Interpretacja indywidualna z dnia 21 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-2.4011.745.2025.2.MC

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 września 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 2 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Dnia 02.02.2022 r. założył Pan działalność gospodarczą pod nazwą (…), wpisaną do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG). Następnie w zgłoszeniu z dnia 14.03.2022 r. nieświadomie zaznaczył Pan formę opodatkowania podatek liniowy. Chciał Pan podkreślić, że w chwili rozpoczynania działalności gospodarczej był Pan przekonany, że wybrał Pan opodatkowanie według skali podatkowej (zasady ogólne). Takie było Pana faktyczne przekonanie, wynikające z braku wiedzy i doświadczenia w zakresie przepisów podatkowych. Nie miał Pan świadomości, że wybór formy opodatkowania dokonuje się poprzez wskazanie odpowiedniego wariantu we wniosku CEIDG-1. Błędne zaznaczenie opcji podatku liniowego wynikało wyłącznie z niewiedzy, a nie ze świadomego działania.

Na potwierdzenie Pana rzeczywistego przekonania co do stosowania zasad ogólnych, pragnie Pan zaznaczyć, że każda zaliczka na podatek dochodowy, roczne zeznanie podatkowe, jak również składki zdrowotne wykazywane w deklaracjach DRA były kalkulowane i opłacane zgodnie z zasadami właściwymi dla opodatkowania według skali podatkowej, czyli zgodnie z Pana faktycznym przekonaniem co do obowiązującego Pana reżimu podatkowego.

Zgodnie z wystawionymi przez Pana dokumentami sprzedaży, pierwszy przychód z działalności gospodarczej został uzyskany:

• w 2022 r. – 21.02.2022 (...) 14 055,56 zł,

• w 2023 r. – 23.01.2023 (...) 2 500,00 zł,

• w 2024 r. – 07.01.2024 (...) 5 534,83 zł.

Pierwsza zaliczka na podatek dochodowy, kalkulowana według zasad ogólnych (skala podatkowa), została opłacona:

• za 2022 r. – dnia 21.11.2022 r. (za październik 2022),

• za 2023 r. – dnia 22.06.2023 r. (za maj 2023),

• za 2024 r. – dnia 24.04.2024 r. (za I kw. 2024).

Zaliczki te były wyliczane na podstawie faktycznie osiąganych dochodów i zgodnie z przepisami dotyczącymi skali podatkowej. Wszystkie płatności były dokonywane na Pana mikrorachunek podatkowy i bez intencji obejścia przepisów podatkowych.

Co istotne, przez cały okres rozliczeń nie otrzymał Pan ze strony organu podatkowego żadnej informacji, że zaliczki na podatek dochodowy są wpłacane w sposób nieprawidłowy lub nieadekwatny do deklarowanej formy opodatkowania. Co więcej, nadpłaty za lata 2022-2024 zostały wówczas rozliczone, pomimo złożenia deklaracji na formularzach niezgodnych z tą formą opodatkowania, co było wyrazem akceptacji przyjętego sposobu rozliczeń. Brak jakichkolwiek sygnałów ze strony organu utwierdzał Pana zatem w przekonaniu, że wybrał Pan i stosuje prawidłową formę opodatkowania. Dodatkowo dnia 31.01.2024 r. otrzymał Pan od Naczelnika Urzędu Skarbowego (…) zaświadczenie o wysokości wpłaconych zaliczek w podatku dochodowym i wpłaconym podatku VAT, które potwierdzają dokonane przez Pana płatności z tytułu uiszczonych kwot na zaliczki dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych PIT za 2023 r.

Dopiero w drugiej połowie 2024 r., po zalogowaniu się na platformę e-Urząd Skarbowy, zauważył Pan komunikat wskazujący błąd. Pogłębiona analiza tej kwestii uświadomiła zarówno Panu, jak i organowi podatkowemu, że została zadeklarowana niewłaściwa forma opodatkowania.

W konsekwencji, organ podatkowy w wiadomości e-mail z dnia 14 stycznia 2025 r. oraz 17 stycznia 2025 r. wezwał Pana do złożenia korekt za lata 2022-2023 zgodnie z zasadami opodatkowania liniowego.

