Interpretacja indywidualna z dnia 13 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-2.4011.794.2025.1.AA

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

W dniu 10 października 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 10 października 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest osobą fizyczną osiągającą przychody, o których mowa w art. 6 ust. 1a ustawy. Przychód ten jest osiągany z czynszu, który Wnioskodawca uzyskuje w związku z dzierżawą nieruchomości, której jest właścicielem.

Zgodnie z umową dzierżawy Wnioskodawca jako wydzierżawiający oddaje do odpłatnego używania i czerpania pożytków grunt, a dzierżawca zobowiązany jest do uiszczania na rzecz Wnioskodawcy czynszu dzierżawnego.

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 1 pkt 1 ustawy. Jest też czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Nieruchomość będąca przedmiotem umowy dzierżawy nie stanowi jednak składnika przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Przychody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z tytułu umowy dzierżawy nieruchomości należą do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej ustawą o podatku dochodowym. Przychody te podlegają opodatkowaniu, o którym mowa w art. 6 ust. 1a ustawy. Wnioskodawca planuje zakończenie prowadzonej działalności gospodarczej i zgłoszenie jej zakończenia w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Po zakończeniu działalności Wnioskodawca będzie jednak kontynuować wynajem nieruchomości i pozostanie w związku z tym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z umową dzierżawy:

·dzierżawca uprawniony jest do wznoszenia na nieruchomości będącej przedmiotem umowy dzierżawy instalacji fotowoltaicznych i czerpania z niej pożytków,

·dzierżawca zobowiązany jest do uiszczania na rzecz Wnioskodawcy czynszu dzierżawnego.

Ponadto, zgodnie z umową dzierżawy:

·dzierżawca zobowiązuje się do pokrycia na rzecz Wnioskodawcy należnego podatku od nieruchomości obejmującego teren wyłączony z produkcji rolnej, w tym grunty zajęte bezpośrednio pod elektrownię fotowoltaiczną, zajęte pod drogi dojazdowe, jak również przestrzenie zajęte pod potrzeby elektrowni fotowoltaicznej, począwszy od dnia, od którego płatność określoną w ostatecznej decyzji o wyłączeniu spod produkcji rolnej stanie się wymagalna (po pozwoleniu na użytkowanie);

·płatności, o których mowa w zdaniu poprzednim, będą dokonywane przez dzierżawcę na podstawie przedłożonych przez Wnioskodawcę decyzji właściwych organów lub uprawnionych do tego podmiotów przelewem na rachunek bankowy wskazany przez Wnioskodawcę wraz z wynagrodzeniem z tytułu czynszu dzierżawnego i właściwych dla niego terminów płatności, jako należność dodana do aktualnej kwoty netto czynszu dzierżawnego w danym roku;

·Wnioskodawca zobowiązany będzie doręczyć dzierżawcy potwierdzenie dokonania zapłaty opłat wynikających z wyżej wymienionej decyzji w terminie 14 (czternastu) dni od daty ich dokonania;

·dzierżawca zobowiązuje się do przekazania Wnioskodawcy najpóźniej do dnia 31 grudnia danego roku lub gdy będzie to wymagane przez właściwy urząd danych niezbędnych do wypełnienia i złożenia przez Wydzierżawiającego deklaracji w zakresie podatku od nieruchomości na rok następny;

·czynsz dzierżawny oraz kwota na pokrycie podatku od nieruchomości, o której mowa powyżej, powiększone zostaną o podatek od towarów i usług (VAT), jeżeli obowiązek jego naliczenia wynikać będzie z właściwych przepisów, w takim przypadku czynsz dzierżawny wraz z podatkiem od nieruchomości płatny będzie nie wcześniej niż w ciągu 14 dni od dnia otrzymania faktury VAT.

Wnioskodawca posiada decyzje ustalające wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości w zakresie dotyczącym nieruchomości będącej przedmiotem opisanej wyżej umowy dzierżawy. Zgodnie z treścią umowy dzierżawy Wnioskodawca powiększa czynsz dzierżawny należny od dzierżawcy o kwotę podatku od nieruchomości.

W treści faktur wystawianych przez Wnioskodawcę na kwoty obejmujące czynsz dzierżawny oraz podatek od nieruchomości, kwota podatku od nieruchomości nie jest wyodrębniona z ogółu należności z tytułu czynszu dzierżawnego. Również podatek od nieruchomości nie jest uwzględniony na fakturze jako odrębny od usługi dzierżawy przedmiot opodatkowanie. Faktury obejmujące czynsz dzierżawny oraz podatek od nieruchomości opiewają na jedną kwotę stanowiącą sumę czynszu dzierżawnego oraz podatku od nieruchomości. Kwoty te są ujawnione w treści faktury jako należności stanowiące czynsz dzierżawny.

