Interpretacja indywidualna z dnia 19 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.452.2025.2.AK

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 4 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 21 października 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A (dalej: „Spółka”, lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Republiki Federalnej Niemiec m.in. w zakresie (…). W ramach tej działalności Spółka (…). Spółka świadczy swoje usługi (…). Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Republice Federalnej Niemiec.

Spółka zatrudniła w Polsce pracownika (dalej: „Pracownik”) na stanowisku (…). Następnie, Spółka rozpoczęła świadczenia usługi (…). (…) zajmuje się zatrudniony Pracownik. Wnioskodawca nie jest jedynym podmiotem, który świadczy usługi (…) na rzecz B. Do obowiązków Pracownika należy: (…).

Praca jest wykonywana przez Pracownika w formie pracy zdalnej zgodnie z regulaminem pracy zdalnej obowiązującym w Spółce. Miejscem pracy Pracownika jest jego miejsce zamieszkania określone w umowie o pracę oraz każde inne miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wskazane przez Pracownika i zaakceptowane przez Spółkę zgodnie z regulaminem pracy zdalnej. Pracownik będzie również czasami zobowiązany do (…) w celu wykonywania swoich obowiązków pracowniczych.

Spółka nie może dysponować stałym miejscem pracy Pracownika, tj. jego miejscem zamieszkania, ani przestrzeniami (…), w których Pracownik będzie (…). W szczególności Spółka nie zawarła żadnej umowy najmu lub podnajmu w celu zapewnienia Pracownikowi przestrzeni biurowej, ani nie ponosi jakichkolwiek kosztów związanych z umeblowaniem jego miejsca pracy.

Charakter pracy Pracownika zatrudnionego w Polsce zakłada wykonywanie pracy wymagającej własnej inicjatywy, kreatywności i pomysłowości pracownika, w konsekwencji Pracownik zatrudniony w Polsce ma w swojej pracy pozostawiony szeroki zakres swobody. Spółka nie stosuje szczególnego mechanizmu kontrolowania pracownika zatrudnionego w Polsce. Spółka kontroluje jednak działalność Pracownika z perspektywy satysfakcji klienta - B. Pracownik jest zobowiązany do składania raportów kontrahentowi Spółki.

Pracownik otrzymuje od Spółki stałe wynagrodzenie miesięczne. Pracownik jest zatrudniony w oparciu o umowę o pracę zawartą do dnia (…).

Pracownik nie jest upoważniony do podejmowania żadnych decyzji w imieniu Spółki. W szczególności pracownik nie jest upoważniony do podpisywania umów w imieniu Spółki, ani do negocjowania żadnych warunków umów zawieranych przez Spółkę z klientami.

W uzupełnieniu wniosku w odpowiedzi na pytania wskazali Państwo:

1) Od kiedy Pracownik jest zatrudniony przez Spółkę?

Pracownik został zatrudniony przez Spółkę w dniu (…).

2) Kto ponosi koszty umeblowania i wyposażenia miejsca pracy Pracownika zatrudnionemu na stanowisku (…) (np. biurko, komputer, laptop, telefon, drukarka itp.)? Czy wynika to z zawartej umowy?

Wnioskodawca ponosi jedynie koszt wyposażenia Pracownika w telefon komórkowy.

Laptop, zasilacz i myszkę nie zostały zapewnione Pracownikowi przez Wnioskodawcę, ale przez klienta Wnioskodawcy, na rzecz którego Pracownik wykonuje usługi (…) (tj. B).

Wnioskodawca podkreśla przy tym, że są to urządzenia mobilne, które z łatwością mogą być przenoszone z miejsca na miejsce i za ich pomocą można świadczyć pracę zdalną właściwie wszędzie.

Pozostały sprzęt biurowy, w szczególności biurko i drukarka nie jest zapewniany Pracownikowi przez Wnioskodawcę - Pracownik zobowiązany jest wyposażyć się w niego we własnym zakresie. Powyższe ustalenia wynikają z postanowień regulaminu pracy zdalnej obowiązującym u Wnioskodawcy.

Pytanie

Czy w świetle przedstawionego wyżej opisu stanu faktycznego, nie powstał w Polsce zakład podatkowy Wnioskodawcy w rozumieniu art. 4a pkt 11 Ustawy o CIT oraz art. 5 Polsko-Niemieckiej UPO?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego wyżej opisu stanu faktycznego nie powstał w Polsce zakład podatkowy Wnioskodawcy w rozumieniu art. 4a pkt 11 Ustawy o CIT oraz art. 5 Polsko- Niemieckiej UPO.