W odpowiedziach na wiadomości e-mail konsekwentnie odnosił się Pan do opodatkowania według skali podatkowej (zasad ogólnych), ponieważ taka była Pana rzeczywista intencja i przekonanie co do stosowanej formy opodatkowania. Wskazanie podatku liniowego w systemie CEIDG było jedynie nieświadomą pomyłką, wynikającą z braku doświadczenia, a nie rzeczywistym wyborem tego sposobu opodatkowania.

W maju otrzymał Pan kolejne wezwanie z urzędu skarbowego, z którego wynika, że zakwestionowane zostały Pana roczne zeznania podatkowe za lata 2023 oraz 2024, jako nieprawidłowe w świetle formalnie wskazanej formy opodatkowania, a w roku 2022 z uwagi na przepisy Polskiego Ładu uznano zmianę formy opodatkowania wstecz – złożonym zeznaniem rocznym.

Pytanie

Czy w świetle przepisów prawa podatkowego, w szczególności art. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, fakt obliczania zaliczek na podatek dochodowy od 2022 r. oraz ich faktycznego opłacania na zasadach ogólnych (według skali podatkowej) po terminie 20 następującego po miesiącu, w którym osiągnięty został pierwszy przychód w danym roku podatkowym, może zostać uznany za okoliczność potwierdzającą wybór tej formy opodatkowania — zgodnie z rzeczywistym zamiarem i przekonaniem podatnika — pomimo formalnej omyłki w zgłoszeniu CEIDG-1?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie – pomimo formalnego wskazania we wniosku CEIDG-1 opodatkowania w formie podatku liniowego, faktyczne działania oraz Pana zamiar jednoznacznie wskazują na wybór opodatkowania według skali podatkowej (zasady ogólne).

Zgodnie z art. 9a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik zamierzający opodatkować dochody z działalności gospodarczej według stawki liniowej 19% zobowiązany jest do złożenia pisemnego oświadczenia o wyborze tej formy opodatkowania właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym osiągnął pierwszy przychód w danym roku podatkowym (lub do końca roku, jeżeli przychód został osiągnięty w grudniu).

Warunkiem skutecznego wyboru podatku liniowego jest zatem:

• złożenie organowi podatkowemu oświadczenia woli,

• sporządzenie tego oświadczenia na piśmie,

• zachowanie ustawowego terminu.

W przedmiotowym stanie faktycznym mamy jednak do czynienia z sytuacją wyjątkową. Oświadczenie o wyborze podatku liniowego zostało złożone nieświadomie i w wyniku pomyłki, co nie odzwierciedlało rzeczywistej woli. Jako początkujący przedsiębiorca, nie posiadał Pan wystarczającej wiedzy w zakresie skutków prawnych związanych z wyborem formy opodatkowania. Pana rzeczywistym zamiarem – co potwierdzają konsekwentne działania – było stosowanie zasad ogólnych.

Od początku prowadzenia działalności, tj. od 2022 r.:

• prowadził Pan księgowość zgodnie z przepisami dotyczącymi skali podatkowej,

• wyliczał Pan i opłacał zaliczki na podatek dochodowy według zasad ogólnych,

• składał Pan deklaracje DRA z wyliczeniem składki zdrowotnej właściwej dla zasad ogólnych,

• składał Pan roczne deklaracje PIT-36 (a nie PIT-36L),

• nie korzystał Pan z żadnych preferencji wynikających z podatku liniowego.

Dopiero jesienią 2024 r., za pośrednictwem platformy e-Urząd Skarbowy, zauważył Pan, że w systemie widnieje informacja o błędzie. Zainicjowane wówczas wyjaśnienia doprowadziły do wezwania ze strony organu podatkowego, w którym zakwestionowano prawidłowość rocznych zeznań za 2023 i 2024 rok.

Należy przy tym podkreślić, że pierwsza zaliczka na podatek dochodowy – obliczona zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o PIT – powstała do zapłaty w terminie późniejszym z uwagi na kwotę wolną, dlatego też nie było możliwości jej uiszczenia w terminie wskazanym w art. 9a ust. 2, tj. do 20 dnia miesiąca po osiągnięciu pierwszego przychodu.

Zaliczki były natomiast obliczane terminowo, zgodnie z rzeczywistymi dochodami i zasadami ogólnymi. Co potwierdza to, że działał Pan zgodnie z intencją stosowania opodatkowania według skali podatkowej, a błąd miał charakter wyłącznie formalny – nie wynikał z chęci obejścia prawa, lecz z braku doświadczenia i wiedzy.

