Interpretacja indywidualna z dnia 5 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-1.4012.641.2025.2.DS

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie:

-niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT przy sprzedaży działki jest nieprawidłowe;

-zwolnienia od podatku VAT sprzedaży działki jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 5 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług dotyczący opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działki. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 30 września 2025 r. (wpływ 30 września 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca.

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT od 28 lutego 2013 r.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej, w której skład wchodzi działka ewidencyjna o nr (…) położona w (…). Działka gruntu jest położona w (…), który wchodzi w skład (…).

Wedle Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego („MPZP”), działka nr (…) jest nim objęta. Przeznaczenie tej działki, jakie wynika z MPZP, to (...). Oznacza to tereny zieleni pod ogrody i zieleń towarzyszącą istniejącym obiektom budowlanym. Jest to jedyne przeznaczenie działki.

Dla działki nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Nie wydano dla niej również pozwolenia na budowę dla jakiegokolwiek obiektu budowlanego.

Przez działkę nie przebiegają żadne podziemne ani naziemne linie przesyłowe (np. energetyczna, wodna czy kanalizacyjna).

Na działce znajduje się ogrodzenie. Jest to ogrodzenie metalowe, niemurowane. Ogrodzenie to nie chroni żadnego obiektu budowlanego położonego na działce i mu nie towarzyszy, bowiem na działce nie znajduje się żaden obiekt budowlany.

Wnioskodawca nie prowadził na działce nr (…) żadnej działalności gospodarczej, np. nie wydzierżawiał i nie wynajmował jej. Również Wnioskodawca nie prowadził działalności inwestycyjnej na działce, polegającej na ponoszeniu nakładów w celu jej późniejszej droższej odprzedaży. Działka była jedynie „utrzymywana”. Wnioskodawca nie uprawiał roli na działce i nie wydobywał z niej zasobów naturalnych (np. nie wykopywał piasku).

Wnioskodawca planuje sprzedać nieruchomość gruntową, w której skład wchodzi działka nr (…), na rzecz podmiotu niepowiązanego z nim osobowo, pracowniczo lub kapitałowo.

Doprecyzowanie i uzupełnienie opisu sprawy

1.Na pytanie o treści: „Kiedy dokładnie i w jakim celu nabyli Państwo nieruchomość gruntową, w skład której wchodzi działka nr (…)?,

odpowiedzieli Państwo, że:

„Wnioskodawca nabył działkę nr (…) w celu efektywnego ulokowania wolnych środków pieniężnych, tak aby zabezpieczyć je przed utratą wartości wskutek inflacji. Nieruchomości gruntowe uznał za odpowiednią formę ochrony kapitału oraz „zamrożenia” zgromadzonych środków finansowych”.

2.Na pytanie o treści: „Jaką dokładnie działalność gospodarczą (PKD) Państwo prowadzą?”,

odpowiedzieli Państwo, że:

„Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wznoszenia budynków oraz wykańczania lokali, przy czym zasadniczym profilem działalności są prace wykończeniowe lokali. W przypadku realizacji budów Wnioskodawca wykonuje je do stanu deweloperskiego, jednak głównym przedmiotem jego działalności pozostają usługi wykończeniowe”.

3.Na pytanie o treści: „Czy prowadzą Państwo działalność gospodarczą w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze?”,

odpowiedzieli Państwo, że:

„Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wznoszenia budynków oraz wykańczania lokali, przy czym zasadniczym profilem działalności są prace wykończeniowe lokali. W przypadku realizacji budów Wnioskodawca wykonuje je do stanu deweloperskiego, jednak głównym przedmiotem jego działalności pozostają usługi wykończeniowe.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich ani innych usług o zbliżonym charakterze. Zakres jego działalności ogranicza się do świadczenia usług wykończeniowych lokali oraz – w mniejszym zakresie – do wznoszenia budynków do stanu deweloperskiego na potrzeby realizowanych zleceń, a nie w celu sprzedaży własnych inwestycji.

4.Na pytanie o treści: „Czy nabycie nieruchomości gruntowej, w skład której wchodzi działka nr (…) zostało wykonane w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (należy jednoznacznie określić, czy była to czynność opodatkowana, tj. czy został naliczony podatek VAT, czy zwolniona)? W przypadku gdy czynność ta była zwolniona, proszę o wskazanie na podstawie jakiego dokładnie przepisu korzystała ze zwolnienia od podatku?”,

odpowiedzieli Państwo, że:

„Nabycie nieruchomości gruntowej, w skład której wchodzi działka nr (…), zostało dokonane w ramach czynności niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przy nabyciu nieruchomości został uiszczony podatek od czynności cywilnoprawnych (PCC)”.

5.Na pytanie o treści: „Czy nabycie nieruchomości gruntowej, w skład której wchodzi działka nr (…) zostało udokumentowane fakturą? Jeśli tak, to:

a)kto jest wskazany na fakturze jako nabywca ww. działki?

b)czy na fakturze była wykazana kwota podatku VAT?,

odpowiedzieli Państwo, że:

„Nabycie nieruchomości gruntowej, w skład której wchodzi działka nr (…), nie zostało udokumentowane fakturą. Transakcja została zawarta w formie aktu notarialnego, a przy jej dokonaniu uiszczono podatek od czynności cywilnoprawnych (PCC)”.

6.Na pytanie o treści: „Jeśli nabycie ww. działki zostało udokumentowane faktura wraz z wykazaną kwotą podatku VAT, proszę wskazać, czy z tytułu jej nabycia przysługiwało Państwu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jeżeli nie, proszę wskazać z jakiego powodu? Jeśli prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługiwało, proszę wskazać, czy z tego prawa Państwo skorzystali”,

odpowiedzieli Państwo, że:

„Z uwagi na fakt, że nabycie nieruchomości gruntowej, w skład której wchodzi działka nr (…), nie zostało udokumentowane fakturą ani nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, pytanie jest bezprzedmiotowe”.

