Interpretacja indywidualna z dnia 6 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.441.2025.2.AP

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych o część Należności uregulowanej przez Dłużnika na podstawie Ugody. Uzupełnili go Państwo pismem z 6 października 2025 r. (wpływ 6 października 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca świadczy na rzecz swoich klientów kompleksowe usługi programistyczne. Wnioskodawca tworzy i zarządza wdrażaniem projektów informatycznych dotyczących m.in. (…).

Wnioskodawca od dnia 1 marca 2024 r. jest opodatkowany w formie ryczałtu od dochodów spółek, tj. zgodnie z przepisami Rozdziału 6b ustawy o CIT. Rok podatkowy Wnioskodawcy przed zmianą formy opodatkowania na ryczałt od dochodów spółek był zgodny z rokiem kalendarzowym.

Wnioskodawca przed zmianą formy opodatkowania na ryczałt od dochodów spółek dokonał zmniejszenia podstawy opodatkowania zgodnie z art. 18f ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 18f ust. 3 ustawy o CIT („Zmniejszenie”).

Zmniejszenie zostało wykazane przez Wnioskodawcę w zeznaniach CIT-8 Wnioskodawcy składanych za 2022 r. i 2023 r. i nastąpiło w związku z brakiem uregulowania przez kontrahenta Wnioskodawcy („Dłużnik”) należności Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług programistycznych na rzecz Dłużnika, która to należność została uprzednio zaliczona do przychodów należnych Wnioskodawcy („Należność”). Kwota Zmniejszenia obejmowała część kwoty netto Należności.

W momencie dokonywania Zmniejszenia przez Wnioskodawcę, spełnione zostały wszystkie warunki wskazane w art. 18f ust. 10 ustawy o CIT.

Z uwagi na brak zapłaty Należności, Wnioskodawca skierował sprawę zapłaty Należności na drogę postępowania sądowego przeciwko członkom zarządu Dłużnika na podstawie art. 299 k.s.h. W trakcie trwającego postępowania sądowego (a jednocześnie – w trakcie opodatkowania dochodów Wnioskodawcy w formie ryczałtu od dochodów spółek), Wnioskodawca oraz jeden z członków zarządu Dłużnika zawarli ugodę w rozumieniu art. 917 Kodeksu cywilnego („Ugoda”). Na podstawie zawartej Ugody, jeden z członków zarządu Dłużnika uregulował część Należności. Kwota uregulowanej Należności na podstawie Ugody jest niższa od kwoty Zmniejszenia dokonanego przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca powziął wątpliwość co do wpływu zawartej Ugody na dokonane przez Wnioskodawcę Zmniejszenie.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Wnioskodawca wskazuje, że zmieniając formę opodatkowania na ryczałt od dochodów spółek nie ujął zastosowanej „ulgi na złe długi” w korekcie wstępnej.

Pytanie

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, o której mowa w art. 18 ustawy o CIT, o część Należności uregulowaną przez Dłużnika na podstawie Ugody?

Państwa stanowisko w sprawie (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku)

W ocenie Wnioskodawcy, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, o której mowa w art. 18 ustawy o CIT, o część Należności uregulowaną przez Dłużnika na podstawie Ugody.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Na podstawie art. 18f ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podstawa opodatkowania ustalona zgodnie z art. 18 lub art. 24d ust. 3 oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 18d, art. 18db, art. 18ea‑18eg i art. 38eb może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Zgodnie z art. 18f ust. 7 ustawy o CIT, w przypadku gdy po roku podatkowym, za który dokonano zmniejszenia na podstawie ust. 1 pkt 1 i ust. 3 albo zwiększenia na podstawie ust. 2 pkt 1, wierzytelność zostanie uregulowana lub zbyta, podatnik obowiązany jest do zwiększenia podstawy obliczenia podatku lub zmniejszenia straty w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym wierzytelność została uregulowana lub zbyta, odpowiednio o wartość kwot uprzednio odliczonych albo doliczonych. Jeżeli kwota straty jest mniejsza od kwoty ją zmniejszającej, różnica zwiększa podstawę opodatkowania.

Przepisy te stosuje się odpowiednio w przypadku uregulowania lub zbycia części wierzytelności (art. 18f ust. 17 ustawy o CIT).

