Interpretacja indywidualna z dnia 24 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.684.2025.1.DW

Interpretacja indywidualna - stanowisko w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 października 2025 r. wpłynął Państwa wniosek, z 30 października 2025 r., o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

(…) z siedzibą w (…) jest podatnikiem podatku od osób prawnych (zwany dalej: „CIT”) i jest polskim rezydentem podatkowym. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w miejscowościach: (…). Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej jest: (…).

Spółka posiada decyzję o wsparciu nr (…) z dnia (…) 2019 r. na prowadzenie działalności gospodarczej, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów wytworzonych lub usług świadczonych na terenie działki (…):

- (…).

Spółka z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej na terenie (…) nr (…) w gminie (…) na podstawie decyzji korzysta ze zwolnienia z CIT, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. 2025 poz. 278 ze zm.) - zwana dalej „ustawą o CIT”.

W związku z działalnością strefową prowadzoną na terenie (…) nr (…) oraz objętą zakresem posiadanej decyzji o wsparciu (zwana dalej: „Działalnością strefową”) Spółka korzysta z maszyn i urządzeń, a także budynków i budowli stanowiących środki trwałe (zwanej dalej: „ŚT”). W ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (zwana dalej: „Ewidencją”) wykorzystywanych w Działalności strefowej znajdują się takie, które wprowadzono do Ewidencji: przed 1 stycznia 2021 r. oraz po 1 stycznia 2021 r. W związku ze spełnieniem warunków ustalonych w decyzji o wsparciu, Spółka ma przyznany limit pomocy publicznej w formie zwolnienia z CIT na okres 12 lat, licząc od dnia wydania decyzji o wsparciu, czyli do (…) 2031 r. Chcąc skorzystać z przyznanej pomocy w jak najpełniejszej formie Spółka rozważa obniżenie stawek amortyzacji dla ŚT w stosunku do stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych. W stosunku do środków trwałych i wartości niematerialnych obecnie ujętych w Ewidencji dla celów podatkowych Spółka zasadniczo dokonuje odpisów amortyzacyjnych metodą liniową, zachowując stawki amortyzacyjne z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącego Załącznik nr 1 do ustawy o CIT (zwany dalej: „Wykaz”). Obniżenie dotyczyłoby ŚT wykorzystywanych w Działalności strefowej, tj. w działalności, z której dochody podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym, wprowadzonych do Ewidencji przed 1 stycznia 2021 r. Oprócz Działalności strefowej prowadzonej w zakładzie położonym w lokalizacji wskazanej w decyzji o wsparciu, Spółka prowadzi działalność w lokalizacjach nieobjętych tą decyzją, dalej określaną też jako „Działalność niestrefowa”.

Na moment sporządzania niniejszego wniosku Spółka planuje obniżyć stawki amortyzacyjne dla wyżej wskazanych ŚT wykorzystywanych w zakładzie strefowym (w Działalności strefowej), z zastrzeżeniem, że roczna stawka amortyzacji nie może wynieść mniej niż 0,1%. Ustalone w wyniku obniżenia, stawki amortyzacyjne będą zatem wyższe od 0,1% lub równe 0,1%.

W przyszłości Spółka nie wyklucza również dalszej modyfikacji obniżonych stawek amortyzacyjnych dla ŚT poprzez ich podwyższanie lub dalsze obniżanie (np. w przypadku, gdy zmienią się warunki wykorzystywania danego ŚT), jednakże w żadnym przypadku nie dojdzie w wyniku takiej modyfikacji do zmiany stawki na wyższą niż wynikająca z Wykazu ani do obniżenia stawki do 0%. Spółka rozważa również w przyszłości sprzedaż lub likwidację niektórych środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, co do których stosowane będą obniżone stawki amortyzacyjne.

Dla przedmiotowych ŚT może ulec zmianie również okres ich amortyzacji dla celów bilansowych/ rachunkowych.

Przedmiotowy wniosek dotyczy wyłącznie środków trwałych wykorzystywanych w Działalności strefowej wprowadzonych do Ewidencji do dnia 31 grudnia 2020 r.