7.Na pytanie o treści: „Czy nieruchomość gruntowa, w skład której wchodzi działka nr (…) była/jest środkiem trwałym ujętym ewidencji środków trwałych w prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej? Jeśli tak, proszę wskazać od kiedy, jeśli nie, proszę wyjaśnić dlaczego?”,

odpowiedzieli Państwo, że:

„Nieruchomość gruntowa, w skład której wchodzi działka nr (…), nie była i nie jest ujmowana jako środek trwały w ewidencji środków trwałych prowadzonej w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Została zakwalifikowana jako inwestycja długoterminowa, ponieważ jej nabycie miało na celu efektywne ulokowanie wolnych środków pieniężnych i ochronę ich wartości przed inflacją, a nie wykorzystywanie w bieżącej działalności operacyjnej Wnioskodawcy (która koncentruje się na usługach wykończeniowych i wznoszeniu budynków do stanu deweloperskiego na zlecenie)”.

8.Na pytanie o treści: „W jaki konkretnie sposób nieruchomość gruntowa, w skład której wchodzi działka nr (…) była/jest/będzie przez Państwa wykorzystywana w całym okresie posiadania, tj. od momentu wejścia w jej posiadanie aż do momentu planowanej sprzedaży? Proszę również wskazać, do jakich czynności: zwolnionych, opodatkowanych, czy niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT”,

odpowiedzieli Państwo, że:

„Nieruchomość gruntowa, w skład której wchodzi działka nr (…), nie była, nie jest i nie będzie wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Została nabyta wyłącznie w celu długoterminowego ulokowania wolnych środków pieniężnych i ochrony ich wartości przed inflacją, bez zamiaru jej zabudowy lub komercyjnego wykorzystania w ramach działalności operacyjnej.

W związku z tym, nieruchomość pozostawała nieużytkowana (stała odłogiem) i Wnioskodawca nie ponosił na nią żadnych nakładów”.

9.Na pytanie o treści: „Czy nieruchomość gruntowa, w skład której wchodzi działka nr (…) była wykorzystywana przez Państwa od dnia nabycia do dnia sprzedaży wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku? Jeżeli tak, to jaką działalność zwolnioną z opodatkowania podatkiem VAT, do której wykorzystywana była ww. działka, wykonywała Spółka – należy podać podstawę prawną zwolnienia”,

odpowiedzieli Państwo, że:

Nieruchomość gruntowa, w skład której wchodzi działka nr (…), nie była wykorzystywana od dnia nabycia do dnia sprzedaży na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.

Działka nie była w ogóle używana w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy, pozostawała nieużytkowana (stała odłogiem), a jej nabycie miało charakter wyłącznie inwestycyjny – w celu ulokowania wolnych środków pieniężnych i ochrony ich wartości przed inflacją”.

10.Na pytanie o treści: „Proszę o jednoznaczne wskazanie, czy ww. oznaczenie – ZPo.6 – dopuszcza posadowienie na ww. działce jakichkolwiek budynków, budowli, czy obiektów budowlanych?”,

odpowiedzieli Państwo, że:

„Wnioskodawca jednoznacznie wskazuje, że oznaczenie ZPo.6 NIE dopuszcza posadowienie na przedmiotowej działce budynków, budowli oraz innych obiektów budowlanych zgodnie z przeznaczeniem terenu określonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego”.

11.Na pytanie o treści: „Proszę o jednoznaczne wskazanie, czy obiekt ten – ogrodzenie na dzień sprzedaży będzie spełniać definicję urządzenia budowlanego w rozumieniu przepisów art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane”,

odpowiedzieli Państwo, że:

„Działka została nabyta już z istniejącym ogrodzeniem i od momentu zakupu nie były na nim wykonywane żadne prace ani zmiany – ogrodzenie pozostawało w niezmienionym stanie. Ponadto nie sposób – zdaniem Wnioskodawcy – przypisać ogrodzeniu charakteru obiektu budowlanego, bowiem ogrodzenie co do zasady związane jest z obiektem, w tym również gruntem które ogradza, nie pełni więc ono samodzielnych funkcji budowlanych. Przyjęcie stanowiska skarżącej oznaczałoby, że inaczej należałoby traktować ogrodzenie w zależności od tego, czy grunt zabudowany jest budynkiem, czy też nie, co nie ma żadnego uzasadnienia.

Oznacza to zatem, że ogrodzenie, również i to opisane w stanie faktycznym nie powinno być traktowane jako budowla lub jej część, a urządzenie budowlane.

Pozostałe pytania dotyczące ogrodzenia zostały zadane warunkowo i w związku z powyższymi informacjami przekazanymi przez Wnioskodawcę odpowiedź na nie jest bezprzedmiotowa.

Doprecyzowując ponadto – Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ogrodzenie znajdujące się na przedmiotowej nieruchomości nie stanowi obiektu budowlanego, lecz urządzenie budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane.

Jednocześnie Wnioskodawca podkreśla, że jest to zagadnienie istotne dla prawidłowej oceny prawnej wniosku, dlatego jego ostateczna kwalifikacja powinna zostać dokonana przez organ interpretacyjny. Wnioskodawca przedstawił w tym zakresie własne stanowisko szerzej je uzasadniając w części prawnej wniosku.

Wskazać należy, że organy podatkowe podkreślają, iż ogrodzenie jest właśnie urządzeniem budowlanym. Tytułem przykładu wskazać należy na następujące interpretacje indywidualne:

1.Pismo z dnia 13.01.2025 r., wydane przez: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, 0112-KDIL3.4012.679.2024.2.MBN – dodatkowo stwierdzić należy, że ogrodzenie znajdujące się na działce nr (...) zalicza się do urządzeń budowlanych w rozumieniu ustawy – Prawo budowlane. Rzeczy, które nie są objęte wyliczeniem zawartym w art. 3 pkt 3 ww. ustawy – Prawo budowlane, a ich konstrukcja, charakter i przeznaczenie różni się od wymienionych przez ustawodawcę, nie można zaliczyć do kategorii budowli. W konsekwencji należy stwierdzić, że przedmiotem dostawy będzie wyłącznie sam grunt bez znajdującego się na nim masztu antenowego, będącego własnością gestora sieci. Ponadto, jak Państwo wskazali, zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy – Prawo budowlane, definicja budowli wymienia wprost wolno stojące maszty antenowe.