Co do zasady, w przypadku uregulowania części wierzytelności po roku podatkowym za który dokonano zmniejszenia podstawy opodatkowania zgodnie z art. 18f ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podatnik jest zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania o uregulowaną kwotę wierzytelności. W przypadku zmiany formy opodatkowania, zwiększenia podstawy opodatkowania dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania.

Jednocześnie, zgodnie z art. 28h ust. 1 ustawy o CIT, podatnik opodatkowany ryczałtem nie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 19, art. 24b, art. 24ca i art. 24d. Zgodnie z art. 18f ust. 1 ustawy o CIT, odliczenia wskazane w tym przepisie dotyczą podstawy opodatkowania ustalonej zgodnie z art. 18 lub art. 24d ust. 3 – a więc dotyczą podstawy opodatkowania, która nie ma zastosowania do Wnioskodawcy podczas opodatkowania dochodów Wnioskodawcy ryczałtem od dochodów spółek. W przypadku podatników opodatkowanych ryczałtem od dochodów spółek, rodzaje dochodu podlegającego opodatkowaniu i podstawy opodatkowania zostały wskazane w art. 28m i art. 28n ustawy o CIT.

Ponadto, art. 18aa ustawy o CIT przewiduje, że podatnik, który dokonuje odliczeń na podstawie art. 18 i art. 18d–18f, traci odpowiednio prawo albo obowiązek do ich kontynuowania począwszy od pierwszego roku opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek.

Zgodnie z objaśnieniami Ministerstwa Finansów do ryczałtu od dochodów spółek z 23 grudnia 2021 r. („Objaśnienia”), regulacja art. 18aa ustawy o CIT jest uzasadniona z uwagi na odmienne zasady ustalania podstawy opodatkowania oraz proinwestycyjne założenia ryczałtu. W szczególności, Objaśnienia na str. 18 wskazują, że:

„W systemie ryczałtu, z założenia, nie przewiduje się dodatkowych odliczeń od podstawy opodatkowania, z wyjątkiem takich, które zapewniają zgodność z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. Utrata prawa (obowiązku) do dokonywania wskazanych odliczeń nie ma charakteru bezwzględnego – przepisy te będą mogły być ponownie stosowane po opuszczeniu systemu ryczałtu od dochodów spółek. Prawo (obowiązek) do dokonywania wskazanych odliczeń będzie przysługiwało podatnikowi jedynie w odniesieniu do wydatków czy kosztów powstałych w okresie po zakończeniu opodatkowania ryczałtem (podkreślenie Wnioskodawcy)”.

W ocenie Wnioskodawcy, fakt opodatkowania dochodów Wnioskodawcy ryczałtem od dochodów spółek powoduje, że Wnioskodawca w okresie opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek nie ma prawa ani obowiązku stosowania przepisów art. 18f ustawy o CIT, w tym również art. 18f ust. 7 w zw. z art. 18f ust. 14 ustawy o CIT. Gdyby Wnioskodawca miał być mimo wszystko zobowiązany do stosowania niektórych przepisów wskazanych w art. 18f ustawy o CIT, to racjonalny ustawodawca powinien dać temu wyraz w treści art. 18aa ustawy o CIT, wskazując konkretne przepisy art. 18f ustawy o CIT, które znajdują zastosowanie również w trakcie opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek. Nie uczynił tego jednak.

Ponadto, w myśl art. 18f ust. 14 ustawy o CIT, jeżeli uprawnienie albo obowiązek odpowiednio zwiększenia lub zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1, 2 i 4 albo ust. 7 i 8, powstaje po zmianie formy opodatkowania, zmniejszenia albo zwiększenia podstawy opodatkowania albo straty dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania (podkreślenie Wnioskodawcy).

W ocenie Wnioskodawcy, nie ma wątpliwości, że wybór opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek stanowi „zmianę formy opodatkowania”. Zatem, w przypadku uznania, że Wnioskodawca ma obowiązek zastosowania przepisów art. 18f ustawy o CIT w związku z otrzymaniem części Należności uregulowanej przez Dłużnika na podstawie Ugody (z czym Wnioskodawca się nie zgadza), należałoby uznać, że zastosowanie znajduje również art. 18f ust. 14 ustawy o CIT. Przeciwna wykładnia prowadziłaby do naruszenia zakazu wykładni prawa per non est (żadnego fragmentu tekstu prawnego nie wolno traktować tak, jakby był on zbędny).