Pana zdaniem omawiany błąd nie powinien prowadzić do zakwestionowania całokształtu rozliczeń podatkowych, które były dokonywane w sposób spójny i świadomy, zgodnie z rzeczywistą wolą stosowania opodatkowania według zasad ogólnych. Jednorazowe, nieświadome zaznaczenie niewłaściwej formy opodatkowania w systemie CEIDG nie stanowiło w Pana przypadku wyrazu rzeczywistej decyzji ani świadomego wyboru, lecz było jedynie techniczną pomyłką, która – jak Pan sądzi – nie powinna mieć decydującego znaczenia przy ocenie formy opodatkowania stosowanej w praktyce.

W przedmiotowej sprawie warto odwołać się do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 7 maja 2024 r., sygn. I SA/Po 830/23, w którym sąd jednoznacznie wskazał, że konsekwencją błędu po stronie podatnika – zwłaszcza gdy wynika on z braku doświadczenia – nie może być automatyczny obowiązek trwałego stosowania błędnie wskazanej formy opodatkowania ani konieczność dokonywania korekt dotychczasowych rozliczeń.

Sąd podkreślił, że błędy są nieodzownym elementem procesu prowadzenia działalności gospodarczej, a celem stosowania przepisów prawa podatkowego powinno być przede wszystkim zapewnienie ich prawidłowego i spójnego stosowania w praktyce – w sposób, który nie prowadzi do nieproporcjonalnych negatywnych skutków dla podatnika.

W cytowanym orzeczeniu, mimo że podatnik dokonał wpłaty po ustawowym terminie, sąd uznał ją za prawidłową i niepodważającą zamiaru co do wybranej formy opodatkowania. Tym samym WSA wskazał, że omyłkowa zmiana lub błędne wskazanie formy opodatkowania nie powinno automatycznie skutkować koniecznością wstecznej zmiany rozliczeń, jeżeli rzeczywiste działania podatnika były spójne i zgodne z inną – prawidłowo stosowaną – formą opodatkowania.

Nie sposób pominąć również stanowiska zaprezentowanego w wyroku NSA z dnia 22 lutego 2024 r. FSK II 710/21, w ramach którego sąd administracyjny najwyższej instancji potwierdził, że zgodnie z artykułem 60 kodeksu cywilnego, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde jej zachowanie, które wystarczająco pokazuje jej zamiar, w tym także w formie elektronicznej, uznając tym samym, że wskazanie w tytule przelewu PIT-36L jednoznacznie określa deklarowaną formę opodatkowania, co spełnia warunek pisemności oświadczenia, o którym mowa w art. 9a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie można zatem dopuścić, aby pomyłka popełniona przy dokonywaniu zmian w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, a także dokonanie wpłaty podatku dochodowego według skali podatkowej — zgodnie z przepisami, lecz po ustawowym terminie, czyli po 20 dniu miesiąca następującego po uzyskaniu pierwszego przychodu — skutkowały ostatecznie nieuznaniem Pana rzeczywistej woli.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz konsekwentny sposób działania z Pana strony jako podatnika, wnosi Pan o potwierdzenie, że opodatkowanie dochodów z działalności gospodarczej według skali podatkowej (na zasadach ogólnych) było skutecznie wybraną formą opodatkowania.

Mając na uwadze całokształt sprawy, zasadnym jest, aby organ podatkowy uznał tę formę opodatkowania za właściwą i prawidłowo stosowaną w Pana rozliczeniach podatkowych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

W myśl art. 9a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 9a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jak stanowi natomiast art. 9a ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 9a ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 9a ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, że podstawową formą opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów z działalności gospodarczej jest opodatkowanie według skali podatkowej. Wymieniona forma opodatkowania przysługuje z mocy ustawy i podatnik nie musi składać oświadczenia o jej wyborze.

Natomiast jeśli podatnik dokona wyboru szczególnej formy opodatkowania, jaką jest opodatkowanie w sposób liniowy, to jak wynika z powyższych przepisów, ta forma opodatkowania dotyczy również lat następnych. Jeśli podatnik chciałby zrezygnować z tej formy opodatkowania i przejść ponownie na zasady ogólne, to powinien złożyć stosowne oświadczenie w określonym w przepisach terminie.