Pytania

1. Czy Spółka może obniżyć stawki amortyzacyjne do dowolnej wysokości wyższej niż 0% dla ŚT wykorzystywanych w ramach Działalności strefowej, wprowadzonych do ewidencji przed dniem 1 stycznia 2021 r.?

2. Czy wymagane jest istnienie związku stosowanych stawek amortyzacyjnych dla celów podatkowych z faktycznym okresem ekonomicznej użyteczności środków trwałych?

3. Czy odpisy amortyzacyjne, w tym odpisy dokonane w wydłużonym okresie amortyzacji (w porównaniu do okresu standardowego amortyzacji według stawek wynikających z Wykazu), będą stanowić dla spółki koszty uzyskania przychodu?

4. Czy w momencie sprzedaży bądź likwidacji wybranych środków trwałych, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatkową wartość netto tych środków trwałych (równą wydatkom na ich nabycie lub wytworzenie pomniejszoną o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami podatkowymi)?

5. Czy Spółka może, począwszy od 1 stycznia 2025 r., dokonać obniżenia stawek amortyzacyjnych do poziomu wyższego niż 0% rocznie?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1.

Spółka może obniżyć stawki amortyzacyjne do dowolnej wysokości wyższej niż 0% dla ŚT wykorzystywanych w ramach Działalności strefowej, wprowadzonych do ewidencji przed 1 stycznia 2021 r., ale wprowadzonych do ewidencji przed dniem 1 stycznia 2021 r.

Zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Jednocześnie, na mocy art. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z. 2020 r. poz. 2123 dalej: „Ustawa zmieniająca”), od 1 stycznia 2021 r. do ustawy o p.d.o.p. wprowadzono art. 16i ust. 8 wskazujący, że uprawnienie do podwyższania i obniżania stawek amortyzacyjnych nie przysługuje wobec środków trwałych wykorzystywanych w działalności zwolnionej z opodatkowania.

Zgodnie jednak z art. 14 Ustawy zmieniającej, stosowanie art. 16i ust. 8 ustawy o CIT zostało wyłączone w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych do ewidencji przed dniem 1 stycznia 2021 r., nie dotyczy zatem ŚT objętych planowanym obniżeniem stawek.

W ocenie Wnioskodawcy, przysługuje mu prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych wynikających z Wykazu, ponieważ zgodnie z treścią art. 14 Ustawy zmieniającej, wprowadzającego regulacje art. 16i ust. 8 ustawy o CIT, Spółka była i jest uprawniona do zmian stawek amortyzacyjnych środków trwałych wykorzystywanych przez nią w działalności zwolnionej z opodatkowania (strefowej), pod warunkiem że wspomniane środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych przed 1 stycznia 2021 r.

Dodatkowo, spółka wskazuje, że przyjęte przez nią stanowisko znajduje swoje odzwierciedlenie m.in. w:

- interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.185.2022.1.PC, wydanej 15 czerwca 2022 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „Spółka będzie mogła w przyszłości (także po zakończeniu działalności zwolnionej) dokonywać dalszych zmian, tj. ponownie obniżać (do stawki wyższej niż 0%) lub podwyższać uprzednio obniżone stawki amortyzacyjne dla ŚT przyjętych do ewidencji przed 1 stycznia 2021 r., do wysokości nie wyższej jednak niż stawki amortyzacyjne wskazane w Wykazie”;

- interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.100.2021.1.MBD, wydanej 4 maja 2021 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, zgodnie z którą „(...) zakaz stosowania obniżonych stawek dotyczy wyłącznie nowych środków trwałych, wprowadzanych do Ewidencji od 1 stycznia 2021 r. Nie zaś środków trwałych wykorzystywanych już przez podatnika i widniejących w Ewidencji na dzień wejścia w życie przepisu art. 16i ust. 8 ustawy o CIT”.

Ad. 2.

Nie jest wymagane istnienie związku stosowanych stawek amortyzacyjnych dla celów podatkowych z faktycznym okresem ekonomicznej użyteczności środków trwałych. W wyniku czego stawki amortyzacyjne stosowane przez Spółkę mogą kształtować się na dowolnym, ustalonym przez Spółkę poziomie (przy założeniu, że nie będą wyższe niż stawki określone w Wykazie i będą wyższe od 0%).