W pierwszej kolejności, należy zauważyć, że w latach 2022 i 2023 dochody Wnioskodawcy były opodatkowane podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych. W tych latach, Wnioskodawca nie był bowiem opodatkowany ryczałtem od dochodów spółek. Co za tym idzie, zeznania CIT-8 składane przez Wnioskodawcę za 2022 r. i 2023 r. nie są zeznaniami o których mowa w art. 18f ust. 14 ustawy o CIT, ponieważ żadne z tych zeznań nie jest zeznaniem za rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania.

Jednocześnie, jeżeli chodzi o zeznania składane przez Wnioskodawcę w 2024 r., to zgodnie z art. 28e ust. 2 ustawy o CIT, jeżeli podatnik dokonał wyboru opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek przed upływem przyjętego roku podatkowego, zgodnie z art. 28j ust. 5, za pierwszy rok podatkowy opodatkowania ryczałtem uważa się okres od pierwszego dnia miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do końca miesiąca przyjętego przez podatnika roku obrotowego.

W przypadku wyboru opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek przed upływem przyjętego roku podatkowego – tak jak miało to miejsce w przypadku Wnioskodawcy – podatnik składa:

1.zeznanie podatkowe na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy o CIT (CIT-8) – w przypadku Wnioskodawcy, za okres od 1 stycznia 2024 r. do 29 lutego 2024 r. (pierwszy rok podatkowy; „Zeznanie 1”); oraz

2.deklarację o wysokości dochodu osiągniętego za pierwszy rok podatkowy opodatkowania ryczałtem, na podstawie art. 28r ust. 1 ustawy o CIT (CIT-8E) – w przypadku Wnioskodawcy, za okres od 1 marca 2024 r. do 31 grudnia 2024 r. (drugi rok podatkowy; „Zeznanie 2”).

W ocenie Wnioskodawcy, również w 2024 r. (rozumianym jako rok kalendarzowy) nie miało miejsca złożenie przez Wnioskodawcę „zeznania podatkowego za rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania”, w którym Wnioskodawca mógłby dokonać zwiększenia podstawy opodatkowania w związku z zawartą Ugodą.

Zeznaniem tym nie jest bowiem:

1.Zeznanie 1 – ponieważ w roku podatkowym za który Zeznanie 1 było składane, tj. w roku podatkowym obejmującym okres od 1 stycznia 2024 r. do 29 lutego 2024 r., nie nastąpiła zmiana formy opodatkowania; zmiana ta nastąpiła począwszy od 1 marca 2024 r., tj. z początkiem następnego roku podatkowego. Zeznanie 1 jest zeznaniem składanym za rok podatkowy poprzedzający pierwszy rok podatkowy opodatkowania ryczałtem, na co wskazuje również treść art. 7aa ust. 4 ustawy o CIT, który dotyczy tego zeznania („W zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, za rok podatkowy poprzedzający pierwszy rok opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek (…)”). W ocenie Wnioskodawcy, Zeznanie 1 nie może być uznane jednocześnie za: i) zeznanie składane za rok podatkowy poprzedzający pierwszy rok opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek; oraz ii) zeznanie składane za rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania, o którym mowa w art. 18f ust. 14 ustawy o CIT;

2.Zeznanie 2 – ponieważ art. 28n ustawy o CIT zawierający regulacje dotyczące podstaw opodatkowania dochodów podatnika w trakcie opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek, wykazywanych następnie w deklaracji składanej na podstawie art. 28r ust. 1 ustawy o CIT, nie obejmuje swoim zakresem podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 18 ustawy o CIT; w Zeznaniu 2 nie jest zatem możliwe wykazanie kwot wskazanych w art. 18f ust. 7 ustawy o CIT.

