Interpretacja indywidualna z dnia 3 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.597.2025.1.RST

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 9 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz braku obowiązku wystawiania faktur za pomocą KSeF. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

A. SA (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest spółką prawa szwajcarskiego, która posiada siedzibę oraz miejsce faktycznego zarządu na terytorium Szwajcarii.

Spółka jest zarejestrowana dla celów VAT w Szwajcarii. Spółka jest zarejestrowana również w Polsce jako podatnik VAT czynny oraz podatnik VAT UE (dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych).

Przedmiotem działalności Spółki jest dystrybucja produktów rolnych (m.in. (...)). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje na terytorium Polski przede wszystkim nabyć oraz dostaw tych towarów. Realizowane transakcje mogą w szczególności obejmować import towarów, wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, dostawy towarów na terytorium kraju.

Zatem, w ramach przyjętego modelu biznesowego Spółka najpierw nabywa towary, zasadniczo spoza terytorium UE (w ramach importu towarów) – w szczególności z Ukrainy – lub na terytorium Polski (w ramach nabycia na terytorium kraju), a następnie dokonuje dalszych dostaw tych towarów, najczęściej w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (WDT) do kontrahentów z siedzibą w innym niż Polska kraju członkowskim należącym do Unii Europejskiej (UE). Pomiędzy nabyciem a dalszą dostawą zazwyczaj mija krótki okres, a towary na terytorium Polski nie podlegają przetworzeniu ani długotrwałemu magazynowaniu.

Wnioskodawca nie utworzył na terytorium Polski sformalizowanego oddziału swojego przedsiębiorstwa, nie otworzył też biura ani przedstawicielstwa handlowego w Polsce. Spółka na terytorium Polski zasadniczo nie wynajmuje żadnej nieruchomości, takiej jak powierzchnia biurowa, czy powierzchnia magazynowa, nie posiada również swobodnego dostępu do nieruchomości na podstawie innego rodzaju umów.

Spółka dodatkowo, w związku z prowadzeniem przedmiotowej działalności, nabywa lub może nabywać usługi od innych podmiotów, w tym m.in. podmiotów z siedzibą w Polsce (przykładowo od przewoźników odpowiadających za transport towarów).

W tym kontekście Spółka w szczególności zawarła umowę wsparcia logistycznego (dalej: Umowa) z podmiotem z siedzibą na terytorium Polski (dalej: Usługodawca). W ramach Umowy, Usługodawca zobowiązany jest do świadczenia na rzecz Spółki usług logistycznych związanych z transportem towarów pomiędzy różnymi krajami. W szczególności usługi te skupiają się na zarządzaniu, nadzorowaniu, planowaniu, koordynowaniu i organizowaniu procesu transportu towarów, a także ich potencjalnego krótkiego magazynowania (przy czym, tak jak wskazano powyżej, Spółka nie ma swobodnego dostępu do powierzchni magazynowej na terytorium Polski), Umowa dotyczy również organizowania współpracy/koordynacji z podmiotami, kontrahentami, współpracownikami zaangażowanymi w proces transportu/magazynowania towarów.

Dla potrzeb realizacji opisywanych usług Usługodawca angażuje swoich pracowników realizujących swoje obowiązki pod bezpośrednią kontrolą oraz nadzorem Usługodawcy. Usługodawca jest również odpowiedzialny za zdefiniowanie zakresu zadań pracowników. W szczególności, przedstawiciele Spółki nie wydają żadnego rodzaju instrukcji pracownikom Usługodawcy co do sposobu, terminów i specyfiki wykonywanych przez nich czynności.

W związku z działalnością Spółka nie zatrudnia w Polsce ani nie deleguje na terytorium Polski swoich pracowników. Usługi objęte Umową są świadczone wyłącznie przez Usługodawcę/pracowników Usługodawcy. Usługodawca i jego pracownicy nie posiadają również żadnego pełnomocnictwa do reprezentowania Spółki w kwestiach umownych i finansowych oraz działania w imieniu Spółki wobec osób trzecich, nie mogą także faktycznie zawierać kontraktów w imieniu Spółki, ani pozyskiwać zamówień w jej imieniu lub na jej rzecz. Ponadto Spółka nie posiada na terytorium Polski własnej infrastruktury ani zasobów technicznych w celu realizacji ww. czynności, które pozwalałyby jej na zawieranie umów lub podejmowanie decyzji zarządczych z Polski.

Miejsce efektywnego zarządu Spółki znajduje się w Szwajcarii. W szczególności wszystkie decyzje biznesowe podejmowane są i będą w Szwajcarii, a proces sprzedaży produktów realizowany jest i będzie przez Spółkę bezpośrednio ze Szwajcarii. W Szwajcarii Spółka zatrudnia również osoby odpowiedzialne za bieżącą działalność, m.in. reklamę i marketing produktów, poszukiwanie partnerów biznesowych, negocjacje z obecnymi i nowymi klientami, zbieranie oraz przetwarzanie zamówień, przygotowywanie, zawieranie i realizację umów.