2.Pismo z dnia 28.11.2024 r., wydane przez: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, 0113-KDIPT1-2.4012.723.2024.2.AM – natomiast w myśl art. 3 pkt 9 ustawy – Prawo budowlane: Ilekroć w ustawie jest mowa o urządzeniach budowlanych – należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że zarówno plac utwardzony kostką brukową, jak i ogrodzenie znajdujące się na działce nr 1 zalicza się do urządzeń budowlanych w rozumieniu ustawy – Prawo budowlane. Kontener natomiast, zgodnie z art. 3 pkt 5 ustawy – Prawo budowlane, jest tymczasowym obiektem budowlanym. Rzeczy, które nie są objęte wyliczeniem zawartym w art. 3 pkt 3 ww. ustawy – Prawo budowlane, a ich konstrukcja, charakter i przeznaczenie różni się od wymienionych przez ustawodawcę, nie można zaliczyć do kategorii budowli.

3.Pismo z dnia 22.11.2016 r., wydane przez: Izba Skarbowa w Katowicach, 2461-IBPP2.4512.665.2016.1.AB – Natomiast stosownie do art. 3 pkt 9 ww. ustawy – Prawo budowlane, przez urządzenia budowlane rozumie się urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. Zgodnie z Prawem budowlanym urządzenia budowlane nie mieszczą się w definicji budowli. A zatem, w myśl powyższych przepisów Prawa budowlanego, ww. obiekty takie jak chodniki, ogrodzenia, place postojowe, oświetlenie stanowią odmienny rodzaj obiektu niż budowle, czy budynki zdefiniowane w ww. ustawie. Urządzenia budowlane stanowią urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, nie są to samodzielne budowle zdefiniowane w art. 3 pkt 3 ww. ustawy – Prawo budowlane, które uznaje się za towar na gruncie podatku od towarów i usług. Jednakże urządzenia te należy traktować, jako elementy przynależne do budynku, budowli i opodatkować łącznie z tym budynkiem, budowlą, z którym są powiązane, a tym samym należy przypisać stawkę właściwą dla sprzedawanego obiektu budowlanego. Brak podstaw do stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów w zakresie stawki podatku VAT dla ww. urządzeń w oderwaniu od budynków/budowli, do których przynależą, gdyż w świetle obowiązujących przepisów nie mają one samodzielnego bytu.

Podobną interpretację przyjmują również sądy administracyjne. Tytułem przykładu należy powołać następujące stanowiska:

1.Prawomocny wyrok WSA w Białymstoku z 18.04.2018 r., I SA/Bk 77/18: Ogrodzenia nie można też, wbrew temu co podnosi skarżący, zakwalifikować do budowli. U.p.t.u. nie definiuje pojęcia budowli. Chcąc zdefiniować to pojęcie, można posłużyć się wykładnią systemową zewnętrzną. W Prawie budowlanym ustawodawca krajowy w art. 3 pkt 3 definiuje ogólnie pojęcie budowli, wskazując przy tym przykłady budowli. Wśród tych przykładów nie wymienia się ogrodzenia. Ogrodzenie traktowane jest jak urządzenie techniczne związane z obiektem budowlanym (vide art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego). Według Słownika języka polskiego pod redakcją M. Szymczaka (PWN Warszawa 1993, tom 2, „ogrodzenie – to co ogradza, to czym coś jest ogrodzone”. Ogrodzenie co do zasady związane jest z obiektem, w tym również gruntem które ogradza, nie pełni więc ono samodzielnych funkcji budowlanych. Przyjęcie stanowiska skarżącej oznaczałoby, że inaczej należałoby traktować ogrodzenie w zależności od tego, czy grunt zabudowany jest budynkiem, czy też nie, co nie ma żadnego uzasadnienia.

2.Prawomocny wyrok WSA w Bydgoszczy z 17.12.2019 r., I SA/Bd 645/19: (…) niewątpliwie budowlami są te wszystkie obiekty budowlane, które zostały przykładowo wymienione w art. 3 pkt 3 u.p.b. oraz te obiekty budowlane, które są podobne do nich. Rzeczy, które nie są objęte podanym wyliczeniem, a ich konstrukcja, charakter i przeznaczenie różni się od wymienionych przez ustawodawcę, nie można zaliczyć do kategorii budowli. Dalej NSA podał, że zgodnie z art. 3 pkt 9 u.p.b., przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. W świetle tego przepisu, ogrodzenie nie jest budowlą lecz jedynie urządzeniem budowlanym. Okoliczność, że ponieważ na działce nie ma budynku, ogrodzenie nie może być traktowane jako urządzenie budowlane, gdyż nie ma obiektu, któremu użytkowaniu ma ono służyć jest niedorzeczne. Odnosząc się do twierdzenia, że "ogrodzenie działki zabudowanej budynkiem jest urządzeniem budowlanym, zaś w przypadku, gdy grunt jest niezabudowany, ogrodzenie jest samodzielną budowlą", NSA stwierdził, że pogląd taki nie znajduje uzasadnienia w przepisach ustawy Prawo budowlane. Sąd w składzie orzekającym w pełni zgadza się z tym poglądem. Mając powyższe na uwadze, wbrew zarzutom skargi, organ zasadnie odwołał się do definicji zawartych w ustawie prawo budowlane. W ocenie Sądu należy zgodzić się z organem, że w świetle przywołanych przepisów znajdujące się na przedmiotowej działce ogrodzenie nie stanowi budowli. Ustawa Prawo budowlane w cytowanym powyżej art. 3 pkt 9 wymienia wprost ogrodzenia i place postojowe w katalogu urządzeń budowlanych.

