwia kierowcom przejazd przez płatne odcinki dróg bez konieczności zatrzymywania przy punktach (bramkach) poboru opłat. Opłaty za przejazd są rejestrowane w urządzeniu pokładowym, a na koniec okresu rozliczeniowego Spółka obciąża klientów opłatami za przejazd płatnymi odcinkami dróg zarejestrowane w urządzeniu pokładowym. Spółka wystawia swoim klientom faktury za przejazdy drogami płatnymi wykonane w danym okresie i zarejestrowane w urządzeniu pokładowym.

W Polsce Spółka umożliwia bezgotówkowe i automatyczne uiszczanie opłat za przejazd autostradą (…).

Spółka uiszcza opłaty za przejazd autostradą bezpośrednio na rzecz Koncesjonariusza zarządzającego autostradą na podstawie wykazu przejazdów zarejestrowanych na urządzeniach pokładowych klientów w danym okresie. Tym samym Spółka nabywa w istocie prawo do poruszania się po autostradzie we własnym imieniu, ale na rzecz swoich klientów.

W efekcie Spółka, biorąc udział w świadczeniu usług polegających na umożliwieniu korzystania z autostrady, sama otrzymuje i świadczy te usługi. Z uwagi na fakt, że ww. usługi kwalifikowane są jako usługi związane z nieruchomościami, Spółka opodatkowuje świadczenie tych usług w Polsce. Spółka wystawia faktury, na których wykazuje kwotę należnego w Polsce podatku VAT.

Spółka nie oferuje klientom możliwości zakupu towarów (takich jak paliwa, materiały eksploatacyjne, akcesoria) i innych usług na terenie Polski. Spółka oferuje wyłącznie wyżej wymienione usługi związane z poborem opłat drogowych. Przedmiotem nabycia przez Spółkę, dla których miejscem dostawy jest Polska, jest wyłącznie nabycie uprawnień do poruszania się po autostradzie.

Spółka jest podatnikiem podatku od wartości dodanej we Włoszech i jest zarejestrowana dla celów VAT w Polsce. Na terytorium Polski Spółka nie posiada biura i nie zatrudnia pracowników. Spółka nie zapewnia w Polsce obsługi klienta w formie infolinii. Spółka nie dysponuje zapleczem personalnym ani technicznym związanym z prowadzoną działalnością w Polsce, w tym nie dysponuje takim zapleczem udostępnionym jej przez osoby trzecie.

Sprzedażą lub wynajmem oraz późniejszym serwisem urządzeń pokładowych w Polsce zajmują się niezależni dystrybutorzy. Spółka nie posiada żadnej kontroli nad zasobami osobowymi i technicznymi niezależnych dystrybutorów.

W uzupełnieniu udzielili Państwo odpowiedzi na pytania:

1)W jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalność gospodarcza Państwa Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej (należy ogólnie bez wskazywania szczegółów, lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać, jak Spółka prowadzi działalność we Włoszech np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, w sposób ogólny jakie zasoby osobowe i techniczne Spółka posiada w kraju siedziby itp.)?

Odpowiedź: Spółka dysponuje we Włoszech nieruchomością (siedzibą) i zatrudnia tam około (…) pracowników. Działalność Spółki polega na świadczeniu usług elektronicznego poboru opłat za przejazd autostradami oraz za inne usługi w zakresie mobilności (np. opłaty parkingowe, tranzyt w obszarach ograniczonego ruchu). Spółka wykorzystuje posiadane w kraju siedziby zasoby m. in. do:

-opracowywania polityk marketingowych;

-opracowywania strategii cenowych, kanałów dystrybucji, miksu produktów/usług oraz komunikacji/promocji;

-monitorowania sprzedaży;

-monitorowania trendów rynkowych i rzeczywistych klientów/potencjalnych klientów;

-analizy satysfakcji klienta oraz badania poziomu postrzeganej jakości usług;

-realizowania budżetu handlowego i celów sprzedażowych;

-generowania sprzedaży;

-rozwoju kanałów sprzedaży bezpośredniej, koordynacji polityki marketingowej i komunikacyjnej;

-utrzymania relacji z klientami;

-aktywacji zleceń sprzedaży;

-wystawiania faktur.