Jednocześnie, w ramach prowadzonej działalności, do Polski mogą od czasu do czasu przyjeżdżać wybrani pracownicy Spółki (np. dyrektor handlowy), w celu prowadzenia rozmów i negocjacji z obecnymi lub potencjalnymi partnerami biznesowymi, udział w wydarzeniach i targach branżowych, itp. Wizyty takie są krótkotrwałe, a Spółka w związku z nimi może ponosić m.in. koszty noclegu w hotelach czy koszty wynajmu miejsca parkingowego. Jednocześnie, w ostatnim czasie Spółka poniosła koszt wynajmu jednego miejsca parkingowego (Spółka zapłaciła z góry, za okres półroczny), przy czym to konkretne miejsce parkingowego zostało dedykowane jednemu z dyrektorów Spółki, który przyjeżdża do Polski w celu odbycia opisanych wyżej krótkotrwałych wizyt.

W związku z powyższym Wnioskodawca składa niniejszy wniosek o interpretację indywidualną w celu potwierdzenia prawidłowości swojego stanowiska w zakresie braku posiadania przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności na terenie Polski na gruncie VAT i tym samym, zadając następujące pytania i poniżej przedstawiając swoje stanowisko w sprawie.

Pytania

1.Mając na uwadze opisany we wniosku model biznesowy, czy Spółka prawidłowo przyjmuje, że nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski na gruncie przepisów o podatku VAT?

2.W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1, tj. uznania, że Spółka nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski na gruncie przepisów o podatku VAT, czy Spółka prawidłowo przyjmuje, że nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur?

Państwa stanowisko w sprawie

1.Mając na uwadze opisany we wniosku model biznesowy, Spółka stoi na stanowisku, że nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski na gruncie przepisów o podatku VAT.

2.W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1, tj. uznania, że Spółka nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski na gruncie przepisów o podatku VAT, Spółka stoi na stanowisku, że nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad 1

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie zostało zdefiniowane w przepisach polskiej ustawy o VAT ani w przepisach wykonawczych do ustawy. Jego definicja znajduje się w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - wersja przekształcona (Dz. Urz. UE. L. 77 z dnia 23 marca 2011 r, dalej: Rozporządzenie). Wspomniane Rozporządzenie nie wymaga implementacji do krajowego systemu, mając charakter wiążący i podlegając bezpośredniemu zastosowaniu we wszystkich krajach członkowskich UE.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 Rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (tzw. pasywne stałe miejsce prowadzenia działalności – dopisek Wnioskodawcy).

Dodatkowo, zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje (tzw. aktywne stałe miejsce prowadzenia działalności).

Jednocześnie, w myśl art. 11 ust. 3 Rozporządzenia, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT w danym kraju sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym kraju.

Powyższa definicja została wprowadzona jako odzwierciedlenie wydawanych w przeszłości przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) orzeczeń w sprawach odnoszących się do kwestii identyfikacji stałego miejsca działalności dla potrzeb VAT.

W wyroku TSUE wydanym 16 października 2014 r. w sprawie o sygn. C-605/12 (Welmory Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku) Trybunał podkreślił, że aby spółkę zagraniczną można było uważać za posiadającą stałe miejsce prowadzenia działalności „(…) powinna ona dysponować w Polsce przynajmniej strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością, umożliwiającą, w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w Polsce odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych przez spółkę polską do własnych potrzeb działalności gospodarczej (...).” Stanowisko analogiczne zaprezentowane zostało przez TSUE także m.in. w sprawie:

• C-73/06 Planzer Luxembourg Sari przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern,
• C-168/84 Gunter Berkholz und Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt,
• C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s,
• C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA.

Ponadto, w rozstrzygnięciu TSUE z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie spółki ARO Lease BV (sygn. C-190/95), Trybunał wskazał wprost, iż podatnik, który nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności w tym państwie.

Dodatkowo, Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, iż 14 listopada 2019 r. wydana została opinia Rzecznika Generalnego w sprawie o sygn. C-547/18 Dong Yang, dotycząca istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przedsiębiorstwa zagranicznego w Polsce. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na główne tezy płynące z przedmiotowej opinii:

• „przeciwko przyjęciu, że infrastruktura jednego podatnika (tj. jego siedziba) może jednocześnie stanowić stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej innego podatnika, przemawia również brzmienie art. 44 dyrektywy VAT w związku z art. 11 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego” (pkt 38);
• „(...) odrębna osoba prawna nie może być jednocześnie stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej innej osoby prawnej” (pkt 43);
• „Do innego wniosku można by jednak dojść, gdyby określone stosunki umowne (tutaj stosunki między LG Korea i Dong Yang) stanowiły nadużycie” (pkt 47).
• Niemniej jednak, „(...) w przypadku usług, które służą do wytworzenia materialnych produktów, nie istnieje żadne szczególne ryzyko nadużyć w zakresie przepisów dotyczących VAT. Tym samym zbędna staje się również odpowiedź na pytanie, czy Dong Yang powinna była w jakikolwiek sposób rozpoznać strukturę stanowiącą nadużycie ze strony LG Korea”. (pkt 56).

Wobec powyższego, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że z przywołanej opinii wynika, iż (ze wskazanymi w opinii wyjątkami) jeden podmiot prawny, mający siedzibę na terytorium Polski, nie może stanowić stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej innego podmiotu prawnego (mającego siedzibę w innym kraju).