3.Wyrok NSA z 17.04.2012 r., I FSK 918/11: (…) przedmiotowe ogrodzenie w żaden sposób nie można zakwalifikować do budowli w rozumieniu Prawa budowlanego. Ustawodawca w art. 3 pkt 3 tego aktu prawnego, definiując pojęcie budowli poprzez wskazanie, że jest to każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, wskazał również przykłady tych budowli. Przepis ten zawiera katalog, który ma charakter otwarty. Według tej normy prawnej budowlami są obiekty budowlane takie jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Wyliczenie to, przy braku jednoznacznej definicji pozytywnej, ma bardzo ważne znaczenie normatywne. Oddaje ono bowiem intencje ustawodawcy. Zatem niewątpliwie budowlami są te wszystkie obiekty budowlane, które zostały przykładowe wymienione w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego oraz te obiekty budowlane, które są podobne do nich. Rzeczy, które nie są objęte wyliczeniem zawartym w art. 3 pkt 3 prawa budowlanego, a ich konstrukcja, charakter i przeznaczenie różni się od wymienionych przez ustawodawcę, nie można zaliczyć do kategorii budowli. Niewątpliwie ogrodzenie z siatki nie ma cech zbliżonych do budowli wymienionych w wyżej wskazanej normie prawnej. Z kolei zgodnie z art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. Zatem w rozumieniu Prawa budowlanego ogrodzenie nie jest budowlą lecz jedynie urządzeniem budowlanym. Okoliczność podnoszona w skardze kasacyjnej, że ponieważ na działce nie ma budynku, ogrodzenie nie może być traktowane jako urządzenie budowlane, gdyż nie ma obiektu, któremu użytkowaniu ma ono służyć jest niedorzeczne. Według autora skargi kasacyjnej ogrodzenie działki zabudowanej budynkiem jest urządzeniem budowlanym, zaś w przypadku, gdy grunt jest niezabudowany, ogrodzenie jest samodzielną budowlą. Pogląd taki nie znajduje uzasadnienia w przepisach Prawa budowlanego”.

Pytania

1.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedając działkę nr (…)Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika VAT i w związku z tym sprzedaż działki nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT?

2.Jeśli stanowisko Wnioskodawcy wskazane wyżej jest nieprawidłowe, to czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że działka nr (…) jest terenem niezabudowanym w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, i dlatego sprzedaż działki nr (…) jest zwolniona od VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

W ocenie Wnioskodawcy, sprzedając działkę nr (…) Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika VAT i w związku z tym sprzedaż działki nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Stosownie do art. 2 ust. 1 lit. a dyrektywy VAT, opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Przepis art. 2 ust. 1 lit. a dyrektywy VAT zawiera w sobie przedmiotowo-podmiotowy charakter VAT. Mianowicie dana czynność podlega opodatkowaniu VAT nie tylko dlatego, że zostanie ona przez kogokolwiek wykonana. Dla wystąpienia opodatkowania VAT niezbędne jest, aby taka czynność została wykonana przez podatnika VAT działającego w takim charakterze. Jest to swoista przesłanka podmiotowa, jaka musi być wypełniona w każdym przypadku, gdy rozważane jest objęcie danej czynności (np. sprzedaży działki) podatkiem od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, „Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Z powyższych przepisów wynika, że aby dana czynność podlegała opodatkowaniu VAT, niezbędnym jest, by została ona wykonana przez osobę prowadzącą samodzielnie działalność gospodarczą, w ramach tej działalności. Tak należy bowiem odczytywać znamię „działającego w takim charakterze”. Dla objęcia danej czynności opodatkowaniem VAT nie wystarczy zatem, aby wykonał ją podmiot prowadzący jakąkolwiek działalność gospodarczą. Konieczne jest również, aby taka czynność została wykonana w ramach działalności gospodarczej; aby była jej przejawem. Nie każda czynność jakiej dokonuje przedsiębiorca jest bowiem przejawem jego działalności gospodarczej.

W polskiej ustawie o podatku od towarów i usług znajduje się przepis art. 15 ust. 1, zgodnie z którym, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak sprecyzowano w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powołanego wyżej przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że działalność gospodarcza obejmuje m.in. działalność handlowców, podmiotów pozyskujących zasoby naturalne, rolników, czy też jest to działalność polegająca na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN, „handel” to: „działalność polegająca na kupnie, sprzedaży lub wymianie towarów i usług”(https://sjp.pwn.pl/slowniki/handel.html#google_vignette).

W myśl Wielkiego słownika języka polskiego PAN „handel” to: „działalność polegająca na kupowaniu towaru od kogoś i sprzedawaniu go następnie z zyskiem komuś innemu” (https://wsjp.pl/haslo/podglad/18211/handel).

Charakterystyczne dla działalności gospodarczej handlowca jest więc nabywanie towaru z zamiarem jego odsprzedaży z zyskiem, w myśl zasady: „kup tanio, sprzedaj drogo”. Dla handlowca znamienny jest więc zamiar. Już przy nabyciu towaru celem handlowca jest jego późniejsza odprzedaż w celu osiągnięcia zysku. To odróżnia handlowca od osoby, która sprzedaje towar, co do którego pierwotnie nie miała zamiaru jego odprzedaży. Ponadto, w interesie handlowca może być również poniesienie określonych nakładów na towar w celu zwiększenia jego wartości i tym samym osiągnięcia większego zysku, co ma szczególne znaczenie w przypadku nieruchomości (tzw. flipping).

Wnioskodawca nie nabył nieruchomości po to, aby później sprzedać ją z zyskiem. Wnioskodawca nie ponosił również na działce nr (…) nakładów inwestycyjnych, które mogłyby zwiększyć jej wartość i tym samym pozwolić mu na uzyskanie wyższej ceny sprzedaży. Nadto, Wnioskodawca nie czynił starań w celu zmiany przeznaczenia działki w MPZP. Jej przeznaczenie to nadal ZPo.6, czyli takie, które nie pozwala na zabudowę w postaci np. domów jednorodzinnych.

Wnioskodawcy nie można więc uznać za handlowca w zakresie tej działki.

Wnioskodawca nie wydobywał również zasobów naturalnych na działce nr (…) (np. piasku), a także nie uprawiał na niej roli. Nie można go więc uznać za podmiot pozyskujący zasoby naturalne lub rolnika w zakresie tej działki.

