Interpretacja indywidualna z dnia 18 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.543.2025.1.MF

Interpretacja indywidualna– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

16 października 2025 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1) Zainteresowany będący stroną postępowania:

(…) (dalej również: „Zainteresowany 3”)

2) Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

(…) (dalej również: „Zainteresowany 2”)

3) Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

(…) (dalej również: „Zainteresowany 1”)

Opis zdarzenia przyszłego

Zainteresowani razem są wspólnikami spółki X Sp. z o.o. Sp.j. oraz spółki Y Sp. z o.o. Sp.j. (dalej razem: „Spółki”).

Spółki są podmiotami działającymi w (…). Spółki są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług. Spółki nie są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych (oraz nie planują nimi zostać). W konsekwencji pozostają podmiotami transparentnymi podatkowo, w związku z czym ogół rozliczeń na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych odbywa się na poziomie jej Wspólników, zgodnie z art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o CIT”).

Wspólnikami Spółek są dwie spółki komandytowo-akcyjne oraz jedna spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

Zainteresowany 1 - niebędący stroną niniejszego postępowania – (…) - jest spółką osobową z siedzibą w Polsce. Zainteresowany 1 jest polskim rezydentem podatkowym - posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

Zainteresowany 2 - niebędący stroną niniejszego postępowania – (…) - jest spółką osobową z siedzibą w Polsce. Zainteresowany 2 jest polskim rezydentem podatkowym - posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

Zainteresowany 3 - będący stroną niniejszego postępowania – (…) - jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce. Zainteresowany 3 jest polskim rezydentem podatkowym - posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

Spółki w ramach swojej podstawowej działalności wykorzystują:

 1) samochody osobowe, które stanowią ich własność i są wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych;

 2) samochody osobowe, niewprowadzane do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, na podstawie umów leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umów najmu dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

W ramach ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz zwartych ww. umów znajdują się:

 1) Samochody osobowe będące pojazdami elektrycznymi w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 110, 1093 i 2269),

 2) Samochody osobowe, których emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 450, z późn. zm.), wynosi mniej niż 50 g na kilometr, oraz

 3) Samochody osobowe, których emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, jest równa lub wyższa niż 50 g na kilometr.

Spółki nie są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych, zatem zgodnie z art. 5 ust. 2 Ustawy o CIT Zainteresowani rozliczają wydatki związane z ww. samochodów osobowych zgodnie z brzemieniem art. 16 ust. 1 pkt 4) oraz art. 16 ust. 1 pkt 49a) w związku z art. 16 ust. 5e Ustawy o CIT.

Z dniem 1 stycznia 2026 r., w związku z Ustawą zmieniającą zmienia się treść przepisów art. 16 ust. 1 pkt 4) oraz 16 ust. 1 pkt 49a) ustawy o CIT, w związku z czym Zainteresowani nie będą mogli uznać za koszty uzyskania przychodów:

i. odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

a. 225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 875, 1394, 1506 i 1681) oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy,

b. 150 000 zł - jeśli emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 450, z późn. zm.), wynosi mniej niż 50 g na kilometr,

c. 100 000 zł - jeśli emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, jest równa lub wyższa niż 50 g na kilometr;

ii. wydatków dotyczących samochodu osobowego i opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota, o której mowa w pkt 4 odpowiednio lit. b lub c, pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Pytanie

Czy Zainteresowani - dla umów leasingu, o których mowa w art. 17a Ustawy o CIT, umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, zawartych przed dniem 1 stycznia 2026 r. - będą uprawnieni do stosowania treści przepisów art. 16 ust. 1 pkt 4) oraz art. 16 ust. 1 pkt 49a) Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2025 r.?

Stanowisko Zainteresowanych w sprawie

Zainteresowani będą uprawnieni do stosowania treści przepisów ar. 16 ust. 1 pkt 4) oraz art. 16 ust. 1 pkt 49a) Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2025 r.