Dalsze wskazówki co do kwalifikacji przyjętego sposobu działalności jako powodującego powstanie stałego miejsca działalności gospodarczej na terenie innego kraju przedstawione zostały w wyroku TSUE wydanym 7 kwietnia 2022 r. w sprawie o sygn. C-333/20 (Berlin Chemie). Sprawa dotyczyła spółki mającej siedzibę w Niemczech, która sprzedawała produkty farmaceutyczne do Rumunii i w związku z tym zawarła umowę na świadczenie usług ze spółką z Rumunii. W analizowanym rozstrzygnięciu Trybunał wskazał m.in.:

• „Istnienie rozpoznawalnej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, które charakteryzuje się wystarczającą stałością, należy zatem oceniać w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej. O ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc uznać, że podatnik ma odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest jednak, aby podatnik ten był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego własnym zapleczem, na przykład, na podstawie umów o świadczenie usług lub najmu, na mocy których owo zaplecze pozostawałoby do dyspozycji podatnika i które to umowy nie podlegałyby rozwiązaniu w krótkim czasie.”
• „W niniejszej sprawie z okoliczności faktycznych przedstawionych przez sąd odsyłający wynika, że usługi reklamowe i marketingowe świadczone przez spółkę rumuńską na rzecz spółki niemieckiej miały przede wszystkim na celu lepsze informowanie w Rumunii przedsiębiorców z sektora ochrony zdrowia i konsumentów o produktach farmaceutycznych sprzedawanych przez ową spółkę niemiecką. Pracownicy spółki rumuńskiej ograniczali się do przyjmowania zamówień pochodzących od dziewięciu dystrybutorów hurtowych produktów leczniczych w Rumunii i przekazywania ich spółce niemieckiej, a także do przekazywania wystawianych przez nią faktur klientom w tym państwie członkowskim. Spółka ta nie uczestniczyła bezpośrednio w sprzedaży i w dostawie produktów leczniczych spółki niemieckiej ani nie zaciągała zobowiązań wobec podmiotów trzecich w imieniu tej ostatniej spółki.”
• „Tymczasem należy przede wszystkim odróżnić usługi świadczone przez spółkę rumuńską na rzecz spółki niemieckiej od towarów, które ta ostatnia sprzedaje i dostarcza w Rumunii. Chodzi o odrębne świadczenie usług i odrębną dostawę towarów, które podlegają różnym systemom VAT (zob. analogicznie wyrok z dnia 16 października 2014 r., Welmory C 605/12).”
• „Następnie, jak wynika z orzecznictwa (…), stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika charakteryzuje wystarczająca stałość oraz odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych na własne potrzeby tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a nie fakt, że owa struktura uprawniona jest do podejmowania decyzji.”
• „Wreszcie, z akt sprawy wynika, że w sprawie w postępowaniu głównym zaplecze personalne i techniczne, które zostało udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską i które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki niemieckiej w Rumunii, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczy usługi na rzecz spółki niemieckiej. Tymczasem to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług.”
• „Jeżeli rzeczone okoliczności faktyczne zostaną wykazane, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego, spółka niemiecka nie posiada w Rumunii stałego miejsca prowadzenia działalności, ponieważ nie ma w tym państwie członkowskim struktury pozwalającej jej na odbiór w tym państwie przez spółkę rumuńską usług i wykorzystywanie ich do celów prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży i dostawie produktów farmaceutycznych.”
• „Z powyższych rozważań wynika zatem, że usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji świadczone przez spółkę rumuńską są otrzymywane przez spółkę niemiecką, która wykorzystuje zaplecze personalne i techniczne znajdujące się w Niemczech w celu zawierania i wykonywania umów sprzedaży z dystrybutorami jej produktów farmaceutycznych w Rumunii.”
• „W świetle całości powyższych rozważań na trzy pytania prejudycjalne należy odpowiedzieć, iż art. 44 dyrektywy VAT i art. 11 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 282/2011 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży.”

Dalsze wskazówki co do kwalifikacji przyjętego sposobu działalności jako powodującego powstanie stałego miejsca działalności gospodarczej na terenie innego kraju przedstawione zostały w wyroku TSUE wydanym 29 czerwca 2023 r. w sprawie Cabot Plastic Belgium, sygn. C-232/22. Sprawa dotyczyła spółki belgijskiej, która zawarła umowę o produkcję z materiałów powierzonych (toll manufacturing) z powiązanym podmiotem posiadającym siedzibę na terytorium Szwajcarii (zarejestrowanym dla celów VAT na terytorium Belgii). W analizowanym rozstrzygnięciu Trybunał wskazał m.in.:

• „Kwalifikacja jako stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (FE) nie może zależeć wyłącznie od statusu prawnego. Należy jej dokonać w świetle realiów gospodarczych i handlowych. Sam fakt, że firma ma filię w innym kraju, nie oznacza, że ma tam FE.”
• „Nie jest konieczne posiadanie własnych zasobów ludzkich i technicznych. Konieczne jest, aby podatnik mógł rozporządzać tymi środkami w taki sam sposób, jak gdyby były one jego własnymi - np. na podstawie umowy o pracę lub leasingu.”
• „Nawet jeśli podatnik świadczy usługi tylko na rzecz jednego klienta, należy uznać, że podatnik rozporządza swoimi zasobami na własne potrzeby. Inaczej jest w przypadku stwierdzenia, że na podstawie obowiązujących postanowień umownych usługobiorca rozporządza zasobami usługodawcy jak swoimi własnymi. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy usługobiorca ma stały i natychmiastowy dostęp do obiektów, tak jakby były jego własnymi. Istotne mogą tu być następujące czynniki: podmiot belgijski jest zobowiązany do używania sprzętu wyłącznie do wytwarzania produktów dla firmy szwajcarskiej oraz że stanowi to prawie cały obrót podmiotu belgijskiego.”
• „Jednak nawet w takich okolicznościach nie można stwierdzić, że obiekty podmiotu belgijskiego stają się obiektami firmy szwajcarskiej - spółka belgijska pozostaje odpowiedzialna za własne obiekty i świadczy te usługi na własne ryzyko.”
• „Należy odróżnić świadczenie usług produkcyjnych przez podmiot belgijski podmiotowi szwajcarskiemu od sprzedaży przez podmiot szwajcarski towarów pochodzących z tej produkcji.”
• „Jeśli chodzi o usługi produkcyjne: te same obiekty nie mogą być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbierania tych samych usług. W przedmiotowej sprawie trudno jest dokonać rozróżnienia między podmiotami belgijskimi świadczącymi usługi a obiektami otrzymującymi usługi.”
• „Dzięki dodatkowym usługom belgijska firma wspiera szwajcarski podmiot w prowadzeniu działalności polegającej na sprzedaży towarów na terenie Belgii.”
• „Należy jednak rozróżnić FE wynikające z zakupu usług od faktu prowadzenia działalności sprzedażowej.”

Podsumowując powyższe, tj. zarówno definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej płynącą z treści Rozporządzenia, jak również z wniosków z przytoczonego orzecznictwa TSUE, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej należy rozumieć jako miejsce, w odniesieniu do którego:

1.występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz

2.istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również

3.działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

Wymienione powyżej cechy stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są również wskazywane przez polskie sądy administracyjne. W tym kontekście można powołać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 1979/16, zgodnie z którym:

„(...) Z przywołanego zgodnie przez Strony orzecznictwa TSUE oraz Sądów krajowych (C-190/95 Aro Lease, C-168/84 Berkholz, C-260/05 DFDS A/S, C-73/06 Planzer Luxembourg Sarl, C-452/03 RAL, I FSK 2004/14, III SA/Wa 3334/12, III SA/Wa 3332/14), wynika kilka uwag, jakie wydają się istotne w sprawach dotyczących wykładni dość nieprecyzyjnego i przez to trudnego w zrozumieniu pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”, użytego w art. 11 Rozporządzenia Rady nr 282/2011. Otóż uznać należy, że:

1.wypracowane kryteria oceny istnienia takiego miejsca dotyczą stałości działalności, niezależności decyzyjnej oraz istnienia wystarczających środków technicznych i osobowych do wykonywania działalności, przy czym elementy te muszą wystąpić łącznie, aby stwierdzić istnienie stałego miejsca,

2.pomimo wypracowania tych ogólnych kryteriów konkretna ocena co do występowania w danym przypadku stałego miejsca działalności gospodarczej wymaga uwzględnienia szeregu czynników specyficznych dla danej dziedziny - określone cechy zaaranżowanej działalności gospodarczej mogą w danych okolicznościach kreować takie stałe miejsce, ale te same cechy mogą w innych okolicznościach istnienie takiego miejsca wykluczyć,

3.orzecznictwo ETS (TSUE) wykazuje pewne różnice w podejściu do omawianego zagadnienia na przestrzeni okresu od roku 1985, kiedy wydano jeden z pierwszych wyroków, sygn. C- 168/84 Berkholz, zaś zaobserwowana ewolucja dotyczy zwłaszcza zakresu i rodzaju władztwa, jakie powinien przejawiać dany podmiot nad pracownikami wykonującymi usługę,

4.okoliczność, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie dla zaistnienia stałego miejsca działalności, powinna być oceniana każdorazowo w kontekście konkretnych usług lub dostaw, na co wskazuje już ten fakt, że w art. 11 Rozporządzenie odrębnie definiuje stałe miejsce dla celów nabycia (ust. 1) i odrębnie dla celów sprzedaży (ust. 2). Nie jest więc właściwe dokonywanie oceny, czy podmiot w ogóle (w kontekście całej swojej działalności w kraju innym, niż kraj siedziby) posiada miejsce stałej działalności, a w szczególności nie należy oceniać łącznie zasobów związanych wyłącznie z nabyciem oraz wyłącznie ze sprzedażą.”

Jak zatem wynika z powyższego, gdy nie jest spełnione chociażby jedno z wyżej wymienionych kryteriów, nie można uznać, że działalność podmiotu na terytorium danego państwa członkowskiego powinna być rozpoznana jako posiadanie przez niego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT.

Powyższe rozumienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności zostało potwierdzone również w innych orzeczeniach polskich sądów administracyjnych.