Końcowo, Wnioskodawca nie wydzierżawił działki ani jej nie wynajął. Zatem nie wykorzystywał on tego towaru w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W zasadzie więc, postępowanie Wnioskodawcy w stosunku do działki nr (…) przeczyło istocie działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie wykorzystywał bowiem działki do celów zarobkowych. Nie występował więc w stosunku do niej w charakterze podatnika VAT. Działka co prawda znajduje się w jego majątku, ale samo posiadanie działki przez Wnioskodawcę to za mało, aby uznać, że w zakresie jej sprzedaży działa on jako podatnik VAT.

Uzupełniająco Wnioskodawca pragnie wskazać na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”), z którego wynika, kiedy w przypadku sprzedaży działek dany podmiot może zostać uznany za działający w charakterze podatnika VAT.

Mianowicie w wyroku TSUE z 15 września 2011 r., C-180/10 wskazano, że: „Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT”.

W wyroku tym TSUE zaakcentował zatem, że przy obrocie nieruchomościami, w kontekście opodatkowania VAT, znaczenie ma to, czy dana osoba podejmuje działania podobne do działań, jakie podejmują podmioty parające się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. W dalszej części wyroku przykładowo wskazano na takie działania, jak uzbrojenie terenu czy działania marketingowe. Takich działań Wnioskodawca nie podjął. Nie podjął on nawet innych podobnych działań. Zatem w świetle orzecznictwa TSUE nie można go uznać za podatnika VAT w zakresie sprzedaży nieruchomości.

Co prawda, powołany wyrok TSUE dotyczył sprzedaży dokonywanej przez osoby fizyczne. Niemniej jednak, na gruncie systemu podatku od wartości dodanej osoby fizyczne i osoby prawne nie powinny być odmienne traktowane. Zarówno osoba fizyczna, jak i osoba prawna, może nie prowadzić działalności gospodarczej na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie obrotu nieruchomościami.

Poniżej Wnioskodawca powołuje podobne orzeczenia, w których także akcentowano na konieczność dokonywania przez podmiot aktywnych działań w stosunku do działki, podobnych do działań jakie podejmują profesjonaliści na tym rynku, w celu stania się podatnikiem VAT:

1.Nieprawomocny wyrok WSA w Białymstoku z 27 czerwca 2025 r., I SA/Bk 208/25: „Z akt sprawy nie wynika przede wszystkim, by skarżąca i jej mąż podejmowali działania typowe dla handlowców, aby w jakiś szczególny sposób przygotowywali działki do sprzedaży angażując środki podobne, porównywalne do podmiotów zawodowo zajmujących się obrotem nieruchomościami. Skarżący oferowali działki do sprzedaży tzw. pocztą pantoflową, nie ogłaszali nawet sprzedaży działek w internecie, nie podejmowali szeroko zakrojonych działań marketingowych, przede wszystkim skarżący nie inwestował w infrastrukturę techniczną, nie poniósł nakładów na uzbrojenie, ogrodzenie. Skarżąca i jej małżonek nie czynili jakichkolwiek nakładów inwestycyjnych na działkach. Nie można też w okolicznościach rozpoznawanej sprawy twierdzić, że skarżąca i jej małżonek podejmowali działania marketingowe właściwe podmiotom profesjonalnie zajmującym się obrotem nieruchomościami. Pozyskiwanie nabywców miało miejsce z wykorzystaniem tzw. poczty pantoflowej, zaś nieliczne transakcje kupna-sprzedaży zostały przeprowadzone z udziałem biur nieruchomości. Zdaniem sądu, działania polegające na podawaniu do wiadomości zamiaru sprzedaży nieruchomości w sposób zwyczajowo przyjęty nie wykracza poza zwykłą informację o możliwości nabycia gruntu i jak już podkreślono, działania te należy uznać za normalne i racjonalne, które może podejmować każdy, kto ma zamiar zbyć swój prywatny majątek. Fakt zawarcia umów z agencjami nieruchomości nie jest aktualnie również jednoznaczne z prowadzeniem działalności gospodarczej. Należy zauważyć, że obecnie agencje obrotu nieruchomościami wielokrotnie same zgłaszają się do osób deklarujących chęć zbycia nieruchomości i oferują pośrednictwo w tym zakresie. Dostęp do takich agencji nie generuje często dla sprzedającego kosztów i pozostaje jedynie alternatywą. Zawarcie umów z agencjami obrotu nieruchomościami nie może być uznane za równoznaczne z podejmowaniem działań właściwych podmiotom zajmującym się profesjonalnym obrotem nieruchomościami. Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. W rozpoznawanej sprawie organy dokonały wadliwej oceny zebranego w materiału dowodowego, błędnie uznając, że skarżąca podjęła aktywne działania charakterystyczne dla profesjonalnego handlu nieruchomościami. W świetle powyższego sąd stwierdza, że organy w nieprawidłowy sposób dokonały subsumpcji ustalonego stanu faktycznego pod normę zawartą w art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u., mylnie przyjmując, że wskutek sprzedaży nieruchomości strona działała jako podatnik VAT. Okoliczności sprawy wskazują na traktowanie nieruchomości jako majątku osobistego skarżącej, bowiem podejmowane aktywności nie wykraczały poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym, co w konsekwencji czyni całkowicie nietrafionym rozstrzygnięcie określające wysokość zobowiązania w tym podatku”.

2.Nieprawomocny wyrok WSA w Poznaniu z 8 maja 2025 r., I SA/Po 3/25: „(…) przyjęcie, iż dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika wymaga ustalenia, że jest on podatnikiem VAT z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami, nie zaś podatnikiem VAT z jakiegokolwiek tytułu. W omawianym wyroku TSUE podkreślił bowiem konieczność badania charakteru działań danej osoby w zakresie dokonywanej sprzedaży gruntu i oceniania właśnie tych działań pod kątem cech profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Zatem to właśnie ta kwestia ma istotne znaczenie w sprawie i jest przesądzająca dla uznania, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów o VAT. Za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. podejmuje działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich”.

