Interpretacja indywidualna z dnia 17 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.498.2025.1.KW

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 października 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 października 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu raty leasingowe w związku z zawartą umową leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 17b ustawy o CIT, w sposób, o którym mowa w obowiązującym do 1 stycznia 2026 r. art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT (a więc z zastosowaniem limitu 150 tys. zł), skoro przedmiot umowy leasingu operacyjnego został wprowadzony do ewidencji środków trwałych leasingodawcy, a umowa leasingu została zawarta przed 1 stycznia 2026 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w rozumieniu art. 151 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 18 z późn. zm.).

Wnioskodawca jako leasingobiorca (korzystający) w sierpniu 2025 r. (zatem przed 1 stycznia 2026 r.) zawarł umowę leasingu operacyjnego z leasingodawcą (finansującym) w rozumieniu art. 17b ust. 1 ustawy o CIT. W sierpniu 2025 r. samochód został również wydany Wnioskodawcy.

Przedmiotem zawartej przez Wnioskodawcę umowy jest samochód osobowy w rozumieniu art. 4a pkt 9a ustawy o CIT, którego emisja CO² silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, jest równa lub wyższa niż 50 g na kilometr.

Zawarta przez Wnioskodawcę umowa leasingu operacyjnego spełnia warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT, tj.

 1. umowa leasingu, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji,

 2. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Wnioskodawca, uwzględniając limit 150 000 zł, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT, zalicza raty leasingowe do kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając na względzie treść art. 4 pkt 1 lit. b ustawy zmieniającej, powyższy przepis art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT zostanie zmieniony i na mocy art. 41 ustawy zmieniającej wejdzie w życie od 1 stycznia 2026 r. Nowe regulacje w przypadku samochodów osobowych wprowadzą limit 100 tys. zł i 150 tys. zł.

Jednakże powyższa zmiana przewidziała wyjątek w art. 30 ustawy zmieniającej, który to stanowi o tym, iż: „Do pojazdów wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika przed dniem wejścia w życie art. 23 ust. 1 pkt 4 i 47a oraz ust. 5e ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, i art. 16 ust. 1 pkt 4 i 49a oraz ust. 5e ustawy zmienianej w art. 4, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 3 i art. 4, w brzmieniu dotychczasowym.”

W związku z powyższą okolicznością Wnioskodawca powziął następującą wątpliwość odnośnie wykładni wyżej przytoczonego przepisu.

Pytanie

Czy biorąc pod uwagę treść art. 30 ustawy zmieniającej, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu raty leasingowe w związku z zawartą umową leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 17b ustawy o CIT, w sposób, o którym mowa w obowiązującym do 1 stycznia 2026 r. art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT (a więc z zastosowaniem limitu 150 tys. zł), skoro przedmiot umowy leasingu operacyjnego został wprowadzony do ewidencji środków trwałych leasingodawcy, a umowa leasingu została zawarta przed 1 stycznia 2026 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę treść art. 30 ustawy zmieniającej, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu raty leasingowe w związku z zawartą umową leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 17b ustawy o CIT, w sposób, o którym mowa w obowiązującym do 1 stycznia 2026 r. art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT (a więc z zastosowaniem limitu 150 tys. zł), skoro przedmiot umowy leasingu operacyjnego został wprowadzony do ewidencji środków trwałych leasingodawcy, a umowa leasingu została zawarta przed 1 stycznia 2026 r.

Kluczową kwestią dla rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawcy jest prawidłowa interpretacja art. 30 ustawy zmieniającej. Zgodnie z jego treścią, dotychczasowe przepisy (w tym art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT z limitem 150 000 zł) stosuje się do pojazdów wprowadzonych do ewidencji środków trwałych podatnika przed dniem wejścia w życie nowych regulacji, tj. przed 1 stycznia 2026 r.

Wykładnia literalna tego przepisu, w oderwaniu od jego celu i kontekstu systemowego, mogłaby prowadzić do błędnego wniosku, że w przypadku leasingu operacyjnego przepis ten nie znajduje zastosowania. W umowie leasingu operacyjnego, zdefiniowanej w art. 17b ustawy o CIT, przedmiot umowy (samochód) stanowi środek trwały finansującego (leasingodawcy) i to on wprowadza go do swojej ewidencji środków trwałych i dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Korzystający (leasingobiorca), czyli Wnioskodawca, nie wprowadza przedmiotu leasingu do własnej ewidencji, a w koszty uzyskania przychodów zalicza opłaty leasingowe.