Pomimo braku wyodrębnienia w treści faktur wystawionych przez Wnioskodawcę podatku od nieruchomości, którego ciężar ponosi dzierżawca, Wnioskodawca dysponuje dokumentami pozwalającymi na ustalenie ponad wszelką wątpliwość jaka jest kwota podatku od nieruchomości za każdy rok. Wnioskodawca posiada zatem dokumentację pozwalającą na ustalenie jaką kwotę podatku od nieruchomości odprowadził za każdy rok i jaka kwota podatku od nieruchomości została poniesiona przez dzierżawcę na podstawie faktur obejmujących czynsz dzierżawy powiększony o wartość podatku od nieruchomości.

Z uwagi na treść art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wszystkie kwoty wykazywane w treści faktur dokumentujących usługę dzierżawy są przez Wnioskodawcę rozpoznawana jako podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Dotyczy to także tej części czynszu dzierżawnego, który stanowi równowartość podatku od nieruchomości.

Pytanie

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, równowartość podatku od nieruchomości, o którą zgodnie z umową dzierżawy powiększony jest czynsz dzierżawny, stanowi podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 6 ust. 1a ustawy?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie – w przedstawionym stanie faktycznym równowartość podatku od nieruchomości, o którą zgodnie z umową dzierżawy powiększony jest czynsz dzierżawny, nie stanowi podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 6 ust. 1a ustawy.

Jak stanowi art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r. poz. 226 z późn. zm.):

Źródłami przychodów są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 11 ust. 1 cyt. ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;

3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4)w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Natomiast w myśl art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Stosownie do art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r. poz. 776 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą:

Ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne osiągające przychody, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o podatku dochodowym”.

Z kolei zgodnie z art. 2 ust. 1a ww. ustawy:

Osoby fizyczne osiągające przychody, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym, opłacają ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Stosownie zaś do art. 6 ust. 1a ww. ustawy:

Opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tych tytułów stosuje się przepisy art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów do kwoty 100 000 zł oraz 12,5% przychodów od nadwyżki ponad kwotę 100 000 zł z tytułu przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a.

Z treści przytoczonych powyżej przepisów wynika, że ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w art. 2 ust. 1a i w art. 6 ust. 1a odwołuje się do pojęcia „przychody, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym (umowy najmu) oraz pieniądze i wartości pieniężne (...) z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym (umowy najmu)”.

Zatem podstawą przychodów z dzierżawy jest fakt zawarcia stosownej umowy między stronami. Powołany art. 6 ust. 1a traktuje ogólnie o przychodach z dzierżawy, nie ogranicza tych przychodów tylko do czynszu, ale wskazuje na ich związek z dzierżawą. W konsekwencji, przychodem z tytułu dzierżawy oprócz wynagrodzenia wydzierżawiającego wynikającego bezpośrednio z tej umowy (czynsz) będzie także wszystko to, co po stronie wydzierżawiającego będzie stanowiło przysporzenie w jego majątku.

Podstawą przychodów z tytułu dzierżawy jest zawarcie pomiędzy stronami stosownej umowy.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r. poz. 1061):

Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Dzierżawa jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Co prawda strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Z tych uregulowań prawnych wynika, że podstawą generowania przychodów z dzierżawy jest fakt zawarcia stosownej umowy między stronami. Określona w umowie wysokość czynszu stanowi przysporzenie majątkowe wydzierżawiającego, a tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym. Jednak, aby powstał przychód po stronie wydzierżawiającego, muszą zaistnieć przesłanki określone w art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, czyli czynsz musi zostać otrzymany lub postawiony do dyspozycji wynajmującego.

Składnikiem przychodu osiąganego z dzierżawy przez wydzierżawiającego w ramach tzw. „dzierżawy prywatnej” nie będą natomiast ponoszone przez dzierżawcę wydatki (opłaty) związane z przedmiotem dzierżawy (np. podatki i opłaty publicznoprawne), jeżeli z umowy wynika, że dzierżawca jest zobowiązany do ich ponoszenia. Dodatkowe opłaty ponoszone przez dzierżawcę w związku z przedmiotem dzierżawy nie mieszczą się bowiem w pojęciu świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie powodują przysporzenia majątkowego po stronie wydzierżawiającego.

Dlatego też podstawą uzyskiwania przychodów z tytułu tzw. „dzierżawy prywatnej” jest umowa, w której strony określają wysokość czynszu. Czynsz stanowi przysporzenie majątkowe wydzierżawiającego, a tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym w przypadku otrzymania lub postawienia go do dyspozycji wydzierżawiającego.

W zależności od różnego skonstruowania stosunku prawnego umowy dzierżawy w zakresie pokrywania przez dzierżawcę pewnych płatności (świadczeń) związanych z przedmiotem dzierżawy, różne będą skutki podatkowe. Jeśli strony umowy dzierżawy określiły wysokość wynagrodzenia z tytułu dzierżawy (czynsz), to otrzymana przez wydzierżawiającego kwota jest jego przychodem.

Na podstawie takiego opisu oraz powołanych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że w ramach dzierżawy jedynie określona w umowie kwota czynszu stanowi przysporzenie majątkowe dla Wnioskodawcy jako wydzierżawiającego, a tym samym generuje przychód do opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Natomiast otrzymane przez Wnioskodawcę od dzierżawcy kwoty zwrotu podatku od nieruchomości, do zapłaty których, zgodnie z postanowieniami umowy, jest zobowiązany dzierżawca, nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, zgodnie z art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym osiąganym przez niektóre osoby fizyczne. W zakresie uiszczenia ww. opłat Wnioskodawca pełni jedynie rolę pośrednika pomiędzy dzierżawcą, a podmiotami uprawnionymi do otrzymania tychże środków.