Uzasadnienie

Ustawa zmieniająca nie zawiera szczególnych przepisów przejściowych w zakresie umów leasingu, o której mowa w art. 17a Ustawy o CIT, umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze (dalej: Umowa), natomiast w ocenie Zainteresowanych dla odpowiedniego stosowania art. 16 ust. 1 pkt 49a) Ustawy o CIT istotny powinien być moment zawarcia Umowy.

Tym samym dla aut, których emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, jest równa lub wyższa niż 50 g na kilometr (dalej: „Samochód osobowy”) powinna być limitowana w zależności od daty zawarcia Umowy, tj.:

i. dla umów zawartych do dnia 31 grudnia 2025 r., nie stanowią kosztu uzyskania przychodu opłaty wynikające z Umów, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie Samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w (jakiej – przypis organu) 150 000 zł, pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy;

ii. dla umów zawartych od dnia 1 stycznia 2026 r., nie stanowią kosztu uzyskania przychodu opłaty wynikające z Umów, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie Samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w (jakiej – przypis organu) 100 000 zł, pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Art. 30 Ustawy zmieniającej przewiduje, że dla pojazdów wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika przed dniem wejścia w życie przepisów zmienianych Ustawą zmieniającą, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Tym samym ustawodawca przewidział zasadę ochrony praw nabytych dla środków trwałych nabytych lub używanych i wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Jednocześnie, od racjonalnego ustawodawcy należałoby oczekiwać równego traktowania w zakresie kwalifikacji wydatków związanych z samochodami osobowymi, niezależnie od podstawy prawnej pozwalającej na ich korzystanie, tj. niezależnie czy podatnik będzie korzystać z samochodu osobowego na podstawie Umów czy na podstawie innego tytułu prawnego (takiego, który uprawnia do wprowadzenia pojazdu do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych).

Ustawa zmieniająca zakłada zatem jednoznaczne różnicowanie sytuacji podatkowej podmiotów, które będą wykorzystywać (i rozliczać) samochody w ślad za ich wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz tych, którzy będą wykorzystywać (i rozliczać) samochody na podstawie Umów.

Jest to działanie w całości zaprzeczające dotychczasowemu stanowisku ustawodawcy (zdaniem Zainteresowanych, jedynie pozornie), które zostało zapoczątkowane poprzez zmianę ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2018 poz. 2159). W ramach tej nowelizacji, ustawodawca zdecydował się ujednolicić zasady podatkowego rozliczania przez podatników wykorzystania (w prowadzonej działalności gospodarczej) samochodów osobowych, niezależnie od rodzaju umowy na jakiej podatnik korzysta z takiego samochodu.

W uzasadnieniu do nowelizacji wskazywano:

„[...] projekt przewiduje odpowiednie rozciągnięcie ograniczenia stosowanego obecnie do odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu osobowego na inne formy korzystania z samochodu osobowego. Z uwagi na „techniczne” różnice między tymi formami korzystania z samochodu osobowego w przypadku umów leasingu operacyjnego, najmu i dzierżawy projekt przewiduje, iż ograniczenie w zaliczaniu opłat z tytułu tych umów do kosztów podatkowych ustalone zostanie proporcją wartości leasingowanego (najmowanego) samochodu do kwoty 150.000 zł (225.000 zł w przypadku samochodu elektrycznego)”.

Ze wskazanego fragmentu uzasadnienia jasno przebija ocena ustawodawcy, który stwierdza (przynajmniej w kontekście perspektywy rozliczeniowej), że różnice między formami korzystania są jedynie „techniczne” i nie mają charakteru, który warunkowałby odmienne podejście do sposobu rozliczenia. Analizując przyczyny wprowadzenia zasad ujednolicenia rozliczeniowego i konsekwentnego utrzymania w mocy tych zasad od 1 stycznia 2019 r. (wspólny limit 150.000/ 225.000 złotych niezależnie od formy wykorzystania samochodu), zdaniem Zainteresowanych, nie istnieją jakiekolwiek przesłanki, aby różnicować prawo podatników do rozliczeń podatkowych z uwagi na formę wykorzystania samochodu od 1 stycznia 2026 r.