Ponadto, deklaracja o wysokości dochodu osiągniętego za rok podatkowy opodatkowania ryczałtem która będzie składana przez Wnioskodawcę za okres od 1 stycznia 2025 r. do 31 grudnia 2025 r. również nie będzie „zeznaniem składanym za rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania”, o którym mowa w art. 18f ust. 14 ustawy o CIT. Zmiana formy opodatkowania przez Wnioskodawcę na ryczałt od dochodów spółek nie nastąpiła/nie nastąpi w 2025 r. Jednocześnie, tak jak wskazano powyżej, w deklaracji składanej na podstawie art. 28r ust. 1 ustawy o CIT (CIT-8E) nie jest możliwe zwiększenie podstawy opodatkowania w związku z zawartą Ugodą.

Oznacza to, że obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania w „zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania” byłby obowiązkiem niemożliwym do wykonania przez Wnioskodawcę. W orzecznictwie sądowo administracyjnym akcentuje się bowiem zasadę impossibilium nulla obligatio, w świetle której prawo, jak i jego wykładnia nie może nakładać na obywateli obowiązków niemożliwych do spełnienia (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygn. akt II GSK 51/12 oraz z dnia 12 listopada 2015 r., sygn. akt II OSK 616/14). W ocenie Wnioskodawcy, nałożenie na niego obowiązku dokonania zwiększenia podstawy opodatkowania w związku z uregulowaniem przez Dłużnika części Należności na podstawie Ugody byłoby sprzeczne z powyższą zasadą.

W konsekwencji, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, o której mowa w art. 18 ustawy o CIT, o część Należności uregulowaną przez Dłużnika na podstawie Ugody.

W szczególności, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, o której mowa w art. 18 ustawy o CIT, o część Należności uregulowaną przez Dłużnika na podstawie Ugody: 1) w zeznaniu podatkowym składanym za 2022 r.; oraz 2) w zeznaniu podatkowym składanym za 2023 r.; oraz 3) w zeznaniu podatkowym składanym za okres od 1 stycznia 2024 r. do 29 lutego 2024 r.; oraz 4) w deklaracji o wysokości dochodu osiągniętego za rok podatkowy opodatkowania ryczałtem składanej za okres od 1 marca 2024 r. do 31 grudnia 2024 r.; oraz 5) w deklaracji o wysokości dochodu osiągniętego za rok podatkowy opodatkowania ryczałtem składanej za 2025 r.

Końcowo, Wnioskodawca wskazuje, że otrzymanie części Należności uregulowanej przez Dłużnika na podstawie Ugody w trakcie opodatkowania dochodów Wnioskodawcy ryczałtem od dochodów spółek może mieć wpływ na podstawę opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek. Otrzymana przez Wnioskodawcę płatność w ramach Ugody wpływa bowiem na wysokość zysku księgowego Wnioskodawcy za 2025 r., którego kwota – w przypadku podjęcia decyzji o podziale tego zysku i jego wypłacie – zgodnie z art. 28n ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT będzie wchodzić w skład podstawy opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek.

Doprecyzowując swoje uzasadnienie stanowiska, Wnioskodawca wskazuje, że w ocenie Wnioskodawcy samo otrzymanie części Należności w trakcie opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek nie wpływa na podstawę opodatkowania dochodów Wnioskodawcy ryczałtem od dochodów spółek. Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymanie części Należności w okresie opodatkowania Wnioskodawcy ryczałtem od dochodów spółek może potencjalnie mieć wpływ na podstawę opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek w przypadku, w którym Wnioskodawca zdecydowałby się podzielić i wypłacić zysk osiągnięty w 2025 r. (tj. za rok, w którym otrzymał on część Należności), którego elementem składowym byłaby otrzymana część Należności – w takim przypadku, opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek zgodnie z art. 28n ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT będzie podlegał wypłacony przez Wnioskodawcę zysk.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z opisem stanu faktycznego od 1 marca 2024 r. są Państwo opodatkowani w formie ryczałtu od dochodów spółek. Przed zmianą formy opodatkowania na ryczałt od dochodów spółek, tj. w roku 2022 oraz 2023, dokonali Państwo zmniejszenia podstawy opodatkowania zgodnie z art. 18f ustawy o CIT. Zmniejszenie nastąpiło w związku z brakiem uregulowania przez kontrahenta należności z tytułu świadczonych usług. Następnie, w trakcie opodatkowania dochodów w formie ryczałtu od dochodów spółek Dłużnik uregulował część Należności.

