Interpretacja indywidualna z dnia 21 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.603.2025.2.RST

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 września 2025 r. wpłynął za pośrednictwem systemu ePUAP Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz braku obowiązku wystawiania i otrzymywania faktur za pomocą systemu KSeF. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 7 października 2025 r. przesłanym za pośrednictwem ePUAP. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca prowadzi działalność w formie spółki Société Civile Immobilière (dalej jako: „A.”) z siedzibą w (...), gdzie podejmowane są wszystkie decyzje dotyczące działalności Spółki. A. jest we Francji popularną formą organizacyjną wykorzystywaną przede wszystkim do celów związanych z zarządzaniem nieruchomościami.

Spółka prowadzi w Polsce działalność gospodarczą związaną z wynajmem nieruchomości. Spółka osiąga w Polsce przychody z tytułu najmu budynku (...), zlokalizowanego przy (...) (dalej jako: „Nieruchomość”). Spółka jest bezpośrednim właścicielem przedmiotowej Nieruchomości.

W związku z powyższym, Spółka na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: „Ustawa o CIT”) posiada w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy, wobec czego jest zarejestrowana zarówno dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (dalej jako: „CIT”), jak i podatku od towarów i usług (dalej jako: „VAT”). W związku z prowadzoną działalnością Spółka rozpoznaje w Polsce wyłącznie przychody oraz koszty związane z Nieruchomością dla celów CIT. Natomiast na potrzeby VAT Spółka nabywa usługi oraz wykonuje czynności związane z tą Nieruchomością.

Spółka nie posiada w Polsce żadnego stałego zaplecza technicznego umożliwiającego samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej, w szczególności nie dysponuje biurem, magazynem, sprzętem elektronicznym ani inną infrastrukturą umożliwiającą wykonywanie czynności w sposób ciągły i zorganizowany.

Spółka nie posiada w Polsce również własnego personelu.

Wszelkie czynności operacyjne związane z Nieruchomością są realizowane za pośrednictwem zewnętrznych usługodawców, w szczególności B., która świadczy wyspecjalizowane usługi zarządzania nieruchomościami (tutaj: Nieruchomością) czy też profesjonalnych dostawców usług księgowych, prawnych i innych.

Wnioskodawca nie ma możliwości sprawowania kontroli nad zasobami, w tym personelem usługodawców wykonujących czynności na rzecz Spółki w Polsce. W szczególności, Spółka nie ustala godzin pracy tych osób, nie przydziela im zadań, ani nie podejmuje decyzji personalnych. Spółka nie zamierza zmieniać powyższego stanu faktycznego w przyszłości, wobec czego przedstawiony stan faktyczny będzie również trwał w kolejnych latach funkcjonowania Spółki.

Pytanie

Czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT, a jeżeli tak to tym samym na podstawie art. 106ga ust. 1 i 2 oraz 106gb ust. 1 ustawy o VAT, wprowadzanych na mocy Ustawy zmieniającej, Spółka będzie miała obowiązek wystawiać i otrzymywać faktury ustrukturyzowane przy użyciu KSeF?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT, a tym samym na podstawie art. 106ga ust. 1 i 2 oraz 106gb ust. 1 ustawy o VAT, wprowadzanych na mocy Ustawy zmieniającej, Spółka nie będzie miała obowiązku wystawiać i otrzymywać faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF.

Uzasadnienie stanowiska

Zgodnie z art. 106ga oraz art. 106gb ust. 1 Ustawy o VAT, które wejdą w życie z dniem 1 lutego 2026 r. Ustawą zmieniającą, podatnicy będą zobowiązani do wystawiania i otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF. Jednocześnie, zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 i 2, obowiązek ten nie będzie dotyczyć podatników, którzy nie posiadają na terytorium kraju ani siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym, dla ustalenia obowiązku stosowania KSeF przez Wnioskodawcę – który nie posiada w Polsce siedziby - konieczne jest rozstrzygnięcie m.in., czy w posiada on w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ustawa o VAT nie zawiera legalnej definicji pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (ang. fixed establishment; dalej: „FE”). Definicję tę odnaleźć można jednak w art. 11 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r., ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej jako „Rozporządzenie”). Zgodnie z tym przepisem, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, umożliwiającą odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych dla potrzeb tego miejsca. W art. 11 ust. 2 Rozporządzenia wskazano natomiast, że FE może również oznaczać miejsce wykorzystywane do świadczenia usług, pod warunkiem że również charakteryzuje się odpowiednim zapleczem personalnym i technicznym oraz stałością działania.