Przykładowo, NSA w wyroku z 13 kwietnia 2023 r., sygn. I FSK 761/19, wskazał, że:

• „Ustalenie miejsca świadczenia usług w stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej (innym niż siedziba podatnika) ma charakter wyjątkowy, zatem wymogi dotyczące zaplecza personalnego i technicznego nie mogą podlegać wykładni rozszerzającej.
• Choć brak własnych zasobów pracowniczych czy technicznych nie wyklucza z góry istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to konieczne dla takiej kwalifikacji jest ustalenie możliwości dysponowania owym zapleczem personalnym i technicznym przez podatnika na poziomie porównywalnym z kontrolą właścicielską.
• Nie można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej” skarżącej na terenie Polski w rozumieniu art. 11 ust. 1 rozporządzenia w zw. z art. 28b ust. 2 u.p.t.u., jeżeli to samo zaplecze personalne i techniczne, które ma zostać udostępnione skarżącej przez spółkę krajową, i które zdaniem organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności skarżącej w kraju, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka krajowa świadczy usługi na rzecz skarżącej. Jedynie w przypadku ustalenia, że ze względu na stosowne postanowienia umowne skarżąca dysponuje zapleczem technicznym i personalnym spółki krajowej, tak jakby było jej własnym, można uznać, że dysponuje strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w Polsce”.

Przekładając powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy, w ocenie Wnioskodawcy, Spółka nie spełnia przesłanek niezbędnych do potwierdzenia posiadania przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. Poniżej Wnioskodawca przedstawia argumenty odnoszące się do kryteriów oceny istnienia stałego miejsca prowadzania działalności:

1.Kryterium stałości prowadzonej działalności

Odnosząc się do kryterium stałości prowadzonej działalności, w pierwszej kolejności należy podkreślić, iż termin „stały” oznacza tyle co „trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny”. W konsekwencji, pojęcie stałości można rozumieć jako zamiar permanentnego (a przynajmniej długofalowego) prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa. Jednocześnie, stałość w odniesieniu do kryteriów powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, obejmuje konieczność zaangażowania określonego zaplecza personalnego, jak i technicznego, bezspornie przesądzającego o tym, że działalność nie jest tymczasowa.

Istotnym warunkiem powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest to, aby aktywa techniczne i personalne posiadane (z zamiarem stałości) w danym kraju tworzyły strukturę niezależną i samodzielną, w takim stopniu, aby w ramach tej struktury możliwe było podejmowanie decyzji zarządczych w zakresie kwestii, które dotyczą tego stałego miejsca prowadzenia działalności oraz działalności gospodarczej prowadzonej przez to miejsce. Struktura ta musi być wyposażona zatem w zdolność do samodzielnego realizowania i „konsumowania” świadczeń.

Co prawda obecny model biznesowy, w którym działa Spółka funkcjonuje już od pewnego czasu, zatem potencjalnie można twierdzić, iż cechuje się on pewną dozą „stałości”. Jednak w opinii Wnioskodawcy, działalność Spółki na terytorium Polski nie spełnia tego kryterium, gdyż „obecność” Spółki w Polsce związana jest przede wszystkim z nabyciem od Usługodawcy świadczeń o charakterze wyłącznie pomocniczym względem podstawowej działalności. Ponadto, Wnioskodawca nie utworzył na terytorium Polski sformalizowanego oddziału swojego przedsiębiorstwa, nie otworzył biura ani przedstawicielstwa handlowego, nie wynajmuje również żadnej nieruchomości, takiej jak powierzchnia biurowa, czy powierzchnia magazynowa.

Tym samym, nie można powiedzieć, że na terytorium Polski istnieje miejsce, z którego Spółka prowadziłaby działalność w sposób permanentny, w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie utrzymuje ani nie planuje utrzymania na terytorium kraju żadnych struktur w zakresie zaplecza technicznego i osobowego. Ponadto Spółka nie posiada na stałe żadnych własnych zasobów w postaci własnych narzędzi, sprzętu oraz własnych pracowników, co oznacza, że Spółka w Polsce nie będzie spełniać kryterium stałego współdziałania własnych środków rzeczowych i personalnych.

W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy warunek stałości prowadzonej działalności gospodarczej, który należy rozpatrywać w kontekście zasobów technicznych i osobowych, nie jest spełniony.

2.Kryterium niezależności prowadzonej działalności

W opinii Wnioskodawcy nie można uznać, że realizowana przez niego działalność w Polsce ma charakter niezależny. Na terytorium Polski nie ma osób ani organów, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności Spółki, negocjowania lub zawierania umów w imieniu Spółki, czy samodzielnego uzgadniania cen lub udzielania nabywcom upustów czy rabatów w imieniu Spółki.

Miejsce efektywnego zarządu Spółki znajduje się w Szwajcarii. W szczególności wszystkie decyzje strategiczne i biznesowe są podejmowane w Szwajcarii, a proces sprzedaży produktów realizowany jest przez Spółkę bezpośrednio ze Szwajcarii. W Szwajcarii Spółka zatrudnia również osoby odpowiedzialne za bieżącą działalność.

W związku z prowadzoną działalnością Spółka nie zatrudnia w Polsce pracowników ani nie deleguje na terytorium Polski swoich pracowników. Usługi wsparcia logistycznego są świadczone wyłącznie przez Usługodawcę i jego pracowników. Usługodawca i jego pracownicy nie posiadają również żadnego pełnomocnictwa do reprezentowania Spółki w kwestiach umownych i finansowych oraz działania w imieniu Spółki wobec osób trzecich, nie mogą także faktycznie zawierać kontraktów w imieniu Spółki, ani pozyskiwać zamówień w jej imieniu lub na jej rzecz.