3.Wyrok NSA z 16 lipca 2024 r., I FSK 1463/20: „(…) podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, wydzielenie dróg wewnętrznych, wystąpienie do właściwego organu o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i uzyskanie takiej decyzji przed sprzedażą, wykonywanie czynności zmierzających do podniesienia wartości nieruchomości, np. uzbrojenie terenu, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną). Zwrócić przy tym należy uwagę, że fakt wystąpienia pojedynczych z ww. działań nie decyduje o uznaniu, że sprzedaż działek można uznać za działalność gospodarczą, profesjonalną. O działalności takiej można mówić jedynie wówczas, gdy ciąg działań podejmowanych przez sprzedawcę wskazuje na aktywność charakterystyczną dla obrotu nieruchomościami”.

W konsekwencji, z uwagi na brak działania przez Wnioskodawcę przy sprzedaży działki w charakterze podatnika VAT, jej sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT, jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Nadto Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż za prawidłowością jego stanowiska przemawia fakt, iż Polska nie skorzystała z opcji przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, zgodnie z którym Państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

a)dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;

b)dostawa terenu budowlanego.

Ad 2.

Jeśli stanowisko Wnioskodawcy wskazane wyżej jest nieprawidłowe, to w ocenie Wnioskodawcy za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, że działka nr (…) jest terenem niezabudowanym w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług i dlatego sprzedaż działki nr (…) jest zwolniona od VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Na samym wstępie zaznaczyć należy, że sprzedawana działka nie jest terenem budowlanym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, tj. nie jest gruntem przeznaczonym pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Pod pojęciem terenu niezabudowanego należy rozumieć działkę, na której nie znajdują się żadne obiekty budowlane w rozumieniu ustawy Prawo budowlane.

Mianowicie: budynki, budowle i ich części.

Taką wykładnię tego pojęcia zaprezentował m.in. NSA w wyroku z 23 sierpnia 2024 r., I FSK 1670/20: „Terenem zabudowanym może być każdy teren, na którym znajdują się budynki, budowle lub ich części”.

Tożsamą wykładnię przedstawił WSA w Warszawie w prawomocnym wyroku z 21 września 2017 r., III SA/Wa 2559/16: „Organ prawidłowo uznał, że przedmiotowe działki stanowią grunty niezabudowane. Organ słusznie wskazał, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje terminu „teren niezabudowany”, jednak w kontekście art. 29a ust. 8 ustawy o VAT należy wywnioskować, że skoro nie wyodrębnia się wartości gruntu w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli to na podstawie przepisu stanowiącego o terenach niezabudowanych zwolnieniu podlega dostawa jedynie takiej nieruchomości gruntowej (nie przeznaczonej pod zabudowę), na której nie znajdują się żadne budynki lub budowle czy też ich części”.

Na działce nr (…) nie znajdują się żadne budynki, budowle ani ich części.

Ogrodzenie znajdujące się na działce nie należy bowiem do kategorii pojęciowej budynku lub budowli. Ogrodzenie stanowi urządzenie budowlane, o którym mowa w art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane. Typową funkcją ogrodzenia – wymienionego przykładowo w art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane – jest bowiem zapewnienie użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Każde ogrodzenie ma taką funkcję niezależnie od tego, czy na danej nieruchomości znajduje się jakiś obiekt budowlany, czy też nie. W praktyce zdarza się bowiem, że działki są ogradzane przez ich właścicieli przed postawieniem na nich obiektu budowlanego, z którym mają one być związane. Nawet w takim wypadku warto zauważyć, że ogrodzenie nie pełni samodzielnej funkcji – w braku obiektu budowlanego na działce jego celem jest ochrona gruntu. Pełni ono zatem rolę służebną wobec samego gruntu. Ogrodzenia nigdy nie można uznać za coś samodzielnego. Zawsze jego funkcja łączy się z inną rzeczą – gruntem, budowlą lub budynkiem.

Jednocześnie w wyliczeniu budowli oraz obiektów małej architektury nie wymieniono ogrodzenia (art. 3 pkt 3 i pkt 4 ustawy Prawo budowlane). Jest to dość zasadne, bowiem budowle wymienione w art. 3 pkt 4 ustawy Prawo budowlane zasadniczo pełnią samodzielne funkcje (np. mosty, lotniska, tablice reklamowe, składowiska odpadów, cmentarze, pomniki). Tak samo obiekty małej architektury pełnią samodzielne funkcje (np. krzyż czy kapliczka pełniące funkcję sakralną lub ławka pełniąca funkcję wypoczynkową).

W efekcie, ogrodzenie zawsze należy uznać za urządzenie budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane. Nie jest to zatem budynek, budowla lub ich część.

Podobną interpretację przyjmują również sądy administracyjne. Tytułem przykładu należy powołać następujące stanowiska:

Prawomocny wyrok WSA w Białymstoku z 18 kwietnia 2018 r., I SA/Bk 77/18: „Ogrodzenia nie można też, wbrew temu co podnosi skarżący, zakwalifikować do budowli. U.p.t.u. nie definiuje pojęcia budowli. Chcąc zdefiniować to pojęcie, można posłużyć się wykładnią systemową zewnętrzną. W Prawie budowlanym ustawodawca krajowy w art. 3 pkt 3 definiuje ogólnie pojęcie budowli, wskazując przy tym przykłady budowli. Wśród tych przykładów nie wymienia się ogrodzenia. Ogrodzenie traktowane jest jak urządzenie techniczne związane z obiektem budowlanym (vide art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego).

Według Słownika języka polskiego pod redakcją M. Szymczaka (PWN Warszawa 1993, tom 2 „ogrodzenie – to co ogradza, to czym coś jest ogrodzone”.

Ogrodzenie co do zasady związane jest z obiektem, w tym również gruntem które ogradza, nie pełni więc ono samodzielnych funkcji budowlanych. Przyjęcie stanowiska skarżącej oznaczałoby, że inaczej należałoby traktować ogrodzenie w zależności od tego, czy grunt zabudowany jest budynkiem, czy też nie, co nie ma żadnego uzasadnienia”.