Gdyby przyjąć, że użyte w art. 30 sformułowanie „podatnika” odnosi się wyłącznie do podatnika, który ponosi koszty z tytułu używania pojazdu (w tym przypadku Wnioskodawcy), przepis przejściowy stałby się w praktyce martwy dla wszystkich umów leasingu operacyjnego. Taka interpretacja prowadziłaby do nieracjonalnych i niesprawiedliwych konsekwencji, różnicując sytuację podatników w zależności od formy finansowania pojazdu (zakup na własność vs. leasing operacyjny), co z pewnością nie było zamiarem ustawodawcy.

Ponadto gdyby przyjąć, iż art. 30 ustawy zmieniającej nie dotyczy umowy leasingu operacyjnego należałoby wówczas uznać, iż część przepisu jest zbędna, co jest sprzeczne z zasadą racjonalności ustawodawcy. Zauważyć bowiem należy, iż art. 30 ustawy zmieniającej wprost wskazuje na stosowanie art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy w „starym” brzmieniu.

Dlatego też, dokonując wykładni celowościowej (teleologicznej) i systemowej, należy uznać, że sformułowanie "wprowadzonych do ewidencji środków trwałych podatnika" odnosi się do tego podatnika, który jest do tego zobowiązany na gruncie przepisów ustawy o CIT. W przypadku leasingu operacyjnego podatnikiem tym jest leasingodawca. Skoro więc przedmiot leasingu został wprowadzony do ewidencji środków trwałych leasingodawcy przed 1 stycznia 2026 r., a umowa została zawarta w tym czasie, to warunek określony w art. 30 ustawy zmieniającej należy uznać za spełniony.

Dodatkowo należy wskazać, iż przepis art. 30 ustawy zmieniającej został zredagowany w sposób niejednoznaczny, a w konsekwencji jego literalna wykładnia doprowadziłaby do rezultatów oczywiście niepożądanych przez ustawodawcę. Jak pisze 8. Brzeziński: „Problemy, jakie pojawiają się w praktyce interpretacji prawa podatkowego, spowodowane są najczęściej wadliwą pod względem językowym budową aktów prawnych. Rzadziej wadliwość ta objawia się błędem w budowie zdania (zespołu zdań w zdaniu złożonym); najbardziej typowy błąd to taka budowa zdania (ewentualnie zastosowanie spójników), która przy poprawnym, zgodnym z zasadami języka polskiego odczytaniu przepisu prowadzi do rezultatów oczywiście nieporządnych bądź nawet absurdalnych z punktu widzenia założeń konstrukcyjnego danego podatku.” (8 Brzeziński, Wykładnia prawa podatkowego, Wydawnictwo ODDK, Gdańsk 2013, s. 29).

Niewątpliwie niepożądanym skutkiem wprowadzenia art 30 ustawy przejściowej byłaby taka wykładnia przepisu, której skutkiem byłoby różnicowanie leasingobiorcy, który zawarł umowę leasingu finansowego lub właściciela od leasingobiorcy, który zawarł umowę leasingu operacyjnego. Warto w tym miejscu przytoczyć treść wyroku NSA z dnia 13 kwietnia 2021 r., sygn. akt I GSK 3327/18, w którym sąd zważył, iż: „Przepisy art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP wymagają zachowania równości i niestosowania dyskryminacji na płaszczyźnie stanowienia prawa (równość wobec prawa) oraz na płaszczyźnie stosowania prawa. Nakaz takiego samego traktowania osób znajdujących się w takiej samej sytuacji oraz odmiennego traktowanie osób znajdujących się w sytuacji odmiennej, adresowany jest przede wszystkim do prawodawcy, który tworząc normy generalno-abstrakcyjne, powinien brać pod uwagę konieczność stanowienia norm o takiej samej lub różnej treści w zależności od wskazanych powyżej sytuacji. Równe traktowanie osób wymaga natomiast by organy stosujące prawo dokonywały konkretyzacji norm generalno-abstrakcyjnych w normy konkretno-indywidualne bez nieuzasadnionego różnicowania Innymi słowy, by nie traktowały odmiennie osób ze względu na takie ich cechy, które nie są prawnie relewantne. Wydawanie odmiennych rozstrzygnięć na skutek innej wykładni prawa oderwane jest od cech podmiotów, których dotyczą rozstrzygnięcia. Nie jest więc skutkiem traktowania odmiennie podmiotów ze względu na takie ich cechy, które nie są prawnie relewantne.”