Uzasadnienie Wnioskodawcy

Definicja zakładu na gruncie Polsko-Niemieckiej UPO.

W myśl art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) m.in. z wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład.

Jak wynika z ww. ustawy, uzyskiwanie dochodów w Polsce za pośrednictwem zakładu zagranicznego przedsiębiorcy prowadzi do powstania źródła przychodów w Polsce, które powinny być opodatkowane w Polsce.

Zgodnie z definicją zagranicznego zakładu zawartą w art. 4a pkt 11 ustawy o CIT pojęcie to oznacza:

a) stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,

b) plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,

c) osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Definicja ta ma więc zastosowanie tylko w przypadku, gdy właściwa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, nie stanowi inaczej.

Siedziba Spółki znajduje się na terytorium Niemiec, dlatego też analiza czy Spółka posiada zakład w Polsce powinna zostać przeprowadzona na gruncie postanowień Polsko-Niemieckiej UPO.

Stosownie do art. 5 ust. 1 UPO w rozumieniu niniejszej umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa.

W myśl art. 5 ust. 2 UPO określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

a) miejsce zarządu,

b) filię,

c) biuro,

d) fabrykę,

e) warsztat i

 f) kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Zgodnie z art. 5 ust. 3 UPO plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.

Jednocześnie na mocy art. 5 ust. 4 UPO wyłączono spod pojęcia „zakładu” działalność polegającą na:

a) użytkowaniu placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;

b) utrzymywaniu zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania;

c) utrzymywaniu zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo;

d) utrzymywaniu stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;

e) utrzymywaniu stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;

 f) utrzymywaniu stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o których mowa pod literami od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Zatem art. 5 ust. 4 UPO, wylicza różne rodzaje działalności, które stanowią wyjątki od ogólnej definicji zakładu zawartej w art. 5 ust. 1 (nie stanowią one zakładu w rozumieniu umowy, nawet gdy taka działalność jest wykonywana za pośrednictwem stałej placówki). Wspólną cechą takich rodzajów działalności jest ich przygotowawczy i pomocniczy charakter. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym, którego nie należy interpretować rozszerzająco.

Ponadto, stosownie do art. 5 ust. 5 UPO jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ust. 6, działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to, bez względu na postanowienia ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, posiada zakład w tym Państwie w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności, wymienionych w ust. 4, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.

Należy wskazać, że powyższe przepisy odnoszą się zasadniczo do 3 sytuacji, w których na terytorium Polski może powstać zagraniczny zakład spółki niemieckiej:

1) zakład w formie stałej placówki,

2) zakład w formie placu budowy/montażu,

3) zakład poprzez tzw. „agenta zależnego”.

Podkreślić należy, że „zakład” jest pewnym abstrakcyjnym pojęciem funkcjonującym w międzynarodowym prawie podatkowym. Stwierdzenie, czy Wnioskodawca posiada zakład na terytorium Polski ma bezpośredni wpływ na kwestię powstania ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce.

Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 UPO zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Dokonując interpretacji postanowień UPO należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W analizowanej sprawie, mając na uwadze przedstawione okoliczności, należy stwierdzić, że nie powstanie zakład podatkowy Spółki, o którym mowa w art. 5 ust. 3 UPO - plac budowy. Należy zatem rozważyć czy zakład nie powstanie również w formie stałej placówki lub poprzez tzw. „zależnego agenta”.

Zakład jako stała placówka.

Z unormowań zawartych w art. 5 ust. 1 w zw. z ust. 4 UPO wynika, że dla przyjęcia, iż doszło do utworzenia stałej placówki przedsiębiorstwa konstytuującej zakład, wymagane jest zaistnienie łącznie następujących przesłanek:

- istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka),

- stały charakter takiej placówki,

- wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.

Należy podkreślić, że brak spełnienia któregokolwiek spośród wymienionych warunków oznacza, iż nie powstanie zakład w postaci stałej placówki w rozumieniu właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka).

Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem. Działalność placówki nie musi mieć charakteru produkcyjnego.

Zgodnie z definicją placówka musi być „stała”, musi zatem istnieć więź między placówką, a określonym punktem geograficznym. Ponieważ placówka musi być stała, zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru tymczasowego. Placówka może stanowić zakład nawet wówczas, gdy w rzeczywistości istnieje przez krótki okres, jeśli ze względu na szczególny rodzaj działalności jest prowadzona tylko przez bardzo krótki okres.