Prawomocny wyrok WSA w Bydgoszczy z 17 grudnia 2019 r., I SA/Bd 645/19: „(…) niewątpliwie budowlami są te wszystkie obiekty budowlane, które zostały przykładowo wymienione w art. 3 pkt 3 u.p.b. oraz te obiekty budowlane, które są podobne do nich. Rzeczy, które nie są objęte podanym wyliczeniem, a ich konstrukcja, charakter i przeznaczenie różni się od wymienionych przez ustawodawcę, nie można zaliczyć do kategorii budowli. Dalej NSA podał, że zgodnie z art. 3 pkt 9 u.p.b., przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. W świetle tego przepisu, ogrodzenie nie jest budowlą lecz jedynie urządzeniem budowlanym. Okoliczność, że ponieważ na działce nie ma budynku, ogrodzenie nie może być traktowane jako urządzenie budowlane, gdyż nie ma obiektu, któremu użytkowaniu ma ono służyć jest niedorzeczne. Odnosząc się do twierdzenia, że „ogrodzenie działki zabudowanej budynkiem jest urządzeniem budowlanym, zaś w przypadku, gdy grunt jest niezabudowany, ogrodzenie jest samodzielną budowlą”, NSA stwierdził, że pogląd taki nie znajduje uzasadnienia w przepisach ustawy Prawo budowlane. Sąd w składzie orzekającym w pełni zgadza się z tym poglądem. Mając powyższe na uwadze, wbrew zarzutom skargi, organ zasadnie odwołał się do definicji zawartych w ustawie prawo budowlane. W ocenie Sądu należy zgodzić się z organem, że w świetle przywołanych przepisów znajdujące się na przedmiotowej działce ogrodzenie nie stanowi budowli. Ustawa Prawo budowlane w cytowanym powyżej art. 3 pkt 9 wymienia wprost ogrodzenia i place postojowe w katalogu urządzeń budowlanych”.

Wyrok NSA z 17 kwietnia 2012 r., I FSK 918/11: „(…) przedmiotowe ogrodzenie w żaden sposób nie można zakwalifikować do budowli w rozumieniu Prawa budowlanego. Ustawodawca w art. 3 pkt 3 tego aktu prawnego, definiując pojęcie budowli poprzez wskazanie, że jest to każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, wskazał również przykłady tych budowli. Przepis ten zawiera katalog, który ma charakter otwarty. Według tej normy prawnej budowlami są obiekty budowlane takie jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Wyliczenie to, przy braku jednoznacznej definicji pozytywnej, ma bardzo ważne znaczenie normatywne. Oddaje ono bowiem intencje ustawodawcy. Zatem niewątpliwie budowlami są te wszystkie obiekty budowlane, które zostały przykładowe wymienione w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego oraz te obiekty budowlane, które są podobne do nich. Rzeczy, które nie są objęte wyliczeniem zawartym w art. 3 pkt 3 prawa budowlanego, a ich konstrukcja, charakter i przeznaczenie różni się od wymienionych przez ustawodawcę, nie można zaliczyć do kategorii budowli. Niewątpliwie ogrodzenie z siatki nie ma cech zbliżonych do budowli wymienionych w wyżej wskazanej normie prawnej. Z kolei zgodnie z art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. Zatem w rozumieniu Prawa budowlanego ogrodzenie nie jest budowlą lecz jedynie urządzeniem budowlanym. Okoliczność podnoszona w skardze kasacyjnej, że ponieważ na działce nie ma budynku, ogrodzenie nie może być traktowane jako urządzenie budowlane, gdyż nie ma obiektu, któremu użytkowaniu ma ono służyć jest niedorzeczne. Według autora skargi kasacyjnej ogrodzenie działki zabudowanej budynkiem jest urządzeniem budowlanym, zaś w przypadku, gdy grunt jest niezabudowany, ogrodzenie jest samodzielną budowlą. Pogląd taki nie znajduje uzasadnienia w przepisach Prawa budowlanego”.

Zatem, skoro na działce nr (…) nie znajdują się żadne budynki, budowle lub ich części, a tylko ogrodzenie, które stanowi urządzenie budowlane w rozumieniu ustawy Prawo budowlane, to działkę nr (…) należy uznać za teren niezabudowany w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Odpłatna dostawa takiej działki (tj. jej sprzedaż) będzie podlegała zwolnieniu od VAT.

Dlatego też stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 powinno zostać uznane za prawidłowe.

Przy czym Wnioskodawca zastrzega, że jest to stanowisko wyrażane tylko dla celów wariantu, gdzie jego stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie:

-niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT przy sprzedaży działki jest nieprawidłowe;

-zwolnienia od podatku VAT sprzedaży działki jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy:

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy:

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, budynki, budowle oraz grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy:

Według art. 15 ust. 2 ustawy:

Należy podkreślić, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka, będąca czynnym podatnikiem VAT, jest właścicielem nieruchomości gruntowej, w skład której wchodzi działka ewidencyjna o nr (…). Działka została zakupiona przez Spółkę.

Zatem, mimo Państwa wskazań, że działka nr (…) nie jest ujmowana jako środek trwały w ewidencji środków trwałych prowadzonej w ramach działalności gospodarczej, nie była, nie jest i nie będzie wykorzystywana w prowadzonej Państwa działalności gospodarczej, nadto została nabyta wyłącznie w celu długoterminowego ulokowania wolnych środków pieniężnych i ochrony ich wartości przed inflacją, bez zamiaru jej zabudowy lub komercyjnego wykorzystania w ramach działalności operacyjnej i nie ponosili Państwo na nią żadnych nakładów, to należy stwierdzić, że nieruchomość ta – działka nr (…), która jest przedmiotem sprzedaży, stanowi mienie Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Majątek spółki kapitałowej zawsze będzie wykazywał bezpośredni związek z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą, jako nabyty na skutek świadomego działania organów spółki w okresie jej istnienia i właśnie w celu wykorzystania go do prowadzenia działalności spółki.