Biorąc pod uwagę powyższe warto wskazać, iż ustawodawca nie rozróżnia omawianych wątpliwości z perspektywy przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przechodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, ponieważ zarówno odpis amortyzacyjny środka trwałego może być kosztem, jak i rata leasingowa. Umowa leasingu finansowego oraz leasingu operacyjnego nie są prawnie relewantne z perspektywy kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodu, jedynie rozróżnienie stanowi sama równowartość kwoty zaliczanej do kosztów uzyskania przychodu (rat leasingowych lub odpisów amortyzacyjnych). Z tego też względu, nie może stanowić kryterium różnicującego okoliczność „wprowadzenia do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych” z perspektywy art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Stąd wysoce niezasadne ograniczanie prawa do stosowania przepisów obowiązujących do 1 stycznia 2026 r. tylko przez tych podatników, którzy zawarli umowę leasingu finansowego, czy też zawarli umowę sprzedaży samochodu osobowego.

Taka wykładnia omawianego przepisu byłaby sprzeczna z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z póżn. zm.), a ponadto uchybiałaby w istotę przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, gdyż ograniczałaby znacząco jeden z kluczowym elementów konstrukcyjnych podatku dochodowego, zatem możliwość pomniejszenia uzyskanego przychodu o koszt jego uzyskania. Wprowadziłoby to nieuzasadniony prawnie przywilej, polegający na tym, iż niektórzy podatnicy mieliby większe uprawnienia niż pozostali, w tym przypadku chodziłoby o możliwość zastosowania do umów zawartych przed 1 stycznia 2026 r. jeszcze obowiązującego limitu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT.

Dodatkowo warto przy omawianiu powyższych wątpliwości zwrócić uwagę na art. 2a o.p., bowiem jak stanowi przytoczony przepis: „Niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika.”

Jak wskazuje się w doktrynie prawa podatkowego omawiana zasada: „Wiąże się z kwestią aksjologii i jest wyrazem odpowiedzialność państwa za jakość tworzonego przez jego organy. Aksjologię wyraża teza, że podatnika nie mogą obciążać ujemne konsekwencję niedoskonałych, niedających się jednoznacznie zinterpretować przepisów prawa podatkowego” (B. Brzeziński, Rozstrzyganie wątpliwości na korzyść podatnika jako zasada wykładnia prawa podatkowego, Próba analizy, [w:] Ex iniuria non oritur ius. Księga ku czci profesora Wojciecha Łączkowskiego, op. Cit., s. 251-259; A. Mariański op. cit.; S. Johnson, Pro-Taxpayer Interpretation of State-Local Tax Laws, State Tax Notes, February 9,2009, s. 441-444). Niewątpliwie omawiany art. 2a o.p. znajduje zastosowanie w zakresie przedmiotowych wątpliwości, gdyż konstrukcja samego przepisu art. 30 ustawy zmieniającej została zredagowane niejednoznacznie.

