Interpretacja indywidualna z dnia 14 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.602.2025.2.RM

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 września 2025 r., za pośrednictwem systemu e-Doręczenia, wpłynął Państwa wniosek z 12 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz braku obowiązku wystawiania i odbierania faktur przy pomocy KSeF. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 7 października 2025 r. (wpływ za pośrednictwem systemu e-Doręczenia 7 października 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. (dalej: „Spółka”) z siedzibą w (…) we Francji wpisana do francuskiego rejestru działalności gospodarczej i spółek (R.C.S.) w (…), pod numerem (…), jest spółką prawa francuskiego.

Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest produkcja oraz konfekcjonowanie (…). Spółka prowadzi działalność w kraju siedziby, tj. we Francji przy wykorzystaniu odpowiedniej do tego celu infrastruktury technicznej oraz zatrudnia tam pracowników do obsługi ww. procesów. Wszelkie decyzje zarządcze dotyczące Spółki, w tym w szczególności w zakresie zamówień, dostaw towarów, przetwarzania zleceń, obsługi klientów, zarządzania finansami oraz płatnościami, podejmowane są przez Spółkę we Francji przy czym częściowo decyzje te koordynowane są również na poziomie grupy kapitałowej, w której funkcjonuje główny organ zarządczy.

Spółka jest zarejestrowana dla celów podatku od towarów i usług (dalej również: „podatek VAT”) w Polsce od (…) 2022 r. i posiada następujący numer identyfikacji podatkowej (NIP) - (...). Dodatkowo, Spółka zarejestrowana do celów podatku VAT, w tym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych krajach unijnych, m.in. na terytorium Polski.

Działalność w Polsce

Spółka przemieszcza swoje produkty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie są one konfekcjonowane, a następnie dystrybuowane (proces ten polega w szczególności na magazynowaniu, spedycji oraz organizacji transportu) do kontrahentów zlokalizowanych zarówno w Polsce, jak i poza granicami Polski.

W związku z ww. „polską” częścią działalności, Spółka nie utworzyła na terytorium Polski siedziby działalności gospodarczej ani sformalizowanego oddziału podlegającego rejestracji w Krajowym Rejestrze Sądowym. Nie otworzyła też w Polsce biura ani przedstawicielstwa handlowego.

Dodatkowo, Spółka nie zatrudnia w Polsce pracowników, w tym pracowników upoważnionych do podejmowania decyzji odnoszących się do działań biznesowych, np. związanych z negocjowaniem umów czy dokonywaniem czynności sprzedażowych. Jak już wskazano, wszystkie decyzje o charakterze operacyjnym związane z podstawową działalnością Wnioskodawcy realizowane i podejmowane przede wszystkim przez centralę z siedzibą na terytorium Francji.

Jednocześnie Wnioskodawca korzysta z usług podmiotów zewnętrznych zlokalizowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym w szczególności biura rachunkowego oraz pełnomocników, tj. wybranych pracowników podmiotu powiązanego, upoważnionych do reprezentowania Wnioskodawcy przed organami administracji publicznej oraz agencją celną. Na terytorium Polski prowadzona jest ewidencja księgowa Wnioskodawcy dla celów podatku VAT (w tym również Intrastatu oraz obowiązków celnych).

Ponadto, na terytorium Polski organizowane są spotkania biznesowe z kontrahentami, na które przyjeżdżają pracownicy Wnioskodawcy z Francji. Wnioskodawca posiada również zarówno stałych, jak i okazjonalnych klientów zlokalizowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – przy czym kontakt prowadzony jest z siedziby Spółki z Francji.

Współpraca z podmiotem powiązanym

W związku z prowadzoną aktywnością gospodarczą w Polsce, Spółka współpracuje ze spółką powiązaną – B. Sp. z o.o., dalej „Podmiot Powiązany”. Podstawą takiej współpracy jest m.in. umowa o świadczenie usług w zakresie magazynowania i konfekcjonowania (dalej: „Umowa I”), której przedmiotem jest świadczenie usług konfekcjonowania oraz spedycji do wskazanych klientów (…) („Produkty”).

Ww. umowa została zawarta na czas określony, którego długość została uzależniona od wystąpienia przewidzianych w niej zdarzeń.

W ramach Umowy I, Podmiot Powiązany jako podmiot posiadający odpowiednie zasoby ludzkie i materiałowe ma obowiązek wykonywać w szczególności następujące czynności:

‒świadczy usługi w zakresie konfekcjonowania Produktów,

‒świadczy usługi w zakresie dystrybucji Produktów, tj. w szczególności magazynowania, spedycji adresowania, organizacji transportu,

‒stosuje rozwiązania gwarantujące bezpieczeństwo realizacji usług konfekcjonowania i dystrybucji Produktów,

‒ponosi odpowiedzialność za dobrą jakość materiałów zastosowanych do realizacji powyższych usług,

‒ponosi odpowiedzialność za powierzone dane, w szczególności dane klientów, zgodnie z przepisami o ochronie danych osobowych,

‒przekazywania Spółce na bieżąco informacji dotyczących prawidłowości oraz terminowości realizacji usług wskazanych powyżej.

Ww. usługi produkcyjne świadczone są na terenie zakładu zarządzanego przez Podmiot Powiązany.

Po stronie Spółki istnieje obowiązek:

‒dostarczania produktów do miejsca wskazanego przez Podmiot Powiązany,

‒zakupu na swój rachunek opakowań i dostarczenia ich do miejsca wskazanego przez Podmiot Powiązany,

‒przekazywania Podmiotowi Powiązanemu informacji niezbędnych do prawidłowej i terminowej dystrybucji produktów do wskazanych odbiorców.