Ponieważ ww. nieruchomość ma bezpośredni związek z prowadzoną przez Państwa działalnością gospodarczą jest zatem wykorzystywana przez Państwa – Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością do prowadzenia działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Sprzedaż składników majątku wchodzących w skład majątku Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem sprzedaż przez Spółkę działki nr (…), będzie następować w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a Państwo w odniesieniu do tej transakcji wystąpią w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Tym samym, dostawa działki nr (…) będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na gruncie ustawy, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Podsumowanie

Sprzedając działkę nr (…) Wnioskodawca działa w charakterze podatnika podatku VAT i w związku z tym, sprzedaż działki podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 uznałem za nieprawidłowe.

W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe, Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy sprzedaż działki nr (…) korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W związku z powyższym należy wskazać, że wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może albo być opodatkowana, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy:

Powyższe oznacza, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, itp.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy:

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1130 ze zm.) reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym:

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym:

Z treści art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że:

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza „każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Zatem, w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Natomiast odnosząc się do kwestii sposobu opodatkowania gruntów zabudowanych należy wskazać, że dla sprzedaży nieruchomości zabudowanych budynkami, budowlami lub ich częściami ustawodawca przewidział możliwość zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy:

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy:

Z powyższego przepisu wynika, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie nieruchomości do używania. „Pierwsze zasiedlenie” budynku lub jego części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynku oddano go w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika – bowiem w obydwu przypadkach doszło do korzystania z budynku.

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy:

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

W tym miejscu należy nadmienić, że dla dostawy nieruchomości, które nie spełniają przesłanek do objęcia ich zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9, 10 lub 10a ustawy ustawodawca przewidział możliwość zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy:

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

- towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,

- przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, w myśl którego:

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Jednocześnie należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku”, czy „budowli”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 418 ze zm.), zwanej dalej ustawą Prawo budowlane.

I tak, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane:

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane:

Jak stanowi art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane:

Zgodnie z art. 3 pkt 3a ww. ustawy Prawo budowlane:

Z kolei w myśl art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane:

Wskazać należy, że urządzenia budowlane stanowią urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, nie są to samodzielne budowle zdefiniowane w art. 3 pkt 3 ww. ustawy Prawo budowlane, które uznaje się za towar na gruncie podatku od towarów i usług. Jednakże urządzenia te należy traktować, jako elementy przynależne do budynku/budowli i opodatkować łącznie z budynkiem/budowlą, z którym są powiązane, a tym samym należy przypisać stawkę właściwą dla sprzedawanego obiektu budowlanego znajdującego się na tej samej działce, co urządzenie techniczne. Brak podstaw do stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów w zakresie stawki podatku VAT dla ww. urządzeń w oderwaniu od budynków/budowli, do których przynależą, gdyż w świetle obowiązujących przepisów nie mają one samodzielnego bytu.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że:

-zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, działka nr (…) jest nim objęta. Przeznaczenie tej działki to ZPo.6 i oznacza to tereny zieleni pod ogrody i zieleń towarzyszącą istniejącym obiektom budowlanym – jest to jedyne przeznaczenie działki;

-ww. oznaczenie nie dopuszcza posadowienia na przedmiotowej działce budynków, budowli oraz innych obiektów budowlanych;

-dla działki nr (…) nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nie wydano dla niej również pozwolenia na budowę dla jakiegokolwiek obiektu budowlanego;

-przez działkę nr (…) nie przebiegają żadne podziemne ani naziemne linie przesyłowe (np. energetyczna, wodna czy kanalizacyjna);

-na działce znajduje się ogrodzenie. Jest to ogrodzenie metalowe, niemurowane. Ogrodzenie to nie chroni żadnego obiektu budowlanego położonego na działce i mu nie towarzyszy, bowiem na działce nie znajduje się żaden obiekt budowlany;

-działka została nabyta już z istniejącym ogrodzeniem i od momentu zakupu nie były na nim wykonywane żadne prace ani zmiany – ogrodzenie pozostawało w niezmienionym stanie.

Ponadto wskazali Państwo, że:

-nie sposób przypisać ogrodzeniu charakteru obiektu budowlanego, bowiem ogrodzenie co do zasady związane jest z obiektem, w tym również gruntem, które ogradza, nie pełni więc ono samodzielnych funkcji budowlanych;

-ogrodzenie znajdujące się na przedmiotowej nieruchomości nie stanowi obiektu budowlanego, lecz urządzenie budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane.

Odnosząc się zatem do sprzedaży działki nr (…), na której na moment zbycia będzie znajdować się ogrodzenie metalowe, niemurowane – niestanowiące budynku lub budowli w rozumieniu art. 3 pkt 2 i 3 ustawy Prawo budowlane, wskazać należy, że jej sprzedaż nie będzie korzystała ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy. Jak bowiem wynika z okoliczności sprawy, ogrodzenie, które znajduje się na ww. działce w momencie dostawy, nie stanowi budynku lub budowli, w myśl ustawy Prawo budowlane – działka jest niezabudowana.

Ponadto – jak wynika z opisu sprawy – z zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynika, że działka nr (…) oznaczona jest symbolem ZPo.6 i oznacza to tereny zieleni pod ogrody i zieleń towarzyszącą istniejącym obiektom budowlanym – jest to jedyne przeznaczenie tej działki, nadto nie dopuszcza posadowienia na niej żadnych budynków, budowli oraz innych obiektów budowlanych.

Zatem, działka nr (…) – będąca przedmiotem sprzedaży – nie stanowi terenu przeznaczonego pod zabudowę.

W konsekwencji, w momencie dostawy działka nr (…) nie będzie przeznaczona pod zabudowę, zatem nie jest terenem budowalnym, określonym w art. 2 pkt 33 ustawy, i w rezultacie jej sprzedaż korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W związku z zastosowaniem zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy do bezzasadne jest badanie możliwości korzystania ze zwolnienia od podatku dostawy działki nr (…) na mocy art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Podsumowanie

Działki nr (…) nie jest terenem budowalnym, określonym w art. 2 pkt 33 ustawy, i w rezultacie jej sprzedaż korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 uznałem prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa:

Jestem ściśle związany z przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ta interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Informuję, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.