Powzięli Państwo wątpliwości, czy w trakcie opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek, powinni Państwo zwiększyć podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym do osób prawnych, o której mowa w art. 18 ustawy o CIT, o część Należności uregulowaną przez Dłużnika.

Zgodnie z art. 18f ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

W myśl art. 18f ust. 7 ustawy o CIT:

Stosownie natomiast do art. 18aa ustawy o CIT:

Biorąc pod uwagę wyżej przywołane przepisy, należy wskazać, że w okresie opodatkowania estońskim CIT spółka nie stosuje przepisów dotyczących ulgi na złe długi. Jest to bezpośrednią konsekwencją tego, że na podstawie art. 18f ust. 1 ustawy o CIT w ramach ulgi na złe długi modyfikowana jest podstawa opodatkowania identyfikowana na podstawie art. 18 i art. 24d ustawy o CIT, ale nie w oparciu o art. 28n ustawy o CIT, który normuje podstawę opodatkowania w estońskim CIT.

Jeżeli zatem możliwość zastosowania ulgi na złe długi przez wierzycieli w podatku dochodowym dotyczy wyłącznie podstawy opodatkowania ustalonej zgodnie z art. 18 lub 24d ustawy o CIT, a więc podstawy opodatkowania na zasadach ogólnych oraz podstawy opodatkowania dla IP-BOX, to podstawa opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek ustalonej zgodnie z art. 28n ust. 1 ustawy o CIT nie może być zmniejszona o kwotę ulgi na złe długi.

Dodatkowo, w art. 18aa ustawy o CIT ustawodawca zastrzegł, że podatnik, który dokonuje odliczeń na podstawie art. 18 i art. 18d-18f ustawy o CIT, traci odpowiednio prawo lub obowiązek do ich kontynuowania począwszy od pierwszego roku opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek. Jest to uzasadnione z uwagi na odmienne zasady ustalania podstawy opodatkowania oraz proinwestycyjne założenia ryczałtu. W systemie ryczałtu, z założenia, nie przewiduje się dodatkowych odliczeń od podstawy opodatkowania, z wyjątkiem takich, które zapewniają zgodność z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Jednocześnie należy zauważyć, że podatnik w przypadku uregulowania należności ujętych w wartości ulgi, nie może dokonać korekty zeznania CIT-8 za rok podatkowy poprzedzający opodatkowanie ryczałtem od dochodów spółek, ponieważ zgodnie z art. 28h ustawy o CIT podatnik opodatkowany ryczałtem nie ma możliwości dokonania korekty zeznania rocznego.

Z powyższego wynika, że brak jest podstaw do tego, aby podatnik, który obecnie stosuje opodatkowanie estońskim CIT dokonywał rozliczenia zastosowanej uprzednio ulgi na złe długi – dotyczy to zarówno rozliczenia wierzyciela, jak i dłużnika.

Należy zatem zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że nie są Państwo zobowiązani do zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, o której mowa w art. 18 ustawy o CIT, o część Należności uregulowaną przez Dłużnika na podstawie Ugody.

Tym samym Państwa stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Niemniej jednak wskazać należy, że zgodnie z art. 7aa ust. 1 i 2 ustawy o CIT:

Stosowanie do art. 7aa ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT:

W myśl natomiast art. 7aa ust. 5 pkt 1 ustawy o CIT:

Celem art. 7aa ustawy o CIT jest zapobieganie podwójnemu zaliczeniu przychodów i kosztów, ale także wyeliminowanie nieopodatkowania pewnych przepływów. Stosując ulgę na złe długi Spółka wyłącza wartość przychodu z przychodów podatkowych, w wyniku czego powstaje różnica pomiędzy wynikiem finansowym a podatkowym, którą Spółka powinna zniwelować przed zmianą formy opodatkowania na ryczałt od dochodów spółek.

Przed zmianą formy opodatkowania na ryczałt od dochodów spółek powinni Państwo zatem ująć wartość „ulgi na złe długi” w korekcie wstępnej przychodów i kosztów (CIT/KW).

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.