Ponadto Spółka nie posiada na terytorium Polski własnej infrastruktury ani zasobów technicznych i ludzkich, które pozwalałyby jej na zawieranie umów lub podejmowanie decyzji zarządczych z Polski.

Do kwestii wpływu samodzielności decyzyjnej na powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej odniósł się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 16 czerwca 2021 r. o sygn. III SA/Wa 2074/20. Sąd zaznaczył, że „Trafnie również wskazuje Spółka, że kryterium co do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest też możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny, co oznacza, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość sporządzania umów bądź podejmowania decyzji o charakterze zarządczym. Tymczasem DKIS twierdzi w uzasadnieniu skarżonej interpretacji, że bez znaczenia pozostaje okoliczność podejmowania decyzji o charakterze zarządczym z terytorium Belgii, skoro stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie można utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowanych działań. Zdaniem organu istotny jest fakt, że decyzje, które zapadają w kraju siedziby dotyczą w rzeczywistości działalności prowadzonej w Polsce w zakresie przetwarzania towarów i ich dystrybucji. Sąd nie podziela również w tym zakresie oceny organu, gdyż decyzje podejmowane w Belgii z oczywistych względów nie mogą kreować zdolności decyzyjnej po stronie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.”

Jak już Wnioskodawca wykazał powyżej, w omawianych okolicznościach nie ma podstaw do stwierdzenia, że tego rodzaju zdolność decyzyjna po jego stronie istnieje na terytorium Polski. Wobec powyższego, w ocenie Spółki, warunek niezależności prowadzonej działalności gospodarczej również nie jest spełniony.

3.Kryterium odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych

W opinii Wnioskodawcy nie można również stwierdzić na podstawie przedstawionego opisu, że posiada on na terytorium Polski zaplecze techniczne i personalne niezbędne do prowadzenia działalności w Polsce.

W tym kontekście, w pierwszej kolejności trzeba jeszcze raz podkreślić, że Spółka nie dysponuje w Polsce jakimikolwiek własnymi zasobami technicznymi (przykładowo sprzętem), a także własnymi zasobami personalnymi (pracownikami) niezbędnymi do samodzielnego wykonywania działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie ma także praw do żadnej nieruchomości zlokalizowanej w Polsce.

Ponadto, Wnioskodawca nie sprawuje również żadnej kontroli nad żadnym zapleczem technicznym lub personalnym (pracownikami) znajdującymi się na terytorium Polski – w szczególności zapleczem Usługodawcy. Należy bowiem podkreślić, że Usługodawca dla potrzeb realizacji opisywanych w niniejszym wniosku usług logistycznych angażuje swoich pracowników realizujących obowiązki pod bezpośrednią kontrolą oraz nadzorem Usługodawcy. Przedstawiciele Spółki nie mogą wydawać żadnych instrukcji pracownikom Usługodawcy co do sposobu wykonywania przez nich czynności, nie sprawują również nad nimi żadnej kontroli. Wszelkie czynności wykonywane są ponadto na terenie/w pomieszczeniach Usługodawcy, do których Wnioskodawca nie ma dostępu.

Mając na uwadze powyższe wnioski należy podkreślić, że nabywane w Polsce przez Spółkę usługi nie mogą stanowić samodzielnej działalności i stanowią działania wspierające zasadniczą działalność gospodarczą Spółki prowadzoną w Szwajcarii. Ponadto, czynności te wykonywane są wyłącznie przy wykorzystaniu infrastruktury i pracowników Usługodawcy, a nie Spółki.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, nie dochodzi do spełnienia żadnej z przesłanek koniecznych do powstania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, gdyż:

• nie sposób uznać, że Spółka posiada stałe zaplecze personalne i techniczne w Polsce;
• nie jest spełniony warunek braku niezależności prowadzonej działalności gospodarczej;
• nabywanie usług logistycznych od Usługodawcy, wobec braku zaplecza technicznego i osobowego nie spełnia warunku do uznania wystarczającej „stałości” obecności Spółki na terytorium kraju, ponieważ działalność gospodarcza Spółki prowadzona jest ze Szwajcarii.

Zdaniem Wnioskodawcy nie można zatem uznać, że Wnioskodawca posiada / będzie posiadać na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 Rozporządzenia.

Ad 2

W ocenie Wnioskodawcy, wobec braku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (dalej: KSeF), zgodnie z regulacjami, które mają wejść w życie z dniem 1 lutego 2026 r.

Zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o fakturze ustrukturyzowanej - rozumie się przez to fakturę wystawioną przy użyciu Krajowego Systemu e- Faktur wraz z przydzielonym numerem identyfikującym tę fakturę w tym systemie.

Należy także wskazać, że ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które pierwotnie miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852) termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r. Następnie, w drodze ustawy z dnia 5 sierpnia 2025 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2025 r. poz. 1203), wprowadzano dalsze, wybrane zmiany dotyczące KSeF, przy czym termin wejścia w życie większości omawianych regulacji nie został już ponownie przesunięty.

Na podstawie przytoczonych zmian, stosownie do uregulowań art. 106ga ustawy o VAT, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r., podatnicy będą obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

Jednocześnie jednak obowiązek ten nie będzie dotyczył wystawiania faktur m.in. przez:

1.podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju;

2.podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę.