Artykuł 16i ust. 5 ustawy o CIT, stanowiący podstawę prawną dla obniżenia stawek amortyzacyjnych nie wskazuje na konieczność występowania związku pomiędzy określaną przez podatnika obniżoną stawką amortyzacyjną a okresem ekonomicznej użyteczności środka trwałego, dla którego stawka amortyzacyjna jest obniżana. Również inne przepisy ustawy o CIT nie formułują obowiązku uwzględniania okresu ekonomicznej użyteczności środka trwałego przy określaniu przez podatnika stawki amortyzacyjnej dla danego środka trwałego. W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, stawki amortyzacyjne mogą być kształtowane według uznania podatnika, jednak na poziomie nie wyższym, niż wynikałoby to z Wykazu, niezależnie od okresu ekonomicznej użyteczności danego środka trwałego. Spółka chciałaby jednocześnie wskazać, że zaprezentowane przez nią stanowisko znajduje swoje odzwierciedlenie m.in. w:

- interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.39.2022.1.PC wydanej 22 marca 2022 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „stawki amortyzacyjne mogą być obniżane według uznania podatnika, niezależnie od okresu ekonomicznej użyteczności danego środka trwałego”;

- interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB2-3.4010.261.2019.1.KK, z 16 sierpnia 2019 r., w której organ podatkowy uznał za prawidłowe w całości następujące stanowisko wnioskodawcy: „W konsekwencji, nie jest wymagane istnienie związku stosowanych stawek amortyzacyjnych dla celów podatkowych z faktycznym okresem ekonomicznej użyteczności środków trwałych, w wyniku czego stawki amortyzacyjne stosowane przez Spółkę mogą kształtować się na dowolnym, ustalonym przez Spółkę poziomie (przy założeniu, że nie będą wyższe niż stawki określone w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ustawy o CIT)”.

Ad. 3.

Odpisy amortyzacyjne dokonane w wydłużonym okresie amortyzacji (w porównaniu do okresu standardowego amortyzacji według stawek wynikających z Wykazu) będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu. W szczególności, zdaniem Wnioskodawcy, nie wystąpi w takim przypadku konieczność odniesienia kosztu amortyzacji do okresu, w którym wystąpił przychód z tytułu wyprodukowanych z wykorzystaniem środków trwałych wyrobów/usług. Powyższe wynika wprost z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Należy podkreślić, że zakładane przyszłe obniżanie stawek amortyzacyjnych oraz ich ewentualne późniejsze podwyższenie będzie przeprowadzane zgodnie z powołanymi powyżej przepisami ustawy o CIT, w konsekwencji, dokonywane odpisy amortyzacyjne, bez względu na zastosowaną dla ich kalkulacji w danym roku podatkowym stawkę amortyzacyjną (zgodną z przepisami), stanowią oraz będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodu w okresie, za który dokonywany jest odpis. Bez znaczenia pozostanie przy tym poziom, czy rodzaj przychodów generowanych w okresie stosowania stawek obniżonych czy stawek podstawowych z Wykazu. Powyższe stanowisko znajduje swoje odzwierciedlenie m.in. w:

- interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.39.2022.1.PC, wydanej 22 marca 2022 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „planowane przez Spółkę obniżanie i podwyższanie stawek amortyzacyjnych będzie przeprowadzane zgodnie z powołanymi powyżej przepisami ustawy o CIT, w konsekwencji, dokonywane odpisy amortyzacyjne, bez względu na zastosowaną dla ich kalkulacji w danym roku podatkowym stawkę amortyzacyjną (zgodną z przepisami), będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu w okresie, za który dokonywany jest odpis. Bez znaczenia pozostaje przy tym poziom czy rodzaj przychodów generowanych w okresie stosowania stawek obniżonych czy stawek podstawowych z Wykazu”;

- interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB2-3.4010.262.2019.1.KK, z 16 sierpnia 2019 r., w której organ uznał za prawidłowe w całości następujące stanowisko: „(...) odpisy amortyzacyjne dokonywane w wydłużonym okresie amortyzacji będą stanowić koszty uzyskania przychodu w okresie dokonania odpisu za dany okres”.

Ad. 4.