Kwoty te nie mieszczą się w pojęciu świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie powodują przysporzenia majątkowego po stronie wydzierżawiającego. Otrzymany od dzierżawcy zwrot zapłaconego podatku od nieruchomości nie będzie stanowił przychodu ze źródła, jakim jest dzierżawa i tym samym nie będzie podlegać opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

W ramach dzierżawy jedynie określona w umowie kwota czynszu stanowi przysporzenie majątkowe dla Wnioskodawcy jako wydzierżawiającego, a tym samym generuje przychód do opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Wnioskodawca nie ma obowiązku uwzględniania otrzymanych od dzierżawcy kwot zwrotu podatku od nieruchomości jako przychodów z dzierżawy. Kwoty te nie będą zatem miały wpływu na wysokość stawki ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Natomiast w myśl art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 843):

Zgodnie z art. 2 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:

Stosownie do art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:

Z tych uregulowań prawnych wynika, że podstawą generowania przychodów z dzierżawy jest fakt zawarcia stosownej umowy między stronami. Określona w umowie wysokość czynszu stanowi przysporzenie majątkowe wydzierżawiającego, a tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym. Jednak, aby powstał przychód po stronie wydzierżawiającego, muszą zaistnieć przesłanki określone w art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, czyli czynsz musi zostać otrzymany lub postawiony do dyspozycji wydzierżawiającego.

Składnikiem przychodu osiąganego z dzierżawy przez wydzierżawiającego w ramach dzierżawy niestanowiącej pozarolniczej działalności gospodarczej nie będą natomiast ponoszone przez dzierżawcę wydatki (opłaty) związane z przedmiotem dzierżawy (np. podatki i opłaty publicznoprawne), jeżeli z umowy wynika, że dzierżawca jest zobowiązany do ich ponoszenia. Dodatkowe opłaty ponoszone przez dzierżawcę w związku z przedmiotem dzierżawy nie mieszczą się bowiem w pojęciu świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie powodują przysporzenia majątkowego po stronie wydzierżawiającego.

Dlatego też podstawą uzyskiwania przychodów z tytułu dzierżawy nierealizowanej w ramach działalności gospodarczej jest umowa, w której strony określają wysokość czynszu. Czynsz stanowi przysporzenie majątkowe wydzierżawiającego, a tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym w przypadku otrzymania lub postawienia go do dyspozycji wydzierżawiającego.

W zależności od różnego skonstruowania stosunku prawnego umowy dzierżawy w zakresie pokrywania przez dzierżawcę pewnych płatności (świadczeń) związanych z przedmiotem dzierżawy, różne będą skutki podatkowe. Jeśli strony umowy dzierżawy określiły wysokość wynagrodzenia z tytułu dzierżawy (czynsz), to otrzymana przez wydzierżawiającego kwota jest jego przychodem.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że oprócz prowadzonej działalnosci gospodarczej osiąga Pan przychody, o których mowa w art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych orzychodów osiąganych przez osoby fizyczne z tytułu dzierżawy nieruchomości, której jest Pan właścicielem. Nieruchomość będąca przedmiotem umowy dzierżawy nie stanowi składnika majątku Pana firmy. Zgodnie z zawartą umową dzierżawy, dzierżawca zobowiązuje się do uiszczenia na Pana rzecz neleżnego podatku od nieruchomości, natomiast Pan jest zobowiazany doręczyć dzierżawcy potwierdzenie dokonania zapłaty opłat wynikających z decyzji właściwego organu.

Na podstawie takiego opisu oraz powołanych przepisów prawa podatkowego stwierdzam, że w ramach dzierżawy nierealizowanej w ramach działalności gospodarczej jedynie określona w umowie kwota czynszu będzie stanowić przysporzenie majątkowe dla Pana jako wydzierżawiającego, a tym samym generować przychód do opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Natomiast wskazany przez Pana podatek od nieruchomości, do ponoszenia którego zgodnie z umową dzierżawy jest zobowiązany dzierżawca, nie stanowi dla Pana przysporzenia majątkowego. W zakresie uiszczania tego podatku pełni Pan jedynie rolę pośrednika między dzierżawcą a odpowiednim organem (np. gminą).

Stąd podatek od nieruchomości (zwracany Panu) nie stanowi dla Pana przysporzenia majątkowego, a tym samym nie powoduje w ramach opisanej we wniosku dzierżawy powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Tym samym przychód dla Pana, od którego powinien Pan obliczyć ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, stanowi wyłącznie kwota otrzymana od dzierżawcy tytułem czynszu dzierżawy rozumianego jako oddanie nieruchomości w dzierżawę.

Podsumowanie: równowartość podatku od nieruchomości nie stanowi dla Pana przychodu podlegającego opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.