Zważywszy na cel przepisów, tj. promowanie ekologii oraz elektromobilności, nie znajduje się uzasadnienia do różnicowania samochodów osobowych stanowiących własność podatników, a samochodów osobowych używanych na podstawie Umów. Cel proekologiczny nie powinien być realizowany z ryzykiem naruszenia stabilności prawa i równości podatników, którzy działali na podstawie obowiązujących regulacji.

Odmienne podejście stanowiłoby nie tylko zaprzeczenie zasady ochrony praw nabytych podatnika, lecz także zasady równości podatkowej.

Zasada ochrony praw nabytych i zasada równości podatkowej oraz charakter prawny Umów

Jedną z podstawowych zasad prawa podatkowego jest zasada konstytucyjnej ochrony praw nabytych przez podatnika. Podatnik zawierając Umowę przed dniem wejścia w życie przepisów, powinien mieć zapewnione stałe i przewidywalne prawa i obowiązki, wynikające z przepisów podatkowych. Brak takiego zapewnienia zaburza zasady określone w art. 2, art. 32 oraz art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasady zaufania do władzy publicznej oraz organów podatkowych.

Z perspektywy prawa podatkowego, równie istotna jest zasada równości, która oznacza nakaz równego traktowania podmiotów odznaczających się tożsamymi cechami wspólnymi. Równość to także akceptacja odmiennego traktowania podmiotów, które wspólnych cech relewantnych nie mają.

Jedynie wtedy, gdy zróżnicowanie sytuacji prawnej i faktycznej adresatów norm prawnych odpowiada obiektywnie istniejącym między nimi odmiennościom, nie dochodzi do naruszenia konstytucyjnej zasady równości (por. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 czerwca 2012 r., sygn. P 41/10, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 marca 2010 r., sygn. SK 47/08).

Jeżeli ustawodawca dał wprost wyraz swojemu stanowisku (we wprowadzonych w 2019 roku przepisach oraz w towarzyszącym uzasadnieniu zmianach), zgodnie z którym uznał wskazane formy wykorzystania samochodu za formy tożsame i z punktu widzenia prawa podatkowego - rozliczalne według jednolitych zasad, różniące się od siebie jedynie na gruncie „technicznym”, to nie istnieją jakiekolwiek podstawy dla odmiennego traktowania podatników, którzy wykorzystują samochody. Przy założeniu, iż:

 1) zgodnie z obowiązującymi przepisami, nie istnieją faktyczne różnice między sposobami rozliczania samochodów wykorzystywanych w ramach różnych form prawnych,

 2) uzasadnienie Ustawy zmieniającej nie zawiera jakiejkolwiek przesłanki, która wskazywałaby na wolę ustawodawcy w zakresie odejścia od wcześniejszego stanowiska i ponownego oddzielenia sposobu (pod kątem podatkowym) traktowania tytułów prawnych wykorzystania samochodów. Zmiany wprowadzane Ustawą zmieniającą warunkowane były celami ekologii (zgodnie z uzasadnieniem).

Podatnik powinien móc oczekiwać, że zasady rozliczania kosztów będą mu znane w momencie podejmowania decyzji o wprowadzeniu pojazdów do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika lub w momencie zawierania Umowy i nie zmienią się w trakcie jej trwania. Zarówno w odniesieniu do rozliczania pojazdów wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika, jak i samochodów wykorzystywanych na podstawie Umów - moment poniesienia kosztu nie jest tożsamy z momentem zawarcia umowy a wysokość opłaty może się zmieniać w czasie.

Jednakże w obu przypadkach - tj. niezależnie od tego, czy podatnik zawiera umowę leasingu, najmu, dzierżawy lub inną umowę o podobnym charakterze czy decyduje o wprowadzeniu samochodu do ewidencji środków trwałych, katalog skutków prawnych (w perspektywie rozliczeń podatkowych) związanych z momentem zawarcia Umowy lub wprowadzenia samochodu do ewidencji kreuje się analogicznie.