Powyższe definicje były wielokrotnie interpretowane przez właściwe organy oraz sądy, w tym w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: „TSUE”), który podkreślał, że warunkiem uznania danego miejsca za FE jest łączne wystąpienie dwóch elementów: istnienia zaplecza technicznego oraz zaplecza personalnego, nad którymi podatnik sprawuje realną kontrolę i które są wykorzystywane jak własne. Przykładowo, w sprawie C-605/12 (Welmory), TSUE wskazał, że aby miejsce mogło zostać uznane za FE, podatnik powinien dysponować realnym, własnym zapleczem umożliwiającym prowadzenie działalności w sposób stały i zorganizowany.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie również w wyrokach C-73/06 (Planzer Luxembourg), C-333/20 oraz orzeczeniu z dnia 29 czerwca 2023 r. w sprawie C-232/22. W tym ostatnim przypadku TSUE wskazał, że zaplecze techniczne i personalne podmiotu trzeciego (np. usługodawcy) nie może być jednocześnie uznawane za zaplecze usługobiorcy. Innymi słowy - korzystanie z usług podmiotu trzeciego nie tworzy FE, jeśli podatnik nie sprawuje nad tym zapleczem realnej kontroli i nie wykorzystuje go jak własnego.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku, Spółka nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani też żadnego biura, magazynu, zaplecza technicznego, czy personelu. Spółka nie zatrudnia żadnych pracowników w Polsce, nie dysponuje sprzętem komputerowym ani innymi środkami trwałymi zlokalizowanymi w Polsce. Czynności operacyjne związane z najmem nieruchomości są w całości powierzone zewnętrznemu zarządcy – firmie B., która wykonuje czynności w oparciu o umowę o świadczenie usług zarządzania nieruchomością. Ponadto Spółka korzysta z usług innych wyspecjalizowanych podmiotów zewnętrznych, w tym dostawców usług księgowych, prawnych i pozostałych usług wspierających bieżącą obsługę Nieruchomości. Spółka nie ma możliwości podejmowania decyzji dotyczących pracy osób wykonujących czynności w Polsce - nie ustala im zadań, nie nadzoruje ich pracy, nie ma wpływu na organizację i sposób świadczenia usług przez zarządcę.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, nie można uznać, że posiada on w Polsce jakiekolwiek zaplecze techniczne lub personalne, które mogłoby być uznane za jego własne lub wykorzystywane jak własne. Jednocześnie, wszystkie istotne decyzje dotyczące funkcjonowania Spółki - w tym decyzje strategiczne i zarządcze – są podejmowane poza Polską, z poziomu jej siedziby we Francji (...). Ponadto Spółka nie zamierza zmieniać modelu operacyjnego w przyszłości.

Warto nadmienić, iż organy podatkowe w analogicznych stanach faktycznych również potwierdzały brak obowiązku stosowania KSeF w przypadku braku FE na terytorium Polski. Przykładowo:

• w interpretacji indywidualnej z dnia 8 grudnia 2023 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.432. 2023.2.SST, Dyrektor KIS stwierdził, że korzystanie z usług operatora logistycznego, którego zaplecze wykorzystywane jest wyłącznie na rzecz usługobiorcy, nie skutkuje powstaniem FE, jeśli podatnik nie sprawuje nad tym zapleczem kontroli, a infrastruktura pozostaje własnością usługodawcy. Stanowisko to jest w pełni zgodne z orzecznictwem TSUE, w szczególności z wyrokiem w sprawie C-333/20.
• w interpretacji indywidualnej z dnia 13 grudnia 2024 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.562. 2024.1.RM, Dyrektor KIS również stwierdził, że A. DE nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, ponieważ nie dysponuje odpowiednim zapleczem technicznym ani personalnym, które umożliwiałoby jej samodzielne świadczenie usług lub dokonywanie dostaw towarów w Polsce. W szczególności podkreślono, że:
• DE nie posiada własnej infrastruktury magazynowej ani biurowej w Polsce,
• nie zatrudnia pracowników na terytorium Polski,
• nie sprawuje kontroli nad personelem ani zasobami technicznymi polskiej spółki, od której nabywa towary,
• wszystkie istotne decyzje biznesowe, w tym procesy sprzedażowe i reklamacyjne, podejmowane są w Niemczech przez niemiecki personel.