W ramach przedmiotowej Umowy, każda ze stron jest niezależnym podmiotem, zachowującym pełną kontrolę i odpowiedzialność za działania własne oraz swoich pracowników. Przy czym na potrzeby Umowy I Spółka wdrożyła elektroniczny system zamówień i magazynowania, obejmujący proces składania, zatwierdzania oraz realizacji zamówień, który jest centralnie nadzorowany oraz kontrolowany przez odpowiednie komórki organizacyjne zlokalizowane na terytorium Francji.

Jednocześnie w ramach Umowy I Spółka nie ma możliwości swobodnego dysponowania powierzchnią magazynową Podmiotu Powiązanego, a działanie systemu nie oznacza bezpośredniego nadzoru nad pracownikami Podmiotu Powiązanego (Spółka nie wydaje im instrukcji).

Tytułem realizacji usług, o którym mowa w Umowie I, Podmiot Powiązany otrzymuje od Wnioskodawcy wynagrodzenie. Umowa o świadczenie usług produkcyjnych nie przewiduje otrzymywania przez Podmiot Powiązany przed wykonaniem Usług produkcyjnych całości lub części zapłaty, w szczególności przedpłaty, zaliczki, zadatku lub rat. Jednocześnie Podmiot Powiązany wystawia na rzecz Spółki faktury VAT dokumentujące świadczenie przedmiotowych usług.

Podmiot Powiązany świadczy również na rzecz Spółki usługi w zakresie prowadzenia dokumentacji związanej z podatkiem VAT i systemem gromadzenia danych Intrastat.

Produkty

Spółka będzie właścicielem Produktów i opakowań niezbędnych do zrealizowania usług wskazanych w Umowie I. W zakresie w jakim Produkty będą nabywane poza terytorium Polski, Spółka deklaruje z tego tytułu wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów lub import towarów w Polsce. Jednocześnie w zależności od miejsca dostawy Produktów – Spółka rozpoznaje krajowe dostawy towarów, wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów lub też eksporty towarów.

Nieruchomości w Polsce

Spółka nie jest właścicielem obiektów oraz nieruchomości położonych na terytorium Polski, w których prowadzi działalność gospodarczą - nie będzie wynajmowała w Polsce powierzchni produkcyjnej lub magazynowej, w szczególności w celu magazynowania Produktów. Do czasu ich sprzedaży Produkty będą przechowywane przez Podmiot Powiązany w ramach świadczonych przez ten podmiot usług na podstawie Umowy I.

Know how

Dla potrzeb realizacji Umowy I, Spółka udostępni Podmiotowi Powiązanemu informacje techniczne oraz wiedzę technologiczną (know-how), w celu zapewnienia zgodności Produktów z wymaganymi przez Spółkę standardami jakości. Natomiast decyzje o samym przebiegu procesów produkcyjnych, w szczególności o godzinach pracy, wyznaczeniu i zaangażowaniu personelu produkcyjnego oraz organizacji procesu produkcji, będą leżały w całości w gestii Podmiotu Powiązanego.

Linie produkcyjne

Obecnie Spółka dysponuje na terytorium Polski dziewięcioma liniami produkcyjnymi, z których osiem zostało przekazanych do użytkowania Podmiotowi Powiązanemu na mocy zawartej umowy („Lease agreement) (dalej: „Umowa II”).

Na podstawie Umowy II, Podmiot Powiązany uprawniony jest do wykorzystywania linii produkcyjnych – przy czym może wykorzystywać je wyłącznie do działalności produkcyjnej na rzecz Spółki. W zamian za udostępnienie maszyn Podmiot Powiązany jest zobowiązany uiszczać na rzecz Spółki wynagrodzenie kalkulowane rocznie.

Na ten moment Spółka nie wyklucza nabycia kolejnych linii produkcyjnych w Polsce.

Uzupełnienie wniosku

1.W jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalność gospodarcza Wnioskodawcy w kraju siedziby działalności gospodarczej – w tym jaką działalność we Francji prowadzi Spółka oraz w jaki sposób ją prowadzi np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, jakie zasoby osobowe i techniczne posiada w kraju siedziby itd.?

Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest produkcja i konfekcjonowanie kosmetyków, w szczególności (…). Spółka prowadzi działalność w kraju swojej siedziby, tj. we Francji, wykorzystując odpowiednią infrastrukturę techniczną oraz zatrudniając pracowników do obsługi wskazanych procesów.

Główna siedziba Spółki znajduje się w (…) we Francji, gdzie zlokalizowane są następujące zasoby techniczne i produkcyjne:

‒zaplecze biurowe,

‒laboratoria,

‒dział jakości,

‒fabryka produkcyjna.

Zgodnie z informacjami z systemu dedykowanego do obsługi spraw osobowych, Spółka zatrudnia we Francji (…) osób.

Wszelkie decyzje zarządcze dotyczące Spółki - w szczególności w zakresie zamówień, dostaw towarów, przetwarzania zleceń, obsługi klientów, zarządzania finansami i płatnościami - podejmowane są we Francji; częściowo są one koordynowane również na poziomie grupy kapitałowej, w której funkcjonuje główny organ zarządczy.

Powyższy opis działalności prowadzonej we Francji potwierdza, że Spółka podstawową działalność produkcyjną, jak również czynności związane z zarządzaniem przedsiębiorstwem, prowadzi w kraju swojej siedziby. W (…) znajduje się zaplecze techniczne i osobowe, które zapewnia możliwość prowadzenia działalności przez Spółkę.

2.Na czym konkretnie polega, jakich konkretnie świadczeń dotyczy oraz w jaki sposób jest zorganizowana/prowadzona działalność Spółki w Polsce, w tym czy Spółka nabywa usługi produkcyjne od Podmiotu powiązanego?

Spółka przemieszcza swoje produkty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie są one konfekcjonowane, a następnie dystrybuowane - proces ten obejmuje w szczególności magazynowanie, spedycję oraz organizację transportu - do kontrahentów zlokalizowanych zarówno w Polsce, jak i poza jej granicami.