W momencie zawarcia Umowy, podatnikowi znany będzie okres rozpoczęcia i zakończenia jej trwania, liczba rat (płatności) oraz ich wysokość (wskazana jednoznacznie lub za pomocą opisanego mechanizmu kalkulacyjnego). Analogicznie kreuje się świadomość podatnika przy ujęciu samochodu w ramach ewidencji środków trwałych oraz rozłożeniu w czasie (na przyszłość) odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego (odpisów amortyzacyjnych).

Wszystkie późniejsze koszty (rozliczane zgodnie z przepisami podatkowymi) są konsekwencją tej jednej czynności prawnej. Już w tym momencie podatnik powinien być w stanie oszacować zakres ponoszonych przez niego kosztów.

Konkludując należy uznać, że brak przepisu przejściowego odnoszącego się do Umów, stanowi lukę legislacyjną, którą należałoby interpretować systemowo. Brak regulacji przejściowej prowadzi do nieuzasadnionego zróżnicowania sytuacji podatników i należy go interpretować w duchu zasady ochrony praw nabytych, zasady równości podatkowej i w ramach analogii do samochodów stanowiących środki trwałe u podatnika.

Zdaniem Zainteresowanych, będą oni uprawnieni do stosowania limitu wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 49a) w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2026 r. jeżeli Umowa została zawarta przed dniem 1 stycznia 2026 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”):

Z niniejszej regulacji wynika, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

- jest definitywny, a więc bezzwrotny,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,

- został właściwie udokumentowany.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2025 r.:

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 49a ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2025 r.:

Na mocy ustawy z dnia 2 grudnia 2021 r. o zmianie ustawy o elektromobilności i paliwach alternatywnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2269, dalej: „ustawa nowelizująca”), od dnia 1 stycznia 2026 r. mają wejść w życie przepisy zmieniające m.in. art. 16 ust. 1 pkt 4 i pkt 49a ustawy o CIT. Przewidują one nowe limity, w tym limit 100.000 zł dla samochodów spalinowych o emisji CO₂ równej lub wyższej niż 50 g na kilometr.

Zgodnie ze zmienionym przepisem tj. art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, mającym obowiązywać od 1 stycznia 2026 r.:

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2026 r.:

W myśl art. 30 ustawy nowelizującej:

Z językowego brzmienia ww. przepisu wynika zatem, że możliwość stosowania art. 16 ust. 1 pkt 4 i 49a ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2025 r. uzależniona jest od wprowadzenia pojazdów, których dotyczą wydatki do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika przed dniem wejścia w życie znowelizowanych przepisów.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółki w ramach swojej podstawowej działalności wykorzystują:

 1) samochody osobowe, które stanowią ich własność i są wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych;

 2) samochody osobowe, niewprowadzane do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, na podstawie umów leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umów najmu dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

W ramach ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz zwartych ww. umów znajdują się:

 1) Samochody osobowe będące pojazdami elektrycznymi w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 110, 1093 i 2269),

 2) Samochody osobowe, których emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 450, z późn. zm.), wynosi mniej niż 50 g na kilometr, oraz

 3) Samochody osobowe, których emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, jest równa lub wyższa niż 50 g na kilometr.

Spółki nie są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych, zatem zgodnie z art. 5 ust. 2 Ustawy o CIT Zainteresowani rozliczają wydatki związane z ww. samochodów osobowych zgodnie z brzemieniem art. 16 ust. 1 pkt 4) oraz art. 16 ust. 1 pkt 49a) w związku z art. 16 ust. 5e ustawy o CIT.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy Zainteresowani - dla umów leasingu, o których mowa w art. 17a ustawy o CIT, umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, zawartymi przed dniem 1 stycznia 2026 r. - będą uprawnieni do stosowania treści przepisów art. 16 ust. 1 pkt 4) oraz art. 16 ust. 1 pkt 49a) ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2025 r.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości wskazać należy, iż art. 30 ustawy nowelizującej z 2021 r. odnosi się do samochodów osobowych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika od 1 stycznia 2026 r. Oznacza to, że dla takich pojazdów stosuje się nowe limity amortyzacyjne określone w ustawie nowelizującej. Natomiast ci podatnicy, którzy przed datą 1 stycznia 2026 r. wprowadzili pojazd do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stosują dotychczasowe zasady (dotychczasowe limity).