W momencie sprzedaży bądź likwidacji wybranych środków trwałych Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatkową wartość netto tych środków trwałych (równą wydatkom na ich nabycie lub wytworzenie pomniejszoną o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami podatkowymi).

Zdaniem Spółki, w momencie sprzedaży bądź likwidacji wybranych środków trwałych będzie ona uprawniona zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatkową wartość netto tych środków trwałych (równą wydatkom na ich nabycie lub wytworzenie pomniejszonym o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami podatkowymi, w tym także odpisów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów) także w sytuacji, gdy z uwagi na odmienne stawki amortyzacji przyjęte dla potrzeb podatkowych i rachunkowych, podatkowa wartość netto różni się od księgowej wartości netto danych aktywów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawa o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie zaś z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

- nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

- ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych,

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Powyższe oznacza, że do kosztów uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych zalicza się wydatki na ich nabycie lub wytworzenie (zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami), pomniejszone o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Powyższe ma również zastosowanie do możliwości ujęcia kosztów uzyskania przychodów, w przypadku gdy likwidacja nie jest związana z utratą przez te środki przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju prowadzonej działalności.

Jednocześnie, Spółka zaznacza, że zarówno w przypadku sprzedaży jak i likwidacji wybranych środków trwałych ich nieumorzona dla celów podatkowych wartość może różnić się od wartości nieumorzonej dla celów rachunkowych. W konsekwencji, w przypadku likwidacji lub sprzedaży wybranych środków trwałych, wartość rozpoznana przez Wnioskodawcę jako koszt uzyskania przychodów, zgodnie z zasadami przedstawionymi powyżej, może w przyszłości różnić się od kwoty kosztów wykazanych z tego tytułu dla potrzeb rachunkowych. Zdaniem Wnioskodawcy, różnica ta wynika z odrębności przepisów podatkowych i rachunkowych w analizowanym zakresie i nie wpływa na prawo Wnioskodawcy do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów i ich wysokości. Spółka podkreśla, że będzie ona miała prawo do ujęcia jako koszt uzyskania przychodu wartości początkowej środków trwałych pomniejszonej o dokonane odpisy amortyzacyjne według przyjętych stawek amortyzacyjnych dla celów podatkowych. Stanowisko Spółki znalazło swoje odzwierciedlenie m.in. w:

- interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.39.2022.1.PC, wydanej 22 marca 2022 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „w momencie sprzedaży bądź likwidacji wybranych środków trwałych, będzie miał on prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatkową wartość netto tych środków trwałych (równą wydatkom na ich nabycie lub wytworzenie pomniejszonym o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami podatkowymi). Wnioskodawca będzie miał to prawo także w sytuacji, gdy z uwagi na odmienne stawki amortyzacji przyjęte dla potrzeb podatkowych i rachunkowych, podatkowa wartość netto będzie różnić się od księgowej wartości netto danych aktywów”.

Podsumowując, w ocenie Spółki, w momencie sprzedaży bądź likwidacji wybranych środków trwałych, Spółka będzie uprawniona w przyszłości do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatkowej wartości netto tych środków trwałych (równej wydatkom na ich nabycie lub wytworzenie pomniejszonym o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami podatkowymi).

Ad. 5.

Spółka będzie mogła począwszy od 1 stycznia 2025 r., jako pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego licząc od roku wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, dokonać obniżenia stawek amortyzacyjnych, jednakże do poziomu wyższego od 0% rocznie.

Artykuł 16i ust. 5 ustawy o CIT stanowi, że podatnicy mogą obniżać podane w wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Sformułowanie „od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego” określa moment od którego można obniżyć stawki amortyzacji i początek momentu ich wyboru. Okres od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego licząc od miesiąca wprowadzenia środków do ewidencji.