Zgodnie treścią Komentarza Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD z dnia 21 listopada 2017 r., dalej: „Komentarz”) do art. 5 w pkt 10 i 11 wskazano, że określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy do zaistnienia stałej placówki gospodarczej (placówka może istnieć również wtedy, gdy nie ma żadnych pomieszczeń). Placówka może być także usytuowana w pomieszczeniach innego przedsiębiorstwa. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób. Nie wymaga się, aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką. Nawet, gdy lokal jest bezprawnie wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium jednego państwa przez przedsiębiorcę z innego państwa to należy uznać, że mamy do czynienia z istnieniem placówki.

Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo przez stałą placówkę. Słowo „przez którą” należy rozumieć szeroko i odnosić je do działalności gospodarczej wykonywanej w określonej lokalizacji (pomieszczeniu czy przestrzeni), będącej do dyspozycji przedsiębiorstwa.

Jednakże, zgodnie z Komentarzem do art. 5 pkt 12, choć do uznania danej lokalizacji za zakład stały nie jest wymagane formalne prawo do korzystania z niej, sama obecność przedsiębiorstwa w określonym miejscu nie oznacza automatycznie, że lokalizacja ta jest do dyspozycji przedsiębiorstwa. To, czy dana lokalizacja może być uznana za miejsce będące do dyspozycji przedsiębiorstwa w taki sposób, że może stanowić „miejsce prowadzenia działalności, przez które przedsiębiorstwo prowadzi w całości lub w części swoją działalność”, zależy od faktycznej możliwości korzystania z tej lokalizacji przez przedsiębiorstwo, a także od zakresu jego obecności w tym miejscu i rodzaju wykonywanych tam czynności.

Stały charakter placówki.

Kolejnym warunkiem istnienia zakładu w postaci stałej placówki jest jej stały charakter.

W tym miejscu należy podnieść, iż w literaturze przedmiotu podkreśla się, że cecha stałości oznacza, że placówka winna posiadać określony stopień trwałości. Zatem nie może mieć charakteru tymczasowego. Stałość nie oznacza jednakże, że placówka musi funkcjonować długotrwale, choć tak jest zazwyczaj. Krótkotrwale istniejąca placówka również może być uznana za stałą, o ile została zorganizowana z zamiarem stałego wykorzystywania. Decydujące znaczenie dla przyjętej klasyfikacji placówki mają intencje podmiotu, który ją prowadzi. Odczytanie tych intencji może w praktyce rodzić poważne wątpliwości, zatem powinny być brane pod uwagę tylko takie intencje, jakie można wywnioskować ze sposobu działania podatnika, tj. sposobu zorganizowania placówki.

Ponadto, jeżeli konkretna placówka jest użytkowana tylko przez krótki czas, lecz to użytkowanie powtarza się regularnie przez długi okres, to nie można uważać, że taka placówka ma czysto tymczasowy charakter.

Dodatkowo, Komentarz wskazuje, że istnienie stałego zakładu należy co do zasady potwierdzić, jeśli działalność jest prowadzona poprzez placówkę przez okres powyżej 6 miesięcy.

Brak przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.

Z Komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji wynika, że często trudno jest odróżnić działalność mającą charakter przygotowawczy lub pomocniczy od działalności, która takiego charakteru nie ma. Wskazuje się w tym zakresie m.in., że działalność placówki nie posiada charakteru przygotowawczego lub pomocniczego, gdy stanowi istotną i znaczącą część działalności przedsiębiorstwa jako całości, gdy istnieje znaczący związek między prowadzoną przez tę placówkę działalnością a uzyskiwanymi przez przedsiębiorstwo dochodami. Ponadto, działalność przygotowawcza lub pomocnicza zagranicznego przedsiębiorstwa prowadzona za pośrednictwem stałej placówki, aby nie była uznana za zakład, musi być wykonywana wyłącznie dla przedsiębiorstwa macierzystego, a także nie ma charakteru przygotowawczego lub pomocniczego jakakolwiek działalność zagranicznego przedsiębiorstwa prowadzona w drugim państwie za pośrednictwem stałej placówki, której cel jest identyczny z celem przedsiębiorstwa jako całości.

Jednakże zakład powstanie, jeżeli oprócz czynności przygotowawczych lub pomocniczych wykonywana jest działalność zasadnicza, nawet w relatywnie niewielkim zakresie.

Brak powstania zakładu jako stałej placówki.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego, praca jest wykonywana przez Pracownika w formie pracy zdalnej zgodnie z regulaminem pracy zdalnej obowiązującym w Spółce. Miejscem pracy Pracownika jest jego miejsce zamieszkania określone umowie o pracę oraz każde inne miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wskazane przez Pracownika i zaakceptowane przez Spółkę zgodnie z regulaminem pracy zdalnej. Pracownik będzie również czasami zobowiązany do (…) w celu wykonywania swoich obowiązków pracowniczych.