W sytuacji, gdy podatnik chce zrezygnować z opodatkowania tzw. podatkiem liniowym, to przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nakładają obowiązek złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego oświadczenia na piśmie o rezygnacji z tego sposobu opodatkowania do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został osiągnięty pierwszy przychód z tego tytułu w roku podatkowym, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód został osiągnięty w grudniu tego roku podatkowego.

Zaznaczam, że ustawodawca na podstawie regulacji zawartych w ustawie z 18 listopada 2020 r. o doręczeniach elektronicznych (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 2320) dokonał zmiany wyrażenia „pisemnego” dla określenia formy złożonego oświadczenia na „sporządzonego na piśmie” oraz – analogicznie – zastąpił wyrażenie „w formie pisemnej” na sformułowanie „na piśmie”.

Podkreślam, że przepisy podatkowe nie określają urzędowego wzoru takiego oświadczenia ani innych wymogów co do jego formy. Ma natomiast z niego jednoznacznie wynikać, jakiego wyboru dokonał podatnik. Dlatego też w przypadku, gdy podatnik dokonał wpłaty pierwszej zaliczki w ustawowym terminie przewidzianym dla złożenia oświadczenia o wyborze formy opodatkowania i z opisu dokonanej wpłaty (np. tytułu przelewu) wynika, jakiego dokładnie rodzaju podatku dotyczy płatność, taki dowód wpłaty może zostać uznany za złożenie wskazanego oświadczenia.

Te same okoliczności mogą przesądzać o skuteczności złożenia oświadczenia o rezygnacji z danej formy opodatkowania, o którym mowa w art. 9a ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisu sprawy wynika, że 2 lutego 2022 r. założył Pan działalność. Następnie w zgłoszeniu z dnia 14 marca 2022 r. nieświadomie zaznaczył Pan formę opodatkowania podatek liniowy. W chwili rozpoczynania działalności gospodarczej był Pan przekonany, że wybrał Pan opodatkowanie według skali podatkowej (zasady ogólne). Takie było Pana faktyczne przekonanie, wynikające z braku wiedzy i doświadczenia w zakresie przepisów podatkowych. Nie miał Pan świadomości, że wybór formy opodatkowania dokonuje się poprzez wskazanie odpowiedniego wariantu we wniosku CEIDG-1. Błędne zaznaczenie opcji podatku liniowego wynikało wyłącznie z niewiedzy, a nie ze świadomego działania. Na potwierdzenie Pana rzeczywistego przekonania co do stosowania zasad ogólnych, zaznaczył Pan, że każda zaliczka na podatek dochodowy, roczne zeznanie podatkowe, jak również składki zdrowotne wykazywane w deklaracjach DRA były kalkulowane i opłacane zgodnie z zasadami właściwymi dla opodatkowania według skali podatkowej, czyli zgodnie z Pana faktycznym przekonaniem co do obowiązującego Pana reżimu podatkowego. Zgodnie z wystawionymi przez Pana dokumentami sprzedaży, pierwszy przychód z działalności gospodarczej został uzyskany:

• w 2022 r. – 21.02.2022 (...) 14 055,56 zł,

• w 2023 r. – 23.01.2023 (...) 2 500,00 zł,

• w 2024 r. – 07.01.2024 (...) 5 534,83 zł.

Pierwsza zaliczka na podatek dochodowy, kalkulowana według zasad ogólnych (skala podatkowa), została opłacona:

• za 2022 r. – dnia 21.11.2022 r. (za październik 2022),

• za 2023 r. – dnia 22.06.2023 r. (za maj 2023),

• za 2024 r. – dnia 24.04.2024 r. (za I kw. 2024).

Zaliczki te były wyliczane na podstawie faktycznie osiąganych dochodów i zgodnie z przepisami dotyczącymi skali podatkowej.

W odniesieniu do roku 2022 wskazuję, że skoro rozpoczął Pan prowadzenie działalności gospodarczej w lutym 2022 r. i w zgłoszeniu z dnia 14 marca 2022 r. zaznaczył Pan formę opodatkowania podatek liniowy, a następnie z tytułu uzyskania pierwszego przychodu w lutym 2022 r. nie wpłacił Pan zaliczki w terminie do 20 marca 2022 r., to w roku 2022 obowiązywała Pana forma opodatkowania podatek liniowy.