Na co warto zwrócić szczególną uwagę, jest fakt, iż w perspektywie zasady wykładni przepisów prawa podatkowego: „Tam, gdzie ustawa nie rozróżnia, nie naszą jest rzeczą wprowadzać rozróżnienie" (łac. „Lege non distinguente nec nostrum est distinguere ”), należy wskazać, iż ustawodawca nie rozróżnił w treści przepisu art. 30 ustawy zmieniającej, iż chodzi o ewidencję środków trwałych leasingobiorcy, a jedynie wskazał na ewidencję środków trwałych podatnika. Zatem jedyną przesłanką, która sprawi, iż powyższy przepis będzie miał zastosowanie do danego podmiotu, jest okoliczność bycia podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Ustawodawca nie rozróżnił powyższego, gdyż oczywistym jest, że leasingowany konkretny samochód osobowy znajdzie się w ewidencji środków trwałych, ponieważ związane jest to z podstawowym zasadami prowadzenia działalności gospodarczej oraz rozliczania się z obowiązków publicznoprawnych w zakresie podatków dochodowych, np. ewidencjonowania pojazdów, które stanowią własność danego podmiotu wykonującego działalność gospodarczą. W konsekwencji należy przyjąć, iż jeżeli ustawodawca w tym zakresie milczał, to nie do interpretatorów przepisów należy obowiązek stosowania dodatkowych kryteriów różnicujących, o których ustawodawca nie wspomina, tj. nie zostało skonkretyzowane, iż musi chodzić o ewidencję środków trwałych leasingobiorcy.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, zdaniem Wnioskodawcy uwzględniając treść art. 30 ustawy zmieniającej, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu raty leasingowe w związku z zawartą umową leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 17b ustawy o CIT, w sposób, o którym mowa w obowiązującym do 1 stycznia 2026 r. art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT (a więc z zastosowaniem limitu 150 tys. zł), skoro przedmiot umowy leasingu operacyjnego został wprowadzony do ewidencji środków trwałych leasingodawcy, a umowa leasingu została zawarta przed 1 stycznia 2026 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”):

Z niniejszej regulacji wynika, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

- jest definitywny, a więc bezzwrotny,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,

- został właściwie udokumentowany.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2025 r.:

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 49a ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2025 r.:

Na mocy ustawy z dnia 2 grudnia 2021 r. o zmianie ustawy o elektromobilności i paliwach alternatywnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2269, dalej: „ustawa nowelizująca”), od dnia 1 stycznia 2026 r. mają wejść w życie przepisy zmieniające m.in. art. 16 ust. 1 pkt 4 i pkt 49a ustawy o CIT. Przewidują one nowe limity, w tym limit 100.000 zł dla samochodów spalinowych o emisji CO₂ równej lub wyższej niż 50 g na kilometr.

Zgodnie ze zmienionym przepisem tj. art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, mającym obowiązywać od 1 stycznia 2026 r.:

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT w brzmieniu od 1 stycznia 2026 r.:

W myśl art. 30 ustawy nowelizującej:

Z opisu sprawy wynika, iż Państwo jako leasingobiorca (korzystający) w sierpniu 2025 r. (zatem przed 1 stycznia 2026 r.) zawarli umowę leasingu operacyjnego z leasingodawcą (finansującym) w rozumieniu art. 17b ust. 1 ustawy o CIT. W sierpniu 2025 r. samochód został również Państwu wydany.

Przedmiotem zawartej przez Państwo umowy jest samochód osobowy w rozumieniu art. 4a pkt 9a ustawy o CIT, którego emisja CO² silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, jest równa lub wyższa niż 50 g na kilometr.

Zawarta przez Państwo umowa leasingu operacyjnego spełnia warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT, tj.

 1. umowa leasingu, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji,

 2. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Uwzględniając limit 150 000 zł, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT, zaliczają Państwo raty leasingowe do kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy biorąc pod uwagę treść art. 30 ustawy zmieniającej, będą Państwo mogli zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu raty leasingowe w związku z zawartą umową leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 17b ustawy o CIT, w sposób, o którym mowa w obowiązującym do 1 stycznia 2026 r. art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT (a więc z zastosowaniem limitu 150 tys. zł), skoro przedmiot umowy leasingu operacyjnego został wprowadzony do ewidencji środków trwałych leasingodawcy, a umowa leasingu została zawarta przed 1 stycznia 2026 r.?

Odnosząc się do Państwa wątpliwości wskazać należy, iż z art. 30 ustawy nowelizującej z 2021 r. wynika, że nowe limity określone w ustawie nowelizującej stosuje się do samochodów osobowych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika od 1 stycznia 2026 r. Natomiast ci podatnicy, którzy przed datą 1 stycznia 2026 r. wprowadzili pojazd do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stosują dotychczasowe zasady (dotychczasowe limity).