Spółka nie może dysponować stałym miejscem pracy Pracownika, tj. jego miejscem zamieszkania, ani przestrzeniami (…), w których Pracownik będzie (…). W szczególności Spółka nie zawarła żadnej umowy najmu lub podnajmu w celu zapewnienia Pracownikowi przestrzeni biurowej, ani nie ponosi jakichkolwiek kosztów związanych z umeblowaniem jego miejsca pracy.

Charakter pracy Pracownika zatrudnionego w Polsce zakłada wykonywanie pracy wymagającej własnej inicjatywy, kreatywności i pomysłowości pracownika, w konsekwencji Pracownik zatrudniony w Polsce ma w swojej pracy pozostawiony szeroki zakres swobody. Spółka nie stosuje szczególnego mechanizmu kontrolowania pracownika zatrudnionego w Polsce. Spółka kontroluje jednak działalność Pracownika z perspektywy satysfakcji klienta - B. Pracownik jest zobowiązany do składania raportów kontrahentowi Spółki.

Odnosząc się do opisu stanu faktycznego, przede wszystkim należy zauważyć, że orzecznictwo sądów administracyjnych wskazuje, że aby w Polsce powstał stały zakład, zagraniczna spółka musi mieć prawo do dysponowania czy też władania przestrzenią, w której jej pracownicy wykonują pracę (por. Wyrok NSA z 19 lutego 2025 sygn. II FSK 609/22 oraz Wyrok WSA w Gliwicach z 24 września 2024 r., I SA/Gl 1679/23). Na brak prawa Spółki do dysponowania tudzież do władania przestrzenią, w której Pracownik będzie wykonywać pracę wskazują następujące okoliczności:

- Spółka nie zawarła żadnej umowy najmu ani podnajmu w celu zapewnienia Pracownikowi przestrzeni biurowej;

- Spółka nie może zobowiązać Pracownika do udostępnienia jej jego miejsca zamieszkania;

- Spółka nie poniosła jakichkolwiek kosztów związanych z umeblowaniem jego miejsca pracy;

- Spółka nie posiada żadnych praw ani obowiązków cywilnoprawnych w odniesieniu do lokalu, w którym pracownik będzie wykonywał swoje obowiązki w Polsce;

- Spółka nie przeprowadza wizytacji w miejscu zamieszkania Pracownika;

- Pracownik może wykonywać pracę zdalną poza miejscem swojego zamieszkania - wymagane jest jedynie uzyskanie akceptacji Spółki zgodnie z regulaminem pracy zdalnej.

- Sprzęt udostępniony przez Spółkę Pracownikowi w celu wykonywania pracy tj. laptop, zasilacz i mysz to urządzenia mobilne, które z łatwością mogą być przenoszone z miejsca na miejsce i za ich pomocą można świadczyć pracę zdalną właściwie wszędzie.

W konsekwencji, Spółka nie dysponuje (ani w sensie prawnym, ani w sensie faktycznym) miejscem, w którym Pracownik będzie świadczyć pracę. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 19 lutego 2025 sygn. II FSK 609/22: „(…) Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd skarżącej, że skoro skarżąca nie ma prawa do dysponowania czy władania miejscem pracy pracowników, tj. jakąkolwiek wydzieloną przestrzenią, to samo przekazanie przez skarżącą pracownikom sprzętu komputerowego do zdalnego łączenia się ze skarżącą w Danii i Szwecji nie powoduje wyodrębnienia przestrzeni dla skarżącej do własnej dyspozycji i nie tworzy placówki.”

Ponadto, analogiczna sytuacja, tj. przypadek, w którym pracownik transgraniczny wykonuje pracę z własnego domu, została jednoznacznie wskazana w Komentarzu do art. 5, w pkt 19, jako przykład sytuacji, w której nie powstaje stały zakład. Znaczenie Komentarza Modelowej Konwencji OECD dla interpretacji postanowień umów o unikaniu podwójnego podkreśla orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, czego przykładem jest m.in. Wyrok NSA z 19 lutego 2025 r. sygn. II FSK 609/22, w którym sąd orzekł: „Wskazać także należy, że w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD z 2017 r. do art. 5 w pkt 19 wyraźnie wskazano, że prywatne mieszkanie pracownika wykorzystywane w charakterze home-office nie stanowi (stałej) placówki w sytuacji, gdy pracownik transgraniczny wykonuje pracę ze swojego domu znajdującego się w jednym państwie, zamiast udostępnionego mu biura.”