Spółka nie zatrudnia w Polsce pracowników, w tym pracowników upoważnionych do podejmowania decyzji dotyczących działań biznesowych, np. negocjowania umów czy dokonywania czynności sprzedażowych. Jak już wskazano, wszystkie decyzje o charakterze operacyjnym związane z podstawową działalnością Spółki są realizowane i podejmowane przede wszystkim we Francji.

W celu prowadzenia działalności na terytorium RP Spółka korzysta z usług podmiotu powiązanego, tj. (…) Sp. z o.o. (dalej: „Podmiot Powiązany”). Podmiot Powiązany świadczy na rzecz Spółki usługi w zakresie magazynowania i konfekcjonowania, wykonując w szczególności następujące czynności:

‒świadczy usługi w zakresie konfekcjonowania Produktów,

‒świadczy usługi w zakresie dystrybucji Produktów, tj. w szczególności magazynowania, spedycji, adresowania oraz organizacji transportu,

‒stosuje rozwiązania gwarantujące bezpieczeństwo realizacji usług konfekcjonowania i dystrybucji Produktów.

Po stronie Spółki istnieją następujące obowiązki:

‒dostarczanie produktów do miejsca wskazanego przez Podmiot Powiązany,

‒zakup na własny rachunek opakowań i dostarczenie ich do miejsca wskazanego przez Podmiot Powiązany,

‒przekazywanie Podmiotowi Powiązanemu informacji niezbędnych do prawidłowej i terminowej dystrybucji produktów do wskazanych odbiorców.

Spółka podkreśla, że nie nabywa w Polsce usług produkcyjnych (wyprodukowania produktów) od Podmiotu Powiązanego. Działalność produkcyjna Spółki odbywa się we Francji, natomiast w Polsce nabywane są jedynie usługi w zakresie konfekcjonowania i magazynowania.

3.Jeśli Spółka nabywa usługi produkcyjne od Podmiotu powiązanego proszę wskazać:

a.czego dotyczą/w jaki sposób są realizowane ww. usługi produkcyjne, do czego zobowiązane są strony w związku ze świadczeniem usług produkcyjne,

b.przy użyciu jakich/czyich zasobów osobowych/technicznych są realizowane usługi produkcyjne,

c.czy Spółka ma wpływ na to jakie zasoby osobowe i techniczne/rzeczowe Podmiotu powiązanego uczestniczą w świadczeniu usług produkcyjnych na rzecz Spółki

d.czy Spółka ma bezpośrednią kontrolę nad zasobami osobowymi oraz technicznymi/ rzeczowymi Podmiotu powiązanego wykorzystywanymi do świadczenia ww. usług, na czym ta kontrola polega?

Zgodnie z odpowiedzią na pytanie nr 2, Spółka nie nabywa od Podmiotu Powiązanego usług produkcyjnych, lecz wyłącznie usługi magazynowania i konfekcjonowania produktów – wobec czego udzielenie odpowiedzi na powyższe pytania nie jest możliwe.

4.Czy Podmiot powiązany świadczy usługi objęte wnioskiem tylko i wyłącznie na rzecz Spółki czy również na rzecz innych podmiotów?

Podmiot powiązany - oprócz świadczenia usług na rzecz Spółki - formalnie może świadczyć również usługi na rzecz innych podmiotów. Niemniej jednak, działalność Podmiotu powiązanego ukierunkowana jest na realizację zamówień Spółki i świadczenia ich na jej rzecz.

Pytania

1)Czy w świetle opisanego wyżej stanu faktycznego, prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 z późn. zm., dalej: ustawa o VAT) i Rozporządzenia Wykonawczego?

2)Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 jest twierdząca (tzn. Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej), to czy prawidłowe jest stanowisko, że Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (dalej: KSeF), wchodzącego w życie z dniem 1 lutego 2026 r. na podstawie art. 106ga ust. 1 wprowadzanego do ustawy o VAT ustawą nowelizującą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r. poz. 1598, dalej: Ustawa Nowelizująca)?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie posiada na terytorium Polski stałego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 28b ustawy o VAT oraz w art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (EU) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Ad 2

W ocenie Wnioskodawcy, nie będzie on zobowiązany do stosowania obligatoryjnego Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od lutego 2026 r., z uwagi na brak posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 28b ustawy o VAT oraz art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Uzasadnienie do stanowiska nr 1

1. Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Ustawa o VAT nie zawiera definicji pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Termin ten wywodzi się z Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa 2006/112/WE) a jego definicję zawarto w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) z 15 marca 2011 r. nr 282/2011 ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Rozporządzenie 282/2011).

Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia 282/2011:

„1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

2. Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a)art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b)począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c)do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d)art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.”

Na podstawie art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE, za miejsce świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze uznaje się miejsce, w którym podatnik posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

W punkcie 14 preambuły do Rozporządzenia 282/2011 wskazano, że dla zapewnienia spójnego stosowania przepisów dotyczących ustalania miejsca opodatkowania transakcji, konieczne jest doprecyzowanie pojęć takich jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności, miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Przy definiowaniu tych pojęć należy kierować się możliwie precyzyjnymi i obiektywnymi kryteriami, uwzględniając przy tym orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „Trybunał” lub „TSUE”).

Kierując się definicją stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawartej w art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011 przesłanki, których łączne zaistnienie, powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej” w odniesieniu do danego podatnika obejmują:

‒posiadanie odpowiedniej struktury pod względem kadrowym i zaplecza technicznego niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej (infrastruktura własna lub zapewniona przez podmiot zewnętrzny),

‒niezależności/samodzielności w stosunku do głównego miejsca prowadzenia działalności przez podatnika,

‒pewien stopień stałości działalności gospodarczej, wyrażony jako zamiar wykonywania przez podatnika działalności z tego miejsca w sposób stały.