Dalej, regulacje precyzują, że w powyższych przypadkach, dla których obowiązek używania KSeF nie będzie obowiązywał, podatnik będzie wystawiał faktury elektroniczne lub faktury w postaci papierowej, ale nadal będzie mógł wystawiać faktury ustrukturyzowane.

Ponadto, zgodnie z art. 106gb ust. 4 ustawy o VAT, który także wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r., faktura ustrukturyzowana ma być udostępniana przez sprzedawcę nabywcy w sposób z nim uzgodniony (tj. niekoniecznie za pośrednictwem KSeF) m.in. w tych przypadkach, gdy nabywcą jest:

1.podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, lub

2.podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w nabyciu towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę.

Jak zatem wynika wprost z powyższych regulacji, podmioty nieposiadające siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce:

• nie będą zobowiązane do wystawiania faktur ustrukturyzowanych za pośrednictwem KSeF,
• nie będą zobowiązane do odbierania faktur ustrukturyzowanych za pośrednictwem KSeF (podmiot wystawiający tę fakturę przy wykorzystaniu KSeF będzie ją udostępniał nabywcy w sposób z nim uzgodniony),
• jednocześnie będą mogły korzystać z KSeF do wystawiania i odbioru faktur dobrowolnie.

Jak Wnioskodawca wykazał w uzasadnieniu do własnego stanowiska do pytania numer 1, należy uznać, że nie ma on stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce na potrzeby podatku VAT.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi również na stanowisku, że nie będzie zobowiązany do wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, wchodzącego w życie z dniem 1 lutego 2026 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Z regulacji tej wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 i 3 ustawy:

Według art. 2 pkt 22 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że A. SA jest spółką prawa szwajcarskiego, która posiada siedzibę oraz miejsce faktycznego zarządu na terytorium Szwajcarii. Przedmiotem działalności Spółki jest dystrybucja produktów rolnych (m.in. (...)). W ramach przyjętego modelu biznesowego Spółka najpierw nabywa towary, zasadniczo spoza terytorium UE (w ramach importu towarów) – w szczególności z Ukrainy – lub na terytorium Polski (w ramach nabycia na terytorium kraju), a następnie dokonuje dalszych dostaw tych towarów, najczęściej w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (WDT) do kontrahentów z siedzibą w innym niż Polska kraju członkowskim należącym do Unii Europejskiej (UE). Pomiędzy nabyciem a dalszą dostawą zazwyczaj mija krótki okres, a towary na terytorium Polski nie podlegają przetworzeniu ani długotrwałemu magazynowaniu. Spółka dodatkowo, w związku z prowadzeniem przedmiotowej działalności, nabywa lub może nabywać usługi od innych podmiotów, w tym m.in. podmiotów z siedzibą w Polsce (przykładowo od przewoźników odpowiadających za transport towarów). W tym kontekście Spółka w szczególności zawarła Umowę wsparcia logistycznego z podmiotem z siedzibą na terytorium Polski (Usługodawca). W ramach Umowy, Usługodawca zobowiązany jest do świadczenia na rzecz Spółki usług logistycznych związanych z transportem towarów pomiędzy różnymi krajami. W szczególności usługi te skupiają się na zarządzaniu, nadzorowaniu, planowaniu, koordynowaniu i organizowaniu procesu transportu towarów, a także ich potencjalnego krótkiego magazynowania. Umowa dotyczy również organizowania współpracy/koordynacji z podmiotami, kontrahentami, współpracownikami zaangażowanymi w proces transportu/magazynowania towarów.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia czy Spółka nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski na gruncie przepisów o podatku VAT (pytanie nr 1).

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura „własna”. W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

W wyroku z 7 kwietnia 2022 r. sygn. C-333/20 w sprawie Berlin Chemie, badając kwestię istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, która korzystała z zasobów powiązanej z nią spółki rumuńskiej, Trybunał wskazał, że: „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

TSUE podkreślił, że o ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc stwierdzić, że podatnik posiada odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest, aby podatnik był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego zapleczem własnym. Zaplecze personalne i techniczne udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską, które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwalało na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, stanowiło również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczyła usługi na rzecz spółki niemieckiej. W tym przypadku Trybunał podkreślił, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do realizacji i odbioru tych samych świadczeń.

Należy także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22, w którym TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54). (...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81).”

Z kolei kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE, przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że w Spółka A. SA nie posiada/nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zorganizuje bowiem w sposób stały na terytorium kraju odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie dystrybucji produktów rolnych. Z treści wniosku wynika, że przedmiotem działalności Spółki jest dystrybucja produktów rolnych (m.in. oleju słonecznikowego i zbóż). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje na terytorium Polski przede wszystkim nabyć oraz dostaw tych towarów. Spółka dodatkowo, w związku z prowadzeniem przedmiotowej działalności, nabywa lub może nabywać usługi od innych podmiotów, w tym m.in. podmiotów z siedzibą w Polsce. W tym kontekście Spółka w szczególności zawarła Umowę wsparcia logistycznego z podmiotem z siedzibą na terytorium Polski (Usługodawca). W ramach Umowy, Usługodawca zobowiązany jest do świadczenia na rzecz Spółki usług logistycznych związanych z transportem towarów pomiędzy różnymi krajami. W szczególności usługi te skupiają się na zarządzaniu, nadzorowaniu, planowaniu, koordynowaniu i organizowaniu procesu transportu towarów, a także ich potencjalnego krótkiego magazynowania. Umowa dotyczy również organizowania współpracy/koordynacji z podmiotami, kontrahentami, współpracownikami zaangażowanymi w proces transportu/magazynowania towarów.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego. Zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie Spółka na terytorium Polski nie wynajmuje żadnej nieruchomości, takiej jak powierzchnia biurowa, czy powierzchnia magazynowa. Spółka nie utworzyła także na terytorium Polski sformalizowanego oddziału swojego przedsiębiorstwa, nie otworzył też biura ani przedstawicielstwa handlowego. Dodatkowo Spółka nie zatrudnia w Polsce ani nie deleguje na terytorium Polski swoich pracowników. Usługi objęte Umową są świadczone wyłącznie przez Usługodawcę. Zatem Spółka nie posiada na terytorium Polski własnej infrastruktury ani zasobów personalnych, które pozwalałyby jej na prowadzenie samodzielnej i niezależnej działalności gospodarczej.