Jednak w odniesieniu do rozliczenia dochodów z działalności gospodarczej, dla których podatnicy pierwotnie wybrali na 2022 rok podatek liniowy, ustawodawca uregulował możliwość zmiany formy opodatkowania na zasady ogólne według skali podatkowej po zakończeniu 2022 roku.

Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2022 r. poz. 1265 ze zm.; dalej: ustawa zmieniająca):

Stosownie natomiast do art. 14 ust. 4 ustawy zmieniającej:

Zmiana ta miała więc zastosowanie wyłącznie do dochodów w roku 2022 – wybór ten nie dotyczył lat następnych. Jeśli więc podatnik chciał zrezygnować z opodatkowania podatkiem liniowym i w 2023 r. opodatkować dochody z działalności gospodarczej na zasadach ogólnych według skali podatkowej, to powinien zawiadomić o tym urząd skarbowy zgodnie z obowiązującymi przepisami, w szczególności w terminie wynikającym z art. 9a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powyższych przepisów wynika, że zmiany formy opodatkowania z podatku liniowego na skalę podatkową za 2022 rok podatnicy mogli dokonać w zeznaniu rocznym za 2022 rok. W tym celu powinni oni złożyć zeznanie PIT-36.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji, kiedy z Pana zeznania podatkowego za rok 2022 wynikała wola rozliczenia się wg zasad ogólnych (złożył Pan PIT-36 w terminie wynikającym z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z 12 § 5 ustawy Ordynacja podatkowa, tj. do 2 maja 2023 roku, a także zaznaczył Pan w tym zeznaniu, że wybrał Pan opodatkowanie na zasadach określonych w art. 27 ustawy dochodów osiągniętych w 2022 r. z pozarolniczej działalności gospodarczej, które przez cały 2022 r. opodatkowane były podatkiem liniowym), miał Pan prawo do zmiany formy opodatkowania prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej z podatku liniowego na zasady ogólne.

Zgodnie natomiast ze wskazanym wcześniej art. 14 ust. 4 ustawy zmieniającej, wybór opodatkowania nie dotyczy lat następnych.

W odniesieniu do roku 2023 – skoro pierwszy przychód w tym roku uzyskał Pan w styczniu 2023 r., to rezygnację z opodatkowania w formie podatku liniowego powinien Pan złożyć do 20 lutego 2023 r. Rezygnacja taka mogła zostać złożona przez Pana, dokonując w tym terminie (do 20 lutego 2023 r.) wpłaty zaliczki na podatek dochodowy, wpisując identyfikator właściwy dla zasad ogólnych, czyli PIT/PIT-5. Pan natomiast nie złożył takiej rezygnacji w ustawowym terminie. Stąd w 2023 r. Pana formą opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej jest podatek liniowy.

Natomiast w 2024 r. wpłacał Pan zaliczki w systemie kwartalnym. Stąd pierwszy przelew w 2024 r. został wykonany przez Pana 24 kwietnia 2024 r., a więc po terminie ustawowym, który wypadał na 20 lutego 2024 r.

W konsekwencji w 2023 r. i w 2024 r. nie złożył Pan skutecznie oświadczenia o zmianie formy opodatkowania z podatku liniowego na zasady ogólne. Tym samym uzyskiwane przez Pana dochody w 2023 r. i w 2024 r. nie mogły być opodatkowane na zasadach ogólnych.

Podsumowanie: w świetle przepisów prawa podatkowego, w szczególności art. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, fakt obliczania zaliczek na podatek dochodowy od 2022 r. oraz ich faktycznego opłacania na zasadach ogólnych (według skali podatkowej) po terminie 20 następującego po miesiącu, w którym osiągnięty został pierwszy przychód w danym roku podatkowym, nie może zostać uznany za okoliczność potwierdzającą wybór tej formy opodatkowania, ponieważ jako formę opodatkowania wybrał Pan podatek liniowy i nie dokonał Pan skutecznej rezygnacji z tej formy opodatkowania.

Niezależnie od powyższego w odniesieniu wyłącznie do dochodów osiągniętych w 2022 r. – zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy zmieniającej – mógł Pan zmienić formę opodatkowania w zeznaniu rocznym, składając PIT-36 za ten rok.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto wskazuję, że powołane we wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedstawionych przez Pana kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, stwierdzam, że – moim zdaniem – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.