Wszystkie powyższe przesłanki powinny być przy tym spełnione łącznie. Jeżeli którykolwiek warunek nie zostanie spełniony, to należy uznać, że podatnik nie posiada w danym miejscu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

2. Działalność Spółki w świetle kryteriów rozstrzygających o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

a) Kryterium odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego

Jak wynika z cytowanego powyżej artykułu 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011, dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium danego państwa członkowskiego niezbędnym jest, aby zagraniczny podmiot posiadał na terytorium tego państwa „odpowiednią strukturę w zakresie zaplecza personalnego”.

Kwestia odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego była wielokrotnie poddawana analizie przez TSUE.

Przykładowo, w wyroku TSUE z 3 czerwca 2021 r. (sygn. C-931/19 Titanium) wskazano, że struktura pozbawiona własnego personelu nie może mieścić się w zakresie pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Jednocześnie w sprawie C-547/18 (Dong Yang Electronics Sp. z o.o.), TSUE wskazał, że nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w państwie trzecim, wyłącznie opierając się na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną.

W wyroku w sprawie Berlin Chemie (sygn. C-333/20) z 7 kwietnia 2022 r. wskazano, że aby uznać istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, podatnik musi mieć prawo do dysponowania zapleczem personalnym i technicznym w taki sposób, jakby było ono jego własne (np. na podstawie stabilnych umów o świadczenie usług lub najmu). Dodatkowo, samo zaplecze nie może być jednocześnie wykorzystywane przez jedną spółkę do świadczenia i odbioru tych samych usług w ramach tej samej transakcji. Doprecyzowano również, że jeśli krajowy podmiot świadczy usługi na rzecz zagranicznego odbiorcy przy wykorzystaniu własnego zaplecza to nie można uznać, że zagraniczny odbiorca dysponuje tym zapleczem jako własnym.

Podobne stanowisko TSUE wyraził w wyroku z dnia z 13 czerwca 2024 r. (sygn. C-533/22). Trybunał wskazał, że dla uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej niezbędne jest, aby podmiot zagraniczny posiadał w danym państwie członkowskim wyraźne i niezależne struktury techniczne oraz personalne, pozwalające mu na samodzielne nabywanie i świadczenie usług. Podkreślono, że sama przynależność dwóch spółek do tej samej grupy kapitałowej nie przesądza o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności jednej z nich. Również fakt zawarcia między nimi umowy o świadczenie usług na wyłączną korzyść jednej ze stron nie jest wystarczający do stwierdzenia istnienia takiego miejsca. TSUE zaznaczył, że nabycie usług kompleksowych od powiązanego podmiotu z siedzibą w innym państwie UE nie prowadzi do powstania stałego miejsca działalności gospodarczej, jeżeli usługobiorca nie dysponuje w tym państwie własnym zapleczem techniczno-personalnym umożliwiającym prowadzenie opodatkowanej działalności.

Dodatkowo, w wyroku Trybunału z dnia 3 czerwca 2021 r. (sygn. C-931/19) wskazano, że najem nieruchomości nie przesądza o posiadaniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w sytuacji, gdy brakuje jej towarzyszących zasobów personalnych umożliwiających prowadzenie działalności.

Podobne wnioski płyną również z orzecznictwa krajowych sądów administracyjnych i interpretacji podatkowych wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 lipca 2021 r. (sygn. I FSK 660/18), NSA uznał, że brak jest podstaw do stwierdzenia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w przypadku, gdy:

‒spółka nie posiada w Polsce własnego personelu ani zaplecza technicznego w postaci nieruchomości, maszyn lub urządzeń będących jej własnością,

‒spółka korzysta z usług podmiotu trzeciego, który działa autonomicznie, samodzielnie decydując o środkach, sposobie i czasie realizacji usług, bez podległości pod wnioskodawcę oraz bez jego instrukcji lub kontroli,

‒spółka nie posiada w Polsce osób uprawnionych do zawierania lub negocjowania kontraktów w jej imieniu, a wszystkie decyzje zarządcze dotyczące działalności podejmowane są poza terytorium Polski (w kraju siedziby spółki).

Omawiana kwestia była również interpretowana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. W interpretacji indywidualnej z 12 kwietnia 2024 r. (0114-KDIP1-2.4012.52.2024.2.RST) analizowano stan faktyczny, w którym usługodawca (spółka polska) realizuje na rzecz wnioskodawcy usługi magazynowe i logistyczne, co oznacza, że zaplecze zasobów personalnych i technicznych wykorzystywane byłoby zarówno do świadczenia usług, jak i ich odbioru. W konsekwencji, zgodnie z orzecznictwem TSUE (w szczególności wyroku TSUE z 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20), jeden podmiot nie powinien być kwalifikowany jako stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie usług świadczonych na jego rzecz. W świetle powyższego należy stwierdzić, że to samo zaplecze wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług nie może stanowić stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Uwzględniając powyższe należy wskazać, że Spółka nie dysponuje w Polsce samodzielnymi i wyraźnie wyodrębnionymi zasobami personalnymi, pozwalającymi jej na samodzielne nabywanie i świadczenie usług – tj. nie posiada pracowników w Polsce. Kluczowe działania związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą na terenie Polski, w szczególności konfekcjonowanie i dystrybucja Produktów są realizowane w ramach współpracy z Podmiotem Powiązanym na podstawie Umowy I, w zakresie świadczenia przez Podmiot Powiązany usług w zakresie magazynowania i konfekcjonowania Produktów i Umowy II, w zakresie udostępnienia Podmiotowi Powiązanemu linii produkcyjnych na cele realizacji Umowy I. Zawarte umowy nie dają Spółce prawa do bezpośredniego nadzoru nad pracownikami Podmiotu Powiązanego (Spółka nie wydaje im instrukcji).

Również korzystanie z usług wybranych pracowników Podmiotu Powiązanego w zakresie realizacji wybranych obowiązków wynikających z ustaw podatkowych czy też korzystanie z usług biura rachunkowego nie przesądza o tym, że Spółka posiada zaplecze personalne w Polsce.