Wykorzystując ww. zasoby Spółka zapewnia swoim klientom także pomoc i wsparcie posprzedażowe.

Na terytorium Włoch Spółka świadczy także usługi płatnicze z wykorzystaniem specjalnej aplikacji (autoryzowane przez włoski bank centralny). W ramach tych usług umożliwia bezpieczny i szybki obieg płatności za wszystkie usługi związane z mobilnością miejską (tj. paliwo, parking, taksówki, podatek od własności samochodu, myjnia samochodowa, karnet narciarski, wypożyczanie skuterów, wypożyczanie rowerów, statki i promy, transport publiczny, pociągi, jedzenie i picie, przegląd techniczny samochodu, ładowanie pojazdów elektrycznych i autobusów, loty, parkowanie w (…) itp.).

2)Przez jaki okres czasu Spółka zamierza realizować opisaną we wniosku działalność na terytorium Polski?

Odpowiedź: Spółka zakłada, że jest to działalność ciągła, bez sprecyzowanych ram czasowych.

3)Gdzie/w jakim kraju (w Polsce czy we Włoszech), podejmowane są istotne decyzje dotyczące działalności Spółki na terytorium Polski?

Odpowiedź: Istotne decyzje dotyczące działalności Spółki na terytorium Polski są podejmowane we Włoszech.

Pytanie

Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur w myśl art. 106ga ust. 1-2 ustawy VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Spółki nie posiada ona na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

Uzasadnienie

Dla oceny prawidłowości stanowiska Spółki kluczowe znaczenie ma ustalenie czy posiada ona w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie ma wątpliwości, że jej siedziba działalności gospodarczej znajduje się na terytorium Włoch. Spółka została utworzona zgodnie z przepisami tego kraju, to we Włoszech zapadają istotne decyzje w zakresie działalności gospodarczej Spółki i tam urzędują członkowie zarządu i osoby decyzyjne. Osoby te nie przebywają na terytorium Polski.

Spółka jest również zdania, że nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zmianami, dalej: ustawa VAT) brak jest definicji pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, zatem należy odwołać się do definicji zawartej w przepisach prawa UE. Definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L z 2011 r. Nr 77/1, dalej: Rozporządzenie wykonawcze), które jest bezpośrednio stosowane i nie wymaga implementacji.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a.art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b.począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c.do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d.art. 192a dyrektywy 2006/112/WE (art. 11 ust. 2 Rozporządzenia wykonawczego).

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 Rozporządzenia wykonawczego).

Zgodnie z art. 53 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Zgodnie z art. 192a dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L z 2006 Nr 347/1; dalej: Dyrektywa VAT) do celów niniejszej sekcji podatnika mającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny, uznaje się za podatnika, który nie ma siedziby w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a.dokonuje on podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub podlegającego opodatkowaniu świadczenia usług na terytorium tego państwa członkowskiego;

b.przedsiębiorstwo, które dostawca lub usługodawca posiada na terytorium tego państwa członkowskiego, nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług.

Dokonując wykładni pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, odwołując się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), należy zwrócić uwagę, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa (tak m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg -Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA oraz C-605/12 Welmory Sp. z o.o.).

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wynikającą z Rozporządzenia wykonawczego, jak również utrwalone orzecznictwo TSUE oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych (powołane w dalszej części uzasadnienia) w powyższym zakresie, przy ocenie, czy podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju lub nie, należy brać pod uwagę następujące kryteria:

1.dostateczna stałość miejsca, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy,

2.obecność zasobów ludzkich i technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej,

3.zdolność do otrzymywania i świadczenia usług.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (wersja internetowa www.sjp.pwn.pl; dalej: SJP PWN) „stały” to m.in.: „pozostający w tym samym miejscu i położeniu”, „trwale związany z jakimś miejscem lub jakąś osobą; też: bywający gdzieś często”, „trwający bez przerwy”, „odbywający się regularnie”. Oznacza to, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności należy rozpatrywać w powiązaniu z definicją działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Należy zatem przyjąć, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności konieczne jest zatem aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy VAT. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Potwierdza to wyrok TSUE z dnia 16 października 2014 w sprawie C- 605/12 Welmory Sp. z o.o., w którym TSUE stwierdził, że pierwszy podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim „stałe miejsce prowadzenia działalności”, w celu określenia miejsca opodatkowania tych usług, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Jeżeli więc dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju. Tak więc, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie wystarczające jest, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych.

Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób. Potwierdza to przykładowo wyrok NSA z dnia 16 lutego 2015 r. (I FSK 2004/13), w którym sąd, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika.

W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Ponadto NSA stwierdził, że wystarczająca trwałość powinna być oceniana każdorazowo przez pryzmat konkretnego przypadku. Inny stopień trwałości będzie wystarczający np. przy nabywaniu usług dla potrzeb prowadzenia biura (czy to funkcjonującego w ramach oddziału, czy w ramach przedstawicielstwa), zaś inny będzie wymagany np. przy świadczeniu usług handlu gazem. Dla ustalenia, czy podmiot ma w określonym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności, nie jest niezbędne, aby środki techniczne (składające się na odpowiednie zaplecze techniczne) były własnością tego podmiotu. Istotne jest natomiast to, aby miał on nad nimi faktyczne władztwo tak, aby mógł je wykorzystywać odpowiednio przy nabywaniu i wykorzystywaniu (konsumowaniu) usług, bądź przy ich świadczeniu.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka zasadniczą część swojej działalności gospodarczej prowadzi poza terytorium Polski. Spółka dokonuje co prawda odsprzedaży usług polegających na umożliwianiu przejazdów autostradą na odcinku (…), jednak w ocenie Spółki nie powoduje to automatycznie powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnej struktury w zakresie zaplecza technicznego i personalnego. Zdaniem Spółki za zaplecze techniczne nie może być uznana sama możliwość korzystania z autostrady, nabyta co prawda we własnym imieniu, ale na rzecz podmiotów trzecich.

Nabycie praw do przejazdu autostradą nie służy bowiem żadnej strukturze Spółki zlokalizowanej w Polsce, a ma na celu jedynie dalszą odsprzedaż tych praw własnym kontrahentom. Posiadanie tego prawa w żaden sposób nie służy odbiorowi innych dóbr i usług przez Spółkę. Nie można więc przyjąć, że Spółka ma w Polsce jakąkolwiek strukturę zdolną do konsumowania usług na własne potrzeby, nawet pomijając fakt, że nabywane prawo do przejazdu autostradą nie jest przez Spółkę w ogóle konsumowane a podlega jedynie dalszej odsprzedaży.

Warto zwrócić uwagę, że Spółka jest zdolna odsprzedawać prawo do przejazdu autostradą bez jakiegokolwiek zaplecza technicznego i personalnego w Polsce, przy wykorzystaniu zasobów zlokalizowanych w kraju siedziby (Włochy). Wskazuje to, że działalność gospodarcza w Polsce nie ma charakteru niezależnego względem przedsiębiorstwa w kraju siedziby. Przede wszystkim na terytorium Polski nie przebywają osoby, które uprawnione są do podejmowania wiążących decyzji w zakresie działalności Spółki. Wszelkie decyzje mające wpływ na rozpoczęcie i kontynuację współpracy z kontrahentem w Polsce zapadają w siedzibie Spółki we Włoszech. W konsekwencji nie można powiedzieć, że działania prowadzone w Polsce są niezależne. Rozumienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jako ośrodka dokonującego transakcji niezależnie znalazło też potwierdzenie w wyrokach sądów administracyjnych np. wyroku WSA w Warszawie z 26 czerwca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 110/09, który uznał, że przez stałe miejsce prowadzenia działalności należy rozumieć miejsce, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, techniczne i infrastrukturę, która umożliwia zawieranie umów z innymi podmiotami i podejmowanie decyzji zarządczych. Spółka takich zasobów w Polsce nie posiada.

Należy też podkreślić, że Spółka nie zatrudnia żadnych pracowników w Polsce, co wyklucza posiadanie w Polsce jakiegokolwiek zaplecza personalnego. Wprost nie jest więc spełniona jedna z koniecznych przesłanek do zidentyfikowania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej innego niż siedziba podatnika.