Należy jednak zwrócić uwagę, że uchwalając ustawę z 2 grudnia 2021 r. ustawodawca przewidział wyjątkowo długie vacatio legis (4 lata) na wejście w życie zmian w zakresie podatków dochodowych (PIT i CIT). Projektodawca wyraźnie przy tym nakreślił w uzasadnieniu, jakich skutków oczekuje w tak długim okresie:

Pogorszenie sytuacji podatkowej pewnej grupy podatników zastosowano w tym przypadku jako bodziec do podejmowania przez przedsiębiorców decyzji, które służyłyby realizacji społecznie ważnego celu, jakim jest ochrona środowiska. Uznano przy tym okres czteroletni za wystarczający do tego, aby podatnicy przystosowali sposób prowadzenia swoich spraw do zmieniających się w tej perspektywie warunków podatkowych.

Wyjątek uczyniono dla sytuacji, o której mowa w art. 30 ustawy z 2 grudnia 2021 r., przewidując możliwość korzystania z dotychczasowych zasad przez podatników, którzy przed 1 stycznia 2026 r., a zatem przed wejściem w życie omawianych zmian, wprowadzili pojazdy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Tym samym, ustawodawca w sposób precyzyjny określił kryterium, które pozwala podatnikom stosować przepisy obowiązujące w chwili nabycia pojazdu - na własność lub w drodze umowy, której celem jest przeniesienie własności na warunkach, które pozwalają jej przedmiot traktować jak własność dla celów podatkowych.

Jednocześnie, z faktu, że nie wprowadzono przepisu pozwalającego na stosowanie dotychczasowych zasad do umów leasingu operacyjnego, najmu i im podobnych, nie można wyprowadzać wniosku o błędzie lub dyskryminującym podejściu ustawodawcy do części podatników.

Odczytując treść normy zawartej w przepisie, należy w pierwszym rzędzie oceniać jego treść na podstawie wykładni językowej. Jeśli treść przepisu jest jasna, co wydaje się mieć miejsce w omawianym przypadku, należy przyjąć normę, która bezpośrednio z przepisu wynika, zgodnie z zasadą, że nie poddaje się jakiejkolwiek interpretacji tego, co jest jasne (clara non sunt interpretanda). Zasada ta, szeroko dyskutowana w polskiej doktrynie i orzecznictwie, podkreśla, że jasny przepis nie wymaga interpretacji, co zapobiega nadmiernemu rozszerzaniu jego zakresu przez organy lub podatników. Interpretacja prawa powinna być ograniczona do przypadków rzeczywistej niejasności, a nie służyć do korygowania domniemanych „luk” w regulacji. Podobnie, w kontekście jasności językowej przepisów, doktryna i orzecznictwo wskazują, że teksty prawne pochodzące od racjonalnego prawodawcy powinny być redagowane według wzorca należytej legislacji, co w tym przypadku zostało spełnione poprzez precyzyjne określenie zakresu wyjątku.

W związku z tym, nie można z treści art. 30 ustawy z 2 grudnia 2021 r. wywodzić skutków, których on nie przewiduje.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe, skoro samochód osobowy będzie używany w prowadzonej przez Państwa działalności na podstawie umowy leasingu operacyjnego, nie będzie on ujmowany przez Państwa w ewidencji środków trwałych, to w takim przypadku od 1 stycznia 2026 r. będą miały zastosowanie do Państwa nowe limity - nawet jeśli taka umowa zostanie zawarta przed dniem 1 stycznia 2026 r. (w sierpniu 2025 r.).

Tym samym, nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, iż w przypadku umowy leasingu operacyjnego zawartej w sierpniu 2025 r. opłaty leasingowe ponoszone w 2026 r. i w kolejnych latach podatkowych powinny być rozliczane w kosztach uzyskania przychodów zgodnie z przepisami obowiązującymi w momencie zawarcia umowy, tj. z limitem 150.000 zł.

Reasumując, Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowo wskazać należy, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie było podstaw do zastosowania art. 2a Ordynacji podatkowej, albowiem w sprawie nie występują niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego. Organ nie miał żadnych wątpliwości co do treści oraz zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności, będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.