Również jak orzekł WSA w Gliwicach w wyroku z 24 czerwca 2024 r. sygn. I SA/Gl 1679/23: „Skarżąca w żaden sposób nie zobowiązuje pracownika, aby udostępnił jej swoje mieszkania, zaś samo przekazanie mu sprzętu komputerowego nie tworzy stałej placówki. Wskazać także należy, że w komentarzu do Modelowej Konwencji OECD w pkt 19, wyraźnie wskazano, że prywatne mieszkanie pracownika wykorzystywane w charakterze „home office” nie stanowi stałej placówki w sytuacji, gdy pracownik transgraniczny wykonuje prace ze swojego domu znajdującego się w jednym państwie zamiast udostępnionego mu biura znajdującego się w drugim państwie”.

Konkludując, wobec faktu, że Spółka nie będzie dysponować przestrzeniami, w których Pracownik będzie wykonywał pracę - w Polsce nie będzie istnieć miejsce gdzie działalność jest prowadzona przez Spółkę (placówka). W konsekwencji, nie zostaną spełnione wszystkie przesłanki skutkujące powstaniem stałego zakładu, o którym mowa w art. 5 ust. 1 w zw. z ust. 4 UPO.

Zakład poprzez tzw. „agenta zależnego”.

Warunki powstania zakładu poprzez tzw. „agenta zależnego”.

Zgodnie z art. 5 ust. 5 UPO jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 6, działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to, bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu, posiada zakład w tym Państwie w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności, wymienionych w ustępie 4, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.

Jednakże zgodnie z art. 5 ust. 6 UPO nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że prowadzi ono w tym Państwie działalność poprzez maklera, komisanta albo innego niezależnego przedstawiciela pod warunkiem, że takie osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.

Brak powstania zakładu poprzez tzw. agenta zależnego.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, pracownik nie jest upoważniony do podejmowania żadnych decyzji w imieniu Spółki. W szczególności pracownik nie jest upoważniony do podpisywania umów w imieniu Spółki, ani do negocjowania żadnych warunków umów zawieranych przez Spółkę z klientami. W konsekwencji, należy stwierdzić, iż Pracownik ten nie może zostać uznany za tzw. „agenta zależnego”. Tym samym, jego zatrudnienie nie skutkowało utworzeniem w Polsce zakładu Spółki którym mowa w art. 5 ust. 5 UPO.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego wyżej opisu stanu faktycznego nie powstał w Polsce zakład podatkowy Wnioskodawcy w rozumieniu art. 4a pkt 11 Ustawy o CIT oraz art. 5 Polsko-Niemieckiej UPO.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawy o CIT”):

W myśl art. 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT:

Jak wynika z ww. ustawy, uzyskiwanie dochodów w Polsce za pośrednictwem zakładu zagranicznego przedsiębiorcy prowadzi do powstania źródła przychodów w Polsce, które powinny być opodatkowane na terytorium Rzeczypospolitej.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 4a pkt 11 ustawy o CIT:

Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy właściwa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, nie stanowi inaczej. Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym Republiki Federalnej Niemiec, dlatego też analiza czy Wnioskodawca posiada zakład w Polsce powinna zostać przeprowadzona na gruncie postanowień Umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90, dalej: „UPO”).

Stosownie do art. 5 ust. 1 UPO:

W myśl art. 5 ust. 2 UPO:

Jednocześnie na mocy art. 5 ust. 4 UPO:

Zatem art. 5 ust. 4 UPO, wylicza różne rodzaje działalności, które stanowią wyjątki od ogólnej definicji zakładu zawartej w art. 5 ust. 1 (nie stanowią one zakładu w rozumieniu UPO, nawet gdy taka działalność jest wykonywana za pośrednictwem stałej placówki). Wspólną cechą takich rodzajów działalności jest ich przygotowawczy i pomocniczy charakter. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym, którego nie należy interpretować rozszerzająco.

Stosownie do art. 5 ust. 5 UPO:

Zgodnie z art. 5 ust. 6 UPO:

Jak wynika z art. 5 ust. 5 UPO, zakład może powstać także w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej za pośrednictwem tzw. zależnego przedstawiciela (tj. podmiotu działającego w drugim Państwie w imieniu zagranicznego przedsiębiorstwa).

Podsumowując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 UPO wynika, że dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

- istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka),

- stały charakter takiej placówki,

- wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.

Podkreślić należy, że „zakład” jest pewnym abstrakcyjnym pojęciem funkcjonującym w międzynarodowym prawie podatkowym. Stwierdzenie, czy Wnioskodawca posiada zakład na terytorium Polski ma bezpośredni wpływ na kwestię powstania ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce.

Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 UPO:

Dokonując interpretacji postanowień UPO należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem. Działalność placówki nie musi mieć charakteru produkcyjnego.

Zgodnie z definicją placówka musi być „stała”, musi zatem istnieć więź między placówką, a określonym punktem geograficznym. Ponieważ placówka musi być stała, zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru tymczasowego. Placówka może stanowić zakład nawet wówczas, gdy w rzeczywistości istnieje przez krótki okres, jeśli ze względu na szczególny rodzaj działalności jest prowadzona tylko przez bardzo krótki okres. Nawet jeżeli praktyka państw członkowskich nie jest jednolita, jeżeli chodzi o kryterium czasu, to jednak doświadczenie wskazuje, że zwykle nie uważa się, że zakład istnieje, jeżeli działalność była wykonywana w państwie za pośrednictwem stałej placówki utrzymywanej krócej niż sześć miesięcy.

Jednym z wyjątków od tej reguły jest sytuacja, gdy działalność ma charakter powtarzalny, w takim przypadku każdy okres, w którym placówka była użytkowana, powinien być brany pod uwagę w połączeniu z ilością wszystkich okresów, w których była użytkowana (okres może się rozciągnąć na wiele lat).

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy do zaistnienia stałej placówki gospodarczej (placówka może istnieć również wtedy, gdy nie ma żadnych pomieszczeń). Placówka może być także usytuowana w pomieszczeniach innego przedsiębiorstwa. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób. Nie wymaga się, aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką. Nawet, gdy lokal jest bezprawnie wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium jednego państwa przez przedsiębiorcę z innego państwa to należy uznać, że mamy do czynienia z istnieniem placówki.

Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo przez stałą placówkę. Słowo „przez którą” należy rozumieć szeroko i odnosić je do działalności gospodarczej wykonywanej w określonej lokalizacji (pomieszczeniu czy przestrzeni), będącej do dyspozycji przedsiębiorstwa. Tytułem przykładu, przedsiębiorca układający nawierzchnię drogi prowadzi działalność „przez” miejsce wykonywania tej czynności (komentarz do art. 5 Konwencji OECD pkt 4.6).

Zgodnie z Komentarzem, prowadzenie działalności poprzez placówkę oznacza, że osoby w określony sposób zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność gospodarczą w państwie, w którym stała placówka jest położona (pkt 2, Komentarz do artykułu 5).

Działalność przedsiębiorstwa może być prowadzona przez samego przedsiębiorcę lub osoby zatrudnione przez przedsiębiorstwo na podstawie płatnego stosunku pracy. Personel obejmuje pracowników i inne osoby otrzymujące instrukcje z przedsiębiorstwa, tzw. osoby zależne (pkt 10, Komentarz do artykułu 5).

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy w świetle przedstawionego opisu stanu faktycznego, nie powstał w Polsce zakład podatkowy Wnioskodawcy w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT oraz art. 5 UPO.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Republiki Federalnej Niemiec m.in. w zakresie (…). Spółka zatrudniła w Polsce pracownika na stanowisku (…). Następnie, Spółka rozpoczęła świadczenia usługi (…). (…) zajmuje się zatrudniony Pracownik.

Pracownik otrzymuje od Spółki stałe wynagrodzenie miesięczne. Pracownik jest zatrudniony w oparciu o umowę o pracę zawartą do dnia (…). Pracownik został zatrudniony przez Spółkę (…).

Praca jest wykonywana przez Pracownika w formie pracy zdalnej zgodnie z regulaminem pracy zdalnej obowiązującym w Spółce. Miejscem pracy Pracownika jest jego miejsce zamieszkania określone umowie o pracę oraz każde inne miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wskazane przez Pracownika i zaakceptowane przez Spółkę zgodnie z regulaminem pracy zdalnej. Pracownik będzie również czasami zobowiązany do (…) w celu wykonywania swoich obowiązków pracowniczych.

Spółka nie może dysponować stałym miejscem pracy Pracownika, tj. jego miejscem zamieszkania, ani przestrzeniami (…), w których Pracownik będzie (…).

Wnioskodawca ponosi jedynie koszt wyposażenia Pracownika w telefon komórkowy. Laptop, zasilacz i myszkę nie zostały zapewnione Pracownikowi przez Wnioskodawcę, ale przez klienta Wnioskodawcy, na rzecz którego Pracownik wykonuje (…). Są to urządzenia mobilne, które z łatwością mogą być przenoszone z miejsca na miejsce i za ich pomocą można świadczyć pracę zdalną właściwie wszędzie. Pozostały sprzęt biurowy, w szczególności biurko i drukarka nie jest zapewniany Pracownikowi przez Wnioskodawcę - Pracownik zobowiązany jest wyposażyć się w niego we własnym zakresie. Powyższe ustalenia wynikają z postanowień regulaminu pracy zdalnej obowiązującym u Wnioskodawcy.