Co znalazło swoje potwierdzenie w Wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 maja 2025 r., sygn. II FSK 1028/2, który stwierdził, że brzmienie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT pozwala podatnikom podatku dochodowego na zmianę stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do przyszłych, jak i przeszłych rozliczeń podatkowych. Z językowego znaczenia ww. regulacji wynika, że podatnicy mogą obniżać stosowane stawki zaczynając od miesiąca (rozliczenie za ten miesiąc), rozumianego jako punkt w czasie, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ich ewidencji lub od pierwszego miesiąca któregokolwiek z następnych lat podatkowych. Brzmienie wykładanego przepisu (zdania drugiego) nie zawiera jakichkolwiek przesłanek do wprowadzenia ograniczenia postulowanego przez organ podatkowy, którego podstawę miałoby stanowić wyrwane z szerszego kontekstu sformułowanie „od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego”. To końcowe sformułowanie zawarte w wykładanym przepisie dotyczy bowiem tylko części normy prawnej (przyszłości). Natomiast, wcześniejsze sformułowanie zawarte w zdaniu drugim art. 16i ust. 5 ustawy o CIT („począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji”) jednoznacznie wskazuje zarówno na czas teraźniejszy, jak i umożliwia działanie wstecz (z zastrzeżeniem przewidzianym dla ograniczenia w postaci przedawnienia danego zobowiązania podatkowego, którego owo wsteczne działanie może dotyczyć). Wykładnia gramatyczna art. 16i ust. 5 ustawy o CIT uzasadnia zatem wniosek, że wolą ustawodawcy było (i jest) stworzenie podatnikom możliwości modyfikowania podstawy opodatkowania za dany rok podatkowy w sposób elastyczny, poprzez możliwość korygowania odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Brak jest w konsekwencji podstaw prawnych uzasadniających wniosek, że wykładany przepis uniemożliwia dokonanie zmiany stawki amortyzacyjnej w trakcie danego roku podatkowego, z zastrzeżeniem dotyczącym konieczności zastosowania tej samej stawki amortyzacyjnej za wszystkie okresy rozliczeniowe danego roku podatkowego. Podatnik może zaplanować obniżenie lub podwyższenie stawek w sposób dla niego korzystny (tj. na przyszłość, jak i wstecz).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w Wyroku z dnia 22 maja 2025 r., sygn. I SA/Wr 34/25, podkreśla, iż problem prawny, czy art. 16i ust. 5 ustawy o CIT uprawnia do wstecznego obniżenia stawek amortyzacyjnych od przyjętych do amortyzacji środków trwałych i złożenia w związku z tym stosownych korekt deklaracji, a w szczególności, czy ww. zmiany można dokonać w trakcie roku podatkowego ze skutkiem zastosowania obniżonych stawek amortyzacji począwszy od pierwszego miesiąca bieżącego roku podatkowego, był przedmiotem wypowiedzi Naczelnego Sądu Administracyjnego. Stwierdza on, jednolicie przyjmując, iż wobec nieprecyzyjnej redakcji ww. przepisu należy uznać, że jego brzmienia pozwala podatnikom podatku dochodowego od osób prawnych na zmianę stawek amortyzacyjnych w odniesieniu zarówno do przyszłych jak i przeszłych rozliczeń podatkowych (zob. wyroki NSA: z 3 lutego 2022 r., II FSK 1413/19; z 25 stycznia 2024 r., II FSK 545/2 i II FSK 807/21; z 16 lutego 2024 r., II FSK 708/21; z 18 lutego 2025 r., II FSK 633/22; z 19 marca 2025 r., II FSK 856/22).

Teza Wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lutego 2025 r., sygn. II FSK 633/22, określa, że w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT nie uregulowano wprost ani zakazu dokonywania korekt deklaracji podatkowej (z uwagi na zmianę stawki amortyzacji dokonaną „wstecz”), ani bezpośredniego zakazu dokonywania zmian stawek amortyzacji za lata wcześniejsze. Z językowego znaczenia ww. regulacji wynika, że podatnicy mogą obniżać stosowane stawki zaczynając od miesiąca (rozliczenia za ten miesiąc), rozumianego jako punkt w czasie, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ich ewidencji lub od pierwszego miesiąca któregokolwiek z następnych lat podatkowych.