Tym samym, w przedstawionym stanie faktycznym nie można twierdzić, że Spółka posiada zaplecze personalne na terytorium Polski zdolne do odbioru („konsumowania”) nabywanych usług. Przeciwnie, Spółka jest zainteresowana nabywaniem rezultatów usług wykonywanych przy wykorzystaniu własnego personelu Podmiotu Powiązanego, nie zaś nabyciem kontroli czy też nadzoru nad tym personelem.

a) Kryterium odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego

Kolejnym niezbędnym warunkiem do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności jest dysponowanie przez podatnika niezbędną strukturą do prowadzenia danego typu działalności obejmującą zaplecze techniczne. Ważne jest przy tym, aby istniały oba te elementy (personalny i techniczny) - brak jednego z nich wyklucza bowiem powstanie stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium danego kraju (tak m.in. w wyroku TSUE w sprawie Titanium Ltd., sygn. C-931/19).

Regulacje unijne nie wprowadzają przy tym warunku, aby ww. struktura była własnością podmiotu, którego obecność w danym kraju oceniana jest przez pryzmat utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Aktywa te mogą bowiem należeć do podmiotu trzeciego. W takim przypadku istotne jest jednak ustalenie, czy badany podmiot posiada nad nimi władztwo lub nadzór porównywalny do nadzoru nad własną infrastrukturą. Innymi słowy, określić należy, czy zaplecze wykorzystywane do prowadzenia działalności, mimo że formalnie nie jest własnością podmiotu badanego, to jest przez niego traktowane i wykorzystywane tak, jak gdyby do niego należało.

W tym miejscu trzeba wskazać, że Spółka jest właścicielem linii produkcyjnych zlokalizowanych w Polsce, które stanowią przedmiot najmu do Podmiotu Powiązanego. Umowa II zawarta jest na czas określony i to Spółka decyduje do produkcji jakich towarów będzie wykorzystywana – przy czym na czas najmu, linie produkcyjne są we władaniu Podmiotu Powiązanego. Jednocześnie Spółka nie jest stroną umów najmu, ani też zawarta Umowa II nie daje Spółce możliwości swobodnego dysponowania powierzchnią magazynową Podmiotu Powiązanego.

W kontekście powyższego, nie można twierdzić, że Spółka posiada zaplecze techniczne na terytorium Polski zdolne do odbioru nabywanych usług. W szczególności, istota usług realizowanych przez Podmiot Powiązany, nie polega na udostępnieniu Spółce infrastruktury własnej tych podmiotów (nieruchomości, itp.), w szczególności w taki sposób, aby to Spółka sprawowała bezpośrednią kontrolę nad tymi zasobami technicznymi/rzeczowymi.

Również okoliczność posiadania przez Spółkę na terytorium Polski Produktów nie jest wystarczająca do uznania istnienia w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności. Pogląd ten jest zgodny z wytycznymi Komitetu ds. VAT, który na posiedzeniu nr 104 z dnia 4-5 lipca 2015 r. wskazał, że: „Komitet ds. VAT jednogłośnie zgadza się, że w przypadku wewnątrzwspólnotowego transferu towarów podatnik nie może, jedynie w wyniku tego transferu, być postrzegany jako mający miejsce prowadzenia działalności w państwie członkowskim zakończenia transportu.”

W tym miejscu Spółka pragnie wskazać, że zgodnie z ukształtowanym już podejściem TSUE - ta sama infrastruktura techniczna i personalna nie może równocześnie świadczyć usług oraz je odbierać. Jak wyjaśnił TSUE w przytoczonym już wyroku z 7 kwietnia 2022 r. (sygn. C-333/20 Berlin-Chemie): „Wreszcie, z akt sprawy wynika, że w sprawie w postępowaniu głównym zaplecze personalne i techniczne, które zostało udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską i które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki niemieckiej w Rumunii, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczy usługi na. rzecz spółki niemieckiej. Tymczasem to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług.”

Podobnie wypowiedział się TSUE w wyroku z dnia 29 czerwca 2023 r. (sygn. C-232/22), w którym wskazał, że: „(...) to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług (...). Tymczasem w niniejszej sprawie, z zastrzeżeniem oceny sądu odsyłającego, z akt sprawy przedłożonych Trybunałowi nie wynika, by możliwe było odróżnienie zaplecza stosowanego przez Cabot Plastics w odniesieniu do świadczenia przez nią usług w postaci produkcji z materiałów powierzonych od zaplecza, które byłoby zdaniem organu podatkowego wykorzystywane przez Cabot Switzerland do odbioru tych usług w Belgii w ramach jej rzekomego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, które zdaniem tego organu stanowi jedynie zaplecze należące do Cabot Plastics.”

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, że jeżeli infrastruktura ludzka (personalna) i techniczna Podmiotu Powiązanego świadczy na rzecz Spółki usługi z Umowy I opisane w stanie faktycznym, to nie może ona jednocześnie odbierać i konsumować tej samej usługi, którą świadczy. Analogicznie, własna infrastruktura ludzka (personalna) i techniczna Spółki i Wynajmującego nie może być uznana za tę, która odbiera i konsumuje jakiekolwiek usługi nabywane przez Spółkę „w” Polsce.

b) Samodzielność i niezależność struktury

Zgodnie z brzmieniem art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011, kolejnym kluczowym warunkiem niezbędnym do uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej obok posiadania odpowiednich zasobów technicznych i kadrowych, jest warunek posiadania trwałej, niezależnej i samodzielnej struktury. Struktura ta musi być na tyle autonomiczna, by możliwe było podejmowanie w jej ramach decyzji zarządczych zarówno w odniesieniu do samego miejsca, jak i prowadzonej za jego pośrednictwem działalności gospodarczej. Co istotne, powinna ona dysponować zdolnością do samodzielnego wykonywania i korzystania ze świadczonych usług.