Spółka nie stosuje szczególnego mechanizmu kontrolowania pracownika zatrudnionego w Polsce. Spółka kontroluje jednak działalność Pracownika z perspektywy satysfakcji klienta. Pracownik jest zobowiązany do składania raportów kontrahentowi Spółki.

Pracownik nie jest upoważniony do podejmowania żadnych decyzji w imieniu Spółki. W szczególności pracownik nie jest upoważniony do podpisywania umów w imieniu Spółki, ani do negocjowania żadnych warunków umów zawieranych przez Spółkę z klientami.

W rozpoznawanej sprawie, co prawda Spółka nie posiada ani nie wynajmuje żadnych lokali/budynków w Polsce i nie korzysta z nieruchomości, które są własnością innych podmiotów w Polsce, jednak świadczenie pracy przez pracownika na podstawie umowy o pracę głównie z własnego mieszkania (home office) i (…) świadczy o istnieniu stałej placówki, którą może być np. mieszkanie pracownika. Jak już bowiem wskazano, nie wymaga się aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką, lecz wystarczy zwykła jego obecność w konkretnym miejscu. W dobie możliwości świadczenia pracy zdalnie, miejsce w którym pracownik świadczy pracę na rzecz zagranicznego pracodawcy (niezależnie czy w warunkach domowych, czy w innym miejscu) można uznać za odrębną placówkę tego przedsiębiorstwa. Ponadto, charakteryzując pierwszą z przesłanek wskazano już na jej poziom trwałości i powtarzalności.

Powyższe potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 31 stycznia 2022 r., sygn. akt I SA/GI 1340/21, z którego wynika, że:

W tym miejscu ponownie należy podnieść, iż w literaturze przedmiotu podkreśla się, że cecha stałości oznacza, że placówka winna posiadać określony stopień trwałości. Zatem nie może mieć charakteru tymczasowego. Stałość nie oznacza jednakże, że placówka musi funkcjonować długotrwale, choć tak jest zazwyczaj. Krótkotrwale istniejąca placówka również może być uznana za stałą, o ile została zorganizowana z zamiarem stałego wykorzystywania.

Ponadto, jeżeli konkretna placówka jest użytkowana tylko przez krótki czas, lecz to użytkowanie powtarza się regularnie przez długi okres, to nie można uważać, że taka placówka ma czysto tymczasowy charakter (pkt 6.1 Komentarza do artykułu 5).

Podnieść również należy, iż zawarcie umowy o pracę z pracownikiem jest czynnością prawną dwustronną, na mocy której powstaje stosunek pracy.

Zgodnie z art. 22 § 1 ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2025 r., poz. 277 ze zm., dalej: „KP”)

Praca wykonywana w ramach stosunku pracy jest świadczeniem ciągłym - zakłada istnienie trwałej więzi prawnej. Istota ciągłości świadczenia pracy w ramach stosunku pracy tkwi w tym, że zobowiązanie pracownika nie polega na jednorazowym wykonaniu pewnej czynności lub na wykonaniu ich zespołu składającego się na określony rezultat, lecz wiąże się z wykonywaniem określonych czynności w powtarzających się odstępach czasu, w okresie istnienia trwałej więzi łączącej pracownika z pracodawcą (wyrok SN z 14.12.1999r., sygn. akt: I PKN 451/99).

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że zatrudnienie przez Spółkę pracownika na podstawie umowy o pracę ma dłuższą perspektywę i z pewnością nie ma charakteru tymczasowego.

W rezultacie przy uwzględnieniu przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu stanu faktycznego należy stwierdzić, że Państwa działalność na terytorium Polski spełnia, co do zasady, warunki istnienia placówki (stałego miejsca prowadzenia działalności) pod względem dostępności powierzchni oraz jej stałego charakteru.

Cechą zakładu jest również to, iż przez placówkę prowadzona jest całkowicie lub częściowo działalność gospodarcza, z tym że nie może ona mieć charakteru pomocniczego czy przygotowawczego.