Nie sposób także uznać, że jakkolwiek Spółka obsługuje rozliczenia za płatny odcinek autostrady w sposób stały, to w ogóle mogłoby to stanowić miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Co prawda przepisy podatkowe nie regulują pojęcia miejsca wykonywania działalności gospodarczej, jednak zdaniem Spółki miejsce to co do zasady powinno być możliwe do precyzyjnego zidentyfikowania np. jako adres. Potwierdza to zawarte na stronie: https://www.biznes.gov.pl/pl/ portal/00118 wyjaśnienie w zakresie zgłaszania do CEIDG stałego miejsca prowadzenia działalności: „Miejsce prowadzenia działalności może być określone poprzez adres (nazwę ulicy, numer budynku, mieszkania); możesz też wykonywać ją w nietypowym miejscu, np. może to być pawilon nr X w przejściu podziemnym pod ulicą Y na wysokości budynku o numerze Z. Wówczas musisz opisać to nietypowe miejsce.” W powyższym kontekście kilkudziesięciokilometrowy odcinek drogi nie określa dostatecznie precyzyjnie miejsca, w którym można zweryfikować obecność zasobów ludzkich danego przedsiębiorcy.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania należy uznać, że w związku ze świadczeniem opisanych we wniosku usług, ze względu na ich specyfikę, obecność jakichkolwiek zasobów Spółki w Polsce nie jest w ogóle wymagana. Tym samym brak choćby minimalnego zaplecza technicznego czy osobowego powoduje, że Spółka nie posiada na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności, które uczestniczyłoby w dokonywaniu czynności opodatkowanych.

Spółka wskazuje, że zgodnie z art. 106ga ust. 1 ustawy VAT podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednakże na podstawie art. 106ga ust. 2 ustawy VAT powyższy obowiązek nie dotyczy wystawiania faktur:

1)przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju;

2)przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę;

3)przez podatnika korzystającego z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 7, 7a i 9, dokumentujących czynności rozliczane w tych procedurach;

4)na rzecz nabywcy towarów lub usług będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej;

5)w przypadku odpowiednio udokumentowanych dostaw towarów lub świadczenia usług, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106s;

6)przez podatnika korzystającego ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113a ust. 1.

Jak wykazano wyżej, Spółka nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, dlatego na mocy art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy VAT nie jest zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur w zakresie dokumentowania czynności opodatkowanych przez Spółkę w Polsce.

Mając na uwadze powyższe Spółka wnosi o potwierdzenie, że stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Z regulacji tej wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 i 3 ustawy:

Według art. 2 pkt 22 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że A. S.p.A. posiada siedzibę działalności oraz miejsce faktycznego zarządu na terytorium Włoch. Działalność Spółki polega na świadczeniu usług elektronicznego poboru opłat za przejazd autostradami oraz za inne usługi w zakresie mobilności (np. opłaty parkingowe, tranzyt w obszarach ograniczonego ruchu). Na terytorium Włoch Spółka świadczy także usługi płatnicze z wykorzystaniem specjalnej aplikacji. W ramach tych usług umożliwia bezpieczny i szybki obieg płatności za wszystkie usługi związane z mobilnością miejską (tj. paliwo, parking, taksówki, podatek od własności samochodu, myjnia samochodowa, karnet narciarski, wypożyczanie skuterów, wypożyczanie rowerów, statki i promy, transport publiczny, pociągi, jedzenie i picie, przegląd techniczny samochodu, ładowanie pojazdów elektrycznych i autobusów, loty, parkowanie w (…) itp.). W ramach swojej działalności w Polsce Spółka zapewnia bezgotówkowy i automatyczny pobór opłat drogowych przy użyciu specjalnego urządzenia pokładowego, które komunikuje się z bramkami autostradowymi. Spółka uiszcza opłaty za przejazd autostradą bezpośrednio na rzecz Koncesjonariusza zarządzającego autostradą na podstawie wykazu przejazdów zarejestrowanych na urządzeniach pokładowych klientów w danym okresie. Tym samym Spółka nabywa w istocie prawo do poruszania się po autostradzie we własnym imieniu, ale na rzecz swoich klientów. Z uwagi na fakt, że ww. usługi kwalifikowane są jako usługi związane z nieruchomościami, Spółka opodatkowuje świadczenie tych usług w Polsce.Spółka jest podatnikiem podatku od wartości dodanej we Włoszech i jest zarejestrowana dla celów VAT w Polsce.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz czy będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura „własna”. W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