W wyroku NSA z 3 października 2019 r. (sygn. I FSK 980/17) została poruszona kwestia „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W szczególności wskazano, że to, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. W sytuacji, gdy dana struktura organizacyjna nie jest w stanie, ze względu na swoje ograniczenia, samodzielnie skonsumować usług lub ich świadczyć, nie może być uznana za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym, aby takie miejsce istniało, niezbędne jest, aby dysponowało ono adekwatnymi i wystarczającymi zasobami do wykonywania czynności opodatkowanych.

Podobne stanowisko przyjął WSA w Gliwicach w wyroku z 28 lipca 2020 r. (sygn. I SA/Gl 141/20). W przypadku, gdy kluczowe decyzje zarządcze w przedmiotowej sprawie zapadają poza terytorium Polski, a podmioty świadczące usługi na rzecz spółki nie posiadają uprawnień do podejmowania zobowiązań ani zawierania umów w jej imieniu nie można stwierdzić, że spółka samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą w Polsce.

Warta uwagi jest również, interpretacja indywidualna z dnia 3 kwietnia 2024 r. (0114-KDIP1-2.4012.569.2023.1.RM) potwierdzająca, że brak własnego personelu i zaplecza technicznego na terytorium Polski, a także brak jakiejkolwiek kontroli nad personelem kontrahenta świadczącego usługi, wyklucza możliwość uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W sytuacji, gdy spółka nie posiada w Polsce ani zasobów osobowych, ani technicznych, sam fakt przechowywania towarów w wydzielonej części magazynu kontrahenta, przy jednoczesnym braku decyzyjności co do konkretnych zasobów technicznych, nie przesądza o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Biorąc to pod uwagę wskazano, że spółka nie posiada dostatecznego wpływu na zaplecze kontrahenta, który mógłby być porównywalny do kontroli sprawowanej nad własnym zapleczem.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, aby uznać Spółkę za posiadającą stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce powinna ona dysponować w Polsce strukturą, która charakteryzuje się wystarczającą stałością, umożliwiającą, w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Na terenie Polski kluczowe czynności, tj. konfekcjonowania oraz dystrybucja, tj. w szczególności magazynowanie, spedycja, organizacja transportu Produktów są realizowane na rzecz Spółki przez Podmiot Powiązany.

Co więcej, to we Francji podejmowane są wszystkie decyzje biznesowe Spółki. Kluczowe czynności, związane ze sprzedażą towarów klientom Spółki są dokonywane na terytorium Francji lub na terytorium Polski za pośrednictwem pracowników Spółki zatrudnionych we Francji - zawieranie umów, przyjmowanie zamówień przez Spółkę oraz składanie zamówień u dostawców Spółki.

Podsumowując, realizowana przez Spółkę działalność w Polsce nie ma niezależnego charakteru. Spółka nie dysponuje ani strukturą, ani personelem, który umożliwiałby jej prowadzenie działalności na terytorium Polski w sposób samodzielny i niezależny.

c) Określony poziom stałości

W świetle aktualnej linii interpretacyjnej, wyrażonej m.in. w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 czerwca 2023 r. (0114-KDIP1-2.4012.106.2023.2.RST) oraz z 25 stycznia 2022 r. (0114-KDIP1-2.4012.542.2021.3.RST), za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej może być uznana jedynie taka struktura, która charakteryzuje się odpowiednim poziomem zaangażowania rzeczowo-osobowego oraz wykazuje cechy stałości (tj. powtarzalna, systematyczna i nieprzemijalna). W przywołanych interpretacjach wskazywano, że kluczowe znaczenie ma istnienie infrastruktury technicznej oraz personelu umożliwiających samodzielne wykonywanie czynności opodatkowanych, a nie jedynie współpraca z zewnętrznym usługodawcą czy spółką zależną.

Stałe korzystanie przez Spółkę z usług świadczonych przez Podmiot Powiązany nie może być tożsame z powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności w sytuacji, w której Wnioskodawca nie dysponuje na terytorium Polski odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. W związku z tym, w odniesieniu do działalności Spółki w Polsce, kryterium stałości nie jest spełnione.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że w jej przypadku nie doszło do łącznego spełnienia wszystkich przesłanek koniecznych do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji, należy uznać, że takie miejsce nie powstało na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Uzasadnienie do stanowiska nr 2

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r. poz. 1598, dalej jako „ustawa zmieniająca”), wprowadzono zmiany w zakresie Krajowego Systemu e-Faktur czyniąc go obligatoryjnym. Pierwotnie zmiany miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF przesunięto na 1 lutego 2026 r.

Przepisem, który po wejściu w życie będzie wyznaczał zakres podmiotowy obowiązku wystawiania faktur przy użyciu KSeF będzie art. 106ga ustawy o VAT.

W myśl art. 106ga ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 lutego 2026 r., obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) nie dotyczy wystawiania faktur:

1.przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju oraz

2.przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę.

Przywołane wyżej przepisy wskazują, że obowiązek wystawiania faktur przy użyciu KSeF dotyczy podatników posiadających siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce.