Z Komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji wynika, że często trudno jest odróżnić działalność mającą charakter przygotowawczy lub pomocniczy od działalności, która takiego charakteru nie ma. Wskazuje się w tym zakresie m.in., że działalność placówki nie posiada charakteru przygotowawczego lub pomocniczego, gdy stanowi istotną i znaczącą część działalności przedsiębiorstwa jako całości, gdy istnieje znaczący związek między prowadzoną przez tę placówkę działalnością a uzyskiwanymi przez przedsiębiorstwo dochodami. Ponadto, działalność przygotowawcza lub pomocnicza zagranicznego przedsiębiorstwa prowadzona za pośrednictwem stałej placówki, aby nie była uznana za zakład, musi być wykonywana wyłącznie dla przedsiębiorstwa macierzystego, a także nie ma charakteru przygotowawczego lub pomocniczego jakakolwiek działalność zagranicznego przedsiębiorstwa prowadzona w drugim państwie za pośrednictwem stałej placówki, której cel jest identyczny z celem przedsiębiorstwa jako całości.

Zakład powstanie, jeżeli oprócz czynności przygotowawczych lub pomocniczych wykonywana jest działalność zasadnicza, nawet w relatywnie niewielkim zakresie.

Ponadto zakład może powstać również wtedy, gdy przedsiębiorstwo utrzymuje stałą placówkę w celu dostarczenia części zamiennych do maszyn swych odbiorców lub w celu konserwacji albo reperacji tych maszyn. Ze względu na to, że jednostki świadczące usługi będące następstwem sprzedaży wykonują istotną i znaczącą część czynności na rzecz klienteli przedsiębiorstwa, ich działalność nie ma zwykłego pomocniczego charakteru (pkt 25 Komentarza do artykułu 5).

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie (…). Spółka świadczy usługi (…). (…) zajmuje się również zatrudniony w Polsce przez Spółkę Pracownik na stanowisku (…). Do obowiązków Pracownika należy: (…).

Biorąc pod uwagę powyższy zakres obowiązków, należy wskazać, iż polski Pracownik wykonuje na terenie Polski przede wszystkim czynności zmierzające do osiągnięcia przez Państwa przychodów z zasadniczej działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług (…).

W związku z powyższym podejmowane przez Pracownika zatrudnionego w Polsce czynności nie powinny być kwalifikowane do czynności o charakterze pomocniczym (przygotowawczym).

Z pewnością stała placówka, której cel jest identyczny z celem przedsiębiorstwa jako całości, nie prowadzi działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym (punkt 24 Komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji, zob. również wyrok NSA z 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt II FSK 1864/10). Zatem, jak już wskazano zakład powstanie, jeżeli oprócz czynności przygotowawczych lub pomocniczych wykonywana jest działalność zasadnicza, nawet w relatywnie niewielkim zakresie.

Działanie Spółki i Pracownika w Polsce w zakresie opisanym we wniosku jest ściśle połączone i stanowi istotną część działalności przedsiębiorstwa jako całości oraz istnieje znaczący związek między prowadzoną przez tę placówkę działalnością a uzyskiwanymi przez Spółkę dochodami.

Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że zarówno działalność Pracownika wykonującego czynności w Polsce, jak i działalność Spółki związane są ze świadczeniem usług (…). Zatem, stała placówka jaką jest działalność podejmowana przez Pracownika w ramach wymienionych obowiązków pracowniczych nie może korzystać z przywilejów wynikających z treści art. 5 ust. 4 UPO.

Zatem, w analizowanej sprawie nie można mówić o przygotowawczym lub pomocniczym charakterze Państwa działalności na terytorium Polski za pośrednictwem ww. Pracownika w odniesieniu do działalności Państwa Spółki. Pracownik zatrudniony w Polsce wykonują zasadniczą działalność gospodarczą Spółki.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że zasada tzw. zależnego przedstawiciela, o której mowa w wyżej powołanym art. 5 ust. 5 UPO, stanowi alternatywę w stosunku do zasad ogólnych wyrażonych w ust. 1-4 art. 5 UPO. Oznacza to, że w pierwszej kolejności należy badać istnienie zakładu w oparciu o zasady ogólne zapisane w ust. 1-4 art. 5 UPO. Jeśli w wyniku zastosowania ust. 1-4 zaistnieją okoliczności powstania lub nie powstania zakładu, to nie ma konieczności badania, czy osoby działające w przedsiębiorstwie są zależne, czy niezależne od reprezentowanego przedsiębiorstwa.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa podatkowego oraz opis sprawy, należy wskazać, że Spółka będzie posiadała na terytorium Polski zagraniczny zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, a w konsekwencji będzie podlegała w Polsce obowiązkowi podatkowemu na gruncie CIT od dochodów osiąganych przez ten zakład.

Zatem Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

 - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.