Podsumowując, Spółka może w trakcie 2025 r. podjąć decyzję, iż począwszy od 1 stycznia 2025 r., jako pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, licząc od roku wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, dokonać obniżenia stawek amortyzacyjnych, jednakże do poziomu wyższego od 0% rocznie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ad. 1 - 4

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytań nr 1 - 4, dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych, jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Ad. 5

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”):

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo-skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Przy czym wysokość dokonywanych podatkowo odpisów amortyzacyjnych ma istotne znaczenie dla powstania obowiązku podatkowego na gruncie ustawy o CIT, a tym samym wywiera wpływ na wysokość płaconego podatku, zaliczek na podatek dochodowy, czy też straty podatkowej.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o CIT,

W myśl art. 16f ust. 3 ustawy o CIT,

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT:

Dodatkowo, zauważyć należy, że zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o CIT:

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 16i ust. 4 ustawy o CIT:

Stosownie zaś do art. 16i ust. 5 ustawy o CIT:

Przy czym zgodnie z art. 16i ust. 8 ustawy o CIT:

Powołane przepisy art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT, nie zabraniają odpowiednio podwyższenia czy obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zwiększenia/zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo jej zwiększenia/zmniejszenia począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Zatem, ww. przepisy umożliwiły podatnikom podwyższenie/obniżenie stawek amortyzacyjnych, nie określając przy tym szczegółowych zasad tego procesu, za wyjątkiem określenia terminów, w których może do tych zmian dojść (czyli począwszy od miesiąca wprowadzenia do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego) oraz w przypadku stosowania dla tych środków trwałych odpisów amortyzacyjnych metodą liniową.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że w art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT, ustawodawca jasno określił, kiedy może nastąpić modyfikacja stawki z Wykazu, stwierdzając, że zmiany stawki w odniesieniu do:

a) środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji - dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji;

b) środków pozostających już w ewidencji - dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zasady zawarte w art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT nie oznaczają, że zmiany stawki amortyzacji można dokonać „wstecz”. Wyrażenie „następny”, zdaniem organu, oznacza każdy następny rok podatkowy po obecnym. Tak więc podwyższenia/obniżenia stawek amortyzacji środków trwałych, które zostały wprowadzone do ewidencji we wcześniejszym okresie można dokonać tylko na początku każdego roku po bieżącym.

Podatnicy mogą w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania.

Nie można jednak uznać, że art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, zezwala na modyfikowanie odpisów amortyzacyjnych (a więc w konsekwencji wysokości kosztów podatkowych) za okresy wcześniejsze. Analogiczne zasady należy przyjąć do podwyższenia stawek amortyzacyjnych. Podatnicy nie są uprawnieni do modyfikowania kosztów uzyskania przychodów w dowolnym dla siebie momencie i za dowolny okres w przeszłości według własnego uznania, bez wyraźnej przyczyny powodującej korektę. Taką przyczyną może być m.in. błąd rachunkowy, oczywista omyłka czy też błędnie stosowane stawki amortyzacji.

Państwa wątpliwości sformułowane w pytaniu nr 5 dotyczą kwestii ustalenia, czy Spółka może, począwszy od 1 stycznia 2025 r., dokonać obniżenia stawek amortyzacyjnych do poziomu wyższego niż 0% rocznie.

Jak dowiedziono powyżej, wykładnia przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, nie daje podstaw do dokonania modyfikacji stawki amortyzacyjnej „wstecz”, a więc podjęcia przez podatnika decyzji w tym zakresie, w miesiącu innym niż pierwszy miesiąc każdego roku podatkowego.

W związku z powyższym, nie sposób zgodzić się z Państwa stanowiskiem w zakresie pytania nr 5, według którego Spółka będzie mogła począwszy od 1 stycznia 2025 r., jako pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego licząc od roku wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, dokonać obniżenia stawek amortyzacyjnych, jednakże do poziomu wyższego od 0% rocznie, w części dotyczącego modyfikowania odpisów amortyzacyjnych za okresy wcześniejsze, tj. wsteczna zmiana wysokości odpisów amortyzacyjnych poprzez złożenie korekt deklaracji podatkowych.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 5 należy uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Powołane orzeczenia sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym, nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej. Orzeczenia sądowe są dla organu nieocenionym źródłem wiedzy i materiałem poznawczym, bieżąco wykorzystywanym w toku załatwiania spraw. Z tego względu należy pamiętać, że orzeczenia mają charakter indywidualny, nie wiążą organów podatkowych i są formalnie wiążące dla organu podatkowego tylko w konkretnej sprawie. Orzeczenia nie mają mocy prawnej precedensów i charakteru wykładni powszechnie obowiązującej.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.