W związku z powyższym, że w ocenie Spółki nie będzie ona posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, a co za tym idzie:

‒nie będzie ona zobowiązana do wystawiania faktur przy użyciu Krajowego Systemu eFaktur,

‒nie będzie ona zobowiązana do odbierania faktur zakupowych przy użyciu Krajowego Systemu eFaktur.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1, 3 i 5 ustawy:

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

Z treści wniosku wynika, że Spółka zajmuje się produkcją i konfekcjonowaniem m.in. Produktów. Spółka jest zarejestrowana w Polsce dla celów podatku VAT, w tym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. W Polsce, Spółka współpracuje ze spółką powiązaną (Podmiot Powiązany). Podstawą tej współpracy jest umowa zawarta na czas określony (Umowa I), dotycząca świadczenia usług konfekcjonowania i spedycji (…) (Produkty). W ramach Umowy I, Spółka dostarcza produkty i zakupione przez siebie opakowania do miejsca wskazanego przez Podmiot Powiązany. Przy czym, Spółka pozostaje właścicielem Produktów i opakowań niezbędnych do zrealizowania usług wskazanych w Umowie I. Spółka przekazuje Podmiotowi powiązanemu informacje niezbędne do prawidłowej i terminowej dystrybucji Produktów do wskazanych odbiorców oraz informacje i wiedzę techniczną (know-how), w celu zapewnienia zgodności Produktów z wymaganymi przez Spółkę standardami jakości. Natomiast do obowiązków Podmiotu Powiązanego należy realizacja usługi konfekcjonowania i dystrybucji Produktów, na którą składa się m.in. usługi magazynowania, spedycji, adresowania i organizacji transportu. Realizując świadczenia wynikające z Umowy I, Podmiot Powiązany stosuje rozwiązania gwarantujące bezpieczeństwo realizacji usług, ponosi odpowiedzialność za dobrą jakość stosowanych materiałów oraz za powierzone dane (w szczególności dane klientów). Podmiot Powiązany przekazuje Spółce informacje dotyczące prawidłowości i terminowości realizowanych usług. Podmiot Powiązany świadczy usługi objęte Umową I na terenie zarządzanego przez siebie zakładu. Na potrzeby realizacji Umowy I Spółka wdrożyła elektroniczny system zamówień i magazynowania, obejmujący proces składania, zatwierdzania oraz realizacji zamówień. System ten jest nadzorowany centralnie przez odpowiednie komórki organizacyjne zlokalizowane we Francji. Ponadto, Spółka posiada na terytorium Polski dziewięć linii produkcyjnych, z których osiem przekazała do użytkowania Podmiotowi Powiązanemu na mocy Umowy II, w zamian za wynagrodzenie kalkulowane rocznie. Zgodnie z Umową II, Podmiot Powiązany może wykorzystywać ww. linie produkcyjne wyłącznie do działalności produkcyjnej na rzecz Spółki. Podmiot powiązany może świadczyć usługi na rzecz innych podmiotów, niemniej jednak, jego działalność ukierunkowana jest na realizację zamówień Spółki i świadczenia usług na jej rzecz.

Spółka powzięła wątpliwości, czy w związku z działalnością opisaną we wniosku, posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oraz czy jest zobowiązana do wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych w Krajowym Systemie e-Faktur.

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura „własna”. W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

W wyroku z 7 kwietnia 2022 r. sygn. C-333/20 w sprawie Berlin Chemie, badając kwestię istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, która korzystała z zasobów powiązanej z nią spółki rumuńskiej, Trybunał wskazał, że: „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

TSUE podkreślił, że o ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc stwierdzić, że podatnik posiada odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest, aby podatnik był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego zapleczem własnym. Zaplecze personalne i techniczne udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską, które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwalało na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, stanowiło również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczyła usługi na rzecz spółki niemieckiej. W tym przypadku Trybunał podkreślił, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do realizacji i odbioru tych samych świadczeń.

Należy także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22, w którym TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54). (...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81).”

Z kolei kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE, przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że w Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w sposób stały.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego. Zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością.

Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest produkcja i konfekcjonowanie kosmetyków, w szczególności (…) (Produkty). W ramach działalności prowadzonej w Polsce, Spółka przemieszcza swoje Produkty na terytorium Polski, gdzie są one konfekcjonowane, a następnie dystrybuowane do kontrahentów zlokalizowanych w Polsce oraz w innych krajach. W związku z nabyciem Produktów w innych krajach niż Polska, Spółka deklaruje w Polsce wewnątrzwspólnotowe nabycie i import towarów. Z kolei sprzedaż towarów – w zależności od miejsca dostawy - Spółka deklaruje jako krajowe i wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów oraz eksport towarów. W Polsce Spółka nabywa usługę konfekcjonowania i spedycji od Podmiotu Powiązanego. Poza tym, na terytorium PolskiSpółka korzysta z usług biura rachunkowego oraz pełnomocników (pracowników Podmiotu Powiązanego), upoważnionych do reprezentowania Spółki przed organami administracji publicznej i agencją celną.

Przedstawione okoliczności sprawy pozwalają przyjąć, że Spółka nie posiada na terytorium Polski ani zasobów osobowych ani rzeczowych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej. Zaplecze techniczne i osobowe, które zapewnia możliwość prowadzenia działalności przez Spółkę znajduje się we Francji. W kraju siedziby, Spółka posiada fabrykę produkcyjną, laboratoria, dział jakości oraz zaplecze biurowe. We Francji Spółka zatrudnia (…) osób. Natomiast w Polsce Spółka nie zatrudnia pracowników, w tym pracowników upoważnionych do podejmowania decyzji biznesowych, np. związanych z negocjowaniem umów czy dokonywaniem czynności sprzedażowych. Wszystkie decyzje związane z podstawową działalnością Spółki podejmowane są przede wszystkim przez centralę we Francji (częściowo decyzje koordynowane są również na poziomie grupy kapitałowej, w której funkcjonuje główny organ zarządczy). Wszelkie decyzje zarządcze, w szczególności w zakresie zamówień, dostaw towarów, przetwarzania zleceń, obsługi klientów, zarządzania finansami i płatnościami podejmowane są we Francji. Również kontakt z polskimi klientami (stałymi i okazjonalnymi) prowadzony jest z siedziby Spółki, z Francji. Pracownicy Spółki przyjeżdżają na terytorium Polski jedynie okazjonalnie, tj. na spotkania biznesowe z kontrahentami.