Co prawda w ramach prowadzonej działalności do Polski mogą od czasu do czasu przyjeżdżać wybrani pracownicy Spółki (np. dyrektor handlowy) w celu prowadzenia rozmów i negocjacji z obecnymi lub potencjalnymi partnerami biznesowymi, udziału w wydarzeniach i targach branżowych itp. Wizyty takie są jednak krótkotrwałe. Zatem jak wynika z opisu sprawy obecność wybranych pracowników Spółki ma/będzie miała charakter czasowego pobytu. Należy natomiast zauważyć, że fakt tymczasowego/okresowego utrzymywania zasobów personalnych nie jest wystarczający do stwierdzenia spełnienia kryterium posiadania odpowiednich zasobów personalnych na terytorium kraju. W konsekwencji należy uznać, że Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnych własnych zasobów osobowych ani technicznych/rzeczowych.

Co jednak istotne dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez spółkę z personelu i infrastruktury technicznej podmiotu trzeciego. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla spółki jak jej własne tj. spółka musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Spółka nawiązała współpracę z Usługodawcą jednakże dla potrzeb realizacji opisywanych usług Usługodawca angażuje swoich pracowników realizujących swoje obowiązki pod bezpośrednią kontrolą oraz nadzorem Usługodawcy. Usługodawca jest również odpowiedzialny za zdefiniowanie zakresu zadań pracowników. W szczególności, przedstawiciele Spółki nie wydają żadnego rodzaju instrukcji pracownikom Usługodawcy co do sposobu, terminów i specyfiki wykonywanych przez nich czynności. Usługodawca i jego pracownicy nie posiadają również żadnego pełnomocnictwa do reprezentowania Spółki w kwestiach umownych i finansowych oraz działania w imieniu Spółki wobec osób trzecich, nie mogą także faktycznie zawierać kontraktów w imieniu Spółki, ani pozyskiwać zamówień w jej imieniu lub na jej rzecz. Co także istotne Spółka nie posiada również swobodnego dostępu do jakichkolwiek nieruchomości na terytorium Polski. Mając na uwadze powyższe należy uznać, że Spółka nie posiada/nie będzie posiadała na terytorium Polski kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym/rzeczowym Usługodawcy porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności.

Ponownie wskazać należy, że Spółka nie posiada/nie będzie posiadała w Polsce żadnych zasobów personalnych i technicznych/rzeczowych oraz nieruchomości. Dodatkowo miejsce efektywnego zarządu Spółki znajduje się w Szwajcarii. W szczególności wszystkie decyzje biznesowe podejmowane są i będą w Szwajcarii, jak również proces sprzedaży produktów realizowany jest i będzie przez Spółkę bezpośrednio ze Szwajcarii. To w Szwajcarii Spółka zatrudnia również osoby odpowiedzialne za bieżącą działalność, m.in. reklamę i marketing produktów, poszukiwanie partnerów biznesowych, negocjacje z obecnymi i nowymi klientami, zbieranie oraz przetwarzanie zamówień, przygotowywanie, zawieranie i realizację umów. Zatem, skoro Spółka nie posiada/nie będzie posiadać na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można uznać, że jest/będzie spełnione kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść m.in. do obecności zasobów osobowych i technicznych.

Należy również zwrócić uwagę na cytowany już wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Wynika z niego, że z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności istotne jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie tych usług, które świadczy dla tego innego podmiotu. Odnosząc powyższe do Państwa sytuacji należy stwierdzić, że Usługodawca świadczy na Państwa rzecz na postawie Umowy określone usługi, a to oznacza, że w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych Usługodawcy byłoby wykorzystywane zarówno do świadczenia usług na rzecz Spółki jak i ich odbioru. Tym samym, zgodnie z wyrokiem TSUE C- 333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności. W podobnym tonie wypowiada się również TSUE w wyroku z dnia 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22 wskazując, że zaplecze personalne i techniczne w kraju Usługodawcy musi być odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są usługi na rzecz Spółki.

W konsekwencji, oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy należy uznać, że Spółka nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Przechodząc natomiast do Państwa wątpliwości dotyczących obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-4 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 i 2 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Przepis art. 106ga ust. 1 ustawy, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego przepisu przewiduje wyłączenie z tego obowiązku tych podmiotów, które nie posiadają w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, skoro jak ustaliłem, Spółka nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r. Przy czym, Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.