W wyroku C-232/22 z dnia 29 czerwca 2023 r. TSUE orzekł, że: „podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę podmiot świadczący dane usługi, pod względem prawnym odrębny od tego usługobiorcy, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i to nawet wówczas, gdy podatnik świadczący usługi wykonuje na rzecz tego podatnika będącego usługobiorcą, w wykonaniu wyłącznego zobowiązania umownego, usługi w postaci produkcji z materiałów powierzonych oraz szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, które przyczyniają się do działalności gospodarczej podatnika będącego usługobiorcą w tym państwie członkowskim”.

Należy także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22, w którym TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54). (...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81).”

Z kolei kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE, przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że Spółka A. S.p.A. nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka na terytorium swojej siedziby (Włoch) dysponuje nieruchomością oraz zatrudnia tam około (…) pracowników. Spółka nie zorganizuje jednak w sposób stały na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług polegających na umożliwieniu korzystania z autostrady, tj. zapewnienia bezgotówkowego i automatycznego poboru opłat drogowych przy użyciu specjalnego urządzenia pokładowego, które komunikuje się z bramkami autostradowymi.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego. Zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie Spółka nie dysponuje w Polsce żadnymi zasobami technicznymi, Spółka nie posiada w Polsce biura ani nie zapewnia obsługi klienta w formie infolinii. Spółka nie zatrudnia też pracowników na terytorium Polski. W konsekwencji należy uznać, że Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnych własnych zasobów osobowych ani technicznych/rzeczowych.

Co jednak istotne dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez spółkę z personelu i infrastruktury technicznej podmiotu trzeciego. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla spółki jak jej własne tj. spółka musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Spółka nie dysponuje zapleczem personalnym ani technicznym, udostępnionym jej przez podmioty trzecie. Sprzedażą lub wynajmem oraz późniejszym serwisem urządzeń pokładowych w Polsce, służącym do poboru opłat na autostradzie, zajmują się niezależni dystrybutorzy. Spółka nie posiada żadnej kontroli nad zasobami osobowymi i technicznymi niezależnych dystrybutorów. Mając na uwadze powyższe należy uznać, że Spółka nie posiada na terytorium Polski kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym/rzeczowym podmiotów trzecich, porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności.

Ponownie wskazać należy, że Spółka nie posiada w Polsce żadnych zasobów personalnych i technicznych/rzeczowych (w tym nieruchomości). Spółka na terytorium Włoch posiada zaplecze organizacyjne, obejmujące zarówno zasoby osobowe (ok. (…) zatrudnionych pracowników), jak i techniczne (nieruchomość) niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej. Dodatkowo istotne decyzje dotyczące działalności Spółki na terytorium Polski są podejmowane w miejscu siedziby Spółki, tj. we Włoszech. Zatem, skoro Spółka nie posiada na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności, nie można uznać, że jest spełnione kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść m.in. do obecności zasobów osobowych i technicznych.

W konsekwencji, oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że mając na uwadze opis sprawy Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Przechodząc do Państwa wątpliwości dotyczących obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Jak wynika z treści art. 106g ust. 3a ustawy:

Stosownie do art. 106ga ust. 1-4 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 i 2 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

1.Faktura ustrukturyzowana jest wystawiana i otrzymywana przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur za pomocą oprogramowania interfejsowego, w postaci elektronicznej i zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.

2.Oprogramowanie interfejsowe, o którym mowa w ust. 1, jest dostępne na stronie, której adres jest podany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Przepis art. 106ga ust. 1 ustawy, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego przepisu przewiduje wyłączenie z tego obowiązku tych podmiotów, które nie posiadają w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, skoro jak ustaliłem, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r. Przy czym, Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Tym samym Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.