Spółka nie posiada w Polsce również zaplecza technicznego. Z wniosku wynika, że Spółka nie posiada w Polsce oddziału, biura ani przedstawicielstwa handlowego. Spółka nie posiada tytułu własności obiektów i nieruchomości położonych w Polsce, w których prowadzi działalność gospodarczą. Ponadto, Spółka nie będzie dysponowała taką infrastrukturą na podstawie umowy najmu. Spółka nie będzie wynajmowała w Polsce powierzchni produkcyjnej ani magazynowej, w szczególności w celu magazynowania Produktów. Do czasu sprzedaży, Produkty będą przechowywane przez Podmiot Powiązany w ramach usług świadczonych na podstawie Umowy I. Ponadto, z wniosku wynika, że Spółka jest właścicielem dziewięciu linii produkcyjnych zlokalizowanych w Polsce, z których osiem przekazała odpłatnie do użytkowania Podmiotowi Powiązanemu na mocy Umowy II, zawartej na czas określony. Zgodnie z Umową II, Podmiot Powiązany może wykorzystywać ww. linie produkcyjne wyłącznie do działalności produkcyjnej na rzecz Spółki, i to Spółka decyduje do produkcji jakich towarów będzie wykorzystywana linia produkcyjna. Należy jednak zauważyć, że w uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała jednoznacznie, że nie nabywa w Polsce usług produkcyjnych (wyprodukowania produktów) od Podmiotu Powiązanego. Spółka podkreśliła, że jej działalność produkcyjna odbywa się we Francji, natomiast w Polsce nabywa jedynie usługi w zakresie konfekcjonowania i magazynowania. Przy czym, Umowa II nie daje Spółce możliwości swobodnego dysponowania powierzchnią magazynową Podmiotu Powiązanego. Również elektroniczny system zamówień i magazynowania, obejmujący proces składania, zatwierdzania oraz realizacji zamówień wdrożony na potrzeby realizacji Umowy I nadzorowany jest centralnie przez odpowiednie komórki organizacyjne we Francji.

Należy zauważyć, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Spółka nabywa od Podmiotu Powiązanego usługę konfekcjonowania i spedycji Produktów, nie ma jednak wpływu na sposób ich wykonywania. Jak wskazuje Spółka, każda ze stron jest niezależnym podmiotem, zachowującym pełną kontrolę i odpowiedzialność za działania własne oraz swoich pracowników. Spółka nie ma możliwości swobodnego dysponowania powierzchnią magazynową Podmiotu Powiązanego, a działanie elektronicznego systemu zamówień i magazynowania nie oznacza bezpośredniego nadzoru nad pracownikami Podmiotu Powiązanego. Spółka nie wydaje tym osobom żadnych instrukcji. W celu zapewnienia zgodności Produktów z wymaganymi przez Spółkę standardami jakości, Spółka udostępni Podmiotowi Powiązanemu informacje techniczne i wiedzę technologiczną (know-how). Niemniej jednak, decyzje o samym przebiegu procesów produkcyjnych, w szczególności o godzinach pracy, wyznaczeniu i zaangażowaniu personelu produkcyjnego oraz organizacji procesu produkcji, należą w całości do Podmiotu Powiązanego. W konsekwencji należy uznać, że Spółka nie posiada na terytorium Polski kontroli nad zapleczem osobowym i technicznym/rzeczowym Podmiotu Powiązanego porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności.

Ponownie wskazać należy, że poza liniami produkcyjnymi oddanymi odpłatnie Podmiotowi Powiązanemu do użytkowania, tj. do świadczenia usług objętych Umową I na rzecz Spółki, Spółka nie posiada w Polsce żadnych innych zasobów technicznych i nieruchomości oraz nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników. Dodatkowo wszelkie procesy związane z podejmowaniem decyzji zarządczych i biznesowych, obsługa elektronicznego systemu zamówień i magazynowania prowadzone są przez Spółkę poza terytorium kraju (we Francji).Zatem, skoro Spółka nie posiada na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można uznać, że spełnione jest kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść m.in. do obecności zasobów osobowych i technicznych.

Należy również zwrócić uwagę na cytowany już wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Wynika z niego, że z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności istotne jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie tych usług, które świadczy dla tego innego podmiotu. Odnosząc powyższe do Państwa sytuacji należy stwierdzić, że Podmiot Powiązany świadczy na Państwa rzecz usługi konfekcjonowania i spedycji Produktów, a to oznacza, że w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych Podmiotu Powiązanego byłoby wykorzystywane zarówno do świadczenia usług na rzecz Spółki i ich odbioru. Tym samym, zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności. W podobnym tonie wypowiada się również TSUE w wyroku z dnia 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22 wskazując, że zaplecze personalne i techniczne w kraju usługodawcy musi być odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są usługi na rzecz Spółki.

W konsekwencji, mając na uwadze aktualne orzecznictwo TSUE, oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Tym samym stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Przechodząc do wątpliwości dotyczących obowiązku wystawiania lub otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-4 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 i 2 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Natomiast według art. 106gb ust. 4 ustawy:

Przepis art. 106ga ust. 1 ustawy, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego przepisu przewiduje wyłączenie z tego obowiązku tych podmiotów, które nie posiadają w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, skoro jak ustaliłem, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r. Przy czym, Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Natomiast kwestię otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF reguluje art. 106gb ust. 4 ustawy, który wskazuje m.in., że w przypadku gdy nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony. Zatem, skoro Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to na podstawie art. 106gb ust. 4 pkt 2 ustawy nie będzie zobowiązana do odbioru faktur od polskich kontrahentów przy użyciu KSeF. Jednocześnie Spółka powinna uzgodnić z kontrahentami inny sposób odbioru ustrukturyzowanej faktury.

Tym samym stanowisko w zakresie pytania 2, z którego wynika, że z uwagi na brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania i odbierania faktur przy użyciu KSeF jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Podkreślam, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.