Sama rejestracja spółki dla celów VAT w Polsce nie przesądza o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności. Jak wskazano, dla uznania, że zagraniczny podmiot posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, konieczne jest istnienie struktury pozwalającej na samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej z wykorzystaniem lokalnych zasobów technicznych i personalnych, które są do dyspozycji podatnika jak jego własne.

• w interpretacji indywidualnej z dnia 27 maja 2025r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.153.2025.1. RST, Dyrektor KIS uznał, że niemiecka spółka prowadząca dystrybucję felg, która korzysta w Polsce z magazynu oraz usług logistycznych świadczonych przez zewnętrzną firmę, nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Podkreślono, że spółka nie ma w Polsce własnego zaplecza technicznego ani personalnego, nie sprawuje faktycznej kontroli nad infrastrukturą i personelem usługodawców, a wszelkie decyzje operacyjne podejmowane są przez centralę w Niemczech. Sama rejestracja dla celów VAT w Polsce nie przesądza o powstaniu samodzielnego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – konieczne jest bowiem dysponowanie lokalnymi zasobami technicznymi i personalnymi w taki sposób, jakby były one własnością podatnika, co w analizowanym przypadku nie miało miejsca.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, brak jest podstaw do uznania, że Spółka posiada lub będzie posiadać w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W szczególności:

• Spółka nie posiada własnego zaplecza technicznego ani personalnego w Polsce,
• Spółka nie sprawuje kontroli nad personelem i infrastrukturą wykorzystywaną przez zarządcę nieruchomości,
• Spółka nie podejmuje decyzji operacyjnych w Polsce, a wszelkie istotne działania są inicjowane z Francji,
• Model działalności ma charakter trwały i nie zakłada zmiany w przyszłości.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, nie posiada on i nie będzie posiadać siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski i nie znajdzie wobec niego zastosowanie art. 106ga ust. 1 i 2 oraz art. 106gb ust. 1 Ustawy o VAT, które zostaną wprowadzone z dniem 1 lutego 2026 r. Ustawą zmieniającą w zakresie obowiązku wystawiania i otrzymywania faktur w formacie ustrukturyzowanym za pośrednictwem KSeF.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Z regulacji tej wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 i 3 ustawy:

Według art. 2 pkt 22 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Wskazać należy, że ustawą z 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-4 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 i 2 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Natomiast według art. 106gb ust. 4 ustawy:

Przepis art. 106ga ust. 1 ustawy, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego przepisu przewiduje wyłączenie z tego obowiązku tych podmiotów, które nie posiadają w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka A. jako czynny podatnik VAT prowadzi w Polsce działalność gospodarczą związaną z wynajmem nieruchomości. Spółka A. wynajmuje budynek (...) zlokalizowany przy (...) („Nieruchomość”), którego Spółka jest bezpośrednim właścicielem. Wszelkie czynności operacyjne związane z Nieruchomością są realizowane za pośrednictwem zewnętrznych usługodawców, w szczególności B., który świadczy wyspecjalizowane usługi zarządzania Nieruchomością. Spółka korzysta również z  profesjonalnych dostawców usług księgowych, prawnych i innych.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT, a jeżeli tak to tym samym czy na podstawie art. 106ga ust. 1 i 2 oraz 106gb ust. 1 ustawy o VAT, wprowadzanych na mocy ustawy zmieniającej, Spółka będzie miała obowiązek wystawiać i otrzymywać faktury ustrukturyzowane przy użyciu KSeF.

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura „własna”. W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

W analizowanej sprawie należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C- 931/19. Sprawa dotyczyła spółki Titanium z siedzibą na wyspie Jersey zajmującej się wynajmem nieruchomości w Austrii. Z uwagi na brak własnego personelu spółka korzystała z usług austriackiej spółki zarządzającej (zajmującej się pośrednictwem w relacjach z kontrahentami, fakturowaniem czynszu oraz prowadzeniem rozliczeń). Spółka Titanium zachowała jednak uprawnienia decyzyjne do zawierania i rozwiązywania umów najmu, określania ich warunków, a także wyboru dostawców, w tym spółki zarządzającej nieruchomością. Na tle tak przedstawionego opisu stanu TSUE wskazał, że w przypadku, gdy podatnik dysponuje w innym kraju jedynie zapleczem technicznym (nieruchomością) i nie ma na miejscu żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie są spełnione kryteria posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, wynajmowana w innym państwie członkowskim nieruchomość nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w sytuacji gdy właściciel tej nieruchomości nie ma własnego personelu niezbędnego do świadczenia usług związanych z najmem.