Należy jednak zwrócić uwagę, że uchwalając ustawę z 2 grudnia 2021 r. ustawodawca przewidział wyjątkowo długie vacatio legis (4 lata) na wejście w życie zmian w zakresie podatków dochodowych (PIT i CIT). Projektodawca wyraźnie przy tym nakreślił w uzasadnieniu, jakich skutków oczekuje w tak długim okresie stwierdzając, że:

Pogorszenie sytuacji podatkowej pewnej grupy podatników zastosowano w tym przypadku jako bodziec do podejmowania przez przedsiębiorców decyzji, które służyłyby realizacji społecznie ważnego celu, jakim jest ochrona środowiska. Uznano przy tym okres czteroletni za wystarczający do tego, aby podatnicy przystosowali sposób prowadzenia swoich spraw do zmieniających się w tej perspektywie warunków podatkowych.

Wyjątek uczyniono dla sytuacji, o której mowa w art. 30 ustawy z 2 grudnia 2021 r., przewidując możliwość korzystania z dotychczasowych zasad przez podatników, którzy przed 1 stycznia 2026 r., a zatem przed wejściem w życie omawianych zmian, wprowadzili pojazdy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Tym samym, ustawodawca w sposób precyzyjny określił kryterium, które pozwala podatnikom stosować przepisy obowiązujące w chwili nabycia pojazdu – na własność lub w drodze umowy, której celem jest przeniesienie własności na warunkach, które pozwalają jej przedmiot traktować jak własność dla celów podatkowych.

Jednocześnie, z faktu, że nie wprowadzono przepisu pozwalającego na stosowanie dotychczasowych zasad do umów leasingu operacyjnego, najmu i im podobnych, nie można wyprowadzać wniosku o błędzie lub dyskryminującym podejściu ustawodawcy do części podatników.

Odczytując treść normy zawartej w przepisie, należy w pierwszym rzędzie oceniać jego treść na podstawie wykładni językowej. Jeśli treść przepisu jest jasna, co wydaje się mieć miejsce w omawianym przypadku, należy przyjąć normę, która bezpośrednio z przepisu wynika, zgodnie z zasadą, że nie poddaje się jakiejkolwiek interpretacji tego, co jest jasne (clara non sunt interpretanda). Zasada ta, szeroko dyskutowana w polskiej doktrynie i orzecznictwie, podkreśla, że jasny przepis nie wymaga interpretacji, co zapobiega nadmiernemu rozszerzaniu jego zakresu przez organy lub podatników. Interpretacja prawa powinna być ograniczona do przypadków rzeczywistej niejasności, a nie służyć do korygowania domniemanych „luk” w regulacji. Podobnie, w kontekście jasności językowej przepisów, doktryna i orzecznictwo wskazują, że teksty prawne pochodzące od racjonalnego prawodawcy powinny być redagowane według wzorca należytej legislacji, co w tym przypadku zostało spełnione poprzez precyzyjne określenie zakresu wyjątku.

Zatem nie można z treści art. 30 ustawy z 2 grudnia 2021 r. wywodzić skutków, których on nie przewiduje.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić zatem należy, że dla umów leasingu, o których mowa w art. 17a ustawy o CIT, umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, będziecie Państwo obowiązani do stosowania od 1 stycznia 2026 r. nowych limitów - nawet jeśli takie umowy zostaną zawarte przed dniem 1 stycznia 2026 r.

Tym samym, nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, iż Zainteresowani będą uprawnieni do stosowania limitu wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 49a) ustawy o CIT w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2026 r. jeżeli Umowa została zawarta przed dniem 1 stycznia 2026 r.

Reasumując, Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowo wskazać należy, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie było podstaw do zastosowania art. 2a Ordynacji podatkowej, albowiem w sprawie nie występują niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego. Organ nie miał żadnych wątpliwości co do treści oraz zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

(…) (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.