Z kolei również istotną kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE, przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że w Spółka A. nie posiada/nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zorganizuje bowiem w sposób stały na terytorium kraju odpowiednich zasobów umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie najmu Nieruchomości. Z treści wniosku wynika, że Spółka A. wynajmuje Nieruchomość zlokalizowaną w (...), której jest bezpośrednim właścicielem. Wszelkie czynności operacyjne związane z Nieruchomością są realizowane za pośrednictwem zewnętrznych usługodawców, w szczególności B., który świadczy wyspecjalizowane usługi zarządzania Nieruchomością. Spółka korzysta również z profesjonalnych dostawców usług księgowych, prawnych i innych.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego. Zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie Spółka A. nie posiada w Polsce własnego personelu, jak również nie posiada żadnego stałego zaplecza technicznego umożliwiającego samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej, w szczególności nie dysponuje biurem, magazynem, sprzętem elektronicznym ani inną infrastrukturą umożliwiającą wykonywanie czynności w sposób ciągły i zorganizowany. Co jednak istotne, Spółka A. jest bezpośrednim właścicielem Nieruchomości zlokalizowanej w (...) będącej przedmiotem wynajmu. Należy jednak wskazać, że jak wynika z cytowanego powyżej wyroku C-931/19 z 3 czerwca 2021 r., brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana nieruchomość, do świadczenia usług związanych z najmem, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Co jednak istotne dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez spółkę z personelu i infrastruktury technicznej podmiotu trzeciego. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla spółki jak jej własne tj. spółka musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie wszelkie czynności operacyjne związane z Nieruchomością są realizowane za pośrednictwem zewnętrznych usługodawców, w szczególności B., która świadczy wyspecjalizowane usługi zarządzania nieruchomościami czy też profesjonalnych dostawców usług księgowych, prawnych i innych. Jednakże Spółka A. nie ma możliwości sprawowania kontroli nad zasobami, w tym personelem usługodawców wykonujących czynności na rzecz Spółki A. w Polsce. W szczególności, Spółka A. nie ustala godzin pracy tych osób, nie przydziela im zadań, ani nie podejmuje decyzji personalnych. Zatem Spółka A. nie posiada/nie będzie posiadała na terytorium Polski kontroli nad zapleczem usługodawców porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających.

Ponownie wskazać należy, że Spółka nie posiada/nie będzie posiadała na stałe w Polsce żadnych zasobów personalnych i technicznych/rzeczowych. Natomiast wynajmowana Nieruchomość nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem. Dodatkowo decyzje dotyczące działalności Spółki A. podejmowane są w kraju siedziby tj. we Francji. Zatem, skoro Spółka A. nie posiada/nie będzie posiadać na terytorium Polski odpowiednich zasobów niezbędnych do prowadzenia działalności w zakresie wynajmu Nieruchomości nie można uznać, że jest/będzie spełnione kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść m.in. do obecności ww. zasobów.

Tym samym, oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy, a także orzecznictwo TSUE szczególnie w kontekście wyroku C-931/19 z 3 czerwca 2021 r., należy uznać, że Spółka A. nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. W konsekwencji skoro Spółka A. posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Francji i jak ustaliłem nie posiada/nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r. Przy czym, Spółka A. jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Natomiast kwestię otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF reguluje przepis art. 106gb ust. 4 ustawy który wskazuje m.in. że w przypadku gdy nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony. Zatem, skoro Spółka A. nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce to na podstawie art. 106gb ust. 4 pkt 2 ustawy nie będzie zobowiązana do odbioru faktur od polskich podmiotów przy użyciu KSeF. Jednocześnie Spółka A. powinna uzgodnić z danym podmiotem inny sposób odbioru ustrukturyzowanej faktury.

W konsekwencji Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.